A Mexican threat[Τέλος]

Στην πρηγούμενη ιστορία
Καθώς περιπλανιόμουν στην θάλασσα μετά το Baltigo, έφτασα σε ένα νησί γεμάτο προϊστορικά πλάσματα και φυτά. Σε αυτό το νησί ζούσαν 2 γίγαντες οι οποίοι πολεμούσαν συνέχεια μεταξύ τους για πολλά χρόνια. Μετά από εμένα έφτασε στο νησί και ένας τύπος ο οποίος είχε φάει ένα φρούτου του διαβόλου, που του έδινε την δυνατότητα να παράγει κερί από το σώμα του. Αυτός ο τύπος, ήρθε στο νησί για να πιάσει τους γίγαντες και να τους κάνει κέρινα ομοιώματα αλλά μετά από κάποιες συγκυρίες μπλέχτηκα κι εγώ σε όλο αυτό. Στο τέλος, σκότωσα τους 2 γίγαντες και αφού τραυμάτισα θανάσιμα τον τύπο του άφησα μία Eternal Pose, από τις 3 που είχε μαζί του, για να μπορέσει να φύγει από το νησί κι εγώ πήρα τις άλλες 2 και έφυγα από το νησί.

Τώρα

Καθώς απομακρυνόμουν από το νησί με τους δεινόσαυρους, αισθανόμουν ικανοποίηση που κατάφερα να νικήσω 2 γίγαντες και ένα χρήστη φρούτου μέσα σε 2 μέρες. Καθόμουν και κοιτούσα τις 2 Eternal Pose και δεν μπορούσα να αποφασίσω σε πιο από τα 2 νησιά να πάω. Το ένα ήταν το Kansorn Island και το άλλο το Cactus Island. Ήθελα να γυρίσω στο Cactus Island για να λύσω κάποιους λογαριασμούς με μερικούς στο νησί αλλά η ιδέα να πάω σε ένα καινούριο νησί δεν με χαλούσε καθόλου. Επίσης δεν βιαζόμουν να αποφασίσω, αφού δεν είχαν μεγάλη απόκλιση μεταξύ τους οι βελόνες στις 2 Eternal Pose. Έτσι είχα λίγο χρόνο ακόμα μέχρι να αναγκαστώ να αποφασίσω.

Είχα και τις 2 Eternal Pose σε ένα τραπέζι στο κατάστρωμα και τις κοιτούσα προσπαθώντας να επιλέξω σε πιο από τα 2 νησιά να πάω. Ξαφνικά όμως το καράβι ταρακουνήθηκε ολόκληρο και οι 2 Eternal Pose κουνήθηκαν από την θέση τους τόσο ώστε να πάνε να πέσουν από το τραπέζι. Έπιασα την μία στον αέρα αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα την άλλη η οποία τελικά έπεσε κάτω και έγινε κομμάτια.
- Γιατί σε εμένα? απόρησα και έπειτα κοίταξα αυτή που είχα πιάσει. Ήταν η Eternal Pose που θα με οδηγούσε στο Kansorn Island. Kansorn σου έρχομαι... είπα αφού δεν είχα πλέον επιλογή για το που να πάω και αμέσως μετά συνειδητοποίησα ότι το τράνταγμα του πλοίου πριν λίγο δεν ήταν φυσιολογικό. Άρχισα να κοιτάω την θάλασσα γύρω μου και δεν άργησα να καταλάβω ότι ένα πλοίο των marines πλησίαζε το δικό μου απειλητικά.
- Αυτοί μου έλειπαν τώρα είπα δυσανασχετώντας. Αμέσως μετά ετοιμάστηκα για μάχη. Έκανα μερικές ασκήσεις σαν προθέρμανση μέχρι να πλησιάσουν κι άλλο. Όταν έφτασαν λίγο πιο κοντά, έριξαν άλλη μία προειδοποιητική βολή.

- Πειρατή Messi D. Teo, καπετάνιε των Undead Pirates, παραδώσου στο όνομα της δικαιοσύνης. φώναξαν μιλώντας σε ένα den den mushi και ο ήχος ακουγόταν δυνατά από κάτι μεγάφωνα που είχαν μπροστά μπροστά στο πλοίο τους.
- Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλά δεν έχω σκοπό να παραδοθώ! Απάντησα φωνάζοντας δυνατά για να με ακούσουν.
- Ο φιλαράκος σου πέθανε και το ίδιο θα πάθεις κι εσύ! ΠΥΡ! φώναξε η ιδία φωνή απο το den den mushi και αμέσως 4 κανονιά εκπυρσοκρότησαν. Ίδιος αριθμός από μπάλες κανονιού κατευθύνονταν προς το πλοίο μου. Οι δυο από αυτές αστόχησαν και έπεσαν στο νερό ενώ οι άλλες δύο έρχονταν καταπάνω μου. "Sendan Surashu" είπα μόλις οι μπάλες έφτασαν σε κοντινή απόσταση και κάνοντας τα χέρια μου λεπίδες τις έκοψα σε δυο κομμάτια την κάθε μία. Μόλις απομακρύνθηκαν ένα μέτρο από εμένα έσκασαν προκαλώντας μικρές ζημιές στο πλοίο μου, οι οποίες δεν με ένοιαζαν καθόλου αυτή την στιγμή. Είχαν μιλήσει για ένα νεκρό φίλο μου ατιμωτικά και είχα νευριάσει πολύ.
- Μην ξαναπιάσεις στο στόμα σου έναν φίλου μου γιατί θα κάνεις παρέα με τα Sea Kings, άθλιε marine!
- Οι απειλές σου δεν με τρομάζουν πειρατή. Αν μας τρόμαζαν οι απειλές του κάθε ενός βρωμιάρη που κυκλωφορεί στις θάλασσες και σκοτώνει κόσμο τότε δεν θα είχε νόημα η οργάνωση μας! απάντησε περίφανος.
- Ναι γιατί τώρα που δεν μας φοβάστε έχετε πολύ νόημα περα από το να κοροιδεύετε τον κόσμο. του ανταπάντησα.

- Θα πληρώσεις γι αυτά τα λόγια σου προς την οργάνωσή μας πειρατή.
- Αυτά μας τα είπαν κι άλλοι με... πλοίο πιο μεγάλο. απάντησα και το διασκέδαζα. Εκείνος απομάκρυνε το κεφάλι του από το Den Den Mushi και φώναξε στους άντρες του.
- Πιάστε τον πάση θυσία! Δεν θα αφήνουμε ένα άτομο σαν και αυτόν να λέει τέτοια πράγματα για την οργάνωσή μας!!
- Λίγο ακόμα να συνεχίσεις να με βρίζεις και θα αρχίσω να προσβάλλομαι... του φώναξα αφού άκουγα ακόμα, έστω και πολύ σιγά, τι έλεγε. Όμως, σχεδόν αμέσως έπρεπε να σταματήσω να τον δουλεύω γιατί το πολεμικό πλοίο είχε πλησιάσει κι άλλο και ερχόταν καταπάνω στο δικό μου, έτοιμο να το εμβολίσει. Έτσι, έτρεξα γρήγορα στο πηδάλιο και κάνοντας έναν ελιγμό γλίτωσα από τα χειρότερα και αμέσως έριξα άγκυρα για να μην κουνηθεί άλλο το πλοίο μου. Το πλοίο των marines κινούταν 2-3 μέτρα μακρυά από το δικό μου και πριν γυρίσει για να μου ξανακάνει επίθεση πήδηξα πανό σε αυτό.
- Για να δούμε τι αξίζετε. είπα και όρμισα σε καμιά εικοσαριά marines που έτρεχαν, με τα όπλα σε ετοιμότητα, προς το μέρος μου.

Κάποιοι σταματήσαν να τρέχουν και άρχισαν να πυροβολούν, αλλά οι σφαίρες είχαν το συνηθισμένο αποτέλεσμα πάνω μου. Είτε γυρνούσαν και χτυπούσαν κάποιον από τους δικούς τους, είτε εξοστρακίζονταν προς κάποια άγνωστη κατεύθυνση. Όταν έφτασα δίπλα στο πλήθος που με είχε ως στόχο με τα σπαθιά του, φώναξα: "Bousheki Sendo" και με μια περιστροφική κίνηση των χεριών - λεπίδων μου πέταξα 6-7 από τους marines στον αέρα με βαθιές πληγές. Όταν άρχισαν να κατευθύνονται προς τα κάτω και πάλι, άλλοι έπεσαν πάνω σε άλλους δικούς τους, και άλλοι έπεσαν κατευθείαν μέσα στην θάλασσα. Το θέαμα ήταν ξεκαρδιστικό και άρχισα να γελάω μονός μου.
- Πώς τολμάς να το κάνεις αυτό στους φίλους μου? είπε ένας μικρός marine που ήταν φανερά ταραγμένος και μου όρμισε. Του έριξα μια μπούνια με το χερι μου ατσάλι αλλά όχι λεπίδα και έπεσε αναίσθητος κάτω.
- Μάθε πρώτα να περπατάς και μετά έλα να με αντιμετωπίσεις ξανά. του είπα αφού ήταν πολύ νεαρός για μια μάχη και τον λυπήθηκα. Όσοι πυροβολούσαν δεν το έβαζαν κάτω. Συνέχιζαν να με χτυπάνε με αμείωτο ρυθμό. Έτσι έπιασα έναν από τους δικούς τους που είχε πέσει μπροστά μου και τον πέταξα πάνω τους. Σταματήσαν να πυροβολούν και φρόντισαν να τον αποφύγουν. Έτσι βρήκα την ευκαιρία, τους πλησίασα και τους έκανα όλους 2 κομμάτια κρέας.

O Marine Captain του πλοίου ήρθε στην μεριά που γίνονταν οι φασαρίες, μαζί με μία δεύτερη ομάδα από marines, και είδε ότι όσοι από τους άντρες του είχαν έρθει να με αντιμετωπίσουν κείτονταν είτε νεκροί, είτε αναίσθητοι, είτε βαριά τραυματίες μπροστά μου!
- Κάντε πίσω. διέταξε τους δικούς του και αφού προχώρησε μερικά βήματα απευθύνθηκε σε εμένα. Θα πληρώσεις για αυτά σου τα εγκλήματα πειρατή! Αμέσως μεταμορφώθηκε σε ένα αγριογούρουνο και μου επιτέθηκε.
- Το ήξερα ότι ήσουν βρομιάρης και άσχημος κάτω από τα ωραία σου ρούχα! είπα και του επιτέθηκα κι εγώ. Τα χέρια μου χτύπησαν με του χαυλιόδοντες του αλλά μου φάνηκε σαν να παραήταν εύκολο να τους κόψω. Έτσι, τα χέρια μου με σχετική ευκολία πέρασαν μέσα από αυτούς και πήραν παραμάζωμα και ένα κομμάτι από το κεφάλι του. Λίγες στιγμές αργότερα το σώμα του έπεσε με μισό κεφάλι κάτω και άψυχο, σε μορφή γουρουνιού ακόμα...
- Αν δεν ήξερα ότι είναι άνθρωπος θα τον έψηνα για να τον φάω σχολίασα και ανατρίχιασα μόνος μου με αυτό που είπα. Οι marines που είχαν μείνει πίσω πλέον έτρεχαν προς το μέρος μου έτοιμοι να μου επιτεθούν!
- Αυτό επειδή σκότωσες τον Captain μας!!! φώναξε ένας και προσπάθησε να με κόψει με το σπαθί του.
- Εσείς οι marines δεν μαθαίνετε ποτέ... του απάντησα καθώς γύρισα προς το μέρος του και αφού τον έπιασα πάνω στην κίνησή του, τον πέταξα στην θάλασσα.

Έπειτα με μία πολύ γρήγορη κίνηση πέρασα μέσα από όλους τους εναπομείναντες και τους έκανα βαθιά κοψίματα, χωρίς καν να προλάβουν να δουν την κίνησή μου. Έτσι, έπεσαν ένας ένας κάτω χωρίς να έχουν πολύ χρόνο ζωής από την αιμορραγία και τα τραύματα. Αμέσως μετά, μπήκα στο εσωτερικό του πλοίου και "καθάρισα" χωρίς δυσκολία όποιον πήγαινε να μου σταθεί εμπόδιο. Όταν τους σκότωσα όλους έψαξα και βρήκα το πηδάλιο και πλησίασα το πλοίο μου, από το οποίο είχαμε απομακρυνθεί λίγο. Όταν πλησίασα αρκετά, βγήκα έξω, πήδηξα στο καράβι μου και άφησα το πολεμικό πλοίο να περιπλανιέται χωρίς κανέναν ζωντανό πάνω του. Κοιτούσα το πλοίο των marines καθώς απομακρυνόταν, έρημο πια, από το δικό μου. Όταν το έχασα από τα μάτια μου σήκωσα την άγκυρα, κατέβασα το πανί και και συνέχισα το ταξίδι μου προς το Kansorn Island. Η υπόλοιπη μέρα ήταν αρκετά ήσυχη και τίποτα δεν άλλαξε για να "ταράξει τα νερά". Το βράδυ πήγα για ύπνο και την επόμενη μέρα ξύπνησα από το φως του ήλιου που με χτυπούσε στο πρόσωπο από το παράθυρο του δωματίου μου. Έτσι, σηκώθηκα, βγήκα έξω και κοίταξα όπως πάντα για το αν άλλαξε η πορεία μου η αν υπήρχε κάποιο νησί στον ορίζοντα.

Τίποτα από τα 2 δεν είχε συμβεί και αποφάσισα να ξαπλώσω στο πάτωμα του καταστρώματος και κοιτάξω τα σύννεφα. Έκαναν διάφορα σχήματα όπως κεφάλια δράκων, τετράγωνα, ψάρια αλλά το αγαπημένο μου ήταν ένα σύννεφο που έμοιαζε με το κρανίο απο την πειρατική σημαία του πληρώματός μου. Μόλις το είδα χαμογέλασα αλλά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα διαλύθηκε, όπως συνέβαινε σχεδόν με όλα τα σχήματα. Αυτό το σχήμα, όμως, με ένα παράξενο τρόπο μου έφτιαξε την διάθεση. Η υπόλοιπη μέρα πέρασε χαλαρά με υπνο, φαγητό, μπύρες και μια μικρή βροχόπτωση! Η νύχτα ήρθε χωρίς παραλλαγές. Αυτή τη φορά καθόμουν και κοιτούσα τα αστέρια, όμως, είχα αρχίσει να βαριέμαι και πήγα για ύπνο πάλι. Το επόμενο πρωί δεν είχε να προσφέρει τίποτα παραπάνω από το προηγούμενο. Έκανα τις κλασικές και αναγκαστικές δουλειές μου και έπειτα κάθισα και πάλι στο κατάστρωμα κοιτώντας τον ωκεανό. Οι ώρες πέρασαν και ήρθε το μεσημέρι. Κάποια στιγμή, καθώς κοιτούσα με τα κιάλια μου τον ορίζοντα, είδα ένα νησί και κοιτώντας την Eternal Pose σιγουρεύτηκα ότι ήταν αυτό που έπρεπε να πάω. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου και αν όλα πήγαιναν καλά θα ήμουν στο νησί σε περίπου ένα δίωρο. Έτσι σε αυτό το διάστημα έφτιαξα κάτι να φάω και αφού έφαγα ετοίμασα μία τσάντα με κάποιες απαραίτητες προμήθειες.

Όσο περισσότερο πλησίαζε το πλοίο μου, τόσο περισσότερες λεπτομέρειες έβλεπα από το νησί. Ήταν ένα καταπράσινο νησί και στο πίσω μέρος του, από την μεριά που το έβλεπα εγώ, δέσποζε ένας γιγάντιος πέτρινος όγκος που κάλυπτε περιμετρικά το νησί. Αυτός ο πέτρινος όγκος γινόταν όλο και πιο κοντός όσο συνέχιζε προς την μεριά που πλησίαζα εγώ το νησί και σχημάτιζε έναν κόλπο, στον οποίο θα έμπαινα σε λίγα λεπτά. Όταν έφτασα μέσα στον κόλπο έπρεπε να στρίψω 2 φορές το πλοίο για να μην "βρει" πάνω σε μερικά βράχια που υπήρχαν διάσπαρτα στην περιοχή. Αφού τα προσπέρασα και κοίταξα πλέον στην ακτή η οποία ήταν αρκετά κοντά, είδα πολλούς ανθρώπους να περιμένουν και να πανηγυρίζουν για την έλευσή μου στο νησί.
- Κάπου τα έχω ξαναδεί αυτά... σκέφτηκα καθώς είχα στο μυαλό μου την υποδοχή που μου επιφύλασσαν στο Cactus Island πριν πολύ καιρό οι κάτοικοι του νησιού. Έτσι αποφάσισα να είμαι προσεκτικός και επιφυλακτικός με την συμπεριφορά τους προς εμένα. Όταν το πλοίο έφτασε σε σημείο που δεν μπορούσε να πλησιάσει άλλο την ακτή, κατέβασα μία μικρή βαρκούλα που είχα και αφού μπήκα μέσα, τράβηξα κουπί μέχρι την ακτή.

Εκεί βρίσκονταν πολλοί άνθρωποι και ζητωκραύγαζαν για την έλευση μου.
- Καλώς ήρθες, Messi D. Teo!!!
- Επιτέλους σε γνωρίζουμε!! ήταν μερικά από αυτά που κατάφερα να ακούσω μέσα από το πλήθος που φώναζε. Κατέβηκα από την βάρκα και ένας μεσήλικας άνθρωπος έκανε ένα βήμα πιο μπροστά από το υπόλοιπο πλήθος και με υποδέχτηκε γεμάτος χαρά. Ο τύπος αυτός είχε γκρίζα μαλλιά και ένα μεγάλο μουστάκι. Επίσης είχε ανοιχτόχρωμο δέρμα, με ένα αρκετά τσαλακωμένο πρόσωπο. Φορούσε ένα μπεζ ψάθινο καπέλο, ένα μπεζ πουκάμισο και ένα κόκκινο γιλέκο πάνω από αυτό.
- Καλώς ήρθες στο Kansorn Island ή όπως αλλιώς ονομάζεται Little East Blue! Με λένε Fabre και είμαι ο δήμαρχος του μοναδικού χωριού που υπάρχει στο νησί. είπε και έκανε μία μικρή υπόκλιση βγάζοντας το καπέλο του και κρατώντας το στο στήθος του.
- Ευχαριστώ για την υποδοχή... απάντησα κάνοντας μια πολύ μικρή υπόκλιση κι εγώ, ενώ εξέταζα προσεκτικά όλους τους ανθρώπους για κάτι ύποπτο. Δεν ήθελα να την ξαναπατήσω όπως στο Cactus Island αλλά δεν ήθελα και να τους προσβάλω αν τελικά υποδοχή τους ήταν πραγματική και όχι στημένη...

Ταυτόχρονα απόρησα και γιατί είπε ότι το νησί έχει μία δεύτερη ονομασία και το λένε "Little east Blue" και έτσι τον ρώτησα:
- Γιατί το νησί έχει και αυτή την δεύτερη ονομασία?
- Μα φυσικά επειδή έχει πολλά στοιχεία από την East Blue και επίσης γιατί όλοι οι κάτοικοι του νησιού έχουν ρίζες από εκείνη την θάλασσα. μου απάντησε και έπειτα με ρώτησε: Το ίδιο έχεις κι εσύ από ότι ξέρουμε, σωστά? Εκείνη τη στιγμή εξεπλάγην από αυτό που με ρώτησε... Έψαχναν πληροφορίες για κάθε πειρατή που υπήρχε στον κόσμο και υποδέχονταν όσους κατάγονται από την East Blue? Αυτό δεν είχε καμία λογική ν το σκεφτεί κανείς γιατί ένας πειρατής δεν παύει να είναι ληστής και δολοφόνος από όπου κι αν κατάγεται.
- Ναι, από το Dawn Island. απάντησα και άρχισαν αν ζητωκραυγάζουν ακόμα περισσότερο όσοι βρίσκονταν πίσω από το Δήμαρχο.
- Ωραία λοιπόν! Πάμε στο χωριό και θα ετοιμάσουμε ένα μεγάλο γλέντι για την άφιξη του ενός από τους πιο γνωστούς πειρατές που έχει βγάλει η θάλασσά μας! Όλοι συμφωνήσαν χαρούμενοι και άρχισαν να περπατάνε με προορισμό το χωριό τους. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα τους σταμάτησα.
- Συγγνώμη αν σας χαλάω την διασκέδαση αλλά πιστεύετε ότι είναι λογικό να αφήσετε έναν πειρατή να μπει στο χωριό σας ανενόχλητος και εσείς να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο? ρώτησα σίγουρος ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ.
- Δεν είναι λογικό αλλά εμείς υποδεχόμαστε οποιονδήποτε είναι από την East Blue και φτάνει στο νησί μας! πετάχτηκε ένας από το πλήθος και όλοι οι υπόλοιποι συμφώνησαν. Έπειτα συνέχισαν την πορεία τους προς το χωριό.

Εγώ γύρισα μια στιγμή στην βάρκα μου και πήρα τα πράγματά μου. Έπειτα ακολούθησα το πλήθος στον δρόμο για το χωριό, ο οποίος περνούσε από ένα δασάκι και μετά από μία μικρή ανηφορική έκταση φτάσαμε σε ένα άνοιγμα. Σε αυτό το άνοιγμα ήταν χτισμένο και το χωρίο. Μόλις φτάσαμε έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
- Καλώς ήρθες στο χωριό μας. είπε περήφανος για το χωριό. Κάποιος από τους κατοίκους που θα προσφερθεί θα σε ξεναγήσει αυτό. Εγώ έχω μερικές δουλειές, σαν Δήμαρχος που είμαι, να κάνω. είπε και ακριβώς από πίσω του ήταν κρυμμένα 3 άτομα, 2 άντρες και μία κοπέλα, και με κοιτούσαν με γουρλωμένα τα μάτια.
- Ελάτε μην ντρέπεστε... Δικός μας άνθρωπος είναι πια! τους ενθάρρυνε ο Δήμαρχος και με μικρές και αργές κινήσεις βγήκαν από πίσω του. Το περίεργο ήταν ότι αν και η μία κοπέλα και ο ένας άντρας δεν φαίνονταν πάνω από 20 χρονών, ο άλλος ήταν τουλάχιστον 30 και έκανε σαν μικρό παιδί. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα όμως από πίσω από τον 30άρη άντρα ξεπρόβαλε ένα μικρό κεφαλάκι. ήταν ένα μικρό παιδί το οποίο έκατσε κι αυτό με τους άλλους και με κοιτούσαν όλοι μαζί με θαυμασμό.

Μερικοί από το πλήθος είχαν αρχίσει να σπάνε, όμως μεγάλο μέρος αυτού βρισκόταν ακόμα γύρω μου.
- Εντάξει διαλυθείτε τώρα.... Οι 4 φίλοι μας από εδώ θα τον ξεναγήσουν στο χωριό μας και οι υπόλοιποι γυρίστε στις δουλειές σας για την ώρα. φώναξε ο δήμαρχος και ενώ οι περισσότεροι δυσανασχέτησαν τον υπάκουσαν χωρίς αντιρρήσεις.
- Πρέπει να είναι καλός δήμαρχος. σκέφτηκα ενώ δεν μπορούσα να μην παρατηρώ συνέχεια τους 4 ανθρώπους που είχα μπροστά μου να με κοιτάνε αποχαυνωμένοι και τρισευτυχισμένοι. Ο μεγαλύτερος από αυτούς ήταν ψηλός και γεροδεμένος και είχε αραιωμένα μαύρα μαλλιά και μεγάλη μύτη. Ο δεύτερος ήταν εμφανώς πιο κοντός και ξανθός και κρατούσε μαζί του ένα katana. Η κοπέλα είχε καστανό μαλλί και γαλάζια μάτια και σε γενικές γραμμές ήταν πολύ γλυκιά. Τέλος, το αγοράκι που ήταν μαζί τους είχε μαύρα μαλλιά και έμοιαζε αρκετά με τον μεγαλύτερο της παρέας.
- Είμαι ο Messi D. Teo. Εσείς ποιοι είστε? ρώτησα, δίνοντας τους το χέρι μου, και αφού ο μεγαλύτερος έκανε μια προσπάθεια να σοβαρευτεί απάντησε περήφανος:
- Είμαστε το Fan Club σου!
- Συγγνώμη? από πότε έχω εγώ Fan Club?! ξαναρώτησα αφού δεν περίμενα σε καμία περίπτωση μια τέτοια απάντηση.
- Εδώ και 3 μήνες! Μετά τις τόσες περιπέτειες και τις επιτυχίες που έχουν αυτές σε θαυμάζουμε και θέλουμε μια μέρα να γίνουμε σαν κι εσένα. είπε η κοπέλα της παρέας. Αμέσως μετά μου έδειξαν όλοι τις μπλούζες που φορούσαν, οι οποίες είχαν πάνω τους τυπωμένο το wanted poster μου και πριν προλάβω να ξεστομίσω μία απορία που είχα η κοπέλα συμπλήρωσε:
- Τις ανανεώνουμε κάθε φορά που παίρνεις καινούριο bounty! και όλοι έμοιαζαν τόσο περήφανοι γι αυτό που έκαναν.

Δεν είχα λόγια να περιγράψω αυτό που ζούσα... Χωρίς να μιλήσω ο νεαρός πετάχτηκε και είπε
- Μακάρι κάποια μέρα να είμαστε δυνατοί και ξακουστοί πειρατές σαν κι εσένα! Αμέσως, χωρίς να χάσω ευκαιρία του απάντησα:
- Δεν νομίζω να ξέρετε τι εύχεστε... Εύχεστε να είστε καταζητούμενοι για το υπόλοιπο της ζωής σας, να αντιμετωπίζεστε από όλους σαν σκουλήκια και να μην έχετε κανένα δικαίωμα ζωής σε αυτό τον κόσμο. Αν κάποιος σας σκοτώσει μάλιστα δεν θα πάει φυλακή αλλά θα καυχιέται για την υπόλοιπη ζωή του ότι σκότωσε έναν πειρατή...
Βγήκε από μέσα μου τόση πικρία που ούτε καν ο ίδιος δεν περίμενα. Και οι 4 με κοιτούσαν αποχαυνωμένοι με αυτό που είπα. Μάλιστα το μικρό αγοράκι κρύφτηκε πίσω από τους υπόλοιπους.
- Τέλος πάντων... Ας αφήσουμε την ζωή μου και ας περάσουμε και πάλι στις συστάσεις. είπα χαμογελώντας, ενώ προσπαθούσα να ανατρέψω το βαρύ κλίμα, που εγώ ο ίδιος είχα δημιουργήσει πριν λίγο.
- Εί... είμαι ο Makoto και από εδώ ο γιος μου ο Riku. είπε ο μεγαλύτερος από τους 4 και έδειξε τον μικρό που κρυβόταν από πίσω τους όταν αναφέρθηκε στον γιο του.
- Εγώ είμαι η Yumi και αυτός είναι ο δίδυμος αδερφός μου, ο Kiyoshi. είπε η κοπελιά δείχνοντας με την σειρά της το άτομο που είχε μείνει χωρίς να ξέρω το όνομά του. Η αλήθεια είναι ότι δεν έμοιαζαν τόσο πολύ και δεν θα μπορούσα ποτέ να βρω ότι είναι δίδυμοι αν δεν μου το έλεγε κάποιος.

- Χάρηκα... τους είπα και έκανα μία μικρή υπόκλιση.
- Πες μας τι πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε δυνατοί σαν κι εσένα. μου είπε ο Kiyoshi.
- Καλά δεν ακούσατε τι έλεγα τόση ώρα? Δεν πρέπει να θέλετε να γίνετε πειρατές. Δεν θα σας οδηγήσει πουθενά παρά μόνο σε ένα αδιέξοδο από το οποίο δεν θα έχετε επιλογή να ξεφ...
- Δεν μας νοιάζει τι λες! Εμείς αποφασίσαμε να γίνουμε πειρατές σαν εσένα και θα το κάνουμε είτε σου αρέσει είτε όχι. απάντησε αγριεμένη η Yumi διακόπτοντας με. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν μιλούσε κανείς. Έπειτα ο Makoto είπε νευρικός:
- Ας αρχίσουμε την ξενάγηση... Και αφού συμφωνήσαμε όλοι ξεκινήσαμε από την μία άκρη του χωριού για να φτάσουμε στην άλλη. Τα κτήρια ήταν όλα αρκετά αραιά μεταξύ τους και έδιναν αρκετό χώρο για να μπορείς να κινηθείς αλλά και να κάνεις διάφορες δραστηριότητες.
- Αυτό εδώ είναι ένας μύλος, αντίγραφο των μύλων που υπάρχουν στο Dawn Island. ξεκίνησε να λέει η Yumi. Πράγματι ο μύλος έμοιαζε εκπληκτικά με τους μύλους που υπήρχαν στο Dawn Island, τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που ζούσα εγώ εκεί. Και αυτό εδώ είναι το εστιατόριο-καμάρι του νησιού που είναι αντίγραφο με το Baratie. συνέχισε καθώς προχωρήσαμε μερικά βήματα.

Δεν γινόταν να μην το αναγνωρίσω μόλις το είδα. Στο αυθεντικό Baratie στην East Blue ζούσαν και μάχονταν καθημερινά, με τα κύματα, τους πελάτες και τους πειρατές που ήθελαν να τους κλέψουν το φαγητό ή ακόμα και το πλοίο, πολλοί από τους φίλους που έχω κάνει στις περιπέτειες μου μέχρι τώρα. Η ξενάγηση συνεχίστηκε με ένα αντίγραφο ενός κλασικού Dojo πολεμικών τεχνών και μίας βίλας ίδιας με αυτή που υπήρχε στο Gecko Island και μία καλλιέργεια πορτοκαλιών όπως στο Commi Island. Καθώς περνούσαμε μπροστά από την βίλα το παιδάκι μου τράβηξε την μπλούζα και αφού το κοίταξα μου είπε ψιθυριστά:
- Μην μιλάς στην κυρία που μένει στην βίλα γιατί είναι στριμμένη και κακιά και δεν μοιράζει καραμέλες... Οι άλλοι 3 άρχισαν να γελάνε με αυτό που είπε ο μικρός και μαζί τους γελούσα κι εγώ. Δεν μπορεί όλο αυτό να ήταν στημένο... είχα αρχίσει να σκέφτομαι αν και οι αμφιβολίες μου γι αυτούς τους ανθρώπους δεν είχαν διαλυθεί ακόμα. Η ξενάγηση στο χωριό είχε τελειώσει και καθόμασταν σε μία μικρή πλατεία και ξεκουραζόμασταν εγώ και το... Fan Club μου. Γύρω μας είχαν μαζευτεί πολλά άτομα από το χωριό και άκουγαν τι λέγαμε.
- Πώς και δεν έχεις κανένα στο πλήρωμά σου μέχρι τώρα? ρώτησε ο Riku και αμέσως όλοι οι άλλοι μαζί και εγώ "σκοτεινιάσαμε".

- Αν δεν θες δεν απαντάς... μου είπε ο Makoto.
- Όχι δεν πειράζει... απάντησα στον Makoto και συνέχισα για να απαντήσω και στον μικρό.
- Δεν ήμουν αρκετά δυνατός για να προστατεύσω όσους βρίσκονταν μαζί μου. Και έσφιξα την γροθιά μου. Ο Kiyoshi και η Yumi πρέπει να ήξεραν για ποιο πράγμα μιλούσα αφού με έπιασε ο καθένας από έναν ώμο για να μου συμπαρασταθούν. Δεν ξέρω γιατί αλλά όσο βρισκόμουν με αυτούς τους ανθρώπους από την μία περνούσα ωραία αλλά μέχρι στιγμής είχα θυμηθεί όσες αναμνήσεις ήθελα να θάψω βαθιά μέσα στο κεφάλι μου και να ξεχάσω... Το κλίμα είχε βαρύνει και πάλι. Η συζήτηση συνεχίστηκε για λίγο ακόμη και προσπαθούσα να τους διηγηθώ το τι πέρασα στην Arabasta στην οποία συνάντησα και τον Rikkido για τελευταία φορά. Όμως μας διέκοψε ο Δήμαρχος για να μας πει ότι ήταν ώρα για φαγητό.
- Πάνω στο καλό... αναφώνησε ο Kiyoshi
- Δεν γίνεται να φάμε σε λίγο? ρώτησε ο Makoto
- Μην κάνεις σαν μικρό παιδί κι εσύ Makoto. Ο Teo έρχεται από ένα ταξίδι και χρειάζεται φαγητό και ξεκούραση για την ώρα. Θα έχεις σίγουρα τις επόμενες μέρες για να τον ρωτήσεις ότι θέλεις, έτσι Teo? με ρώτησε ο Δήμαρχος και εγώ κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά, αφού απολάμβανα να βρίσκομαι εδώ, ένα νησί στο οποίο υποδέχονται έναν πειρατή και δεν τον κυνηγάνε για να φύγει όσο πιο μακρυά γίνεται άσχετα αν αυτό γινόταν μόνο με πειρατές από την East Blue όπως ισχυρίζονταν. Αν πάλι προέκυπτε ότι όλο αυτό είναι παγίδα εις βάρος μου θα τους έσφαζα όλους χωρίς να αφήσω κανένα ζωντανό.

Όλοι όσοι βρισκόμασταν στην πλατεία σηκωθήκαμε και ακολουθήσαμε τον Δήμαρχο. Μετά από 2-3 λεπτά φτάσαμε μπροστά στο αντίγραφο του Baratie και μπήκαμε μέσα. Μόλις πάτησα το πόδι μου μέσα κοιτούσα γύρω γύρω τον χώρο και έμοιαζε με το κανονικό Baratie στην κάθε λεπτομέρεια.
- Ουάου... Είναι πράγματι πιστό αντίγραφο. είπα και όσοι με άκουσαν "φούσκωσαν" από περηφάνια. Έπειτα καθίσαμε στα τραπέζια και αρχίσαμε να τρώμε. είχα κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τον Δήμαρχο και στο διπλανό τραπέζι από το δικό μας είχε κάτσει το "Fan Club" μου. Χορός και τραγούδια ακολούθησαν μετά το φαγητό από όσους έκατσαν, οι οποίοι ήταν καμιά 20αριά άτομα. Η Yumi σηκώθηκε και ήρθε διστακτικά δίπλα μου...
- Εεε... Θ..θες να χορέψουμε? μου πρότεινε και δεν μπορούσα να της αρνηθώ. Έτσι σηκώθηκα και αφού μπήκαμε μέσα στο πλήθος που χόρευε, αρχίσαμε να χορεύουμε κι εμείς. Αμέσως όσοι βρίσκονταν γύρω μας σχημάτισαν ένα κύκλο με εμάς τους 2 στο κέντρο. Εμείς σταματήσαμε για λίγο να χορεύουμε και όλοι άρχισαν να φωνάζουν για να συνεχίσουμε... Έτσι χωρίς να έχουμε άλλη επιλογή, συνεχίσαμε τον χορό και όσοι ήταν γύρω μας χτυπούσαν παλαμάκια και μας επευφημούσαν. Μετά από ένα πεντάλεπτο που χορεύαμε μόνοι μας άρχισε πάλι ο κόσμος να μαζεύεται γύρω μας και να χορεύει. Λίγα λεπτά μετά είδαμε τον Makoto με μία κοπέλα που υπέθεσα ότι ήταν η γυναίκα του να χορεύουν δίπλα μας.

Πέρασε περίπου άλλη μία ώρα χορού με την Yumi αλλά και όλοι μαζί σε κύκλο και έπειτα το μαγαζί άρχισε να αδειάζει.
- Νύσταξα κι εγώ... είπα και χασμουρήθηκα. Το δωμάτιο που θα κοιμηθείς είναι σε ένα πανδοχείο στα αριστερά σου μόλις βγεις από το Little-Baratie, όπως ήταν η ονομασία του εστιατορίου, μερικά κτήρια πιο πέρα με το όνομα "Καλά ξυπνητούρια" είπε ο Δήμαρχος και αφού μας χαιρέτησε έφυγε κι αυτός. Αμέσως μετά βγήκαμε και εγώ με το "Fan Club" μου και την γυναίκα του Makoto από το εστιατόριο και αφού τους χαιρέτησα χώρισαν οι δρόμοι μας. Δεν δυσκολεύτηκα να βρω το πανδοχείο και όταν μπήκα μέσα μια ευγενική κυρία μου έδειξε το δωμάτιο μου. Αφού την ευχαρίστησα, μπήκα μέσα και έπεσα κατευθείαν για ύπνο. Δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο δωμάτιο αλλά το κρεβάτι ήταν πολύ άνετο και αυτό ήταν που με ενδιέφερε. Οι ώρες περνούσαν και εγώ ακόμα κοιμόμουν. Τελικά ξύπνησα το επόμενο πρωί αφού ήμουν πολύ κουρασμένος από την μάχη με τους marines και τον χορό μετά το φαγητό. Αφού πλύθηκα και ντύθηκα βγήκα από το πανδοχείο και προς έκπληξή μου ακριβώς απέναντι κάθονταν ο Makoto, o Kiyoshi και η Yumi. Ο Kiyoshi, μάλιστα, είχε πάλι μαζί του το katana του.
- Καλημέρα! Τι κάνετε εσείς εδώ?
- Μα φυσικά σε περιμέναμε. Είναι πολύ νωρίς για να είναι ξύπνιος ο γιος μου οπότε δεν μπήκα στον κόπο να τον ξυπνήσω. απάντησε ο Makoto.
- Τι θες να κάνουμε σήμερα, καπετάνιε? Με ρώτησε ο Kiyoshi.
- Συγγνώμη? Από πότε μπήκατε στο πλήρωμά μου και δεν το ξέρω? Ρώτησα κι εγώ με την σειρά μου ξαφνιασμένος από αυτό που άκουσα.

- Χτες το Fan Club σου, δηλαδή εμείς, κάναμε έκτακτη συνέλευση και αποφασίσαμε να σε ακολουθήσουμε στις περιπέτειες σου από εδώ κι εμπρός. απάντησε ο Kiyoshi περήφανος για τον εαυτό του. Για λίγα δευτερόλεπτα, επικράτησε ησυχία και έπειτα τους είπα:
- Εγώ την ζωή και άλλων ανθρώπων δεν την βάζω σε κίνδυνο. Έχω χάσει αρκετούς στην θάλασσα, οι οποίοι ήταν αρκετά δυνατοί, και δεν θέλω να έχετε την ίδια μοίρα, που στο κάτω κάτω δεν έχετε και κάποια ιδιαίτερη δύναμη. Αμέσως άρχισαν να φέρνουν αντιρρήσεις για το τελευταίο που τους είπα.
- Εγώ κάνω από 5 χρονών πολεμικές τέχνες στο Dojo του νησιού είπε η Yumi και έπειτα δείχνοντας τον αδερφός της συνέχισε: και ο αδερφός μου από την ίδια ηλικία μαθαίνει να χρησιμοποιεί katana! Τώρα είμαστε 19 χρονών οπότε 14 χρόνια ασχολούμαστε με πολεμικές τέχνες.
- Κι εγώ ξέρω να χρησιμοποιώ όπλα και διάφορα τέτοια πράγματα αφού 10 χρόνια τώρα είμαι κυνηγός. πετάχτηκε ο Makoto. Κάθισα για λίγο σκεπτικός. Δεν ήθελα να βάλω την ζωή ους σε κίνδυνο αλλά από την στιγμή που είχαν κάποια εκπαίδευση ήταν καλές περιπτώσεις για να μπουν στο πλήρωμα.
- Δεν ξέρω... Θα το σκεφτώ μέχρι να φύγω από το νησί και θα σας πω τότε την τελική μου απόφαση! απάντησα και αφού συμφώνησαν ότι θα περίμεναν μέχρι τότε, μου είπαν για τα σχέδια που είχαν για σήμερα.

Θα ανεβαίναμε στο βουνό του νησιού για να μου δείξουν πώς φαίνεται ολόκληρο το νησί από ψηλά. Δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω και αφού κοιμόμουν σαν βόδι μέχρι πριν λίγο, αποφάσισα να τους ακολουθήσω. Αφού χαιρετήσαμε τον δήμαρχο και μερικά ακόμα γνωστούς τους που είδαμε στον δρόμο, βγήκαμε από το χωριό. Έπειτα αρχίσαμε να προχωράμε σε έναν ανηφορικό δρόμο και περίπου ένα μισάωρο μετά είχαμε φτάσει σε μερικές σπηλιές που είχε το βουνό. Σταμάτησα μπροστά τους και τις κοίταξα για λίγο.
- Εδώ ερχόμαστε και κρυβόμαστε όταν το νησί δέχεται επίθεση από πειρατές. Σαν χωριό δεν έχουμε τα απαραίτητα για να αντιμετωπίσουμε δυνατούς πειρατές της Grand Line και αφού η πιο κοντινή βάση των marines είναι 3 μέρες ταξίδι στην θάλασσα μακρυά από εδώ, αναγκαζόμαστε να παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Αυτές οι σπηλιές είναι ιδανικές γι αυτό το πράγμα αφού διακλαδώνονται πολλές φορές και κάποιος που δεν έχει ζήσει πολύ καιρό σε αυτό το νησί είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χαθεί. είπε ο Makoto και εγώ τον παρακολουθούσα εντυπωσιασμένος
- Ενδιαφέρον... παρατήρησα μόλις τελείωσε να μιλάει και έπειτα συνεχίσαμε να προχωράμε για να ανέβουμε στην κορυφή του βουνού.

Δεν πέρασε πολύ ώρα και φτάσαμε στην κορυφή του βουνού. Καθίσαμε σε ένα βράχο και κοιτούσαμε το νησί από ψηλά. Εγώ ανέβαινα πρώτη φορά εδώ πάνω και κοιτούσα θαυμάζοντας το τοπίο, ενώ οι άλλοι που είχαν ανέβει αρκετές φορές εδώ έλεγαν διάφορα αστεία και γελούσαν χωρίς να δίνουν τόση σημασία στην θέα. Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να διακόψω την ηρεμία που είχαμε και είπα:
- Πρέπει να κατουρήσω
- Κατέβα λίγα μέτρα πιο κάτω στον δρόμο που ανεβήκαμε και θα βρεις μερικούς θάμνους. Εκεί κάνε ότι είναι να κάνεις! με συμβούλεψε ο Kiyoshi και πήγα σχεδόν τρέχοντας. Μπήκα μέσα στην περιοχή με τους θάμνους και πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε ένα γιγάντιο σκαθάρι μου επιτέθηκε!
- Τι στο...?? πρόλαβα να πω πριν με πετάξει 2-3 μέτρα μακρυά με ένα χτύπημα του και χωρίς να χάσω χρόνο έτρεξα κατά πάνω του και με την ατσάλινη γροθιά μου το πέταξα πάνω σε ένα δέντρο και έπεσε κάτω. Από εκεί και μετά δεν το είδα να ξανακουνιέται.
- Παιδιά!! Ένα γιγάντιο σκαθάρι μου επιτέθηκε! φώναξα στους άλλους ξαφνιασμένος από αυτό που μου συνέβαινε!
- ΤΙΙΙΙΙ?? ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΡΕΣΕΙΣ!! απάντησαν και ήρθαν όλοι κατευθείαν προς το μέρος μου.
- Αργήσατε λίγο τους είπα αφού το είχα ήδη χτυπήσει και το είχα βγάλει εκτός μάχης.

Αμέσως, ένα κοριτσάκι εμφανίστηκε πίσω από ένα δέντρο και έτρεξε κατευθείαν στο μέρος που έπεσε το σκαθάρι. Φορούσε ένα καπέλο και μία κάπα των marines κάτι που με παραξένεψε αφού δεν υπάρχει βάση των marines στο νησί!
- Boss!!! φώναξε καθώς κοιτούσε τα τραύματα του. Εκείνο έγινε φωτεινό και μέσα σε λίγη ώρα είχε γιατρευτεί σχεδόν εξ' ολοκλήρου. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα στα μάτια μου!
- Είναι το σκαθάρι-προστάτης του νησιού. Αντίθετα με τα υπόλοιπα σκαθάρια που σταματάνε από ένα σημείο και μετά να αλλάζουν δέρμα, αυτό αλλάζει κάθε μήνα εδώ και πολλά χρόνια και κάθε φορά γίνεται και δυνατότερο! μου εξήγησε ο Makoto. Όταν το σκαθάρι στάθηκε στα πόδια του και το κοριτσάκι ανακουφίστηκε, ήρθε προς το μέρος μου με απειλητικές διαθέσεις.
- Γιατί επιτέθηκες στον Boss? E? E? E? με ρώτησε και μου έριξε μία κουτουλιά.
-
-
- Πόνεσε αυτό!!! της φώναξα!
- Δεν με νοιάζει! απάντησε απότομα προσπαθώντας να μην δείξει ότι εκείνη πόνεσε πολύ περισσότερο από εμένα. Ξέρω ότι είσαι γνωστός πειρατής και εκτός από αυτό χτύπησες και τον Boss! Δεν θα σε συγχωρήσω ποτέ!

- Yoko ηρέμησε! Δεν είναι κακό άτομο και τον Boss τον χτύπησε για να προστατεύσει τον εαυτό του! είπε ο Kiyoshi στο μικρό κορίτσι αλλά εκείνο έμοιαζε πολύ πεισματάρικο για να τον πιστέψει.
- Ένας πειρατής δεν είναι ποτέ καλός! Τόσες επιθέσεις έχουν κάνει στο νησί και ακόμα να το καταλάβετε? Επειδή είναι από την East Blue δεν σημαίνει ότι είναι καλός άνθρωπος... Σίγουρα κάποια στιγμή μέχρι να φτάσει εδώ σκότωσε τους γονείς κάποιων παιδιών! φώναξε και άρχισε να τρέχει. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα το σκαθάρι μου έριξε ένα περιφρονητικό βλέμμα και πέταξε μακρυά από εμάς για να ακολουθήσει την Yoko.
- Μην την παρεξηγείς. Ο πατέρας της ήταν marine και σκοτώθηκε από πειρατή και από τότε μισεί τους πειρατές θανάσιμα. προσπάθησε να μου εξηγήσει η Yumi.
- Δεν την παρεξηγώ. Έχω συνηθίσει σε τέτοιες συμπεριφορές σε όποιο νησί και αν πάω και σε πολλές περιπτώσεις με αντιμετωπίζει πολύ χειρότερα από ότι η μικρή ολόκληρο το νησί. Και οι τρεις σκέφτηκαν το πώς αντιμετωπίζουν σε αυτό το νησί τους πειρατές και μάλλον κατάλαβαν τι εννοούσα.
- Πέρασε η ώρα! Νομίζω πρέπει σιγά σιγά να γυρίσουμε στο χωριό για φαγητό! είπε o Makoto και εγώ συμπλήρωσα:
- Και ήρθε η ώρα να σε κατσαδιάσει ο γιος σου που δεν τον ξύπνησες να έρθει μαζί μας! και αρχίσαμε να γελάμε.

Λίγα λεπτά μετά είχαμε αρχίσει ήδη να κατηφορίζουμε το βουνό για να φτάσουμε στο χωριό. Καθώς κατεβαίναμε κοιτούσα μερικές φορές την θάλασσα, αφού λογικά δεν θα είχα πρόσφατα την ευκαιρία να την ξαναδώ από ψηλά, είδα ένα πλοίο να πλησιάζει το νησί. Το έδειξα στους υπόλοιπους και όλοι μαζί κάναμε την υπόθεση ότι πρέπει να ήταν έμποροι. Όσο όμως περνούσε η ώρα και ερχόταν πιο κοντά τόσο διαισθανόμουν ότι κάτι κακό πλησιάζει το νησί μαζί με αυτό το πλοίο. Κάποια στιγμή ήμουν σίγουρος ότι ήταν πειρατικό αφού μπορούσα να διακρίνω πεντακάθαρα την σημαία ενός πειρατικού πλοίου στο κατάρτι του.
- Πρέπει να βιαστούμε! φώναξα και αρχίσαμε να τρέχουμε. Σε χρόνο μηδέν φτάσαμε στο χωριό αλλά μας είχαν προλάβει οι πειρατές. Όλοι οι κάτοικοι ήταν μαζεμένοι σε ένα σημείο και οι πειρατές απέναντι γελώντας και κοροϊδεύοντας τον κόσμο. Ένας ψηλός τύπος με ένα τεράστιο καπέλο στο κεφάλι και μία κιθάρα στο χέρι πήρε τον λόγο.
- Είμαστε οι Amigo Pirates, η 51η Division του πληρώματος του θρυλικού πειρατή Shiki! Εγώ είμαι ο Captain του πληρώματος ο Largo και από εδώ ο αδερφός μου και Vice-Captain, Corto. Δείχνοντας έναν πιο κοντό και χοντρό από τον εαυτό του που στεκόταν δίπλα του και φορούσε μία μάσκα.