[Τελος-εκπαίδευση]Αρχή, Μουσική και σιγή

Όνομα Χαρακτήρα: Cowen Hitomi
Παράταξη: civilian
Bounty: nope
Story of the month: -
Φήμη: nope
Τίτλος Ιστορίας: Αρχή, Μουσική και σιγή
Προηγούμενη Ιστορία(Link): χαλαρά...μόλις αρχησαμε....
για παραπανω πληροφοριες ρωτηστε την Onizuka Minatsuki....αααα ξεχασα...σβηστηκε.... :(

Είχαν περάσει περίπου  τέσσερα χρόνια και είχε μόλις έρθει η στιγμή .Όσα μάθαμε από τους δασκάλους μας ήταν πια παρελθόν το μόνο που υπήρχε στις σκέψεις μου ήταν η παρτιτούρα με τις νότες που μου είχε δώσει ο δάσκαλος μου πριν 3 μήνες. Ακόμα και αν ήθελα μου ήταν πολύ δύσκολο να το ξεχάσω κάθε κομμάτι του τραγουδιού, από το κουπλέ στην γέφυρα και από την γέφυρα στο ρεφρέν το γνώριζα απέξω και ήμουν έτοιμη να το παρουσιάσω στο κοινό, κοίταξα γύρο μου και όλοι οι συμμαθητές και συμμαθήτριες ,η χορωδία μου, ήταν έτοιμη για την παράσταση. Το μόνο που φαινόταν περίεργο ήταν το αγχωμένο βλέμμα της νεαρής τραγουδίστριας μας, καθώς πριν από μερικούς μήνες ήταν γεμάτη αυτοπεποίθηση ,αυτό από μόνο του της είχε προσφέρει αρκετούς επαίνους από τους δασκάλους. Καθάρισα το μυαλό μου κοίταξα χαμηλά καθώς οι μπότες μου πατούσαν το σκληρό σανίδι και πήρα μια βαθιά ανάσα, είχε έρθει η μεγάλη στιγμή…

Το κοινό ξεκίνησε να χειροκροτεί καθώς η παράσταση είχε μόλις ξεκινήσει το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού ήταν μέλη του ναυτικού καθώς για αυτούς ήταν αφιερωμένη η παράσταση. Οι προβολείς έπεσαν όλοι επάνω μας ,Έσφιξα το δοξάρι στο δεξί μου χέρι και με αποφασιστικότητα το ακούμπησα στις χορδές του βιολιού. Περίμενα την εντολή του μαέστρου για να παίξω την πρώτη νότα της παράστασης που θα ηχούσε στο θέατρο της πόλης. Και έτσι έγινε τα έγχορδα ξεκίνησαν ,ακολούθησαν τα πνευστά και τα κρουστά με την σειρά που μας έδειχνε πάντα ο μαέστρος μας. Το τραγούδι ακουγόταν ακόμα καλύτερο στα αυτιά μετά από τις καθημερινές πρόβες που είχαμε συμμετάσχει, Η μουσική στα αυτιά μου με συνεπήρε ,έκλεισα τα μάτια μου και συνέχισα να παίζω το κομμάτι χωρίς να χάσω καμία νότα από τις ψιλές έως τις χαμηλές . Μόλις άνοιξα τα μάτια μου το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν το βλέμμα επιβεβαίωσης του Satoshi ενός από τους αγαπημένους μου δασκάλους, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και έτσι τον κοίταξα και του πρόσφερα ένα γλυκό χαμόγελο όπως έκανα πάντα μετά από ένα μάθημα.

H Παράσταση είχε τελειώσει επιτύχω για όλους μας. Απότομα κατέβασα τα χέρια μου και πείρα μια βαθιά ανάσα ανακούφισης. Απέδειξα και στον εαυτό μου αλλά και στους δασκάλους μου ότι είχα ένα ξεχωριστό ταλέντο στην μουσική που θα μπορούσα εύκολα να εκμεταλλευτώ για να κάνω μια σπουδαία καριέρα. Το κοινό χειροκροτούσε ακατάπαυστα έως ότου υποκλιθήκαμε και αποχωρίσαμε στα παρασκήνια. Στα παρασκήνια όλοι οι συμμαθητές μου ήταν ευτυχισμένοι όμως κανείς τους δεν ήρθε να με συγχαρεί αλλά ούτε και εγώ αντίστοιχα, κανείς δεν με συμπαθούσε αλλά ήξερα τον λόγο, όλα έχουν να κάνουν με το κοινωνικό επίπεδο σε αυτήν την πόλη και η οικογένεια Cowen δεν είναι από τις ποιο διάσημες, καθώς το σπίτι μας βρίσκετε στο χαμηλότερο επίπεδο της πόλης. Έτσι καθώς παρατήρησα για λίγο τους ευτυχισμένους συμμαθητές μου αποχώρησα μόνη μου. Καθώς χάραζα τον δρόμο μου προς την έξοδο του θεάτρου προς ευχάριστη έκπληξης μου ο δάσκαλος μου με σταμάτησε…
-Δεσποινίς Hitomi…. Ήταν εξαιρετική η απόδοση σας σήμερα …εξεπλάγην ευχάριστα…
-Τιμή μου κύριε ….Ξέρετε εδώ και χρόνια ότι προσπαθώ να προσφέρω το καλύτερο για την μουσική σκηνή της πόλης μας….
-Με κουράζει ο πληθυντικός Hitomi…. μπορούμε να το αλλάξουμε δεν μας ακούει κανείς έτσι και αλλιώς….
-Από την πρώτη στιγμή δεν είχα κανένα θέμα Satoshi-san εσύ το ξεκίνησες….
Του απάντησα καθώς του πρόσφερα το συνηθισμένο μου χαμόγελο…
-Λοιπον… θέλω να έρθεις στην σχολή σήμερα το βράδυ ….Είναι σημαντικό…
-Μα δεν έχουμε μαθ….ααααα… κύριε Satoshi είμαι μικρή ακόμα για να με ξεμοναχιάσετε…~~~!!!
-Που πήγε πάλι το μυαλό σου μικρή!!! ….φυσικά και όχι… Απλά μου απέδειξες ότι είσαι διαφορετική από τους άλλους μαθητές ….και θέλω να σου αφήσω ένα ξεχωριστό μάθημα …..Θα σε περιμένω..αντίο…
Είπε καθώς με γοργό βήμα αποχώρισε από το θέατρο
-Μάλιστα …..αντίο….!!

Καθώς αποχώρισα από το θέατρο μαζι με το κοινό που είχε απομείνει ο μεσημεριανός ήλιος με χτύπησε απότομα στα μάτια και έτσι αναγκάστηκα να τα καλύψω με το δεξί μου χέρι και δεν δίστασα να κάνω ένα μικρό μορφασμό που αρκετοί γύρο μου παρατήρησαν. Σταμάτησα στην είσοδο και κοίταξα γύρο μου. Στα δεξιά μου παρατήρησα μια ομάδα του ναυτικού που μαλλον περίμεναν για κάποιον ανώτερο τους. Μερικά μετρά μακριά τους κατάφερα και είδα τον ψηλό ,μελαχρινό και μεσήλικα ανώτερο τους και σίγουρα δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν ο καπετάνιος Rollins o φίλος του πατέρα μου, είχα να τον δω περίπου τρία χρόνια και η παρουσία του με έκανε ευτυχισμένη .Έτσι έτρεξα γρήγορα προς τους άνδρες του ναυτικού και καθώς ήταν παρατεταγμένοι για τον χαιρετισμό πήρα και εγώ  ύπουλα την θέση μου ανάμεσα τους.
-Αρκετά για σήμερα παιδιά για το υπόλοιπο της ημέρας είστε …Ελεύθεροι!!
-Μάλιστα καπετάνιε!!!!
Είπαμε με μια φωνή και σίγουρα η ψηλή φωνή μου που ακουστικέ παραξένεψε τον καπετάνιο που μόλις γύρισε το έκπληκτο βλέμμα προς τα έμενα, το μόνο που έβλεπε ήταν ένα κορίτσι που ήταν έτοιμο να βάλει τα γέλια…
-ΗΙΤΟΜΙ!!!!??......Τι κάνεις εδώ!!!??
Αμέσως μόλις μου έβαλε τις φωνές έπεσα κάτω και άρχισα να γελώ ασταμάτητα, μερικοί άνδρες του ναυτικού ,με σιγόνταραν…
-Σιωπή όλοι σας άνδρες ….. Εξαφανιστείτε ….Όχι τώρα ….ΤΩΡΑ!!!!
Την ίδια στιγμή οι άνδρες του καπετάνιου έφυγαν και μας άφησαν μόνους, έναν υψηλόβαθμο Marine με ένα κορίτσι της πόλης …Την ίδια στιγμή σηκώθηκα και τον αγκάλιασα γεμάτη συγκίνηση…
-Μου έλειψες καπετάνιε ……Πως σου φάνηκε η παράσταση..ήμουν καλή εεε?!?!
-Ναι μικρή έδειξες ταλέντο ….Αλλά μην μπλέξεις ποτέ ξανά με την δουλειά μου με άκουσες..!?
-Μάλιστα καπετάνιε…..!!!...πότε θα περάσετε από το σπιτικό μας να σας φιλοξενήσουμε για το βράδυ…
-Σύντομα …Έχω κάποιες υποχρεώσεις για τώρα …Αλλά σίγουρα ήρθα και για να δω τον γεροπατέρα σου…
-Χαίρομαι… Λοιπόν θα σας δω …Αντίο…
Είπα καθώς τον χαιρέτισα και αποχώρισα τρέχοντας προς το κέντρο της πόλης…

Έτσι αποφάσισα να πάρω τον δρόμο μου για το σπίτι αλλά πρώτα θα περνούσα από το κέντρο της πόλης. Μετά από τόσα πολλά χρόνια είχα συνηθίσει τους ανηφορικούς δρόμους της πόλης και συνήθως ήθελα να φτάσω στην κορυφή για να ρίξω μια γρήγορη μάτια στο κάστρο και να δω την θέα που υπήρχε από κάτω, δεν άλλαζε πότε αλλά πάντα την θαύμαζα. Έτσι έφτασα γρήγορα στο κέντρο της πόλης όπου η αγορά είχε γεμίσει με κόσμο ένα αναμενόμενο γεγονός καθώς τα προϊόντα προς πώληση προερχόντουσαν από όλες της θάλασσες και ήταν αρκετά διάσημα στους κατοίκους της πόλης. Για μια στιγμή έριξα μια γρήγορη μάτια στο καφέ πανωφόρι μου καθώς η καρφίτσα με το σύμβολο της πόλης Goa, το ασημένιο ρόδο .Δεν ήταν καλά στην θέση του, και σίγουρα δεν θα ήθελα να βρεθώ σε μπελάδες με την φρουρά. Έτσι συνέχισα τον ανηφορικό δρόμο αλλά όσο και αν είχα συνηθίσει αυτήν την δύσβατη πορεία οι γάμπες μου άρχισαν να με ενοχλουν, ετσι έκατσα σε ένα κοντινό παγκάκι για να ξεκουραστώ και να κερδίσω λίγο χρόνο μέχρι το βραδινό μάθημα

Διάφορες σκέψεις στροβίλιζαν στο μυαλό μου και όλες είχαν να κάνουν με το μάθημα που μου υποσχέθηκε ο δάσκαλος μου σήμερα το βράδυ. Ίσως ήταν ένα ξεχωριστό καινούργιο τραγούδι, ίσως θα ήθελε να μου υποδείξει τα λάθη που έκανα στην παράσταση. Πολλά σενάρια περνούσαν από το μυαλό μου καθώς κοιτούσα στο απέραντο κενό του καταγάλανου ουρανού, βέβαια την ίδια στιγμή ένιωθα την παρουσία τον περαστικών που βρισκόντουσαν μπροστά μου και πίσω μου. Μπορούσα επίσης να ακούσω μερικές από τις συζητήσεις τους που μερικές φορές μου έκοβαν τον ειρμό της σκέψης μου. Συνήθως οι συζητήσεις ήταν παράπονα σχετικά με τους άνδρες του ναυτικού και το ότι δεν είχαν καθόλου τρόπους. Βέβαια γνώρισα μερικούς σήμερα αλλά δεν μπορώ να κρίνω αντικειμενικά στο θέμα δεν είχα καμία σοβαρή συζήτηση με κανέναν τους ,όμως δεν θα μπορούσα να πω τον ίδιο για τον καπετάνιο Rollins ο οποίος πρακτικά με μεγάλωσε με τις ιστορίες του. Όμως δεν ήθελα να δώσω παραπάνω σημασία….

Έτσι αφού κατάφερα να ξεκουράσω τα πόδια μου συνέχισα βηματίζω αργά προς το σπίτι ,και καθώς ήμουν κοντά δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω τα σπίτια γύρο μου. Όλα τους είχαν μείνει σε εξαιρετική κατάσταση με τις αυλές τους ανθοστολισμένες στην εντέλεια. Και εκεί στο τέλος της ανθοστολισμένης γειτονίας βρισκόταν το σπίτι της οικογένειας Cowen ,βαμμένο με μια ελαφριά στρώση διαφόρων πορτοκαλί χρωμάτων και το μοναδικό μας μπαλκόνι ήταν στολισμένο με λευκά τριαντάφυλλα. Έτσι έσφιξα το βιολί στην αγκαλιά μου και έτρεξα προς την πόρτα ,και αφήνοντας ένα μικρό χτύπημα περίμενα να μου ανοίξουν.
-Καλησπέρα Hitomi….πως πήγε η παράσταση..??!!
-Ήταν εξαιρετική Lily έπρεπε να ήσουν εκεί….!!
Η πόρτα όπως περίμενα άνοιξε από την νεαρή κοκκινομάλλα  οικονόμο του σπιτιού την Lily η οποία έγινε μέλος της οικογένεια στην ηλικία τον δεκαέξι από την στιγμή που γεννήθηκα ,και ήταν υπεύθυνη για την ανατροφή μου και για τις γνώσεις που έχω εισπράξει έως τώρα ….Την θαυμάζω καθώς κάνει τα πάντα στο σπίτι, Καθαρίζει μαγειρεύει αναλαμβάνει τα οικονομικά της οικογένειας και προσέχει τον πατέρα την ίδια στιγμή…
-Θες να σου παίξω λίγο από το τραγούδι της παράστασης…??
-Ευχαρίστως….!!
Καθώς περπατούσα στο καθιστικό του σπιτιού ακούμπησα το ανάμεσα στον ώμο και το σαγόνι μου, οι χορδές δέχτηκαν το απαλό χτύπημα από το δοξάρι ,και ο απαλός ήχος του βιολιού γέμισε το σπίτι….

Ξαφνικά άρχισε να με συνοδεύει στο τραγούδι μου ο ήχος ένος πιάνο και ήξερα πολλή καλά ποια ήταν υπεύθυνη για αυτό. Μερικά μέτρα μακριά μου μπορούσα να δω τα ανέμελα ξανθά μαλλιά της μητέρας μου ,η Cowen Asuka στα νιάτα της ήταν μια από της ποιο διάσημες πιανίστριες της East blue με αρκετές συντέλευες στο ενεργητικό της ιδικά στο mirroball island την λάτρευαν. Μπορεί να μην μου είχε σταθεί σαν μητέρα όταν ήμουν μικρή λόγο της δουλειά της ,όμως τώρα μου έχει προσφέρει πολλές γνώσεις στην μουσική και για αυτό και μόνο μπορώ και την λατρεύω .Αφού ολοκληρώσαμε το τραγούδι η Lily μας χειροκρότησε με θαυμασμό….
-Και όπως πάντα η μουσική τρέχει στο αίμα τον Cowen….
-Με εκπλήσσεις Hitomi….. θυμάμαι ότι έκανες πολλά λάθη χθες ….σήμερα ήσουν τέλεια…
-Για μισώ λεπτό …..Ήσουν στην παράσταση….??
-Και βέβαια…
-Μα… Δεν σε είδα στο κοινό…
-Το ότι δεν είδα την παράσταση …Δεν σημαίνει ότι δεν την άκουσα Hitomi μου….!!
Είπε καθώς μου πρόσφερε ένα γλυκό χαμόγελο…

-Και όπως πάντα όταν έρχεται η Hitomi στο σπίτι πρέπει να γίνετε σαματάς …..Η γυναίκες σε αυτό το σπίτι για έναν περίεργο λόγο έχουν πάντα τρέλα με την μουσική…
Και όπως πάντα έκανε την αναμενόμενη παρουσία ο αρχηγός του σπιτιού και το μοναδικό ανδρικό μέλος της οικογένειας. Ο Cowen Damien είναι ένας από τους επιτυχημένους μηχανικούς της πόλης είναι υπεύθυνος στα ναυπηγεία τον marine στην πόλη Goa. Έχει αναλάβει πολλά περίπλοκα σχέδια για πλοία όμως πάντα τα κατάφερνε πέρα από κάθε δυσκολία επίσης είχε πάντα τον φίλο του τον καπετάνιο να τον υποστηρίζει σε κάθε νέο του σχέδιο.
-Λοιπόν μικρή πως πήγε η παράσταση..!!?
-Μετά από τα λόγια της τρανής Asuka cowen μπορώ να πω ότι πήγε εξαιρετικά ….Εισέπραξα αρκετές καλές κριτικές από το κοινό και ειδικά από τον φίλο σου …Τον καπετάνιο Rollins…
-Μάλιστα …Έλαβα λόγο ότι θα κάνει την τιμή να μας επισκεφτεί …Lily ανέλαβε τα διαδικαστικά…
-Μάλιστα κύριε…..
Την ίδια στιγμή η Lily εξαφανίστηκε από το καθιστικό και πήρε γοργό βήμα προς την κουζίνα .Επίσης ο πατέρας επέστρεψε στο γραφείο του, και έτσι εγώ κάθισα στον καναπέ ,καθώς κοιτούσα τις ακτίνες του ηλίου που περνούσαν από το παράθυρο .Την ίδια στιγμή η μητέρα μου κάθισε δίπλα μου. Έπιασε το δεξί μου χέρι και το ακούμπησε στο πρόσωπο της…
-Με κάνεις περήφανη Hitomi…. Είμαι σίγουρη ότι εάν συνεχίσεις να αγαπάς την μουσική θα σε ανταμείψει …Όπως και εμένα….
-Τουλάχιστον εγώ θα σταθώ περισσότερο στο παιδί μου….
-Μην μου το κοπανάς πάλι Hitomi…. Ξέρεις ότι αυτή η πόλη είναι άπληστη αν δεν είχα την καριέρα μου ….Δεν θα μπορούσα να σε στηρίξω….
-Το ξέρω….. Για αυτό φοβάμαι ….Αλλά αυτό είναι για μια άλλη στιγμή ….Πρέπει να ετοιμαστώ έχω ένα σημαντικό μάθημα σε μερικές ώρες….

Δεν ήθελα να χάσω άλλο χρόνο, από την θέση του ηλίου μπορούσα να καταλάβω ότι σύντομα θα νύκτωνε και θα έρχονταν η ώρα να φύγω .Έτσι αποφάσισα να κάνω ένα γρήγορο ντους. Ανέβηκα της σκάλες για τον δεύτερο όροφο και σύντομα βρέθηκα στο δωμάτιο μου. Όπου το αγαπημένο μου χρώμα το μωβ επικρατούσε σε κάθε έπιπλο και τοίχο. Έτσι αφαίρεσα από πάνω μου τα ρούχα και έτρεξα στο μπάνιο της κρεβατοκάμαρας μου και μπήκα  στην μπανιέρα ,όπου το ζεστό νερό που με τύλιγε άρχισε να με ανακουφίζει .Άρχισα να σκέπτομαι, για το τι ήμουν διατεθειμένη να ρισκάρω για να καταφέρω μια επιτυχημένη καριέρα στην μουσική. Να αφήσω πίσω την οικογένεια μου?...Να μην κάνω ποτέ παιδιά? Αλλά στην ηλικία που είμαι αυτά είναι χαζές σκέψεις .Όλα κυλούν ομαλά, έχω την οικογένεια μου να με στηρίζει σε αυτό που αγαπώ, έχω έναν δάσκαλο που βλέπει ένα ιδιαίτερο ταλέντο σε εμένα. Οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Όμως… Ήδη είχα ρισκάρει πολλά…. Δεν είχα την παιδική ηλικία που θα είχε ο καθένας.. Από μικρή οι μόνοι μου φίλοι ήταν το βιολί και το πιάνο …Δεν είχα καμία επαφή με άτομα… της ηλικίας μου καθώς …Το επίπεδο της οικογένειας μου δεν το επέτρεπε …Ήξερα πολύ καλά ότι η πόλη Goa είναι άπληστη όπως είπε η μητέρα μου…. Μα φυσικά!!! είναι η «πόλη τον ονείρων»!!! όπου όλα τα όνειρα πραγματοποιούνται ,όμως εάν δεν τα καταφέρεις ,καταλήγεις ένα σκουπίδι…
Έτσι αφού τελείωσα το μπάνιο μου και τον ειρμό τον σκέψεων μου, άρπαξα μια απαλή πετσέτα και τύλιξα το σώμα μου για να στεγνώσει. Περπατούσα αργά προς το δωμάτιο καθώς την ίδια στιγμή κοιτούσα για άλλη μια φορά έξω από το παράθυρο. Τα φωτά της πόλης είχαν ανάψει η νυχτερινή ζωή μόλις είχε ξεκινήσει…

Δεν το είχα παρατηρήσει πριν αλλά έκανε υπερβολικά πολύ κρύο,ήταν χειμώνας και καθώς το σώμα άρχισε να τρέμει. Μου φάνηκε πολύ περίεργο που δεν το είχα παρατηρήσει αλλά ίσως η επιτύχει της παράστασης και η ηλιόλουστη μέρα να με πείραξαν στο μυαλό. Κάθισα στο κρεβάτι μου καθώς ήμουν έτοιμη να ντυθώ ,για μια στιγμή σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να φορέσω την στολή της σχολής .Όμως δεν ήταν επίσημο μάθημα απλά ο Satoshi με περιμένει στην σχολή ίσως απλά για να μου υποδείξει κάτι, δεν μπορούσα να ξέρω. Οπότε αποφάσισα να ντυθώ όπως έκανα συνήθως .Έτσι φόρεσα το μαύρο πανωφόρι μου και το μαύρο κολάν μου μαζί με της αγαπημένες μου καφέ μπότες. Ήμουν έτοιμη να αποχωρίσω από το σπίτι έτσι αποχώρισα από το δωμάτιο μου και κατέβηκα της σκάλες .Στο καθιστικό σαν τρελή έτρεχε πάνω κάτω η Lily ανήσυχη για της προετοιμασίες που είχε αναλάβει .Όμως εγώ δεν ανησυχούσα ήξερα ότι θα μπορούσε να τα καταφέρει και μόνη της. Έτσι άρπαξα το βιολί μου πήρα και το λευκό καπέλο μου και χωρίς να χαιρετίσω κανέναν ,όπως έκανα πάντα. Αποχώρησα από το σπίτι…
Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου και γύρισα το βλέμμα μπροστά μου, άμεσα σάστισα .Καθώς μπροστά μου μπορούσα να δω ξεκάθαρα έναν επιβλητικό άνδρα ντυμένο στα μαύρα μαζί με δυο φύλακες στο πλευρό του. Το θέαμα και μόνο με ανησύχησε καθώς τους κοιτούσα σχεδόν έντρομη παρατήρησα το σύμβολο του ενός από τους τρεις άνδρες. Εκείνος ο μαυροφορεμένος άνδρας ήταν μέλος της παγκόσμιας κυβέρνησης και το σύμβολο που φορούσε πάνω του τον πρόδιδε…
-Εσείς είστε η δεσποινίς Hitomi Cowen σωστά..??
-Μ…μάλιστε κύριε …αυτοπροσώπως…
-Έχουμε ένα επείγων μήνυμα για τον κύριο Damien Cowen…. Μπορούμε??
-Μάλιστα περάστε….
Είπα καθώς τους άνοιξα την πόρτα για να περάσουν την ίδια στιγμή αφού έκλεισα και πάλι την πόρτα πίσω μου,Προσπάθησα να βγάλω το τρομακτικό βλέμμα εκείνου του άνδρα και ξεκίνησα να περπατώ με γοργό βήμα..

Η γειτονιά είχε τυλιχτεί στο σκοτάδι της νύχτας ,περπατούσα μηχανικά καθώς περνούσαν πολλές σκέψεις από το μυαλό μου .Είχα κάνει την παρουσία ενός μέλους της παγκόσμιας κυβέρνησης, χωρίς κανένα λίγο ένα σοκαριστηκό γεγονός, καθώς εγώ και όλοι οι κάτοικοι γνωρίζαμε ότι η κυβέρνηση κατέχει όλο το βασίλειο Goa. Τότε σταμάτησα να περιπατώ…
-Από ποτέ με νοιάζουν εμένα τα πολιτικά…??
Είχα μόλις καταλάβει ότι έμπλεκα το κεφάλι μου με κάτι που σε καμία περίπτωση δεν με ενδιέφερε. Είχα αλλά πράγματα να ασχοληθώ και σίγουρα ο πατέρας μου και η οικογένεια μου να αναλάμβαναν το γεγονός από μόνοι τους. Κοίταξα τα άστρα στον ουρανό πήρα μια βαθιά ανάσα και συνέχισα και πάλι τον δρόμο μου. Δεν μου πήρε πολύ για να φτάσω στην σχολή μουσικής ,η οποία αναμενόμενα ήταν τυλιγμένη στο σκοτάδι καθώς κανένα μάθημα δεν διεξαγόταν την συγκεκριμένη ώρα. Προσπάθησα να κοιτάξω μέσα στο σκοτάδι καθώς μπορούσα να δω μια φιγούρα στο βάθος όσο έφτανα πιο κοντά γινόταν όλο και ποιο ξεκάθαρο .Ήταν ο Δάσκαλος μου ο οποίος σχεδίαζε κάτι στο χώμα με το δοξάρι του..

Με το που βρέθηκα στο οπτικό του πεδίο ότι είχε σχεδιάσει στο χώμα το καθάρισε απότομα με μια κίνηση του ποδιού του. Δεν ήξερα πώς να μεταφράσω αυτήν την συμπεριφορά αλλά τον ξέρω εδώ και πολλά χρόνια όποτε μπορώ να μην δώσω παραπάνω σημασία.
-Δεν περίμενα να έρθεις στην ώρα σου Hitomi….με εκπλήσσεις ευχάριστα….
-Είμαι πάντα πηγή εκπλήξεων Satoshi-san….λοιπόν είμαι έτοιμη…
Είπα καθώς την ίδια στιγμή στο δεξί μου χέρι είχε βρεθεί το βιολί και στο αριστερό το δοξάρι, ήμουν έτοιμη για πολλές εκπλήξεις. Εκείνος μου χάρισε να μικρό χαμόγελο και μου έκανε σήμα να τον ακολουθησω. Περάσαμε από την πύλη και βρεθήκαμε σύντομα στον σκοτεινό διάδρομο .Δεν του πήρε πολύ στο να διαλέξει μια από τις πολλές αίθουσες που παρείχε το κτίσμα ,όμως ακόμα βρισκόμασταν στο απολυτό σκοτάδι με την μοναδική πηγή φωτός ένα κερί..
-Είναι δυνατό να κάνουμε κάποιο είδος μάθημα στο απολυτό σκοτάδι….?
-Μπορείς να κάνεις μερικά βήματα πίσω Hitomi…
Ακολούθησα την εντολή του και έκανα μερικά βήματα ,αφού πρώτα κοίταξα πίσω γιατί φοβήθηκα ότι θα πέσω ….Τότε απότομα ο δάσκαλος μου ακούμπησε το δοξάρι στις χορδές του βιολιού και έπαιξε ένα απότομο και βαθύ ρυθμό ,την ίδια στιγμή προς μεγάλης μου έκπληξης αρκετά κεριά που είχαν τοποθετηθεί στην αίθουσα άναψαν και η αίθουσα φωτιστικέ…. Έμεινα ακίνητη και σάστισα από το θέαμα ,δεν υπήρχε τρόπος να εξηγήσω αυτό που είχε μόλις συμβεί….
-Λοιπόν Hitomi….μικρή….αθώα…και ταλαντούχα…..Ήρθε η στιγμή να μάθεις της πραγματικές ιδιότητες της μουσικής όπως μου τις παρέδωσαν οι πρόγονοι μου….Η μουσική δεν υπάρχει μόνο για διασκέδασή…αλλά όπως μόλις είδες μπορείς κάνεις πολλά περισσότερα με μερικές νότες σωστά τοποθετιμένες….Η μουσική δεν είναι παιχνίδι Hitomi και πρέπει να το μάθεις με τον δύσκολο τρόπο…Συγνώμη….

Για άλλη μια φορά ξεκίνησε να παίζει με το βιολί, όμως αυτήν την φορά το όργανο δεν παρήγαγε μουσική αλλά έναν πολύ ενοχλητικό και τσιριχτό ήχο. Αμέσως άρχισα να ζαλίζομαι και ένιωθα το κεφάλι μου ότι ήταν έτοιμο να σπάσει. Έπεσα στα γόνατα και με τα δυο χέρια μου έκλεισα τα αυτιά μου.Την στιγμή που σταμάτησε αυτός ο ήχος μου πέρασε ο πόνος άμεσα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρχε μια τόσο σκοτεινή πλευρά σε κάτι το οποίο αγαπούσα....Δεν ήθελα να το πιστέψω, αλλά την ίδια στιγμή μου τραβούσε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον. Πόσο θα ήθελα να προκαλέσω τον ίδιο πόνο σε εκείνον τον άνδρα της κυβέρνησης.......
-Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι δεν ήρθαμε εδώ για να μάθεις ένα απλό κομμάτι και μερικές νότες....Αλλά κάτι ακόμα πιο σπουδαίο...."Την μαγεία της μουσικής"...
-Θες να με κάνεις να μισήσω την μουσική σωστά??
-Όχι ακριβός το αντίθετο θέλω να την κάνεις κομμάτι της ζωής σου.....Να σου δώσω τα εργαλεία για να επιβιώσεις σε αυτήν την σάπια πόλη που αποκαλούμε σπίτι...
-Αυτό είναι νέο για μένα....Ποτέ δεν σε άκουσα να μιλάς έτσι για το Goa..
-Για το μόνο που χαίρομαι μικρή...Είναι ότι έχω εσένα την μοναδική μου μαθήτρια...Σε δίδαξα εδώ και τέσσερα ολόκληρα χρόνια.....Και ενδιαφέρομαι για το μέλλον σου..
-Χαίρομαι....Αλλά δεν περίμενα ότι θα έφτανε σε αυτό το επίπεδο...
-Hitomi Αυτή είναι μόνο η αρχή..
Τότε άπλωσε το χέρι του και μου έδωσε μια παρτιτούρα ,Το κομμάτι δεν είχε κανένα συγχρονισμό θεωρητικά ,όλες οι νότες ήταν σε πολύ ανορθόδοξες θέσεις. Όμως η περιέργεια μου, κέρδισε....

Ο δάσκαλος μου με κοιτούσε με ένα ψυχρό βλέμμα καθώς προσπαθούσα να παράγω τον ίδιο ήχο με πριν όμως η αποτυχία ήταν μονόδρομος.Για μια στιγμή προσπάθησα να αλλάξω το κούρδισμα σκέφτηκα ότι εκεί ήταν το πρόβλημα,όμως δεν ήταν εκεί αλλά στο μυαλό μου.Δεν παρατήρησα ποτέ ότι όλες οι νότες  ήταν σημαδεμένες με διάφορα σύμβολα που δεν είχα ξαναδεί. Τα παρατήρησα και προς έκπληξης μου ήταν οι λατινικοί αριθμοί και επίσης την ίδια στιγμή σκέφτηκα ότι μου έλειπε η παύση...Δοκίμασα να παίξω με παύσεις αυτήν την φορά όμως το μόνο που άκουγα ήταν οι συνηθισμένες νότες λίγες φορές ο ήχος άλλαζε και γινόταν βαθύς χωρίς κανέναν λόγο...
-Όπως σε κάθε κομμάτι και εδώ χρειάζεσαι ρυθμό πρέπει να δώσεις λίγο παραπάνω χώρο στο όργανο σου....ο χρόνος είναι πάντα με το μέρος σου...
Δεν απάντησα παρά μόνο σκεφτικά.
Νούμερα...παύση....ρυθμός....χώρος...
Τέσσερα βασικά σημεία που έπρεπε να εκμεταλλευτώ.Έτσι άρχισα να βηματίζω στην αίθουσα και με κάθε βήμα το σανίδι που έτριζε μου έδινε τον χώρο......Μετρούσα κάθε μου βήμα καθώς το δοξάρι μου χάιδευε της χορδές ο ρυθμός είχε ξεκινήσει.....Η απόλυτη σιγή μετά από κάθε νότα ήταν η παύση μου και τα βήματα ο μετρητής μου.....Ξαφνικά το φως από τα κεριά άρχιζε να τρεμοπαίζει μπορούσα να το ξανακούσω εκείνος ο τσιριχτός ήχος...Υπήρχαν αρκετές ατέλειες αλλά μπορούσα να το ακούσω....Ο δάσκαλος μου απότομα έπεσε στο πάτωμα, το γεγονός με σόκαρε και άμεσα σταμάτησα...
-Χαχαχαχαχαχα....Μόλις άκουσες το μέλλον σου Hitomi...Σε περιμένει...Και θα είμαι εδώ για σένα μέχρι να μείνω σίγουρος ότι θα το κατακτήσεις
Έσκυψα κοντά του,έπεσα στο επίπεδο του.Διψούσα για αυτό το αγνώστω και σύντομα θα το κατακτήσω.....

Μια νέα αρχή......Η μαγεία της μουσικής.....Η απόλυτη σιγή...

Όνομα Χαρακτήρα:Cowen Hitomi
Παράταξη: Civilian
Bounty:-
Story of the month:όχι
Φήμη:-
Beli:6.000
Βαθμολογία:7/10
Παρατηρήσεις:Ήταν μια καλή ιστορία με πάρα πολύ καλές περιγραφές. Δεν θεωρώ πως υπήρξε κάποιο θέμα με απότομο τέλος. Ίσα ίσα το θεώρησα αναμενόμενο. "Ξεκίνησες" με το ότι θα τον συναντούσες και τελείωσες με αυτό. Το πρόβλημα θεωρώ στη ιστορία ήταν τα ορθογραφικά, κάποιοι λάθος τόνοι, αλλά πολύ περισσότερο κάποια λάθος σημεία στίξης και λάθος λέξεις(είτε επιπλέον στη πρόταση είτε λέξεις που δεν υπάρχουν), κάτι που χαλούσε τη ροή του λόγου και κάποιες φορές οδηγούσε στο να μη βγαίνει νόημα από τη πρόταση.

Τα βραβεία προστέθηκαν