[Τέλος]The "-nin nin" of ninja!

Είχαμε φύγει από το Asuka Island και πλέαμε στη θάλασσα. Δεν είχα να κάνω κάτι προς το παρόν στην North Blue. Δεν είχα ακούσει, μέχρι τώρα, να υπάρχει κάτι το ενδιαφέρον στην θάλασσα αυτήν. Αν μάθαινα κάτι που θα μου τραβούσε το ενδιαφέρον θα έψαχνα να βρω τρόπο να γυρίσω. Η θάλασσα που με ενδιέφερε, για τώρα, ήταν η West Blue, όπου και ήθελα να κατευθυνθώ.

Το μόνο πρόβλημα ήταν το πως θα πήγαινα από την North Blue στην South Blue. Είχα αλλάξει πολλές φορές ανάμεσα στις θάλασσες αλλά καμία από αυτές τις φορές επειδή το ήθελα. Πάντα κάτι γινότανε. Είτε λόγω καιρικών φαινομένων είτε λόγω άγνωστων αιτιών βρισκόμουν σε διαφορετική θάλασσα από αυτήν που έπλεα. Οπότε δεν είχα ιδέα για το πως θα πήγαινα στην South Blue. Ήλπιζα σε ένα θαύμα.

Αρχικά, πήρα μια πυξίδα που είχα και την άνοιξα. Η πυξίδα έδειχνε τον βορρά, όπως κάθε πυξίδα. Το μόνο που έπρεπε να κάνω τώρα ήταν να αλλάξω πορεία και να κατευθυνόμασταν δυτικά. Έτσι θα καταλήγαμε στην Red Line. Από εκεί και πέρα δεν ήξερα τι θα έκανα αφού αυτό που ήθελα ήταν ένα θαύμα για να καταφέρω να πάω στην South Blue. Πήγα στο πηδάλιο και άλλαξα την πορεία μας με κατεύθυνση προς τα δυτικά.

Μετά από αυτό άραξα στο κατάστρωμα και σκεφτόμουν. Έπρεπε να πω στον Mukuro να δει σε ποιο νησί, από τα επόμενα που θα περνούσαμε, θα ήθελε να μείνουν γιατί δεν θα μπορούσα να τους πάρω μαζί μου στην Grand Line. Το να τους άφηνα στο τελευταίο νησί, πριν έφευγα για Grand Line, δεν ήταν τόσο σωστό γιατί μπορεί το νησί αυτό να ήταν π.χ. έρημο ή να ήταν βάση Marine, κλπ κλπ. Έτσι έπρεπε να πω στον Mukuro να δει και να μείνει μαζί με τον Fran σε κάποιο από τα επόμενα νησιά που θα πηγαίναμε.

Έτσι λοιπόν, αφού είχα αποφασίσει να μιλήσω στον Mukuro για το θέμα αυτό, σηκώθηκα από το κατάστρωμα και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα όπου βρίσκονταν ο Mukuro και ο Fran. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Είχαν στρογγυλοκάτσει στο τραπέζι και έτρωγαν. Προς το παρόν πήρα και εγώ κάτι να φάω από τις προμήθειες που είχαμε και κάθισα στο τραπέζι.

Αφού έφαγα λίγο μετά άρχισα να μιλάω στον Mukuro:
-Λοιπόν, Mukuro. Σε λίγο σκοπεύω να μπω στην Μεγάλη Γραμμή και θα μπω μόνος. Οπότε όπως κατάλαβες θα πρέπει να σας αφήσω σε κάποιο από τα επόμενα νησιά που θα περάσουμε. Όπου σε βολεύει λοιπόν με αφήνετε και φεύγεις με τον Fran. Οι δρόμοι μας θα χωρίσουν μιας και εγώ θα μπω στην μεγάλη γραμμή.
-Θα συνεχίσουμε μαζί σου για λίγο καιρό ακόμη αλλά να είσαι σίγουρος ότι αν βρω νησί που μ' αρέσει, θα σε αφήσουμε.
-Αυτό σου είπα και εγώ... Ας φάμε τώρα αφού το ξεκαθαρίσαμε. του είπα και συνεχίσαμε να τρώμε.

Τελειώσαμε το φαγητό και σηκώθηκα και βγήκα στο κατάστρωμα. Στον ορίζοντα έβλεπα την Red Line. Πλησιάζαμε αργά και σταθερά. Όπως κινούμασταν προς τα εκεί διέκρινα ένα εμπορικό πλοίο στα δεξιά μας. Η κατεύθυνσή του ήταν προς την Red Line. Γιατί όμως πήγαιναν κατά εκεί? Ένας τρόπος υπήρχε να το μάθω αυτό και αυτός δεν ήταν άλλος από το να ρωτήσω. Πλησιάσαμε στο εμπορικό καράβι και μερικοί ναύτες του πλησίασαν στην άκρη του καραβιού να δουν τι είμαστε. Όταν παρατήρησαν την πειρατική σημαία φοβήθηκαν ότι τους πλησιάσαμε για να τους ληστέψουμε και ήταν έτοιμοι να μας ρίξουν. Τους είπα ότι θέλω απλά να τους ρωτήσω που πηγαίνουν αφού ευθεία μπροστά είναι αδιέξοδο.

Ο καπετάνιος του πλοίου τους μου είπε ότι ξέρει ένα πέρασμα από το οποίο περνάνε τα εμπορικά πλοία για να πάνε από εδώ στην West Blue. Μου είπε ότι για να μας αφήσουν να τους ακολουθήσουμε θα έπρεπε να τον πληρώσουμε. Δεν είχα άλλη επιλογή μιας και ήθελα να πάω στην West Blue και δεν ήξερα πως. Έτσι λοιπόν, πήγα στο καράβι μου, στην καμπίνα μου, πήρα μερικά από τα λάφυρα που είχα κρατήσει από όσους είχα λεηλατήσει μέχρι τώρα και του τα πήγα. Το βλέμμα του έδειχνε ότι αυτά που του έδινα ήταν παραπάνω από όσα θα μου ζητούσε κανονικά αλλά δεν με πολυένοιαζε αυτή την στιγμή γιατί, εκτός του ότι είχα αρκετά λάφυρα πάνω στο καράβι, το να πάω στην West Blue ήταν το σημαντικότερο για μένα τώρα. Συμφώνησε λοιπόν να μας οδηγήσει. Χαμήλωσα την ταχύτητα του καραβιού μου και ακολουθούσα το εμπορικό πλοίο από πίσω. Ήλπιζα μόνο να μην έλεγε μπαρούφες και το πέρασμα αυτό να ήταν αληθινό γιατί αλλιώς θα το μετάνιωνε που πήγε να με κοροϊδέψει.

Πλησιάσαμε αρκετά την Red Line και τότε σταματήσαμε. Πίστευα ότι όντως προσπάθησε να με κοροϊδέψει αλλά τότε ένα φως ανακλάστηκε προς το μέρος μας. Οι ναύτες του εμπορικού ανταπέδωσαν και τότε έγινε κάτι απίστευτο. Ένα μεγάλο κομμάτι της Red Line μετακινήθηκε και εμφανίστηκε ένα θαλάσσιο μονοπάτι. Ήταν ένα κρυφό μονοπάτι, προφανώς μόνο για τα εμπορικά πλοία, μέσα στην Red Line. Συνεχίσαμε την πορεία μας, αφού πρώτα ενημέρωσαν ότι είμαστε μαζί με το εμπορικό για να μην μας ρίξουν, στο μονοπάτι που ξεδιπλωνόταν μπροστά μας. Έπειτα από αρκετή ώρα φτάσαμε στο τέρμα και ακολούθησε το ίδιο πράγμα όπως στην αρχή. Αφού βγήκαμε ήμασταν πλέον στην West Blue, απ' ότι έλεγε ο καπετάνιος του εμπορικού. Τον ρώτησα αν έχει κάποιο χάρτη της West Blue και μου απάντησε θετικά. Πήρα τον χάρτη και του έδωσα ως αντάλλαγμα ένα σακί με χρυσά νομίσματα. Έπειτα αυτοί συνέχισαν τον δρόμο τους και εγώ πήγα στην κουζίνα και άπλωσα τον χάρτη στο τραπέζι.

Θέλαμε μερικές προμήθειες καθώς οι φαταούλες, ο Mukuro και ο Fran, είχανε φάει σχεδόν τα πάντα για μια ακόμη φορά. Έτσι αποφάσισα να πάμε στο κοντινότερο νησί. Το νησί αυτό ονομαζόταν Holger. Το όνομά του δεν με έκανε να σκεφτώ τι μπορούσε να έχει, πάντως ήτανε σχετικά μικρό και δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν κατοικήσιμο. Αν δεν ήταν, τότε απλά θα μαζεύαμε μερικά φρούτα για την ώρα. Πήγα στο πηδάλιο και άλλαξα την πορεία για το νησί εκείνο.

~Περίπου 1 ώρα αργότερα~

Φτάσαμε στο νησί και, όπως είχα σκεφτεί, δεν φαινόταν κατοικήσιμο. Οπότε πηγαίναμε στο σχέδιο 2.
-Mukuro, Fran. Παίρνετε ο καθένας από ένα από αυτά τα μεγάλα καλάθια και πάμε να μαζέψουμε φρούτα να έχουμε να τρώμε. τους είπα δείχνοντας τα καλάθια.
-Πάλι αγγαρεία θα κάνουμε... είπε ο Mukuro.
Πιάσανε τα καλάθια και κατεβήκαμε από το καράβι. Ο Mukuro με απορία στο πρόσωπό του με ρώτησε:
-Εσύ γιατί δεν πήρες κάνα καλάθι?
-Εγώ έχω καλύτερο τρόπο να τα μαζέψω!
-Ναι... Το είχα ξεχάσει. Και τότε εμάς τι μας θες? Αφού μπορείς να μαζέψεις μόνος σου...
-Δεν θα μαζεύω εγώ για σας. Να καθίσετε να μαζέψετε και εσείς έτσι ώστε είτε να μαζέψω λιγότερα είτε να έχουμε παραπάνω αφού θα μαζέψουμε και οι τρεις.
-Καλά καλά...

Απ' ότι φαινόταν δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά δάσος στο νησί. Αυτό έκανε ποιο εύκολο το μάζεμα. Χωριστήκαμε και ο καθένας πήγε προς διαφορετική κατεύθυνση. Εγώ κατευθυνόμουν όλο ευθεία, μέσα στο δάσος, προς το κέντρο του νησιού μπας και έβρισκα τίποτα άλλο πέρα από δάσος. Όπως προχωρούσα, είχα απλώσει σκοτάδι γύρω μου, στον αέρα, και ρουφούσα τους καρπούς των δέντρων και αρκετά δέντρα μαζί γιατί δεν μπορούσαν να αντισταθούν στην έλξη. Όπως περπατούσα και εισχωρούσα όλο και πιο βαθιά στο δάσος, το έδαφος ανηφόριζε όλο και περισσότερο. Αυτό που σκέφτηκα ήταν ότι στο κέντρο θα υπήρχε κάποιος λόφος. Ξαφνικά, από το πουθενά, πετάχτηκε μια τίγρης καταπάνω μου αλλά, από την δύναμη της έλξης του σκοταδιού από πάνω μου, δεν πρόλαβε να με φτάσει και κατέληξε μέσα στο σκοτάδι μαζί με τα δέντρα και τους καρπούς. Το ίδιο πράγμα έγινε και λίγο αργότερα μόνο που αυτή τη φορά ήταν μια αρκούδα. Σχεδόν με έφτασε, επειδή έχει μεγαλύτερο όγκο και βάρος, αλλά δεν κατάφερε να με ακουμπήσει. Πολλά άγρια ζώα είχε το μέρος. Για τον Mukuro δεν ανησυχούσα μιας και μπορούσε να τα αντιμετωπίσει πολύ εύκολα αλλά ο Fran ήταν άλλη ιστορία. Αυτός αν βυθιζόταν στον κόσμο του, δεν έπαιρνε χαμπάρι τι γινόταν γύρω του και αυτό ήταν που φοβόμουν. Ήλπιζα μόνο να ήταν αφοσιωμένος στο μάζεμα και να μην χανόταν στις σκέψεις του.

Όπως συνέχιζα τον δρόμο μου, ξαφνικά άκουσα έναν περίεργο θόρυβο. Σαν να έσπασε κάποιο σκοινί. Μάζεψα το σκοτάδι μέσα μου και έψαξα τριγύρω να δω τι ήταν η αιτία του θορύβου αυτού. Βρήκα ένα σκοινί να είναι δεμένο σε ένα δέντρο από την μία πλευρά και από την άλλη να αιωρείται στον αέρα και να είναι κομμένο. Λογικά κόπηκε από την δύναμη της έλξης. Για να υπήρχε σκοινί όμως εδώ πέρα έπρεπε να υπάρχει και άνθρωπος. Δεν γίνεται να ξεφύτρωσε από το πουθενά. Κάτι περίεργο υπήρχε εδώ πέρα... Άπλωσα σκοτάδι στο πάτωμα για αρκετά μέτρα γύρω μου και άνοιξα μια μαύρη τρύπα. Ρούφηξα τα πάντα και τότε αρκετά μέτρα μπροστά μου, εμφανίστηκε ένα μονοπάτι. Ήταν κρυμμένο καλά ανάμεσα στα δέντρα και δεν μπορούσε να φανεί με γυμνό μάτι. Κάτι ύποπτο γινόταν εδώ πέρα. Έκλεισα την μαύρη τρύπα και ακολούθησα το μονοπάτι.

~Μερικά μέτρα αργότερα~

Έφτασα σε ένα σημείο του μονοπατιού που μπροστά μου ξεδιπλώθηκε ένα χωριό. Τα σπίτια ήταν όλα ξύλινα και στο κέντρο υπήρχε ένα μεγάλο κτήριο σαν αρχηγείο. Όπως κοιτούσα τριγύρω, ένιωσα κάτι να με απειλεί και τραβήχτηκα απότομα στο πλάι. Ένα μικρό μαχαίρι πέρασε από δίπλα μου και καρφώθηκε σε ένα δέντρο πίσω μου. Μπροστά μου εμφανίστηκε ένας τύπος ντυμένος στα μαύρα και με ένα ξίφος στο χέρι, που θύμιζε νίντζα.
-Το απέφυγες καλά το μαχαίρι αλλά το ξίφος μου δεν θα το αποφύγεις. είπε αυτός.
-Δεν ξέρω ποιος είσαι και τι θες από εμένα αλλά αφού με προκαλείς, θα σε βγάλω νοκ-άουτ στα γρήγορα.
-Είμαι νίντζα και θα σε σκοτώσω. Το χωριό μας δεν δέχεται ξένους. Είμαι ο φύλακας και ο δυνατότερος νίντζα του χωριού. Ετοιμάσου!
-Ο δυνατότερος νίντζα. Καλό ακούγεται. Για να σε δω. είπα και ετοιμάστηκα για μάχη.

Πήδηξε στον αέρα και μου πέταξε μερικά αστεράκια. Κάποια τα απέφυγα και άλλα πέρασαν από μέσα μου. Ανταπέδωσα πετώντας του μια μπάλα σκοταδιού. Την απέφυγε την τελευταία στιγμή αλλά πριν προλάβει να ακουμπήσει στο έδαφος τον τράβηξα σε μένα με την δύναμη του φρούτου μου. Τον έπιασα από το κεφάλι και του είπα, με φωνή υπεροχής:
-Εσύ υποτίθεται ότι είσαι δυνατός? Αυτό δεν μου κάνει ούτε για προπόνηση. Δεν είσαι άξιος αντίπαλος και ούτε άξιος να αποκαλείσαι νίντζα.
Όπως τον κρατούσα, τον σήκωσα στον αέρα και τον συνέθλιψα στο έδαφος. Από το χτύπημα έχασε τις αισθήσεις του. Τον πήρα στον ώμο και πήγα προς το χωριό που ήταν μπροστά μου.

Μπήκα στο χωριό και περπατούσα προς το μεγάλο κτήριο στο κέντρο του. Όλοι οι κάτοικοι με κοιτούσαν με φόβο. Όταν έφτασα έξω από το κτήριο, στο οποίο κατευθυνόμουν, 3 νίντζα εμφανίστηκαν μπροστά μου.
-Τι θες στο χωριό μας και τι έκανες στον σύντροφό μας?
-Απλά αναίσθητος είναι. Του έμαθα απλά ότι δεν πρέπει να τα βάζει με άτομα που είναι δυνατότερα από αυτόν. τους είπα αφήνοντάς τον στο έδαφος.
-Και τι θες στο χωριό μας?
-Παιδιά, παιδιά... Ηρεμήστε. είπε ένας άντρας, μεγάλος σχετικά σε ηλικία, βγαίνοντας από το κτήριο.
-Δεν υπάρχει λόγος να είστε επιθετικοί. Ο ξένος νίκησε τον Shinobi χωρίς αυτός να καταφέρει να του προκαλέσει το παραμικρό τραύμα. Είναι άξιος σεβασμού. συνέχισε.
-Μα δάσκαλε...
-Δεν έχει "μα"! Λοιπόν, ποιος άνεμος σε φέρνει στο χωριό μας ξένε?
-Ήρθα να σας φέρω αυτόν εκεί είπα δείχνοντας τον τύπο που νίκησα και να πάρω μερικές προμήθειες για το ταξίδι μου μιας και βρήκα κατοικήσιμη περιοχή. συνέχισα.
-Πολύ καλά. Θα σε προμηθεύσουμε με ότι χρειάζεσαι αρκεί να μου υποσχεθείς ότι το μέρος αυτό θα μείνει μυστικό.
-Κανένα πρόβλημα από εμένα. Δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ύπαρξη του νησιού αυτού.
Τους είπα μερικά πράγματα που ήθελα και μου έφεραν ότι είχαν από αυτά. Τα πήρα και έφυγα από εκεί. Αφού είχα πάρει αυτό που ήθελα, δεν υπήρχε λόγος να μείνω παραπάνω στο χωριό. Όταν έφτασα ξανά στην παραλία, άνοιξα την μαύρη τρύπα που είχα ρουφήξει και έβγαλα όλα τα φρούτα, τα δέντρα και τα δύο ζώα που είχα ρουφήξει. Τα ζώα έτρεξαν στο δάσος κατατρομαγμένα. Μάζεψα τους καρπούς και μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα, που είχα πάρει από το χωριό, τα πήγα στο καράβι. Ο Mukuro και ο Fran ήταν ήδη εκεί οπότε μπορούσαμε να φύγουμε. Σήκωσα την άγκυρα και πήδα στο πηδάλιο. Ο Mukuro με πλησίασε και με ρώτησε:
-Τι έκανες τόση ώρα που έλειπες?
-Μεγάλη ιστορία. Άστο... του είπα και ξεκίνησα το καράβι.
Σιγά-σιγά απομακρυνόμασταν από το νησί και πλέαμε προς τον επόμενο προορισμό μας.

Όνομα: Raziel
Haki Points: ---
Player of the Month Points: 6
Beli: 24.000
Bounty/Fame Points: +1.000.000
Παρατηρήσεις: Μεχρ την μαχη δεν ειχε ιδιαιτερο ενδιαφερον. Μετα εφτιαξε καπως.