[ΤΕΛΟΣ]My Dark Side....

Στην προηγουμενη ιστορια:
Ο Kakumeika μου ειχε αναθεσει να παω στο Karakuri Island και να συλλεξω πληροφοριες σχετικα με το νεο οπλο της κυβερνησης.Αυτο το οποιο ετοιμαζαν ομως, ξεπερνουσε, αυτο που ειχα φανταστει και συμφωνα με οσα ειχα δει, ετοιμαζε ενα γερο χτυπημα.Αφου καταφεραμε να φυγουμε απο το νησι, εδωσα την αναφορα στον Kakumeika και τον ενημερωσα οσο καλυτερα μπορουσα....

Μετα απο ολα οσα ειχαμε περασει με την Βιολεττα, πηγαιναμε προς το πουθενα.Για την ακριβεια ακολουθουσαμε την πορεια του Log Pose αφου φυγαμε απο το Karakuri Island, αλλα επειδη ειχαμε αλλαξει πορεια μεσα στην Μεγαλη Γραμμη, δεν μπορουσαμε να καταλαβουμε προς τα που πηγαιναμε.Ηταν μια καλη ευκαιρια για διακοπες και ειχα την ευκαιρια να ξεκουραστω, αφου δεν μου ειχαν αναθεσει καποια αποστολη. Στις μερες που ακολουθησαν οι μονες μου ασχολιες ηταν να βοηθαω την Βιολεττα, οποτε με χρειαζοταν και να περναω τις ωρες μου στο γυμναστηριο του πλοιου.Φυσικα οποτε δεν εκανα κανενα απο τα 2, ειτε κοιμομουν, ειτε χαμουρευομουν μαζι της.Για καποιο λογο αυτη η κοπελα με ειχε "σκλαβωσει" και δεν μπορουσα να κανω χωρις αυτην.Με συνοδευε στα ταξιδια μου περιπου 2,5 με 3 μηνες και ειχα συνηθησει αρκετα την παρουσια της.Πλεον ομως ειχα συνηθησει και το να ειμαι Επαναστατης.Η αλλαγη απο πειρατης στην αρχη ηταν λιγο δυσκολη, αλλα με τον καιρο συνηθησα....

Με τον καιρο ηθελα ομως και να ανεβω αναμεσα στους Επαναστατες και σιγα σιγα να φτασω στην κορυφη. Ηξερα κατα βαθος μεσα μου οτι το αξιζα και οτι μπορουσα να φτασω εκει που ηθελα.Ηξερα τον ευατο μου και αυτο ηταν το κλειδι για να μπορω να παω πιο ψηλα.Στο μεταξυ στις επομενες μερες που ακολουθησαν ηρθε μια επιστολη απο τον Kakumeika για να μου δωσει συγχατηρια που εφερα εις περας την αποστολη που μου ειχε αναθεσει.Βεβαια εκανα μερικες βλακιες, αλλα ευτυχως δεν επιρρεασαν το αποτελεσμα της αποστολης.Αφου δεν μου ειχε αναθεσει τιποτα, ηρεμησα και προτειμησα να αραξω.Δεν ειχαμε βρει νησι ακομα, παρ ολο που περιπλανιομασταν στην θαλασσα 7 μερες.Απ την μια αυτο ηταν λιγο ανησυχτικο, αλλα απο την αλλη δεν χρειαζοταν να κανω τιποτα το ιδιαιτερο.Εγω το εβλεπα καθαρα ως ξεκουραση, οποτε δεν με χαλουσε.Το μονο προβλημα ηταν οτι μετα απο λιγο γινοταν μονοτονο και γενικα η ζωη στην θαλασσα ηταν κουραστικη μετα απο καποιο διαστημα....

Το επομενο πρωι καθομουν μαζι με την Βιολεττα στο καταστρωμα και συζητουσαμε για ασχετα πραγματα. Προτειμουσα να μην συζηταω μονο για θεματα των Επαναστατων μαζι της.Ειχαμε πολλα αλλα να αναλυσουμε, αλλα εγω φοβομουν να της εκφρασω οτι την σκεφτομουν σοβαρα.Οτι ηθελα και κατι παρπανω απο αυτην, αλλα επειδη ακομα ητνα νωρις δεν ηθελα να της εκφρασω ολα μου τα συναισθηματα για αυτην.Καθως κοιτουσαμε λοιπον τον οριζοντα παρατηρησαμε να ερχετε κατι προς το μερος μας.Καθε δευτερολεπτο που περνουσε γινοταν ολο και μεγαλυτερο, καθως ειχε αναπτυξει μεγαλη ταχυτητα.Αρχικα νομιζαμε οτι θα ηταν καποιο γιγαντιο πουλι.Σηκωθηκα τοτε και καλου κακου πηρα το shusui στα χερια μου και ετοιμαστηκα σε περιπτωση που μου εκανε καποια επιθεση.Οταν το πλασμα πλησιασε περισσοτερο παρατηρησα οτι κατι δεν πηγαινε καλα.Δεν ηταν σαν τα υπολοιπα πουλια που ειχα δει...
-Τι γυρευει εδω ενα τετοιο σκαθαρι....και τι εφαγε και μεγαλωσε τοσο?..ειπα γεματος απορεια καθως το εβλεπα να πεταει...

Το εβλεπα να ερχετε προς το μερος μου σαν να ηθελα να μου επιτεθει.Εγω απ την αλλη δεν ειχα τετοιες διαθεσεις.Πιο πολυ με ενοιαζε απο που ηρθε αυτο το πλασμα και ποιος ηταν ο σκοπος του.Οταν με πλησιασε αρκετα ημουν ετοιμος να γινω καπνος για να μην δεχτω την επθεση του.Τοτε το μπροστινο ραμφος ελαμξε με την φωτεινοτητα του ηλιου και εβγαλε το σκαθαρι μια κραυγη.Αμεσως εβγαλα το σπαθι μου και απεκρουσα την επιθεση του.Ηταν αρκετα δυνατο και προσπαθουσε να με σπρωξει, διχως ομως να μπορει να κανει και πολλα.Βλεποντας οτι δεν μπορουσε να μου κανει ζημια, μαλλον αποφασησε να τα παρατησει, γιατι ξαφνικα αρχησε να πεταει προς τον ουρανο.Πριν προλαβει να παρει πολυ υψος, εκανα ενα σαλτο και πιαστηκα απο την πλατη του.Εκεινο τοτε αρχησε να κανει ελιγμους για να με κανει να πεσω.Εμενα ομως δε με ενοιαζε αυτο.Στο βαθος του οριζοταν υπηρχε ενα νησι και σκεφτηκα οτι λογικα απο εκει πρεπει να ηρθε.Εκανα ενα σαλτο στο κενο και αρχησα να πεφτω.Λιγα δευτερολεπτα πριν πεσω πανω στο καταστρωμα του πλοιου εγινα καπνος και προσγιωθηκα πιο ομαλα....

To γιγαντιο σκαθαρι αρχησε να κατευθυνεται προς το νησι που πριν απο λιγα δευτερολεπτα ειχα διακρινει στον οριζοντα.Το κοιτουσα, καθως χανοταν απο το οπτικο μου πεδιο σιγα σιγα, λογο της εντονης συννεφιας...
-Τι ηταν αυτο?
-Δεν εχω ιδεα....τουλαχιστον καταλαβα απο που ηρθε....
-Υπαρχει νησι εδω κοντα?
-Ναι....και ειναι περιπου 5 μιλια αποσταση απ εδω...το ειδα ενω ημουν πανω στην ραχη του....
-Κατσε...για αυτο ανεβηκες πανω του?ρωτησε γεματη απορια....
-Ναι....δεν απειλουμασταν πλεον απο αυτο...και θα ηταν καλυτερο να μαθω απο που προερχετε αυτο το πλασμα....
-Λες να προσπαθησε καποιος να μας χτυπησει?
-Συντομα θα το ανακαλυψουμε....ειπα ηρεμα ενω αλλαζα την πορεια του πλοιου.Θεωριτικα σε λιγα λεπτα θα ειχαμε καλυψει αρκετη αποσταση, για να μπορουμε να δουμε, εστω και απο μακρυα, το νησι....

Η αληθεια οτι καταβαθος με ετρωγε η περιεργεια να μαθω τι επαιζε στο νησι αυτο. Απ την αλλη ηταν ενα νησι της Μεγαλης Γραμης και θεωρουσα οτι ηταν ευκαιρια να το εξερευνησω.Επιπλεον δεν ειχαμε βρει νησι εδω και αρκετες μερες και θα μπορουσαμε να παρουμε προμυθιες απο το νησι, ειτε ηταν κατοικημενο ειτε οχι. Βεβαια σχεδον ολα τα νησια που ειχα επισκεφτει μεχρι στιγμης ηταν κατοικημενα και πολλα απο αυτα ηταν δυστυχως νησια που υπηχαν ειτε πολλοι Marines, ειτε κυνηγοι επικυρηγμενων.Οχι πως ηταν προβλημα, απλα μπλεκομουν συνεχεια σε μπελαδες αθελα μου.Αν ομως ειχα καποια αποστολη που με επεβαλε να παω σε ενα τετοιο νησι, δεν ειχα εξισου πολλες επιλογες. Γενικα ολες αυτες τις μερες που ειχαν περασει, ηταν μια ευκαιρια για να σκεφτω καποια πραγματα, αρκετα βασικα για το μελλον μου.Προς το παρον ομως επρεπε να αφησω το μελλον και να επικεντρωθω σε αυτο που βρισκοταν μπροστα μου. Θα μπορουσε να ειναι μια νεα περιπετεια ή να καταφερω να γνωρισω καινουργια ατομα....

Αρκετα λεπτα αργοτερα, επιτελους το νησι μπηκε στο οπτικο μας πεδιο.Εμοιαζε αρχικα να ειναι μια τεραστια βραχονησιδα.Περιμεναμε ομως να πλησιασουμε λιγο περισσοτερο για δουμε καλυτερα....
-Παω να ετοιμαστω....θα ερθεις και εσυ?
-Εεεε ναι ερχομαι....αν και θα ηταν καλυτερο να παμε εναλαξ, μηπως αυτο το σκαθαρι κανει παλι την εμφανηση του....
-Οκ παω εγω πρωτη....και της εγνεψα καταφατικα και εστρεψα παλι το κεφαλι μου προς το νησι.Για καποιο λογο ειχα ενα περιεργο συναισθημα.Ηταν λες και επεστρεφα σπιτι, λες και επεστρεφα στο Baratie.Κουνησα λιγο το κεφαλι μου προσπαθοντας να επανελθω στην πραγματικοτητα και να μην αποσπαμε με βλακιες.Λιγα λεπτα αργοτερα ανεβηκε και παλι η Βιολεττα πανω στο καταστρωμα και κατεβηκα εγω αυτη την φορα για να ετοιμαστω.Βεβαια εγω τα πηρα στο χερι και αρχησα να ετοιμαζομαι καθως περπατουσα στον διαδρομο. Οταν ανεβηκα και παλι πανω, το μονο που ειχαμε να κανουμε ηταν να περιμενουμε να φτασουμε στο νησι.....

Βεβαια οταν φτασαμε βρηκαμε δυσκολια για το που θα μπορουσαμε να αφησουμε το πλοιο μας γιατι γυρο απο το νησι, υπηρχαν πολλα βραχια.Ετσι λοιπον αναγκαστηκαμε να κανουμε τον γυρο του νησιου, για να βρουμε καποιο καλυτερο μερος για να το αφησουμε.Εστριψα το πλοιο και μετα απο περιπου 2 λεπτα φτασαμε....
-Οουυααοουυυ.....ειπαμε και οι 2 με μια φωνη οταν αντικρισαμε το θεαμα.Ηταν οτι πιο ομορφο ειχα δει στην θαλασσα αυτη.Το εσωτερικο του νησιου αποτελουταν απο μια μεγαλη πεδιαδα και γενικα σαν θεαμα ηταν απεριγραπτο. Τοτε παρατηρησα στο κεντρο της παραλιας μια μεγαλη σκια.Οταν πλησιασαμε λιγο ακομα, καταλαβα οτι ηταν μαζεμενοι ανθρωποι, οι οποιοι λογικα μας περιμεναν.Βεβαια αυτο 2 πραγματα θα μπορουσε να σημαινουν, ή θα μας εκαναν καποια επιθεση ή απλα θα με υποδεχονταν με ανοιχτες αγκαλες.Και στις 2 περιπτωσεις θα επρεπε να ειμαστε προσεχτικοι.Δεν ξεραμε τους σκοπους τους....

Μερικοι απο αυτους οπλοφορουσαν και αλλοι απλα καθονταν και μας κοιτουσαν με εντονο υφος. Εγω παλι ειχα κρυψει τα οπλα μου μεσα στον μανδυα μου που φορουσα για να μην προκαλεσω.Παρ ολα αυτα ημουν ετοιμος να τα τραβιξω ανα πασα ωρα και στιγμη και να καταφερω να απεκρουσω την καθε επιθεση που θα μπορουσα να δεχτω.Κατεβηκαμε απο το πλοιο και αρχησαμε να περπαταμε προς το μερος τους.Εκεινοι δεν αλλαξαν σταση, αλλα το ιδιο και εμεις.Οταν πλησιασαμε, ειδα και το μεγαλο σκαθαρι το οποιο ειχαμε συνηθησει αρκετη ωρα πριν....
-Ποιοι ειστε....και τι θελετε?
-Δεν εχεις να φοβηθεις κατι απο εμενα.....τουλαχιστον ακομα...εκτος αν κανεις καποια λαθος κινηση....
-Βγαλε την κουκουλα σου....δειξε το προσωπο σου....
-Ωστε το προσωπο μου σε νοιαζει.....οπως επιθυμεις.....και αρχησα να την βγαζω σιγα σιγα.Οταν το προσωπο μου ηταν σε κοινη θεα κανεις δεν μιλησε....
-Ευχαριστημενος?...ειπα με ενα ηρεμο υφος.....και τοτε πεταχτηκε ενας νεαρος, ο οποιος δεν πρεπει να ηταν μικροτερος απο εμενα....
-Black Luster...ξεκινησε απο το Baratie....εχασε τους γονεις του σε μικρη σχετικα ηλικια....πηρε bounty χωρις λογο και αιτια....
-Εχεις κανει την επαναληψη σου? Ή τα ξερεις ετσι απλα ολα αυτα?..ρωτησα με ενα αχνο χαμογελο.....

Αρχησαν να ψυθιριζουν τοτε αρκετοι απο αυτοι μεταξυ τους, σαν να με σχολιαζαν. Δεν με ενοιαζε ηταν η αληθεια, καθως αν ελεγαν κατι αρνητικο για εμενα, με αφηνε παγερα αδιαφορο.Δεν με ηξεραν, συνεπως δεν μπορουσαν να με κρινουν....
-Ωστε εισαι απο την East Blue εεεε?και συγκεκριμενα απο το Baratie....
-Οπως ειπε και ο φιλος σας...ναι ειμαι....
-Τοτε δεν εχεις τιποτα να φοβηθεις απο εμας....και επιφωνηματα χαρας ξαφνικα ακουστηκαν και πολλα χαμογελα εμφανηστηκαν στα προσωπα τους....
-Καλως ηρθες στο Kansorn Island....ή αλλιως στο Little East Blue....
-Γιατι του εχετε δωσει τετοια ονομασια?Αφου βρισκεστε στην Μεγαλη Γραμμη....
-Ελα μαζι μας...να σε ξεναγησουμε στο νησι μας...και θα καταλαβεις....
-Σας πειραζει που ειμαι λιγο καχυποπτος?Δεν συνηθιζουν να μου φερονται τοσο καλα βλεπετε....
-Λογικο....οκ θα σου εξηγησω.Αυτο το νησι κατοικειται απο ατομα που ερχονται απο την East Blue....και καθως μου τα ελεγε ολα αυτα ο γερος συνεχησαμε να περπαταμε....

Οσα μου ελεγε ηταν ακρετα ενδιαφερον, αν και πολλα απ αυτα μου εκανα ιδιαιτερη εντυπωση. Αρκετοι ηταν αυτοι που ειχαν μεταφερει τα "σπιτια" στην Μεγαλη Γραμμη. Δεν τους αδικουσαν γιατι πλεον δεν ηταν στις πατριδες τους. Ειχαν την αναγκη να μεταφερουν εδω καποια πραγματα που τους την θυμιζαν. Εγω δυστυχως δεν ειχα κατι τετοιο μαζι μου.Οταν εφυγα και εγινα πειρατης ηταν λες και διεγραψα τα παντα απο το παρελθον μου.Η αληθεια ηταν πως δεν τα ξεχνουσα, αλλα πολλες φορες το παρελθον ηταν καλυτερα να το αφηνεις πισω σου γιατι σε κρατουσε πισω. Επιπλεον με τον χρονο ηταν επομενο να ξεχασω καποια πραγματα. Θυμαμε ομως μια φραση του Zeff..."ο χρονος ειναι ο μεγαλυτερος κλεφτης"...και πλεον μπορουσα να καταλαβω τι εννοουσε. Στο μεταξυ εμεις συνεχησαμε να περπαταμε προς το εσωτερικο του νισιου. Ο ενθουσιασμος των κατοικων ηταν μεγαλος, αν και εγω ημουν ακομα καχυποπτος για καποιο περιεργο λογο....

Οταν φτασαμε στο χωριο, διαπιστωσα οτι οι κατοικοι του νησιου αυτο δεν ειχαν κατι τιποτα να κρυψουν. Ενοιωσα λιγο ασχημα στην αρχη αλλα προσπαθησα να γινω πιο ανετος.Η Βιολεττα βρισκοταν καθε λεπτο διπλα μου και δεν την αφηνα απο τα ματια μου.Αφου μου εδειξαν ολο το νησι, μου ζητησαν να κανουμε μια τελειταια σταση....
-Το κρατησαμε για το τελος....νομιζω οτι θα σου αρεσει...
-Τι εννοεις?Καλυψατε σχεδον ολοκληρη την East Blue.....ειπα απορριμενος χωρις να πιστευω οτι το νησι αυτο θα ειχε ενα mini-baratie.Το Baratie ηταν τεραστιο και κανενα εστιατοριο δεν συγκρινοταν μαζι του. Τουλαχιστον δεν ειχα δει καποιο που να μπορουσε να συγκριθει μαζι του.Η αληθεια ηταν βεβαια οτι δεν ειχα την ευκαιρια με τοση επικυρηξη να παω φαω σε κυριλε εστιατοριο.Τις πιο πολλες φορες ετρωγα στο πλοιο μου ή σε παρακμιακες ταβερνες, οπου ειχε προχειρο φαγητο.Μετα απο λιγα λεπτα εμεινα ακινητος στο θεαμα και προσπαθησα να μην δειξω την συγκινηση μου, για αυτο και προτειμησα να βαλω και παλι την κουκουλα μου.....

Τελικα δεν ειχα πεσει πολυ εξω απ αυτο που φανταζομουν.Ενα mini-Baratie βρισκοταν στην μεση μια μικρης λιμνουλας.Ταυτοχρονα μερικα δακρυα καλυψαν τα μαγουλα μου, τα οποια δεν αργησαν αν κοκκινησουν. Φυσικα αυτο αυτο δεν το ειδε σχεδον κανεις.Η Βιολεττα τοτε μου εσφυξε το χερι λες και ηξερε τι τραβουσα και πως ημουν ψυχολογικα. Ολα μου τα παιδικα χρονια γυρησαν πισω στην μνημη μου. Πως μπορεσα να ξεχασω οσα ειχα περασει σε εκεινο το μερος?Μισησα τον εαυτο μου προς στιγμην, αλλα ηξερα οτι δεν ηταν στο χερι μου να εχω συνεχεια στο μυαλο τετοιες σκεψεις.Ζητησα να με αφησουν λιγο μονο μου.Το ειχα αναγκη οσο τιποτα αλλο.Η Βιολεττα αρχικα μου ζητησε να μεινει κοντα μου, αλλα την παρακαλεσα να φυγει.Ηταν κατι που επρεπε να περασω μονος μου.Ειχα φυγει απο το Baratie περιπου πριν απο 11 μηνες και συντομα εκλεινα χρονο.Τωρα ηταν λες και επεστρεφα πισω στο παρελθον.Απ την μια ηταν ωραιο, αλλα απο την αλλη με κατεστρεφε.Ολο αυτο το διαστημα δεν ειχα σκεφτει καθολου τι εκαναν οι παλιοι μου συντροφοι....

Τα λεπτα περνουσαν σχετικα γρηγορα, ενω οι σκεψεις μου ειχαν περιπου τον ιδιο ρυθμο. Ευτυχως οι αλλοι ειχαν σεβαστει το γεγονος οτι ηθελα να μεινω μονος μου. Ενω εγω βρισκομουν στην πληρη ηρεμια, κατι ηρθε κατι να μου την χαλασει. Ενας περιεργος ηχος ακουστηκε απο την παραλια του νησιου.Αμεσως ανοιξα τα ματια μου και σηκωθηκα απο το γρασιδι και γυρησα το βλεμμα μου προς την παραλια. Αυτη την φορα δεν εβλεπα μονο τους κατοικους του νησιου.Υπηρχε και καποιος αλλος στο νησι.Επιπλεον ημουν ηδη μακρυα για να καταφερω να τους φτασω με τα ποδια, οποτε εγινα καπνος για να καλυψω πιο γρηγορα την αποσταση.Απο τις φωνες που ακουγα, φανηκε να τσακωνονται, αλλα οταν ειδα ενα πλοιο στα ανοιχτα μα πειρατικη σημαια, μου λυθηκαν ολες οι αποριες. Αυξησα την ταχυτητα μου για να προλαβω μια πιθανη μαχη.Τελικα δεν εγω δεν ειχα ποτε διακοπες, σκεφτηκα απο μεσα μου.Σχηματιστικα διπλα απο εναν βραχο και απλα παρακολουθουσα το θεαμα.Δεν ειχα σκοπο να κανω την εμφανηση μου, αν δεν ηταν απαραιτητο....

Οι 2 απο τους πειρατες πιεζαν υπερβολικα πολυ τον ανθρωπο που με υποδεχτηκε στο νησι. Η Βιολεττα ευτυχως καθοταν σε σημειο που απειλουταν. Εγω ομως κοιτουσα προσεχτικα τους αλλους 2 πειρατες...
-Γερο...σου ειπα...ή με το καλο ή με το κακο θα γινει η δουλεια....
-Δεν εχετε θεση εδω περα...φυγετε....
-Δεν μου αρεσει να λεω κατι πολλες φορες.....και εκεινη την στιγμη σηκωσε το σπαθι του για να χτυπησει τον γερο...
-Βαλτα με καποιον στα μετρα σου....ειπα ηρεμα ενω μπλοκαρα το χτυπημα του πειρατη.Ειχα προλαβει να βγαλω το Shusui και να πεταχτω απο τα πλαγια.Εκεινη την στιγμη γυρησαν ολοι το μερος τους προς εμενα....
-Τι στο....ποιος εισαι?...ρωτησε ο ενας απο τους 2 δειχνοντας με.Φορουσα και παλι του κουκουλα μου και ετσι δεν τους ηταν ευκολο να δουν το προσωπο μου....
-Το ποιος ειμαι δεν σε αφορα τωρα....αυτο που σε αφορα ειναι τι θα παθεις εσυ και υπολοιποι αν δεν φυγετε απο εδω....ειπα ηρεμα ενω εστρεφα την λεπιδα μου προς το μερος τους....

Ολα τα βλεμματα ειχαν στραφει πανω μου, ενω εγω κοιτουσα τους αλλους δυο. Λογικα αυτοι ηταν οι αργηχοι τους γιατι ολοι οι υπολοιποι θυμιζαν να ειναι απλα διακοσμιτικα στοιχεια....
-Μιλας πολυ....δεν με ενδιαφερει ποιος εισαι....εμεις ηρθαμε εδω για ενα σκοπο... και τοτε ενας που κρατουσε καραμπινα με πυροβολησε.Φυσικα η σφαιρα δεν βρηκε ποτε τον στοχο της, αφου περασε απο μεσα μου. Μερικοι τοτε σαστησαν οταν το ειδα, αλλα εγω απλα χαμογελασα.Καπνοι τοτε αρχησαν να βγαινουν απο γυρο μου και σιγα σιγα βρεθηκα να ειμαι μεσα σε εναν ανεμοστροβυλο καπνου....
-Αυτο θα εχει πλακα...και τοτε ορμηξα προς το μερος τους βγαζοντας και την δευτερη μου λεπιδα για να κανω περισσοτερες συνδιαστηκες επιθεσεις.Μερικοι αρχησαν να τρεχουν, αλλα εγω ειχα ηδη βρει τον στοχο μου. Αρχησαν να με πυροβολουν διχως καποιο αποτελεσμα, ενω εγω τους εσφαζα και με την ορμη του καπνου τους εδιωχνα μακρυα μου.....

Η ολη μαχη δεν κρατησε πανω απο δυο λεπτα και αρκετοι ηταν αυτοι, απο τους οποιους ειχαν μεινει στην μαχη, που το εβαζαν στα ποδια.Πλεον ειχε μεινει εκεινος που κρατουσε την καραμπινα και ο τυπος που απειλουσε τον γερακο. Ειχα κανει 2 καλα χτυπηματα σε αυτους τους δυο, αλλα κανεις δεν ηταν μαλλον προθυμος να γυρησει με αδια τα χερια....
-Τι εγινε μικρε κουραστηκες?
-Αν κουραστηκα?...ρωτησα ειρωνικα ενω εβγαζα τον μανδυα μου για να μπορεσω να παλεψω καλυτερα....ας που πουμε οτι εκανα ζεσταμα...ειπα ενω χασμουριομουνα ταυτοχρονα.Πηρα και παλι θεση μαχης και χαμογελασα....
-Καιρος να δειτε την αληθινη μου πλευρα....ειπα ηρεμα, ενω ταυτοχρονα αρχησε να φυσαει.Ειχα αρχησει να δημιουργω εναν τεραστιο ανεμοστροβυλο καπνου και παλι και αυτη την φορα θα φροντιζα να κανω τετοια χτυπηματα ετσι ωστε κανεις να μην εβγαινε ζωντανος απ αυτη την μαχη....

Ειχαν εγκλωβιστει και οι δυο τους μεσα στον ανεμοστροβυλο και δεν μπορουσαν να πανε πουθενα.Τοτε εξαφανιστηκα απο τα ματια τους και αρχησα να αναπτησω την ταχυτητα του, αφου ημουν και εγω μεσα στον ανεμοστροβυλο....
-Που εισαι μικρε?Φανερωσου!!Πολεμα σαν ανδρας...
-Μου αρεσει να παιζω με το φαγητο μου....FINAL....SSSSEEEEEENNNN.....ειπα ηρεμα ενω πεταχτηκα απο το πουθενα και περασα μεσα απο τους δυο ατυχους πειρατες. Επανελαβα την επιθεση αρκετες φορες και ηταν κατι που δυστυχως με την ταχυτητα που ειχα πλεον δεν μπορουσαν να την αποφυγουν.Ξαφνικα ομως καταλαβα οτι το ειχα παρακανει και προσπαθησα να ελενξω τον εαυτο μου, αλλα και τις αισθησεις μου.Ηταν σαν κατι να με ειχε κυριευσει.Κατι που ηταν πανω απο εμενα.Οταν συνηλθα, αυτοματα σταματησε και ο ανεμοστροβυλος καπνου.Τα πτωματα των δυο πειρατων ηταν πεσμενα στο εδαφος, ενω ολοι με κοιτουσαν με δεος.Δεν μπορουσα να πιστεψω οτι εκανα στους αντιπαλους μου τετοια ζημια και περιεργως εμοιαζε να ειναι ευκολο....

Επεσα κατω γιατι εχασα τον προσανατολισμο μου.Αυτοματα ηρθαν μερικοι προς το μερος μου και οταν τους κοιτουσα ειχα γουρλωμενα τα ματια μου.Δεν ημουν ο εαυτος μου για ολη αυτη την διαρκεια και δεν μπορουσα να το εξηγησω πως μπορουσε να γινετε αυτο.Συνηθως ειχα τον ελεγχο οταν πολεμουσα και δεν συνηθιζα να τον χανω.....
-Εισαι καλα?Εισαι αρκετα χλωμος....αλλα πριν προλαβει να συνεχησει την φραση του απλα λυποθημησα.Εχασα την αισθηση του χρονου και επεσα σε βαθυ υπνο. Οταν ξυπνησα βρισκομουν σε ενα κρεβατι και σε καποια σημεια του σωματος μου ειχα επιδεσμους.Αναρωτηθηκα τοτε γιατι θα μπορουσα να εχω επιδεσμους, αφου σχεδον κανενα χτυπημα απο αυτα δεν δεχτηκα, δεν μου εκαναν ζημια.Η Βιολεττα ηταν λιγο πιο διπλα και κοιμοταν στην καρεκλα.Προσπαθησα να σηκωθω και στην αρχη δυσκολευτηκα.Ημουν πιασμενος σε ολο μου το κορμι.Με λιγη ομως προσπαθεια καταφερα να την μεταφερω στο κρεβατι και την εβαλα να ξαπλωσει....

Στην συνεχεια φορεσα τα ρουχα μου αλλα δυστυχως δεν μπορουσα να βρω το πανω μερος.Οποτε φορεσα εναν μανδυα μαυρο που βρηκα μεσα στο δωματιο για να μην κρυωνω.Πεινουσα ελεινα πολυ και σκεφτηκα οτι θα ηταν μια καλη ευκαιρια να φαω.Βγηκα απο το δωματιο και αρχησα να κατεβαινω τις σκαλες. Δεν ειχε ξημερωσει ακομα, αλλα υπηρχαν αναμενα κερια, οποτε μπορουσα να δω που πηγαινα.Βρηκα λιγο ψωμι πανω στο τραπεζι με λιγο τυρι και αρχησα να τρω σαν τρελος.Ηταν λες και ειχα να φαω μερες....
-Εεεε ποιος ειναι εκει....ακουστηκε ξαφνικα μια φωνη που με εκανε να πνηγω και να γυρησω αποτομα το κεφαλι μου.Το τελευταιο πραγμα που ειδα ομως ηταν ενα τιγανι να ερχετε με δυναμη προς το κεφαλι μου.Οταν ξυπνησα ειχε ξημερωσει και πλεον ημουν ξαπλωμενος στο καθιστικο.Ενοιωθα το κεφαλι μου βαρυ,αλλα καταφερα να ανοιξω τα ματια μου.Ξαφνικα απο το πουθενα πεταχτηκε η Βιολεττα, ο γερακος που μας ειχε υποδεχτει στο νησι και μια γυναικα, οπου υπεθεσα οτι θα ηταν η γυναικα του....

Σηκωθηκα τοτε και πηγα προς την κουζινα για να ολοκληρωσω το γευμα μου που δυστυχως διακοπηκε με εναν τοσο οδυνηρο τροπο.Αυτοματα σηκωθηκαν και οι υπολοιποι και με ακολουθησαν.Η αγνωστη για εμενα γυναικα μου εβαλε ενα ποτηρι γαλα για να πιω, ενω εγω συνεχιζα με σταθερους ρυθμους το γευμα μου.Αφου εφαγα γυρησα το βλεμμα μου προς υπολοιπους....
-Δεν θα σας ρωτησω τι εγινε χθες το βραδυ....ας πουμε οτι ημουν κλεφτης... ποσες μερες ημουν ετσι?
-Για αρχη συγνωμη για το χθεσινοβραδυνο ατυχημα....και δευτερον ησουν αναισθητος 1,5 μερα....ειπε ο γερακος με ηρεμο υφος.Η Βιολεττα δεν μιλουσε και απλα με παρακολουθουσε....
-Εεεε και τωρα κατα την διαρκεια της μαχης τι εγινε?Μετα απο καποιο διαστημα εχω ενα κενο μνημης...
-Δεν ξερω τι σε επιασε....αλλα εγω δεν σε εχω ξαναδει ετσι....πεταχτηκε η Βιολεττα...σε εχω δει και σε αλλες σου μαχες, αλλα αυτη την φορα ηταν το κατι αλλο.....εχασες τελειως τον ελεγχο....και οσο για τους επιδεσμους...σε επιασαν σπασμοι στο τελος και απλα χτυπουσες τον εαυτο του....ειπε ηρεμα, ενω εγω κατεβαζα το κεφαλι και προσπαθουσα οχι μονο να θυμηθω αλλα και να δωσω μια εξηγηση για το πως θα μπορουσε να γινει κατι τετοιο σε εμενα....

Δεν μπορουσα να το πιστεψω και η αληθεια ηταν οτι δεν ηθελα.Αμεσως ρωτησα για την υγεια των υπολοιπων και ο γερος αρχησε να μου περιγραφει την σκηνη. Μεχρι ν' ακουσω αυτο που ηθελα οι χτυποι της καρδιας μου ηταν σαν ν' ακουω συναυλια κρουστων....
-Μην ανησυχεις....μονο οι πειρατες την πληρωσαν...ολοι οι υπολοιποι ειναι μια χαρα....και τοτε πηρα μια βαθυα ανασα ανακουγησης.Δεν θα μπορουσα να εχω κατι τετοιο να με βαραινει.Αφου ακουσα οσα ειχαν να μου πουν, μου προτειναν να παω να ξεκουραστω.Το προβλημα ηταν οτι δεν μου ελειπε υπνος.Ειχα ξεκουραστει αρκετα και στην παρουσα φαση χρειαζομουν λιγο καθαρο αερα και να περπατησω για να ξεχαστω....
-Θα ερθω μαζι σου....εχω αναγκη και εγω να ξεσκασω λιγο....πεταχτηκε η Βιολεττα, ταυτοχρονα καταλαβα οτι με περιμενε λιγο κυριγμα στην αυλη του σπιτιου.Δεν την αδικουσα, αλλα δεν μπορουσα να κανω και τιποτα...

Οταν βγηκαμε εξω πηγρα μια βαθυα ανασα και τεντοθηκα. Μετα απο περιπου ενα λεπτο ηρθε και η Βιολεττα και αρχησαμε να περπαταμε.Στην αρχη δεν μιλουσαμε και επικρατουσε αμηχανια, αλλα δεν αργησε να ερθει η ερωτηση απο μερους της....
-Σε απασχολει κατι?Μηπως σε προβληματιζει?
-Κοιτα το ξερω οτι εγινε κατι που δεν περιμενα...αλλα σου εξηγησα τι συναιβει πανω κατω.... πιστεψε με νοιωθω αυτη την στιγμη πολυ ασχημα και ξερω οτι εχεις φρικαρει...δεν σου ζηταω να το ξεχασεις....απλα να ερθεις στην θεση μου...
-Χαζε απλα ανησυχω...δεν σε εχω ξαναδει ετσι...και οταν πολεμησες απλα εμεινα εκπληκτη.Η αληθεια ειναι οτι πολεμουσες πολυ καλυτερα απο ποτε, ησουν πιο γρηγορος, πιο δυνατος...αλλα πραγματικα φοβηθηκα για εσενα...
-Ξερεις καλα οτι παντα κοιταζω να προστατευω τους αλλους....
-Το ξερω...και μην προσπαθεις να δικαιολογηθεις....και ηρθε τοτε και με αγκαλιασε, ενω εγω εσκυβα και παλι το κεφαλι.Ειχα αναγκη απο μια αγκαλια, να μου δειξει καποιος οτι με καταλαβαινε....

Καθησαμε κατω στο χορταρι και μειναμε στο ιδιο σημειο γαι αρκετη ωρα. Ηταν ενας τροπος να ξεχαστω, να σκεφτω, να ξεφυγω.Δεν το εκανα τακτικα αυτο και ηταν απο τις λιγες φορες που αναγνωριζα την αξια της περισυλλογης.Κοιτουσα τον οριζοντα και ημουν αρκετα απορροφημενος μεχρι που με σκουντηξε η Βιολεττα για να συνεχησουμε την βολτα μας....
-Πως νοιωθεις?
-Αρκετα καλυτερα...το ειχα αναγκη...
-Ωραια...και τωρα η ερωτηση του ενος εκατομμυριου....Ποτε φευγουμε?
-Χμμμ....η αληθεια ειναι οτι μου αρεσει το μερος αυτο, γιατι απλα ειναι ενας τροπος να θυμαμε, αλλα ξερω οτι πρεπει να συνεχησουμε.Ουτος ή αλλως συντομα λογικα θα εχω νεα αποστολη....
-Ο νους σου παντα στην δουλεια.....
-Δηλαδη νομιζεις οτι εσενα σε αφηνω?...ειπα με ενα πονηρο υφος.Την αρπαξα και την φιλησα....

Οι ωρες περασαν σχετικα γρηγορα και επισκεφτηκαμε καθε γωνια του νησιου.Το πιο ενδαφερον ηταν τα σπηλαια του που βρισκονταν στην πισω πλευρα του.Για την ακριβεια το νησι ηταν κατι σαν κολπος, αφου τα βραχια αγκαλιαζαν το μεγαλυτερο μερος το νησιου και η μονη εισοδος ηταν ο μικρος κολπος που σχηματιζοταν.Παρ ολα αυτα ηταν κατι το ιδιαιτερο και αρκετα ομορφο....
-Ευχομαι να θυμασε τον δρομο για να βγουμε εξω απο εδω....
-Εεεε ναι πανω κατω....τον θυμαμαι νομιζω....
-Τι εννοεις νομιζεις...?
-Ελα μωρε...ποσο μεγαλα παιζει να ειναι αυτα τα σπηλαια...?
-Ωχχχχ....καταλαβα....θα μεινουμε εδω για παντααααααα.....
-Ελα πλακα σου κανω...θυμαμε τον δρομο...χαλαρωσε....ειπα ενω εκανα μια γκριματσα.Ειχαν ξεχαστει σχεδον ολα και ολα πλεον ηταν οπως πριν....