The Shadow Stealer[Τελος]

Μετά το νησί με τους okama, είχαμε βάλει πλώρη για έναν νέο προορισμό. Εγώ αγνάντευα την θάλασσα και οι άλλοι 2 έκαναν διαφορές δουλειές για να ξεχάσω δήθεν το περιστατικό που έγινε στο προηγούμενο νησί. Και οι 2 είχαν σκυμμένα τα κεφάλια και είτε σκούπιζαν το κατάστρωμα, είτε έπλεναν τα κάγκελα του πλοίου, δουλειές όμως που είχαμε ξανακάνει πριν 3 μέρες και όλα ήταν πεντακάθαρα.
- Σταματήστε να το κάνετε αυτό! Τους είπα ενοχλημένος. Ό,τι έγινε, έγινε! Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζετε έτσι!
- Ναι το λες αυτό επειδή δεν έκανε εσένα okama ο Ivankov…. Είπε με παράπονο Ren.
- Δεν είναι αυτό! Απλά δεν υπάρχει λόγος να το συνεχίσετε από την στιγμή που δεν ήταν επιλογή σας! Κοιτάξτε να απολαύσετε τον ήλιο και τον καταγάλανο ουρανό που βλέπουμε τώρα και αφήστε όλα τα άλλα! Δεν ξέρουμε για ποσό θα παραμείνουν από πάνω μας και δεν θα συννεφιάσει πάλι. Τους είπα.

Εκείνοι συνέχιζαν να κάνουν δουλειές και να μην με ακούνε.
- Κάντε ό,τι θέλετε… είπα και ξανακοίταξα την θάλασσα που ήταν τόσο ήσυχη σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι από την στιγμή που φύγαμε από το νησί του Ivankov, ο καιρός έπαιζε παιχνίδια συνέχεια. Την μια στιγμή είχαμε ήλιο και την επόμενη ο ουρανός γέμιζε σύννεφα. Έτσι δεν είχαμε και πολύ χρόνο να απολαύσουμε μια ζεστή λιακάδα όπως αυτή τώρα. Μετά από λίγο σταμάτησαν και οι 2 τις δουλειές και ήρθαν μπροστά μου. Έπειτα έκαναν μια υπόκλιση και οι 2 και είπαν ταυτόχρονα:
- Συγχώρεσε μας καπετάνιε! Δεν θα ξαναφανούμε τόσο αδύναμοι! Αν και τώρα το παρατήρησα τους συμπεριφερόμουν σαν να ήταν μελή του πληρώματός μου από την στιγμή που βγήκαμε από την φυλακή. Έτσι ακόμα και ανεπίσημα είχαν ενταχθεί σε αυτό!
- Όπως σας είπα και πιο πριν, δεν υπάρχει λόγος να κάνετε αυτό που κάνετε. Σηκωθείτε πάνω και απολαύστε την λιακάδα…

Αμέσως σηκώθηκαν ανακουφισμένοι και κάθισαν δίπλα μου. Έπειτα όλοι μαζί αγναντεύαμε στην θάλασσα. Κάποια στιγμή σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα. Έφερα ένα μπουκάλι ρούμι και για άλλη μια φορά αρχίσαμε να μπεκρουλιάζουμε, σαν κλασικοί πειρατές! Τραγουδούσαμε διάφορα πειρατικά τραγούδια και διασκεδάζαμε με την ψυχή μας. Όμως ξαφνικά μπροστά μας εμφανίστηκε μία μεγάλη έκταση καλλυμένη από πυκνή ομίχλη. Αμέσως σηκώθηκα πάνω και κοίταξα αν η πορεία που ακολουθούμε είναι η σωστή. Δεν είχαμε μεγάλη απόκλιση από αυτήν, όμως η Log Pose έδειχνε κατευθείαν μέσα στην ομίχλη. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά για να την αποφύγουμε και να κάνουμε τον κύκλο γύρω από αυτήν αφού μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι μου όλος ο ορίζοντας είχε την ίδια πυκνή ομίχλη. Θα ήταν χάσιμο χρόνου να πάμε γύρω της οπότε αποφάσισα ότι θα περνούσαμε από μέσα.

- Συνεχίζουμε κανονικά την πορεία μας! Θα περάσουμε μέσα από την ομίχλη! Δεν νομίζω να είναι τόσο πυκνή και να έχει μεγάλη έκταση και λογικά θα περάσουμε γρήγορα μέσα από αυτήν. Είπα και έπειτα ο Kayle πήγε στο πηδάλιο και το κράτησε σταθερό. Μετά από λίγη ώρα βρισκόμασταν μέσα στην ομίχλη! Ήταν πολύ πυκνή και δεν μπορούσαμε να δούμε παρά μόνο ελάχιστα μέτρα μακριά. Καθώς παρατηρούσα την ομίχλη σκαφτόμουν ότι όσο πιο βαθιά έμπαινα μέσα στην Grand Line τόσο πιο έντονα γίνονταν τα καιρικά φαινόμενα… Πρώτα η βιβλική καταιγίδα πριν περίπου μια εβδομάδα και τώρα αυτή η ομίχλη… Ακόμα και ο αέρας ήταν περιορισμένος και έτσι δεν κινούμασταν με μεγάλη ταχύτητα.

- Κοιτάτε συνεχεία γύρω από το πλοίο για να δούμε αν υπάρχει πουθενά κανένας βράχος η τίποτα τέτοιο και χτυπήσει το πλοίο πάνω! Έτσι και γίνει αυτό δεν γλυτώνουμε από το να βυθιστούμε! Είπα και εκείνοι αφού συμφώνησαν κοιτούσαν όλη την ώρα γύρω από αυτό. Εγώ καθόμουν στο πηδάλιο για να αλλάξω την πορεία μας έτσι και εντόπιζαν τίποτα. Ακόμα και αν αυτό που θα εντόπιζαν ήταν σε μικρή απόσταση από το πλοίο δεν θα ήταν δύσκολο να στρίψω το πλοίο πριν συντριβούμε μιας και η ταχύτητα του ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ξαφνικά μέσα στο βάθος της ομίχλης άρχισε να αχνοφαίνεται μια σκιά από την δεξιά μεριά του πλοίου. Η σκιά όλα και μεγάλωνε και ξαφνικά νιώσαμε ένα ρεύμα να μας τραβάει προς αυτήν!

Κοιτώντας γύρω μου είδα ένα νησί να απλώνεται μπροστά μας! Η Log Pose δεν έδειχνε προς αυτό αλλά για κάποιον περίεργο λόγο βρεθήκαμε εδώ και όχι στον προορισμό μας, που προφανώς ήταν έξω από αυτή την ομίχλη. Το πλοίο ακολουθούσε μια συγκεκριμένη πορεία εδώ πέρα. Μπροστά μας υπήρχε ένα τεράστιο δίχτυ που αν δεν κάναμε κάτι θα πέφταμε πάνω του. Ήταν λες και ένα ρεύμα νερού μας τραβούσε προς τα εκεί. Για λίγο προσπαθήσαμε να αλλάξουμε την πορεία μας αλλά καταλάβαμε ότι αυτό ήταν αδύνατο. Έτσι, κοιτούσαμε με απορία το πού θα πήγαινε τα πλοίο. Τελικά κατέληξε πάνω στο δίχτυ όπως το είχα υποψιαστεί. Όταν όμως κολλήσαμε πάνω στο δίχτυ το παρατήρησα λίγο καλυτέρα. Δεν ήταν ένα απλό δίχτυ αλλά ιστός αράχνης!!

Έπειτα παρατηρήσαμε όλο το σκηνικό που υπήρχε στο νησί δίπλα μας! Έδινε την εντύπωση ότι ήταν στοιχειωμένο.
- Π-π-πάμε να φ-φύγουμε γρ-ρήγορα από εδώ! Είπε ο Ren και ο Kayle συμφώνησε και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου για να πάρει το πηδάλιο και να μας αλλάξει πορεία.
- Για κάποιο λόγο βρισκόμαστε εδώ! Δεν θα φύγουμε χωρίς να τον ανακαλύψουμε. Έξαλλου… είναι όνειρό μου να βρεθώ σε ένα στοιχειωμένο μέρος! Είπα και έλαμπα ολόκληρος από χαρά που ήμασταν εδώ. Οι άλλοι 2 μόνο δεν έκλαιγαν με αυτό που άκουσαν αλλά εφόσον ήμουν ο καπετάνιος τους συμφώνησαν να με ακολουθήσουν. Έτσι κατεβήκαμε από το καράβι σε μια μικρή αποβάθρα που υπήρχε δίπλα στο πλοίο.

Αρχίσαμε να προχωράμε πάνω της μέχρι που φτάσαμε σε μια μεγάλη είσοδο που υπήρχε στο τέλος της. Περάσαμε από αυτήν και είδαμε ότι ο μόνος δρόμος που υπήρχε ήταν προς τα κάτω! Ο Ren και ο Kayle στέκονταν λίγο πιο πίσω από εμένα εμφανώς φοβισμένοι. Προχωρούσαμε μάσα σε αυτό το μονοπάτι που ήταν ο μοναδικός τρόπος για να μπούμε μέσα στο νησί.
- Μην είστε τόσο φοβισμένοι! Τους είπα! Μια ματιά θα ρίξουμε και έπειτα θα φύγουμε! Δεν θέλω να αλλάξει την κατεύθυνση της η Log Pose και αν μείνουμε πολύ εδώ αυτό σίγουρα θα γίνει! Εκείνοι συμφωνήσαν και φάνηκαν να ηρεμούν λίγο.

Έτσι συνεχίσαμε την πορεία μας και ξαφνικά πετάγετε μπροστά μας ένα ζώο με 3 κεφάλια!
- Τι στο διάολο είναι αυτό??? Φώναξε ο Ren τρομοκρατημένος στην θέα αυτού του πλάσματος.
Εκείνο άρχισε να γρυλίζει προς εμάς. Αμέσως έτρεξα καταπάνω του και του έκανα 2 κοψίματα ανάμεσα στα κεφάλια του. Εκείνο μετά έφυγε τρέχοντας και με την ουρά στα σκέλια από τον πόνο.
- Έμοιαζε και με αλεπού αλλά και με κέρβερο… τι να πω δεν ξέρω…. Δεν πειράζει! Αυτό δεν θα μας πτοήσει! Συνεχίζουμε την πορεία μας! Είπα και πάλι χαρούμενος όπως πριν. Τελικά φτάσαμε στην άκρη αυτού του διαδρόμου που βρισκόμασταν και ανεβήκαμε κάτι σκαλιά που μας οδήγησαν και πάλι στην επιφάνεια του νησιού. Μπροστά μας υπήρχε ένα δάσος που ήταν αρκετά τρομακτικό και εγώ είχα ενθουσιαστεί μόνο και μόνο στην θέα του. Αμέσως άνοιξα τα βήματά μου για να φτάσω γρήγορα σε αυτό.

Όταν φτάσαμε σε αυτό μπήκαμε μάσα και ακολουθήσαμε ένα μονοπάτι που είχε. Γύρω μας όλα έδειχναν πως πρέπει να ήταν στοιχειωμένο. Διάφοροι παράξενοι ήχοι ακούγονταν και πολλές νυχτερίδες περνούσαν από πάνω μας συνεχώς.
- Ν-νομίζω ότι ρ-ρίξαμε μια καλή ματιά σε αυ-υτό το μέρος! Πάμε να φύγουμε τώρα? Είπε ο Kayle αυτή την φορά και ήταν σειρά του Ren να συμφωνήσει μαζί του!
- Δεν θα φύγουμε ακόμα! Αν δεν θέλετε να με ακολουθήσετε γυρίστε στο πλοίο και περιμένετε εκεί… τους είπα ενοχλημένος από την επιμονή τους.
- Μόνοι μας? Ας το καλύτερα! Πιο ασφαλής νοιώθω μαζί σου παρά στο πλοίο… απάντησε ο Ren και μετά σταμάτησε να μιλάει… Ξαφνικά μάσα από το δάσος ακούστηκαν διάφοροι θόρυβοι που έμοιαζαν σαν να πλησίαζε κάτι! Αμέσως έσπρωξα και τους 2 από πίσω μου και ύστερα μέσα από το δάσος πεταχτήκαν μπροστά μας 3 άνθρωποι! Μια γυναίκα και 2 άντρες.

Ήταν και οι 3 χλωμοί. Η γυναίκα ήταν κάπως στρουμπουλή με μακριά ξανθά μαλλιά πιασμένα σε 2 κότσους. Οι 2 άντρες ήταν πολύ λεπτοί. Ο ένας ήταν αρκετά γέρος και έμοιαζε πολύ με ζόμπι και ο άλλος ήταν αρκετά πιο νέος και φορούσε ένα καπέλο καουμπόικο αλλά και αυτός δεν φαινόταν σε καλή κατάσταση.
- Ποιοι είστε και τι θέλετε σε αυτό το μέρος? Ρώτησε η γυναίκα.
- ΑΑΑΑΑΑΑΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ! Φώναζαν ο Ren και ο Kayle και άρχισαν να τρέχουν γύρω από έμενα.
- Όχι, όχι! Δεν είμαστε φαντάσματα! Κανονικοί άνθρωποι είμαστε που έχουμε παγιδευτεί σε αυτό το μέρος! Εσείς ποιοι είστε? Ξαναρώτησε…
- Δεν την πιστεύω! Μου ψιθύρισε στο αυτί ο Kayle.
- Είμαστε πειρατές! Βρεθήκαμε τυχαία σε αυτό το νησί και σταματήσαμε για εξερεύνηση! Η γυναικά χαμογέλασε και είπε:
- Λάθος μέρος διαλέξατε για εξερεύνηση… Και δεν βρεθήκατε καθόλου τυχαία εδώ… Κάποιος σας έφερε! Ξαφνιάζοντας με.

Τι να εννοούσε λέγοντας ότι κάποιος μας έφερε?
- Ακολουθείστε μας και θα σας λυθούν αρκετές από τις απορίες σας… είπε και άρχισε να προχωράει μέσα στο δάσος. Εγώ την ακολούθησα χωρίς δισταγμό. Ήθελα να μάθω τι γινόταν σε αυτό το νησί και γιατί κάποιος ήθελε να με φέρει εδώ. Οι άλλοι έφεραν αντίρρηση στην αρχή και μου είπαν ότι μπορεί να είναι παγίδα… Έμενα όμως δεν με ένοιαζε…
- Αν είναι παγίδα τότε θα τους σφάξω όλους! Μέχρι και τον τελευταίο που με κορόιδεψε... Απάντησα και μάλλον αυτό τους κάλυψε αφού αμέσως μετά με ακολούθησαν και εκείνοι. Το δάσος εξω από το μονοπάτι ηταν πολύ πιο πυκνό από ο΄τι περίμενα. Εκείνοι κινούνταν με ευκολία μέσα σε όλα αυτά τα φυτά όμως εμείς δεν μπορουσαμε με τον ίδιο τροπο και παραλίγο να τους χάσουμε από τα ματια μας 2-3 φορες…

Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε σε ένα ξέφωτο. Εκεί ήταν μαζεμένοι πολλοί άνθρωποι και είχαν στήσει έναν καταυλισμό. Μόλις μας είδαν μας πλησίασαν μερικοί αλλά όλοι ήταν σε παρόμοια κατάσταση με τους 3 που ακολουθήσαμε μέχρι εδώ!
- Καθίστε λίγο να ξεκουραστείτε και μετά θα σας πούμε τι γίνεται σε αυτό το μέρος… είπε η γυναίκα που μας έφερε εδώ και μας έδειξε την φωτιά που υπήρχε στον καταυλισμό. Πλησιάσαμε και καθίσαμε εκεί. Έπειτα από λίγη ώρα πλησίασε πάλι η ίδια γυναίκα και μας ρώτησε:
- Λοιπόν? Τι θέλετε να μάθετε?
- Τα πάντα! Ξεκίνα με το ποιος μας έφερε εδώ και γιατί και μετά προχωράμε και στα υπόλοιπα!
- Ας τα πάρω όλα από την αρχή λοιπόν… Αυτό το μέρος που βρισκόμαστε δεν είναι νησί. Είναι ένα τεράστιο πλοίο!
Μόλις το άκουσα αυτό ξαφνιάστηκα! Δεν περίμενα ποτέ να υπάρχει ένα τόσο μεγάλο πλοίο. Δεν την διέκοψα να ρωτήσω ποιος έχει αυτό το πλοίο αφού την είδα ότι θα συνέχιζε να μιλάει.

- Καπετάνιος αυτού του πλοίου είναι ο Shichibukai, Gecko Moria!
Η μια έκπληξη διαδεχόταν την άλλη! Για ποιο λόγο ένας με μια τόσο υψηλή θέση να θέλει να με φέρει εδώ?
- Αυτός μαζεύει τις σκιές όσων έρχονται σε αυτό το νησί για να φτιάξει ένα στρατό από ζόμπι. Και με αυτά τα ζόμπι να κυριαρχήσει στο New World.
- Ωπα, ωπα! Πολλές πληροφορίες μαζεμένες μας λες και μπερδεύτηκα… Με ποιο τρόπο θα μας πάρει τις σκιές και τι ακριβώς θα τις κάνει?
- Ο Moria έχει φάει ένα φρούτο του διαβόλου! Αυτό το φρούτο του δίνει την δυνατότητα να ελέγχει τις σκιές! Τις ξεκολάει από το σημείο που βρίσκονται και μετά με ένα τεράστιο ψαλίδι τις αποσπά από τον κάτοχό τους. Μόλις το άκουσαν αυτό ο Ren και ο Kayle ανατρίχιασαν ολόκληροι.
- Στην συνέχεια τις βάζει μέσα σε νεκρά σώματα και αυτά έρχονται στην ζωή ως ζόμπι! Όλοι όσοι είμαστε εδώ έχουμε χάσει τις σκιές μας. Έχουμε παγιδευτεί σε αυτό το μέρος γιατί αν φύγουμε από εδώ που καλύπτεται συνέχεια από τον ήλιο, λόγω της ομίχλης, και εκτεθούμε στο φως του ήλιου τότε θα πεθάνουμε… είπε και το βλέμμα της είχε σκοτεινιάσει.

Πράγματι! Κοίταξα για να δω τις σκιές των ανθρώπων που θα έπρεπε να σχηματίζονται πίσω τους από την φωτιά και δεν είδα τίποτα! Ένα κενό σαν να μην έπεφτε ποτέ φως πάνω τους…
- Όμως ακόμα δεν απάντησες στην ερώτησή μου! Γιατί με έφερε εδώ?
- Μα δεν καταλαβαίνεις? Θέλει και τις δικές σας σκιές! Βεβαία δεν μπορείς να κάνεις πολλά για να γλυτώσεις όμως σου δίνω μία συμβουλή! Τα ζόμπι πεθαίνουν αν τους βάλεις στο στόμα τους αλάτι! Έπειτα η σκιά που έχουν μέσα τους, φεύγει από αυτά και γυρίζει στον κάτοχό της! Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να πάρουμε τις σκιές μας πίσω! Αλλά ό,τι και να κάναμε, όσες και να πήραμε πίσω, πάντα ο Moria ερχόταν και τις ξανάπαιρνε πριν προλάβουμε να φύγουμε! είπε και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της.
- Αυτό είναι φρικτό! Είπα και έμεινα για λίγο σκεπτικός. Αφού δεν μπορώ να τον αποφύγω με τίποτα τότε θα τον νικήσω! Και θα πάρω και τις σκιές σας πίσω! είπα αποφασισμένος.
- Μα δεν καταλαβαίνεις? Είναι ένας από τους shichibukai! Πως θα καταφέρεις να τον νικήσεις? με ρώτησε έκπληκτη και προσπαθώντας να με αποτρέψει.

- Μάλλον δεν ξέρεις ποιος είμαι εγώ… Είμαι ο Messi D. Τeo με τα 650.000.000 bounty! Δεν θα αφήσω έναν άθλιο τύπο σαν και αυτόν που παίζει με τις ζωές των ανθρώπων να κάνει τίποτα άλλο εκτός από το να πεθάνει..!! είπα και σηκώθηκα όρθιος. Στα μάτια όλων όσων ήταν εδώ είδα να γεννιέται πάλι η ελπίδα. Ο Ren και ο Kayle προσπάθησαν να με σταματήσουν αλλά μάταια! Είχα πάρει την απόφασή μου. Θα τα έβαζα με έναν από τους shichibukai για το καλό και το δικό μας αλλά και όσων βρίσκονταν εδώ! Επιπλέον αυτή η μάχη θα ήταν ένα δυνατό τεστ για να δοκιμάσω τις δυνατότητες μου!
- Προς τα πού πρέπει να πάμε? Ρώτησα τους ανθρώπους που ήξεραν καλύτερα αυτό το μέρος.
- Μπορούμε να σε πάμε μέχρι ένα σημείο. Μετά από εκεί και περά θα πρέπει να πας μόνος σου για να μην υποψιαστεί κάνεις τίποτα! Μου είπε ένας τύπος και μια μικρή ομάδα προσφέρθηκε να μας βοηθήσει. Έπειτα από λίγο ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε.

Μια ομάδα των 3 ατόμων μας οδηγούσε μέσα σε αυτό το σκοτεινό, πυκνό και τρομακτικό δάσος.
- Πού ακριβώς πηγαίνουμε? Ρώτησα αφού αν και είχαμε κανονίσει πώς θα πάμε για να είμαστε και εμείς αλλα και αυτοί που μας οδηγούν πιο ασφαλείς, δεν είχαμε πει που θα πηγαίναμε.
- Μα φυσικά στο κάστρο του Moria που βρίσκεται στο κέντρο του πλοίου. Όλη την υπόλοιπη διαδρομή δεν μίλησε κανείς άλλος, αφού ο Ren και ο Kayle ήταν σκεπτικοί, και οι άλλοι το μόνο που έκαναν ήταν νοήματα ο ένας στον άλλον για α συνεννοηθούν προς τα πού πρέπει να πάμε. Μετά από λίγο φτάσαμε σε ένα νεκροταφείο. Εκεί και τα 3 άτομα σταμάτησαν και αυτός που μου απάντησε πριν πήρε τον λόγο.
- Αν συνεχίσετε όλο ευθεία, μέσα από αυτό το νεκροταφείο θα βρείτε την πύλη για το κάστρο του Moria. Συνήθως υπάρχουν ζόμπι εδώ οπότε καλό θα ήταν να είστε προσεκτικοί! Επίσης, πάρτε αυτό το σακουλάκι με αλάτι! Αν ρίξετε από λίγο στο στόμα του κάθε ζόμπι αυτά θα χάσουν την σκιά τους και θα σταματήσουν να κινούνται. Έπειτα τους ευχαριστήσαμε για την βοήθεια και, αφού απομακρύνθηκαν, χάθηκαν μέσα στο δάσος.

Μόλις άκουσαν ζόμπι ο Ren και ο Kayle με κοίταξαν με ένα θλιμμένο ύφος για να τους λυπηθώ και να πάμε να φύγουμε! Εγώ τους αγριοκοίταξα και έπειτα είδα να χάνεται κάθε ελπίδα επιβίωσης στα μάτια και των 2.
- Μην κάνετε σαν μωρά! Εδώ παίζεται η ζωή η δική μας και όλων εκείνων των ανθρώπων!
- Μα αυτό είναι το θέμα: Εδώ παίζεται και η ζωή μας! Εσύ μπορεί να είσαι συνηθισμένος στην περιπέτεια και στο ρίσκο αλλά εμείς δεν είμαστε ακόμη! Απάντησε ο Ren.
- Με τον καιρό θα μάθετε να ζείτε με αυτήν! Προς το παρόν έχετέ μου εμπιστοσύνη… του είπα πιάνοντάς τον από τον ώμο. Κοιτάχτηκαν με τον Kayle για μία στιγμή και έπειτα αφού και οι 2 κούνησαν το κεφάλι καταφατικά, έδειχναν αποφασισμένοι να με ακολουθήσουν σε αυτή την δύσκολη αποστολή που είχαμε αναλάβει. Έπειτα, ξεκινήσαμε την πορεία μας μέσα στο νεκροταφείο.

Τα πρώτα μέτρα τα κάναμε επιφυλακτικά και κοιτώντας συνέχεια γύρω μας γιατί δεν ξέραμε από πού μπορεί να μας έρθουν τα ζόμπι. Μετά από λίγο όμως δεν είχαμε εντοπίσει ούτε ένα κι έτσι ηρέμησα λίγο και κυκλοφορούσα πιο άνετα. Αν και ήξερα ότι μπορεί να μας είχαν στήσει ενέδρα, δεν τα είχα για τόσο έξυπνα κι έτσι θα μπορούσαμε να τα ξεγελάσουμε εύκολα! Φτάσαμε στην μέση του νεκροταφείου, όταν ξαφνικά ακούσαμε διάφορους ήχους από διάφορα σημεία τριγύρω μας. Αμέσως κοίταξα γύρω μας και είδα μπροστά από τις περισσότερες ταφόπλακες το έδαφος να φουσκώνει. Δεν μπορούσα να μετρήσω τον αριθμό τους αλλά σίγουρα ήταν πάρα πολλά. Ο Kayle και ο Ren ετοίμασαν τα όπλα τους ξαφνιάζοντας με αφού περίμενα να πανικοβληθούν. Έτσι μετά το αρχικό σοκ, ετοιμάστηκα κι εγώ για μάχη.

Όταν επιτέλους βγήκαν μέσα από το έδαφος άρχισαν να μας πλησιάζουν με βήμα αργό αλλά σταθερό. Ήταν όλα τους πολύ λεπτά και είχαν χάσει σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά που κάποτε είχαν σαν άνθρωποι.
- Επίθεση!!! Φώναξα και οι άλλοι 2 άρχισαν να τα πυροβολούν. Εκείνα έπεφταν το ένα μετά το άλλο κάτω, και φαινόταν πολύ εύκολο να τα ρίξεις. Μετά κατάλαβα όμως ότι τελικά δεν ήταν όσο εύκολο όσο φαινόταν. Το ένα μετά το άλλο, όλα τα ζόμπι σηκώνονταν πάλι όρθια και συνέχισαν να πλησιάζουν. Προσπαθώντας να σκεφτώ έναν τρόπο για να τα «ρίξουμε», θυμήθηκα το αλάτι που μας είχαν δώσει οι άνθρωποι που είχαν χάσει τις σκιές τους. Έβγαλα το σακουλάκι από την τσέπη μου και το άνοιξα. Μέσα είχε αλάτι σε σχήμα μπίλιας. Αφού βάρεσα 2 ζόμπι που με πλησίαζαν απειλητικά, έτρεξα προς τους άλλους 2 και τους είπα:
- Πάρτε αυτό και αρχίστε να τους ρίχνετε στο στόμα με τα όπλα σας! Εγώ θα ανοίγω όσα περισσότερα στόματα μπορώ κι εσείς θα τα ρίχνετε μέσα.

Εκείνοι συμφώνησαν και αμέσως αρχίσαμε το σχέδιο. Κατευθύνθηκα προς τα πάνω τους και έπιασα ένα. Του έκανα κεφαλοκλήδωμα με το ένα χέρι και με το άλλο του άνοιξα το στόμα. Έπειτα ο Ren, που είχε προλάβει να γεμίσει το όπλο του με τις μπίλιες από αλάτι, έριξε 1 μέσα στο στόμα του ζόμπι. Εκείνο έπειτα έκανε μερικές σπασμωδικές κινήσεις και έπειτα μέσα από το στόμα του βγήκε ένα μαύρο πράγμα! Βγήκε τελείως από μέσα του και χάθηκε στον ουρανό. Δεν ήξερα τι ήταν αλλά θυμήθηκα τα λεγόμενα της Lola που μου είχε πει ότι με το αλάτι βγαίνουν οι σκιές μέσα από τα σώματα των ζόμπι. Λογικά αυτή η σκιά θα πήγαινε να βρει τον πραγματικό αφέντη της.
- Μπορούμε να τα καταφέρουμε! Είπα στους άλλους 2 και συνεχίσαμε να βγάζουμε από την μέση το ένα ζόμπι μετά το άλλο. Μετά από περίπου ένα τέταρτο, τα περισσότερα ζόμπι κείτονταν στο έδαφος χωρίς σκιά! Όσα είχαν μείνει όρθια τράπηκαν σε φυγή.

- Καλή δουλειά! Είπα και έδωσα συγχαρητήρια στους άλλους 2. Αφού πανηγυρίσαμε για λίγο αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλλειμα προτού μπούμε στο κάστρο. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να τους μιλήσω για το σχέδιο που είχα σκεφτεί.
- Ακριβώς μπροστά μας είναι το κάστρο του Moria. Όταν μπούμε μέσα θα τους φερθούμε όπως μας φερθούν! Αν μας κάνουν επίθεση θα τους κάνουμε κι εμείς! Αλλιώς για αρχή θα κάνουμε τα κορόιδα μέχρι να μαζέψουμε μερικές πληροφορίες. Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το σχέδιο μου. Οι άλλοι 2, τελικά, συμφώνησαν με αυτό, αν και ο Ren ήθελε να κάνουμε ντου μόλις μπούμε μέσα για να τους ξαφνιάσουμε. Μετά από αυτό, το διάλλειμα τελείωσε και ξεκινήσαμε την πορεία μας προς το κάστρο. Φτάσαμε στην πύλη του, η οποία ήταν τεράστια και μπήκαμε μέσα στην αυλή του. Ήταν αρκετά απεριποίητος αλλά ταίριαζε με το υπόλοιπο κάστρο που ήταν λες και είχε βγει από κάποιο θρίλερ με τον κόμη δράκουλα.

Κοιτούσαμε με εντυπωσιασμό την ατμόσφαιρα, το κάστρο και την αυλή του. Εγώ ήμουν λίγο πιο μπροστά από τους άλλους 2 που όσο και αν έδειχναν ότι είχαν ηρεμήσει λίγο και δεν φοβόντουσαν όπως πριν, δεν γινόταν να σταματήσουν τελείως να φοβούνται μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Έτσι, στέκονταν λίγο πιο πίσω από εμένα για να τους προστατεύω. Φτάσαμε στην πόρτα του κάστρου η οποία άνοιξα και από αυτήν ξεπρόβαλε ένα χοντρός τύπος μαζί με μια κοπέλα γεμάτη ράμματα.
- Καλώς ήρθατε στο Thriller Bark! Είπε ο χοντρός τύπος. Είμαι ο Dr. Hogback και αυτή είναι η Cindry-chan.
- Τα πιάτα πρέπει να εξαφανιστούν από τον κόσμο. Είπε η κοπέλα και άρχισε να μας πετάει πιάτα!
- Cindry-chan! Άσε τους επισκέπτες μας ήσυχους! Της είπε ο Hogback και εκείνη αφού πέταξε άλλο ένα πιάτο σταμάτησε.

Εμείς αρχίσαμε να τρέχουμε για να γλυτώσουμε από τα πιάτα. Όταν σταμάτησε να πετάει πιάτα ο Hogback μας ζήτησε συγγνώμη γι αυτό το περιστατικό και μας προσκάλεσε μέσα στο κάστρο. Εμείς μπήκαμε μέσα και από ότι φαινόταν θα ακολουθούσαμε το σχέδιο που θα τους φερόμασταν φιλικά. Ο χώρος μέσα ήταν πολύ πιο ζεστός από ότι περίμενα. Ένα τζάκι ζέσταινε τον χώρο και διάφοροι πίνακες, άλλοι όμορφοι και άλλοι λίγο ανατριχιαστικοί, στόλιζαν τους τοίχους.
- Ε-εγώ πρέπει να πάω τουαλέτα… είπε ο Ren.
- Α, η τουαλέτα είναι μετά από εκείνες τις σκάλες στα 5-10 περίπου μέτρα. Απάντησε ο Hogback και ο Ren άρχισε να τρέχει προς τα εκεί. Έπειτα, ο Hogback μας πρόσφερε φαγητό να φάμε. Ήμουν λίγο σκεπτικός αλλά τελικά αποφάσισα να φάμε λίγο μιας και είχαμε σχεδόν μια μέρα να βάλουμε κάτι στο στομάχι μας.

Η Cindry μας έφερε φαγητό χωρίς πιάτα και το άφησε πάνω στο τραπέζι. Έπρεπε να το περιμένω από την στιγμή που πιο πριν τα έσπαγε το ένα μετά το άλλο προσπαθώντας να μας πετύχει. Φάγαμε λίγο από το φαγητό και έπειτα παρατήρησα ότι ο Ren έλειπε εδώ και πολύ ώρα. Κοίταξα προς την σκάλα που είχε ανέβει με τη ελπίδα ότι θα εμφανιστεί από εκεί και θα είναι ασφαλής. Όμως η ώρα περνούσε και ο Ren δεν ερχόταν. Κάποια στιγμή σηκώθηκα όρθιος και χτύπησα το χέρι μου στο τραπέζι.
- Kayle ακολούθησε με… Τώρα!! Είπα και αρχίσαμε να τρέχουμε στις σκάλες που είχε ανέβει και ο Ren. Πριν χάσουμε από το οπτικό μας πεδίο τον Hogback και την Cindry τους έριξα ένα βλέμμα και πέτυχα τον Hogback να χαμογελάει μοχθηρά. Από αυτό συμπέρανα ότι ο Ren σίγουρα κάτι είχε πάθει. Φτάσαμε στην τουαλέτα και αρχίσαμε να τον ψάχνουμε. Όσο κι αν τον φωνάζαμε η αν ψάχναμε δεν τον βρίσκαμε πουθενά.