[Τέλος] A Relation-ship has been forged!

Με μία καλοζυγισμένη κίνηση κατάφερα και έκοψα ένα κομμάτι του ταβανιού. Όταν αυτό έπεσε προκάλεσε τεράστιο θόρυβο και σήκωσε πολύ σκόνη. Πήδηξα ψηλά στον πάνω όροφο μιάς και δεν είχαν μεγάλη διαφορά μεταξύ τους από θέμα ύψους. Με το που ακούμπησα στον πάνω όροφο και σήκωσα το κεφάλι μου για να δω το περιεχόμενο του νέου δωματίου, έσκυψα και ξεκίνησα ένα καταστροφικό γλέντι με πρωταγωνιστές... τα ρομπότ που με είχαν περικυκλώσει. Αρχικά έστρεψα το σπαθί μου στο πρώτο που βρισκόταν μπροστά μου και το έχωσα στο κεφάλι του. Μετά το σπαθί μου ακολούθησε σε μήκος όλο του το σώμα κάθετα. Ηλεκτρισμός έβγαινε καθ'όλη την διάρκεια που το έκοβα στην μέση. Σειρά είχε το διπλανό του που πρώτα του έκοψα το χέρι και μετά του έριξα πολλαπλά καρφώματα σε ολόκληρο το στήθος του. Εφυγα από κοντά του για να μην πιαστώ στην έκρηξη που ακολουθούσε. Τα τέσσερα που απέμειναν δίστασαν αρχικά αλλά μετά όρμησαν με τα όλα τους. Όλα εκτός από ένα πρόλαβαν και έβγαλαν τα όπλα τους. Το ένα που δεν πρόλαβε είχε ήδη διαμελιστεί από το σπαθί μου. Η έκρηξη δημιούγησε μία πολύ σπάνια ευκαιρία στο από πίσω ρομπότ για να μου επιτεθεί από τυφλό για εμένα σημείο. Η τύχη μου πήρε τον κεντρικό ρόλο και καθώς απέκρουα την επίθεση ενός ρομπότ, το χέρι του πετάχτηκε σε τέτοιο σημείο που διέκοψε εντελώς την κίνηση του άλλου. Είδα το σχέδιο του πλέον φανερωμένου ρομπότ και δεν δίστασα να του πετάξω το σπαθί μου στα μούτρα.

Τα τέσσερα αγάλματα μετακινήθηκαν και με περικύκλωσαν.
-Με δουλεύεις τώρα...
Τράβηξαν τα σπαθιά τους και τα κατέβασαν επιχειρώντας να με κόψουν, αλλά τα απέφυγα περνώντας ανάμεσά τους. Δεν ήταν νοήμων και γενικά οι κινήσεις τους ήταν πιο αργές απ'τα ρομπότ. Πήδαγα στα δεξιά και μετά στα αριστερά μέχρι που έφτασα μπροστά στο πρώτο και με ένα κούνημα του σπαθιού μου του έκοψα το χέρι και ένα μέρος του κεφαλιού. Στη συνέχεια το κλότσησα και το έριξα στο έδαφος. Τα άλλα τρία έρχονταν προς το μέρος μου, αλλά αποφάσισα να κάνω ευκολότερο το έργο τους. Έτρεξα κατά πάνω τους, αποκεφαλίζοντας με ευκολία το πρώτο, ενώ κλότσησα το άλλο στην κλείδωση του ποδιού, σωριάζοντας το στο έδαφος. Ένα άγαλμα είχε μείνει μόνο και έστρεψε το σπαθί του προς το στήθος μου. Όρμησε την επόμενη στιγμή και αφού έκανα ένα βήμα στο πλάι, άπλωσα το πόδι μου ρίχνοντάς το στο έδαφος. Καθώς έπεφτε περιέστρεψα το σπαθί μου και το κάρφωσα στο κεφάλι του διαλύοντας το. Έβαλα το σπαθί μου στη θήκη του και κίνησα προς την πόρτα, ενώ τα αγάλματα πίσω μου σηκώνονταν ξανά. Δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ μαζί τους. Έτρεξα στην πόρτα κι αφού πέρασα στο επόμενο δωμάτιο, την έκλεισα πίσω μου. Βρισκόμουν σε μια μεγάλη αίθουσα, στο τέλος της οποίας υπήρχε ένας θρόνος, πάνω από μερικά μικρά σκαλιά. Στα αριστερά και στα δεξιά υπήρχαν κάδρα, ενώ πίσω απ'το θρόνο μια τεράστια τζαμαρία, μπροστά απ'την οποία στεκόταν ένας άντρας. Είχε γυρισμένη την πλάτη του και κοιτούσε έξω.
-Καλησπέρα Kuran Kaname. Ο Takasugi Shinsuke δε θα αργήσει να έρθει.
-Ευχαριστώ για την ενημέρωση... φύτουλα...

Το σπαθί καρφώθηκε με τρομερή ακρίβεια εκεί που στόχευσα. Τώρα όμως είμουν άοπλος. Σήκωσα το χέρι ενός από τα ήδη κατεστραμμένα ρομπότ και το χρησιμοποίησα ως όπλο ή ασπίδα ανάλογα την περίπτωση. Με μία δυνατή κλωτσιά στον προσαγωγό, έβγαλα το πόδι αυτό από την θέση του και το ρομπότ έχασε την ισορροπία του. Καθώς έπεφτε κάτω φαντάστηκα τις προπονήσεις μπέιζμπολ μικρός με τους φίλους μου και το ρομποτένιο χέρι που κρατούσα ξαφνικά μετατράπηκε σε ρόπαλο. Το αντίπαλο ρομπότ έγινε η μπάλα η οποία έκανε μία φάλτσα κίνηση προς τα μέσα. Ίσα ίσα που προλάβαινα να την χτυπήσω. Και τότε την πέτυχα... και έκτοξεύτηκε... και ταξίδευε μέχρι που... πέτυχε το τελευταίο επιζών ρομπότ.
-HOMERUN!!!
Μπορούσα να ακούσω τους ηλεκτρισμούς και τις εκρήξεις να μετατρέπονται σε κραυγές χαράς και ιδρώτα και από συμπαίκτες και από το κοινό. Η ιστορική στιγμή αυτή θα έμενε για πάντα στις καρδιές μας.
*πίσω στην πραγματικότητα*
Η τελευταία έκρηξη διέλυσε μία θεόρατη πόρτα η οποία αργότερα αποκάλυψε το νέο δωμάτιο που θα έμπαινα. Μόλις προχώρησα προς το σπαθί μου και το σήκωσα, στράφηκα προς την κατεστραμμένη πόρτα και μπήκα μέσα. Εκεί είδα τον Kuran ο οποίος είχε προλάβει τον εγκεφαλικά ανάπειρο. Καθόταν σε μία καρέκλα και με το που μπήκα μέσα αντέδρασε κάπως έτσι...

Σπόιλερ:

- Τι του έκανες ρε?
-Τίποτα
-Δε μου αρέσει αυτό
Ο άντρας στάθηκε στα πόδια του και μας κοίταξε νευριασμένος. Ήταν μετρίου αναστήματος και σχετικά γυμνασμένος. Είχε καστανά μαλλιά και φορούσε ένα ρούχο που θύμιζε αρχαίο Έλληνα. Ένα τεράστιο κασκόλ περιέβαλε το λαιμό του και ένα ζευγάρι κίτρινα γυαλιά, που θύμιζαν κιάλια, υπήρχαν στο πρόσωπό του.
-Πώς τολμήσατε? Είμαι ο Rachet! Ο αρχηγός του νησιού! Αυτός που θα...
-Είδες? Τον πρόλαβα!
-Δεν τον πρόλαβες, απλά πήρα μεγαλύτερο διάδρομο.
-Έφτασα πρώτος άρα είναι δικός μου!
-Τς... καλώς. Αφού ήρθες πρώτος.
-Ναι!!!
-ΘΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ!?
-Βαριέμαι
-Εγώ λέω να σε δείρω πρώτα. Τι λες?
Ο Rachet σκοτείνιασε κι άρχισε να γελάει. Όταν σταμάτησε, έπιασε ένα μπαστούνι και πάτησε ένα κουμπί που υπήρχε στη λαβή του.
-Θα σας κάνω να πληρώσετε που με προσβάλατε έτσι! Υποκλιθείτε μπροστά στο μεγαλύτερο δημιούργημά μου, τον Viktor the Machine Herald!
-Χμμμ. με τόσο LoL είναι απλό. Ένας Pantheon με AD runes και CD reduction κι είμαστε comple!

Οι πόρτες που βρίσκονταν στα πλάγια του δωματίου άνοιξαν διάπλατα και αποκάλυψαν την μαυρίλα που περιείχε. Ακούστηκαν μεταλλικοί ήχοι. Ήταν σαν να υπήρχε ένας σιδεράς και να σφυριλατούσε συνεχώς. Σιγά σιγά μία σιλουέτα άρχισε να διακρίνεται μέσα στο άπειρο σκοτάδι. Μηχανικά πόδια πρόβαλλαν από το δωμάτιο. Χτυπούσαν ρυθμικά το έδαφος δημιουργώντας τον ίδιο αποκρουστικό ήχο με πριν αλλά με μεγαλύτερη ένταση. Το σώμα του τελικά αποκαλύφθηκε και μαρτυρούσε σε κάθε του κομμάτι πως εμπρόκειται για ρομπότ. Κρατούσε ένα σκήπτρο και πίσω του είχε ένα ενσωματωμένο χέρι με μία τρύπα στην παλάμη. Υπέθεσα πως λέιζερ θα εκτινασσόταν από εκεί και μάλλον είμουν σωστός γιατί με το που μας είδε, άρχισε να φορτώνει φως. Έκανα νόημα στον Kuran ο οποίος σκεφτόταν το ίδιο και μαζί πήδήξαμε από διαφορετικές πλευρές ο καθένας. Μία ακτίνα φωτός πετάχτηκε από το χέρι του και έλιωσε το έδαφος στο οποίο πατούσαμε λίγο πριν. Αν είμασταν ακόμα εκεί δεν θα υπήρχε σωτηρία. Το πρόσωπό του που πλέον φαινόταν ολόκληρο, καλλυβόταν από μία μεταλλική μάσκα και τα μάτια του δεν ήταν άλλα από δύο κίτρινα φωτάκια. Κι όμως, πίσω από την μάσκα είχε μαλλιά, πράγμα που σπάνια βρίσκεις σε ρομπότ.

Μια μεταλλική πανοπλία κάλυπτε το κορμί του, ενώ στην πλάτη του φαινόταν μια μικρή μπορντό μπέρτα που χωριζόταν στα δύο όσο έφτανε προς τα πόδια. Στον αριστερό του ώμο υπήρχε ένα μεγάλο μεταλλικό αντικείμενο που είχε σχήμα όμοιο με ασπίδας, ενώ στα χέρια του φορούσε γάντια μεγαλύτερα σε μέγεθος απ'την πανοπλία που είχε. Δεν ήταν το ίδιο με τα άλλα ρομπότ. Φάνταζε καταστροφικό και αν μη τι άλλο μας το απέδειξε. Δεν ήταν ένας αντίπαλος που μπορούσαμε να υποτιμήσουμε.
-Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε.
-Πράγματι. συμφώνησε ο Takasugi και έπιασε τη λαβή του σπαθιού του.
Την επόμενη στιγμή ορμήσαμε τραβώντας τα σπαθιά μας. Το ρομπότ δεν κινήθηκε και στο πρόσωπο του Rachet είχε εμφανιστεί ένα μοχθηρό χαμόγελο. Ο Viktor άπλωσε το σκήπτρο, στο τέλος του οποίου υπήρχε μια γαλάζια σφαίρα και από αυτήν εκτοξεύτηκε μια μικρή αχτίνα. Την αποφύγαμε σχετικά εύκολα, αλλά όταν χτύπησε στον απέναντι τοίχο παρατηρήσαμε ότι δημιουργήθηκε ένα μικρό κύμα ηλεκτρισμού. Τι είχε φτιάξει αυτός ο άνθρωπος? Πήδηξα προς τα πάνω, στοχεύοντας να τον αφοπλίσω, αλλά πήδηξε κι αυτό στον αέρα και μάλιστα υπερβολικά ψηλά. Προσγειώθηκα και περίμενα την επόμενη κίνηση του ρομπότ, ενώ ο Takasugi είχε σταματήσει λίγο πίσω μου, έτοιμος να επιτεθεί. Όταν τον είδα γονάτισα και έσφιξα όλα τα μέρη του σώματός μου. Εκείνος κατάλαβε τι ήθελα να γίνει και τρέχοντας, πάτησε στον ώμο μου και πήδηξε στο ύψος που βρισκόταν ο Viktor, καρφώνοντας το σπαθί του στο πόδι της μηχανής. Τότε συνέβη κάτι που με έκανε να γεμίσω θυμό. Απ'την πληγή του ρομπότ άρχισε να στάζει αίμα. Ο Takasugi έκπληκτος τράβηξε πίσω το σπαθί και προσγειώθηκε λίγα μέτρα πίσω μου κοιτώντας τον αντίπαλό μας.
-Τι είσαι?

-Το αριστούργημά μου! Από όλες τις εφευρέσεις μου αυτή ξεπερνά κάθε άλλη! Είναι ότι καλύτερο έχει δημιουργηθεί στον κόσμο μας από ρομπότ! Ο Viktor θα σας λιώσει σαν σκουλήκια. Κανείς δεν έχει ξεφύγει από τις επιθέσεις του.
Ο Viktor συνέχισε τις απίστευτα ισχυρές επιθέσεις του. Εγώ με τον Kuran δεν μπορούσαμε παρά να τις αποφεύγουμε. Εκείνος με το που είδε το αίμα άλλαξε έκφραση στο πρόσωπό του σε μία θυμού και εκδίκησης. Ο Viktor τελικά μπορεί και να μην ήταν τόσο ρομπότ όσο άνθρωπος! Μπορεί να του είχε κλέψει την ζωή για να φτιάξει το "απόλυτο" ρομπότ. Έτσι όπως προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τις κινήσεις πρόσεξα πως πέρα από τις διπλές ακτίνες που μας πετούσε έριξε και μία τυχαία τρίτη μέσα στο δωμάτιο. Αυτή όμως αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τυχαία. Με βρήκε ξυστά στο χέρι και μου έκαψε ένα μέρος του ενώ το Kama Pose που είχα εκεί κάηκε εντελώς. Δεν είχα όμως την ευχαίρια να κάθομαι και να πονάω. Ξανακοίταξα τον Viktor και βγήκα στο συμπέρασμα ότι δεν κουνιόταν όταν μας πετούσε τις ακτίνες του. Μπορεί να ήταν ένα καλό πλεονέκτημα για εμάς.
-Kaname-kun, έλα προς εμένα! Βρήκα το μειονέκτημα της κίνησης αυτής!
Όταν πλησίασε αρκετά του είπα πως για να μας πετύχει εύστοχα με τις ακτίνες, δεν έπρεπε να κουνιέται και πως δεν μπορεί να ελέγξει πάνω από δύο ακτίνες ταυτόχρονα.

Η παρατήρηση του Takasugi ήταν εύστοχη και ίσως απέβαινε σωτήρια. Ο Viktor εκτόξευε αχτίνες από το χέρι της πλάτης του και το σκήπτρο του. Παρόλα αυτά, απ'το ενσωματωμένο χέρι της πλάτης του, έριχνε καμιά φορά μια ακόμα αχτίνα, εκτοξεύοντας εν τέλει τρεις. Πράγματι, όταν έριχνε τρεις, δεν μπορούσε να ελέγξει τη μία και πάντοτε έμενε ακίνητος. Αυτό ήταν υπέρ μας και δε θα το αφήναμε ανεκμετάλλευτο. Ο Viktor ετοιμάστηκε να ξαναρίξει τις αχτίνες του και με ένα νεύμα, τρέξαμε κατά πάνω του. Ο Takasugi πέρασε από πίσω μου στα δεξιά μου και σήκωσε το σπαθί του πάνω απ'το κεφάλι του, στοχεύοντας την καρδιά του ρομπότ. Ήταν μια καλή ευκαιρία να χρησιμοποιήσω κι εγώ τις δυνάμεις του Φρούτου μου. Έμεινα ακούνητος και έβγαλα μερικές σφαίρες απ'την τσέπη μου. Τις άφησα στον αέρα και στέλνοντας μαγνητικά κύματα πάνω τους, τις εκσφενδόνισα προς το μηχανικό αντίπαλό μας. Φάνηκε να αντιλήφθηκε την επίθεση και έστρεψε την προσοχή του προς το μέρος μου. Αμέσως, έριξε τη μια αχτίνα προς τις σφαίρες, αφανίζοντας τες και μετά γύρισα προς τον Takasugi που τον είχε πλησιάσει απειλητικά. Έριξε μια αχτίνα απ'το σκήπτρο του (που περιείχε ηλεκτρισμό), αλλά ο Takasugi την περίμενε και την απέφυγε κάνοντας ένα βήμα στο πλάι. Συνέχισε την επίθεσή του, αλλά όταν έφτασε στην επιθυμητή απόσταση, ο Viktor έβαλε τον αριστερό του ώμο μπροστά, όπου υπήρχε το μεταλλικό αντικείμενο που έμοιαζε με ασπίδα και μπλόκαρε το χτύπημα του. Στη συνέχεια απομακρύνθηκε απ'το ρομπότ και πήγε σε απόσταση ασφαλείας. Αφού τον πλησίασα, του είπα:
-Αν και μένει ακούνητος, οι αχτίνες του δε μας δίνουν το περιθώριο να τον πλησιάσουμε αρκετά. Ακόμα κι αν το κάνουμε θα μπλοκάρει τις επιθέσεις μας όπως τώρα.
-Ίσως. Αυτή τη φορά ας ορμήσουμε μαζί. είπε, ενώ φαινόταν η απορία του για τις δυνάμεις μου. Ήταν λογικό, δε γνώριζε ότι ήμουν χρήστης Φρούτου του Διαβόλου. Απάντησα καταφατικά στα λεγόμενά του και σήκωσα το σπαθί μου, έτοιμος να επιτεθώ ξανά.

Η παράξενη ιδιότητα που παρουσίασε ο Kuran δεν ήταν ανθρώπινη. Είχα τις υποψίες μου αλλά δεν τις άφησα να με κυριεύσουν. Πήγαμε στις δύο αντίθετες πλευρές του δωματίου με τον Viktor στην μέση. Όταν ευθυγραμμιστήκαμε ξεκινήσαμε την ομαδική μας επίθεση. Εγώ όρμησα μπροστά έχοντας να αντιμετωπίσω την ασπίδα στον αριστερό του ώμο ενώ ο Kuran το σκήπτρο του. Δεν μπορούσα να δω την πρόοδό του όμως διότι ο Viktor μου έκλεινε το οπτικό πεδίο. Πρόσεξα όμως ότι είχε εστιάσει το βλέμμα του πάνω μου παρ'όλο που είχε την ασπίδα και το επιπλέον χέρι με το μέρος του. Αντιθέτως, το τρίτο του χέρι γύρισε προς τον Kuran ο οποίος πλέον είχε να αντιμετωπίσει τις επικίνδυνες ακτίνες του. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, είδα το άδειο χέρι του να σηκώνεται και με έναν αρκετά γρήγορο σπασμό μου πέταξε κάτι σαν μπούμερανγκ. Μόλις έφτασε το σπαθί μου, το απέκρουσε και συνέχισε την πορεία του μέχρι το στήθος μου. Ο πόνος ήταν τρομερός. Κλόνισε ολόκληρο το σώμα μου και ένιωσα τα κόκκαλά μου να δονούνται και να σπάνε. Όμως δεν έσπασε τίποτα. Έκλεισα στιγμιαία τα μάτια και όταν τα ξανάνοιξα είδα το μπούμερανγκ να γυρνά πίσω στον Viktor και να κολλάει πάνω του. Τότε ένα πεδίο σχηματίστηκε γύρω από αυτόν. Χρώματα έβαφαν και έσβηναν καθ'όλη την διάρκεια αυτού του πεδίου. Αφού το διέκρινα τότε έπεσα πίσω προσπαθώντας να συγκρατήσω τον πόνο.

Δεν μπορούσα να δω τι συνέβη, καθώς ο Viktor μου έκρυβε τη θέα. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι έκανε κάτι περίεργο, αφού λίγες στιγμές αφού μου γύρισε την πλάτη δημιουργήθηκε ένα πολύχρωμο πεδίο γύρω του που αναβόσβηνε. Δεν άφησε το σκηνικό να με παρασύρει και συνέχισα την επίθεσή μου. Ο μηχανικός αντίπαλος μου έριξε μια αχτίνα, την οποία απέφυγα, αλλά δε φάνηκε να σταματάει. Η αχτίνα συνέχισε ακολουθώντας με. Δεν είχα άλλη επιλογή, αν δεχόμουν ένα τέτοιο χτύπημα θα ήμουν νεκρός. Άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα και δημιούργησα μια ασπίδα, με την οποία με προστάτευσα απ'την επίθεση. Αφού πέρασε από πάνω της, η ασπίδα έλιωσε, αλλά ήμουν σώος. Συνέχισα την επίθεση και όταν έφτασα κοντά στο πεδίο που είχε σχηματιστεί γύρω απ'τον Viktor, προσπάθησα να καρφώσω το σπαθί μου στην πλάτη του. Το πεδίο όμως απορρόφησε το χτύπημα και με απώθησε, στέλνοντας με πέντε μέτρα μακριά. Κοίταξα τη μηχανή έντρομος. Τι είχε φτιάξει αυτός ο άνθρωπος!? Το χαμόγελο απ'το πρόσωπο του Rachet δεν είχε σβήσει ούτε στιγμή και το κυριότερο ήταν ότι δεν τον έλεγχε αυτός. Η πληγή στο πόδι του Viktor δε φάνηκε να τον ενοχλεί καθόλου. Περπατούσε με μεγάλη ευκολία και οι ταχύτητα των κινήσεών του δεν είχε επιβραδυνθεί. Απ'ότι φαίνεται, έπρεπε να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις του Φρούτου μου σε μόνιμη βάση και να μην αρκούμαι στο σπαθί. Έτσι κι αλλιώς, ο Takasugi ήταν άψογος χειριστής. Σηκώθηκα όρθιος και αφού έβγαλα τα γάντια μου, τα πέταξα στην απέναντι γωνία. Άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα στα δυο μου χέρια, δημιουργώντας δυο μεταλλικά χέρια ύψους τριών μέτρων.
-Destructive Fists! Συγγνώμη για την καθυστέρηση.
Η έκπληξη ήταν φανερή στο πρόσωπο του Rachet, αλλά και στου Takasugi. Εκείνη τη στιγμή δε με ενδιέφερε όμως, το μόνο που ήθελα ήταν να διαλύσω εντελώς αυτό το πράγμα. Και μόνο η ύπαρξή του με εξόργιζε.

Όλα αυτά τα αντικείμενα μαζεύτηκαν γύρω από τον Kuran και έγιναν οι γροθιές του. Τώρα πλέον ήξερα τι είδους ικανότητες είχε. Και επίσης είχα καταλάβει τι γινόταν με τον Viktor. Δεν ήταν ρομπότ. Κανένα ρομπότ, τουλάχιστον από αυτά που έχω δει, δεν μπορεί να έχει τέτοια ελευθερία κινήσεων και τόσο καλή επιλογή ενεργειών όταν είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Το πεδίο που δημιουργούσε ήταν αμυντικό. Από ότι φαινόταν απορροφούσε την επιθετική δύναμη και την μετέτρεπε σε ενέργεια προστασίας του. Και οι ακτίνες που έριχνε δεν μπορούσαν να είναι απεριόριστες! Κάτι χρησιμοποιούσαν αλλά αυτό δεν ήταν ηλεκτρική ενέργεια. Μπορεί και να χρησιμοποιούσε την ζωή του ανθρώπου του ίδιου για να ρίξει αυτές τις ρίπες φωτός. Δεν είπα στον Kuran ότι είναι Cyborg γιατί είχα καταλάβει ότι δεν θα το πολεμούσε. Μπορεί να προσπαθούσε να το σώσει με κάποιο τρόπο. Και δεν θέλω να χάσω την συνέχεια αυτής της όμορφης τεχνικής του. Σηκώθηκα με το ζόρι και έφτυσα λίγο αίμα. Προσπάθησα να μιλήσω αλλά δεν μπορούσα. Η φωνή δεν έβγαινε από το στόμα μου. Οι πνεύμονές μου είχαν προσωρινά αίμα και οι ανάσες μου είχαν γίνει πιο βαριές. Αν όμως και αυτή η επίθεση του Kuran δεν είχε αποτέλεσμα θα αναγκαζόμουν να προβώ σε άλλες ενέργειες. Και είχα βρει το σημείο που χρειαζόταν για να κλείσει αυτή η συσκευή... Τι σόι μηχανικός είμουν άλλωστε? Fufufu!

Ο Viktor στράφηκε τώρα προς τα μένα. Κοίταξα τα κίτρινα φωτάκια που είχε για μάτια γεμάτος θυμό και σήκωσα τις γροθιές μου. Την επόμενη στιγμή του όρμησα και με μια γρήγορη μπουνιά, τον έστειλα στον απέναντι τοίχο. Όταν συγκρούστηκε με τον τοίχο ακούστηκε ένας εκκωφαντικός ήχος και δημιουργήθηκαν αρκετές ρωγμές. Παρόλα αυτά ο μηχανικός αντίπαλος δε φάνηκε να έχει πάθει κάποια ζημιά, πέρα από μερικές γρατζουνιές στην πανοπλία του. Ο Takasugi στεκόταν μερικά βήματα δίπλα και ανάσαινε βαριά. Προφανώς είχε δεχθεί κάποιο χτύπημα νωρίτερα που δεν κατάφερα να δω επειδή μου έκρυβε τη θέα ο Viktor. Η μηχανή σηκώθηκε και άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα μπροστά στο θέαμα. Αυτό δεν ήταν δυνατόν. Ήταν μηχανή! Έτρεχε σαν υγιής άνθρωπος, ενώ λίγο πριν είχε μαχαιρωθεί στο πόδι από το οποίο κύλησε αίμα και μια γροθιά από το μεταλλικό μου χέρι που θα είχε συνθλίψει έναν απλό άνθρωπο. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω! Όσο το σκεφτόμουν ο θυμός μου μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Σήκωσα το δεξί μου χέρι και πήγα να του ρίξω γροθιά ουρλιάζοντας, αλλά συνέβη κάτι απροσδόκητο. Σηκώνοντας το αριστερό του χέρι, ο Viktor, δημιούργησε απ'το πουθενά τέσσερα μεταλλικά "πέταλα", που σχημάτιζαν ένα σταυρό. Πατώντας δίπλα τους, δημιουργήθηκε ένα μοβ πεδίο, που τραβούσε τα χέρια μου προς τα κάτω. Λίγες στιγμές αργότερα δεν μπορούσα να κρατήσω το βάρος και τα χέρια μου ακούμπησαν στο πάτωμα, ενώ εγώ προσπαθούσα με όλη μου τη δύναμη να σηκωθώ. Έμοιαζε με μαγνητικό πεδίο. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να έλκει τα μεταλλικά χέρια προς το έδαφος.
-Όχι! Αν ήταν μαγνητικό πεδίο θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα! Οι κινήσεις μου έγιναν πιο αργές από τότε που πάτησα εδώ. Είναι βαρυτικό πεδίο!
Σιγά-σιγά το σώμα μου βάραινε κι άλλο και έπεσα στα γόνατα. Δεν ήταν δυνατόν! Δεν μπορούσα να σηκώσω το ίδιο μου το βάρος.
-Όχι Takasugi! φώναξα στον Takasugi που ετοιμαζόταν να με βοηθήσει, αλλά κατάλαβε ότι θα έπεφτε κι αυτός στην παγίδα έτσι.

Η τρίτη του διαφορετική επίθεση σε αυτή την μάχη. Αυτά τα μέταλλα που δημιουργήθηκαν στο έδαφος δημιουργούσαν ένα βαρυτικό πεδίο από πάνω τους με αποτέλεσμα να έλκουν τα πάντα. Κοίταξα αμέσως το ταβάνι. Δεν έπεσε όμως ούτε σκόνη από αυτό. Συμπέρανα πως το βαρυτικό πεδίο λειτουργούσε μόνο για ένα μικρό ύψος και όχι για όλο. Το ότι ο Kuran είχε τέτοια τεχνική και ότι το βαρυτικό πεδίο δημιουργήθηκε από μέταλλο μας έδωσε άλλο ένα μικρό πλεονέκτημα. Ο Viktor έχοντας γυρίσει προς το μέρος μου αφού ακινητοποίησε τον Kuran, ετοιμάστηκε να επιτεθεί. Είμουν σίγουρος όμως ότι δεν τα είχε δείξει όλα. Μπορεί να ήταν αρκετά δυνατές οι επιθέσεις που μας έκανε αλλά λείπει κάτι. Φυλούσε την δυνατότερή του επίθεση για το τέλος.
-Χρησιμοποίησε την δύναμη του Φρούτου σου αντίστροφα. Απόθησε τα μέταλλα γύρω του. Μπορεί στην αρχή να πονέσεις λίγο και να νιώσεις τρομερή πίεση αλλά όταν φτάσεις σε ένα επιθυμιτό σημείο θα δεις πως το πεδίο θα σε αφήσει!
Έβαλε το σχέδιό μου σε εφαρμογή αμέσως και τότε ακούστηκαν φωνές πόνου και αγανάκτησης. Ήξερα όμως ότι θα τα κατάφερνε. Και το όριο αυτής της κίνησης περιοριζόταν σε μικρό ύψος, μικρή περίμετρο και ένα βαρυτικό πεδίο κάθε φορά. Πλέον μπορούμε να του αντισταθούμε αρκεί να μην κάνει την ίδια τεχνική σε εμένα. Οι υποθέσεις μου όμως βγήκαν λάθος καθώς όταν άκουσε την στρατηγική μου ο Viktor γύρισε προς τον Kuran και τότε τα μέταλλα άρχισαν να μεγαλώνουν σε μήκος και να αυξάνουν την βαρυτική έλξη που ασκούσαν χειροτερεύοντας την κατάσταση του Kuran.

Ο όροφος άρχισε να σείεται. Το ταβάνι άρχισε να εμφανίζει ρωγμές παντού και σε λίγο θα έπεφτε πάνω στον Kuran. Ήδη οι σοβάδες έπεφταν πάνω στο εξουθενωμένο σώμα του Kuran. O Viktor και αυτή τη φορά είχε επικεντρωθεί στην κίνηση που είχε κάνει άρα βρήκα την ευκαιρία μου. Έτρεξα πάνω του με το σπαθί στο χέρι. Προς μεγάλη μου έκπληξη σήκωσε και το δικό του χέρι και μου πέταξε το ίδιο μπούμερανγκ που μου είχε πετάξει και στην αρχή. Γνωρίζοντας πλέον τις μαχητικές ικανότητες του Viktor μπόρεσα και έβγαλα το επόμενο σχέδιό μου. Το καλό ήταν και ότι είχε φτιάξει η φωνή μου και μπορούσα να επικοινωνίσω με τον Kuran.
-Τώρα!! Απώθησε τα μέταλλα όσο περισσότερο μπορείς! Έχει αποδυναμώσει την τεχνική του στιγμιαία!!!
Εγώ απέφυγα από την μεριά μου το μπούμερανγκ το οποίο χτύπησε το έδαφος και το διέλυσε δημιουργώντας μία τρύπα εκεί. Όμως γύρισε πριν προλάβω να τον χτυπήσω και δημιούργησε πάλι εκείνη την ασπίδα.
-Ξέρω το μειονέκτημα και της ασπίδας σου Viktor-san!
Το τρελό μου χαμόγελο εμφανίστηκε πάλι στο πρόσωπό μου καθώς έκανα την επόμενη κίνησή μου. Βλέποντας πως το μπούμερανγκ είχε κολλήσει πάνω στο χέρι του και δημιουργούσε την ασπίδα από εκεί, έτρεξα από την αντίθετη πλευρά όπου η ασπίδα θα ήταν πιο αδύναμη και έκανα μία δυνατή επίθεση χώνοντας το σπαθί μέσα. Γενικότερα όταν δημιουργείται ένα πεδίο, το κέντρο του θα είναι δυνατότερο σε ένταση από ότι τα άκρα του αρκεί η πηγή να είναι εκεί. Το αμυντικό πεδίο καταστράφηκε λίγο μετά και έτσι διαπέρασα και τα πλευρά του. Κοίταξα τον Kuran ο οποίος τα κατάφερνε μιά χαρά.

Χάρη στην επίθεση του Takasugi, μπορούσα να απωθώ σιγά-σιγά τα μεταλλικά πέταλα που είχε δημιουργήσει ο Viktor. Ευτυχώς, η έκβαση της τακτικής αυτής ήταν με το μέρος μας, αφού μερικά δευτερόλεπτα αργότερα τα μεταλλικά πέταλα έχασαν το σχηματισμό τους και το βαρυτικό πεδίο διαλύθηκε. Ο Takasugi τράβηξε το σπαθί του απ'τα πλευρά της μηχανής και οπισθοχώρησε για να βρεθεί ξανά σε απόσταση ασφαλείας, πιάνοντας με απ'το χέρι για να με βοηθήσει να σηκωθώ. Ανάσαινα βαριά. Δεν είχα χρησιμοποιήσει τόσο τις δυνάμεις του Φρούτου μου στο νησί αυτό, αλλά η ενέργεια που κατανάλωσα τώρα ήταν τρομερή. Λογικά είχα αρκετή ενέργεια για να δημιουργήσω δυο μεταλλικά χέρια, αλλά θα μπορούσα να τα συγκρατήσω για ελάχιστο χρόνο. Υπολόγιζα γύρω στα 3 λεπτά στην καλύτερη περίπτωση. Αν ξαναέπεφτα στο βαρυτικό πεδίο θα ήμουν τελειωμένος. Κοίταξα τον Viktor. Λογικά θα είχε κι αυτό το πράγμα ενέργεια. Είχε κάνει τόσες επιθέσεις και είχε δεχθεί αρκετά χτυπήματα. Δε θα μπορούσε να είναι σε θέση να κάνει πολλά ακόμα. Ή έτσι νόμιζα. Έβλεπα το μηχανικό αντίπαλο να μας πλησιάζει και η οργή μου άρχισε να αυξάνεται δραματικά. Πλέον έσφιγγα ασυνείδητα τις γροθιές μου και φλέβες είχαν πεταχτεί σε πολλά μέρη του σώματός μου.
-Rachet!!! Πώς μπόρεσες κι έφτιαξες κάτι τέτοιο!? ούρλιαξα στον άντρα.
Ως απάντηση έλαβα ένα χαιρέκακο γέλιο και στη συνέχεια:
-Viktor! Τελείωνε.
Ο Viktor μας όρμησε πετώντας ξανά το μπούμερανγκ, αλλά θα το αντιμετώπιζα εγώ αυτή τη φορά. Έκανα νόημα στον Takasugi να φύγει από κοντά μου και άρχισα να στέλνω μαγνητικά κύματα στο αντικείμενο. Ήταν μεταλλικό και με όση δύναμη κι αν το είχε εκτοξεύσει, ήμουν ο τέλειος μαγνήτης!

Σπατάλησα αρκετή ενέργεια, αλλά το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Το μπούμερανγκ σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου και το έπιασα στα χέρια μου.
-Αυτό νομίζω σου ανήκει! είπα στον Viktor δείχνοντας το μπούμερανγκ.
Την επόμενη στιγμή άρχισα να στέλνω μαγνητικά κύματα προς όλες τις μεριές του όπλου, μέχρι που συμπυκνώθηκε τόσο ώστε να γίνει ένας κύβος. Στη συνέχεια το έριξα στο έδαφος και το κλότσησα. Τράβηξα το σπαθί μου απ'τη θήκη του και το έτεινα προς τον Viktor. Δεν ήθελα να χαραμίσω άλλη ενέργεια για επιθέσεις. Θα την κράταγα για μια έκτακτη περίπτωση.
-Kaname-kun, έτοιμος?
-Ναι! είπα γεμάτος οργή και ετοιμάστηκα να ακολουθήσω τις μαχητικές ικανότητες του Takasugi.
Όρμησε μπροστά τραβώντας την προσοχή του Viktor, ο οποίος άρχισε να διοχετεύει ενέργεια στο ενσωματωμένο χέρι της πλάτης του. Η αχτίνα δεν άργησε να εκτοξευτεί, αλλά η επίθεση είχε καταντήσει παλιά. Ο Takasugi την απέφυγε και χήμηξε κατευθείαν για το στήθος του ανδροειδές. Εγώ εν το μεταξύ έτρεξα από πίσω του και όσο πιο γρήγορα μπορούσα, πήδηξα και έκοψα το ενσωματωμένο χέρι της πλάτης του. Φάνηκε να κατάλαβε το χτύπημα και γύρισε προς τα μένα, αλλά είχε κάνει μεγάλο λάθος. Ο Takasugi δεν είχε επιτεθεί ακόμα και βρήκε την ευκαιρία να μπήξει το σπαθί του στο στέρνο του μηχανικού μας αντιπάλου. Ο Viktor γύρισε προς το μέρος του Takasugi και τότε του έριξα κλοτσιά στις κλειδώσεις των ποδιών του, κάνοντάς τον να πέσει στο έδαφος. Έτσι μας έδωσα χρόνο να απομακρυνθούμε σε απόσταση ασφαλείας. Ο Viktor στάθηκε στα πόδια του και ο Rachet εκνευρισμένος πλέον φώναξε:
-Viktor! Πολύ έπαιξες! Σκότωσέ τους τώρα! Χρησιμοποίησε "το"!
Αρχικά δεν καταλάβαμε για πιο πράγμα μιλούσε, αλλά σύντομα μας έγινε φανερό.

Άπλωσε το χέρι του προς εμάς και τότε βγήκαν μικροσκοπικά μαύρα σωματίδια τα οποία συγκεντρώθηκαν σε ένα σημείο από πάνω μας. Σιγά σιγά δημιούργησαν ένα κατάμαυρο σύννεφο το οποίο άρχισε να αιωρείται σε ολόκληρο το δωμάτιο. Καθυστέρησε για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι που ένα από τα δάκτυλά του στράφηκαν προς το σύννεφο και τότε πετάχτηκε ηλεκτρισμός. Με το που ακούμπησε το την μαύρη μάζα τότε ήχος μετάλλου ακούστηκε στο δωμάτιο. Μία μπάλα που έμοιαζε με την πηγή του συννέφου δημιουργήθηκε αυτόματα και έμεινε στο κέντρο του. Όταν σταμάτησε να μεγαλώνει, επήλθε η καταστροφή. Ρίπες ηλεκτρισμού και μεταλλικών αντικειμένων πετάχτηκαν σε κάθε σημείο του δωματίου. Φυσικά εγώ και ο Kuran δεν μείναμε απ'έξω από την καταστροφή. Το σπαθί μου κάλεσε ηλεκτρισμό, ο οποίος με κλονισε γερά από την θέση μου. Δεν ήταν όμως ένας απλός κεραυνός. Τα μαύρα σωματίδια άυξησαν την κίνηση του συννέφου και τον ρυθμό ριπών του ενώ ταυτόχρονα έκανε τους κεραυνούς του δυνατότερους και δύσκολους να αποφευχθούν. Το δωμάτιο απέκτησε ένα μαύρο χρώμα καθώς οι τοίχοι καίγονταν και το πάτωμα καταστρεφόταν. Κοίταξα τον Viktor ο οποίος ετοίμαζε το επόμενο βαρυτικό πεδίο όσο είμασταν απασχολημένοι με την καταστροφική βροχή. Έκανα νόημα στον Kuran να δει τον Viktor και εκείνος κατάλαβε. Έπρεπε να δράσουμε πολύ γρήγορα αλλιώς θα καταστρεφόμασταν και από την βαρύτητα και από την βροχή!

Ήμουν αρκετά τυχερός και δεν είχα δεχθεί μεγάλη ζημιά απ'την καταστροφική "βροχή". Παρόλα αυτά βρισκόμουν σε υπερένταση και η οργή μου για αυτό το πράγμα είχε πλέον φτάσει στα όριά της. Απ'το σύννεφο πετάγονταν ριπές ηλεκτρισμού και μεταλλικά αντικείμενα, τα οποία δεν είχα σκοπό να αφήσω ανεκμετάλλευτα. Άρχισα να τα έλκω με τεράστια δύναμη προς το μέρος μου και εκείνα "υπάκουσαν". Στη συνέχεια τα έστειλα με μεγάλη ορμή προς τον Viktor, ο οποίος ετοιμαζόταν να δημιουργήσει ένα νέο βαρυτικό πεδίο, που προφανώς θα μας αποτελείωνε. Δε θα τον άφηνα. Τα μεταλλικά αντικείμενα συγκρούστηκαν με το ανδροειδές και το έριξαν στο έδαφος, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη και ατυχία η καταιγίδα δεν κόπασε.
-Πώς!?
-Kukukuku! Όταν ο Viktor χρησιμοποιεί αυτήν την επίθεση δεν υπάρχει διαφυγή! Είναι αδύνατον να την σταματήσετε, γιατί πολύ απλά... είναι αυτόνομη! Δεν έχει χειριστή! Kukukuku!~~~
-Τι δημιούργησες ηλίθιε άνθρωπε!? Ξεπέρασες τα όριά σου!!! του φώναξα και έτρεξα προς το ρομπότ.
Ο Takasugi έκανε το ίδιο, αν και είχε δεχθεί ένα ισχυρό χτύπημα από μια ριπή ηλεκτρισμού. Βλέποντας την κατάστασή του συνειδητοποίησα ότι δεν είχαμε πολύ χρόνο. Ήταν η τελευταία μας επίθεση. Έσφιξα το δεξί μου χέρι και έκανα νόημα στον Takasugi. Κατάλαβε τι ήθελα να κάνω και πήδηξε στον αέρα. Πάτησε με δύναμη στο δεξί μου ώμο και βρέθηκε πολύ ψηλά. Γύρισε το σπαθί του στοχεύοντας το στήθος του Viktor, σαν να ήξερε τι θα έκανα. Αμέσως, έμεινα ακούνητος κι άρχισα να έλκω το ανδροειδές. Σύρθηκε προς το μέρος μου και καθώς ο Takasugi προσγειωνόταν, το σπαθί του μπήχτηκε στο κεφάλι του. Μετά την επίθεση έπεσα στα γόνατα παίρνοντας βαθιές ανάσες, ενώ ένιωθα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Το ίδιο προφανώς ένιωθε κι ο Takasugi, αλλά η καταιγίδα μαινόταν ακόμη, κάτι που με προβλημάτιζε. Πώς θα γλιτώναμε απ'αυτήν την κατάσταση?...

Η μάχη μας είχε εξουθενώσει εντελώς. O Viktor ήταν πολύ δυνατός αντίπαλος ακόμα και για τους δυό μας αλλά είχε πέσει τελικά. Είχα και τους ενδοιασμούς μου για το πόσο νεκρός ήταν αλλά στράφηκα περισσότερο στην καταστροφική βροχή. Έτρεξα και έπιασα το κομμένο χέρι του Viktor και το πέταξα στην μαύρη μπάλα στην μέση του συννέφου που φαινόταν για πηγή. Δημιούργησε μία σειρά από αντιδράσεις ηλεκτρισμού οι οποίες προκάλεσαν μία μικρή έκρηξη. Μάλλον δεν ήταν η πιο σωστή επιλογή που μπορεί να είχα κάνει. Το σύννεφο πλέον όλο και μεγάλωνε. Είχε ήδη πιάσει όλο το δωμάτιο σε εμβέλεια. Τότε οι υποψίες μου βγήκαν σωστές. Ο Viktor σηκωνόταν σιγά σιγά. Δεν είχαμε την πολυτέλεια να αμυνθούμε αυτόν και το σύννεφο ταυτόχρονα και είπα να καταφύγω στο αρχικό μου σχέδιο... να απενεργοποιήσω το σύστημά του. Έτρεξα πάνω του και τον κλώτσησα στα μούτρα. Αμέσως, τον έπιασα από την μάσκα και την τράβηξα με όλη μου την δύναμη, όση είχε μείνει. Η μάσκα βγήκε μετά από προσπάθεια και τράβηξε μαζί και δέρμα από το πρόσωπό του αφήνοντας το καμμένο και ξεσκισμένο πρόσωπό του να φαίνεται. Είχα υπολογίσει σωστά. Η μάσκα από την πίσω πλευρά είχε έναν μικρό πίνακα ελέγχου και έναν διακόπτη. Απευθείας τον έκλεισα και τότε το γενικό και κεντρικό σύστημα του Viktor έκλεισε. Δεν θέλαμε όμως να ξανακατασκευαστεί κάτι τέτοιο στον ίδιο άνθρωπο άρα δεν έχασα την ευκαιρία και τον αποκεφάλισα. Ένα ρυάκι αίματος σχηματίστηκε κάτω από τον κομμένο λαιμό του Viktor, τελευταία απόδειξη του ότι ο Viktor ήταν Cyborg και όχι ρομπότ. Παράλληλα, το σύννεφο είχε ήδη καταστρέψει τους μεταλλικούς τοίχους και απειλούσε να βγει και στο νησί. Έπρεπε να φύγουμε από εδώ.

O Rachet στεκόταν οργισμένος μπροστά στο θρόνο του και έσφιγγε τις γροθιές του.
-Πώς τολμήσατε!!! Καταστρέψατε το μεγαλύτερο δημιούργημά μου!!! ούρλιαξε και έσκυψε το κεφάλι του, ενώ το ύφος του σκοτείνιασε. Τότε άρχισε να γελάει σιγανά. Kukuku! Δεν πειράζει, θα φτιάξω κι άλλους σαν τον Viktor. Η καταιγίδα θα σας αφανίσει! Καλό σας ταξίδι. είπε και τότε το πάτωμα που στεκόταν άρχισε να υποχωρεί. Προφανώς είχε δημιουργήσει μια έξοδο έκτακτης ανάγκης. Εκείνη τη στιγμή δε με απασχολούσε η φυγή του Rachet. Δε θα ξέφευγε όπου κι αν πήγαινε. Το θέμα ήταν η καταιγίδα που δεν έλεγε να κοπάσει. Αν και ο Takasugi κατέστρεψε τα κυκλώματα του Viktor, το σύννεφο όλο και μεγάλωνε σπέρνοντας την καταστροφή. Η αναμονή στην αίθουσα τώρα θα ήταν θανατηφόρα. Τα μεταλλικά αντικείμενα πήγαιναν προς τη μαύρη μπάλα που ήταν και η πηγή του σύννεφου και μετά εκτοξεύονταν προς όλες τις κατευθύνσεις. Είμασταν πολύ κουρασμένοι και οι δυνάμεις που μας είχαν απομείνει δεν ήταν αρκετές. Στάθηκα στα πόδια μου και έκανα νόημα στον Takasugi να φύγουμε. Μου έδειξε ότι σκεφτόταν το ίδιο, αφού είχε ήδη σηκωθεί και τρέξαμε προς την πόρτα. Πίσω μας το δωμάτιο καταστρεφόταν, καθώς το ταβάνι ετοιμαζόταν να καταρρεύσει εξαιτίας των πολλαπλών ζημιών που είχαν προκληθεί στους τοίχους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν το βάρος της στέγης. Φτάσαμε στην πόρτα, αν και κοντέψαμε να χτυπηθούμε αρκετές φορές από ριπές ηλεκτρισμού και μεταλλικά αντικείμενα. Τα τελευταία ευτυχώς, χάρη στις δυνάμεις του Φρούτου μου κατάφερνα και τα απωθούσα, προστατεύοντάς μας. Όταν βγήκαμε στο διάδρομο ακουμπήσαμε στον τοίχο και πήραμε βαθιές ανάσες. Το πελώριο σπίτι σειόταν και το σύννεφο δεν έλεγε να σταματήσει να διευρύνεται. Αυτό ήταν τεράστιο πρόβλημα. Ήδη είχε γίνει μεγαλύτερο απ'την αίθουσα και πλέον το ίδιο το νησί ήταν σε κίνδυνο. Τι θα κάναμε?

Τρέξαμε μέσα από διαδρόμους και δωμάτια. Τα φώτα αναβόσβηναν ενώ ώρες ώρες χάναμε την ισορροπία μας από τους σεισμούς που γίνονταν. Τα πόδια μας με δυσκολία μας κρατούσαν αλλά ήταν τέτοιες οι καταστάσεις που το αίμα μου έκαιγε για δράση. Και δεν θα πέθαινα εδώ, σε ένα τέτοιο άθλιο μέρος από ένα σκουπίδι σαν τον Ratchet! Ευτυχώς για εμάς οι παγίδες είχαν απενεργοποιηθεί με τα διάφορα μαγνητικά κύμματα και είχαν βραχυκυκλώσει όλες οι συσκευές. Έτσι όπως περπατούσαμε πολιορκούμασταν και από το ετοιμόρροπο έδαφος το οποίο με λίγο βάρος κατέρρεε. Φτάσαμε όμως επιτέλους στην έξοδο. Όμως δεν ήταν φωτεινά έξω. Σκοτάδι κατέκλυσε τον ουρανό παρ'όλο που δεν είχε βραδιάσει ακόμα. Δεν ήξερα ποιος ήταν ο λόγος απώλειας του φωτός αλλά θα ανακαλύπταμε σύντομα. Περάσαμε τα κομματιασμένα ρομπότ που υπήρχαν εκεί και το νεκρό πτώμα του αντιπάλου του Kuran και περάσαμε έξω. Κοίταξα κατευθείαν τον ουρανό και έμεινα έκπληκτος με την κακή έννοια. Το σύννεφο που έσπερνε την καταστροφή στο πέρασμά του είχε διαπεράσει την οροφή και είχε πάρει ένα γιγαντιαίο μέγεθος. Το νησί απειλούταν σοβαρά από το σύννεφο αυτό. Τότε παρατήρησα μία κίνηση μπροστά μου. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Ratchet με μία μηχανή, κάτι σαν όχημα που προσπαθούσε να το ανοίξει και το πιο λογικό να φύγει. Όμως δεν λειτουργούσε λόγω τον μαγνητικών κυμμάτων που έκπεμπε το σύννεφο. Δεν είχε πουθενά να τρέξει...

Με το που είδα τον Rachet κατακλύστηκα για άλλη μια φορά με οργή. Ήταν τόσο δειλός που είχε σκοπό να δραπετεύσει κι όλας. Φαινόταν σε απόγνωση. Χτύπαγε με δύναμη το όχημα, προφανώς για να πάρει μπρος, αλλά δεν τα κατάφερνε εξαιτίας του σύννεφου.
-Κι έλεγα πού χάθηκες.
Όταν άκουσε τη φωνή του Takasugi, γύρισε και μας κοίταξε έντρομος.
-Πώς!? Πώς είναι δυνατόν να ζείτε ακόμα?
-Πώς είναι δυνατόν να αντέχεις τον εαυτό σου. του απάντησα τραβώντας το σπαθί μου.
Το σήκωσα πάνω απ'το κεφάλι μου και ετοιμάστηκα να απαλλάξω τον κόσμο απ'την παρουσία του. Τότε, μπροστά στον Rachet μπήκε ένας άντρας. Ήταν μετρίου αναστήματος και φορούσε κοστούμι. Είχε γκρι μαλλιά και είχε απλώσει τα χέρια του σε μια μάταιη προσπάθεια να σώσει τον άντρα.
-Rachet-sama τρέξτε! Θα τους κρατήσω όσο μπορώ!
-Μπράβο Gonzo! Πάντα πίστευα ότι θα... αλλά έπαψε να μιλάει όταν αποκεφάλισα τον άντρα.
-Λες να διστάσω να σκοτώσω οποιονδήποτε είναι με το μέρος σου? είπα στον Rachet κουνώντας το σπαθί μου για να φύγει το αίμα. Μην μπεις στον κόπο να ζητήσεις έλεος, του είπα, καθώς είχε πέσει στο έδαφος και είχε βάλει τα χέρια του μπροστά απ'το πρόσωπό του. ξέμεινα από τότε που έχασες την ανθρωπιά σου! και την επόμενη στιγμή έμπηξα το σπαθί μου στο λαιμό του.
-Fufufu~~~ Πολύ... βάναυσο δεν νομίζεις, Kaname-kun?
-Καθόλου Takasugi-san. Έχω μια απορία όμως. του είπα, ενώ ο θυμός μου εξαφανιζόταν. ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ?

Το έδαφος είχε ποτιστεί στο αίμα του Ratchet και του Gonzo. Για εμένα φυσικά μία τέτοια στιγμή δεν ήταν κάτι το σημαντικό, καθώς είχα περάσει τόσες και τόσες μάχες. Το ιστορικό μου ήταν γεμάτο αίμα, αίμα που δεν θα ξεθώριαζε ποτέ. Είχα από καιρό ξεπεράσει το σημείο θλίψης και μετάνοιας που νιώθεις αφού σκοτώσεις κάποιον. Δεν το σκεφτόμουν πια και δεν μου γινόταν βάρος στην συνείδηση. Αν όμως αυτό το βάρος ξαφνικά ερχόταν τότε ήταν σίγουρο ότι θα χάσω τα λογικά μου κατευθείαν και μαζί και τον έλεγχο του σώματός μου. Κοίταξα γύρω μου για κάποιο στοιχείο και μετά πάλι το χαλασμένο όχημα του Ratchet. Πήγα εκεί και έψαξα για να βρω κάτι που θα μας βοηθούσε να αποδράσουμε. Τίποτα όμως χρήσιμο δεν υπήρχε εκεί. Έριξα μία κλωτσιά στο όχημα, το οποίο μετά κύλησε στην κατηφόρα που οδηγούσε στο δάσος. Λίγα δευτερόλεπτα χρειάστηκαν για να εξαφανιστεί από τα μάτια μας. Γύρισα και κοίταξα τον Kuran. Σήκωσα απελπισμένα τους ώμους μου.
-Ας φύγουμε από εδώ και ας πάμε στην ακτή. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνουμε σε αυτό το μέρος.
-Συμφωνώ.
Ξεκινήσαμε με τρέξιμο προς το πυκνό δάσος που απλωνόταν μπροστά μας. Ο Kuran καθώς ξεκινούσαμε έφτυσε τον Ratchet και μετά συνέχισε την πορεία του.

Μπήκαμε στο πυκνό δάσος, ενώ πίσω μας το σύννεφο μεγάλωνε ταχύτατα. Το μέγεθός του ξεπερνούσε τους υπολογισμούς μου. Είχε γίνει τόσο μεγάλο ώστε να καλύπτει δυο φορές το μέγεθος του σπιτιού. Ο λόφος δεχόταν αλλεπάλληλα χτυπήματα από ριπές ηλεκτρισμού και μεταλλικά αντικείμενα που κινούνταν άτακτα μέσα στο πεδίο της καταιγίδας.
-Τς... Δε γίνεται να συνεχιστεί αυτό. Αν μεγαλώσει κι άλλο το ίδιο το νησί θα αφανιστεί. Πώς μπορούμε να το σταματήσουμε όμως? Αν χτυπήσουμε την πηγή θα γίνει χειρότερο όπως και πριν.
Τρέχαμε, ενώ τα σημάδια της κούρασης άρχισαν να υπερτερούν. Σύντομα αναγκαστήκαμε να κάνουμε στάση για να ξεκουραστούμε. Είχαμε λαχανιάσει και οι δύο και δεν είχαμε πολύ ενέργεια ακόμα. Τι θα γινόταν όμως αν το νησί καταστρεφόταν και το σύννεφο συνέχιζε να διευρυνόταν? Τις σκέψεις μου διέκοψε ένας ήχος που είχαμε να ακούσουμε πολύ ώρα. Το ανατριχιαστικό κροτάλισμα ακούστηκε από τα φυτά γύρω μας και πέντε ρομπότ εμφανίστηκαν απ'το πουθενά.
-Πλάκα κάνεις! αναφώνησα έκπληκτος αντικρίζοντας τους αντιπάλους μας.
Ο Takasugi τράβηξε το σπαθί του, αλλά ήταν φανερό ότι δύσκολα θα τα κερδίζαμε στην κατάστασή μας. Οι αντίπαλοί μας αποτελούνταν από τέσσερα ρομπότ πολεμιστές και ένα ρομπότ τοξότη. Είχαν ήδη τραβήξει τα όπλα τους και βρισκόμασταν στο στόχαστρο. Φαίνονταν υψηλότερης τεχνολογίας απ'τα προηγούμενα. Τα μάτια τους ήταν κόκκινα και έμοιαζαν πιο... "φουσκωτά". Επίσης, φώναζαν σαν μανιακά "Εισβολέας! Εισβολέας!".
-Trasnformers!?
-Decepticons!?
-Megatron!?
-Rumble!?
- Γιατί αυτό μου θυμίζει τα 90's?

-Δεν θα σας αφήσουμε να περάσετε!
-Ποτέ!
-Μα ποτέ!
-Ποτέ ποτέ ποτέ!
-Χρειαζόταν να πεις τόσα ποτέ?
Ο τοξότης φαινόταν να είχε το μεγαλύτερο IQ σε ολόκληρο το γκρουπάκι και με μεγάλη διαφορά. Μας σημάδεψε αμέσως και μας πέταξε το πρώτο βέλος το οποίο έφτασε πάνω μας σε απειροελάχιστο χρόνο. Για να πω την αλήθεια, δεν κουνηθήκαμε καθόλου. Απλά αστόχησε. Και δεν αστόχησε για λίγο... Ζήτημα ήταν αν βάρεσε και κάποιο δέντρο κοντά μας. Απλά το ακούσαμε να φεύγει σφυρίζοντας μέσα στο δάσος μακριά από εμάς. Έλαμπε και πίσω του άφηνε ένα χαλαρωτικό χρώμα ουράνιου τόξου. ΟΥΤΕ ΚΑΝ! σκέφτηκα. Πιο σπαστικά χρώματα δεν θα μπορούσε να είχε βάλει! Πάντως αν είχε βρεί στόχο αυτό το βέλος τότε θα ήταν κάποιος από εμάς νεκρός. Οι υπόλοιποι τρεις με εξαίρεση τον έναν ο οποίος κάθισε πίσω σε ένα δέντρο και άρχισε να κοιμάται, μας όρμησαν με τα υπέρλαμπρα όπλα τους. Ο πρώτος κρατούσε δύο σπαθιά τα οποία είχαν χρυσόσκονη πάνω τους. Αποκρούσαμε πολλά χτυπήματά τους αλλά τα σπαθιά μας και τα χέρια μας γέμισαν χρυσόσκονη, η οποία επιβράδυνε τις κινήσεις μας (προσπαθούσαμε να την βγάλουμε ξοδεύοντας χρόνο). Η δεύτερη κρατούσε ένα ραβδί το οποίο είχε πίσω του δεμμένη μία ροζ κορδελίτσα η οποία μας τραβούσε την προσοχή με τις πολύπλοκες κινήσεις της. Δεν μπόρεσα να διακρίνω τις κινήσεις του τέταρτου ρομπότ γιατί είχε μαγευτεί το πνεύμα μου από τις ρυθμικές κινήσεις του ραβδιού. Το πνεύμα του Okama-sugi Shin-Okama ΦΥΣΙΚΑ! Έδιωξα τις σκέψεις από το κεφάλι μου και έπιασα γερά το σπαθί μου.