[Τέλος-Quest]Le Wild Dragon Appears!

Είχαμε φύγει από την Shell Town και πλέαμε στην θάλασσα. Στην Shell Town όλα έγιναν πολύ γρήγορα και δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον. Σκότωσα έναν αλαζόνα που νόμιζε ότι μπορούσε να τα βάλει μαζί μου και πήραμε τις προμήθειες φαγητού που χρειαζόμασταν. Έπλεα για πολύ καιρό στις αρχικές θάλασσες και είχα δυναμώσει πάρα πολύ με αποτέλεσμα να αρχίσω να βαριέμαι που όλα ήταν τόσο εύκολα για εμένα και κανείς δεν μπορούσε να σταθεί ισάξια απέναντί μου. Ο μόνος που μπορούσε να το κάνει αυτό ήταν ο Smoker αλλά τον νίκησα και αυτόν. Απ' ότι είχα ακούσει, και πίστευα και εγώ ο ίδιος, ο Smoker είναι ο πιο δυνατός που θα μπορούσα να αντιμετωπίσω στις αρχικές θάλασσες. Έτσι, αφού πλέον δεν είχα πολλά να κάνω εδώ πέρα, σκεφτόμουν να γυρίσω πίσω.
Τις σκέψεις μου αυτές διέκοψε ο Mukuro που μπήκε φουριόζος μέσα στο δωμάτιό μου.
-Raziel, δεν με ακούς που σε φωνάζω?
-Όχι, δεν άκουσα κάτι. Γιατί όμως με φωνάζεις?
-Μας επιτίθενται!
-Ποιος?!
Τότε μπαίνει μέσα και ο Fran.
-Master, οι Marines μας πλησιάζουν!
-Marines ε? Αφήστε το πάνω μου!
-Εεεε, δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να τα βάλουμε με τόσους!
-Τι εννοείς?
-Βγες έξω και θα δεις...
Σηκώθηκα και βγήκα, από την καμπίνα μου, στο κατάστρωμα. Είδα 5 πλοία των Marine να έρχονται προς το μέρος μας. 5 πλοία είναι πολλά... Θα μπορούσα να τους επιτεθώ και να τους αφανίσω αλλά αν γυρνούσε έστω και ένα από αυτά να χτυπήσει το καράβι μου τότε θα ήταν πρόβλημα. Με βάση αυτό, ήταν ριψοκίνδυνο να τους πολεμήσουμε τώρα. Αλλά σκεφτόμουν μήπως και υπάρχει τρόπος να το κάνουμε χωρίς κανέναν κίνδυνο.

Βγήκαν από την καμπίνα μου και ο Fran με τον Mukuro.
-Εγώ λέω να την κάνουμε από εδώ.
-Συμφωνώ με τον Master.
-Περιμένετε. Έχω μια ωραία ιδέα! Θα τους κατατροπώσουμε εύκολα!
-Τι θες να πεις? Τι σκέφτηκες πάλι?
-Θα δεις! του είπα και κατευθύνθηκα προς την άκρη του καραβιού από την μεριά που μας πλησίαζαν τα πλοία των Marine.
Πήγα στην άκρη του καραβιού και είπα στον Kukuro και στον Fran:
-Αφήνω την άμυνα σε εσάς, αν τυχόν χρειαστεί. Αν πάθει κάτι το καράβι, σας έσφαξα!
Το σώμα μου μετατράπηκε σε σκοτάδι και άρχισα να απλώνω σκοτάδι στον ουρανό, όλο και περισσότερο. Το σκοτάδι αυτό κατευθύνθηκε προς τα πλοία των Marine. Οι Marines που το έβλεπαν δεν κατάλαβαν τι ήτανε και δεν του έδωσαν πολύ σημασία καθώς είχαν βάλει στόχο να πιάσουν εμάς. Όταν το σκοτάδι κάλυψε από τον ουρανό τα πλοία των Marine, άνοιξα μερικές αρκετά μεγάλες μαύρες τρύπες και αυτές άρχισαν να ρουφάνε τα καράβια των Marine.
Αυτοί είχαν όμως ήδη προλάβει και έριξαν μερικές κανονιόμπαλες προς το μέρος μας αλλά ο Mukuro και ο Fran, για το δικό τους καλό, τις απέκρουσαν όλες με επιτυχία. Τα καράβια των Marine, μαζί με αυτούς και ότι άλλο υπήρχε στα καράβια τους, ρουφήχτηκαν μέσα στις μαύρες τρύπες. Τις έκλεισα και μετά τις άνοιξα πάλι, αυτή την φορά με την αντίθετη διαδικασία, και τα πάντα έπεσαν στην θάλασσα. Τα καράβια τους είχανε γίνει συντρίμμια. Όσοι από τους Marines δεν είχαν χάσει τις αισθήσεις τους, βοηθούσαν τους υπόλοιπους να πάνε σε κομμάτια ξύλων που επέπλεαν στην θάλασσα για να μην πνιγούν. Έπειτα συνεχίσαμε την πορεία μας, αφήνοντας πίσω μας τους Marines στην μοίρα τους. Πήγαμε στην κουζίνα και οι τρεις μας για να αποφασίσουμε ποιος θα ήταν ο επόμενος προορισμός μας.

Έβγαλα τον χάρτη, και για μια ακόμη φορά, τον άπλωσα στο τραπέζι. Απ' ότι έβλεπα είχα περάσει σχεδόν από όλα τα νησιά της East Blue. Το μόνο νησί που δεν είχα πάει ήταν το Warship Island. Είχα ακούσει φήμες και μύθους ότι εκεί είναι η φωλιά μερικών δράκων που τους ονομάζουν "δράκους της χιλιετίας" ή αλλιώς "Sennenryu". Και μόνο η ιδέα ότι μπορούσα να δω και να αντιμετωπίσω έναν τέτοιο δράκο με έκανε να θέλω να πάω. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Μαζί με τους θρύλους αυτούς είχα ακούσει ότι οι δράκοι αυτοί επιστρέφουν στο νησί αυτό, που είναι η φωλιά τους, κάθε χίλια χρόνια για να γεννήσουν τα αυγά τους. Θα έπρεπε να ήμουν πολύ τυχερός για να γίνει κάτι τέτοιο αλλά την τελευταία περίοδο η τύχη ήταν με το μέρος μου. Έτσι ήλπιζα ότι έχω μερικές, αν και ελάχιστες, πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο και να αναμετρηθώ με έναν από αυτούς τους δράκους.
Οι δράκοι, όπως είχα ακούσει από γενικές φήμες και ιστορίες, ήταν πολύ δυνατά πλάσματα. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να πάω στο νησί. Αν ήμουν τυχερός θα κατάφερνα να βρω και να αντιμετωπίσω έναν από αυτούς για να δω την πραγματική τους δύναμη. Ήθελα να δω αν όντως αλήθευαν οι θρύλοι και οι μύθοι των δράκων ή αν ήταν παραμύθια και φούμαρα. Με όλες αυτές τις σκέψεις και αφού αποφάσισα ότι θα πάμε εκεί, γύρισα και είπα στους άλλους 2:
-Επόμενος προορισμός, το Warship Island!
-Γιατί έτσι? ρώτησε ο Mukuro.
-Αν ήμαστε τυχεροί, θα δούμε δράκους εκεί! Θέλω να αντιμετωπίσω έναν! Με περιμένει το πεπρωμένο μου! Διαισθάνομαι ότι η τύχη θα είναι με το μέρος μας και θα μου δώσει την χαρά να γίνει η επιθυμία μου πραγματικότητα!
-Ε ρε όνειρα που έχει ο κόσμος...
-Είπες κάτι?!
-Όχι, όχι...
-Είπα μήπως! Λοιπόν, αλλάζουμε πορεία! Φύγαμε για το Warship Island! είπα και πήγα στο πηδάλιο να αλλάξω την πορεία μας.

Κατευθυνόμασταν πλέον στο Warship Island. Δεν ήμασταν πολύ μακριά αλλά ούτε πολύ κοντά. Θέλαμε μερικές ώρες μέχρι να φτάσουμε οπότε σκέφτηκα να πάω να πάρω έναν υπνάκο να ξεκουραστώ και να έχω πλήρη δύναμη για να αντιμετωπίσω τον δράκο! Είπα στον Mukuro και στον Fran να με ξυπνήσουν όταν το νησί φαινόταν στον ορίζοντα και πήγα στο δωμάτιό μου και έπεσα για ύπνο. Έγινα ένα με το κρεβάτι και κοιμήθηκα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

~Λίγες ώρες αργότερα~
-Raziel, ξύπνα!!! φώναξε ο Mukuro έξω από το δωμάτιό μου και με ξύπνησε.
-Φτάσαμε κιόλας?
-Όχι αλλά αυτό που βλέπω πρέπει να το δεις. Κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα...
-Τι έγινε πάλι?...
-Σήκω και έλα δες που σε λέω...
Σηκώθηκα άρον-άρον από το κρεβάτι μου και βγήκα στο κατάστρωμα.
Αυτό το οποίο έβλεπα έμοιαζε με battleship!

Σπόιλερ:

Δεν φαινόταν πολύ καλά αλλά έμοιαζε με τα καράβια των Marine με την μόνη διαφορά ότι αυτό ήταν τεράστιο. Δεν φαινόταν καλά, για να είμαι σίγουρος ότι είναι σίγουρα κάτι τέτοιο, αλλά ετοιμάστηκα για κάθε ενδεχόμενο. Αν ήταν όντως ένα καράβι των Marine τότε θα έδινα ακόμα μία μάχη. Όταν όμως πλησιάσαμε, λίγο παραπάνω, διαπιστώσαμε ότι ήταν ένα νησί. Συγκεκριμένα, ήταν το Warship Island. Το νησί είχε πάρει το όνομά του από το σχήμα του. Από μακρυά μοιάζει με battleship αλλά δεν παύει να είναι ένα νησί όπως όλα τα υπόλοιπα.
-Πως δεν μου ήρθε στο μυαλό αυτό... Αλλά μόλις είχα ξυπνήσει, οπότε λογικό ήταν. σκέφτηκα.
-Τελικά είναι απλά ένα νησί. είπε ο Mukuro.
-Είναι το νησί για το οποίο ξεκινήσαμε. Προς ολοταχώς για εκεί!

-Fran, πήγαινε φέρε τίποτα να φάμε.
-Έφυγα, Master.
Μετά από μερικά λεπτά ο Fran γύρισε με ένα σάκο από φρούτα. Καθίσαμε στο κατάστρωμα και τρώγαμε τα φρούτα μέχρι να φτάσουμε στο νησί. Περίμενα πως και πως να συναντήσω έναν δράκο και να αναμετρηθώ μαζί του.
Είχαμε σχεδόν φτάσει στο νησί όταν εντόπισα από μακρυά στο λιμάνι μερικά πλοία των Marine.
-Αλλάζουμε πορεία παιδιά. Στο λιμάνι θα έχουμε παρέα. Πάμε να δέσουμε το καράβι μας αλλού.
-Αν και θα μπορούσαμε εύκολα να τους ξεγελάσουμε όπως κάναμε την τελευταία φορά αλλά εσύ αποφασίζεις. Αφού θες να γίνει έτσι, έτσι θα γίνει.
-Μ' αρέσει που καταλαβαίνεις και δεν χρειάζεται να στα λέω!
Κάναμε σχεδόν τον μισό κύκλο του νησιού και βρήκαμε μια ακτή για να αφήσουμε το καράβι. Φαινόταν απρόσιτη και έρημη οπότε ήταν το κατάλληλο μέρος έτσι ώστε να μην βρεθεί το καράβι μας.
Ρίξαμε άγκυρα, πήραμε τον οπλισμό μας και κατεβήκαμε στην παραλία.
-Πάμε μια βόλτα από την πόλη. Πρέπει να μάθω πληροφορίες για τους δράκους που υποτίθεται ότι έχει το νησί. Προσοχή όμως μην μας ανακαλύψουν οι Marines.
Έτσι ξεκινήσαμε να πάμε προς την πόλη του νησιού με σκοπό να μάθω πληροφορίες για τους δράκους. Στην διαδρομή περάσαμε μέσα από ένα δάσος και είδαμε μερικούς Marines να ψάχνουν κάτι μέσα στο δάσος. Αφού δεν μας κατάλαβαν, δεν τους δώσαμε σημασία και συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Φτάσαμε έξω από την πόλη και εκεί ήταν που είδαμε άλλη μια ομάδα Marine, μεγαλύτερη σε αριθμό ατόμων από την προηγούμενη, να κάνουν ερωτήσεις στους κατοίκους.

Είπα στον Mukuro και στον Fran να μείνουν εκεί που ήμασταν και να κάνουν ησυχία μέχρι να τους πω. Πλησίασα όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσα, έτσι ώστε να μην με πάρουν χαμπάρι, για να ακούσω τι λέγανε. Μαζί με τους Marines βρισκόταν και ένας τύπος με γκρίζα ρούχα και γυαλιά. Στην αρχή απόρησα τι δουλειά είχε μαζί με τους Marines αλλά κατάλαβα όταν άκουσα τι συζητούσαν.
-Πείτε μου που βρίσκεται ο δράκος των χιλίων ετών! Ξέρω πως ξέρετε που βρίσκετε, για αυτό καλά θα κάνετε να μου πείτε! είπε ο τύπος με τα γυαλιά.
-Δεν ξέρουμε για τι πράγμα μιλάτε. Εμείς δεν έχουμε δει κανένα δράκο. Πρώτη φορά ακούμε κάτι τέτοιο. Καλύτερα να ρωτήσετε τον γέροντα του χωριού που ζει στο βουνό. Αυτός θα ξέρει κάτι αν πράγματι υπάρχει δράκος όπως λέτε. του είπαν οι κάτοικοι.
-Αφού μου δώσατε μια τέτοια πληροφορία, θα σας πιστέψω και θα σας αφήσω. Θα πάω να μάθω από τον γέροντα, που λέτε, την τοποθεσία του δράκου. Άντρες, φύγαμε! είπε στους Marines που ήταν μαζί του και έφυγαν προς το βουνό.
Έκανα νόημα στον Mukuro και στον Fran να με ακολουθήσουν. Ακολουθήσαμε τους Marines μέσα από το δάσος ενώ αυτοί περπατούσαν στο μονοπάτι. Αφού απομακρυνθήκαμε από το χωριό αρκετά γύρισα προς τον Mukuro και τον Fran και τους είπα:
-Mukuro, Fran. Εσείς οι δύο θα αναλάβετε τους Marines. Ο άλλος ο τύπος δικός μου!
Βγήκαμε στο μονοπάτι μπροστά τους. Αυτοί σταμάτησαν και ήρθε η κλασσική ερώτηση:
-Ποιοι είστε εσείς και τι θέλετε?!
-Αναγνώρισέ με από τις αφήσεις των καταζητούμενων! Ο δράκος είναι δικός μου και θα σας βγάλω από την μέση τώρα που είναι νωρίς!
Ο Mukuro και o Fran όρμισαν στους Marines όπως είπαμε και εγώ ανέλαβα τον άλλο.

-Ώστε θες και εσύ τον δράκο. Πες μου τι ξέρεις για αυτόν αλλά κάν' το πριν σε σκοτώσω!
-Εσύ θα σκοτώσεις εμένα? Καλό καλό... Για προσπάθησε! Όσο για τον δράκο που λες, και να ήξερα κάτι δεν θα στο έλεγα. Θα μάθω όμως από τον γέροντα στο βουνό. Εσύ όμως δεν θα ζήσεις για να μάθεις αν πραγματικά υπάρχει κάποιος δράκος ή όχι.
Έβγαλα το katana μου και ετοιμάστηκα. Αυτός δεν κρατούσε κάποιο όπλο και στην αρχή με παραξένεψε. Δύο εκδοχές είχα για αυτό: ή ήταν τόσο δυνατός που δεν χρειαζόταν κάποιο όπλο ή απλά είχε τους Marines για να πολεμάνε για αυτόν. Θα το μάθαινα σύντομα. Δεν έκανα την πρώτη κίνηση, περίμενα αυτόν να την κάνει για να δω με ποιο τρόπο θα μου επιτεθεί.
-Δεν θα μου επιτεθείς? Καλά λοιπόν, αφού δεν το κάνεις εσύ θα το κάνω εγώ! Δεν έχω απεριόριστο χρόνο για χάσιμο, έχω έναν δράκο που με περιμένει!
Σήκωσε το δεξί του χέρι πάνω από τον αριστερό του ώμο και μου όρμισε. Έτρεχε απλά κατά πάνω μου με αυτή την στάση κάτι που ήταν περίεργο. Λίγο πριν με πλησιάσει αρκετά παρατήρησα το χέρι του και είδα ότι τα νύχια του ήταν μεγάλα σε σχέση με τα νύχια κάποιου κοινού ανθρώπου και αυτό με έκανε να σκεφτώ μόνο ένα πράγμα. Αυτός ο τύπος πολεμούσε με τα νύχια του. Αυτό σήμαινε ότι τα νύχια του ήταν αρκετά ανθεκτικά για να τα χρησιμοποιεί ως όπλο. Μόλις με πλησίασε πήγε να με χτυπήσει με αυτά αλλά απέκρουσα το χτύπημα με το katana μου.

Αμέσως πετάχτηκε πίσω και σήκωσε πάλι το χέρι του αλλά αυτή την φορά δεν μου όρμισε. Χαμήλωσε τα γόνατά του και πήρε μια στάση σαν να ήθελε να κόψει κάτι οριζοντίως με ένα σπαθί αλλά αντί για σπαθί θα χρησιμοποιούσε τα νύχια του. Τότε ήταν που αυτό που άκουσα μου έδωσε την λύση στο ερώτημά μου για την δύναμή του:
-Kama kama no: Tsumujikaze
Μια λεπίδα αέρος δημιουργήθηκε στο διάβα των νυχιών του και πετάχτηκε προς το μέρος μου με πολύ φόρα. Την τελευταία στιγμή έσκυψα και την απέφυγα. Σηκώθηκα πάνω και του είπα:
-Ώστε έχεις φρούτο του διαβόλου. Ενδιαφέρον. Για να δούμε τι είναι η δύναμη που έχεις και αν αξίζει κάτι απέναντί μου!
-Με υποτιμάς πειρατή και δεν θα σου βγει σε καλό!
-Μπορώ να πω το ίδιο ακριβώς! Και μιας και φαίνεται να έχεις έστω και μια μικρή δύναμη, για ποιο λόγο θες να βρεις έναν δράκο της χιλιετίας? Τι το ιδιαίτερο έχει αυτός ο δράκος που κουβαλάς και ολόκληρο στρατό Marines μαζί σου για να τον βρείτε?
-Αυτός ο δράκος θα μου δώσει την απόλυτη δύναμη! Δεν λέγεται δράκος της χιλιετίας για οποιονδήποτε λόγο. Αν τον βρω, θα μπορέσω να φτιάξω το ελιξήριο της ζωής! Εσύ όμως γιατί αναζητάς αυτό τον δράκο?
-Για πολύ πιο απλό και λογικό λόγο. Θέλω να αναμετρηθώ μαζί του για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι είμαι δυνατότερος!
-Αν καταφέρεις να με σκοτώσεις τότε είναι όλος δικός σου. Αλλά αυτό δεν θα αφήσω να συμβεί! Είμαι τόσο κοντά στο ελιξήριο της ζωής. Δεν θα αφήσω να μου χαλάσει κάποιος το όνειρο αυτό!
Έπειτα από αυτό το μικρό "διάλειμμα" συνεχίσαμε την αναμέτρησή μας.

Δεν είχα χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα τις δυνάμεις μου γιατί δεν θα είχε νόημα. Θα μπορούσα να τον νικήσω μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αλλά ήθελα να το διασκεδάσω λίγο. Αν έβλεπε ότι δεν μπορούσε να με χτυπήσει τότε θα έτρεμε από το φόβο του και στην καλύτερη περίπτωση θα το έβαζε στα πόδια. Την χειρότερη δεν ήθελα ούτε να την σκέφτομαι... Από την άλλη όμως δεν ήθελα να κουραστώ γιατί ήθελα να αναμετρηθώ στα ίσα με έναν δράκο. Αυτό σήμαινε ότι αν ο δράκος δεν μπορούσε να με χτυπήσει η μάχη δεν θα ήταν ίση. Ναι μεν θα ήμουν δυνατότερος γιατί προφανώς θα ήταν αδύναμος μπροστά μου αλλά δεν θα ευχαριστιόμουν μάχη και δεν θα έβλεπα αν πραγματικά μπορούσα να τα βάλω στα ίσα με έναν δράκο. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα σιγά-σιγά να τελειώνω αυτήν την ανούσια μάχη που μόνο χρόνο μου έτρωγε. Όπως συνεχίζαμε να συγκρουόμαστε και το katana μου να κοντράρει με τα νύχια του, αυτός ξαφνικά πήγε πάλι πίσω. Σκέφτηκα ότι θα έκανε την ίδια κίνηση αλλά τότε ήταν που είπε:
-Ετοιμάσου να πεθάνεις. Δεν θέλω να καθυστερώ άλλο μαζί σου για αυτό θα σε αποτελειώσω με την δυνατότερή μου κίνηση.
-Θα συμφωνήσω στο κομμάτι της καθυστέρησης. Ώρα να σε σκοτώσω και να πάω να βρω τον δράκο!
-Kama kama no: Kamaitachi Midareuchi!
Πολλαπλές λεπίδες άρχισαν έρχονται προς το μέρος μου όπως κουνούσε τα χέρια του. Τότε μετατράπηκα σε σκοτάδι και απλά αιωρήθηκα προς το μέρος του. Οι λεπίδες απλά περνούσαν μέσα από το σκοτάδι χωρίς κάποιο αποτέλεσμα και χτυπούσαν το έδαφος και το δάσος πίσω μου. Ο Erik όταν το είδε αυτό σάστισε.
-Έχεις και εσύ φρούτο του διαβόλου και μάλιστα από αυτά των στοιχείων που είναι αήττητα! Σε παρακαλώ, δείξε έλεος... Μην με σκοτώσεις. Μπορούμε και οι δύο να κάνουμε αυτό που θέλουμε μαζί. Θα ψάξουμε για τον δράκο μαζί. Θα τον νικήσεις και μετά θα τον αφήσεις σε εμένα. Τι λες?
-Δεν πρόκειται να δείξω έλεος και κυρίως δεν πρόκειται να συνεργαστώ με κάποιον σαν εσένα! Ετοιμάσου να πεθάνεις! του είπα όπως πήρα την κανονική μορφή μου μπροστά του.
Τον κάρφωσα με το katana στην καρδιά όπως είχε γονατίσει για να ζητήσει έλεος.

Αφού τέλειωσα με αυτόν γύρισα να δω τον Mukuro και τον Fran.
-Πολύ το άργησες. Βαρεθήκαμε να σε περιμένουμε. είπε ο Mukuro.
-Θα συμφωνήσω με τον master. είπε και ο Fran ξύνοντας την μύτη του.
Όπως κοίταξα τους νεκρούς Marine μου ήρθε μια φλασιά. Οι Marines που είδαμε στο δάσος όταν ερχόμασταν στην πόλη πρέπει να ήταν ομάδα αναζήτησης για τον δράκο. Αν τον έβρισκαν πριν από εμάς θα ήταν πρόβλημα.
-Mukuro, Fran. Πάτε βρείτε τους Marines που συναντήσαμε στο δρόμο για την πόλη και σκοτώστε τους. Εγώ θα πάω στον γέροντα του βουνού. Όταν τελειώσετε ελάτε να με βρείτε στην κορυφή του βουνού.
-Και άλλους τέτοιους θα σκοτώσουμε? Τους βαρέθηκα... Δεν μπορούν ούτε καν να μου αντισταθούν.
-Άσε τα παράπονα και φεύγα. Αυτό έκανες ούτως ή άλλως πριν σε πάρω μαζί μου. Συνάντηση στην κορυφή του βουνού. τους είπα και έφυγαν. Πριν φύγω εγώ από εκεί, ρούφηξα σε μια μαύρη τρύπα τα σώματα των νεκρών αυτών ατόμων για την ολοκλήρωση αυτού που είχα στο μυαλό μου. Έφυγα για την καλύβα του γέροντα και ήλπιζα οι απαντήσεις που θα έπαιρνα να ήταν θετικές. Το ότι θα τις έπαιρνα ήταν σίγουρο. Είτε με τον καλό τρόπο είτε με τον κακό.
Περπατούσα στο μονοπάτι μέχρι που έφτασα σε μια καλύβα. Αυτή η καλύβα υπέθεσα ότι ήταν το μέρος που ζούσε ο γέροντας. Δεν ήταν αρκετά μακρυά από την πόλη, προφανώς για να έχει εύκολη πρόσβαση σε αυτήν, αλλά ήταν εντελώς εκτός πολιτισμού. Μπήκα μέσα από την πόρτα που ήταν ανοιχτή αλλά δεν ήταν κανείς. Μπήκα στο διπλανό δωμάτιο και είδα ότι ήταν η κουζίνα. Ένιωσα ένα αεράκι στα πόδια μου και όπως έψαχνα να δω από που είναι είδα μια τρύπα, στην μια γωνιά του τοίχου, αρκετά μεγάλη έτσι ώστε να χωράει ένα ζώου μεσαίου μεγέθους (π.χ. σκύλος) ή και κάποιο παιδί. Βγήκα από την καλύβα και πήγα να δω την τρύπα από την έξω πλευρά. Όταν πλησίασα εκεί άκουσα θόρυβο από τους θάμνους που είχε λίγο πιο πέρα και πήγα να δω τι ήταν αυτό που έκανε τον θόρυβο. Δεν βρήκα τίποτα μέσα στους θάμνους αλλά όταν πέρασα από μέσα τους είδα ένα κρυφό μονοπάτι αποκομμένο από το κανονικό.
-Κάτι παίζει εδώ πέρα... σκέφτηκα.
Ακολούθησα το μονοπάτι να δω που οδηγούσε αφού δεν είχα την τύχη να βρω τον γέροντα στην καλύβα. Ούτως ή άλλως δεν είχα κάτι να κάνω μέχρι να επέστρεφε είτε μέχρι να ξαναβρισκόμουν με τον Mukuro και τον Fran.

Το μονοπάτι είχε πυκνή βλάστηση δέντρων γύρω-γύρω αρκετά ώστε να μην εισχωρεί πολύ το φως του ήλιου. Έπειτα από λίγο περπάτημα έφτασα στο τέλος του που από το πολύ φως δεν έβλεπες τι ήταν μετά. Εκεί ήταν που τελείωνε η πυκνή βλάστηση και έβγαινες στο βουνό. Μόλις βγήκα από το μονοπάτι είδα ότι ήμουνα στην κουφή του βουνού. Τόση ώρα περπατούσα προς τα πάνω και δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Από εκεί που ήμουν ίσα-ίσα φαινόταν το άνοιγμα μιας σπηλιάς. Μου τράβηξε την περιέργεια οπότε πλησίασα να δω. Όταν πλησίασα αρκετά άκουσα μια κοριτσίστικη φωνή να μιλάει και ένα μουγκρητό ζώου. Αυτό με παραξένεψε ακόμα περισσότερο. Μπήκα στην σπηλιά και συνέχισα να προχωράω προς εκεί από ερχόταν οι ήχοι αυτοί. Έφτανα όλο και πιο κοντά όταν έφτασα σε ένα τεράστιο άνοιγμα της σπηλιάς. Εκεί μέσα στο βάθος είδα αυτό το οποίο έψαχνα.

Γερή δόση trolling!:

Και η συνέχεια:

Έναν δράκο! Μπροστά στον δράκο αυτόν είδα ένα κοριτσάκι, εξού και η κοριτσίστικη φωνή, το οποίο τάιζε τον δράκο και του μιλούσε.
-Τι στο καλό...?! Ένας δράκος κάθεται και τον ταΐζει ένα μικρό κοριτσάκι? Και σαν μην έφτανε αυτό, μιλάνε κιόλας! Τι γίνεται εδώ πέρα...? σκέφτηκα.

Έκανα αισθητή την παρουσία μου προχωρώντας προς το μέρος τους. Όταν ο δράκος με πήρε είδηση, έσπρωξε με το φτερό του στην άκρη το κοριτσάκι και μούγκρισε δυνατά, προφανώς για να με τρομάξει αλλά δεν είχε αποτέλεσμα. Σταμάτησα να προχωράω και είπα στον δράκο:
-Θα αναμετρηθείς μαζί μου! Η ώρα που περίμενα έφτασε!
Τότε πετάχτηκε όρθιο το κοριτσάκι μπροστά μου και είπε:
-Μην του κάνεις κακό. Είναι γέρος και το ένα του φτερό είναι χτυπημένο. Δεν μπορεί να κουνηθεί από εδώ πέρα.
-Αυτό είναι πρόβλημα. Αν δεν μπορεί αυτός να παλέψει τότε πρέπει να βρω έναν άλλο. Πες μου που μπορώ να βρω άλλο δράκο. Και επί της ευκαιρίας, μπορείς και μιλάς μαζί του?
-Είναι ο μόνος που υπάρχει στο νησί ασχέτως που είναι το νησί που ζούσαν εδώ οι δράκοι αυτοί. Ο Ryuuji μου είπε ότι κάθε χίλια χρόνια επιστρέφουν οι δράκοι στο νησί για να γεννηθούν οι νέοι δράκοι.
-Και σε ξαναρωτάω: Μπορείς και μιλάς μαζί του?
-Ναι. Έχω φάει φρούτο του διαβόλου που μου δίνει την δυνατότητα να επικοινωνώ με τα ζώα.
Πριν προλάβω να πω κάτι, ολόκληρο το μέρος άρχισε να δονείται πολύ δυνατά. Ήταν σαν να γινόταν σεισμός. Τόσο δυνατή δόνηση δεν είχα ξανασυναστήσει. Έπεσα στο έδαφος και έμεινα κάτω και πρόσεχα μην πέσει πάνω μου κάνα κομμάτι της σπηλιάς από την μεγάλη αυτή δόνηση. Όταν σταμάτησε η δόνηση αυτή σηκώθηκα και βγήκα έξω από την σπηλιά να δω τι έγινε. Το κοριτσάκι με ακολούθησε. Βγήκα έξω και είδα ότι το νησί είχε διπλασιαστεί σε μέγεθος. Όλο αυτό το κομμάτι είχε ανέβει στην επιφάνεια της θάλασσας! Τότε ήταν που ακούστηκε μια φωνή δίπλα μου να λέει:
-Ώστε έφτασε η στιγμή να επιστρέψουν οι δράκοι σπίτι τους.
Γύρισα και είδα έναν γέροντα.
-Παππού! είπε η μικρή και πήγε δίπλα του.
-Έφτασε η ώρα να συναντήσει ο Ryuuji τους φίλους του?
-Ναι εγγονούλα μου, ήρθε η ώρα. Το πρόβλημα όμως είναι πως θα πάει μέχρι εκεί.
-Αυτό αφήστε το πάνω μου. Θα πάω που θα πάω εκεί πέρα ούτως ή άλλως.
-Τι θα κάνεις?
-Θα δεις! Πάμε μέσα.

Πήγαμε μέσα στη σπηλιά εκεί που ήταν ο δράκος. Αυτό που είχα στο μυαλό μου θα το επιχειρούσα για πρώτη φορά αλλά πίστευα ότι θα έπιανε. Ήταν αρκετά έξυπνο και είχε πολλές πιθανότητες επιτυχίας οπότε δεν έχανα κάτι να το δοκιμάσω. Μετατράπηκα σε σκοτάδι και πήγα πάνω από τον δράκο.
-Τι στο καλό είσαι?! με ρώτησε η μικρή.
-Έχω φάει φρούτου του διαβόλου όπως και εσύ. Μόνο που εγώ έχω την δύναμη του σκοταδιού! Βλέπε και μάθαινε τι θα πει πραγματική δύναμη ενός φρούτου του διαβόλου!
Απλώθηκα πάνω από τον δράκο σε απόσταση που να τον κάλυπτα ολόκληρο και άνοιξα πολλές μικρές μαύρες τρύπες. Αυτές δεν ήταν ικανές να ρουφήξουν κάτι τόσο μεγάλο μέσα τους αλλά η έλξη τους ήταν τόσο μεγάλη που μπορούσαν άνετα να έλξουν κάτι πάνω τους και να το κρατήσουν εκεί. Έτσι ο δράκος σηκώθηκε στον αέρα και "κόλλησε" πάνω στις μαύρες τρύπες. Η μικρή είχε πάθει πλάκα.
-Ώρα να πηγαίνουμε. της είπα και ξεκίνησα να κινούμαι.
Βγήκα από την σπηλιά και κατευθυνόμουν προς το κομμάτι εκείνο που αναδύθηκε από την θάλασσα. Η μικρή ακολουθούσε πίσω μου.

~Παράλληλα, αρκετά πιο πέρα πάνω στο βουνό~
-Master, τι είναι αυτό εκεί?!
-Τι είναι ποιο ρε... δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του γιατί "έμεινε" από αυτό που είδε.
-Αυτός είναι σίγουρα ο Raziel. Αλλά που πηγαίνει τον δράκο? Πάμε πίσω του!
-Φύγαμε, master!

~Στο κομμάτι στεριάς που αναδύθηκε από την θάλασσα, μετά από λίγη ώρα~
-Επιτέλους φτάσαμε...
Ακούμπησα τον δράκο στο έδαφος και έκλεισα τις μαύρες τρύπες για να μείνει εκεί και ξαναπήρα την κανονική μου μορφή.
-Και τώρα τι γίνεται? ρώτησα το κοριτσάκι.
-Δεν ξέρω. Λογικά πρέπει να εμφανιστούν οι δράκοι αλλά δεν φαίνονται πουθενά.
Κοιτούσαμε και οι δύο δεξιά και αριστερά στον ουρανό αλλά τίποτα. Ξαφνικά όμως άρχισε να φαίνεται κάτι στον ουρανό, στο βάθος. Σκιές πουλιών οι οποίες όλο και μεγάλωναν. Όταν τα σύννεφα από μπροστά τους χάθηκαν τότε φανερώθηκε η πραγματική τους εικόνα. Ήταν μια ορδή δράκων σαν αυτόν εδώ τον γέρο δράκο. Περίμενα πως και πως να φτάσουν για να προκαλέσω κάποιον σε μονομαχία! Ήλπιζα μόνο να δεχόταν να με αντιμετωπίσει κάποιος κανονικά χωρίς να χρειαστεί να κάνω τίποτα. Ήλπιζα και περίμενα...

Η στιγμή που περίμενα έφτασε! Όλοι τους άρχισαν να έρχονται και να κάθονται στο μέρος εδώ. Οι θηλυκοί δράκοι γεννούσαν τα αυγά τους και οι αρσενικοί καθόντουσαν και πρόσεχαν μην συμβεί κάτι. Τότε είπα στην μικρή:
-Εσύ που μπορείς και μιλάς μαζί τους, πες τους ότι θέλω να αντιμετωπίσω έναν από αυτούς.
-Δεν θέλω να κάνω κάτι τέτοιο.
-Κάν' το είπα αλλιώς δεν θ' αρέσουν οι συνέπειες. της είπα ενώ την έπιασα και την σήκωσα στον αέρα.
-Καλά καλά... Θα το κάνω αλλά άσε με κάτω πρώτα...
Η μικρή πλησίασε τους δράκους και άρχισε να τους μιλάει. Εγώ απλά καθόμουν και κοιτούσα αν και δεν άκουγα τι λέγανε, που και να άκουγα δεν θα καταλάβαινα. Αφού σταμάτησε να τους μιλάει ένας από αυτούς έβγαλε έναν δυνατό βρυχηθμό. Αυτός λογικά θα ήταν που δέχτηκε να με αντιμετωπίσει. Η μικρή τα κατάφερε καλά. Η μικρή με πλησίασε και πήγε να με μιλήσει αλλά την διέκοψα και της είπα:
-Ξέρω ξέρω. Αυτός εκεί είναι ο αντίπαλός μου! Μ' αρέσει!
Ο δράκος αυτός απομακρύνθηκε από το μέρος εκεί, για να μην δημιουργήσουμε προβλήματα στους υπόλοιπους προφανώς, και τον ακολούθησα. Σταματήσαμε και γυρίσαμε και κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα και τότε έκανα την κίνησή μου. Έβγαλα το katana μου και του όρμισα. Αυτός απέκρουσε το χτύπημα με τα νύχια των ποδιών του. Μετά μου επιτέθηκε και αυτός αλλά το απέφυγα. Το ίδιο συνεχιζόταν για πολύ ώρα ώσπου από ένα σημείο και μετά και οι δυο μας αρχίσαμε και δεχόμασταν μερικά χτυπήματα γιατί είχαμε κουραστεί. Αυτός που θα επικρατούσε θα ήταν αυτός με την μεγαλύτερη αντοχή. Συνεχίστηκε όλο αυτό το σκηνικό για πολύ ώρα. Όταν ένας από τους δυο μας δεχόταν ένα χτύπημα αμέσως ανταπέδιδε. Στο τέλος όμως κατάφερα και τον νίκησα. Είχα μείνει όρθιος, ίσα-ίσα που με βαστούσαν τα πόδια μου, όταν αυτός σωριάστηκε στο έδαφος εξουθενωμένος. Στα επόμενα δευτερόλεπτα σωριάστηκα και εγώ στο έδαφος, ως νικητής όμως της μάχης αυτής. Η μικρή πήγε να δει αν ο δράκος ήταν καλά και να τον περιποιηθεί.

Τότε άκουσα την φωνή του Mukuro:
-Τελείωσες με τον αγώνα σου? Πάμε να φεύγουμε από το νησί. Ήδη το βαρέθηκα.
-Θα φύγουμε. Κάτσε να πάρω μερικές ανάσες πρώτα όμως...
Μετά από μερικά λεπτά, αφού η αναπνοή μου ήρθε σε κανονικούς ρυθμούς και δεν λαχάνιαζα, σηκώθηκα και κάθισα σταυροπόδι σε μια πέτρα.
-Mukuro, Fran. Εσείς οι δύο πάτε να πάρετε το καράβι και να το φέρετε στο λιμάνι. Θα σας συναντήσω εκεί. Έχω ένα μικρό δώρο να κάνω στους Marines!
Αφού έφυγαν έκατσα μερικά λεπτά ακόμα να ξεκουραστώ μιας και η απόσταση που θα έκανα εγώ ήταν σχεδόν η μισή. Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς την πόλη και συγκεκριμένα στο λιμάνι. Ο στόχος μου εδώ είχε εκπληρωθεί. Νίκησα έναν από αυτούς τους δράκους της χιλιετίας χωρίς να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις του φρούτου μου. Αυτό είχε ανεβάσει αρκετά την αυτοπεποίθησή μου.
Λίγο πριν μπω στην πόλη, φόρεσα την κουκούλα του μανδύα μου και όταν έφτασα στο λιμάνι πήγα προς το καράβι των Marine. Τότε είδα το καράβι μου να έρχεται προς τα εδώ. Ανέβηκα στο καράβι των Marine χωρίς κανείς να με πάρει πρέφα μέχρι την στιγμή που ήμουνα στο κέντρο του καταστρώματος. έβγαλα την κουκούλα και τότε όλοι έτρεξαν να με πιάσουν γιατί με αναγνώρισαν. Έγινα σκοτάδι και άνοιξα μια μαύρη τρύπα από την οποία έριξα στο κατάστρωμα τους νεκρούς Marine και τον τύπο που σκότωσα.
-Θα τα πούμε σύντομα! τους είπα και αιωρήθηκα ως σκοτάδι στο καράβι μου. Ο Fran τότε έριξε με το κανόνι μας και πέτυχε το κατάρτι των Marine. Με το κατεστραμμένο αυτό κατάρτι τους δεν μπορούσαν να μας κυνηγήσουν οπότε φύγαμε ανενόχλητοι από εκεί για τον επόμενό μας προορισμό!

Όνομα:Raziel
Haki Points:-
Player of the Month Points:8
Beli: 23.000
Bounty/Fame Points:2.000.000
Παρατηρήσεις:Πολύ απλή ιστορία, προβλέψιμη, δεν έπαιξες καθόλου μπάλα με το Κουέστ, πήγες ντουγρού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν γράφεις καλά. Περιμένω καλύτερη απόδοση στο επόμενο κουέστ.