The Shadow Stealer[Τελος]

O Kayle δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να φωνάζει και να ψάχνει τον Ren. Έπειτα, τον έπιασα από τον ώμο και σταμάτησε να φωνάζει. Δεν μπορούσα να πιστέψω πώς μας ξεγέλασαν έτσι!
- Δεν έπρεπε να τον είχα αφήσει να έρθει μόνος του εδώ είπα στον Kayle και χτύπησα το άλλο μου χέρι στο τοίχο που ήταν ακριβώς δίπλα μου. Έπειτα συμπλήρωσα:
- Δεν είναι πια εδώ! Πρέπει να τον ψάξουμε κάπου αλλού μέσα σε αυτό το κάστρο… Αμέσως άρχισα να τρέχω προς την έξοδο από τον χώρο που βρίσκονταν οι τουαλέτες. Μόλις βγήκα έξω, όμως, όλοι οι πίνακες στον διάδρομο είχαν ζωντανέψει. Χωρίς να χάσω χρόνο άρχισα να τους κόβω όλους μέχρι που δεν άφησα ούτε έναν στην θέση του. Όμως γρήγορα ξανασηκώθηκαν και άρχισαν και πάλι την επίθεση.
- Είναι ζόμπι! Είπε ο Kayle που έβγαλε αμέσως το όπλο και τις σφαίρες από αλάτι και άρχισε να ρίχνει. Όπως πολύ σωστά είχε μαντέψει όλοι οι πίνακες ήταν ζόμπι και έτσι άρχισε το ένα μετά το άλλο να χάνει την σκιά του και να πέφτουν άψυχα στο πάτωμα.

Μετά από λίγο όλοι οι πίνακες ήταν άδειοι, αφού τα ζόμπι που έκρυβαν μέσα κείτονταν μπροστά μας. Έπειτα αρχίσαμε να τρέχουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που είχαμε έρθει σε αυτό τον διάδρομο για να ψάξουμε για τον Ren. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα φτάσαμε σε ένα μεγάλο άνοιγμα. Εκεί δεν υπήρχαν πίνακες, αλλά ένας τύπος με μούρη λιονταριού και μια παράξενη αμφίεση.
- Επιτέλους ήρθες, Messi D. Teo!!
- Ποιος είσαι εσύ και πού είναι ο Ren? Του είπα χωρίς να χάσω καθόλου χρόνο. Ήθελα να τον βρω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και αυτός που ήταν μπροστά μου είτε θα με βοηθούσε (μάλλον απίθανο μου φαινόταν αυτό), είτε θα μου επιτιθόταν και θα έπρεπε να τον νικήσω για να συνεχίσω την αναζήτησή μου για τον Ren μετά από την μάχη.
- Είμαι ο Absalom και ο φίλος σου είναι, χωρίς σκιά πλέον, στα χέρια του Moria-sama… είπε χαμογελώντας.

Αυτό το συναίσθημα που ένοιωθα κάθε φορά που κινδύνευε ένας φίλος μου με κατέκλισε και πάλι. Ο Ren πλέον δεν είχε σκιά και αυτό ήταν γεγονός. Πλέον, η μάχη με τον Moria ήταν αναπόφευκτη. Θα έπρεπε να τον νικήσω όχι μόνο για να βοηθήσω τους ανθρώπους που ζούσαν στο δάσος και για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου απέναντι σε ένα shichibukai, αλλά και για να σώσω έναν φίλο μου. Και για να γίνει αυτό θα έπρεπε να ξεπεράσω το εμπόδιο του ανθρώπου που είχα μπροστά μου.
- Θα σε νικήσω… Θα νικήσω κάθε αντίπαλο που βρω στον δρόμο μου μέχρι να σώσω τον Ren. Ακόμα και τον Moria!! Του φώναξα! Έπειτα άρχισα να τρέχω κατά πάνω του. Πήγα να τον κόψω με μία κίνηση του δεξιού μου χεριού όμως την απέφυγε ταχύτητα. Έπειτα του έριξα μια μπουνιά με το αριστερό χωρίς να την περιμένει και έφυγε μερικά μέτρα πίσω. Έπειτα σηκώθηκε και πάλι και αφού τίναξε τα ρούχα του που είχαν λερωθεί λίγο μου είπε:
- Καλά τα πας! Όμως να σε δω τι θα κάνεις, όταν δεν θα μπορείς να με δεις…

Μετά από αυτό, άρχισε να εξαφανίζεται σιγά σιγά. Μέχρι που εξαφανίστηκε ολόκληρος. Εγώ έτρεξα προς το μέρος του για να τον προλάβω αλλά δεν τον πρόλαβα για πολύ λίγο.
- Πού είσαι δειλό σκουλήκι? Του φώναξα. Απάντηση όμως δεν πήρα. Άρχισα να κοιτάω γύρω μου με γρήγορες ματιές για να μην εμφανιστεί από πουθενά και μου επιτεθεί αιφνιδιαστικά.
- Είμαι εδώ…. τον άκουσα να λέει από μία κοντινή σχετικά απόσταση. Αμέσως μετά τον άκουσα να επαναλαμβάνει την ίδια ακριβώς φράση από κάποιο άλλο σημείο του δωματίου. Μετά πάλι από κάπου αλλού. Αυτό συνεχίστηκε για 2-3 λεπτά ακόμα και με νευρίαζε όλο και περισσότερο όσο περνούσε η ώρα.
- ΣΚΑΣΕΕΕΕΕΕ!!!!! Φώναξα και έριξα μία μπουνιά στον αέρα! Όμως από ότι φαινόταν δεν πέτυχα μόνο αέρα αφού ένοιωσα αντίσταση στην κίνηση αυτή. Έπειτα είδα τον Absalom ακριβώς μπροστά μου να γίνεται και πάλι ορατός και να φεύγεις με μεγάλη δύναμη και να κοπανάει στον τοίχο. Ξαφνιασμένος από αυτό, άρπαξα την ευκαιρία και αφού έτρεξα κατά πάνω του, τον σάπισα στο ξύλο χωρίς να μπορεί να φύγει.

Αφού τον άφησα κάτω αναίσθητο, σηκώθηκα όρθιος και κοίταξα τον Kayle.
- Τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε… του είπα και εκείνος αφού κούνησε το κεφάλι του καταφατικά με ακολούθησε. Αρχίσαμε πάλι την αναζήτηση μας ανοίγοντας πόρτες που οδηγούσαν σε μερικά δωμάτια και φωνάζοντας τον. Όμως δεν παίρναμε καμία απάντηση. Κάποια στιγμή βρήκαμε ένα παράθυρο που μπορούσαμε να δούμε ολόκληρο το πλοίο από ψηλά. Ήταν πιο μεγάλο από ότι φανταζόμασταν και εμείς είχαμε ανέβει πολύ πιο ψηλά από ότι περίμενα. Από αυτό το σημείο μπορούσα να δω το πλοίο μας. Ήταν ακριβώς στο ίδιο σημείο στο οποίο το είχαμε αφήσει.
- Δεν έχουμε ώρα να βλέπουμε την θεά του πλοίου! Μου είπε ο Kayle κι εγώ συμφώνησα. Αφού έριξα μια τελευταία μάτια στην θεά συνεχίσαμε το ψάξιμο.

Το ψάξιμο συνεχίστηκε μέχρι που φτάσαμε στον επόμενο όροφο! Μόλις ανεβήκαμε τις σκάλες είδαμε μπροστά μας έναν μεγάλο διάδρομο. Τον ακολουθήσαμε και στο τέλος του βγήκαμε σε άλλο ένα δωμάτιο. Εκεί, μας περίμενε μία έκπληξη. Τουλάχιστον 20 ζόμπι μας όρμησαν μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο.
- Ittoryu Jigoku… φώναξα πετώντας 2 από αυτά στον αέρα και ο Kayle τα σημάδεψε στο στόμα και πετώντας τους αλάτι στο στόμα τα έβγαλε εκτός μάχης. Αυτό συνεχίστηκε για λίγη ώρα ακόμα αλλά μόνο τα 8 από αυτά είχαμε καταφέρει να νικήσουμε! Ήταν σε διαφορετικό επίπεδο από ότι τα προηγούμενα που είχαμε αντιμετωπίσει. Καθώς επιτέθηκα σε ένα, ένα άλλο με μια δυνατή κλοτσιά με πέταξε πάνω στον τοίχο ανοίγοντας τους τον δρόμο για να πάνε και να χτυπήσουν τον Kayle. Μόλις τα είδα αυτό σηκώθηκα πάνω και κάρφωσα ένα από αυτά στην πλάτη! Ο Kayle το πυροβόλησε με το αλάτι, το οποίο μπήκε μέσα στο στόμα του, και η σκιά από μέσα του χάθηκε.

Άλλα 11 είχαν μείνει. Δεν περίμενα ότι θα υπάρχουν δυνατά και αδύναμα ζόμπι! Τα άλλα ήταν τα κλασικά ζόμπι όπως τα φαντάζονται όλοι. Όμως, αυτά εδώ ήταν πολύ πιο δυνατά και μάλιστα εξοπλισμένα με πανοπλίες και διάφορα όπλα για να είναι πιο ανθεκτικά στα χτυπήματα των αντιπάλων.
- Πρέπει να το τελειώσουμε γρήγορα αυτό. Είπα, έχοντας λαχανιάσει από το πολύ τρέξιμο που είχα ρίξει. Ο Kayle συμφώνησε και έτσι αφού οργανωθήκαμε καλύτερα συνεχίσαμε να πετάμε εκτός μάχης το ένα ζόμπι μετά το άλλο. Όμως 3 από αυτά τα ζόμπι είχαν σφραγισμένο το στόμα τους και δεν μπορούσαμε να τους ρίξουμε μέσα αλάτι. Και τα 3 μαζί, μου έκαναν την μία επίθεση μετά την άλλη. Συνέχεια υποχωρούσα από την δύναμη των χτυπημάτων, χωρίς όμως να πάθω γρατζουνιά αφού ήμουν ολόκληρος ατσάλι.
- Αν χάσω από εσάς τότε δεν θα έχω καμία ελπίδα απέναντι στον Moria… Ittoryu Jigoku!!! Και… [b]Supa Supa no Tatsumaki[/b]!!!!!!!!!! Φώναξα συνδυάζοντας τις 2 επιθέσεις μου.

Συνδυάζοντας τις 2 πιο δυνατές μου επιθέσεις πετσόκοψα το σώμα τους και κινούνταν με δυσκολία. Έπειτα πήγα από πάνω τους και αφού άνοιξα το στόμα τους έριξα μέσα λίγο αλάτι στο κάθε ένα. Όπως και σε όλα τα υπόλοιπα η σκιά βγήκε από μέσα τους και έφυγε μακριά μας. Αφού κάθισα λίγο να ξαποστάσω, σκεφτόμουν ότι δεν είναι δυνατόν να περιμένω να νικήσω τον Moria αν συνέχιζα έτσι.
- Πάμε να συνεχίσουμε το ψάξιμο… Ο Ren μας περιμένει. Είπα καθώς σηκώθηκα όρθιος. Έτσι συνεχίσαμε το ψάξιμο στο υπόλοιπο κομμάτι του ορόφου που μας είχε μείνει. Δεν βρήκαμε τίποτα και έτσι ανεβήκαμε ακόμα πιο ψηλά. Καθώς κοιτούσα γύρω μου, είδα μέσα από τον τοίχο να ξεπροβάλει το κεφάλι του ένα φάντασμα…
- Kayle δεν θέλω να σε τρομοκρατήσω αλλά κοίτα λίγο τι υπάρχει εκεί στον τοίχο… του είπα δείχνοντας του το σημείο που βρισκόταν το φάντασμα.

Μέχρι να γυρίσει ο Kayle όμως και να κοιτάξει το φάντασμα είχε εξαφανιστεί μέσα στον τοίχο.
- Τι λες ρε? Τι υπάρχει στον τοίχο? Ρώτησε κοιτώντας με παράξενος και έπειτα προσπαθούσε να βρει κάτι στον τοίχο.
- Εεε… τίποτα… Μάλλον είμαι πολύ κουρασμένος και βλέπω διάφορα πράγματα… Του είπα, αφού δεν ήθελα να τον τρομάξω και να χάσει όλη του την θετική ενέργεια τώρα που τον χρειαζόμουν για να με βοηθήσει σε αυτή την προσπάθεια πιο πολύ από ποτέ. Συνεχίστηκε το ψάξιμο στον όροφο και βρεθήκαμε σε έναν τεράστιο χώρο στον οποίο όσο μακριά και αν μπορούσες να δεις έβλεπες κολόνες που στήριζαν το ταβάνι και τίποτα άλλο. Αρχίσαμε να προχωράμε σε αυτό το μέρος για αρκετή ώρα ακόμα. Κάποια στιγμή μετά από ένα πεντάλεπτο ακούσαμε ένα περίεργο γέλιο…
- Horohorohoro..!! έκανε μια γυναικεία φωνή. έπειτα μια κοπέλα εμφανίστηκε μπροστά μας ανοίγοντας μία πόρτα που υπήρχε στα δεξιά μας.

- Ποια είσαι πάλι εσύ? Την ρώτησα καθώς ήμουν έτοιμος για μάχη με τα χέρια σε μορφή λεπίδας μπροστά στο στήθος μου.
- Horohorohoro..!! Δεν θα σας αφήσω να περάσετε από εμένα… Έπειτα είδα ότι γύρω της εμφανίστηκαν 3 φαντάσματα σαν αυτό που είχα δει πιο πριν. O Kayle μόλις τα είδε άρχισε να τρέμει ολόκληρος…
- Ηρέμησε! Πρέπει να είμαστε ήρεμοι για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Είπα προσπαθώντας να τον εμψυχώσω. Εκείνος έγνεψε καταφατικά αλλά δεν τον είδα να ηρεμεί καθόλου.
- Horohorohoro..!! Δεν μπορείτε να με αντιμετωπίσετε! Ούτε εσείς ούτε κάνεις άλλος!! Είπε με σιγουριά η κοπέλα.
- Αυτό θα το δούμε! Είπα και ετοιμάστηκα για μάχη.
- Negative Ghost!! Φώναξε και 2 φαντάσματα ήρθαν κατά πάνω μας. Πέρασαν από μέσα μας και γονατίσαμε και οι 2 κάτω…

Πολλά και άσχημα συναισθήματα πέρασαν μέσα από το μυαλό μου… Όλες οι άσχημες στιγμές της ζωής μου πέρασαν και αυτές από μπροστά μου και έπειτα είπα:
- Θέλω να αυτοκτονήσω! Δεν αξίζω να αναπνέω τον ίδιο αέρα ούτε καν με τα φυτά! Ο Kayle δίπλα μου βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση.
- Νοιώθω σαν ένα μικρό μυρμήγκι μπροστά στην μεγαλοσύνη των σκουληκιών!
- Horohorohoro..!! Ακόμα και ο μεγάλος supernova Messi D. Teo λύγισε μπροστά μου! Έπειτα γέμισε το μέρος γύρω μας με μικρά φαντάσματα. Μερικά είχαν καθίσει πάνω μου και μερικά πάνω στον Kayle.
- Toku Horo!! Είπε και κάνοντας μια κίνηση με τα δάχτυλα της όλα τα φαντασματάκια άρχισαν να εκρήγνυνται. Δεν ήμουν ατσάλι λόγω των συναισθημάτων που με είχαν κατακλίσει και το χτύπημα που δέχτηκα ήταν μεγάλο! Και οι 2 πεταχτήκαμε μερικά μέτρα πιο πίσω και χτυπήσαμε πάνω σε μια κολώνα. Σφαδάζαμε στους πόνους και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι ρόλο έπαιζε η κοπέλα σε όλο αυτό.

Σηκώθηκα με δυσκολία και στάθηκα στα πόδια μου.
- Kayle είσαι καλά? Τον ρώτησα αγωνιώντας για την υγεία του.
- Μια χαρά είμαι! Μην ανησυχείς για εμένα! Απλά ας δώσουμε ένα καλό μάθημα σε αυτή τη τύπισσα! Είπε φτύνοντας λίγο αίμα κάτω. Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και έπειτα έστρεψα το βλέμμα μου σε αυτήν.
- Οι ώρες σου είναι μετρημένες! Της είπα και αφού έγινα ολόκληρος ατσάλι έτρεξα κατά πάνω της. Τελευταία στιγμή έκανε μία κίνηση στο πλάι και με απέφυγε.
- Δεν θα καταφέρεις τίποτα με αυτές σου τις επιθέσεις! Μου είπε και έστειλε προς εμένα μερικά φαντάσματα που πέρασαν από μέσα μου. Ένοιωσα όπως πριν και πάλι γονάτησα. Δεν θα καταφέρναμε να την νικήσουμε αν δεν κάναμε κάτι πρώτα για τα φαντάσματα.
- Ελπίζω να νοιώσατε τι σημαίνει η δύναμη των φαντασμάτων! Horohorohoro..!! είπε περήφανη με τον εαυτό της.

- Πως.. μπορείς.. και τα ελέγχεις..? ρώτησα μιλώντας με μία μικρή δυσκολία. Δεν περίμενα να πει αλλά τελικά ήταν πολύ φαντασμένη και πίστευε ότι δεν μπορούσε τίποτα να την πειράξει, οπότε μου είπε.
- Μα φυσικά με φρούτο του διαβόλου! Η απάντηση που περίμενα να ακούσω και ευχόμουν μέσα από την ψυχή μου, ήρθε. Οι χειροπέδες από kairoseki βρίσκονταν μέσα στην τσέπη του Kayle και άλλο ένα ζευγάρι στην τσέπη του Ren, ο οποίος όμως ήταν αγνοούμενος προς το παρόν. Γύρισα το κεφάλι μου στον Kayle αι του έγνεψα, ότι είχε έρθει η ώρα να τις χρησιμοποιήσει. Μάλλον το είχε καταλάβει και ο ίδιος, αφού κι εκείνος με κοιτούσε με τον ίδιο τρόπο όπως τον κοιτούσα κι εγώ. Αρχισα να τρέχω κατά πάνω της και εκείνη έκανε πάλι την ίδια κίνηση στο πλάι.
- Έτσι περιμένεις να με νικήσεις? Είσαι αξιολύπητος…
- Δεν στόχευα στο να σε πετύχω, αλλά να σου αποσπάσω την προσοχή! Της είπα χαμογελώντας ενώ βρισκόμουν μισό μέτρο μακριά της.

Αμέσως γύρισε στον Kayle και εκείνος πέταξε με δύναμη τις χειροπέδες πριν προλάβει να δει η τύπισσα τι ακριβώς ήταν. Έτσι ενστικτωδώς η κοπέλα τις απέφυγε και εκείνες ήρθαν κατευθείαν πάνω μου. Τις έπιασα αλλά δεν με ένοιαζε που έχασα για λίγο τις δυνάμεις μου. Βουτάω πάνω της και της τις περνάω στο χέρι.
- Όλα τελείωσαν… της ψιθύρισα κι εκείνη φάνηκε ότι το είχε ήδη καταλάβει. Όλα τα φαντάσματα που υπήρχαν μέσα στο δωμάτιο εξαφανίστηκαν. Έπειτα της έκοψα τον λαιμό πριν προλάβει να αντιδράσει ή φωνάξει για βοήθεια… Άφησα το πτώμα της στο πάτωμα και τις βγάλαμε τις χειροπέδες. Ήταν καλύτερη αντίπαλος από ότι υπολογίσαμε τελικά αλλά τα καταφέραμε μια χαρά… Έπειτα καθίσαμε λίγο κάτω μέχρι να ξεκουραστούμε και έπειτα να συνεχίσουμε το ψάξιμο…

http://www.onepiecegr-rpg.com/t2912p15-topic#89218
συνεχεια για λιγα ποστ εδω!

Μετά την ήττα του, ο Rikkido προκάλεσε έναν τεράστιο σεισμό ο οποίος φαινόταν απειλητικός για τις ζωές μας καθώς το κτήριο φαινόταν ότι θα γκρεμιζόταν και θα μας έθαβε κάτω από πολλούς τόνους πέτρας.
- Πάμε να φύγουμε! Φώναξε ο Kayle και εγώ συμφώνησα μαζί του. Άφησα τον Rikkido εκεί που είχε πέσει και χωρίς να του ρίξω ούτε δεύτερη ματιά άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα και μου επέτρεπαν τα τραύματα μου μετά από την μάχη. Μετά από 2 λεπτά, που το κτήριο ακόμα κουνιόταν από τον σεισμό, φτάσαμε στην έξοδο. Στην διαδρομή είδαμε μερικά ζόμπι αλλά με μερικές γρήγορες κινήσεις τα νικήσαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας μέχρι την έξοδο. Μόλις περάσαμε από εκεί ένα κομμάτι από το ταβάνι της εξόδου έπεσε ακριβώς πίσω μας.
- Ουφ… Παραλίγο την γλυτώσαμε… είπε ο Kayle σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το κεφάλι του. Εγώ έπεσα κάτω λαχανιασμένος καθώς χρειαζόμουν λίγη ξεκούραση…

Ο σεισμός σταμάτησε και από αυτό κατάλαβα ότι ο Rikkido είτε είχε χάσει τις αισθήσεις του, και δεν γινόταν να συνεχιστεί ο σεισμός, είτε ότι αποφάσισε ότι δεν είχε νόημα να τον συνεχίσει. Όλη αυτή την ώρα ανησυχούσα για την σωματική ακεραιότητα του Ren αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα αν ήμουν νεκρός. Το κτήριο φάνηκε να είχε μεγάλες καταστροφές αλλά ευτυχώς δεν γκρεμίστηκε. Έτσι μετά από λίγη ξεκούραση αποφάσισα να ξαναμπώ μέσα και να βρω τον Ren. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τους ορόφους με αρκετή δυσκολία μιας και πολλά μέρη του κτηρίου είχαν καταρρεύσει και μας δυσκόλευαν αρκετά. Κάποιες σκάλες ήταν σπασμένες, κάποιοι τοίχοι είχαν πέσει και μπλόκαραν τον δρόμο μας και μας ανάγκαζαν να βρούμε άλλους δρόμους για να ανέβουμε.

Μετά από αρκετή προσπάθεια φτάσαμε στον όροφο που ήμασταν πριν πέσουμε και συναντήσουμε τον Rikkido. Κοίταξα για μια στιγμή την τρύπα στην οποία είχαμε πέσει αλλά δεν είδα κανένα ίχνος ζωής στο σημείο που έγινε η μάχη, 2 πατώματα πιο κάτω. Μετά από αυτό συνεχίσαμε την αναζήτηση του Ren. Ανεβήκαμε άλλον έναν όροφο, έχοντας παρόμοια προβλήματα με όλους τους προηγούμενους. Αυτός όμως φαινόταν αρκετά διαφορετικός. Μπροστά μας υπήρχε μία μεγάλη πόρτα που δεν ξέραμε που οδηγούσε. Ήταν ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε όμως και έτσι κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί! Την ανοίξαμε και μπήκαμε μέσα.
- Kiiishishishishi!! Ακούστηκε μία φωνή από το δωμάτιο. Κοίταξα προς τα εκεί και είδα έναν χοντρό τύπο να γελάει.

- Επιτέλους έφτασες εδώ πέρα Supernova Messi D. Teo… Kiiishishishishi!! Σε περίμενα τόση ώρα για να πάρω την σκιά σου!
- Εσύ ο μπούλης πρέπει να είσαι ο Moria… Πες μου αυτή την στιγμή πού είναι ο Ren, αλλιώς θα πεθάνεις! του είπα εξοργισμένος και ανυπόμονος για να βρω τον Ren.
- Kiiishishishishi!! Θα σκοτώσεις εσύ εμένα? Μην με κάνεις να γελάσω! Αν και δεν είσαι αρκετά δυνατός για να με νικήσεις, θα αποτελέσεις μία καλή σκιά για την συλλογή μου! Kiiishishishishi!!
- Αυτό θα το δούμε! Είπα και του επιτέθηκα.
- Doppelman!! Φώναξε και ένα τεράστιο μαύρο πράγμα με την μορφή του Moria πετάχτηκε μπροστά μου και χτύπησα αυτό αντί για τον Moria.
Συνέχισα να του επιτίθεμαι αλλά όλες μου οι επιθέσεις χτυπούσαν αυτό το μαύρο πράγμα που υπήρχε μπροστά μου, καθώς δεν με άφηνε να περάσω και να ακουμπήσω τον Moria…

- Τι κάνεις εκεί? Αν δεν έρθει να με χτυπήσεις δεν θα μπορέσεις να με νικήσεις! Είπε ο Moria με ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του. Εγώ δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι χαρούμενο και μάλιστα εις βάρος μας.
- Ittoryu… Jigoku! Φώναξα και του επιτέθηκα στο μαύρο πράγμα που μου μπλόκαρε τον δρόμο. Έπειτα αυτό διαλύθηκε και μετατράπηκε σε πολλές μικρές μαύρες κηλίδες στο πάτωμα.
- Brick Bat!! Φώναξε ο Moria και όλες αυτές οι κηλίδες Αποσπάστηκαν από το πάτωμα και σχημάτισαν πολλές μικρές νυχτερίδες. Αυτές κάλυψαν εμένα και τον Kayle και άρχισαν να μας δαγκώνουν και να μας κάνουν πληγές. Άρχισα να τις χτυπάω μία μία και να φεύγουν από πάνω μας μέχρι που όλες έγιναν όπως πριν.

Όμως αυτές οι κηλίδες ξαναπήραν μορφή και σχημάτισαν και πάλι την μορφή του Moria. Είχα αρχίσει να νευριάζω πάρα πολύ με αυτή την κατάσταση! Το θέμα δεν ήταν ότι δεν μπορούσα να νικήσω τον Moria, αλλά ότι δεν μπορούσα να τον ακουμπήσω καν! Έπειτα σκεφτήκαμε ένα σχέδιο με τον Kayle! Αυτός θα χτυπούσε το μαύρο πράγμα και θα το απασχολούσε κι εγώ θα έκανα επίθεση στον Moria. Έτσι κι έγινε! Αυτός άρχισε να πυροβολεί κι εγώ το προσπέρασα και έτρεξα κατευθείαν στον Moria.
- Supa Supa no… Tatsumaki!!! Φώναξα χτυπώντας τον πριν προλάβει να σηκωθεί και να αντιδράσει. Βαθιές πληγές σχηματίστηκαν στο σώμα του και άρχισαν να τρέχουν αίμα. Αυτό το πράγμα που χτυπούσε ο Kayle εξαφανίστηκε και ο Moria προσπαθούσε να συνέλθει από το χτύπημα.

- Δ..Δεν είναι δυνατόν αυτό! Είπε φτύνοντας λίγο αίμα…
- Πες μου που είναι ο Ren αλλιώς θα σε σκοτώσω!! Του φώναξα λαχανιασμένος.
- Σκότωσε με! Αν το κάνεις δεν θα μάθεις ποτέ τι απέγινε και πού είναι ο φίλος σου! Απάντησε με ένα μοχθηρό χαμόγελο στα χείλη του.
- Αυτό Δεν το νομίζω! Είπε μία φωνή από πίσω μας!
- Δ…Δεν μπορεί! Δεν γίνεται αυτό!!! Έκανε ο Moria κοιτώντας έντρομος το άτομο που μίλησε. Αμέσως γύρισα να δω ποιος είναι και αυτό που αντίκρισα με ξάφνιασε! Ήταν ο Ren και φαινόταν αρκετά ταλαιπωρημένος. Τα ρούχα του ήταν σκισμένα και σε πολλά σημεία λερωμένα από αίμα. Επίσης, είχε πολλές πληγές στο πρόσωπό του και στο σώμα του, οι οποίες φαίνονταν να είχαν προκληθεί από κάποια μάχη.
- Κι όμως γίνεται! Το ζόμπι που του βάλατε την σκιά μου ήταν πολύ αδύναμο για να με νικήσει και να την κρατήσει… είπε ο Ren ενώ κοιτούσε την σκιά του γεμάτος χαρά.
- Ώρα να τελειώσει αυτό! Είπα στον Moria και του έριξα ένα βαθύ κόψιμο στο στήθος. Εκείνος έχασε τις αισθήσεις του και του πέρασα τις χειροπέδες από kairoseki.

Αρχίσαμε να μιλάμε για το διάστημα που περάσαμε χωριστά από τον Ren και το τι του συνέβη. Έπειτα, αφού μας εξήγησε ο Ren πως του πήραν την σκιά και το τι έγινε μέχρι να την πάρει πίσω, Πήραμε τον αναίσθητο Moria και πήγαμε στο δάσος για να βρούμε τους ανθρώπους που είχαν χάσει τις σκιές τους.
- Όλοι είμαστε καλά και με τις σκιές μας εδώ και 2 ώρες! Μας είπε η Lola χαρούμενοι. "Τόσος περίπου ήταν και ο χρόνος που είχαμε νικήσει τον Moria" σκέφτηκα. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι και πανηγύριζαν που είχαν πίσω την σκιά τους.
- Ευχαριστούμε πολύ! Ήταν το μόνο πράγμα που ακούγαμε από περίπου 50 άτομα τα οποία βρίσκονταν στο νησί για αρκετή ώρα. Έπειτα στήσαμε ένα γλέντι και πίναμε και χορεύαμε ως το πρωί! Την επόμενη μέρα το ίδιο εύθυμο επικρατούσε από όλους. Άλλο ένα γλέντι ακολούθησε το βράδυ και την επόμενη μέρα αποφασίσαμε ότι έπρεπε να φύγουμε!
- Ευχαριστούμε πολύ για όλα! Σας χρωστάμε τεράστια χάρη! Είπε η Lola καθώς μας ξεπροβόδιζαν. Ανεβήκαμε στο πλοίο και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από το μέρος αυτό. Ανοίξαμε την πύλη που υπήρχε στο νησί και χαθήκαμε μέσα στην ομίχλη.

Όνομα: teomessi10
Haki Points: -
Player of the Week Points:8
Beli: 60.000
Bounty/Fame Points:-