[Τέλος-φρουτου] Ήρθε η ώρα για τον σούπερ ήρωα part 1

Όνομα Χαρακτήρα: Μάριος
Παράταξη: civilian
Bounty: 0
Φήμη: 0
Τίτλος Ιστορίας: Ήρθε η ώρα για τον σούπερ ήρωα
Προηγούμενη Ιστορία(Link):-

Ήρθα στο νησί του Dawn Island όλοι ήταν εναντίον μου και με κορόιδευαν επειδή ήμουν ψαράνθρωπος. Μέχρι που μια μέρα οι Marines είχαν πιάσει όλα τα παιδιά του χωριού και τα είχαν βάλει στην φυλακή αλλά εγώ τα είχα βοηθήσει να δραπετεύσουν και από τότε όλοι στο χωριό με έχουν συμπαθήσει. Αυτό είναι το παρελθόν μου αλλά τώρα ας πάμε στο παρόν. Αφού ξύπνησα απότομα στον ύπνο μου κοίταξα έξω το παράθυρο τον καταγάλανο ουρανό και τον λαμπερό ήλιο. Είδα ένα περιστέρι που πέταγε ελεύθερο στους ουρανούς. Και ήξερα ότι μια μέρα θα το ζούσα και εγώ αυτό απλά αντί να είμαι στον ουρανό θα είμαι στην θάλασσα. Πάντα μισούσα τους Marines και γι' αυτό ήθελα να γίνω πειρατής.

Μετα απο ωρα θυμηθηκα οτι ειχα σχολειο. Καταλαβα οτι ειχα αργησει. Καθε μερα ξυπνουσα μονος μου καθως ο μπαμπας μου ειχε πεθανει και η μαμα μου βρισκοταν στο fishman island ως υπηρετρια. Εμενα ειχε καταφερει να με απομακρυνει απο τους επικινδυνους ψαρανθρωπους. Ειχα υποσχεθει στην μητερα μου οτι θα γυρησω και θα τους σωσω ολους. Αφου τελειωσαν οι αναμνησεις ντυθηκα για το σχολειο. Κατεβηκα απο τις σκαλες του σπιτιου που μου ειχαν χαρισει οι ανθρωποι του νησιου απο εκεινη την φορα που ειχα σωσει ολα τα παιδια του νησιου. Βγηκα απο το σπιτι μου και πηρα το δρομο για το σχολειο. Ειχε σηκωσει ψυχρο αερα ανατριχιασα και μου σηκωθηκε η τριχα. Μου αρεσει να ζω με ανθρωπους αλλα δεν ειναι το ιδιο οπως να ζω με καποιους στο ειδος μου αλλα και παλι ενιωθα καλα. Εφτασα εξω απο το σχολειο οπως παντα καθυστερημενος πηρα μια βαθια ανασα και πηρα θαρρος. Μπηκα μεσα. Προχωρησα προς τις σκαλες και ανεβηκα στο πανω οροφο. Δεν ακουγοταν τιποτα οπως αλλες φορες που ακουγομαστε τεσσερα τετραγωνα μακρια. Πλησιασα προς την πορτα της ταξης μου την ανοιξα τοτε ειδα μονο τις καρεκλες και τα θρανια. Δεν υπηρχε ψυχη σε ολο το σχολειο τοτε θυμηθηκα οτι θα πηγεναμαι εκδρομη. Αλλα δεν με πειραζε που δεν πηγα επειδη δεν θα εχω την ταλεπορεια του περπατηματος. Και ετσι βγηκα απο το σχολειο και αποφασισα να παω να ξεκουραστω σε ενα ωραιο ωραιο περιβαλλον που ηξερα.

Βγηκα στον δρομο και αρχισα να κανω βολτες καθως εβλεπα τις χαρουμενες οικογενειες και εγω ημουν μονος ολο το καιρω που ζουσα στο χωριο. Οποιος θα βρισκοταν στην θεση μου θα ηξερε τι εννοουσα. Τοτε ετσι οπως περναγα απο ενα σπιτι ακουσα φωνες απο μεσα. Σταματησα το περματημα γυρισα και πλησιασα την πορτα. Τοτε ακουστηκαν χτυπηματα και φωνες πονου και κλαματα θλιψης. Αγγιξα το χερι μου στο πομολο της πορτας και την ανοιξα. Αφου η πορτα εφυγε απο την μεση μπορουσα να διακρινω τι γινοτανε αν και δεν προλαβα πολλα. Το μονο που ειδα ηταν καποιος να φευγει απο το παραθυρο. Ετρεξα προς την μητερα και τα δυο της παιδια και τοτε την ρωτησα:

-Τι εγινε ειστε καλα;

-Οχι και τοσο οι marines μπηκαν μεσα ανοιγοντας την πορτα λες και ειναι σπιτι τους. Μπηκαν μεσα και μου αρπαξαν ολα τα λεφτα απο το χερι που κρατουσα για τα ψωνια. Επειδη ειπαν οτι χρειαζονται εξοπλισμο. Μετα απο το πρωτο πονο μου πηραν τον 13αχρονο γιο μου στον στρατο επειδη χρειαζονται και ατομα για το στρατο. Προσπαθησα να τον κρατησω αλλα ματαια. Με χτυπαγαν μεχρι να αφησω τον γιο μου δεν αντεχα αλλο ξεσφηξα τα χερια μου που κρατουσα τον γιο μου και τον αφησα. Και μετα οι marines εφυγαν απο το παραθυρο.

-Θα σας φερω τον γιο σας αρκει να μου πητε το ονομα του και να μου τον χαρακτηρισετε σωματικα.

-Ενταξη τον λενε Κουλι. Ειναι κοντος με ξανθο μαλλι ισιο κοντο και εχει καστανα ματια.

Χωρις να χασω καθολου χρονο αρχισα να τρεχω προς την βαση των Marines. Ειχα παρει μια αποφαση και ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου οτι δεν θα αφισω σε κανεναν να παθει οτι επαθα και εγω. Καθως ετρεχα και θυμομουν το βλεμα της μητερας του παιδιου που εψαχνα. Ηταν σαν να μου ελεγε οτι στηριζετε σε εμενα και οταν κοιταξα βαθια στα ματια της εβλεπα τον πονο που ειχε ζησει. Με αυτα που σκεφτομουν δεν καταλαβα τον χρονο που περασε και εφτασα στην κεντρικη βαση. Ολες οι πορτες ηταν κλειδωμενες και ετσι πηγα απο πισω αλλα υπηρχε ενα μεγαλο τοιχο που σκαρφαλωσα για να δω τι γιναιτε επειδη ακουγα πολλες φωνες.

Αφου σκαρφαλοσα με δησκολια στην κορυφη του τοιχους σηκωσα το κεφαλη μου και ειδα πολλους εκπεδευομενους marines. Ηταν οργανομενει σε μεγαλες σειρες που δησκολα διεκρυνες καποιον. Εγω προσπαθουσα να δω τον Κουλι εψαχνα για ωρα αλλα δεν τον ειδα πουθενα ετσι επρεπε να βρω μια καλη ιδεα. Κατεβηκα απο το τοιχος ασφαλης χωρις να χτυπησω τοτε τυχαια περναγαν καποιοι marines και αποφασισα να τους ακολουθησω. Πηεγεναν προς την κεντρικη πυλη επρεπε να παρω απο τον εναν την στολη του και να ντυθω marine για να μπω μεσα στην βαση. Ευτυχως ηταν δυο και θα μπορουσα να τους νικησω. Αρχισα να τρεχω προς το μερος τους τα βηματα μου δυστηχως ακουγονταν και αυτο εκανε τους marines να γυρισουν και να με δουν. Ομως δεν προλαβαν να αντιδρασουν γιατι την στιγμη που γυρναγαν βρισκοντουσταν ακριβως μπροστα μου. Τοτε απλωσα το ποδι μου και πηγε αναμεσα τους. Αυτοι δεν καταλαβαν τι κινηση ηθελα να κανω και αρχισαν να γελανε τοτε λυγησα το ποδι μου και τους χτυπησα και τους δυο τον εναν με το γωνατο και τον αλλον με την πατουσα το ποδιου μου. Τοτε τους πηγα σε ενα θαμνο και πηρα την στολη του ενος την φορεσα και πηγενα προς την βαση.

Προχοραγα με σιγανο βημα εφτασα μπρωστα στην πορτα. Σηκωσα το κεφαλι μου και την χτυπησα για να μου ανοιξουν. Τοτε ενας marine ανοιξε ενα μικρο πορτακι απο την πορτα για να δει αν οντως ειμαι marine. Αφου ειδε την στολη και το αφθεντικο σημα στην στολη και με αφισε να μπω. Τοτε η πορτα ανοιξε ηταν η πρωτη μου αποστολη μα οχι η τελευταια πιθανον. Αρχισα να τρεχω απο εδω και απο εκει για να βρω την αυλη που εκπεδευονταν οι εκπεδευομενοι. Τοτε ενας marine με πλησιασε και μου φωναξε:

-Εσυ εισαι μαθητευομενος και πρεπει να βρισκεσαι στην αυλη σας.

Ο marine με σηκωσε απο τον γιακα και με πηγε στην αυλη. Ηταν σαν ενα μεγαλο λαμβυρηθο που δεν εχει τελος. Ανοιξε την πορτα στο βαθος και τοτε ειδα την αυλη ηταν ενα μεγαλο πεσιο που μπορουσε ανετα να γινει μαχη εκει. Δεν υπηρχε τιποτ' αλλο εκτος απο χωμα και τους marines. Εγω για το μονο πραγμα που παραξενευτικα ειναι το πως και δεν μου ειπαν τιποτα για το απο που ειμαι, πως με εφεραν εδω κλπ. Επειδη ειμαι ψαρανθρωπος τοτε με εβαλαν σε μια τοιχαια γραμμη και αρχισα να τρεχω και εγω.

Κάναμε δυο συνεχόμενες ώρες τρεξίματος χωρίς ούτε ένα μικρό διάλυμα. Αφού πέρασαν δύο ώρες μας άφησαν να ξεκουραστούμε ένα μισάωρο δεν είχα πολύ χρόνο να βρω τον Κούλι. Τότε άρχισα να ψάχνω πολύ προσεκτικά περπατούσα αργά ανάμεσα στους marines Μετακινώντας το κεφάλι μου συνέχεια δεξιά και αριστερά. Δεν βρήκα κανέναν που να έμοιαζε με την περίληψη που μου έδωσε η μητέρα του Κούλι. Τότε είχε περάσει πολύ ώρα και ακόμα έψαχνα μπας και τον διακρίνω πουθενά. Τότε ακούστηκαν μερικές φωνές τότε στράφηκα προς το μέρος από το οποίο ακούγονταν οι φωνές και τότε είδα ένα marine να κρατάει ένα μικρό παιδί που είχε ακριβώς την εμφάνιση από την περίληψη που μου είχε πει η μητέρα του Κούλι. Τότε πλησίασα λίγο πιο κοντά για να ακούσω τι έλεγε ο marine.

Όταν πήγα τόσο κοντά όσο χρειαζόταν για να ακούω δυνατά και καθαρά ο marine όμως όταν έφτασα σταμάτησε να μιλάει. Τότε έτσι όπως τον κράταγε με τις λίγες αισθήσεις που του είχαν απομήνει τον πέταξε στο έδαφος. Εγώ έτρεξα αμέσως μα δεν πρόλαβα να τον πιάσω πριν ακουμπήσει στο έδαφος. Τότε εγώ αφού έφυγε ο marine που τον έφερε τον σήκωσα και τον πήγα σε μια πέτρα στην οποία τον έβαλα να καθίσει. Μετά από λίγη ώρα συνήλθε με κοίταξε και τον ρώτησα:

-Πως σε λένε;

-Κυριάκο αλλά χαϊδευτικά με φωνάζουν Κούλι.

-Με έχει στήλει η μαμά σου να σε σώσω γιατί της λύπης πολύ.

-Εντάξει αν και μου είναι λίγο δύσκολο σε εμπιστεύομαι.

Πάνω που πήγαμε να ξεκινήσουμε την δημιουργία του σχεδίου μας ήρθε ο marine που μας προπονεί. Μας έβαλε να κάνουμε είκοσι μποσάψ αφού τελειώναμε τα μπουσαψ αρχίζαμε κοιλιακούς πάλι είκοσι φορές. Το κάναμε συνέχεια μέχρι να τελειώσουμε τις διακόσες στο καθένα από αυτά. Πέρασαν τριάντα λεπτά μέχρι να τελειώσω. Τότε σηκώθηκα πριν από τους άλλους με διαφορά και μετά από κανένα δεκάλεπτο σηκώθηκε και ο Κούλις. Τότε ο marine μας είπε:

-Εσείς οι δύο θα πάτε σε άλλο νησί με το καράβι που αναχωρεί σε λίγο. Επειδή ξεχωρίζετε από αυτούς τους ατσούμπαλους.

Εμείς κατάπιαμε τα σάλια που είχαμε στο στόμα τότε δύο marines ήρθαν και μας πήραν σηκωτούς ως το λιμάνι. Έβλεπα από μακριά ένα τεράστιο πλοίο που είχε πολλά κανόνια όταν πλησιάσαμε και άλλο λίγο κατάλαβα ότι ήταν το πλοίο των marines που θα πηγαίναμε και εμείς.

Κοίταξα τον Κούλι και είχε μήνει και αυτός με ανοιχτό το στόμα. Δεν ήξερα τι θα συναντήσουμε εκεί μέσα αλλά ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να αποδράσουμε. Σιγά σιγά όλο ερχόμαστανκαι πιο κοντά στο πλοίο και τόσο πιο πολύ ανέβαινε η αγωνία μας. Σταγόνες ιδρώτα έτρεχαν από παντού και στους δύο μας. Τότε φτάσαμε μπροστά από το πλοίο χωρίς να περάσει ούτε μισό λεπτό κατέβασαν μια ράμπα για να ανέβουμε. Οι δύο marines που μας κράταγαν μας άφησαν και περίμεναν μπροστά από την ράμπα. Τότε εμείς οι δύο αρχίσαμε να ανεβαίνουμε και οι δύο με σκυμμένο το κεφάλι γιατί δεν είχαμε σχέδιο και σε ένα σαν αυτά τα πλοία άντε να δραπετεύσεις. Φτάσαμε στο τέλος της ράμπας είχαμε ένα βήμα ακόμα να κάνουμε μα διστάζαμε και οι δύο. Εγώ εκείνη την στιγμή πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα στην περιοχή του πλοίου. Για να κατέβει και ο Κούλις του έδωσα το χέρι μου για να νιώσει λίγο πιο ασφαλής και έτσι με έπιασε σφιχτά από το χέρι και μπήκε στο πλοίο.

Μόλις μπήκαμε στο πλοίο που ήταν δύσκολο και για τους δυο μας. Μας περίμεναν μερική marines μπροστά από την ράμπα. Ο ένας πήγε στην μηχανή στα πλάγια για να ανεβάσει την ράμπα πάλι στο πλοίο και ο άλλος μας είπε:

-Καλώς ήρθατε νεοσύλλεκτη marines από εδώ και πέρα είστε πρώτης τάξης marines. Το πρώτο σας πόστο είναι περιπολία γύρω από αυτό το κατάστρωμα κατανοητό;

-Μάλιστα κύριε.

Και οι δύο χτυπήσαμε βήμα μόλις μας το είπε. Τότε ένας άλλος marine μας έφερε το σήμα της πρώτης τάξης marine. Μας τα έδωσε και βγάλαμε τα παλιά σήματα και φορέσαμε τα καινούργια. Αυτό το σήμα ήταν λίγο πιο γυαλιστερό και πιο βαρύ από το άλλο. Και αρχίσαμε την περιπολία αυτό ήταν καλό γιατί θα ξέραμε που θα υπάρχουν βάρκες και από πια μεριά δεν θα φαινόμασταν πολύ όταν θα ξεφεύγαμε.

Περπατάγαμε προσεκτικά γύρω γύρω στης άκρες του πλοίου για να δούμε σε ποια σημεία και αν υπάρχουν βάρκες. Σε κάθε σημείο σταματούσαμε και βλέπαμε στα πλάγια αν υπάρχει βάρκα. Αφού τελειώσαμε δύο γύρους γύρω από το πλοίο βρήκαμε δύο βάρκες από την δεξιά πλευρά του πλοίου. Η μια ήταν κοντά στην γωνία και η άλλη στην μέση της δεξιάς πλευράς. Ήταν και οι δύο για ένα άτομο και είπα στον Κούλι:

-Λοιπόν εγώ θα κολυμπήσω μια και οι ψαράνθρωπη είναι πολύ γρήγοροι όταν βρίσκονται σε νερό. Και εσύ θα πας με την βάρκα και θα σε ακολουθώ.

-Ok.

-Εσείς οι δύο ακολουθήστεμε.

Για να μην μας καταλάβει τον ακολουθήσαμε περιμένοντας την καλύτερη στιγμή για να το σκάσουμε. Μας πήγε μέσα και μας άφησε μπροστά από μια πόρτα και μας είπε:

-Προσέξτε καλά να μην μπει κανένας μέσα είναι απόρρητο μέχρινα έρθει ο αρχηγός. Πάρτε και τα κλειδιά για αν έρθει ο αρχηγός να ανοίξετε και μην τα δώσετε σε κανέναν άλλον.

Αφού μας είπε αυτά που έπρεπε να ξέρουμε έφυγε από το διάδρομο. Εμείς οι δύο καθόμασταν με λίγο ανοιχτά τα πόδια και σταυρωτά τα χέρια για να δείχνουμε λίγο σοβαροί. Για μια στιγμή γύρισα και κοίταξα τον Κούλι έδειχνε ανήσυχος. Επίσης είμασταν και οι δύο περιέργει για το τι είχε μέσα στο δωμάτιο που ήταν απόρρητο και δεν σε άφηναν να μπεις. Τότε είπα στον Κούλι:

-Ωραία δεν θα καθυστερήσουμε λεπτό παραπάνω πήγαινε στην βάρκα και φύγε θα σε συναντήσω αφού βρω κάποιον να φιλάει σκοπιά εδώ.

-Εντάξει πάω καλή τύχη.

-Και σε εσένα.

Ο Κούλις έφυγε από τον διάδρομο τότε εγώ χωρίς να χάσω χρόνο έβγαλα τα κλειδιά και ξεκλείδωσα την πόρτα. Τότε κατέβασα το πόμολο και η πόρτα άνοιξε. Έσπρωξα την πόρτα για να μπορέσω να δω τι είχε μέσα.

Αφού έσπρωξα την πόρτα μπήκα μέσα στο δωμάτιο και ήταν όλο άδειο. Τότε έστρεψα το βλέμμα μου σε ένα σεντουκάκι που είχε κρύψει κάποιος μέσα σε ένα βαρέλι. Τότε ξαφνικά έπεσα κάτω και όλο το πλοίο σταμάτησε κατάλαβα ότι κάποιος έριξε την άγκυρα για κάποιο λόγο. Τότε άκουσα λίγες φωνές να έρχονται από έξω και σιγά σιγά οι φωνές δυνάμωναν αυτό σήμαινε ότι ερχόντουσαν προς τα εμένα. Τότε κρύφτηκα πίσω από το βαρέλι αφού πρώτα άφησα το σεντούκι στην μέση του δωματίου για να μην με δει κανείς. Τότε άκουσα από έξω:

-Αυτός ο καινούργιος που πήγε άφησε και ανοιχτή την πόρτα ή κάποιος μπήκε μέσα. Βγάλτε το όπλο σας αρχηγέ μπορεί να το χρειαστούμε.

-Εντάξει θα πάρω το φρούτο μου και μετά όμως θα φύγω απευθείας με το πλοίο μου. Για να το δώσω στον υψηλότερό μας.

Τότε μπήκαν μέσα στο δωμάτιο ο ένας marine πλησίασε στο βαρέλι αλλά μετά γύρισε και είδε το κουτί στην μέση του δωματίου και προχώρησε προς εκείνο το σημείο.

Σήκωσε το μικρό σεντούκι και είπε:

-Ορίστε το σεντούκι σας προσέξτε το καλά.

-Ωραία ας το ανοίξω τώρα να σιγουρευτώ ότι το φρούτο που σου δίνει ειδικές ικανότητες είναι μέσα.

Εγώ σκέφτηκα ότι ήταν χαζός αντί να το κρατήσει ασφαλές το βγάζει έξω από την προστασία του. Τότε όταν έπιασε το φρούτο και το έβγαλε από το κουτί του έτρεξα και του το άρπαξα από τα χέρια. Τότε μου είπε ο αρχηγός:

-Τι κάνεις πας καλά είσαι προδότης έτσι.

-Δεν είμαι προδότης απλός δεν είμαι marine πειρατής θα γίνω.

-Ετοιμάσου για το τέλος σου.

Όταν πήγε να ορμήσει προς τα εμένα εγώ έφαγα το φρούτο ένιωθα μια δύναμη να ρέει μέσα μου. Δεν το είχα νιώσει με κανένα φρούτο ποτέ ξανά. Ούτε είχα ξαναγευτεί μια τόσο παράξενη γεύση. Οι δύο marines φοβήθηκαν και άπλωσα το χέρι μου και έριξα μια μπουνιά στον έναν. Και έπεσε ξερός κάτω αλλά δεν κατάλαβα τίποτα ήταν μια συνηθισμένη γροθιά όπως όλες οι άλλες. Απλός θα ήταν αυτός αδύναμος τότε έτρεξα έξω από το δωμάτιο. Τότε χτύπησε ο συναγερμός γιατί ήμουν εναντίων των marines. Τότε συνέχισα κανονικά το σχέδιο έτρεξα έξω και πήδηξα στο νερό. Όταν έπεσα στο νερό κάτι παράξενο σύμβαινε με εμένα δεν μπορούσα να κολυμπήσω ίσα ίσα που μπορούσα να κουνηθώ. Ήμουν έτοιμος να μείνω από οξυγόνο και ήξερα ότι ερχόταν το τέλος μου.
TO BE CONTINUE...

Όνομα Χαρακτήρα:Marios
Παράταξη:-
Bounty:-
Story of the month:όχι
Φήμη:-
Beli:3.200
Βαθμολογία:3/10
Παρατηρήσεις:Πολύ γρήγορη ιστορία.Έπειτα μιας και είσαι ψαράνθρωπος είναι λίγο δύσκολο εώς και απίθανο να βρεις ψαράνθρωπο στους Marines.Φέρθηκες σαν φυσιολογικός άνθρωπος ενώ σε έπιασε ο άλλος από το γιακά και νόμιζε ότι ήσουν Marine.Σαν ψαράνθρωπος έπρεπε να προκαλέσεις μεγάλη αίσθηση και στην βάση τους.Δεν έχεις μπει ακόμη στο κλίμα των ιστοριών αν και είναι η πρώτη σου ιστορία. Διάβασε τις περιγραφές νησιών που θα βρεις σε κάθε ιστορία για να μπεις στο κλίμα του νησιού και ποτέ μην βιάζεσαι να γράψεις μια ιστορία.Σιγά σιγά όμορφα και αναλυτικά και η ιστορία σου θα βγει.

Δεν κατάφερες να πάρεις το φρούτο.