A Mexican threat[Τέλος]

Εγώ και οι 3 του "Fan Club" καθίσαμε για λίγο κρυμμένοι πίσω από κάτι δέντρα και παρακολουθούσαμε τι γινόταν με τους πειρατές. Όλοι τους ήταν ντυμένοι με περίεργες ενδυμασίες και φορούσαν τεράστια καπέλα.
- Τι κακόγουστοι... Εγώ δεν πρόκειται να αναγκάσω το πλήρωμά μου να φοράει τέτοια ποτέ! σχολίασα και η Yumi μου έριξε μια μπουνιά στο κεφάλι.
- Είναι σοβαρή η κατάσταση εδώ!
- Συγγνώμη! είπα και μετά συνέχισα να παρακολουθώ τι έλεγε ο Largo στους χωριανούς.
- Από αυτό το νησί θέλουμε όσες προμήθειες έχετε και όσο χρυσάφι έχετε και δεν θα πειράξουμε κανένα! Αμέσως άρχισαν τα μουρμουρητά ανάμεσα στα άτομα του χωριού και συμπλήρωσε: Αν αρνηθείτε τότε θα πεθάνετε όλοι! Εκείνη την στιγμή οι φωνές έγιναν πιο δυνατές και οι πειρατές πυροβόλησαν στον αέρα για να τους κάνουν να σταματήσουν. Εγώ είχα ήδη βγει από το μέρος που κρυβόμουν και είχα μπει ανάμεσα στους ανθρώπους του χωριού και το πλήρωμα του Largo κοιτάζοντάς τον με μισό μάτι.
- Βρε βρε βρε.. Τι έχουμε εδώ? Ο διάσημος πειρατής και Supernova Messi D. Teo... Ήρθες κι εσύ σε αυτό το νησί για να πάρεις προμήθειες και λεφτά? Λυπάμαι αλλά θα τα πάρουμε όλα εμείς και όποιος μας σταθεί εμπόδιο θα πεθάνει. μου είπε γεμάτος σιγουριά για τον εαυτό του και το πλήρωμά του.

Ο κόσμος μόλις με είδε να στέκομαι μπροστά τους άρχισε να αναθαρρεί και να ελπίζει και πάλι ότι ίσως να μπορούσε να σώσει το χωριό με την βοήθειά μου.
- Δώσ' τους ένα καλό μάθημα, Teo!! Δείξε τους την δύναμη της East Blue! Φώναζαν διάφοροι μέσα από το πλήθος, στο οποίο είχαν μπει και οι 3 του "Fan Club". Μετά από λίγα δευτερόλεπτα που εγώ και ο Largo κοιτιόμασταν πήρα τον λόγο:
- Δεν με νοιάζει για τα λεφτά... Δεν με νοιάζουν οι απειλές σας... Το μόνο που με νοιάζει είναι το φαΐ και γι αυτό το λόγο θα βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους να να σας πολεμήσουν και να μην το χάσουν!
- ΕΕΕΕ?? Γι αυτό το λόγο θα μας βοηθήσεις? Τι απάνθρωπο! άρχισαν να σχολιάζουν από πίσω μου οι άνθρωποι του χωριού.
- Δεν φτάνει που σας βοηθάω, με βρίζετε κιόλας! απάντησα.
- Αν δεν είχες κι εσύ όφελος δεν θα μας βοηθούσες όμως!
- Τι περιμένετε? Πειρατής είμαι! Χωρίς όφελος δεν γίνεται τίποτα!
- Σταματήστε να τον βρίζετε από την στιγμή που θα μας σώσει! φώναζε ο Makoto και σιγά σιγά φάνηκαν να πείθονται. Ο Largo είχε πεθάνει στα γέλια όση ώρα μιλούσα με τους χωρικούς.
- Που είναι το αστείο? τον ρώτησα εκνευρισμένος από το παράξενο γέλιο του.
- Το ότι νομίζεις ότι μόνος σου μπορείς να σταματήσεις ολόκληρο το πλήρωμά μου είναι εξωφρενικά αστείο!! είπε και συνέχισε να γελάει και μαζί του άρχισε να γελάει και όλο το πλήρωμά του.

- Δεν είναι μόνος του! Έχει και εμάς! Δεν θα τον αφήσουμε να πολεμήσει μόνος του για αυτό το χωριό! φώναξε ο Kiyoshi και εκτός από τους άλλους 2 του "Fan Club" συμφώνησαν και αρκετοί χωρικοί.
- Εσείς θα μείνετε έξω από αυτό. Αυτή την μάχη θα την δώσω μόνος μου. Δεν θα αφήσω να χαθούν και άλλες ζωές μπροστά στα μάτια μου.
- Μα..
- Δεν ακούω κουβέντα! Κάντε όλοι πίσω και αφήστε με να χειριστώ εγώ την κατάσταση εδώ.. Τους είπα χαμογελώντας. Πολλοί με άκουσαν και άρχισαν να φεύγουν για τις σπηλιές που κρύβονταν συνήθως όταν έκαναν επίθεση στο νησί πειρατές. Η Yumi οργισμένη άρχισε να τους φωνάζει:
- Δεν ντρέπεστε καθόλου? Θα αφήσετε έναν ξένο σε σχέση με το νησί να βάλει την ζωή του σε κίνδυνο γι αυτό και εσείς θα πάτε να κρυφτείτε? Αυτή είναι η αγάπη σας για τους ανθρώπους της East Blue και για το νησί αυτό? Πολλοί άρχισαν να αλλάζουν γνώμη μετά από αυτά που τους είπε η Yumi και σιγά σιγά οι περισσότεροι γύρισαν και στάθηκαν μαζί με αυτούς που είχαν μείνει πίσω μου από την αρχή.
- Σας είπα να απομακρυνθείτε! Θα γίνουν πολύ επικίνδυνα τα πράγματα εδώ με όλους αυτούς να έχουν όπλα!
- Μην ανησυχείς για εμάς! Βάλε τα δυνατά σου και να είσαι σίγουρος ότι δεν θα πάθουμε τίποτα!

Αφού δεν μπορούσα να τους πείσω σταμάτησα να προσπαθώ άλλο... Εκείνοι θα είχαν το πρόβλημα όταν θα άρχιζαν οι πυροβολισμοί και όχι εγώ. Γύρισα και πάλι στον Largo αλλά εκείνος είχε κοιμηθεί!
- Ξύπνα!!! Δεν είναι μέρος για να κοιμάσαι! φώναξα και πήγα να του επιτεθώ με την γροθιά μου σε μορφή ατσαλιού.
- Καπετάνιε ξύπνα!!! Δέχεσαι επίθεση!!! φώναζαν όλοι από το πλήρωμά του και με συμμάδεψαν με τα όπλα του. Πριν προλάβουν να μου ρίξουν είχε φτάσει δίπλα ακριβώς στον Largo, ο οποίος ξύπνησε και σταμάτησε την γροθιά μου με ένα δίχτυ που δημιούργησε ανάμεσα στα χέρια του. Αφού τα τέντωσε προς το μέρος μου η γροθιά μου χτύπησε πάνω στο δίχτυ και σταμάτησε εκεί!
- Μην τολμήσεις να ξαναδιακόψεις τον ύπνο μου, μικρέ! Εγώ τον κοιτούσα έκπληκτος. Δεν πρόλαβα να δω πότε ξύπνησε, πότε σηκώθηκε και πότε πρόλαβε να χρησιμοποιήσει την περίεργη δύναμη που είχε.
- Έχω φάει το Ami Ami no Mi που μου επιτρέπει να παράγω δίχτυα και να μετατρέπω το σώμα μου σε τέτοιο. Σε βλέπω προβληματισμένο! Μήπως κατάλαβες ότι δεν έχεις ελπίδα απέναντί μου? Σίγουρα ήταν από τους δυνατούς αντιπάλους που που είχα συναντήσει μέχρι τώρα αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα με τον Enel και τους ανθρώπους του, ούτε με εκείνους του Crocodile.
- Έτσι νομίζεις... Θα σε κάνω κομματάκια πριν το καταλάβεις...

Εκείνος χαμογέλασε και αφού άφησε το χέρι μου, έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και μου πέταξε ένα δίχτυ. Με μία κίνηση στο πλάι το απέφυγα εύκολα σαν να μην ήθελα να με πετύχει με αυτό. Μετά μου πέταξε άλλο ένα αλλά αυτό ήταν πιο δύσκολο να το αποφύγω. Έτσι έγινα ολόκληρος ατσάλι και έκανα τα χέρια μου ατσάλινες λεπίδες. Μόλις το δίχτυ έφτασε μπροστά μου, με τα χέρια μου το έκοψα στα 2. Οι άνθρωποι από το χωριό που βρίσκονταν πίσω μου, άρχισαν να φωνάζουν για να με ενθαρρύνουν.
- Καλές οι κινήσεις προθέρμανσης αλλά τώρα ας περάσουμε στα σοβαρά! είπε και μερικά άτομα από το πλήρωμά του έφεραν δίπλα του κομμάτια από σίδερο. Εκείνος άρχισε να τα τρώει και όλοι τον κοιτάζαμε έκπληκτοι.
- Τι κοιτάτε? Δεν έχετε φάει ποτέ σίδερο στην ζωή σας? ρώτησε σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο και άρχισε να γελάει και πάλι. Όμως σταμάτησε απότομα το γέλιο του και μου πέταξε ένα δίχτυ. Αυτό φαινόταν διαφορετικό από το προηγούμενο αφού είχε άλλο χρώμα. Όσο το έβλεπα τόσο πιο πολύ σιγουρευόμουν για το υλικό από το οποίο ήταν κατασκευασμένο. Μόλις συγκρούστηκε με τα χέρια μου για να το κόψω, ακούστηκε ο ήχος σαν να συγκρούονται 2 μεταλλικά αντικείμενα και εκεί σιγουρεύτηκα και κατάλαβα άλλη μία ιδιότητα που έχει το φρούτο του την οποία δεν μου είχε αποκαλύψει.

Το φρούτο του, του έδινε την δυνατότητα να φτιάχνει δίχτυα με οποιοδήποτε υλικό τρώει! Έτσι κατάφερε να φάει τα κομμάτια από σίδερο και να τα μετατρέψει σε δίχτυ από το ίδιο υλικό.
- Ενδιαφέρουσα αυτή η ιδιότητα του φρούτου σου αλλά δεν θα σου είναι ιδιαίτερα χρήσιμη απέναντί μου! του είπα καθώς έκοβα το δίχτυ από σίδερο στα 2.
- Ώστε μπόρεσες να κόψεις και αυτό το δίχτυ. Για να δούμε τι θα κάνεις με το επόμενο! απάντησε και διέταξε τους δικούς του να του φέρουν "το σπέσιαλ" υλικό. Εγώ δεν ήξερα για τι πράγμα μιλούσαν αλλά δεν είχα σκοπό να τους αφήσω να κάνουν αυτό που θέλουν. Όρμισα στον Largo την στιγμή που είχε γυρισμένη την πλάτη αλλά και πάλι πρόλαβε και απέκρουσε την επίθεσή μου. Αφού με πέταξε μερικά μέτρα πιο πίσω, οι δικοί του πρόλαβαν και του έδωσαν "το σπέσιαλ" υλικό πριν του επιτεθώ και πάλι.
- Για να δούμε τι θα κάνεις τώρα ξακουστέ άνθρωπε-ατσάλι! είπε γελώντας. Έπειτα διέταξε όλους τους πειρατές του πληρώματός του να αρχίσουν να με πυροβολούν με μικρά κανόνια που είχαν μαζί τους. Ένας μίνι βομβαρδισμός ακολούθησε και οι κάτοικοι του χωριού που βρίσκονταν πίσω μου άρχισαν να τρέχουν σε μέρος που θα μπορούσαν να είναι ασφαλής.
- Σας το είπα από την αρχή ότι θα είναι επικίνδυνα... είπα σιγανά και δεν με άκουσαν και άρχισα να κινούμε πέρα δώθε για να αποφεύγω τις επιθέσεις.

Ήταν δύσκολο να αποφεύγω τόσα χτυπήματα ταυτόχρονα. Έτσι μετά από αρκετά που απέφυγα, ένα με πέτυχε και για πολύ λίγο σταμάτησα να κουνιέμαι μέχρι να συνέλθω από το χτύπημα. Μέσα στον χαμό που γινόταν και μετά το χτύπημα που δέχτηκα ο Largo βρήκε την ευκαιρία και μου πέταξε ένα δίχτυ που δημιούργησε. Χωρίς να βλέπω τίποτα μπροστά μου έπεσε κατευθείαν πάνω μου χωρίς να προλάβω να αντιδράσω.
- Δεν θα καταφέρεις να με νικήσεις με τέτοια φτηνά κόλπα! φώναξα αλλά εκείνος γελούσε και δεν με άκουσε. Εγώ προσπάθησα να κόψω το δίχτυ αλλά για κάποιο περίεργο λόγο δεν τα κατάφερα! Μου φαινόταν σαν ένα απλό μεταλλικό δίχτυ αλλά αφού το παρατήρησα λίγο καλύτερα κατάλαβα τι το ξεχωριστό είχε. Τα κανόνια δεν σταματούσαν να με βομβαρδίζουν και τώρα που δεν μπορούσα να κουνηθώ, όλο και περισσότερες επιθέσεις με πετύχαιναν. Ο Largo αφού διέταξε τους πειρατές του να σταματήσουν την επίθεση μου φώναξε:
- Σε παγίδευσα για τα καλά!! Αυτό το δίχτυ είναι από το ίδιο υλικό με αυτό που είσαι φτιαγμένος κι εσύ, δηλαδή ατσάλι! Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσεις να κόψεις κάτι ίδιας σκληρότητας με εσένα!!! Χαχαχαχαχα!!!!

Εγώ προσπάθησα να το κόψω μερικές φορές ακόμα, αλλά όσο προσπαθούσα τόσο πιο πολύ μπλεκόμουν. Οι άνθρωποι του χωριού κατάλαβαν ότι ήταν ανήμποροι να αντιδράσουν τώρα, με εμένα αιχμάλωτο, και δεν τόλμησαν να κάνουν τίποτα, ενώ οι 3 από το "Fan Club" μου προσπάθησαν να έρθουν να με βοηθήσουν αλλά οι υπόλοιποι χωρικοί δεν τους άφησαν. Ξαφνικά μέσα από το πλήθος πετάχτηκε η Yoko και άρχισε να δαγκώνει το κεφάλι του Largo.
- AAAAA!! Άσε το κεφάλι μου μικρόβιο! φώναζε ο Largo αλλά η μικρή δεν τον άφηνε με τίποτα. Μετά από λίγη προσπάθεια την έβγαλαν από το κεφάλι του και την έδεσαν και αυτή δίπλα σε εμένα.
- Επειδή έχω κέφια σήμερα θα σας δώσω μία μέρα για να φέρετε στο πλοίο μου προμήθειες και χρυσάφι. Αν θέλετε αυτούς τους 2 πίσω θα πρέπει να φέρετε ότι ζητήσαμε μέχρι αύριο τέτοια ώρα. είπε ο Largo και διέταξε να κουβαλήσουν εμένα και την Yoko στο πλοίο τους. Οι κάτοικοι άρχισαν να διαμαρτύρονται αλλά οι πειρατές τους αγνόησαν και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε. Στην διαδρομή όλοι με κορόιδευαν και μου είχαν σπάσει τα νεύρα αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι αυτό στην κατάσταση που βρισκόμουν. Φτάσαμε στο πλοίο μετά από λίγη ώρα και όλοι άρχισαν να καυχιούνται ότι έχουν ένα από τα λίγα πλοία-υποβρύχια που κυκλοφορούν. Η αλήθεια είναι το έβρισκα κι εγώ πολύ ωραίο και ζήλευα που το είχαν αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το ομολογήσω αυτό μπροστά τους ποτέ.

Ανεβήκαμε στο πλοίο και μας έβαλαν μέσα σε ένα κελί που είχαν, χωρίς να μας βγάλουν μέσα από τα δίχτυα. Έπειτα, απομακρύνθηκαν βρίζοντας με και γελώντας.
- Θα μου το πληρώσετε αυτό. είπα αλλά είχαν ήδη φύγει και δεν με άκουσαν. Η Yoko δίπλα μου με κοιτούσε με ένα βλέμμα σαν να μου έλεγε "εσύ φταις για όλα".
- Τι με κοιτάς? της είπα και εκείνη γύρισε από την άλλη.
- Μην μου μιλάς πειρατή! Σε μισώ!
- Μα δεν έκανα τίποτα...
- Ξέρω ότι συνεργάζεσαι με αυτούς τους πειρατές και έκατσες να σε πιάσουν επίτηδες για να μην μπορούν οι άνθρωποι του νησιού να αρνηθούν να δώσουν τα ανταλλάγματα για να σε ελευθερώσουν και μετά θα φύγεις από το νησί και θα τα μοιραστείτε!
- Τι είναι αυτά που λες? Μην σκέφτεσαι ηλίθια πράγματα με το μυαλό σου και μετά με κατηγορείς σύμφωνα με αυτά! Αύριο όταν θα πάνε να μας σκοτώσουν θα δεις τι έχει να γίνει!
- Ναι καλά... Δεν πρόκειται να εμπιστευτώ πειρατή ποτέ... απάντησε με στενοχωρημένο ύφος.
- Κοίτα... Ξέρω ότι ο πατέρας σου σκοτώθηκε από πειρατή αλλά δεν είναι όλοι οι πειρατές ίδιοι! Εγώ ας πούμε, μπορεί να κάνω τα πάντα για φάω ωραίο φαγητό και να πιω ωραία ποτά αλλά δεν θα σκοτώσω για να τα αποκτήσω, εκτός κι αν αυτός που τα έχει και δεν μου τα δίνει είναι πειρατής! Εκείνη με άκουγε αλλά δεν φαινόταν να με πιστεύει ακόμα και έτσι η συζήτηση συνεχίστηκε με τους ίδιους ρυθμούς για μερικές ώρες ακόμα.

Νύχτωσε και ήμασταν τόσο κουρασμένοι που κοιμηθήκαμε και οι 2. Κάποια στιγμή όμως άκουσα ένα θόρυβο έξω από το δωμάτιο που βρισκόταν το κελί και ξύπνησα. Κοιτούσα προς την πόρτα μήπως και καταλάβω τι γινόταν αλλά μόνο από αυτό δεν γινόταν να καταλάβω ούτως ή άλλως. Μερικά δευτερόλεπτα μετά όμως άνοιξε και μπήκαν μέσα οι 3 του "Fan Club" μου.
- Τι κάνετε εσείς εδώ? τους είπα ψιθυριστά.
- Μα φυσικά ήρθαμε να σώσουμε τον καπετάνιο μας! απάντησε ο Kiyoshi ενώ και οι 3 χαμογελούσαν και η Yumi μου έδειξε τα κλειδιά που είχαν πάρει από τους φρουρούς απέξω από την πόρτα. Άνοιξαν το κελί και μπήκαν μέσα και εκείνη την στιγμή ξύπνησε και η Yoko.
- Πάλι καλά που ήρθατε εσείς γιατί αν περίμενα από αυτόν να με βγάλει από εδώ θα πέθαινα εδώ μέσα...
- Σταμάτα την γκρίνια της είπα απότομα αφού η συζήτησή μας πριν μερικές ώρες δεν μας είχε οδηγήσει πουθενά. Πώς καταφέρατε εσείς οι 3 και φτάσατε ως εδώ? τους ρώτησα και ο Makoto απάντησε:
- Δεν ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο με τέτοια τούβλα που έχει στο πλήρωμά του ο Largo! Όμως αυτά θα στα πούμε όταν φύγουμε από εδώ και διώξουμε τους πειρατές από το νησί... Έπειτα η Yumi έβγαλε το λουκέτο που είχαν βάλει για να κρατάει το δίχτυ ενωμένο και αμέσως μπόρεσα να βγω από εκεί μέσα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα αυτοί οι 3 να φτάσουν τόσο εύκολα μέχρι εδώ και είχα αρχίσει να ξανασκεφτόμουν το ενδεχόμενο να τους πάρω μαζί μου. Οι μάχες που είχαμε να δώσουμε μέχρι να βγούμε έξω θα έδειχναν την τελική μου απόφαση... Όσο εγώ σκεφτόμουν, η Yumi έλυσε και την Yoko και ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση.
- Τώρα θα δουν τι έχει να γίνει... είπα και ξεκίνησα να περπατάω πρώτος προς την έξοδο. Όταν έφτασα στην πόρτα, κοίταξα γύρω γύρω μήπως υπήρχε κανείς αλλά τίποτα. Αρχίσαμε να κινούμαστε μέσα στο καράβι αλλά δεν βρήκαμε κανέναν στην διαδρομή μας μέχρι την έξοδο. Έτσι δεν αργήσαμε να φτάσουμε εκεί. Μόλις βγήκαμε έξω είπα στην Yoko:
- Γύρνα στο χωριό και άσε τα πράγματα εδώ πέρα σε εμάς. Για λίγο δεν ήθελε να με ακούσει αλλά μετά και την παρότρυνση από τους άλλους 3 πείστηκε και άρχισε να τρέχει προς το χωριό. Εμείς κοιταχτήκαμε για μια στιγμή μεταξύ μας και ορμήσαμε και πάλι μέσα. Ψάχναμε κάθε δωμάτιο που υπήρχε στον δρόμο μας για βρούμε τους πειρατές και να τους πιάσουμε στον ύπνο. Μετά από καμιά δεκαριά δωμάτια βρήκαμε ένα που κοιμόντουσαν μέσα πειρατές και ορμήσαμε. Ο Makoto άρχισε να σημαδεύει μερικούς αντιπάλους με το όπλο του, η Yumi χρησιμοποίησε κάτι που μου έμοιαζε με καράτε, ο Kiyoshi έβγαλε το katana του και εγώ έγινα ολόκληρος ατσάλι και τους επιτέθηκα.

Όλοι μαζί αρχίσαμε να βαράμε τους περίπου 20 πειρατές που υπήρχαν στο δωμάτιο. "Bouseki Surashu" φώναξα καθώς έκανα μια στριφογυριστή κίνηση και έκοβα ότι ακουμπούσαν οι λεπίδες μου.
- Καλά σας ξυπνητούρια, κ%$%$#&ς!!! φώναξα καθώς τους σκοτώναμε όλους. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το δωμάτιο είχε βαφτεί κόκκινο από το αίμα των πειρατών, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να φέρουν καμία αντίσταση στις επιθέσεις μας. Δεν πέρασε πολύ ώρα και ακούσαμε φασαρία από το υπόλοιπο πλοίο.
- Από ότι φαίνεται ξύπνησαν και οι άλλοι... παρατήρησε ο Makoto και βγήκαμε από το δωμάτιο. Ο διάδρομος σιγά σιγά είχε αρχίσει να γεμίζει άτομα που προσπαθούσαν να καταλάβουν τι έγινε. Κάποιοι κοίταξαν προς το μέρος μας και αφού ειδοποίησαν τους υπόλοιπους άρχισαν να οπλίζονται. Εμείς τρέξαμε πάνω σε μερικούς που δεν ήξεραν ακόμα τι συνέβαινε και τους βγάλαμε εκτός μάχης αμέσως.
- Πιάστε τους!! φώναζαν μερικοί που έρχονταν από πίσω μας αλλά μέχρι να φτάσουν τους είχε πυροβολήσει όλους ο makoto και ο Kiyoshi πέρασε ανάμεσά τους και τους έκανε θανάσιμα κοψίματα σε όλους.
- Όχι κι άσχημα... σκέφτηκα και συνεχίσαμε τις επιθέσεις μας στους πειρατές.

Μετά από λίγα λεπτά οι περισσότεροι πειρατές στο πλοίο είχαν πέσει είτε νεκροί είτε αναίσθητοι και έτοιμοι να πεθάνουν από τα τραύματά τους. Εμείς προχωρούσαμε στους διαδρόμους και καθαρίζαμε όποιον πήγαινε να μας σταθεί εμπόδιο. Ξαφνικά όμως πετάγεται ο Largo μαζί με μερικούς από τους άντρες του και μας μπλοκάρουν τον δρόμο.
- Αφήστε τον σε εμένα αυτόν... είπα στους άλλους 3 και ετοιμάστηκα για μάχη.
- Εδώ σταματάει αυτή η τρέλα! Θα σε σκοτώσω και θα τελειώσουμε με αυτό το θέμα!! μου δήλωσε ο Largo και άρχισε να φτιάχνει ένα δίχτυ.
- Δεν μπορείς να με νικήσεις! Την προηγούμενη φορά με έπιασες απροετοίμαστο! τώρα ξέρω όλα τα κόλπα σου σε αντίθεση με το τι ξέρεις εσύ για εμένα. του απάντησα και συνέχισα: Α και μην ξεχνάς ότι δεν πρόκειται να σε αφήσω να πάρεις τα τρόφιμα του νησιού! και έπειτα έτρεξα προς το μέρος του για να του επιτεθώ. Το δίχτυ του πέρασε ξυστά από εμένα αλλά για να το αποφύγω χτύπησα πάνω σε ένα τοίχο. Ο Largo χαμογέλασε και μου πέταξε και άλλο ένα δίχτυ και το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε. Από τα νεύρα μου βάρεσα τον τοίχο και τον έσπασα.
- Άι στο διάολο! Δεν γίνεται να πολεμήσω εδώ! Καλύτερα να τον τραβήξουμε έξω από το πλοίο. φώναξα στους άλλους 3 και αφού συμφώνησαν αρχίσαμε να τρέχουμε όλοι μαζί προς την έξοδο.

Ο Largo και οι άντρες του άρχισαν να τρέχουν πίσω από εμάς και μου φώναξε:
- Κατάλαβες ότι δεν μπορείς να με νικήσεις και άρχισες να τρέχεις? Χαχαχαχα! μου φώναξε υπεροπτικά.
- Ακολούθησε με λίγο ακόμα και θα δεις τι θα πάθεις... είπα σιγανά για να μην με ακούσει. Μετά από ένα μικρό κυνηγητό καταφέραμε να τους τραβήξουμε έξω από το πλοίο, βγήκαμε στην στεριά και σταματήσαμε να τρέχουμε. Γυρίσαμε προς το μέρος τους και είπα:
- Τώρα δεν έχεις καμία πιθανότητα να με κερδίσεις! Έπειτα, μιλώντας στους δικούς μου τους έδωσα την άδεια να βαρέσουν τους πειρατές που είχε μαζί του αλλά όχι τον Largo. Εκείνοι συμφώνησαν και ξεκινήσαμε την μάχη. Εγώ άρχισα να τρέχω κατά πάνω στον Largo και οι άλλοι 3 βαρούσαν με όποιον τρόπο μπορούσαν τους υπόλοιπους πειρατές.
- Δεν πρόκειται να με νικήσεις ποτέ! φώναξε ο Largo τρέχοντας κι αυτός προς το μέρος μου. Έχοντας ολόκληρο το σώμα μου μεταμορφωμένο σε ατσάλι, του έριξα μία δυνατή μπουνιά στο στομάχι. Ή τουλάχιστον εκεί σημάδευα αφού το μεταμόρφωσε σε δίχτυ και το χέρι μου πέρασε μέσα από αυτό.
- Δεν έχεις δει όλα τα κόλπα μου... Χεχεχε... μου είπε περήφανος για τον εαυτό του και αφού έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω επανέφερε το σώμα του στο κανονικό σχήμα.

- Άλλο ένα φτηνό κόλπο... Ομολογώ ότι δεν περίμενα να είχες κρυμμένα και άλλα τέτοια. του είπα και χωρίς να χάσω χρόνο του ξαναεπιτέθηκα. "Sendan Surashu" φώναξα και πέρασα με μεγάλη ταχύτητα από δίπλα του. Εκείνος μέχρι ενός σημείου μπορούσε να μείνει μπροστά από εμένα αλλά τελικά τον πέρασα και παράλληλα τον έκοβα στα πλευρά.
- Πώς σου φάνηκε αυτό, μουστάκια?
- Αυτό δεν ήταν τίποτα σε σχέση με αυτό που θα πάθεις... Και μην με λες μουστάκια...
- Θα σε λέω όπως θέλω, μουστάκια.
- Κόψτο γιατί θα το μετανιώσεις!
- Δεν βλέπω να το μετανιώνω, μουστ.. Εκείνη την στιγμή έφτιαξε ένα τεράστιο δίχτυ και πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου, αφού κάλυψε μια μεγάλη έκταση από πάνω μου μου το πέταξε.
- Δεν θα ξεφύγεις από αυτό! φώναξε και γελούσε σαν υστερικός.
- Πες πως ήδη ξέφυγα! του είπα και αφού έτρεξα καταπάνω του του έκανα ένα βαθύ κόψιμο στο στομάχι, χωρίς να προλάβει να το μετατρέψει σε δίχτυ αυτή τη φορά.
- Πώς είναι δυνατόν?? απόρησε και έπιασε το στομάχι του ενώ εκείνη την στιγμή άρχισε να τρέχει από το στόμα του αίμα.

Η μάχη είχε κριθεί αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Εκείνη την στιγμή οι άλλοι 3 είχαν τελειώσει και με τους άντρες που ήταν μαζί με τον Largo και είχαν κάτσει λίγο πιο πίσω από εμένα για να ξεκουραστούν από τις συνεχόμενες μάχες. Ο Largo είχε γονατίσει και δεν μπορούσε να ανασάνει καλά και έφτυνε συνεχώς αίμα.
- Δεν θα σε αφήσω να βασανίζεσαι για πολύ ακόμα. του ανακοίνωσα καθώς στεκόμουν από πάνω του. Έπειτα, τον κάρφωσα στην πλάτη με το ένα χέρι και του έκοψα το κεφάλι με το άλλο. Μετά γύρισα στους άλλους 3 και τους ρώτησα:
- Είστε εντάξει? Εκείνοι απάντησαν καταφατικά. Η μάχη τελείωσε. Χωρίς τον αρχηγό τους δεν υπάρχει περίπτωση να μας επιτεθούν όσοι έχουν μείνει ζωντανοί. Πάμε σιγά σιγά προς το χωριό... Τους είπα και αρχίσαμε να περπατάμε προς εκείνη την κατεύθυνση.
- Πού πας εσύ?? Νομίζεις ότι θα την βγάλεις καθαρή μετά από ότι έκανες στον αδερφό μου? φώναξε κάποιος από το πλοίο των πειρατών και γύρισα να δω ποιος ήταν. Ο χοντρός τύπος από χτες με τα όπλα στεκόταν στην είσοδο του πλοίου και με σημάδευε με τα όπλα του. Αμέσως ο Makoto τον σημάδεψε και εκείνος με την σειρά του και του έριξε. Η βολή του makoto πέτυχε το ένα από τα 2 όπλα που κρατούσε ο χοντρός και του έφυγε από το χέρι.

- Πώς τολμάς να μπαίνεις εμπόδιο στην εκδίκησή μου τιποτένιε? φώναξε ο χοντρός και έριξε μια στον Makoto αλλά αστόχησε για λίγο.
- Μπορεί να αστόχησα αυτή την φορά αλλά την επόμενη δεν θα αστοχήσω.
- Μην μπλεχτείς σε αυτή την μάχη Makoto... Αυτός ο άνθρωπος θέλει εκδίκηση και την ψάχνει μόνο από εμένα. Θα τελειώσω στα γρήγορα μαζί του και θα γυρίσουμε μετά στο χωριό. Εκείνος ζήτησε συγγνώμη και έπειτα επιτέθηκα στον άνθρωπο που ήθελε εκδίκηση.
- Πώς είπαμε σε λένε? Να ξέρεις ότι εκτιμάω ανθρώπους που για χάρη των φίλων ή των συγγενών τους πολεμάνε με κάποιον πολύ δυνατότερο από αυτούς.
- Είμαι ο Corto και θα σε νικήσω! φώναξε και μου έριξε μία με το πιστόλι. Η σφαίρα εξοστρακίστηκε πάνω στο ατσάλινο σώμα μου και έπεσε στην θάλασσα. Μετά του επιτέθηκα με το χέρι μου αλλά πρόλαβε και έβαλε το όπλο του στη μέση και εκείνο κόπηκε. Όμως η σύγκρουση ήταν αρκετή για να αλλάξει την πορεία του χεριού μου και να μην τον πετύχω. Αμέσως μετά έκανα μια σβούρα στον αέρα και με το άλλο χέρι του έκανα ένα βαθύ κόψιμο στον θώρακα. Παρόλο το τραύμα συνέχισε να μάχεται για λίγο ακόμα αφού έβγαλε άλλο ένα πιστόλι από μία τσέπη του και με πυροβόλησε στο κεφάλι.

Το χτύπημα ήταν από τόσο κοντά που το κεφάλι μου πόνεσε πολύ αλλά η σφαίρα επέστρεψε πίσω στον Corto και τον πέτυχε στον ώμο. Αμέσως πέταξε κάτω ο όπλο που κρατούσε και με το άλλο χέρι έπιασε τον ώμο του.
- Η διαφορά μας είναι τεράστια και δεν μπορείς να με νικήσεις... Πάλεψες γενναία αλλά θα πεθάνεις! του είπα και του κάρφωσα το δεξί μου χέρι στο σημείο του θώρακα που βρίσκεται η καρδιά, κόβοντας οτιδήποτε έβρισκε εμπόδιο μπροστά του. Εκείνος με έφτυσε στην μούρη και έπειτα έπεσε ετοιμοθάνατος στο έδαφος. Μετά γύρισα στους άλλους 3 και πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή στο χωριό. Σε όλη την διαδρομή κανείς μας δεν μίλησε. Όταν φτάσαμε στο χωριό είχε ξημερώσει και είδαμε μερικούς ανθρώπους να περιμένουν ξύπνιοι για να δουν τι θα γινόταν, αφού έμαθαν για την μάχη που δίναμε από την Yoko. Μόλις μας είδαν άρχισαν όλοι να φωνάζουν και να πανηγυρίζουν που γυρίσαμε όλοι πίσω ζωντανοί, αν και ήμασταν μέσα στα αίματα (είτε δικά μας είτε των αντιπάλων).
- Ας στήσουμε ένα γλέντι για να γιορτάσουμε αυτή την νίκη κατά των πειρατών!! φώναξε ο Δήμαρχος και όλοι όσοι βρίσκονταν σε εκείνο το σημείο συμφώνησαν.

Εγώ και οι 3 που πολέμησαν στο πλάι μου πήγαμε για ζεστό μπάνιο και ύπνο. Ειδικά οι άλλοι 3 τον χρειάζονταν αφού δεν νομίζω να είχαν δώσει ποτέ ανάλογη μάχη. Έτσι το γλέντι αναβλήθηκε για μία μέρα για να είμαστε κι εμείς ξεκούραστοι. Μετά από σχεδόν 20 ώρες ύπνου είχαμε σηκωθεί όλοι και καθίσαμε δίπλα στο συντριβάνι του χωριού και μιλούσαμε. Σχολιάζαμε διάφορα που έγιναν σε αυτή τη μάχη αλλά και γενικά για την πειρατική ζωή και την ζωή στο χωριό.
- Ο γιος σου πρέπει να είναι πολύ θυμωμένος με εσένα που δεν τον έχεις πάρει πουθενά μαζί σου τις τελευταίες μέρες! είπε ο Kiyoshi στον Makoto και αρχίσαμε όλοι να γελάμε εκτός από τον Makoto.
- Δεν είναι αστείο! Να δείτε που αύριο δεν θα μου μιλάει καθόλου! απάντησε κι εμείς δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να γελάμε. Μετά από περίπου 5 λεπτά που γελούσαμε με τον Makoto, η Yumi με ρώτησε:
- Teo, όμως δεν μας είπες ακόμα... Πήρες την απόφασή σου για το αν θα μας δεχτείς στο πλήρωμα? Αμέσως οι άλλοι 2 σταμάτησαν να μιλούν και επικεντρώθηκαν σε εμένα περιμένοντας με αγωνία την απάντησή μου.
- Η πειρατική ζωή είναι σκληρή... Μάχες σαν αυτή που δώσαμε πριν σχεδόν μία μέρα θα βρίσκουμε σχεδόν σε κάθε νησί που θα πηγαίνουμε και πολλές φορές θα είναι και ακόμα χειρότερες... Χτες μου δείξατε ότι έχετε την δύναμη να ανταπεξέρχεστε σε πολλές περιπτώσεις αλλά όχι σε όλες. Ξέρω ότι ψάχνω κάτι που δεν μπορώ να βρω και γι αυτό θα σας δεχτώ στο πλήρωμα για το δημιουργήσω. Ακολουθείστε με στις περιπέτειες μου και σίγουρα θα γίνετε ακόμα δυνατότεροι μέσα από αυτές!

Μόλις τελείωσα να μιλάω σηκώθηκαν και οι 3 ενθουσιασμένοι από την απόφασή μου και αφού ακούμπησαν το δεξί τους χέρι στο κεφάλι τους, είπαν ταυτόχρονα:
- ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ!
Η υπόλοιπη νύχτα μέχρι το πρωί πέρασε σχεδιάζοντας τι θα μπορούσαμε να κάνουμε στις περιπέτειες μας και γελούσαμε με αυτά που σκεφτόμασταν ότι θέλαμε να κάνουμε. Το επόμενο πρωί ήρθε και μαζί του και αρκετές ετοιμασίες για το γλέντι. Εκεί θα ανακοινώναμε ότι θα ταξιδεύαμε μαζί από εδώ κι εμπρός. Σχεδόν ταυτόχρονα με τις ετοιμασίες για το γλέντι μάζευαν και τα πράγματά τους καθώς το βράδυ σκοπεύαμε να αναχωρήσουμε αφού όλοι ανυπομονούσαμε για το επόμενο ταξίδι. Το γλέντι έφτασε και όλοι μαζί διασκεδάζαμε, τρώγαμε πίναμε για μερικές ώρες. Κάποια στιγμή σηκώθηκα όρθιος και παρακάλεσα όλο τον κόσμο να κάνει ησυχία:
- Θέλω να σας ανακοινώσω κάτι. Το βράδυ φεύγω από το νησί και μαζί μου θα έρθουν o Makoto, o Kiyoshi και η Yumi, ως μέλη του πληρώματός μου. Γι αυτό ας τσουγκρίσουμε όλοι στην υγειά τους και ας ευχηθούμε ότι πάντα θα είναι γεροί και δυνατοί. Μουρμουρητά ακολούθησαν τα λόγια μου αλλά σχεδόν όλοι σήκωσαν τα ποτήρια τους και φώναξαν:
- Kanpai!!!

Όπως ήταν φυσικό η γυναίκα και ο γιος του Makoto είχαν αντιρρήσεις και πήγα προς το μέρος τους για να τους μιλήσω και ειδικά στον γιο του, αφού από προσωπική πείρα ήξερα πως αισθάνεται ένα παιδί όταν φεύγει ο πατέρας του για να γίνει πειρατής.
- Μικρέ... Ξέρω ακριβώς πώς αισθάνεσαι. Ήμουν περίπου στην ηλικία σου όταν ο πατέρας μου έφυγε στην θάλασσα για να γίνει πειρατής. Πρέπει να είσαι περήφανος γι αυτόν και να τον θαυμάζεις. Όταν μεγαλώσεις να γίνεις δυνατός σαν και αυτόν και έλα να ας βρεις για να μπεις στο πλήρωμά μας! Ο μικρός με αγκάλιασε με δάκρυα στα μάτια και ο makoto λίγο πιο δίπλα μιλούσε με την γυναίκα του η οποία τελικά πείστηκε και του έδωσε την ευχή της και μαζί και ένα ρουφηχτό φιλί. 2 ώρες μετά βρισκόμασταν όλοι κοντά στο πλοίο μου και οι χωρικοί μας έδωσαν μερικές προμήθειες για το ταξίδι. Ο Makoto και οι άλλοι 2 χαιρετούσαν όλους τους γνωστούς και τους φίλους τους και εγώ τους περίμενα πάνω στο πλοίο. Όταν τελείωσαν με τους χαιρετισμούς ανέβηκαν και αυτοί πάνω και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε. Για μερικά λεπτά ακόμα κοιτούσαμε προς το νησί και οι χωρικοί μας χαιρετούσαν ακόμα. Μετά από λίγο κοίταξα την Log Pose και τους φώναξα:
- Στρίψτε το πλοίο βορειοανατολικά!!!!
- ΑΑΥΥΕ! απάντησαν πρόθημοι. Μια καινούρια περιπέτεια μαζί με καινούρια πρόσωπα ήταν προ των πυλών....

Όνομα: Messi D. Teo
Haki Points: 2
Player of the Month Points: 8
Beli: 75.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Ερώτηση: Γιατί σε κάθε ιστορία κατουριέσαι??? Τόσο πολύ σου αρέσει αυτό ??? Καλό στόρυ, καλώς τα δέχτηκες...