ο πραγματικός εαυτός μίας εν ψυχρώ δολοφόνου...sakura the dark assassin[ΤΕΛΟΣ]

Η θάλασσα απλωνόταν μπροστά μας καθώς ο ουρανός μας έπαιζε παιχνίδια με τα όμορφα χρώματα της αυγής που ξεπρόβαλλαν απο τον ορίζοντα, όλα ήταν ήρεμα και χαλαρά.. Μερικοί γλάροι μας κρατούσαν συντροφιά ενώ εμείς καθόμασταν στην πλώρη αγναντεύοντας το άπειρο που ανοιγότανε μπροστά μας...όλη την νύχτα δεν είχε κοιμηθεί καμία απο τις δυο μας η κάθε μια για τους δικούς της λόγους... Αν και τα τραύματά μου πονούσαν αφόρητα αυτό δεν με επιρέαζε ούτε στο ελάχιστο. Το μυαλό μου έτρεχε τόσο μακριά...πήγαινε στον κρις που εδώ και πολύ καιρό δεν είχαμε μάθει νέα του, δεν ξέραμε που βρισκόταν αν ήταν καλά ακόμα και αν ζούσε, και απο την άλλη σκεφτόμουν και τον αλεξάντερ.....πόσο τυχερή ήμουν που αποκτούσα φίλους! Είχαμε δώσει μαζί ραντεβού στο mirro ball σε ένα μήνα.
Απο την άλλη η μάγια φαινόταν πολύ λυπημένη αλλά δεν μπορούσα να κρίνω τον λόγο....ήταν σαν να την απασχολούσε αλλα και να την πονούσε κάτι...το μόνο που έβλεπα ήταν το ότι δεν ευθυνόταν μόνο το οτι ο κρις βρισκόταν μακριά.

Σηκώθηκα όρθια τετώνοντας τα χέρια μου προς τα ΄πάνω και η μάγια με κοίταξε.
<λέω να πάρω ένα μπουκάλι ρούμι...μου έλειψε...> είπα εγώ και η μάγια με κοίταξε με ένα βλέμμα λες και ήταν έτοιμη να με δολοφονήσει.
<πότε θα σταματήσετε να πίνετε επιτέλους!!!!! μου φώναξε εκείνη ενώ εγώ είχα μείνει άναυδη. Ξαφνικά η μάγια έχωσε το κεφάλι της ανάμεσα στα πόδια της και άρχισε να κλαίει! Είχα αρχίσει να μπερδεύομαι με αυτή την κοπέλα...την κοίταξα σκεπτόμενη τι είχε..΄΄ετσι αποφάσισα να το κάνω...πήγα μέσα στο δωμάτιο και άνοιξα το μπαούλο μου. Αφού ψαχούλεψα λίγο το βρήκα. Ήταν ένα σακουλάκι καπνό αναμειγμένο με χόρτο... Ελιχα να κάνω απο τον καιρό που ζούσα ακόμη στην σελλ τάουν. Αλλά δεν θα έχανα και τίποτα...τουλάχιστον θα κάλμαρε την μάγια. Έτσι πήρα ένα απο τα χαρτάκια και έφτιαξα και μια τζιβάνα, τοποθέτησα τον καπνό και μέσα σε μερικά δεύτερα είχα έτοιμο το τσιγάρο. Τράβηξα τα σπίρτα απο την τσέπη μου και άναψα το τσιγάρο.

Τράβηξα μια τζούρα και ένιωσα τον καπνό να γεμίζει τα πνευμόνια μου. Δεν ήταν βαρύ αλλά θα ηρεμούσε την μάγια. Έτσι με το τσιγάρο στο χέρι βγήκα έξω και πήγα και έκατσα δίπλα στην μάγια. Με το αριστερό μου χέρι την αγκάλιασα και με το δεξί της πρόσφερα το τσιγάρο
< θα σε καλμάρει... της είπα και εκείνη με κοίταξε με τα καταγάλανα μάτια της. Διστακτικά πήρε το τσιγάρο απο το χέρι μου και τράβηξε μια τζούρα. Πνίγηκε.
< sakura ... σε ευχαριστώ.. Απλά δεν....> είπε εκείνη αλλά την διέκοψα καθώς την έκλεινα στην αγκαλιά μου.
< σσσσ....δεν χρειάζεται να μου πεις...απλά ξέσπασε θα σου κάνει καλό....και να θυμάσαι...εγώ είμαι εδω...> της είπα και εκείνη τράβηξε άλλη μια τζούρα καθώς έκλαιγε με λυγμούς τώρα...εγώ κοίταξα το άπειρο.... Πώς μπορούσα να στηρίξω κάποιον ενώ δεν μπορούσα να στηρίξω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό?

Για τα επόμενα λεπτά η μάγια έκλαιγε στην αγκαλιά μου καπνίζοντας ακόμα το τσιγάρο το οποίο απο ότι φάνηκε είχε αρχίσει να το συνηθίζει, μέχρι που κάποια στιγμή ανασήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε στα μάτια...την κοίταξα και εγώ γεμάτη περιέργεια. η μορφή του προσώπου της άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει και να δημιουργούνται ρυτίδες έκφρασης κάτω απο τα μάτια και γύρω απο το στόμα καθώς η μάγια άρχισε να γελάει σαρκαστικά κοιτώντας τον ουρανό...τα μάτια της όμως δεν έκριβαν χαρά...αλλα μια απροσδιόριστη απελπισία... την κοίταξα έντονα και τις μίλησα:
<μάγια? είσαι καλά?> εκείνη με κοίταξε για μία στιγμή και μετά συνέχισε να γελάει....αυτή την φορά όμως έτρεχαν δάκρυα απο τα μάτια της..κάποιος θα μπορούσε να πει πως προέρχονταν απο το γέλιο...αλλά έβλεπα στα μάτια της την θλίψη...μπορεί το τσιγάρο με το χόρτο να την είχε κάνει να δει τα πράγματα απο άλλη πλευρά...ευχόμουν μονάχα αυτό να ήταν το καλύτερο για αυτή...ίσως με αυτόν τον τρόπο να σκέφτονταν περισσότερο το πρόβλημά της...

<Τι έχω??? αχαχαχ!!! έχω το ότι μόλις ανακάλυψα πως στην ζωή μου επικρατεί η ειρωνεία των καταστάσεων!!!ο πατέρας μου ήταν μαρίν και τελικά κατάντησα να τα έχω με έναν αλκοολικό πειρατή που έχει εξαφανιστεί και δεν ξέρω και που είναι! και σαν να μην έφτανε αυτό ταξιδεύω με την εξίσου αλκοολική φίλη του, σκοτώνω ανθρώπους, μαριν, κόντεψα να σκοτωθώ και τώρα καπνίζω και χόρτο μαζί της!!! χαχαχαχ!!! είναι τοσο γελοίο!!!αλλά το καλύτερο έρχεται!!θα πεθάνουμε μαζί στην καταιγίδα που έρχεται!!! γιατι...κοιτα σακουρα!!!μαύρα σύννεφα μας κυκλώνουν σαν ένα πέπλο θανάτου....χαχα!!!!!> είπε η μάγια η οποία τελικά δεν επικοινωνούσε καθόλου με το περιβάλλον και για αυτό ευθυνόμουν εγω...τουλάχιστον γελούσε.. κοίταξα γύρω μου και παρατήρησα πως η μάγια είχε δίκιο για την καταιγίδα....ερχόταν κατά επάνω μας. πανικοβλήθηκα λίγο καθώς δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσα να κάνω έχοντας την μάγια σε αυτή την κατάσταση.. απορούσα πως γινόταν να άλλαζε έτσι ο ουρανός ενώ πριν λίγο μόλις απολαμβάναμε την αυγή...
<μάγια...έχεις δίκιο για την καταιγίδα...γιατί δεν πας μέσα σε ένα απο τα δωμάτια..(καθώς το μικρό μας πλοιάριο είχε κρεβατοκάμαρες και έναν χώρο που θα μπορούσαμε να καθόμαστε μαζί με μια κουζίνα.)και θα χειριστώ εγώ την κατάσταση εδώ...>είπα στην μάγια και εκείνη με κοίταξε με ένα κενό βλέμμα και κινήθηκε προς το δωμάτιο....εγώ έτρεξα και μάζεψα το πανί και πήρα την θέση μου στο τιμόνι....

βρισκόμασταν βαθιά χωμένοι μέσα στην καταιγίδα..ο άνεμος με σφυροβολούσε και τα κύματα χτυπούσαν σαν μανιασμένες πύρινες γλώσσες το πλοιάριο μας και όσο πιο πολύ με πιτσιλούσε το νερό τόσο πιο αδύναμη ένιωθα...αλλά δεν άφηνα το πηδάλιο απο τα χέρια μου..!! αν το άφηνα ποιος ξέρει πια θα ήταν η κατάληξή μας? παρακαλούσα να τελειώνει ο εφιάλτης και να βγούμε σώες απο αυτόν... παρεμπιπτόντως είχα χάσειι την πορεία μας...δεν ήξερα που βρισκόμασταν απλά πλέαμε απο κύμα σε κύμα...ένιωθα το πλοιάριο να βαριαναστενάζει , τόσο πολύ που περίμενα πως απο στιγμή σε στιγμή θα διαλυόταν...και τότε ξαφνικά σαν να ανάσανα ξανά! φως είχε αρχίσει να ξεπετάγεται απο τα μαύρα σύννεφα τα οποία είχαν αρχίσει να μας προσπερνάνε...η θάλασσα είχε αρχίσει να γίνεται και πάλι ήρεμη μέχρι που τελικά ξεφύγαμε απο την μανιασμένη δύναμη της καταιγίδας που τιμωρεί τους πειρατές για τα σφάλματά τους...κοίταξα τον ορίζοντα και παρατήρησα πως ένα νησί είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται...άφησα το πηδάλιο και άνοιξα και πάλι το μεγάλο πανί...μετά πήγα μέσα στην καμπίνα όπου βρήκα την μάγια να κοιμάται...

την χάιδεψα απλά στα μαλλιά της ενώ εκείνη κούνησε λίγο το κεφάλι της...ήταν πολύ γλυκιά...έπρεπε όμως να την ξυπνήσω. εν τω μεταξύ αναρωτιόμουν πώς στο καλό αυτή η κοπέλα δεν κατάλαβε χριστό απο όλη αυτή την καταιγίδα που περάσαμε.πραγματικά είχα αρχίσει να πιστεύω πως το χόρτο την έκανε αναίσθητη.
< μαγια...? Ξύπνα!!πρέπει να φάμε κάτι...και για να φάμε πρέπει να πιάσουμε κάτι!!> είπα στην μάγια στην προσπάθειά μου να την ξυπνήσω. Η κοιλιά μου γουργούριζε τοσο πολύ... Και απο την άλλη η μάγια δεν ένιωθε μία. Έτσι και εγώ τα παράτησα, πήρα το καλάμι ψαρέματος που υπήρχε πίσω απο την πόρτα και βγήκα έξω. Κάθισα στην πρύμνη , έβαλα ένα Δόλομα στο καλάμι ψαρέματος και το έριξα στην θάλασσα περιμένοντας να πιάσω κάτι. Είχε περάσει καμπόση ώρα χωρίς να έχω πιάσει τίποτα.. Είχα ψιλοκουραστεί και έτσι διαμέλισα τα χέρια μου, τα άφησα να κρατούν το καλάμι και εγώ χαλάρωσα στην καρέκλα... Ξαφνικά ένιωσα ένα τράβηγμα στα χέρια μου και αυτό σήμαινε πως επιτέλους κάτι είχε πιαστεί στο αγκίστρι μου..

Πετάχτηκα απότομα απο την καρέκλα και ένωσα τα χέρια μου με το σώμα μου. Άρχισα να τραβάω με δύναμη. Φαινόταν πως ήταν κάτι μεγάλο! Τραβούσα με όλη μου την δύναμη και τότε έξω απο το νερό πετάχτηκε ένα ψάρι το οποίο έπεσε μέσα στο μικρό μου πλοίο. Δεν ήταν αυτό που περίμενα. Ήταν ένα σχετικά μικρό, που έφτανε ίσα ίσα για να φάμε με την μάγια, αλλά απ ότι φαίνεται είχε πολύ δύναμη,. Δεν είχα δει ποτέ ξανά τέτοιο ψάρι. Ήταν πολύχρωμο με μεγάλα δόντια και στο κεφάλι του είχε κάτι που έμοιαζε με...κέρατα!’’ τι είναι αυτό?’’ σκέφτηκα απο μέσα μου...αν ακι η αλήθεια ηταν πως δεν με ένιαζει και πολύ καθώς τουλάχιστον είχαμε κάτι να φάμε. Έβγαλα το στιλέτο μου και του έκοψα το κεφάλι, μετά σήκωσα το ψάρι και το πήγα μέσα για να το μαγειρέψω.
Λίγη ώρα αργότερα το ψάρι ήταν έτοιμο, ψημένο και εγώ βρισκόμουν και πάλι στο δωμάτιο προσπαθώντας να ξυπνήσω την μάγια η οποία τελικά με τα χίλια ζόρια σηκώθηκε. Πήγαμε έξω όπου είχα ήδη σερβίρει το ψάρι σε δύο πιάτα και καθίσαμε να φάμε.
<πωπω...πεινάω τόσο πολύ!> είπε η μάγια η οποία έκοψε ένα κομμάτι απο το ψάρι και το έβαλε στο στόμα της. Το ίδιο έκανα και εγώ. Τότε πιστεύω , αν έκρινα σωστά απο το πρόσωπό της, πως μας διαπέρασε ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. Μία πολύ πικρή γεύση στο στόμα μου με έκανε να αηδιάσω και στην προσπάθειά μου να καταπολεμήσω αυτή την απέσια γεύση άρπαξα το μπουκάλι με ρούμι που βρισκότανε δίπλα μου και κατέβασα μερικές γουλιές. Τότε προς έκπληξήν μου η γεύση άλλαξε! Έγινε μία περίεργη γεύση που όμως έκανε το ψάρι να τρώγεται!

<μπλιαξ!! Ρε που ψάρεψες αυτη την αηδία?> είπε η μάγια και έφτυσε το κομμάτι στην θάλασσα. Εγώ την κοίταξα χαμογελώντας και της έδωσα το ρούμι. Εκείνη ήπιε και χαμογέλασε. Απο ότι φαινόταν τελικά είχε την ίδια άποψη με εμένα. Έτσι αν και με το ζόρι σχετικά, καταφέραμε και φάγαμε....
Καθόμασταν και για άλλη μια φορά κοιτάζαμε το άπειρο και ποιος ξέρει τι θα σκέφτονταν η μάγια...εγώ ξέρω τι σκεφτόμουν εγώ....σκεφτόμουν και πάλι τον κιντ...τον αδελφό μου...μου έλειπε απίστευτα. Εκείνη την δεδομένη στιγμή θα έδινα τα πάντα για να μπορέσω να τον σφίξω για μια τελευταία φορά στην αγκαλιά μου.... Σκεφτόμουν το τότε. Όταν τον γνώρισα που παραλίγο να τον πλακώσω. .και τότε, όταν προτωγνώρισα τον κρις που έτυχε να μπώ ανάμεσα στην έχθρα που είχα εξαιτίας του τεό μέσσι...ξαφνικά όμως οι σκέψεις μου διακόπηκαν απο το σκούντημα της μάγιας. \
< σάκουρα !κοίτα! Ένα νησί μπροστά μας!!> είπε και εγώ σήκωσα το κεφάλι μου με περιέργεια. Ήταν ένα όχι ιδιαίτερα μεγάλο νησί με πολύ βλάστηση. Χάνονταν στην ομοίχλη του ορίζοντα μοιάζοντας λες και βγήκε απο κάποιο πίνακα ζωγραφικής. Έτρεξα στο γραφειάκι στο δομάτιο και τσέκαρα τον χάρτη θέλοντας να μάθω ποιο ήταν το νησί. Τότε αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου με άφησε άφωνη!
Το νησί δεν αναγράφονταν στον χάρτη!!!

Έτρεξα έξω και ανέφερα στην μάγια το γεγονός. Τότε εκείνη με κοίταξε σκεπτική...
<κόιυαξε..υπάρχει ένας θρύλος για ένα νησί...που εμφανίζεται κάποιες φορές στην ιστ μπλου.... Το αποκαλούν mystery island...λένε ακόμη οτι δεν κατοικείται και πως πριν χρόνια κάτι τρομερό είχε συμβεί εκεί...και λένε πως είναι στοιχειωμένο...> είπε η μάγια κοιτάζοντας το...γύρισα και εγώ και ο ξοίταξα...’ αυτό ακούγεται ενδιαφέρον’ σκέφτηκα..
Τα πανιά μας ήταν ανοιχτά και κατευθυνόμασταν προς το μυστήριο νησί...ένα ανεξήγητο άγχος με είχε καταβάλει σαν να ήξερα πως κάτι άσχημο θα συνέβαινε.. Κούνησα λίγο το κεφάλι μου για να ‘τηνάξω’ την άσχημη σκέψη απο το μυαλό μου και πήγα μέσα στο δωμάτιό μου. Πήρα την ζώνη μου και την έβαλα γύρω απο την μέση μου καθώς το κατάνα μου κρέμονταν απο το πλάι της απο την δεξιά πλευρά. Φόρεσα την μαύρη μακριά κάπμαρτίνα μου και έβαλα πέρασα την θήκη του φλέιλ στην πλατη μου, τέλος φόρεσα τα μαύρα μου γάντια και ανακάθισα λίγο στο κρεβάτι. Τότε σαν σπίθα μου ήρθε στο μυαλό η ανάμνηση...

Σηκώθηκα και πήγα στο μπαούλο μου. Το άνοιξα και κοίταξα μέσα ανυπόμονη. Τελικά το βρήκα. Ήταν τυλιγμένο σε ένα λευκό πανί όπως το είχα πάρει βιαστικά όταν έφυγα απο την σελταουν. Ξεδίπλωσα το πανί και απο μέσα εμφανίστηκε το όμορφο κουτί της μητέρας μου..άνοιξα το καπάκι και η μπαλαρίνα σηκώθηκε καθώς έκανε πιρουέτες γύρω απο τον εαυτό της στον ρυθμό του γλυκού νανουρίσματος που ακούγονταν...πήρα την φωτογραφία του αδελφού μου στα χέρια μου και ένας λυγμός βγήκε απο μέσα μου...γρήγορα την ξαναέβαλα στο κουτί και το έκλεισα. Ήταν λες και ήθελα να ξυφύγω απο τις αναμνήσεις μου...ποια ήμουν πραγματικά.
<σάκουρα φτάσαμε σχεδον! Τι κάνεις τόση ώρα?!> ακούστηκε η φωνή της μάγιας
<έρχομαι!!>της απάντησα εγώ και ΄πήρα το τσαντάκι μου.
Βγήκα έξω και όντως είδα οτι σχεδόν είχαμε φτάσει.. Ετοιμάστηκα να ρίξω την άγκυρα.
Οι στιγμές περνούσαν πολύ γρήγορα. Ενώ πριν απο λίγο βρισκόμουν μέσα και ΄ξέθαβα τις σπασμένες μου αναμνήσεις ήταν εδω η μάγια που με έβγαζε απο την μιζερια μου ΄χωρις καν να το καταλαβαίνει η ίδια. Τώρα ήμουν συγκεντρωμένη στο πως να δέσω το πλοιο. Λιγα λεπτά αργότερα βρισκόμασταν στην εξεδρα..μια παλιά και ξεφτισμένη μισογκρεμισμένη εξέδρα. Αναρωτιόμουν αν ήταν ασφαλής αρκετά για να κρατήσει το μικρο μας πλοίο. Έριξα την άγκυρα και έστειλα το αριστερό μου χέρι σε ένα παλιό σκουριασμένο μεταλλικό κρίκο όπου έδεσε τον κάβο, μετα με την μ΄΄αγια κατεβήκαμε απο το πλοιο... Μπροστά μας? Μια απέραντη ζούγκλα. Και εμεις έτοιμες να ανακαλύψουμε τα μυστικά της.

Ο ήλιος καφτος τσουρούφλιζε το πρόσωπο μου και νόμιζα οτι θα έσκαγα απο την ζέστη, για την μάγια δεν ξέρω. Περπατούσαμε αμίλητες κόβοντας οποιο φυτό μας έκρυβε τον δρόμο...ο απέραντος λαβύρινθος που ανοίγονταν μπροστα μας με εκανε να πιστεύω πως εν τελει θα μας έκανε να ανοικουμε στο μυστήριο νησί...
< σάκουρα να σε ρωτήσω κάτι?> μου είπε η μαγια και ουσιαστικα με ξάφνιασε..
<ναι ότι θες.> της απάντησα εγώ σχετικά αδιάφορα καθώς θαύμαζα γύρω μου τα παράξενα φυτά.
<πως αντέχεις?> μου είπε ενω εγω σταματησα και την κοίταξα ολο απορρία.
<ε? Τι εννοεις?> την ρώτησα κοιτάζοντας την λες και ήταν εξογήηνη
<εε να...ξέρω οτι εχεις περασει πολλά....εγώ στην θεση σου δεν ηξερα τι θα έκανα. Απο την άλλη σε βλέπω πάντα τοσο ψυχρη... Να σκοτώνεις χωρις κανένα ενδιασμό. Πολλες φορές με κάνεις να αναρωτιέμαι αν είσαι΄τοσο ακαρδη. Αν είσαι νεκρή ψυχικά....είναι σαν να μην έχεις συναισθήματα...> μου είπε εκείνη διστακτικά, φαινόταν αρκετά αγχωμένη...

Την κοίταζα για λίγα λεπτα...η ερώτηση της με ειχε αφήσει αναυδη. Αυτό που έλεγε μου φαινόταν τόσο σωστό αλλα ήξερα πως δεν ήταν ετσι. Ήξερα πως πονούσα.
< δεν ξέρω αν ειμαι άκαρδη μαγια. Δεν ξέρω πως μπορώ να τα κάνω ολα αυτά. Ισως να είμαι η κακία της υπόθεσης , που στην τελική είμαι. Εγω είμαι αυτή που σκοτώνει αθώους πολλές φορές. Ολα άρχισαν σαν ένα παιχνίδι εκδίκησης και μετα μετατράπηκαν σε ανάγκη. Δεν είχει νόημα το ξέρω. Αλλά είναι σαν να μην έχω κάποιο σκοπό και απλά να το κάνω επειδή μου αρέσει. Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Δεν εχω ανακαλύψει τι συμβαίνει με τον εαυτό μου μάγια. Αλλά να ξέρεις πως ακόμα υπάρχει το ανθρώπινο συναίσθημα μέσα μου. Και ίσως τελικά αυτό να είναι το μόνο που με κρατεί ζωντανή.> της απάντησα ψυχρά. Χωρίς μορφασμούς. Χωρίς χειρονομίες. Το βλέμμα μου κενό απέφευγε να την κοίταξε κατάματα χωρίς να ξέρω τον λόγο. Ίσως να φοβόμουν. Ναι φοβόμουν μήπως η μαγιά ξεθάψει το τέρας που είχα θάψει τόσο βαθιά μέσα μου. Το οποίο ούτε και εγώ ήξερα τιο ήταν απλά γνώριζα πως οταν θα έβγαινε θα αποδεικνύονταν ολέθριο για μενα, για αυτο τον λόγο προσπάθησα να κόψω την συζήτηση. Η μάγια με κοίταξε με ένα έκπληκτο βλέμμα . Ίσως δεν είχε πάρει την απάντηση που περίμενε. Δεν ήξερε τι να πεί...
< συ...συγνώμη αν σε πρόσβαλα.> ειπε διστακτικά
< δεν με πρόσβαλες...ας συνεχίσουμε> της ειπα καθώς βιαζόμουν να να κλείσω το θέμα

Ένιωθα αρκετά παράξενα μετά απο αυτή την συζήτηση αλλά τι να γινόταν? Κανείς μέχρι τώρα δεν μου είχε πει κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα η ερώτηση της μάγια να με βάλει σε σκέψεις.... Βέβαια έπρεπε να σταματήσω να το σκέφτομαι έτσι αποφάσισα να να το βγάλω απο το μυαλό μου για την ώρα...
Γενικώς περπατάγαμε για αρκετές ώρες χωρίς να μιλάμε η μια στην άλλη...η μάγια φαινόταν σκεπτική αλλα η αλήθεια ήταν πως δεν με πολυενδιέφερε... Κάποια στιγμή ζήτησα απο την μάγια να καθίσουμε.
< θες να αράξουμε λίγο εδώ..? Θέλω να καπνίσω.> της είπα με χαμηλή φωνή δείχνοντάς της τις ρίζες ενός γέρικου δένδρου.
<κομπλέ> απάντησε εκείνη ξερά. . Κάτι την απασχολούσε στα σίγουρα αλλά είχα και εγώ διάφορα στο μυαλό μου....
Καθίσαμε και εγώ έστριψα ένα τσιγάρο. Ένιωθα ένα σφύξημο στο στήθος...και ο λόγος? Πριν ένα χρόνο σαν σήμερα γνώρισα επιτέλουν τον αδερφό μου, όμως ηγ χαρά μου δεν κράτησε για πολύ...3 μήνες αργότερα έμαθα για τον θάνατο του...όλος αυτός ο πόνος...ένας λιγμός ανέβηκε στον λαιμό μου αλλά τον ’’κατάπια’’ κ’ανοντας μια τσζούρα....και απο την άλλη ο μασκοφόρος προστάτης μου....που βρισκόταν? Γτ είχε τόσο καίρό να εμφανιστεί? Μήπως τελικά δεν ήταν τίποτα άλλο παρά τύχη που με είχε σώσει τόσες φορές? Ποιος ξέρει....-ξεφύσησα-.... Και απο την άλλη μου έλειπε ο γιάχικο.... Πραγματικά κάποες φορές ευχόμουν να μην είχα φύγει...αλλά εγώ, το ανόριμο μυαλό μου και ο εγωισμός μου με τρώνε πάντα!!!! Να με περίμενε άραγε...? Όπως μου είχε υποσχεθεί τότε....
Σηκώθηκα απότομα και είπα στην μ.αγια
< παμε!!>

Με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο απορία. Και σηκώθηκε βαριεστημένα μασουλόντας ένα κλαδάκι απο γρασίδι.
<είσαι καλά?> μου είπε και εγώ κούνησα το κεφάλι καταφατικά. Έλεγα ψέματα.
Συνεχίσαμε να περπατάμε για αρκετή ώρα όταν μας συνέβη κάτι απρόσμενο. Καθώς περπατούσαμε η μάγια σκόνταψε σε μία ρίζα και έπεσε μέσα σε έναν θάμνο όλο αγκάθια!! Και μέλλονταν να γίνει χειρότερο...άκουσα συνεχόμενους γδούπους και μετά μία πνυχτή κραυγή. Εγώ πάγωσα. Τράβηξα το κατάνα και άνοιξα έναν δρόμο μέσα απο τον θάμνο΄, και τότε την είδα. Η μάγια είχε κουτρουβαλήσει απο μία κατηφόρα και βρισκόταν ακίνητη στο τέλος της!!!! Εγώ έτρεξα! Φοβόμουν μήπως πάθαινε τίποτα... Έφτασα δίπλα της και γονάτισα στο πλευρό της.
< μάγια? Εισαι καλα? Με ακούς?> της είπα καθώς την γύρναγα προς το μέρος μου
Η μάγια είχε ένα τεράστιο τραύμα στο μέτοπο που αιμορραγούσε. Εκείνη ήταν λυπόθυμη, έσχισα ένα κομμάτι απο την μπλούζα της (καθώς εγώ φορούσα κορσέ και ήταν πρακτικά αδύνατον) , έβγαλα το ρούμι απο την τσάντα μου και εμπότησα ελαφρος το ύφασμα. Μετά το έβαλα πάνω στην πληγή και την καθάρισα. Κοίταξα γύρω μου και ανακάληψα πως λίγα μέτρα πιο πέρα υπήρχε ένα παλιό μισογκρεμισμένο κτήριο.χμμ ίσως αυτό να είναι ότι χρειαζόμαστε για απόψε το βράδυ μιας και δεν ξέρω πότε η μάγια θα ξυπνήσει και χρειαζόμαστε ένα μέρος να κοιμηθούμε...έτσι σηκώθηκα όρθια, τέντωσα τα χέρια μου και τα αποκόλλησα απο τους ώμους. Τα χέρια μου σηκώσανε την μάγια στην ‘’αγκαλιά’’ τους και άρχισα να περπατώ προς το μυστηριόδες κτήριο....ένιωθα ένα σφύξημο μέσα μου...μια ανισυχία....δεν ξέρω γιατί αλλά πίστευα πως ίσως δεν ήμουν αρκετά καλή για προστατέψω την μάγια σε μια δύσκολη κατάσταση....

Είχαμε φτάσει σχεδόν στο παλιό κτήριο που τώρα υψονόταν μπροστά μας μεγαλοπρεπές, μαρμάρινο, επιβλητικό. Καταλάβαινες πως πριν μερικές δεκαετίες θα φιλοξενούσε ανθρώπους και θα τους κινούσε το ενδιαφέρον, θα τους γέμιζε... Τώρα όμως δεν θα μπορούσε να κάνει και πολλά...το μάρμαρο είχε μαυρίσει, φυτά το είχαν καλύψει σε μεγάλο μέρος του και έδινε μια μυστήρια αίσθηση στους παρατηρητές του....τα σκαλιστά αγάλματα γύρω απο την επιβλητική πύλη είχαν κιτρινήσει και σπάσει σε κάποια σημεία αλλά ακόμη μπορούσες να διακρίνεις την απελπισία που είχαν διαγράψει οι δημιουργείς του στο πρόσωπό τους.... προχώρησα ακόμη πιο κοντά στο φρικιαστικό κτήριο με τον τεράστιο κυκλικό τρούλο ενώ ένιωθα σαν μερμήγκι μπροστά του. με μία κίνηση ''διέταξα τα χέρια μου να αφήσουν την μάγια στο έδαφος μετά επέστρεψαν στο σώμα μου. αυτοσυγκεντρώθηκα στο να σπάσω την τεράστια ξύλινη πύλη του κτιρίου. τράβηξα το κατάνα απο την θήκη στο πλάι και το καιροσουκι φλειλ απο την πλάτη, αποκόλλησα τα χέρια μου απο τω σώμα μου ξανά και άρχισα να περιστρέφω τα όπλα με την μεγαλύτερη ταχύτητα που μπορούσα. τέλος με μία απότομη κίνηση χτύπησα την πύλη στην οποία έκανα μια γερή ρωγμή. την επίθεσή μου ακολούθησε ακόμα μία ίδια επίθεση που έκανε την πόρτα να σπάσει ώστε με μία κλωτσιά άνοιξε σε σημείο αρκετό για να χωράμε να περάσουμε μέσα. ξανασήκωσα την μάγια και πέρασα μέσα στην θεοσκότεινη αίθουσα. σκέφτηκα πως θα χρειαζόμασταν ξύλα για να ανάψω φωτιά έτσι ώστε να διατηρήσω ζεστό το σώμα της μάγιας. διαμέλισα το σώμα μου απο την μέση και 'πέταξα' προς το δάσος αφήνοντας το κάτω μέρος του σώματός μου με την μάγια.

στο δάσος κατάφερα να μαζέψω κάμποσα ξύλα και κορμούς όπως και ξερά φύλλα που θα ήταν αρκετά για να βγάλουμε την νύχτα... ακόμη η άλλη ιδιότητα του φρούτου μου με βοήθησε στο να τα κουβαλήσω χωρίς να έχω κάποιο πρόβλημα καθώς όταν βρίσκομαι στον αέρα αψηφώ την βαρύτητα και έχω την δυνατότητα να σηκώσω αντικείμενα βαρύτερα αλλά και με μεγαλύτερο όγκο απο εμένα. μέσα στα επόμενα είκοσι λεπτά απο την αναχώρησή μου απο το κτήριο επέστρεψα πάλι στο σώμα μου και στην μάγια. έστησα τα ξύλα με τον σωστό τρόπο και άναψα φωτιά. ακόμη έβαλα την μάγια δίπλα της και την σκέπασα με την καμπαρτίνα μου ώστε να παραμείνει ζεστή. το τραύμα της πήγαινε καλύτερα και ήλπιζα πως απο στιγμή σε στιγμή θα ξυπνούσε.
έξω η νύχτα είχε ρίξει το πέπλο της και το σκοτάδι είχε απλωθεί παντού οπότε δνε μπορούσες να δει τίποτα παρα μαύρη πίσσα. κρύωνα και ένα παράξενο συναίσθημα με είχε κατακλύσει και μάταια προσπαθούσα να εξηγήσω το που οφειλόταν. ξαφνικά ένας δυνατός κρότος αντήχησε σε όλο το κτήριο και νυχτερίδες πέταξαν προς το μέρος μου. εγώ πετάχτηκα πάνω. ο τρομαχτικός ήχος στρίγκλιζε ακόμα σε όλο το κτήριο για άλλες 11 φορές....αυτό με έκανε να υποθέσω πως ήταν κάποιο παλιό ρολόι που σήμαινε τα μεσάνυχτα.όμως έμελλε να χειροτερέψει..

ένα ψύχος διαπέρασε το καλυμμένο με ελάχιστα ρούχα σώμα μου και έκανε την φωτιά να σβήσει. κοιτούσα έντρομη γύρω μου χωρίς να βλέπω τίποτα μέσα στο πυκνό σκοτάδι. ένας ήχος απλωνόταν τώρα γύρω μου που έμοιαζε λες και όλα πάγωναν...όπως και έγινε. ένιωσα τα πόδια μου να γλιστράνε ελαφρώς.τώρα δεν ακουγόταν τίποτα. η μάγια δεν είχε ξυπνήσει και εγώ στεκόμουν έντρομη, παγωμένη απο φόβο στο σκοτάδι. πρώτη φορά είχα νιώσει τόσο φόβο. τι γινόταν σε αυτό το κτήριο?!
<ποιος είσαι?!> φώναξα με όση πειστικότητα γινόταν στην προσπάθεια μου να κρύψω τον φόβο μου , μονο που το παλιό ρημαγμένο κτήριο έπαιζε μαζί μου αφήνοντας την φωνή μου να αντηχήσει στα σωθικά του και να φτάνει και πάλι στα αφτιά μου θέλοντας να με κάνει να πιστέψω πως ήμουν μόνη. τότε ένιωσα έναν πόνο στο στομάχι , σαν κάτι να με διαπερνούσε, κάνοντάς με να γλιστρήσω και τα χέρια μου να ακουμπήσουν στο παγωμένο πάτωμα. τότε μια σκηνή έλαμψε μπροστά μου!!! μια όπερα γεμάτη χρυσό και τοιχογραφίες αγγέλων που χόρευαν ανάμεσα στα αετώματα και στα θεωρία. μόνο για μια στιγμή είδα αυτή την σκηνή. τα μάτια μου γούρλωσαν και το σώμα μου κατακλύστηκε απο ένα μούδιασμα. τότε ξαφνικά ο ίδιος πόνος με πριν χτύπησε το σώμα μου , σαν κάτι να με διαπερνάει, και άλλη μια σκηνή εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου: η ίδια όπερα, οι ίδιες τοιχογραφίες, μόνο που τώρα ήταν γεμάτη κόσμο που χειροκροτούσε καθώς οι κόκκινες βελούδινες κουρτίνες έκλειναν μπροστά απο την σκηνή. μια στιγμή κράτησε και αυτό το όραμα. αναρωτήθηκα τι συμβαίνει. μπορούσε αυτή η όπερα να είναι το κτήριο αυτό?!!

και τότε ένιωσα έναν πόνο τόσο δυνατό, πολύ πιο δυνατό απο πριν, σαν το κορμί μου να σχίζονταν απο αόρατες δυνάμεις σε άπειρα κομμάτια!!! σκηνές άρχισαν να αστράφτουν μπροστά στα μάτια μου! σκηνές που με έκαναν να νιώθω σαν να τις ζω!!!! γυναίκες άνδρες και παιδιά να δολοφονούνται!! να αποκεφαλίζονται να χάνουν μέλη τους απο κάποιους μαυροφορεμένους!! αίμα είχε βάψει όλα τα ακριβά υφάσματα των καθισμάτων...οι τοιχογραφίες είχαν μουτζουρωθεί....ένας ωκεανός απο πτώματα απλονώταν στην αίθουσα....όλα αυτά άστραφταν στιγμιαία και χάνονταν και ξαναέρχονταν για κάποιο χρονικό διάστημα...και όταν ο άγνωστος εχθρός μου με έκανε να κείτομαι στο παγωμένο πάτωμα ξαναπέρασε απο μέσα μου και μου έδειξε....μια όμορφη νέα γυναίκα να βρίσκεται επάνω στην σκηνή...το όμορφο φόρεμά της απο λευκό είχε γίνει κόκκινο και ο θρήνος της απλωνόταν σε όλη την αίθουσα. τότε ένας άνδρας την έπιασε απο τον λαιμό και με το σπαθί του της έκοψε το λαρύγγι καθώς το αίμα της πότισε την σκηνή....το κεφάλι μου γύριζε και ξαφνικά ένα ακόμη όραμα ήρθε. αυτό το όραμα δεν ήταν σαν το άλλο....σε αυτό το όραμα ήμουν εγώ....δολοφονούσα κάτι τύπους σε ένα μπαρ μαζί με τον αδελφό μου, δολοφονούσα τους εκτελεστές του κενσίν, δολοφονούσα τον μόργκαν, τον αρλονγκ, τον έρικ, τον τζανγκο!!!!!!!! δολοφονούσα μαρινς....δολοφονούσα με τον κρις κυβερνητικούς στο τεκίλα γουλφ μαζι με τους δέκα δράκους.....όπως και πριν οι εικόνες αυτές περνούσαν απο μπρος μου στιγμιαία ...... μόνο που αυτές μου ήταν γνώριμες!!!! δεν ήταν απλό όραμα!!! ήταν το παρελθόν μου!!! ήμουν εγώ!!! ένα με αυτά τα τέρατα που δολοφονούσαν τους ανθρώπους στην παλιά όπερα!!!! τα μάτια μου έτρεχαν ποταμι...φοβόμουν μήπως δεν ήταν δάκρυα αλλά αίμα! το αίμα των αμέτρητων που είχα σκοτώσει!!!όμως είχα σκοτώσει μόνο όσους μου είχαν κάνει κακό.....ΜΟΝΟ ΟΣΟΥΣ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ!!δεν ήμουν σαν αυτούς!!! άρχισα να ουρλιάζω κλαίγοντας
<ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ!!!!ΟΧΙ!!!!ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ!!!!>και τότε ένα κάρφωμα στην καρδιά μου με διαπέρασε....πληγή όμως δεν υπήρχε.....όλα σκοτείνιασαν και καθώς έπεφτα άκουσα εκατομύρια φωνες στα αυτιά μου:
<οχι...δεν είσαι σαν και αυτούς.....κοιμήσου....
όλα έσβησαν......

το κεφάλι μου γύριζε και ένιωθα τρομερή ανακατωσούρα....στο μυαλό μου αντηχούσε η φωνή της μάγια , τα μάτια το μόνο που έβλεπαν ήταν ενα σκοτάδι. δεν ήξερα αν ήμουν ξύπνια ή όχι.....ξαφνικά άκουσα και πάλι την μελωδική απαλή φωνούλα της μάγιας :
<αχ σακουρα-σαν μιλα μου σε παρακαλω....τι έγινε? γιατί είσαι έτσι...σάκουρα σε παρακαλώ ξύπνα...> ακουγόταν απελπισμένη...τι μου συνέβαινε?
μάγια εδώ είμαι τι έγινε τι έπαθες? τι είναι αυτές οι τρέλες που μου τσαμπουνάς? απαντούσα στην μάγια αλλά εκείνη δεν με άκουγε, ούτε και εγώ όμως άκουγα την φωνή μου...πάσχιζα να ανοίξω τα μάτια μου....δεν ήθελα να την ανησυχώ....ούτως ή άλλως αυτή ήταν που είχε τραυματιστεί.. εγώ έπρεπε να την φροντίζω....
ξαφνικά ένιωσα τα χείλη μου να ανοίγουν απαλά και ένα γνώριμο άγγιγμα απο το παρελθόν στο πρόσωπό μου...μόνο που δεν μπορούσα να θυμηθώ τον ιδιοκτήτη των τραχέων δακτύλων...ένιωσα μία ανάσα λίγα εκατοστά απο το πρόσωπό μου για λίγα δευτερόλεπτα ;αλλά απομακρίνθηκε ελαφρός με την φωνή της μάγια.
<ποιος είσαι!!!!? μην την αγγίζεις!!! θα σε σκοτώσω!!!!.> άκουσα την μάγια να οπλίζει το όπλο της...
<...ποτέ δεν θα έκανα κακό στην σάκουρα....> είπε μια ανδρική φωνη...κάπου την ήξερα αυτή την φωνή....κάπου την ήξερα...!!

η ανάσα ήταν πάλι λίγα εκατωστά απο το πρόσωπό μου....και ξάφνου ένιωσα ένα άγγιγμα στα χείλη μου....ένα φιλί...ένιωσα πεταλούδες να γεμίζουν πέρα ως πέρα το στομάχι μου και ένα έντονο συναίσθημα που δεν είχα ξανανιώσει!! ούτε καν για τον yahiko!! ευθύς άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα και παρέμεινα παγωμένη για μερικά δευτερόλεπτα μην βλέποντας στην πραγματικότητα....τότε η εικόνα του ατόμου που βρισκόταν μπροστά μου ξεθόλωσε......ήταν αυτός...!! ήταν ο μασκοφόρος προστάτης μου...!!! μα τι στο καλό έκανε εδώ? πως με βρήκε πάλι? και πως γινόταν πάλι να βρισκόταν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή για να μου σώσει το τομάρι??!!ποιος ήταν αυτός ο άνδρας? ποιος ήταν?? αυτή ήταν η μόνη μου ευκαιρία να το μάθω...και μάλιστα έπρεπε να βιαστώ γιατί πάλι θα έφευγε και θα με άφηνε... η μάγια ακόμα τον σημάδευε με το όπλο.
<ευτυχώς είσαι καλά...> η βελούδινη φωνή του σαγήνεψε τα αυτιά μου και έκανε το κορμί μου να αναριγήσει...
τότε επιστράτευσα έλες μου της δυνάμεις....έπρεπε να του βγάλω αυτή την μάσκα...έπρεπε να μάθω ποιος ήταν!!με μία απότομη κίνηση τράβηξα την μαύρη βελούδινη μάσκα που πλαισίωνε τα γαλανά μάτια του , που ήταν σαν τον απέραντο ωκεανό, και μπροστά μου εμφανίστηκε το κατάλευκο πρόσωπό του με την ουλή σε σχήμα αστραπής που χαλούσε την τέλεια σύνθεση του προσώπου του...τα κόκκινα ελαφρός φουσκωτά χείλη του ανακινήθηκαν ελαφρός απο έκπληξη και τα γαλανά μάτια του άνοιξαν διάπλατα...

έμεινα έκπληκτη στο θέαμα πο αντίκρισα. με όλη μου την δύναμη ανασήκωσα τον κορμό μου και έκλεισα στην αγκαλιά μου την μασκοφόρο προστάτη μου μετά απο δέκα χρόνια....μόνο που τώρα δεν ήταν πια μασκοφόρος....έβλεπα την σκοτείνιασε του μορφή που είχε αλλάξει ελάχιστα τα αυτά τα δέκα χρόνια...ήταν ο kenshin...που είχα ξεκινήσει όλα αυτά που έκανα για αυτόν καθώς τον θεωρούσα νεκρό μέχρι τότε στο μπαράτι που έμαθα οτι ζούσε....για πρώτη φορά μετά απο μήνες ένιωσα μία απέραντη χαρά να απλώνεται μέσα μου...τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. η έκπληξη ;απο το πρόσωπό του είχε χαθεί το μόνο που διαγράφονταν πια ήταν ένα χαμογελο. άπλωσε το ένα του χέρι γύρο απο το κεφάλι μου και με το άλλο με χάιδεψε στο μάγουλο κοιτώντας με βαθιά στα μάτια.
<το ήξερα ότι ήσουν εσύ....> ήταν οι μόνες λέξεις που κατάφερα να αρθρώσω....
ένιωσα έναν πόνο σε όλο μου το κορμί...η μάγια έτρεξε στο πλευρό μου κατεβάζοντας το όπλο.
<θα μου πει κανείς τι συμβαίνει εδώ?σάκουρα σαν είσαι καλά?> είπε η μάγια
δεν μπρούσα να μιλήσω αλλά κίνησα ελαφρώς καταφατικά το κεφάλι μου. και εκείνη φαινόταν επίσης καλά, πράγμα που με έκανε να χαρώ ακόμα πιο πολύ.
<ας πούμε πως είμαστε φίλοι απο τα παλιά.....> είπε ο κενσίν.
όμως το βλέμμα του σκοτείνιασε ξαφνικά. γύρισε προς το μέρος της μάγια.
<πρέπει να φύγουμε αμέσως απο εδώ, θα σας εξηγήσω το γιατί.> είπε κα με ανασήκωσε στην αγκαλιά του καθώς απομακρυνόμασταν απο το παράξενο κτήριο.

στο μυαλό μου ήρθε τα γεγονότα της χθεσινής νύχτας... αναρωτιόμουν αν ήταν πραγματικά ή ήταν μόνο ένα όνειρο.απο την άλλη δίσταζα να μιλήσω στα παιδιά για αυτό, γιατί αν δεν ήταν σίγουρα θα με θεωρούσαν τρελή, όχι οτι δεν ήμουν βέβαια αλλά σε τέτοιο σημείο όχι. o kenshin με κρατούσε μέσα στα στηβαρά του μπράτσα, σφιχτά και στοργικά. ένιωθα όμορφα εκεί...δεν ήξερα που με πήγαιναν και αμφιβάλλω αν ήξεραν και οι ίδιοι...το σώμα μου με πονούσε χωρίς να ξέρω τον λόγο και το αξιοπερίεργο ήταν πως φορούσα την καμπαρτίνα μπυ ενώ πριν την είχα δώσει στην μάγια,....λογικά μου την είχε βάλει εκείνη.ένιωθα βαριά τα βλέφαρά μου και όσο και αν πάσχιζα να τα κρατήσω ανοιχτά δεν μπορούσα...έτσι αποκοιμήθηκα στην αγκαλιά του...

άνοιξα τα μάτια μου μην ξέροντας που βρισκόμουν... είδα ένα ξύλινο ταβάνι και ένιωσα την ζέστη ενώς τζακιού να με χαϊδεύει. ανασηκώθηκα ελαφρώς και ανακάθισα στον καναπέ που βρισκόμουν τοποθετημένη. πού στο καλό βρισκόμουν? υπήρχε κάτοικος σε αυτό το νησί?! κοίταξα γύρω μου και είδα την μάγια με τον κενσιν να συζητάνε κάτι. τότε ένας αρκετά γεροδεμένος γέρος με μακριά πλεγμένη γενειάδα , που ήταν λες και είχε βγει απο παραμύθι με μάγους του μεσαίωνα, μου έφερε μια κούπα.

εγώ κοιτούσα γεμάτη περιέργεια προσπαθώντας να καταλάβω τι γινόταν.
<πιες το θα σου κάνει καλό.> είπε ο γέρος δίνοντάς μου τηνκούπα. τότε η μάγια με τον κενσίν κοίταξαν στιγμιαία προς το μέρος μου και αφού αντιλήφθηκαν πως είχα ξυπνήσει ήρθαν και κάθισαν στην βελέντζα μπροστά μου.
<μπορείτε να μου εξηγήσετε πως βρέθηκα εδώ?> ρώτησα εγώ.
<να...πηγαίναμε προς άγνωστη κατεύθυνση προσπαθώντας να βρούμε μία σπηλιά ή κάτι τέτοιο για να καθίσουμε μέχρι να νιώσεις καλύτερα, όταν βρήκαμε αυτή την κατοικήσιμη καλύβα. χτυπήσαμε την πόρτα και ο κύριος τακασι απο εδώ προθυμοποιήθηκε να μας φιλοξενήσει για λίγο...σάκουρα...τι έγινε εχτές το βράδυ? πώς γέμισε όλο το σώμα σου με μελανιές?> με ρώτησε η μάγια.
<εμμμ δεν ξέρω αλήθεια.....να ήμασταν σε αυτό το παλιό κτήριο και σε φρόντιζα...όταν ξαφνικά όλα πάγωσαν ένας χτύπος ρολογιού απλώθηκε σε όλο το κτήριο....και τότε...δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή το ονειρεύτηκα, αλλά ένιωθα λες και κάτι με διαπερνούσε και έβλεπα οράματα. είδια μια όπερα και κόσμο να δολοφονείται μ'εσα σε αυτή...δεν ξέρω....ποιες μελανιές?> περιέγραψα γρήγορα τα χθεσινά γεγονότα όταν αντιλήφθηκα πως το σώμα μου είχε γεμίσει μελανιές!!!!

είχα μείνει έκπληκτη κοιτάζοντας τα μπράτσα και το στήθος μου που αντί για το λευκό συνηθισμένο τους χρώμα είχαν ένα μοβ-μπλαβί λες...τότε την προσοχή μου τράβηξε ο γέρος που άρχισε να μιλάει:
<αφήστε με να σας εξηγήσω.....πριν 40 χρόνια στο νησί υπήρχε ένα μικρό χωριουδάκι με κατοίκους που λάτρευαν την όπερα....έτσι αποφάσισαν να χτίσουν την δική τους όπερα όπου κάθε άνθρωπος που ανήκε στο χωριό θα μπορούσε να λαμβάνει μέρος σε παραστάσεις καθώς όλοι στο χωριό είχαν την ιδιότητα των σοπράνο. παράγγειλαν τα καλύτερα μάρμαρα απο την γκραντ λαιν και άρχισαν να χτίζουν την πιο μεγαλοπρεπή όπερα στην ιστ μπλου...λάξευαν τα αγάλματα στην τεράστια πύλη και μέσα ζωγράφισαν πανέμορφες τοιχογραφίες αγγέλων κάτω απο τα θεωρία που είχαν επίχρυσα κάγκελα. ακόμη κατασκεύασαν πανέμορφα σκαλιστά αετώματα στο ταβάνι τα οποία στηρίζουν τον θεαματικό τρούλο που έχει ως θέμα τον ουρανό. έμελλε όμως να μην τον χαρούν πολύ....ένα χρόνο αργότερα όλο το χωριό παρακολουθούσε στην όπερα την κόρη του δημάρχου να τραγουδά με την μελωδική φωνή της...εκείνη την ημέρα λοιπόν, πειρατές έκαναν επιδρομή στο χωριό, το λεηλάτησαν και έκαψαν σχεδόν τα πάντα...το βρήκαν όμως άδειο. εν τω μεταξύ είχαν μάθει για το χρυσό που υπήρχε μέσα στην όπερα απο ένα παιδί του χωριού που επρόκειτο να γίνει μέλος του πληρώματός τους , χωρίς όμως να το ξέρει κανένας...> η φωνή του χαμήλωσε και έσβησε....ήταν λες και έψαχνε στο πιο βαθύ σημείο του μυαλού του να ξεθάψει τις αναμνήσεις...