Kill those traitors[Τέλος]

Το πλοίο μου βρισκόταν στα ανοιχτά της θάλασσας και πάλευε με τα άγρια κύματα. Μια δυνατή καταιγίδα είχε ξεσπάσει κ αυτό δυσκόλεψε κατά πολύ το ταξίδι μας. Τα κύματα χτυπούσαν με μανία κ απίστευτη δύναμη τα πλαινά του πλοίου με αποτέλεσμα να ταρακουνιόμαστε συνεχώς δίχως να μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς σε τέτοιες καταστάσεις είναι υπομονή. Σαν καπετάνιος του πλοίου εγώ έπρεπε να διατηρήσω την ψυχραμία στα μέλη του πληρώματός μου κ να τους βγάλω απ'αυτήν την δύσκολη κατάσταση.

Ευτυχώς για μας τα battleships είναι αρκετά γερά και έχουν δυνατή κράση για να μπορούν να αντέχουν κ στις πιο δύσκολες καταστάσεις, όπως ήταν κ αυτή η καταιγίδα. Μέτα από αρκετή ώρα η καταιγίδα αποδυναμώθηκε. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου έκαναν την εμφάνιση τους.

-Αυτό ήταν άντρες, τα δύσκολα πέρασαν!!! Λίγο ακόμα έμεινε κ θα μπορέσουμε να χαλαρώσουμε!!

Φώναξα με δύναμη προς το πλήρωμά μου.

Έπειτα γύρισα την πλάτη μου και κατευθύνθηκα προς την καμπίνα μου. Κάθησα στο γραφείο μου κ άπλωσα τα πόδια μου για να ξεμουδιάσουν. Ενώ λοιπόν χαλάρωνα χτυπάει η πόρτα της καμπίνας μου.

-Περάστε!
Η πόρτα ανοίγει κ μέσα μπαίνει ένας ναύτης.
-Κύριε, ήρθαν αυτές οι δύο επιστολές για εσάς.
-Άφησε τες στο γραφείο μου κ πήγαινε!
-Μάλιστα κύριε!

Ο ναύτης εκτελεί τις εντολές μου κ αμέσως φεύγει απ'την καμπίνα μου. Εγώ δεν αγχώνομαι για να δω το περιεχόμενο των επιστολών. Προτιμώ να ξεκουραστώ πρώτα γιατί ως συνήθως το περιεχόμενο των επιστολών θα περιέχει κάποια αποστολή ή κάποια εντολή κ αυτό με είχε κουράσει τελευταία. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η προπόνηση που είχα κάνει στο Drum Island κ το πόσο με οφέλισε η μετέπειτα μάχη μου με τον Dalton.

Ενώ λοιπόν αναπολούσα το παρελθόν ένας γλυκός ύπνος ήρθε κ με πήρε.

Όνειρο...

....Η πόρτα ανοίγει με δύναμη και μπαίνει μέσα ο αξιωματικός υπηρεσίας και με έντονο ύφος φωνάζει:
-Ξυπνήστε στραβάδια όλοι όρθιοι!!!!
Με την φωνή του αξιωματικού να ηχεί στα αυτιά μου πετάγομαι απ'το κρεβάτι μου και αρχίζω να ετοιμάζομαι.
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω όλους τους συναδέλφους μου να τακτοποιούν τα πράματα τους και να βάζουν τις στολές τους.
Ευτυχώς είχα προλάβει να καθαρίσω τη στολή μου γιατί αλλιώς θα παρουσιαζόμουν μπροστά στον διοικητή σαν λέτσος και θα είχα σίγουρη την καμπάνα.

Όλοι είμασταν σχεδόν έτοιμοι και ο αξιωματικός φωνάζει ότι πρέπει να βιαστούμε γιατί έρχεται για επιθεώρηση ο διοικητής της βάσης.
-Τελειώνετε ψάρακες!!! Μην σας πάρει η νύχτα!!!
Μετά από λίγα λεπτά και ενώ όλοι είμαστε στην τρίχα μπαίνει μέσα στον θάλαμο ο διοικητής της βάσης μας ο captain Smoker συνοδευόμενος απ'το δεξί του χέρι την Tashigi!!!
Όλοι παρουσιαζόμαστε και χαιρετίζουμε τον Σμοκερ! Ελπίζω να τα πάω καλά και να με πάρει με καλό μάτι ή τουλάχιστον να μην με αντιπαθήσει γιατί αλλιώς θα είναι δύσκολα τα πράγματα.

Ο Σμόκερ κάνει τον έλεγχο του και μας κοιτάει έναν προς έναν. Όταν φτάνει σε μένα και με κοιτάζει στα μάτια εγώ έχω παγώσει. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Ξεροκαταπίνω.
-Σε βλέπω αγχωμένο...μου λέει.
Δεν απαντάω και συνεχίζει...
-Πως σε λένε?
-Destro, κύριε!
-Γιατί θέλεις να μπεις στο ναυτικό?
-Θέλω να υπηρετήσω τη δικαιοσύνη κύριε!!
-Μάλιστα..Και πως σκοπεύεις να το κάνεις αυτό αφού είσαι τόσο αδύναμος???
Και πριν ολοκληρώσει τη φράση του μου δίνει μια μπουνιά και με πετάει στον τοίχο.
-Αν θες να υπηρετήσεις την δικαιοσύνη φρόντισε πρώτα να στέκεσαι στα πόδια σου. Αύριο το πρωί σε περιμένω στην αυλή για προπόνηση.

Ο Σμοκερ φεύγει απ'το θάλαμο και η Τασίγκι δίνει διαταγή στους υπόλοιπους να φροντίσουν τα τραύματα μου.
Πρωτού φύγει και αυτή μου ψιθυρίζει κάτι!
-Αν θες να γίνει ένας καλός μαριν αύριο είναι η ευκαιρία σου..Μην την χάσεις!!!
Το τελευταίο πράμα που θυμάμαι είναι η Τασίγκι να φεύγει.
Μετά λυποθήμησα στα χέρια των συναδέλφων μου.
Ξημερώνει και πάλι και το φως του ήλιου χτυπάει τα μάτια μου και έτσι τα ανοίγω. Νιώθω βαρύ το σώμα μου και βλέπω επιδέσμους πάνω μου.
Το μυαλό μου είναι θολό. Τί έγινε άραγε?? Αναρωτιέμαι.
Σκόρπιες εικόνες περνάνε απ'το μυαλό μου και τότε αρχίζω και θυμάμαι τα λόγια του Σμοκερ και της Τασίγκι.

Με την μία πετάγομαι απ'το κρεβάτι σαν ελλατήριο και παρά τον πόνο που νιώθω κατευθύνομαι προς την αυλή.
Εκεί βλέπω τον Σμόκερ και την Τασίγκι να συζηταν.
Πλησιάζω κόντα τους και γρήγορα γίνομαι αντιληπτός.
-Ήρθες τελικα. Δεν το περίμενα ότι θα είχες τα κότσια. Λέει ο Σμόκερ.
-Χαίρομαι που σε βλέπω...Λέει η Τασίγκι...
Τους χαιρετάω και βλέπω πως ο Σμοκερ με κοιτάζει επίμονα.
-Είμαι έτοιμος να αποδείξω την αξία μου κύριε!
Ο Σμόκερ χαμογελάει και με ειρωνικό ύφος μου λέει: :[m029]:
-Χμμ...Για να δούμε από τι είσαι φτιαγμένος..Τασίγκι όλος δικός σου...

Η Τασίγκι βγάζει το σπαθί της και με προκαλεί σε μάχη...
-Destro ετοιμάσου να ξιφομαχήσουμε!
Τραβάω το σπαθί μου και πριν καλά καλά το καταλάβω η Τασίγκι μου επιτήθεται. Προσπαθώ να αποφύγω τα χτυπήματα της αλλά είναι πολύ γρήγορη. Ωστόσο καταφέρνω και αντιστέκομαι όσο μπορώ μιας και δεν έχω και πολύ καλή σχέση με τα σπαθιά..
Μετά από λίγη ώρα η Τασίγκι με στριμώχνει και με μια γρήγορη κίνηση με ρίχνει κάτω!!
Βάζει το σπαθί της στο λαιμό μου και με κοιτάει επιβλητικά!!
-Θέλεις αρκετή δουλειά ακόμη..Λέει και βάζει το σπαθί της στη θήκη του. Μου δίνει το χέρι της και με βοηθάει να σηκωθώ.

Ο Σμόκερ παρακολουθούσε τη μάχη μας και μόλις τελείωσε πλησίασε και μου είπε!
-Είσαι πολύ αδύναμος!! Θα σε είχα πετάξει έξω απ'τη βάση αλλά χρωστάω χάρη στον πατέρα σου και δεν θέλω να προσβάλω την μνήμη του! Αν θέλεις να συνεχίσεις να βρίσκεσαι εδώ και να αποκαλείς το εαυτό σου μαριν, φρόντισε να δυναμώσεις και να μπορείς έστω να κρατάς ένα σπαθί ΑΝΟΗΤΕ!!!!
Και μου δίνει ξανά μπουνια αυτήν την φορά ακόμα πιο δυνατή απ'την προηγούμενη.

Σηκώνομαι και μ'όση δύναμη μου έχει απομείνει πάω να φύγω.
Η Τασίγκι φωνάζει και λέει:
-Αύριο την ίδια ώρα για προπόνηση. Μην αργήσεις!
Πηγαίνω και πέφτω στο κρεβάτι μου. Είμαι πολύ στεναχωρημένος γιατί απ'ότι φαίνεται δεν έχω αυτό που χρειάζεται, δεν είμαι ικανός για να γίνω ένας καλός μαρίν!
Ξεσπάω σε κλάμματα. :[mo65]:
Πρέπει όμως να βρω το κουράγιο και να προσπαθήσω να φανώ αντάξιος της φήμης του πατέρα μου και να μην προσβάλω τη μνήμη του.

Η νύχτα πέφτει αλλά εγώ δεν μπορώ να κοιμήθω.
Σκέφτομαι συνέχεια τις προσβολές του Σμόκερ και το πόσο θέλω να του σπάσω τα μούτρα. :[mo144]:
Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατο μιας και είναι χρήστης φρούτου του διαβόλου και μπορεί να μετατρέπεται σε καπνό κάτι που τον κάνει παντοδύναμο!
-Πως θα μπορέσω να τον νικήσω αν δεν μπορώ να τον αγγίξω?? Σκέφτομαι.....
Όσο είμαι βυθισμένος στις σκέψεις μου όμως η ώρα περνά και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου χτυπάν το πρόσωπο μου.
Ήρθε η ώρα να πάω για προπόνηση με την Τασίγκι. :[mo144]:

Σηκώνομαι απ'το κρεβάτι μου, παίρνω το σπαθί μου και πηγαίνω στην αυλή.
Η Τασίγκι είναι ήδη εκεί και με περιμένει. Αυτή την φορά κάνω εγώ την πρώτη κίνηση.
Βγάζω το σπαθί μου και τρέχω κατα πάνω της. Αυτή γρήγορα τραβάει το δικό της σπαθί και ξεκινά η μάχη μας. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Η Τασίγκι με νικάει εύκολα και πάλι και ο Σμόκερ με χτυπάει. Αυτό συνέβαινε για πολλές μέρες ακόμα με τα ίδια αποτελέσματα.
Τα χτυπήματα που δεχόμουν απ'τον Σμόκερ ήταν όλο και πιο δυνατά και σε συνδυασμό με την κόπωση απ'τις μάχες με την Τασίγκι ο οργανισμός μου κατέρρευσε.

Δυσκολευόμουν πλέον πολύ να ανταπεξέλθω στους ρυθμούς της βάσης των μαρίν και η εκπαίδευση ήταν ιδιαιτέρως οδυνηρή. Έτσι αποφάσισα να ζητήσω άδεια και να φύγω από τη βάση. Κατευθήνθηκα στο γραφείο του Σμόκερ. Χτύπησα την πόρτα και ακούστηκε ένα "μπείτε".
Ανοίγω την πόρτα και μπάινω μέσα στο γραφείο του Σμόκερ.
-Τι θες εσύ εδώ άχρηστε? Ήρθε να φας κι άλλο ξύλο?? :[m181]:
-Ήρθα να ζητήσω άδεια κύριε!!
-Χαχαχαχαχα...άδεια?? ΧΑΧΑΧαχα
Γιατί κουράστηκες?? Τι θα την κάνεις την άδεια??? :[m146]:

Κοιτώντας στα μάτια το Σμόκερ, η απάντηση που βγαίνει απ'το στόμα ίσως ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανα γιατί πίστευα ότι ο Σμόκερ θα με σκότωνε αν του μιλούσε σε τέτοιον τόνο και μ'αυτό το ύφος που του μίλησα.
-Θέλω 1 χρόνο άδεια για να ΓΙΝΩ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΘΩ ΝΑ ΣΟΥ ΣΠΑΣΩ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ!!! :[m079]:
Αυτό ήταν σκέφτηκα. Το τέλος μου πλησιάζει. Αλλά το ευχαριστήθηκα. Ξέσπασα.
Είπα όσα ήθελα να πω με μια φράση και τώρα θα δεχτώ όποια απόφαση του Σμοκερ.
Ακόμα και να με στείλει σε κάποιο κελί ακόμα και να με σκοτώσει αξιζε ο κόπος!

Ο Σμόκερ με κοιτάζει και σηκώνεται με δύναμη απ'το γραφείο του!!
-ΧΑΧαχαχαχαχαχ.....Επίτελους μου θύμισες λίγο τον πατέρα σου!!!
Έδειξες ότι έχεις λίγο τσαγανό και δεν είσαι ένας απλός χαλβάς!!
Ωραία λοιπόν. Η άδεια που τόσο θες είναι δική σου.
-Σας ευχαριστώ κύριε!!
-Δεν τελείωσα. Έχεις έναν χρόνο. Αν σ'ένα χρόνο ακριβώς από σήμερα δεν έχεις γυρίσει εδώ θα ψάξω να σε βρω και στην άκρη του κόσμου αν χρειαστεί. Θα σηκώσω κάθε πέτρα που υπάρχει, θα ψάξω κάθε τρύπα μέχρι να σε βρω. Και όταν σε βρω θα σε κάνω να παρακαλάς να μην είχες γεννηθεί ποτέ!! Το κατάλαβες αυτό???
-Μάλιστα κύριε!! Δεν θα χρειαστεί όμως να με ψάξετε γιατί θα είμαι εδώ!!

Έτσι λοιπόν έχοντας πλέον την πολυπόθητη άδεια μαζεύω τα πράγματα μου και φεύγω από τη βάση. Πρέπει να βρω τον φίλο του πάτερα μου τον Δάσκαλο Λι.
Αυτός θα με βοηθήσει να γίνω δυνατότερος. Τον θυμάμαι που ερχόταν στο σπίτι μου όταν ήμουν μικρός. Ο πατέρας μου τον σεβόταν πολύ.
Ξεκίνησα να ρωτάω στην πόλη δεξιά κ αριστερά γι'αυτόν γιατί δεν είχα ιδέα που βρισκόταν.
Το ίδιο συνέβαινε και μ'όλους όσους ρώτησα να μου δώσουν πληροφορίες. Κανείς δεν τον ήξερε. Σα να μην υπήρχε ποτέ. Απ'ότι φαίνεται έσβησε για τα καλά τα ίχνη του. :[m082]:

Συνέχισα την έρευνα μου για να τον βρω αλλά μάταια. Αποφάσισα να πάω στο πατρικό μου για να ξεκουραστώ και να μπορέσω να ηρεμήσω. Είχα να πάω 10 χρόνια εκεί. Από τον θάνατο του πατέρα μου και μετά έφυγα για να σπουδάσω και έπειτα να εκπαιδευτώ με τους μαρινς. Ήταν εξάλλου επιθυμία του πατέρα μου να μπω στο ναυτικό και να συνεχίσω την οικογενειακή μας παράδοση. Και αυτό έκανα. Αλλά δεν ήμουν αρκετά δυνατός γι'αυτό χρειαζόταν να γίνω δυνατότερος έτσι ώστε να εκπληρώσω την επιθυμία του πατέρα μου.

Όταν έφτασα στο σπίτι μου η αυλόπορτα ήταν κλειδωμένη. Δεν βρισκόταν κανείς εκεί και το σπίτι φαινόταν ερημωμένο. Έκοψα με το σπαθί μου την σκουριασμένη αλυσίδα που κλείδωνε την πόρτα και μπήκα μέσα. Το κλειδί για την είσοδο του σπιτιού η μητέρα μου το έκρυβε πάντα πίσω από τις τριανταφυλλιές. Έψαξα και το βρήκα. :[m087]:
Ήταν ακόμα εκεί. Ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα μέσα.
Το σπίτι ήταν γεμάτο σκόνη, τα έπιπλα ήταν φθαρμένα και οι τοίχοι είχαν ρωγμές από την υγρασία. Τι κρίμα να βλέπω το σπίτι που μεγάλωσα σε τέτοιο χάλι.
Πραγματικά πολύ λυπήρη κατάσταση. :[mEllefson]:

Πήγα στο δωμάτιο μου και έπεσα κατευθείαν στο κρεβάτι μου. Και τότε ξεκίνησα πάλι να αναπολώ. Ημουν περίπου 10-11 χρονών και έπαιζα στον κήπο με τον σκύλο μου ενώ ο πατέρας μου καθόταν και έπινε καφέ με τον Δάσκαλο Λι. Η μητέρα μου ήταν μέσα στο σπίτι και μαγείρευε. Ο πατέρας μου είχε επιστρέψει από ένα ταξίδι μεγάλης σημασίας. Είχε συμβάλει στη σύλληψη του γνωστού πειρατή Golden Lion Shiki. Ο πειρατής αυτός είχε δραπετεύσει και έτσι όσοι συμμετείχαν στη σύλληψη του κλήθηκαν από τα κεντρικά για ενημέρωση.

Η κυβέρνηση ανησηχούσε για πιθανά αντίποινα από τον Shiki. Και όχι άδικα.
Ο δάσκαλος Λι είχε ακούσει για κάποιες περίεργες εξαφανίσεις ανθρώπων που συμμετείχαν στη σύλληψη του Σικι. Και έτσι ήρθε να ελέγξει αν ο πατέρας μου ήταν καλά.
Οι δυο τους συζητούσαν για ώρα. Η κουβέντα έφτασε σε μένα.
-Τι σκοπεύεις να κάνεις με το γιο σου? Ρωτησε ο Λι τον πατέρα μου.
-Θέλω να ακολουθήσει τα χνάρια μου και να μπει στο ναυτικό.
-Ο ίδιος θέλει?
-Θα θελήσει...Ο πατέρας μου ήταν αποφασισμένος να με κάνει μαρίν και κάτι τέτοιο το είχε κάνει ξεκάθαρο σ'όλους όσους γνώριζε.
-Αφού λοιπόν είναι αποφασισμένο θα αναλάβω την πρώιμη εκπαίδευση του για να είναι έτοιμος όταν έρθει η ώρα.
-Σ'ευχαριστω Λι. Σε περιμένω αύριο για να αρχίσετε την εκπαίδευση του γιου μου.

Ο Δάσκαλος Λι σηκώθηκε και ετοιμάστηκε να φύγει.
Πριν γίνει αυτό όμως με πλησίασαν με τον πατέρα μου για να μου μιλήσουν.
-Γιε μου από δω ό Δάσκαλος Λι. Θα σε διδάξει το πως να πολεμάς. Αν ποτέ βρεθείς σε δύσκολη θέση να πας στο Λι. Θα σε βοηθήσει πολύ.
-Γεια σου νεαρέ μου. Ανυπομονώ να αρχίσουμε την εξάσκησή σου.
-Χάρηκα για την γνωριμία κύριε!
-Δάσκαλε,γιε μου, θα τον αποκαλείς Δάσκαλε!
-Μάλιστα πατέρα!

Ο πατέρας μου συνόδευσε τον Δάσκαλο στην έξοδο και ήρθε για να παίξει μαζί μου.
Μετά από λίγη ώρα μας φώναξε η μητέρα μου για να φάμε.
Μόλις τελειωσε το δείπνο μας ο πατέρας μου με πήγε στο γραφέιο του.
Εκεί μου έδειξε ένα παράξενο φρούτο. Ή καλύτερη την φωτογραφία του φρούτου αυτού.
-Τι είναι αυτό πατέρα? Τρώγεται?
-Ναι τρώγεται αλλά ακόμα δεν είναι η ώρα. Αυτό το φρόυτο το έχω δώσει στον Δάσκαλο Λι για να το φυλάξει. Όταν έρθει η ώρα θα το δώσει σε σένα για να το φας. Και θα το φας δίχως αντιρρήσεις, εντάξει?
-Ναι!!
-Μπράβο γιε μου. Θέλω να μου υποσχεθείς ότι μια μέρα θα γίνεις ένας σπουδαίος μαρίν.
-Το υπόσχομαι!!!

Μετά από την υπόσχεση αυτή ο πατέρας μου με καληνύχτισε και μαζί με την μητέρα μου με πήγαν στο κρεβάτι για να με βάλουν για ύπνο. Μου διάβασαν ένα παραμύθι και αποκοιμήθηκα.
Μέσα στην νύχτα άκουσα κάτι φασαρίες και ξύπνησα. Ακουγόταν πολύ έντονα, φωνές, υστερία και μετά πυροβολισμοί. Φοβήθηκα πολύ. Άκουσα βήματα. Κάποιος ερχόταν στο δωματιο μου.
Η πορτα άνοιξε με δύναμη και η μητέρα μου μπήκε μέσα.
-Κρύψου κάτω απ'το κρεβάτι και μην βγεις ότι και αν δεις!!
Εγώ υπακούω και γρήγορα μπαίνω κάτω απ'το κρεβάτι.