[Τέλος] A Relation-ship has been forged!

-Πραγματικά... τι αντίπαλοι είναι αυτοί? σκέφτηκα, αλλά τις σκέψεις μου διέκοψε άλλο ένα βέλος, το οποίο πέρασε κανά μέτρο από δίπλα μου.
-Τς... αστόχησα πάλι.
-Άσχετε.
-Αστόχησες άσχετε.
-Άσχετε άσχετε άσχετε
-Έπρεπε να τον πεις άσχετο τόσες φορές?
Τότε ακούστηκε ένας ήχος σαν τιτίβισμα χιλιάδων πουλιών. Κοίταξα ψηλά και είδα το σύννεφο να διαστέλλεται με τεράστιους ρυθμούς. Είχε φτάσει ήδη πάνω απ'το κεφάλι μου και προκαλούσε χάος. Σήκωσα το σπαθί μου και όρμησα στο πρώτο ρομπότ που είδα. Κρατούσε δυο πιρούνες και μου θύμιζε τον Raphael απ'τα χελωνονιντζάκια. Πήδηξε στον αέρα, αλλά ήταν ρομπότ. Έκανα ένα πλαϊνό βήμα και περιστρέφοντας το σπαθί μου το έκοψα στα δυο. Τελικά ήταν πιο αδύναμα απ'ότι περίμενα και λογικά το είχε παρατηρήσει κι ο Takasugi, αν και είχε πάρει ένα περίεργο ύφος λες και κοίταζε κάτι αηδιαστικό.
-Πέθανε?
-Είναι νεκρός.
-Πέθανε πέθανε πέθανε.
-Έπρεπε να πεις ότι πέθανε τόσες φορές?
-Θα σκάσετε?
-Θα σταματήσετε να χρησιμοποιείτε τόσο αηδιαστικά χρώματα?
Τον κοίταξα αγανακτισμένος, αλλά δε φάνηκε να με προσέχει. Τότε, το ρομπότ με το ραβδί μου επιτέθηκε, αλλά αντί να με χτυπήσει άρχισε να περιστρέφει τη ροζ κορδέλα.
-Με δουλεύεις τώρα έτσι?

Συγκέντρωσα όλη μου την δύναμη στο χτύπημα αυτό. Εκείνος με τα σπαθιά με την χρυσόσκονη μου ξαναεπιτέθηκε αλλά αντέδρασα γρήγορα. Έφερα το σπαθί μου κάθετα προς αυτόν. Προσπάθησε να αποκρούσει το σπαθί μου αλλά το ένα από τα δύο που κρατούσε κόπηκε σαν πλαστικό ενώ το άλλο λύγισε.
-Πρώτη φορά βλέπω τόσο αδύναμα σπαθιά.
Λάδι βγήκε από τα μάτια του και κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Δεν ήθελα όμως να αποκαλύψω αυτή την σκέψη γιατί το έκαναν άλλοι για εμένα.
-Θα κλάψει...
-Κλαίει κλαίει κλαίει...
-Χρειαζόταν να πεις πως κλαίει τόσες φορές?
-Τα πλαστικά σπαθιά που μου έκανε δώρο ο Ratchet για την Πρωτοχρονιά από το Jumbo... ΕΣΠΑΣΑΝ!!! *κλάμα*
Τελικά ΗΤΑΝ πλαστικά!!
Δεν έχασα άλλο πολύτιμο χρόνο και απέσπασα το κεφάλι του ρομπότ από το υπόλοιπο μηχανικό σώμα του. Η έκρηξη που ακολούθησε έκανε το μέρος να βρέξει με χρυσόσκονη καταστρέφοντας τα ρούχα μας και την υπομονή μας.
-Έσκασε...
-Μπουμ μπουμ μπουμ!
-Έπρεπε να πεις το μπουμ τόσες φορές?
-ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!
-ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕΕΕ!!!!

-Πολύ καλά... Θα ακολουθήσω το πιο παραδοσιακό σχέδιο. Ο πιο σπαστικός πεθαίνει.
-Κ...Κρύος
-Κρύος κρύος κρύος!
-Έπρεπε να πεις ότι είναι κρύος τόσες φορές?
-Και βρήκα τον σπαστικό. είπα κοιτώντας το ρομπότ με το ραβδί.
Συνέχισε να περιστρέφει την κορδέλα και άρχισε να κάνει σβούρες γύρω απ'τον εαυτό του με το ένα πόδι στον αέρα, παριστάνοντας προφανώς μια... μπαλαρίνα.
-Super Swingin Epic Troubling Destroying Fast Cute Fashionated Balarina Shot! ούρλιαξε κι άρχισε να περιστρέφεται με τεράστια ταχύτητα προς το μέρος μου. Λίγο πριν με χτυπήσει πέρασε από δίπλα μου και λίγες στιγμές μετά χάθηκε απ'το οπτικό μας πεδίο. Κοίταξα πίσω απ'το δέντρο, μπροστά στο οποίο βρισκόμουν και πραγματικά την είχα χάσει.
-Τι συμβαίνει εδώ πέρα?
-Θα πεθάνεις! φώναξε το ρομπότ τοξότης και εκτόξευσε άλλο ένα βέλος που χάθηκε μέσα στο δάσος, αφήνοντας πίσω του μια πολύχρωμη αύρα. Ο Takasugi του όρμησε εκνευρισμένος και με μια κίνηση του σπαθιού του το αποκεφάλισε.
-ΠΟΣΟ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΕΙΝΑΙ!?
-ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑΑΑΑΑ..
Τότε το ρομπότ που κοιμόταν πίσω απ'το δέντρο σηκώθηκε και ήρθε μπροστά μας.
-Συγγνώμη για αυτά. Είναι αποτυχημένες δημιουργίες για την εκτενή χρήση νοήμων τεχνολογίας.
-
-
-Ονομάζομαι Γιάννης! Ας ξεκινήσουμε. είπε και έβγαλε ένα τεράστιο κατάνα.

-Γιάννης?
-ΝΑΙ! Είμαι ο Γιάννης το Κτήνος ή Θηρίο ή Ζωάκι!
-Ζωάκι?
-Δεν ξέρω... το Google μετάφραση μου έβγαλε αυτή την έννοια άρα ΙΣΧΥΕΙ!
-Ώστε είσαι ο περίφημος εντέκατος Vongola Rain Guardian που καταστρέφει τα meeting μας με την παρουσία του!
-ΝΑΙ! Αυτός είμαι! Τώρα ετοιμαστείτε να πεθάνετε!!
Αυτά φώναξε με όλη την μπαταρία που είχε και μας όρμησε με απίστευτη ταχύτητα! Δεν μπορέσαμε να αντιδράσουμε αρκετά γρήγορα και απλά προετοιμαστήκαμε για το χτύπημα που θα μας έριχνε. Πρέπει να ήταν δύσκολος αντίπαλος. Λίγο έμεινε μέχρι να συγκρουστεί μαζί μας αλλά τότε συνέβη το απροσδόκητο. Ο Γιάννης το ασταμάτητο Κτήνος ή Θηρίο ή Ζωάκι πέρασε ανάμεσά μας και βάρεσε τον κορμό δέντρου που βρισκόταν πίσω μας διαλύοντάς και αυτό και τον εαυτό του. Κοιταχτήκαμε με τον Kuran και πλησιάσαμε για να σφάξουμε κάθε απομεινάρι του Γιάννη! Δεν θα ανεχόμασταν άλλο τρολλάρισμα! Προσέξαμε πως είχε απενεργοποιηθεί. Το νέφος το οποίο πλέον κάλυπτε ολόκληρο το νησί το είχε προκαλέσει. (από εδώ και πέρα βάλτε αυτό να παίζει καθώς διαβάζετε)

Σπόιλερ:

Όμως ΤΟΤΕ, όταν όλα έμοιαζαν χαμμένα και όταν νομίζαμε πως το τέλος έχει έρθει... Ο Γιάννης άνοιξε ξανά τα μάτια του και κουνήθηκε για ακόμα μία φορά!
-ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ!!

(πατήστε pause τώρα)
-Γιατί δεν έμεινε εκεί να τελειώνουμε?
O Γιάννης ύψωσε το ανάστημά του και πήρα πόζα όμοια με τον πρόεδρο της Αμερικής, με αποτέλεσμα να φαινόταν ότι έλαμπε.
-Oi Takasugi-san, τι θα κάνουμε?
-Ας τον ακούσουμε! είπε ενθουσιασμένος.
-OMG... trollάρει...
-Λοιπόν, ετοιμαστείτε! φώναξε και σήκωσε ξανά το σπαθί του και πάνω που ετοιμάστηκε να επιτεθεί, σταμάτησε.
-Λοιπόν?
-Α ξέχασα. Λειτουργώ με την εφεδρική μπαταρία που σημαίνει ότι... δεν μπορώ να πολεμήσω
- Takasugi-san?
-Αυτή τη φορά ναι, Kaname-kun. είπε και προχωρήσαμε απειλητικά προς το μέρος του Γιάννη Κτήνους ή Θηρίου ή Ζωάκι.
Εκείνος αντιλαμβανόμενος τι επρόκειτο να συμβεί έκανε πίσω βήματα κουνώντας τα χέρια του, μέχρι που κόλλησε σε ένα δέντρο.
-Ε...Ελάτε τώρα ρε παιδιά. Δεν είναι λίγο άδικο αυτό?
-Για πιο πράγμα μιλάς?
-Δεν ήταν άδικο να μας trollάρετε τόσο άσχημα???

Ο Kuran μου έκανε υπόκλιση ως ένδειξη προτεραιότητας. Μπήκα μπροστά τότε και αφού τον ευχαρίστησα με μία παρόμοια υπόκλιση του κάρφωσα το σπαθί μου στο μέτωπό του. Μετά έσκαψα στο έδαφος και τοποθέτησα το σώμα του ρομπότ μέσα. Το έθαψα και χάραξα με το σπαθί μου στον κορμό πίσω του, "Εδώ αναπαύεται το Ασταμάτητο Θηρίο... ο Γιάννης". Σηκώθηκα και τότε συνεχίσαμε το τρέξιμο προς την ακτή. Μπορεί τελικά και να μην φτάναμε σώοι εκεί. Καθώς τρέχαμε παρατήρησα ένα ξέμπαρκο πόδι μέσα σε κάτι θάμνους. Σταμάτησα και προχώρησα προς το μέρος του. Κούνησα τους θάμνους και τότε αποκαλύφθηκε ο τύπος που είχα λιποθυμίσει από το πολύ γαργαλιτό. Όμως ήταν λίγο διαφορετικός. Είχε καρφωμένο ένα βέλος στο κεφάλι του. Ένα γνώριμο βέλος που είχε πίσω του τα χρώματα του ουράνιου τόξου. H επόμενη έκφρασή μου ήταν κάπως έτσι...

Σπόιλερ:

-Είσαι Επαναστάτης έτσι?
-Ναι.. και εσύ πειρατής αν κατάλαβα καλά.
-Σωστά! Έχω μία όμως αποστολή στο Avalon Island και πρέπει να φτάσω εκεί λείαν συντόμως χωρίς άλλη στάση. Ξέρεις προς τα πού βρίσκεται?
-Μα φυσικά... οι βάσεις μας βρίσκονται εκεί!
Μου εξήγησε τον δρόμο από θαλασσα προς το Avalon. Ο δρόμος ήταν μακρύς και η αντοχή μας είχε φτάσει στο τέλος της. Δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε για πολύ ακόμα. Όμως όλη μου η κούραση εξαφανίστηκε απότομα και αμέσως. Δεν ήξερα αρχικά γιατί αλλά σιγά σιγά καταλάβαινα τον πραγματικό λόγο. Ήταν η φωνή που άκουσα.
-Καιρό έχουμε να τα πούμε... ε Shura-san?
Το σπαθί μου βγήκε αυτόματα από την θήκη του καθώς διέκρινα την σιλουέτα του εχθρού που εμφανίστηκε...
-Goroooo!!!!!

Όταν αντικρίσαμε τον άντρα, η έκφραση του Takasugi άλλαξε αμέσως. Είχε ήδη τραβήξει το σπαθί του και πάρει θέση μάχης. Κατάλαβα ότι δεν είχα θέση σε αυτή και απλά προσπέρασα τον ξένο.
-Takasugi-san, ελπίζω να συναντηθούμε ξανά στο μέλλον και να τελειώσουμε τη μάχη μας.
-Ανυπομονώ Kaname-kun.
-Εις το επανιδείν.
Δεν έλαβα απάντηση, αλλά ήταν λογικό. Ο άντρας αυτός πρέπει να είχε σημαντικό ρόλο στη ζωή του Takasugi, ώστε να αλλάξει έτσι το ύφος του. Βγήκα σύντομα απ'το δάσος και έφτασα μπροστά στη βάρκα μου, αλλά εκεί με περίμενε κάτι διαφορετικό. Μια γυναίκα στεκόταν μπροστά μου. Ήταν ψηλή για γυναίκα και είχε γκρίζο μαλλί. Φορούσε μαύρο μανδύα που κάλυπτε το σώμα της και γυαλιά στο πρόσωπό της.
-Καλησπέρα. μου είπε, ενώ φάνταζε θλιμμένη. Ονομάζομαι Roba και είμαι η μητέρα του Rachet... ή μάλλον ήμουν.
Δάκρυα την κατέκλυσαν μετά το τελευταίο σχόλιο και κατάλαβα πόσο πονούσε για το χαμό του παιδιού της, αίτιος του οποίου ήμουν εγώ.
-Είμαι ο Kuran Kaname. Εγώ σκότωσα το γιο σας.
-Το ξέρω. απάντησε σχεδόν αμέσως ξαφνιάζοντας με. Το ξέρω... Ήθελα να απολογηθώ.
-Εσείς σε εμένα?
-Ναι. Ο Rachet ήταν πολύ έξυπνος, αλλά πολύ αφελής και εγωιστής. Ήξερα ότι η μέρα αυτή δε θα αργήσει να έρθει. Η μέρα όπου κάποιος θα θυμώσει με τις δημιουργίες του και θα τον... σκοτώσει.
-Πολύ καλά. Πώς ξεκίνησαν όλα?

-Ώστε έφτασες και εδώ και προκάλεσες καταστροφές πάλι... όπως και στο Toroa και στο Cytherea.
-Cytherea? Πώς ξέρεις ότι είμουν εκεί? Και πώς με βρήκες εδώ?
-Χεχεχε! Πάντα είμουν δίπλα σου Shura. Σε παρακολουθούσα πάντα. Δεν μου ήταν δύσκολο να σε βρω εδώ καθώς η κάθε σου τοποθεσία καταγράφεται στα μάτια μου και στο μυαλό μου. Σε είχα προειδοποιήσει άλλωστε! Θα προσπαθώ να σε σκοτώσω συνεχώς.
-Τςς, φαίνεται πως δεν μπλόφαρες. Στο Cytherea όμως δεν έκανες κάποια κίνηση Goro!
-Μα φυσικά και έκανα. Όχι όμως άμεσα όπως το περίμενες εσύ. Θυμάσαι κάποιον εν ονόματι Jaggerjaw... ή ακόμα καλύτερα... Kirisaki.
Το αίμα μου άρχισε να βράζει. Οι μυς μου συσπάστηκαν πολλαπλές φορές και φάνηκε σαν να τρέμω. Η καρδιά μου είχε περάσει επίπεδο και χτυπούσε πολύ γρήγορα. Φοβόμουν, αλλά ήθελα και να τον σκοτώσω. Να τεμαχίσω αυτό το πρόσωπο που με εκνεύριζε όσο τίποτα άλλο.
-Τρέμεις? Από θυμό ή μήπως από φόβο?
Είδε τα δόντια μου να σφίγγουν και χαμογέλασε.
-Από ότι φαίνεται και τα δύο! Χεχε!

-Kirisaki?! Jaggerjaw?!
Ο θυμός μου ακούγοντας αυτά τα ονόματα ανέβαινε ακόμα περισσότερο!
-Πριν βρεις τον Kirisaki του μίλησα ή καλύτερα, τον απείλησα, κάνοντας την προπόνησή σου πιο εφικτή. Από την άλλη, o Jaggerjaw ήταν μέλος της οργάνωσής μας άρα μπορούσα να τον κάνω ότι θέλω. Και ναι... έχοντας ένα τόσο δυνατό φρούτο όπως της αθανασίας θα σε έκανε ακόμα πιο δυνατό ή θα σε σκότωνε. Ευτυχώς για εμένα βγήκες χρυσάφι στα μάτια μου και πήρες απίστευτη δύναμη.
-Τί λες? Θες να τεστάρω την δύναμή μου αυτή πάνω σου? Το σπαθί μου διψάει πολύ για το αίμα σου!
-Αυτό πρέπει να με κάνει περήφανο. Όμως δεν είναι ακόμα η ώρα Shura. Η ώρα είναι κοντά όπου θα συγκρουστούν τα όπλα μας. Στον πόλεμο του μεγάλου νησιού! Εκεί θα τελειώσει ότι άρχισε ανάμεσά μας. Κράτα τον θυμό σου και το μίσος μου εναντίον μου! Εκεί θα γνωρίσεις την απόλυτη θλίψη και αγανάκτηση, μαζί με τον θάνατο!
Όταν τα είπε αυτά εξαφανίστηκε με το συνηθισμένο χαμόγελό του. Για ποιόν πόλεμο μιλούσε? Για ποιό μεγάλο νησί? Έπρεπε από εδώ και πέρα να είμουν σε εγρήγορση. Περπάτησα μέσα στο δάσος μέχρι που έφτασα σε μία απέραντη παραλία. Ο θυμός και ο φόβος μου είχαν ρουφήξει την ενέργειά μου και δεν μπορούσα να τρέξω. Έψαξα τριγύρω για κάποιο μέσο για να φύγω επιτέλους. Δεν υπήρχε τίποτα μέχρι που η μύτη μίας βάρκας πρόβαλλε από έναν γιγαντιαίο βράχο. Κολύμπησα μέχρι εκείνο το σημείο και ανέβηκα πάνω της. Είχε ένα γράμμα πάνω. Το άνοιξα και πρόσεξα το όνομα του Goro γραμμένο. Ήταν από τον ίδιο! Έγραφε...
-Ξέχασα κάτι πολύ σημαντικό! Για να μπορείς να συνεχίσεις χρειάζεσαι μεταφορικό μέσο έτσι δεν είναι? Χεχε... πάρε αυτό προς το παρόν!
Το έσκισα και το πέταξα στην θάλασσα. Κοίταξα το νησί και μετά τον ουρανό.
-Πώς να ονομάζεται τελικά αυτό το νησί... ή μάλλον χελώνα? Μπαα... δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο όνομα. Τί θα έλεγε για Relation!? Λόγω του ότι δημιουργήθηκε η σχέση φιλίας και εχθρικότητας με τον Kuran Kaname και τα ρομπότ! Και επειδή η λειτουργία της χελώνας μοιάζει με πλοίου... χμμ... Ship! Και έχουμε μετά από πολύ σκέψη... Relation-ship! Τι αρμόζων όνομα...

Σπόιλερ:

-Από μικρός ήταν έξυπνος και εφευρετικός. Τελευταία όμως θέλησε να ελέγξει τη χελώνα στην οποία ζούσαμε. Εγώ απ'την άλλη του απαγόρευσα να εκμεταλλευτεί την τεχνολογία για τέτοιους σκοπούς. Έτσι άρχισε να αποτραβιέται από μένα...
-Μάλιστα. Έτσι δημιούργησε τον Viktor.
-Ναι. Χρησιμοποίησε πολλές ανθρώπινες ζωές για να το καταφέρει, μέχρι που έφτιαξε αυτό που καταστρέψατε. Παρόλα αυτά, δημιούργησε κάτι που θα μπορούσε να αφανίσει την ίδια την ανθρωπότητα και μάλιστα ξεπέρασε τα επιτρεπτά όρια ενός ανθρώπου.
-Χαίρομαι που το βλέπετε έτσι. Αυτό δεν αλλάζει όμως το γεγονός ότι τον σκότωσα. Ξέρω πώς είναι να χάνεις ένα μέλος της οικογένειας και σας ζητώ συγγνώμη για τον πόνο που σας επιφέρω.
Ένα χαμόγελο γεμάτο πικρία εμφανίστηκε στα χείλη της, ενώ τα δάκρυά της δεν έλεγαν να σταματήσουν.
-Ίσως υπάρχουν άνθρωποι που παρακινούνται απ'το καλό τελικά. είπε και έβγαλε μια συσκευή που έμοιαζε με χειριστήριο. Στη συνέχεια πάτησε ένα κουμπί και η πηγή του σύννεφου άρχισε να βγάζει καπνούς, μέχρι που εξερράγη. Σιγά-σιγά το πελώριο σύννεφο άρχισε να αμβλύνεται μέχρι που εξαφανίστηκε.
-Τ...Το σταματήσατε!?
-Στα νιάτα μου ήμουν κι εγώ επιστήμονας. Είδα τι έφτιαχνε ο Rachet και πρόβλεψα αυτό που δεν έκανε εκείνος. Την καταστροφική δύναμη του Viktor. Αφού δεν μπόρεσα να σταματήσω τη δημιουργία του, φρόντισα να σταματήσω τις καταστροφικές του ικανότητες.
Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου και άγγιξα τη γυναίκα στον ώμο.
-Απ'ότι φαίνεται, μπορώ να φύγω δίχως ενδοιασμούς. Ευχαριστώ για αυτό. Θα είχα τύψεις αν έφευγα και άφηνα την καταιγίδα να μαίνεται.
-Καλό ταξίδι νεαρέ επαναστάτη. Φρόντισε να δημιουργήσεις ένα καλύτερο αύριο.
-Θα το κάνω! απάντησα με ειλικρίνεια και χρησιμοποιώντας τη βάρκα μου, έφτασα στο πλοίο μου. Αφού τα ετοίμασα όλα, σήκωσα την άγκυρα και συνέχισα το ταξίδι μου. Πριν φύγω κοίταξα πίσω μου και μια σκέψη με κατέκλυσε.
-Πώς λένε τη χελώνα!? Δε βαριέσαι... θα βρω δικό μου όνομα. Θα την ονομάσω, Relation! Βρίσκομαι πάνω στο πλοίο (ship) μου, άρα... έχω Relation-ship! (σχέση)

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Τέλος

Όνομα: Kuran Kaname/Takasugi Shinsuke
Haki Points: -/-
Player of the Month Points: 6/6
Beli: 42.000/36.000
Bounty/Fame Points: -/-
Παρατηρήσεις: Καλή ήταν, περίμενα παραπάνω τρόλλινγκ...Ο Κριάρης πήρε λίγο παραπάνω λόγω μεγαλύτερων ποστ. Καλές περιγραφές μαχών και καταστάσεων...Δέσατε καλά...