[Τέλος] A Relation-ship has been forged!

Αρχή

Μετά την επίσκεψή μου στο Holger Island κατευθυνόμουν προς το νησί Mecha ακολουθώντας το Kama Pose. Στο Holger είχα μάθει μια νέα τεχνική για το σπαθί, την οποία είχα σκοπό να βελτιώσω και στο μέλλον να τελειοποιήσω. Με βάση το Kama Pose, που έμοιαζε αρκετά με πυξίδα, ακολουθούσα τη σωστή πορεία, αλλά δεν μπορούσα να κρίνω πότε θα έφτανα, καθώς το νησί δεν υπήρχε στις συντεταγμένες. Έτσι, έπλεα με τον άνεμο για βοηθό. Λέγεται ότι το Mecha Island ήταν μια γιγάντια χελώνα, η οποία ξυπνούσε κάθε 1000 χρόνια για να γεννήσει τα αυγά της. Για αυτό το λόγο δεν υπήρχε στο χάρτη. Αυτό με έκανε να θέλω ακόμα περισσότερο να το επισκεφτώ. Μη έχοντας με τι να ασχοληθώ, αποφάσισα να εξασκήσω το Shigure Souen που μου έμαθε ο Shunsui και να το προσαρμόσω όσο το δυνατόν περισσότερο στην ιδιαιτερότητά μου. Μετά την προπόνησή μου, έκανα μπάνιο και γέμισα μια κούπα καφέ. Κάθισα στο κλασσικό πλέον μέρος της πλώρης και κοιτούσα τον ουρανό. Ευτυχώς το γεράκι δε φαινόταν στον ορίζοντα, κάτι που με γέμιζε ελπίδες. Θα μπορούσα να εξερευνήσω αυτό το νησί με την ησυχία μου. Τις σκέψεις μου διέκοψε ένα κρώξιμο, που με έκανε να πεταχτώ όρθιος. Γύρισα και αντί για το γεράκι αντίκρισα ένα γλάρο.
- Ηλίθιο... ΜΕ ΤΡΟΜΑΞΕΣ!!! ούρλιαξα και έσυρα το κανόνι προς το μέρος του, κάνοντάς το θαλασσοπούλι να πετάξει αστραπιαία.
-Δε θα σε αφήσω να ξεφύγεις είπα και σήκωσα μια οβίδα. Σκόπευσα το γλάρο και φώναξα: Repel!
Η οβίδα εκσφενδονίστηκε και όταν ήρθε σε επαφή με το θαλασσοπούλι εξερράγη. Ετοιμάστηκα να του ρίξω άλλη μια, αλλά πρόσεξα ένα νησί στον ορίζοντα που δεν υπήρχε στο χάρτη.
-Τς! Τυχερό είσαι. Έφτασα. είπα στα απομεινάρια του γλάρου που έπεφταν στη θάλασσα και πήγα στην καμπίνα μου να ετοιμαστώ.

-...............................!
Ξύπνησα ξαφνικά όταν η βάρκα μου άρχισε να μπάζει νερά από μπροστά. Είχα τρομάξει αρκετά γιατί δεν είχα προσέξει πως βρισκόμουν μπροστά από ξηρά και πίστευα πως κάτι άλλο είχε προκαλέσει τόσο σοβαρή ζημιά στην βάρκα. Γύρισα το κεφάλι μου όμως και οι φόβοι μου εξαφανίστηκαν. Βράχοι πανύψηλοι βρέθηκαν μπροστά μου. Ξανακοίταξα γρήγορα τον χάρτη που μου είχε δώσει ο καπετάνιος για να σιγουρευτώ πως είχα φτάσει στο Avalon. Λίγο πριν πέσω αναίσθητος είχα γύρει την βάρκα έτσι ώστε να ακολουθήσει σταθερή πορεία προς το Avalon αλλά κάτι πρέπει είτε να με παρέσυρε από την διαδρομή, ή να μπήκε.... μπροστά? Αυτό!? Βούτηξα στο νερό και κολύμπησα μέχρι κάποιο βατό σημείο του νησιού. Τραβήχτηκα και τότε έτυχε να δω το βραχιόλι που είχα μαζέψει από τον Jaggerjaw. Είχε πάνω μία πυξίδα η οποία είχε τρελαθεί. Στο Cytherea έδειχνε κανονικά προς έναν προορισμό ενώ τώρα έδειχνε παντού. Λογικά θα έδειχνε αυτό το νησί.
-Τςς, κι άλλη στάση πριν τον προορισμό μου? Naruto Filler γίναμε!
Συνέχισα έτσι χαρωπά τον δρόμο μου προς ανακάλυψη πολιτισμού!

Φόρεσα το μανδύα μου και έβαλα τις σφαίρες στις θήκες του παντελονιού μου. Βεβαιώθηκα ότι φορούσα τα γάντια μου κι ότι είχα πάρει το δίχτυ από Kairoseki μαζί και περίμενα υπομονετικά μέχρι να φτάσω στο Mecha Island. Λίγη ώρα αργότερα έφτασα κοντά στην παραλία και χρησιμοποιώντας τη βάρκα μου βγήκα στην ακτή. Κοίταξα ερευνητικά το τοπίο. Λίγο μπροστά απ'την παραλία υπήρχε μια μεγάλη έκταση πράσινου, ενώ στο βάθος αγνοφαινόταν η κορυφή ενός λόφου. Δίχως να χάσω χρόνο άρχισα να περπατώ προς το δάσος, πάντα σε επιφυλακή, αφού στο Holger Island είχα βαρεθεί να με αιφνιδιάζουν. Καθώς προχωρούσα όλο και βαθύτερα στο δάσος, ακούστηκε ένας περίεργος ήχος. Αμέσως τράβηξα το σπαθί μου και πήρα αμυντική στάση, ανιχνεύοντας ταυτόχρονα το τοπίο. Έμεινα ακίνητος για λίγο, αλλά ο ήχος δεν ακούστηκε πάλι. Κατέβασα το σπαθί μου και περπάτησα με προσοχή. Μετά από πέντε βήματα ο ήχος ακούστηκε ξανά και αυτή τη φορά πιο έντονα. Τότε, εμφανίστηκε από έναν θάμνο ένα ρομπότ. Για την ακρίβεια ήταν ένας μηχανικός... πολεμιστής.
-Τι στο καλό είσαι εσύ τώρα? είπα έκπληκτος και σήκωσα το σπαθί μου.
Η απάντηση που έλαβα, ήταν η εφόρμηση του μηχανικού πολεμιστή. Τράβηξε ένα σπαθί (δε ξέρω από που μη με ρωτάτε) και προσπάθησε να με κόψει στο στήθος. Παρόλα αυτά οι κινήσεις του ήταν αργές. Έτσι απέφυγα εύκολα την επίθεση κάνοντας ένα βήμα στο πλάι και αντεπιτέθηκα στο άλλο του χέρι, που κρατούσε μια ασπίδα. Το χτύπησα με δύναμη, αλλά δεν έχασε την ισορροπία του. Ούτε καν κουνήθηκε. Έτσι έκανα μερικά πίσω βήματα και ετοιμάστηκα να επιτεθώ ξανά, όταν ο περίεργος ήχος ακούστηκε ξανά και άλλος ένας μηχανικός πολεμιστής εμφανίστηκε πίσω μου.
-Τι στο καλό γίνεται εδώ πέρα? Φωλιά έχουνε?
Το σχόλιό μου μάλλον απάντησαν οι άλλοι πέντε πολεμιστές που εμφανίστηκαν, όλοι ένοπλοι και έτοιμοι να με αφανίσουν.
-Με δουλεύεις!?

-Πεινάω...
Το δάσος που είχα μπει από πριν ήταν πυκνό με τεράστεια βλάστηση αλλά... με τίποτα φαγώσιμο!!! Είχα βγάλει το σπαθί μου και έπαιζα με αυτό χτυπώντας τους κορμούς των τεράστειων δέντρων που αποτελούσαν το δάσος. Η ζέστη εκεί ήταν αφόρητη. Όμως κάτι που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν ένας παράξενος ήχος που ερχόταν από κάτι θάμνους λίγο πιο μακριά από εμένα. Πλησίασα με στάση άμυνας και σιγά σιγά έκανα άκρη την μάζα φυτών που κάλυβαν την πηγή του ήχου αυτού. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ένα ρομπότ βρέθηκε μπροστά μου με κάποιον μέσα να το ελέγχει.
-Πεινούσα αλλά όχι για μάχη και για αίμα... αν αποκαλείται αίμα αυτό που θα βγάλει η μηχανή!
Πήρα φόρα και όρμησα στο ρομπότ όταν μου γύρισε την πλάτη. Από πίσω, είχε μία θύρα σε ένα συγκεκριμένο σημείο που πραγματικά δεν ήξερα γιατί υπήρχε εκεί κάτι τέτοιο. Δοκίμασα να δω τι θα γίνει αν έκλεινα αυτή την θύρα με το σπαθί μου. Με μία γρήγορη κίνηση πλάτυνα την θύρα και τότε συνέβη το απροσδόκητο. "Αίμα" κύλησε από την θύρα η οποία πλέον ήταν τρύπα!
-Εκεί... μπαίνουν... τα... ΚΑΥΣΙΜΑ!?!?

Οι επτά μηχανικοί πολεμιστές με είχαν περικυκλώσει και είχαν στρέψει τα σπαθιά τους προς το μέρος μου. Δεν είχα πολλές επιλογές. Με την πανοπλία που έβλεπα ότι ήταν εφοδιασμένοι, οι επιθέσεις με το σπαθί μου δε θα είχαν αποτέλεσμα. Αυτό μου άφηνε μόνο μια επιλογή.
-Αν και είστε ρομπότ... σας λυπάμαι. είπα και έβγαλα τα γάντια μου (για να φανώ cool)
Άρχισα να εκπέμπω μαγνητικά κύματα και σιγά-σιγά, τα ρομπότ ωθούνταν προς τα πίσω. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου όταν το είδα. Ήταν σκέτα σίδερα, που σημαίνει ότι είχα πλήρη έλεγχο πάνω τους. Με μια κίνηση του χεριού μου σηκώθηκαν στον αέρα και αφήνοντας τα πέντε ρομπότ να πέσουν στο έδαφος, ασχολήθηκα με τα δυο που αιωρούνταν. Διεύρυνα την απόσταση μεταξύ τους, στέλνοντας το ένα δεξιά και το άλλο αριστερά και με δύναμη τα έκανα να συγκρουστούν, διαλύοντας τα σε κομμάτια. Οι υπόλοιποι πολεμιστές σηκώθηκαν κάνοντας τον ίδιο εκνευριστικό ήχο που έμοιαζε με κροτάλισμα και έτειναν τα σπαθιά τους προς το μέρος μου. Άρχισα να στέλνω μαγνητικά κύματα από κάθε πιθανή μεριά κατά πάνω τους και ύστερα από λίγο άρχισαν να συμπυκνώνονται, μέχρι που τα εσωτερικά τους εξερράγη. Χτύπησα τις παλάμες μου, δείχνοντας ότι τελείωσα και φόρεσα ξανά τα γάντια μου. Κοίταξα το τοπίο γύρω μου, το οποίο είχε γεμίσει με κομμάτια από μηχανές και ένα ένοχο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου.
-Αν κάποιος μένει εδώ την έχω βάψει
Ξάφνου, ακούστηκε ένας θόρυβος πίσω μου και γυρνώντας, αντίκρισα έναν τύπο. Ήταν ψηλός και είχε αφάνα. Είχε υπερβολικά μεγάλα χέρια και μια φάτσα όμοια με... πίθηκο. Στα χέρια του κρατούσε μερικά εργαλεία και με κοιτούσε σαν χαμένος.

Τα καύσιμα του ρομπότ άρχισαν να χύνονται στο έδαφος σαν ποτάμι. Έκανα ένα άλμα προς τα πίσω καθώς το ρομπότ γυρνούσε. Όταν ο οδηγός του με είδε τρόμαξε και πετάχτηκε πίσω στην θέση του. Αμέσως μετά όμως σοβάρεψε και άρχισε να κινεί το ρομπότ. Τα χέρια του έβγαλαν από τις παλάμες δύο τσεκούρια και τότε πήρε θέση μάχης. Με τις ρόδες που είχε στα πόδια του κινήθηκε μπροστά και μου έκανε επίθεση. Στην αρχή ύψωσε το ένα τσεκούρι στον αέρα και το άλλο το έφερε πλάγια. Είδα μία ελαφριά κίνηση από το ρομπότ και τότε κατάλαβα ότι θα μου έκανε επίθεση. Βρήκα την κατάλληλη στιγμή και πήδηξα στο πλάι μόνο και μόνο για να δω την αποφυγή της κάθετης επίθεσης να αντικαθιστάται με την πλάγια. Το τσεκούρι που είχε στο άλλο χέρι ήρθε με τεράστεια δύναμη πάνω μου και λίγο έλειψε να με κόψει στα δύο. Ευτυχώς για εμένα, τοποθέτησα το σπαθί μου σε εκείνη τη θέση και έτσι απέκρουσα το χτύπημα αυτό πετώντας με αρκετά μακριά. Πέρασα μερικά δέντρα ξυστά μέχρι που προγειώθηκα πάνω σε έναν άνθρωπο. Όταν σηκώθηκα πρόσεξα πως ήταν ένας κακόγουστος τύπος με σκουλαρίκια και φρύδια με ράμματα! WHAA?
-Χεχεχε, πόνεσε ξέρεις. Θα το πληρώσεις ακριβά αυτό! Θα σε σκοτώσω!!!!!

Με κοίταζε με ένα ηλίθιο βλέμμα, που με έκανε να νομίζω ότι σε λίγο θα έσταζε σάλιο απ'το στόμα του.
-Ε... πίθηκε. Επικοινωνείς? του είπα και του πέταξα μια πέτρα στο κεφάλι.
Λες και ξύπνησε απ'το λήθαργο, τα μεταλλικά αντικείμενα έπεσαν στο έδαφος και το ύφος του άλλαξε.
-Τ.. Τι!? Ποιος είσαι εσύ?
-Καλημέρα! Ξύπνησες αγόρι μου?
-Ποιος είσαι ξένε? Απ'την απάντηση σου εξαρτάται αν θα ζήσεις! είπε σηκώνοντας τις γροθιές του που είχαν το ίδιο μέγεθος με μπούτι αγελάδας.
-Δεν έχω λόγο να σου πω το όνομά μου.
-Τότε θα πεθάνεις.
-Καλά... βγάλε την πιπίλα σου πρώτα! του απάντησα και τράβηξα το σπαθί μου.
Εκείνος, νευριασμένος απ'τα λόγια μου, όρμησε με τις γροθιές του να στοχεύουν το κεφάλι μου. Η πρώτη μπουνιά πέρασε ξυστά απ'το αριστερό μου μάγουλο, ενώ η επόμενη θα με χτύπαγε στο στομάχι, αν δεν είχα κάνει την εκπαίδευση με τον Shunsui. Πριν με χτυπήσει, πήδηξα στον αέρα και χτυπώντας με δύναμη το πάνω μέρος της γροθιάς του, πετάχτηκα ακόμα ψηλότερα αποφεύγοντας πλήρως την επίθεση. Στη συνέχεια κατέβασα με δύναμη το σπαθί μου κι ο αντίπαλός μου προσπάθησε να το αποφύγει, αλλά ήταν πολύ αργός. Έκανε στο πλάι, αλλά το σπαθί μου τον βρήκε στον ώμο, κόβοντας ολόκληρο το αριστερό του χέρι. Απ'τη πληγή δε βγήκε αίμα όμως. Στο διαμελισμένο ώμο του υπήρχε ένα μηχανικό κομμάτι, τα οποίο είχε βραχυκυκλώσει και μια έκφραση τρόμου είχε δημιουργηθεί στο πρόσωπό του.
-Αααα! Το χέρι μου!!!
-Αφού δεν πονάς ρε βλήμα...
-Και εσύ πώς το ξέρεις!?
-Αφού είναι μηχανικό ρε!

Πήγε να μου ρίξει μπουνιά όσο είμουν ξαπλωμένος στο έδαφος αλλά την απέφυγα το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το έδαφος καταστράφηκε στο σημείο αυτό ενώ δημιουργήθηκε ένας μεγάλος κρατήρας. Με κοίταξε και μου όρμησε πάλι αλλά τώρα είμουν προετοιμασμένος! Έφερα το σπαθί μου στην ίδια ευθεία με την καρδιά του αντιπάλου μου και όταν έφτασε αρκετά κοντά τότε έπεσα μπρούμητα στο έδαφος χωρίς όμως να προεκτείνω τα χέρια μου για να μην χτυπήσω. Αμέσως χρησιμοποίησα το αριστερό μου πόδι για να χαρίσω στο σώμα μου εξαιρετική επιτάχυνση λίγο πριν ακουμπήσει το πρόσωπό μου το έδαφος. Η απότομη αλλαγή της ταχύτητάς μου μου έδωσε το πλεονέκτημα και αιφνιδίασα τον αντίπαλό μου. Το σπαθί μου καρφώθηκε στο σημείο της καρδιάς του, πράγμα που με ικανοποίησε και εμένα και το σπαθί μου. Δεν φάνηκε όμως να πτοείται από αυτό. Πιο συγκεκριμένα, εμφάνισε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του.
-Αστόχησες φίλε!
Με έπιασε από το χέρι που κρατούσα το σπαθί μου και μου το έσφιξε. Η λαβή μου έγινε πιο αδύναμη και τελικά άφησα το σπαθί. Την ίδια στιγμή με σήκωσε στον αέρα και με πέταξε κάτω. Έβγαλε το σπαθί μου από την τρύπα που του είχα ανοίξει και το χρησιμοποίησε σε μία απόπειρα να με καρφώσει.

Μετά την ατελείωτη κλάψα του άντρα, αποφάσισε να επιστρέψει στη μονομαχία.
-Θα σε διαλύσω! ούρλιαξε με μίσος και σήκωσε το δεξί του χέρι.
Το απέφυγα εύκολα και έμπηξα το σπαθί μου στο αριστερό του πόδι. Ο άντρας άρχισε να ουρλιάζει απ'τον πόνο και έκπληκτος παρατήρησα ότι απ'την πληγή του έσταζε αίμα. Τράβηξα το σπαθί μου και οπισθοχώρησα λίγο για να είμαι σε απόσταση ασφαλείας. Όσο αργός και ανόητος κι αν ήταν ο αντίπαλός μου, το μηχανικό του χέρι θα προκαλούσε σοβαρή ζημιά αν με πετύχαινε. Επιπλέον, με αυτόν τον τρόπο θα εξασκούσα την ικανότητά μου στο σπαθί και θα απέφευγα τη συνεχή χρήση των δυνάμεων του Φρούτου μου. Μετά από λίγο, ο αντίπαλός μου με κοίταξε οργισμένα και μου όρμησε κουτσαίνοντας. Σήκωσε ξανά το χέρι του προσπαθώντας να μου ρίξει γροθιά, αλλά ήμουν πολύ γρήγορος για εκείνον. Απέφυγα το χτύπημα του και κάνοντας μια περιστροφή, βρέθηκα πίσω του. Αμέσως πέρασα το σπαθί μου στο λαιμό του και του έριξα γονατιά στις κλειδώσεις των ποδιών του για να πέσει στα γόνατα.
-Λοιπόν? Πώς θες να τελειώσει μαϊμού?
-Ποιον είπες μαϊμού! φώναξε εκνευρισμένος, αλλά όταν πίεσα τη λεπίδα μου στο λαιμό του σταμάτησε. Μ...Μη με σκοτώσεις.
-Ωραία. Τότε απάντα στις ερωτήσεις μου. Το νησί κατοικείται?
-Ναι... Ο Rachet-sama έχει χτίσει το φρούριο του στους πρόποδες του λόφου. Μη με σκοτώσεις....
-Σκάσε! Τι θα έλεγες να με πας μέχρι το φρούριο του... ~~~Rachet-sama~~~?
-Μ...Μάλιστα! απάντησε και αφού τον άφησα να σηκωθεί, άρχισε να περπατάει προς το λόφο που είχα δει απ'την παραλία. Επιτέλους, θα μάθαινα παραπάνω γι αυτό το νησί.

Δεν προσπάθησα να αποφύγω την επίθεσή του αλλά αντιθέτως έμεινα εντελώς ακίνητος, άνοιξα διάπλατα το μάτι μου και του χαμογέλασα. Είδα την έκφρασή του να αλλάζει ξαφνικά και τότε άκουσα το σπαθί να καρφώνεται. Όμως δεν κατέληξε στο σώμα μου. Καρφώθηκα ξυστά από το πρόσωπό μου αλλά στο έδαφος.
-Εσύ... είσαι σε... ψυχολογική έκσταση...
Όντως έτρεμα από την συγκίνηση της μάχης.
-Θα σου πω ένα μυστικό... Πέθανες!
Εκτινάχτηκα στον αέρα και με μία περιστροφή του σώματός μου του έριξα μία κλωτσιά στο πρόσωπο. Στριφογύρισε από την επίθεση και έπεσε στα γόνατα. Έβγαλα το σπαθί μου από το έδαφος και τον πλησίασα απειλητικά, με την ίδια έκφραση στο πρόσωπό μου. Σύρθηκε πίσω σε ένα δέντρο και προσπάθησε να βγάλει κάτι από τις τσέπες του.
-Δεν θα σε αφήσω!
Με ένα γρήγορο σπρίντ τον έφτασα και ετοιμάστηκα για να τον αποτελειώσω με ένα τελευταίο χτύπημα στο κεφάλι... κόβοντάς το. Σταμάτησα εκατοστά πριν κόψω σημαντικό μέρος του λαιμού.
-Τι είπες? Κάτι ψιθύρισες μόλις τώρα... Rachet-sama?

Περπατούσαμε για περίπου 20 λεπτά μέσα στο πυκνό δάσος. Ο "όμηρος" μου προχωρούσε πολύ αργά, εξαιτίας της πληγής στο αριστερό του πόδι, ενώ καθ'όλη τη διάρκεια της διαδρομής ακούγονταν οι ήχοι των μηχανών που υπήρχαν στο νησί. Ξαφνικά, το κροτάλισμα ακούστηκε από δυο πλαϊνούς θάμνους και δυο μηχανική τοξότες εμφανίστηκαν. Τα βέλη εκτοξεύτηκαν αμέσως, αλλά μηχανικά τα σταμάτησα με τη χρήση των δυνάμεών μου. Ο άντρας επιχείρησε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και σκύβοντας, έτρεξε προς την αντίθετη κατεύθυνση, αλλά κλωτσώντας τον στο πιγούνι τον επανέφερα στην πραγματικότητα. Άπλωσα τα χέρια μου προς τη μεριά των δυο ρομπότ και άρχισα να στέλνω μαγνητικά κύματα.
-Magnetic Crush! φώναξα και τα δυο ρομπότ συμπυκνώθηκαν.
-Πήγαινες κάπου? ρώτησα τον τύπο με την αφάνα, καθώς πίεζα το σπαθί μου στην πλάτη του.
-Όχι... ΟΧΙ!!!!
Η πορεία μας συνεχίστηκε για λίγα λεπτά ακόμα, χωρίς εκπλήξεις, μέχρι που φτάσαμε μπροστά σε ένα πελώριο σπίτι. Έκανα τον κύκλο του για να το επεξεργαστώ, "σέρνοντας" μαζί μου τον άντρα-πίθηκο, αψηφώντας τα μόνιμα παράπονα που έκανε. Ήταν χτισμένο από πέτρα, ενισχυμένο με σίδερο και ήταν αρκετά ψηλό. Υπολόγιζα ότι είχε τουλάχιστον τρεις ορόφους. Μετά από λίγη ώρα έφτασα μπροστά στην πόρτα, ενώ πλέον έσερνα κυριολεκτικά τον άντρα απ'την αφάνα. Η πόρτα ήταν περίπου 2.5 μέτρα και είχε μεγάλο πλάτος. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί την είχε κατασκευάσει σε τέτοιο μέγεθος. Ο άντρας συνέχιζε να κλαψουρίζει, σε σημείο που άρχιζε να με εκνευρίζει.
-Θα το κλείσεις? Εκτός κι αν θες να ανοίξω την πόρτα με το κεφάλι σου.
-Όχιι~~~
-

-Δεν είπα τίποτα. Ούτε καν σκεφτόμουν. Ήξερα ότι δεν θα επιζούσα μετά το χτύπημά σου οπότε παραδώθηκα στις αισθήσεις μου και έκλεισα τα μάτια μου.
-Ωωω, έχουμε έναν γενναίο εδώ πέρα...
Τον έπιασα από το ρούχο και τον σήκωσα. Αφού στάθηκε στα πόδια του τον κόλλησα στο δέντρο που βρισκόταν πίσω του. Είμουν σίγουρος ότι είχε πει αυτό το όνομα. Και δεν θα το κρατούσε μυστικό για πολύ ακόμη. Τοποθέτησα το σπαθί μου στο δεξί του μάτι και άσκησα μηδαμινή πίεση σε αυτό. Ο τρόμος ήταν απίστευτος για τον ίδιο αλλά όχι και τόσο για εμένα. Όταν έφτασε σε σημείο που απειλούσε σοβαρά την όρασή του έβγαλε μία από τις ωραιότερες κραυγές που είχα ακούσει.
-Θες ακόμα να παίξεις τον ρόλο του άντρα βαρύ και ασήκωτου?
-Δεν θα πάρεις πληροφορίες από εμένα με κάτι τέτοιο!!
-Τότε ας πάμε σε σκληρότερα μέσα... Fufufu!
Έβαλα το σπαθί στην θήκη του και ετοιμάστηκα για το νέο μου βασανιστήριο. Έκοψα ένα κλαδί από το δέντρο και άνοιξα διάπλατα το δεξί του χέρι.
-Ετοιμάσου να γευτείς την ίδια την Κόλαση!
Με την άκρη του κλαδιού τότε ξεκίνησα.... το γαργαλιτό!

Δεν μου πήρε και πολύ για να τραβήξω ότι πληροφορίες ήθελα από τον εχθρό μου. Είχε πλέον λιποθυμίσει και δεν πρέπει να είχε διάθεση να ξυπνήσει για καμιά μέρα ακόμα. Περιεργάστηκα την τρύπα που είχα ανοίξει στην θέση της καρδιάς του και πρόσεξα πως ήταν Cyborg. Δεν έχασα άλλο χρόνο για να βρω την μηχανική του καρδιά και να "παίξω" μαζί της. Προχώρησα μέσα στο δάσος και μετά από πολύ ώρα βρέθηκα μπροστά σε μία βουνοπλαγιά. Το ύψος γινόταν απότομο συνεχώς ενώ τελικά εμφανίστηκε η πλευρά ενός απόκρυμνου βουνού γεμάτο κοφτερές επιφάνειες. Ήξερα και φαινόταν μάλιστα πως αν προχωρούσα κατά μήκος του τότε θα έβρισκα και έναν πιο έυκολο δρόμο. Το σκέφτηκα όμως λίγο και έβγαλα το συμπέρασμα πως με τέτοια τεχνολογία... θα άφηναν παγίδες... και ποιός αποφεύγει τώρα παγίδες? Τότε άκουσα έναν γνώριμο ήχο. Γύρισα και είδα το ρομπότ με το οποίο είχα αναμετρηθεί πριν. Ο οδηγός με το που με είδε ξανατρόμαξε. Με έναν έμπειρο και γεμάτο επιχειρήματα λόγο, του απέσπασα το ρομπότ αφήνοντάς τον κουλό και αποκεφαλισμένο. Το ανέβασμα στην κορυφή έγινε παιχνιδάκι. Με το που έφτασα (πετώντας) είδα ένα τεράστειο σπίτι το οποίο είχε για θέα το τοπίο πίσω μου. Μέσα από τα τζάμια του δεύτερου ορόφου καθόταν ένας ήρεμος άνθρωπος και έπινε την ζεστή του σοκολάτα. Τί να σκέφτηκε όταν πετάχτηκε μπροστά στην φιλήσυχη ημέρα του ένας άνθρωπος σαν και εμένα? Τίποτα... απλά ούρλιαξε! Γύρισα έναν τυχαίο μοχλό και τότε το ρομπότ έχασε την ισορροπία του. Βγήκα γρήγορα έξω και πήδηξα άτσαλα στην σκεπή του κτηρίου. Έκανα λίγες σβούρες μέχρι που έπεσα από το ύψος και κατέληξα μπροστά σε μία γιγαντιαία πύλη. Όμως δεν είμουν μόνος εκεί...

Καθώς περιεργαζόμουν την πύλη, ένας άνθρωπος έπεσε απ'την σκεπή, με αποτέλεσμα να με κάνει να πεταχτώ στον αέρα τρομαγμένος. Είχε πέσει μπρούμυτα και το ντύσιμό του μου τράβηξε την προσοχή. Φορούσε μοβ κιμόνο με κίτρινες λωρίδες στα άκρα και αρκετές κίτρινες πεταλούδες. Είχε μοβ μαλλιά και στη μέση του υπήρχε ένα σπαθί στη θήκη του. Την επόμενη στιγμή ο άγνωστος σηκώθηκε και χτύπησε ελαφρά το κιμόνο του για να το καθαρίσει και ξαφνιάστηκε όταν με είδε. Παρατήρησα ότι το αριστερό του μάτι ήταν καλυμμένο με επιδέσμους κι ότι είχε μια περίεργη αύρα γύρω του. Φάνταζε επικίνδυνος. Έπιασα τον όμηρο μου απ'την αφάνα και πετώντας τον με δύναμη στην πόρτα του είπα:
-Ευχαριστώ, δε θα σε χρειαστώ άλλο. ενώ το βλέμμα μου δεν είχε αποτραβηχτεί στιγμή απ'τον άγνωστο.
Τότε, ένιωσα ότι ο άντρας θα μου επιτεθεί και τράβηξα το σπαθί μου παίρνοντας αμυντική στάση. Τα μάτια μου στένεψαν, ενώ τον περιεργαζόμουν και προσπαθούσα να διαβάσω την επόμενη κίνησή του. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του άντρα και τράβηξε με τη σειρά του το σπαθί απ'τη θήκη του. Σχεδόν αμέσως μου επιτέθηκε, σκοπεύοντας την καρδιά μου. Απέκρουσα το χτύπημα με το σπαθί μου και όρμησα με τη σειρά μου. Κατέβασα το σπαθί μου με δύναμη από τα δεξιά, αλλά το μπλόκαρε με ευκολία και αντεπιτέθηκε με μια κλοτσιά στο στομάχι. Οπισθοχώρησα γρήγορα για να συνέλθω απ'το χτύπημα και να μπορέσω να φτάσω σε σημείο ασφαλείας. Το χαμόγελο δεν είχε εξαφανιστεί απ'το πρόσωπο του αγνώστου και όρμησε ξανά. Αυτή τη φορά κούνησε το σπαθί του προσπαθώντας να με αποκεφαλίσει, αλλά χαμήλωσα στο ύψος των γονάτων και καθώς σηκωνόμουν του έριξα γροθιά στο πιγούνι. Προς μεγάλη μου έκπληξη είχε κάνει ένα βήμα προς τα πίσω και απέφυγε την μπουνιά, αλλά είχα ακόμα το πλεονέκτημα. Κάνοντας μια περιστροφή, κατάφερα να τον πετύχω με τη λαβή του σπαθιού μου στα πλευρά, αναγκάζοντάς τον να οπισθοχωρήσει λίγο.

Όλες του οι επιθέσεις ήταν πολύ δυνατές και ακριβείς! Η τελευταία ειδικά με την λαβή του σπαθιού του με συγκλόνισε αρκετά για να τραβηχτώ από την αρχική μου θέση. Ήταν πολύ ικανός πολεμιστής αλλά και πάλι δεν θα με νικούσε. Έκανα ένα βήμα μπροστά και τίναξα το χέρι με το σπαθί μου στην ίδια κατεύθυνση με τον αντίπαλό μου. Εκείνος έκανε πλάγια κίνηση και ταυτόχρονα κατέβασε το σπαθί του για να με κόψει. Βλέποντας το σπαθί του να κατεβαίνει απειλητικά και μην μπορώντας να κουνηθώ σε μία τέτοια στάση που είχα αποκτήσει λόγω του ρίσκου της προηγούμενης κίνησής μου, πήρα το πρώτο χτύπημα. Ο αριστερός ώμος μου κέρδισε μία όχι και τόσο βαθιά γρατζουνιά. Αν δεν είχα όμως περιστρέψει το σπαθί μου πριν προς το μέρος του, κάνοντάς τον να πεταχτεί πίσω, θα μου είχε κοπεί ολόκληρος. Αίμα κύλησε από την πληγή αλλά το ίδιο συνέβη και με το πλευρό του. Δεν αντάλλαξα έτσι απλά τον ώμο μου. Του χάρισα και εγώ με την σειρά μου μία όμορφη πληγή στο δεξί του πλευρό.
-Takasugi Shinsuke!
Ευθύς μετά έτρεξα πάνω του και συνέχισα τις επιθέσεις μου κρατώντας φυσικά την άμυνά μου ακέραια.
-Kuran Kaname!

Αφού ανταλλάξαμε ονόματα συνεχίσαμε ακάθεκτοι τη μονομαχία μας μπροστά στη σιδερένια πόρτα του σπιτιού. Σιγά-σιγά ο ενθουσιασμός μου άρχισε να υπερισχύει και το αιμοβόρο χαμόγελο εμφανίστηκε και στο δικό μου πρόσωπο. Ανταλλάξαμε αρκετά χτυπήματα ακόμα, αλλά χωρίς να επιφέρουμε κάποιο τραύμα ο ένας στον άλλον. Ήταν προφανές ότι κανένας απ'τους δυο μας δεν πολεμούσε με όλη του τη δύναμη κι έτσι έκανα εγώ την πρώτη κίνηση. Έβαλα το σπαθί μου στη θήκη του και την κατέβασα απ'την πλάτη μου, τοποθετώντας την μεταξύ του αριστερού μου αγκώνα και γονάτου, ώστε η αιχμή της να βρίσκεται στο ύψος του κεφαλιού μου. Ο Takasugi παρακολουθούσε την αλλαγή τρόπου μάχης και θα μπορούσα να πω ότι με περίμενε να ολοκληρώσω. Όταν ολοκλήρωσα την στάση τον κοίταξα έντονα και όρμησα.
-Shiguren Souen Ryo: Samidare!
Τράβηξα το σπαθί μου και από κάτω αριστερά το σήκωσα απότομα προς τα πάνω. Στα ενδιάμεσα το άφησα, ενώ συνέχισα την κίνηση του δεξιού χεριού. Έπιασα το σπαθί με το αριστερό μου χέρι και προσπάθησα να τον κόψω στην κοιλιά, αλλά πήδηξε με δύναμη προς τα πίσω και έπεσε με την πλάτη στο έδαφος αποφεύγοντας την επίθεση. Έμεινα έκπληκτος με την ικανότητα του αντιπάλου μου. Οι μόνοι που είχαν καταφέρει να αποφύγουν μια επίθεση του Shigure Souen, ήταν όσοι ήξεραν να το χρησιμοποιούν. Ακόμα κι εγώ όταν το είχα αποφύγει στη μάχη μου με τον Shunsui, είχα δεχτεί μια μικρή πληγή. Ο Takasugi στάθηκε στα πόδια του και σήκωσε το σπαθί του.
-Fufufu Όχι κι άσχημα Kaname-kun! είπε κι όρμησε επιχειρώντας να με ανοίξει στα δύο.
Απέκρουσα την επίθεση, αλλά η ταχύτητά του είχε αυξηθεί εξωφρενικά. Δε μου άφηνε περιθώρια για να αντεπιτεθώ, πόσο μάλλον για να πάρω καλύτερη στάση.

Έβαλα όλη μου την δύναμη στο σπαθί. Προσπάθησα να τον κόψω αλλά η θέλησή του δεν τον άφηνε να υποχωρίσει. Ένα ελαφρό αεράκι πέρασε ανάμεσά μας και έσπρωξε τον μανδύα του Kuran. Τότε εμφανίστηκε στο χέρι του ένα τατουάζ με έναν κόκκινο δράκο. Μου κίνησε αρκετά την περιέργια αλλά δεν κάθισα να τον ρωτήσω. Βλέποντας πως δεν προχωρούσε άλλο η επίθεσή μου του έριξα μία κλωτσά στο στομάχι αφήνοντάς τον εκτός ισορροπίας. Δεν έχασα την ευκαιρία μου και έστρεψα το σπαθί μου προς τον καρπό του χεριού που κρατούσε το όπλο του. Αν έκοβα αυτό το χέρι τότε δεν θα έμενε τίποτα πάνω του για να πολεμίσει. Κατάλαβε τον στόχο μου και αυτόματα τράβηξε το χέρι του πίσω. Η ορμή που του έδωσε αυτή η κίνηση τον στριφογύρισε και του έδωσε το πλεονέκτημα της επόμενης κίνησης. Με μία πλάγια περιστροφή του σπαθιού του έκανε να με σκοτώσει. Άλλη μία ανώφελη προσπάθεια που κατέληξε σε απόκρουση. Οι ανταλλαγές χτυπημάτων συνεχίστηκαν για αρκετή ώρα και δεν φαινόταν να κουράζεται κανείς από τους δύο. Αυτό ενίσχυσε την προσπάθεια που καταβάλαμε και η μάχη πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις.

Πολεμούσαμε για αρκετή ώρα και η ανταλλαγή χτυπημάτων δεν έλεγε να σταματήσει. Ετοιμαζόμουν να χρησιμοποιήσω την επόμενη τεχνική μου, καθώς η μάχη δε θα τελείωνε σύντομα. Τα σχέδια μου διέκοψε το άνοιγμα της πόρτας, απ'την οποία βγήκαν δυο ρομπότ, πολύ μεγαλύτερα όμως απ'τα προηγούμενα. Τα κοίταξα περιφρονητικά και τα αγνόησα πλήρως. Ο μόνος μου στόχος ήταν ο Takasugi, αν εμπλέκονταν στη μάχη απλά θα καταστρέφονταν, όπως και έγινε.
-Shigure Souen Ryu: Shinotsukuame!
Όρμησα προς τον Takasugi και περιέστρεψα με μεγάλη ταχύτητα το σπαθί μου, δημιουργώντας κοψίματα παντού γύρω μου. Μετά την επίθεση το κεφάλι του ρομπότ κύλησε στο έδαφος. Ο Takasugi απέκρουσε την επίθεση, ενώ ταυτόχρονα πήδηξε στον αέρα κόβοντας στα δυο το κεφάλι της μηχανής. Ασυνείδητα τρέξαμε προς τα αριστερά προσπερνώντας τα διαμελισμένα ρομπότ και συνεχίσαμε τη μονομαχία μας. Λίγες στιγμές αργότερα εκείνα εξερράγη. Ο Takasugi προσπάθησε να με καρφώσει στην καρδιά, αλλά έκανα ένα πλάγιο βήμα και χτύπησα τη λεπίδα του, με αποτέλεσμα να μείνει απροφύλαχτος. Ετοιμάστηκα να τον καρφώσω στο στήθος, όταν ακούστηκε ένας πυροβολισμός και μια σφαίρα προσγειώθηκε λίγο δίπλα μας. Ταυτόχρονα γυρίσαμε προς τη μεριά της πόρτας όπου υπήρχαν περίπου δέκα ρομπότ όπως τα προηγούμενα.
-Νομίζω ότι η μάχη μας πρέπει να μπει σε αναμονή, Takasugi-san.
-Έχω την ίδια άποψη, Kaname-kun. συμφώνησε και στραφήκαμε προς τους νέους μας αντιπάλους.
Ορμήσαμε ταυτόχρονα, ξεκινώντας ο καθένας απ'το άκρο της σειράς. Εγώ ασχολήθηκα με τα ρομπότ στα δεξιά, ενώ ο Takasugi με αυτά στα αριστερά.

Μιας και είχαμε ζεσταθεί, πολεμούσαμε με μεγάλη ταχύτητα και τα χτυπήματά μας ήταν μοιραία. Τα δυο πρώτα ρομπότ διαλύθηκαν στο δευτερόλεπτο, ενώ τα υπόλοιπα τέσσερα είχαν το ίδιο τέλος. Φτάνοντας στον προτελευταίο στόχο μου, απέφυγα το σπαθί του, το οποίο παραλίγο να με κόψει στα δύο και κόβοντάς του τα πόδια, το έριξα στο έδαφος. Το τελευταίο ρομπότ είχε γυρίσει προς το μέρος μου, αλλά με την άκρη του ματιού μου είδα μια κίνηση πίσω του. Γύρισα το σπαθί μου και κάρφωσα το πεσμένο ρομπότ στο κεφάλι και αμέσως, έτρεξα δίπλα απ'το τελευταίο για μένα ρομπότ. Ο Takasugi είχε αφήσει το δικό του και είχε πεταχτεί στο πέμπτο με τη σειρά δικό μου, καταστρέφοντας το λίγο-λίγο. Το δικό του είχε γυρίσει προς το μέρος του, αλλά το τέλος του ήταν κοντά. Περιστρέφοντας το σπαθί μου, του έκοψα το ένα πόδι και σηκώνοντάς το, του προκάλεσα μια τεράστια σχισμή απ'το ύψος της κοιλιάς μέχρι το κεφάλι. Πέρασα από πίσω του, ενώ αυτό άρχισε να εκρήγνυται και βρέθηκα μπροστά στην ανοιχτή πόρτα. Την επόμενη στιγμή ήρθε δίπλα μου ο Takasugi με το σπαθί του στη θήκη. Κοιταχτήκαμε για μια στιγμή και προχωρήσαμε στο τεράστιο σπίτι. Μπροστά μας υπήρχε ένας διάδρομος κι ένα κόκκινο χαλί υπήρχε σε όλη την έκτασή του. Όταν το είδα θέλησα να κάνω ένα ηλίθιο σχόλιο για να το παίξω ανώτερος.
-Ω! Κόκκινο χαλί!? Μα δεν ήταν ανάγκη!
-Μην είσαι ανόητος, για μένα το έβαλαν.
- Συνέχισε τη συζήτηση!!!
-Νομίζω ότι εσύ γίνεσαι ανόητος. Είναι προφανές ότι...
Τη "σοβαρή" μας συζήτηση διέκοψε ένας περίεργος ήχος και λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος του διαδρόμου, όπου υπήρχε μια πόρτα, μια οθόνη άναψε στα αριστερά μας που... δεν έδειχνε απολύτως τίποτα. Τότε, μια φωνή ακούστηκε.
-Καλώς ορίσατε στο φτωχικό μου! Kukukuku~

Χςς... χςς... φςςς... χςς!
-Καλ-χςς χςς χςς-χικό μου! χςςΚu-φςς-Ku~
Η φωνή ήταν γεμάτη παράσιτα και ο ήχος το ίδιο. Κάποιες στιγμές το μικρόφωνο έκανε κάτι τρελά και ο ήχος γινόταν τόσο δυνατός και λεπτός που σου τρυπούσε τα αυτιά.
-Κλείσε τα Torrent! Δεν ακούγεσαι καλά...
Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα...
-Καλύτερα τώρα?
-Πολύ!
-Ω ναι!
-Γκούχου- -Γκούχου- Καλώς ορίσατε στο σπιτικό μου!
-Φτωχικό δεν είπες πριν? Γιατί το άλλαξες σε σπιτικό? Διάλεξε ζώο!
-ΑΡΑ ΑΚΟΥΓΟΜΟΥΝ ΠΡΙΝ!
-Ναι αλλά η τηλεόραση τώρα ή έχει χαλάσει ή έχεις συνδέσει μόνο το καλώδιο της οθόνης με τον υπολογιστή...
-... και έχεις αφήσει θύρες άγγιχτες.
-Χμμ, έχεις δίκιο. Έχω κάτι καλώδια αλλά οι οδηγίες του Multirama δεν έγραφαν κάτι... Γι'αυτό προτειμώ Πλαίσιο!!
Είχαμε μείνει άφωνοι από όλα αυτά που γίνονταν. Αυτός που μας μιλούσε ήταν άσχετος και φλύαρος. Ήθελα να τον αποκεφαλίσω εκείνη την στιγμή! Ο Kuran δίπλα μου είχε σφίξει την λαβή του σπαθιού του με το ίδιο σκεπτικό. Γιατί να μας τύχαινε αυτός σε εμάς...

- Στο θέμα μας... Νομίζω ότι δεν ξεκινήσαμε καλά. Η διαμονή σας στο νησ...
-Δε με ενδιαφέρει...
-Ούτε εμένα. είπε ο Takasugi και συνεχίσαμε το δρόμο μας.
-Ε.. Εεεε! Περιμένετε! Δεν τελείωσα!
-Takasugi-san~~ δείχνω να με ενδιαφέρει?
-Μπα... Εγώ μήπως, Kaname-kun?
-Ούτε.
-Ωραία. απάντησε κι έβγαλε ένα περίεργο μεταλλικό αντικείμενο απ'το κιμόνο του. Στη συνέχεια πάτησε ένα κουμπί και το πέταξε πίσω.
-Τι ήταν αυτό?
-Η αντίστοιχη καρδιά των ρομπότ. Την ξερίζωσα απ'το τελευταίο. Είναι προγραμματισμένη να εκρήγνυται όταν πατιέται το κουμπί ή δεχθεί βλάβη.
-Α ωραία! του απάντησα και συνεχίσαμε τη διαδρομή, ενώ η φωνή απ'την οθόνη οριόταν. Η καρδιά εξερράγη διαλύοντας την οθόνη και οι δυο μας ξεφυσήσαμε ταυτόχρονα ανακουφισμένοι.
-Πολύ ενοχλητικός.
-Συμφωνώ απολύτως.

Σπόιλερ:

Φτάσαμε σε μια πόρτα, την οποία δε δίστασα να κλοτσήσω με όλη μου τη δύναμη και να τη σωριάσω στο έδαφος.
-Γεια σας! Είναι κανείς εδώ? Όχι? Χαίρομαι... είπα μόνος μου και προχώρησα στο νέο δωμάτιο.
Ήταν ένα μεγάλο χολ. Το κόκκινο χαλί συνέχιζε μερικά μέτρα μπροστά, όπου υπήρχαν μαρμάρινες σκάλες που οδηγούσαν σε 2 νέους διαδρόμους, έναν στα αριστερά και έναν στα δεξιά. Στον ενδιάμεσο διάδρομο υπήρχαν πολλά πορτρέτα, καθώς και στα πλάγια τις σκάλας.
-Χμμμ... Τι κάνουμε τώρα?

-Ας χωριστούμε... Ο γρηγορότερος που θα φτάσει στον βλάκα θα έχει και την ευκαιρία να τον σκοτώσει.
-Συμφωνώ απόλυτα. Ας ξεκινήσουμε!
Χωριστήκαμε στους δύο διαδρόμους. Εγώ πήγα από δεξιά ενώ ο Kuran πήρε τον αριστερό διάδρομο. Δεν θα άφηνα αυτόν να προλάβει τον στόχο μου. Ο στόκος αυτός ήταν ΔΙΚΟΣ μου! Προχώρησα στον μακρύ διάδρομο. Όλα στον δρόμο μου φαίνονταν πολύ έως υπερβολικά ήρεμα και βολικά. Οι σκέψεις αυτές εξαφανίστηκαν αμέσως μόλις πάτησα σε ένα ετοιμόρροπο μάρμαρο. Αμέσως προσπάθησα να σηκώσω το πόδι με το οποίο πάτησε εκεί ώστε να μην συγκεντρώσω το βάρος μου πάνω του και πέσει. Τότε όμως μου ήρθε στο μυαλό... Γιατί είναι ένα μάρμαρο σε έναν διάδρομο ετοιμόρροπο? Αφού το πέρασα, γύρισα και το κοίταξα για να δω τι πήγε στραβά. Τρόμος μαζί με δίψα για ριψοκίνδυνα παιχνίδια γέμισαν το σώμα μου με ενέργεια όταν είδα τι εκτυλισσόταν πίσω μου. Κάθε πλακάκι που είχα περάσει μέχρι τώρα έπεφτε στο απόλυτο σκότος που είχε δημιουργηθεί κάτω από τον διάδρομο. Η σκηνή φαινόταν εφιαλτική από κάθε άποψη. Και ήταν λογικό άλλωστε. Το κάθε επόμενο βήμα που έκανα προκαλούσε και άλλες τέτοιες αντιδράσεις στο πάτωμα μπροστά μέχρι που τα μαρμαρένια στηρίγματα μπροστά μου άρχισαν και αυτά να κάνουν φτερά και να πέφτουν!

Αποφασίσαμε να χωριστούμε για να βρούμε γρηγορότερο τον άντρα απ'την οθόνη. Ακολούθησα τον αριστερό διάδρομο, ενώ ο Takasugi το δεξιό και ξεκίνησα να τρέχω. Δεν ήθελα να προλάβει τον στόχο ο Takasugi και να μπορεί να το παίζει υπεράνω αργότερα. Και μόνο στη σκέψη ανατρίχιασα. Στα αριστερά και δεξιά του διαδρόμου υπήρχαν πορτρέτα και το δάπεδο κάλυπτε το ίδιο κόκκινο χαλί. Καθώς έτρεχα, ένιωσα ότι ένα κομμάτι του μαρμάρινου πατώματος υποχωρούσε και απ'τα δυο πορτρέτα που υπήρχαν στις δυο πλευρές εκτοξεύτηκαν βέλη. Η απόσταση ήταν απειροελάχιστη για να καταφέρω να τα αποφύγω. Ευτυχώς, τα αντανακλαστικά μου λειτούργησαν και χρησιμοποίησα άμεσα τις δυνάμεις του Φρούτου μου. Οι μεταλλικές αιχμές των βέλων καρφώθηκαν στους τοίχους και χαλάρωσα λιγάκι. Έμεινα λίγο ακίνητος σκεπτόμενος την παγίδα. Αυτό σήμαινε ότι θα υπήρχαν κι άλλες αργότερα και λογικά πιο ισχυρές και ακριβέστερες. Έπρεπε να είμαι πιο προσεχτικός και ταυτόχρονα να προλάβω να φτάσω πρώτος στον άντρα.
- Αυτό θα είναι κουραστικό...
Συνέχισα το τρέξιμο, αυτή τη φορά στέλνοντας συνέχεια μαγνητικά κύματα από όλα τα μέρη του σώματός μου σε περίπτωση που έπεφτα σε παγίδα όμοια με την προηγούμενη. Λίγο μπροστά μου ο διάδρομος έστριβε και με τη σειρά του διακλαδιζόταν σε τρεις ακόμα.
-Τι στο... Τς!
Περπάτησα προς το μέρος τους και έφτασα μπροστά απ'τον αριστερό. Έβγαλα μια σφαίρα και την ακούμπησα στην μια άκρη του. Μετά, πήγα στο μεσαίο και άφησα δυο σφαίρες στην άκρη. Τέλος, έστριψα στον δεξί και άρχισα να τρέχω πάλι. Δεν ήθελα να χαθώ σε ένα τέτοιο μέρος. Πιθανότατα δε θα ήμουν σε θέση να βγω ποτέ. Επίσης, αν χανόμουν ο Takasugi θα έβρισκε πρώτος το στόχο και αυτό ήταν κάτι που με εκνεύριζε και μόνο στην σκέψη. ( )

Δεν ήξερα πως να αντιδράσω σε κάτι τέτοιο καθώς δεν φαινόταν και κάποιο τέλος στον διάδρομο. Ποτέ δεν είχε φανεί. Τότε συνειδητοποίησα το κόλπο της παγίδας και το τι έκανε. Τα πλακάκια ήδη με είχαν περάσει και έτσι είμουν στον αέρα. Είχα μόνο μία ευκαιρία να το κάνω. Πάτησα σε ένα που ήταν δίπλα μου ίσα ίσα για να πάρω μία ανοδική πορεία και να φτάσω τουλάχιστον στο ύψος του διαδρόμου. Όταν αυτό έγινε, εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία και πάτησα στον τοίχο δίπλα μου και εκτοξεύτηκα, δίνοντάς μου φόρα προς τον απέναντι τοίχο. Αμέσως έβγαλα το σπαθί μου και έκανα ένα διπλό κόψιμο στον τοίχο. Φως κάλυψε τη ζημιά που του έκανα και αυτό ανέβασε το ηθικό μου. Θα έβγαινα! Έβαλα πάλι το σπαθί στην θήκη μου και τώρα πήρα θέση σύγκρουσης. Όταν συγκρούστηκα με τον τοίχο, ένιωσα το σώμα μου να καταρρέει αλλά αυτό κράτησε για λίγο. Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο το σώμα μου άρχισε να περνάει από μέσα του μέχρι που έπεσα στο έδαφος του διπλανού δωματίου. Δεν είναι ανοίξει κάποια τρύπα στον τοίχο. Τον πλησίασα για να σιγουρέψω τι γινόταν. Με το που ακούμπησε το δάκτυλό μου στον τοίχο, εμφανίστηκαν μικρά κυματάκια, όπως όταν ακουμπάς το νερό. Τα δάκτυλά μου μετά πέρασαν μέσα του και αφού πέρασα και το κεφάλι μου είδα πως ο διάδρομος ήταν τέλειος, όπως πριν. Χρησιμοποιούσε κάποιο είδος παραισθήσεων για να σε ρίξει. Όμως τώρα είχα εγκλωβιστεί. Το δωμάτιο δεν είχε πόρτες παρά μόνο ένα μεταλλικό πλαίσιο στο ταβάνι. Ξαναέβγαλα το πανέμορφο σπαθί μου και επιχείρησα να το κόψω.

Έτρεχα στο δεξί διάδρομο για μερικά λεπτά, αλλά το τοπίο δεν άλλαζε. Είχα πέσει μερικές φορές στην ίδια παγίδα με τα βέλη, αλλά αφού έστελνα μαγνητικά κύματα σε μόνιμη βάση απ'το σώμα μου γλίτωνα σώος και αβλαβής. Παρόλα αυτά, το μέγεθος του διαδρόμου άρχισε να με προβληματίζει. Ήταν αρκετά μεγάλος και δεν έβλεπα να τελειώνει. Τράβηξα το σπαθί μου κι έκοψα σε ένα σημείο την ταπετσαρία, ενώ συνέχισα το δρόμο μου. Λίγη ώρα αργότερα βρέθηκα στο ίδιο σημείο. Κάθισα στο πάτωμα και άρχισα να επεξεργάζομαι το μέρος. Λογικά έκανα κύκλους όλη αυτή την ώρα, το θέμα είναι πώς. Ακούμπησα το χέρι μου στους τοίχους, αλλά διαπίστωσα ότι ήταν στέρεοι. Το ταβάνι ήταν φυσιολογικό επίσης. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως συνέβαινε αυτό. Δε μου ακουγόταν λογικό και δε μου άφηνε άλλη επιλογή. Άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα στο δεξί μου χέρι. Για καλή μου τύχη σε ένα τέτοιο σπίτι υπήρχαν αρκετά και αυξάνοντας τα μαγνητικά κύματα, σύντομα δημιούργησα ένα μεταλλικό χέρι ύψους δυο μέτρων, καθώς δε χωρούσε ο διάδρομος μεγαλύτερο. Με όλη μου τη δύναμη χτύπησα τον τοίχο, ο οποίος διαλύθηκε σε εκείνο το σημείο και αφήνοντας τα μεταλλικά αντικείμενα να πέσουν, πέρασα απ'την τρύπα που είχα δημιουργήσει. Βρισκόμουν στον κεντρικό διάδρομο και στα δεξιά μου, στο τέλος του διαδρόμου, υπήρχε μια πόρτα. Περπάτησα προς αυτήν και την άνοιξα. Μπροστά μου φανερώθηκε ένας νέο πελώριο δωμάτιο, με τέσσερα αγάλματα ιπποτών στις άκρες του. Στο κέντρο υπήρχε ένα υπόβαθρο, πάνω στο οποίο υπήρχε ένα άγαλμα του άντρα που είχε βγει στην οθόνη. Καθόταν σε ένα θρόνο και κοιτούσε προς την πόρτα. Στάθηκα για λίγο μπροστά στην πόρτα και κοιτούσα το άγαλμα. Η φάτσα του άντρα με εκνεύριζε κι όσο περνούσε η ώρα που τον κοιτούσα ήθελα να το διαλύσω...
-Σταμάτα να με ΚΟΙΤΑΣ! φώναξα και άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα. Προς μεγάλη μου έκπληξη ήρθαν και τα πορτρέτα και αφού συμπυκνώθηκαν ελαφρώς, δημιούργησα ένα δόρυ, το οποίο φυσικά πέταξα στο κεφάλι του αγάλματος καταστρέφοντας το. Αυτό που ακολούθησε μετά δε μου άρεσε καθόλου βέβαια...