Sun goes to heaven 4!!! Αναλαμπές του παρελθόντος!![Τέλος]

Έπειτα απ'τη μάχη με τους ιερείς, οι εφιάλτες που έβλεπα παλιά είχαν επιστρέψει.
Ο γιατρός κ φίλος μου Τζέκινς ήταν σε άσχημη κατάσταση μετά τον τραυματισμό του κ δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Αντιθέτως αυτήν την φορά έπρεπε να ήμουν εγώ αυτός που θα τον σώσει.
Γι'αυτό έπρεπε να βρω τρόπο να επιστρέψουμε στην Μεγάλη Γραμμή.
Όμως αυτοί οι εφιάλτες δεν μ'άφηναν να συγκεντρωθώ κ με ταλαιπωρούσαν πολύ.
Σε όλο το ταξίδι, ξανά και ξανά αυτός ο τρομερός πονοκέφαλος μαζί με τους εφιάλτες συνέχιζαν και δεν με άφηναν σε ησυχία.

Έβλεπα συνεχώς το παρελθόν μου και πιό συγκεκριμένα έβλεπα τη στιγμή που πέθαινε η μητέρα μου. Δεν άντεχα άλλο αυτό το σοκαριστικό γεγονός.

Πρέπει να είχα ήδη φτάσει στο σημείο απ'το οποίο ήρθαε εδώ σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ και να κοιτάξω. Είχα τρελαθεί από τον φόβο.

-Όχι πάλι! Αααααα! Αφήστε με!

Ήρθαν πάλι... και σκοτείνιασαν το μυαλό μου...

Αυτή τη φορά ήρθαν όλες οι αναμνήσεις και τα γεγονότα που έγιναν μετά την δολοφονία της μητέρας μου.
Τότε που ο Marine με πήρε μαζί του και πήγαμε για να με προπονήσει και να μου δώσει δύναμη. Αυτό χρειαζόμουν περισσότερο από όλα τα άλλα τότε.
Ξεκίνησα από το να μαζεύω τα απαραίτητα πράγματα για το ταξίδι μου.
Ποτέ δεν θα φανταζόμουν τότε πόσο δύσκολο θα ήταν να προπονείσαι με αυτόν τον άντρα. Έκανα πολύ γρήγορα. Μόλις βγήκα έξω τον βρήκα να κοιτάζει πέρα την ατελείωτη έρημο. Έβηξε μιά φορά και μετά με κοίταξε.

-Τελείωσες?

-Εμμ ναι κύριε. Τώρα τί κάνουμε?

-Τώρα φεύγουμε από εδώ και θα πάμε αλλού.
Πολύ μακριά από εδώ.
Πες αντίο στο σπίτι σου και στο σώμα της μητέρας σου όσο μπορείς.
Ξεκινάμε σε 2 λεπτά ακριβώς.

Εγώ τον υπάκουσα και πήγα μπροστά από τον τάφο της μητέρας μου για να την αποχεραιτήσω. Ήξερα ότι θα έμενε εδώ συνεχώς και έτσι της άφησα κάτι ρούχα της από το σπίτι πάνω στο μνήμα της. Μετά από αυτό ο Marine μου μίλησε.

-Ο χρόνος σου μόλις τελείωσε. Ετοιμάσου γιατί ξεκινάμε.

-Εντάξει αλλά τώρα θα περπατήσουμε? Η έρημος είναι τεράστεια και μπορεί να χαθούμε εύκολα.

-Χαχαχαχα μην με κάνεις να γελάω. Φυσικά και δεν θα περπατήσουμε. Μην είσαι χαζός.
Αν περπατούσαμε σε όλη αυτή την έρημο θα γινόμασταν το γεύμα των πλασμάτων που ζουν εκεί πριν καλά καλά το κατάβουμε.

Ανακούφηση με τύλιξε καθώς δεν θα περπατούσαμε όλο αυτόν τον δρόμο.
Φυσικά πίστευα πως θα καλούσε κάτι να μας μεταφέρει.
Χαμογέλασε και αυτό με έφερε σε δύσκολη θέση και σε υποψίες.

-Δεν θα περπατήσουμε μικρέ. Θα τρέξουμε!!!

Ήξερα ότι κάτι τέτοιο θα έλεγε.
Τελευταία στιγμή είχα αυτό το παράξενο προαίσθημα πως κάτι δεν θα πήγαινε όπως νόμιζα. Τελικά είχα δίκιο.

-Θα-θα τρ-τρεξου-με?
Μα... είμαστε στην έρημο.
Πώς θα τρέξουμε σε τέτοιο περιβάλλον?

Ξαναχαμογέλασε και πήρε στάση τρεξίματος.
Αναρωτιόμουν τι θα έκανε.

-Δεν πρόκειται να αποκτήσεις δύναμη Destro-kun με αυτό το σκεπτικό.
Αν ήταν τόσο εύκολα όλα τότε όλοι θα ζούσαμε όπως εμείς θέλαμε.
Προσπάθησε να τρέξεις όσο περισσότερο μπορείς.
Πρέπει να με φτάσεις αλλιώς δεν θα επιζήσεις.
Aαααα....Και κάτι άλλο... Δεν θα σε περιμένω...

-Λοιπόν, η προπόνηση μόλις άρχισε...

Σε κλάσματα δευτερολέπτου είχε βρεθεί τουλάχιστον 200 μέτρα μακριά από μένα και συνέχιζε. Πώς ακριβώς ακολουθούσες αυτόν τον άνθρωπο?
Πώς γινόταν να προπονηθείς με αυτόν?
Είναι θεότρελος.
Ξεκίνησα και εγώ και άρχισα να τρέχω όσο πιό γρήγορα μπορούσα.

Μέσα στο πρώτο λεπτό ο ιδρώτας με είχε λούσει λες και μόλις βγήκα από μπάνιο.
Είχα λαχανιάσει και δεν μπορούσα να κουνηθώ.

-Είναι αδύνατον να συνεχίσω.
Τί είδους προπόνηση είναι αυτή?
Θα με σκοτώσει έτσι.
Πρέπει να έχει φτάσει στην άλλη μεριά της χώρας αυτή τη στιγμή!

(Τώρα)

Τότε άκουσα κάτι πυροβολισμούς.
Κοίταξα μπροστά μου και είδα κάτι άλλους οι οποίοι με σημάδευαν με τα όπλα τους.
Ήταν κατατρομαγμένοι. Κοίταξα την σχεδία και την είδα να έχει γεμίσει τρύπες.
Βούλιαζε γρήγορα. Λίγο ακόμη και θα έφτανα το λιμάνι.
Τους ξανακοίταξα. Έμοιαζαν με ληστές.

-Έι εσύ. Πρέπει να είσαι Marine.
Τί κάνεις εδώ και τί πρόβλημα υπάρχει με τους ληστές μου. Θες να πεθάνεις ε?

Είπε ένας άλλος μάλλον ληστής που μόλις ήρθε.
Από τον τρόπο που μιλούσε και από την έκφραση των άλλων όταν τον είδαν μπορούσα να πω πως ήταν ο αρχηγός τους. Είχε ήδη βγάλει και εκείνος ένα πιστόλι και το έστρεψε προς τα εμένα.

-Μήπως ήρθες για το κεφάλι μου? Φυσικά... το νέο μου Bounty είναι κάτι πολύ δελεαστικό. Μήπως θες την αμοιβή?

-Χμμ δεν το ήξερα. Αλλά μιας και το ανέφερες δεν μπορώ να αρνηθώ. Ετοιμάσου φίλε..

-Δεν μπορείς να με νικήσεις.
Πολλοί έχουν έρθει αλλά δεν μπόρεσαν να με σκοτώσουν...
Ήρθε η σειρά σου τώρα.

-Δεν το νομίζω... Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου επιφυλάξει η μοίρα...
Yari-bi!!

-Δεν ήσουν άξιος αντίπαλος. Αλλά τουλάχιστον δοκίμασα την νέα μου επίθεση.
Πολύ δυνατή σίγουρα.

Οι υπόλοιποι ληστές με κοιτούσαν με τεράστεια έκπληξη και φόβο μήπως πάθουν τα ίδια...

Ήταν περίπου 20 άτομα. Για να φτάσω τον δάσκαλο έπρεπε πρώτα να ξεφορτωθώ αυτούς.
Πολλοί προσπάθησαν να φύγουν αλλά εμφανίστηκα μπροστά τους και τους έκλεισα τον δρόμο. Δημιούργησα αρκετές ακτίνες κ τις έριχνα κατα βούληση πάνω τους.
Όλοι έπεσαν την ίδια στιγμή στο έδαφος αναίσθητοι.
Επίτηδες δεν τους σκότωσα για να τους μεταφέρω στις φυλακές λόγω των παρανομιών που έκαναν.

Ευτυχώς είχα μαζί μου το den den mushi που μου είχε δωρίσει η μητέρα μου.
Έστειλα μύνημα στη βάση του νησιού για να στείλουν ανθρώπους να τους μαζέψουν.
Τους έδεσα γερά και τους άφησα στην έρημο παρέα με τους γύπες κ τους σκορπιούς κάτω απ'τον καυτό ήλιο.
Όσοι γλύτωναν απ'την φύση θα έπεφταν στα χέρια του ναυτικού.
οπότε ήμουν σίγουρος ότι θα τιμωρούνταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.


συνεχίζεται...