[Τέλος] Adventure at Centaurea, my journey begins!

Καθόμουν μέσα στη βάρκα μου, πλέοντας στην ήρεμη σαν λάδι θάλασσα. Κοίταξα γύρω μου, δεν έβλεπα πουθενά στεριά, μόνο θάλασσα, προς όποια κατεύθυνση κι αν κοιτούσα. Οι προμήθειές μου είχαν τελειώσει. Αν δεν έβρισκα νησί γρήγορα, θα πέθαινα της πείνας....

Πέρασαν αρκετές ώρες. Κοιμόμουν μέσα στη βάρκα μου, με το κύμα να με κουνάει με έναν νανουριστικό ρυθμό, όταν ένα δυνατό τράνταγμα με έκανε να πεταχτώ όρθιος. Είχα χτυπήσει σ' ένα βράχο και η βάρκα μου έμπαζε από παντού νερά. Κοίταξα προς το μέρος όπου ήταν ο βράχος. Λίγο πιο πέρα, όχι περισσότερο από ένα χιλιόμετρο, ήταν ένα νησί.
~Σώθηκα παρά τρίχα..., σκέφτηκα και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, με ένα σάλτο, βρέθηκα στη θάλασσα, κολυμπώντας προς το νησί. Πέρασαν γύρω στα 20 λεπτά μέχρι να καταφέρω να φτάσω. Βγήκα στην παραλία. Ήταν κρίμα που η βάρκα μου καταστράφηκε... Άρχισα να περιπλανιέμαι μέσα στη μεγάλη δασώδη έκταση του νησιού...

...Άρχιζε να πέφτει η νύχτα. Ακόμα δεν είχα συναντήσει τίποτα παρά δέντρα.
~Μήπως ήταν ακατοίκητο αυτό το νησί;, αναρωτήθηκα. Εκεί που περιπλανιόμουν ψάχνοντας για μία πόλη, ή χωριό, ή γενικότερα, λίγο πολιτισμό, άρχισε ξαφνικά να βρέχει. Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, να βρω καταφύγιο. Κατευθυνόμουν προς το μεγάλο βουνό στο κέντρο του νησιού...

Μόλις έφτασα στους πρόποδες του βουνού, είδα μια μικρή σπηλιά. Είχαν χαθεί σχεδόν τα πάντα στο βυθό της θάλασσας, εκτός από το σπαθί μου. Ήταν ο πιστός μου σύντροφος, που δεν πρόκειται να άφηνα να πέσει ποτέ μέσα στη θάλασσα. Ο παππούς μου μου είχε παραδώσει αυτό το σπαθί, πριν γίνει το "συμβάν"...
Δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ αυτό το σπαθί για να αφαιρέσω τη ζωή κάποιου, ανθρώπου ή ζώου. Δεν μου άρεσαν καθόλου οι σκοτωμοί. Σε κάθε μάχη που είχα δώσει μέχρι σήμερα, άφηνα τον αντίπαλό μου να ζήσει. Πολλοί μου έλεγαν πως αυτή μου η καλοσύνη θα αποτελούσε την καταδίκη μου κάποια μέρα, αλλά εγώ απλώς τους αγνοούσα. Ξέρω πως το να αγνοεί κάποιος συμβουλές που είναι για το καλό του, δεν είναι και πού σοφό, αλλά δε μ' ένοιαζε. Προτιμούσα αυτή μου τη νοοτροπία παρά τους σκοτωμούς. Γι' αυτό το λόγο είχα εξασκηθεί στη μάχη σώμα με σώμα. Βγήκα έξω από τη σπηλιά και πήγα μπροστά σε ένα δέντρο. Σήκωσα το πόδι μου και κλότσησα το δέντρο όσο πιο δυνατά μπορούσα. Αυτό λύγισε, αλλά δεν έπεσε. Επανέλαβα την κίνηση αυτή δυό-τρεις φορές, ώσπου το δέντρο έπεσε κάτω. Το σήκωσα και το πήγα μέσα στη σπηλιά. Χρησιμοποίησα 2 πέτρες που βρήκα κάτω για να παράγω σπίθα, με αποτέλεσμα να ανάψει μία ζεστή φωτιά πάνω στο κούτσουρο. Η φωτιά φώτισε το εσωτερικό της σπηλιάς. Ήμουν μούσκεμα μετά το κολύμπι μου νωρίτερα, οπότε ξάπλωσα κοντά, για να ζεσταθώ και να στεγνώσω.

Ξύπνησα το άλλο πρωί. Η φωτιά είχε ήδη σβήσει, όπως άλλωστε ήταν φυσικό. Βγήκα από τη σπηλιά και βάλθηκα να τρέχω, τόσο ως πρωινό ζέσταμα, όσο και για να βρω πολιτισμό όσο πιο γρήγορα μπορούσα...
...Πέρασε αρκετή ώρα που περιπλανιόμουν , άσκοπα θα έλεγε κανείς, στο δάσος, προτού βρεθώ μπροστά από τα πρώτα σπίτια, στην εξωτερική πλευρά ενός χωριού. Μπήκα μέσα στο χωριό και περιπλανήθηκα στα στενά δρομάκια, ψάχνοντας ένα κατάστημα για να ανεφοδιαστώ, να αγοράσω δηλαδή τρόφιμα και προμήθειες γενικότερα, και μία καινούργια βάρκα, αφού η πρώτη μου είχε βυθιστεί, τουλάχιστον ένα χιλιόμετρο απόσταση από το νησί...Δε μου πήρε παραπάνω από μισή ώρα ψάξιμο, καθώς το χωριό ήταν πολύ μικρό. Αφού αγόρασα προμήθειες, πληροφορήθηκα πως δεν μπορούσα να αγοράσω βάρκα από αυτό το χωριό, και έπρεπε να πάω είτε σ' ένα από τα χωριά κοντά στην ακτή, είτε στην κεντρική πόλη του νησιού, την Spira. Προχώρησα λίγο ακόμα και μπήκα σε μία ταβέρνα. Εκεί, αφού παράγγειλα λίγο sake, άρχισα να ρωτάω διάφορες ερωτήσεις και πληροφορήθηκα πως ήμουν στο νησί με όνομα Centaurea. Πληροφορήθηκα επίσης πως το νησί ήταν γεμάτο με επαναστάτες, οπότε καλύτερο θα ήταν να μείνω μακριά από την Spira, σε περίπτωση που δεν ήθελα να μου επιτεθούν. Αφού ήπια το sake μου, σηκώθηκα, πλήρωσα, ευχαρίστησα το σερβιτόρο για τις πληροφορίες και βγήκα από το μαγαζί.
Βρήκα ένα πανδοχείο στο κέντρο του χωριού και νοίκιασα ένα δωμάτιο για να περάσω τη νύχτα...

Το βράδυ το πέρασα ήρεμα, χωρίς μπελάδες και φασαρίες. Δεν έκλεισα μάτι όμως. Δεν ήξερα το τι, ούτε το γιατί, αλλά κάτι με απασχολούσε. Το άλλο πρωί σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και κάθισα σε μία καρέκλα να σκεφτώ τι θα μπορούσα να κάνω όσο ήμουν στο νησί εκείνο. Το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό ήταν να αγοράσω καινούργια ρούχα. Δεν μπορούσα να κυκλοφορώ με τα ρούχα του marine πάνω σ'ένα νησί γεμάτο από επαναστάτες. Ήμουν απλώς τυχερός που τα είχα καταφέρει μέχρι τώρα χωρίς καθόλου μπελάδες. Έπειτα, αποφάσισα να αρχίσω να συλλέγω ένα προσωπικό αρχείο πληροφοριών σχετικά με τους αντιπάλους μου. Σκέφτηκα πως αυτό θα με βοηθούσε πάρα πολύ στο μέλλον. Η κυβέρνηση βέβαια παρείχε πάρα πολλές πληροφορίες σε σχέση με τους επαναστάτες, αλλά ήταν μηδαμινές οι όποιες απ' αυτές ήταν αξιόπιστες. Κατά κύριο λόγο, οι πληροφορίες που είδη είχα παρουσίαζαν τους επαναστάτες ως τυράννους που τους μισούσε ο λαός. Γνώριζα όμως καλά και από πρώτο χέρι την προπαγάνδα και την διαφθορά που υπάρχει μέσα στην κυβέρνηση. Ακόμα κι αν ήμουν κι εγώ ένας marine, δεν πίστευα πως τα πράγματα ήταν έτσι όπως μου παρουσιάστηκαν στην εκπαίδευσή μου και είχα γνωρίσει αρκετούς από αυτούς, πριν γίνω marine, οι οποίοι δεν ήταν διόλου κακοί ή μισητοί. Δεν είχα κανένα σκοπό να διαταράξω την ηρεμία των κατοίκων, αφού αυτό ήταν το μόνο που μ' ενδιέφερε. Δεν θα εναντιωνόμουν στους επαναστάτες του νησιού, αν δεν αποκαλυπτόταν το γεγονός πως ήμουν marine, δηλαδή, αν δεν μου επιτίθεντο αυτοί.

Μπορεί να μην ήμουν και ο καλύτερος μαχητής που υπήρχε, αλλά γνώριζα καλά πως δεν έπρεπε να υποτιμήσω τον αντίπαλο και να προκαλέσω την τύχη μου. Δεν μπορούσα απλώς να τριγυρνάω στην μέση της περιοχής των επαναστατών ζητώντας πληροφορίες γι' αυτούς. Έπρεπε αν μη τι άλλο να είμαι διακριτικός. Το μόνο που θα κατάφερνα αν το έκανα μ'αυτόν τον τρόπο είναι να σκοτωθώ μία ώρα αρχύτερα. Ήθελα να σχεδιάσω προσεκτικά το επόμενό μου βήμα. Βυθίστηκα στις σκέψεις μου...

...Σηκώθηκα. Είχε ήδη περάσει μιάμιση ώρα. Βγήκα στο μεγάλο διάδρομο του πανδοχείου, ο οποίος ήταν στολισμένος μ' ένα όμορφο μοτίβο που ταίριαζε στο όλο κλίμα και στυλ του παλιομοδίτικου κτηρίου. Περπάτησα αργά προς τη σκάλα. Σε κάποια στιγμή άκουσα ένα θόρυβο σαν πυροβολισμό από την πλατεία, ακριβώς μπροστά από το πανδοχείο. Σταμάτησα αμέσως και κοίταξα από το παράθυρο του διαδρόμου. Κάτω στην πλατεία ήταν τρεις άντρες οι οποίοι κάτι συζητούσαν, και οι δύο από αυτούς κρατούσαν όπλα. Ο ένας κρατούσε στο χέρι του ένα πιστόλι, παλιό αλλά δυνατό, και ο δεύτερος ένα σπαθί κι όπως φαινόταν απειλούσαν τον τρίτο. Άνοιξα το παράθυρο διάπλατα σε μία προσπάθεια να ακούσω τι έλεγαν.
Ποιοι είστε και τι θέλετε από εμένα;, ρώτησε ο άντρας που φαίνεται πως απειλούνταν. Μάλλον η συζήτηση είχε μόλις αρχίσει.
Τι θέλουμε; Τα λεφτά σου και τη ζωή σου θέλουμε. Είμαστε πειρατές, τι νομίζεις πως θέλουμε;
Σας παρακαλώ, πάρτε ό,τι θέλετε αλλά αφήστε εμένα και την οικογένειά μου ήσυχη!!, παρακάλεσε ο άντρας.
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ, νομίζεις πως απλά θα σας αφήσουμε; Ανακηρύσσω αυτό το χωριό ιδιοκτησία του πληρώματός μου!, γέλασε ο πειρατής...

Όταν έρθουν οι επαναστάτες, θα το πληρώσεις ακριβά!!!!, είπε ένας νεαρός από τους υπόλοιπους που παρακολουθούσαν το όλο σκηνικό. Ο πειρατής αμέσως έχασε τη χαρά και το χαμόγελό του. Είχε θυμώσει, είχε εκνευριστεί πάρα πολύ.
Αν νομίζεις πως θα τους φοβηθώ, είσαι γελασμένος. Δεν πρόκειται να έρθουν έτσι κι αλλιώς γιατί θα σκοτώσω τους πάντες πριν προλάβουν καν να μάθουν τα νέα! Ετοιμαστείτε να πεθάνετε!, είπε ο πειρατής μ' ένα ύφος γεμάτο θυμό και περιφρόνηση και πυροβόλησε στον αέρα.
~Ποιος περιμένει τους επαναστάτες;, αναρωτήθηκα και, χωρίς να το ξανασκεφτώ πήδηξα πάνω έξω από το παράθυρο και με μία επιδεικτική κίνηση κλότσησα το πιστόλι του πειρατή από το χέρι του.
ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ; ΠΑΛΙΟΠΑΙΔΟ, ΘΑ ΠΑΙΘΑΝΕΙΣ ΠΡΩΤΟΣ!!!!!!!!!, φώναξε εξοργισμένος.
Δεν ξέρω ποιος "νομίζω" πως είμαι. Το μόνο που ξέρω είναι ποιος είμαι, και πως βαρέθηκα ν'ακούω τις αγριοφωνάρες σου ν' αντηχούν μέσα στ' αφτιά μου μεσημεριάτικα!, του είπα εγώ μ' ένα ύφος ειρωνείας στη φωνή μου.
Σκότωσέ τον, δεν αξίζει τον χρόνο μου!, είπε εκείνος.
Ναι, καπετάνιε! Ετοιμάσου, μικρέ, εδώ τελειώνουν όλα!, αναφώνησε ο άλλος. Ο καπετάνιος του, όπως αποκαλύφθηκε πως ήταν, γύρισε την πλάτη του προς εμάς τους 2, εμένα και τον άλλο πειρατή και έκανε να φύγει. Δεν πρόλαβε όμως να κάνει ένα βήμα και το σώμα του αναίσθητου συντρόφου του μπροστά στα πόδια του.
Γύρισε μόνο για να ξαφνιαστεί μ' αυτό που είδε. Εμένα να έχω υψώσει ψηλά το χέρι μου, σαν μόλις να έδωσα μία μπουνιά, να τον κοιτάω μ' ένα σοβαρό και τρομακτικό βλέμμα.

Κατέβασα αργά το χέρι μου.
Αν δεν θέλεις να έχεις την ίδια τύχη, δίνε του!, αναφώνησα με μία προσποιητή ευγένεια στη φωνή μου.
Θα το πληρώσεις...πολύ ακριβά, μικρέ. Δεν έπρεπε να τα βάλεις μαζί μου. είπε αυτός μ' έναν ήρεμο τόνο.
Εντάξει τότε...να θυμάσαι όμως πως εσύ το επέλεξες έτσι..., απάντησα κι εγώ με τον ίδιο, ήρεμο, τόνο. Αυτός έκανε ένα σάλτο προς το μέρος μου και με χτύπησε, τόσο γρήγορα που καλά καλά δεν πρόλαβα να τον δω. Δεν ήταν παρά ένα ελαφρό χτύπημα, δεν κατάφερε να με χτυπήσει καλά, γιατί έκανα κι εγώ μία κίνηση αποφυγής. Επιχείρησε να το ξανακάνει.
Μεγάλο λάθος, ποτέ μην κάνεις δύο φορές το ίδιο πράγμα σε μία μάχη!, του είπα εγώ μ' ένα επιτακτικό ύφος και, τη στιγμή που πήγε να με χτυπήσει, έπιασα το χέρι του και με μία κίνηση βρέθηκε να πετάει πάνω από τον ώμο μου και να σκάει στο πάτωμα σαν καρπούζι. Σηκώθηκε πάνω, λες και η επίθεσή μου δεν του έκανε τίποτα. Αυτός έτρεξε προς το μέρος μου και η μάχη εξελίχθηκε σ' ένα σίφουνα από γροθιές και κλοτσιές, τις οποίες άλλοτε αποφεύγαμε κι άλλοτε μπλοκάραμε. Μου ήρθε μία ιδέα. Σκηνοθέτησα πως δήθεν με χτύπησε αυτός κι έπεσα κάτω. Όταν το είδε, προς στιγμήν σταμάτησε τα χτυπήματα. Εκείνη ήταν η ευκαιρία που περίμενα: σηκώθηκα απότομα και με μία δυνατή κλοτσιά τον έστειλα να πετάξει, προσγειώνοντας τον δίπλα στον αναίσθητο σύντροφό του.
Πάρε το φίλο σου και χάσου από τα μάτια μου., πρόσταξα εγώ μ' έναν εκνευρισμένο τόνο στη φωνή μου.
Στάθηκες τυχερός, μικρέ, αλλά δεν είπα ακόμα την τελευταία μου λέξη. Θα πεθάνεις από αυτό εδώ το σπαθί μία μέρα, στο υπόσχομαι!

Ναι, καλά, χάσου τώρα. είπα εγώ και μάζεψα από το πάτωμα το πανωφόρι μου. Αυτός επανέφερε τον σύντροφό του και έφυγε προς τη θάλασσα. Γύρισα και είδα τους ανθρώπους να με κοιτούν με δέος.
Εεεε, δεν ήταν και τίποτα... ,είπα αμήχανα.
Πλάκα κάνεις; Ήταν φανταστικό!, αναφώνησε ο άντρας που πριν απειλούνταν από τον πειρατή. Ε, ευχαριστώ!, πρόσθεσε.
Δεν κάνει τίποτα. Το καθήκον μου έκανα μόνο!, του απάντησα.
Τι...τι εννοείς;
Είμαι marine... , είπα.
Α, ώστε έτσι εξηγείται. Αλλά θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι. Πως ήρθες από τον ουρανό; Έχεις κάποιο φρούτο που σου επιτρέπει να πετάς ή κάτι τέτοιο;
Όχι, τίποτα τέτοιο. Απλώς διαμένω στον δεύτερο όροφο του πανδοχείου. Από το παράθυρο του διαδρόμου πήδηξα, να εκεί., είπα και του έδειξα το παράθυρο.
Α, τώρα κατάλαβα., απάντησε αυτός.
Τέλος πάντων, πρέπει να πηγαίνω., είπα και πέρασα από δίπλα του για να μπω στο πανδοχείο και πάλι. Ανέβηκα στον δεύτερο όροφο και μπήκα στο δωμάτιό μου.

Άλλαξα ρούχα και ξαναβγήκα στον διάδρομο. Αυτή τη φορά χωρίς επιπλοκές κατέβηκα δύο ορόφους πιο κάτω, όπου ο άντρας με ευχαρίστησε ακόμα μία φορά. Ήταν ο ιδιοκτήτης του πανδοχείου. Βγήκα στο λιθόστρωτο μέρος που αποτελούσε την πλατεία του χωριού. Από εκεί περπάτησα στο ηλιόλουστο δρομάκι και πήγα σ' ένα κατάστημα ρούχων. Δεν μπορούσα να κυκλοφορώ με τα ρούχα του marine σ' ένα νησί γεμάτο από επαναστάτες. Αν και οι πολίτες δεν είχαν αναγνωρίσει τα ρούχα του marine, ένας επαναστάτης θα το έκανε σίγουρα, με αποτέλεσμα να είχα το μισό νησί, αν όχι ολόκληρο, εναντίων μου. Μπήκα στο μαγαζί.
Γεια σας, πως μπορώ να βοηθήσω;, με ρώτησε η καλοσυνάτη κοπέλα που καθόταν πίσω από τον πάγκο.
Ε, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Κάτι σε μαύρο, στα μέτρα αυτού εδώ., είπα και της έδωσα μία μπλούζα μου για να πάρει τα μέτρα.
Α, εντάξει. Δεν έχω άλλη δουλειά σήμερα, οπότε, αν έχετε καμία-δύο ώρες μπορώ να σας το φτιάξω επί τόπου., είπε.
Ναι, γιατί όχι. Δεν έχω και κάτι άλλο να κάνω ούτως ή άλλως., απάντησα. Ξεκίνησε να φτιάχνει το ρούχο. Την ώρα που δούλευε της έπιασα την κουβέντα δήθεν αδιάφορος:
Λοιπόν...πως σας φαίνονται οι επαναστάτες; Θέλω να πω, πως φέρονται στους κατοίκους του χωριού ή και του χωριού γενικότερα;
Τι; Οι επαναστάτες; Είναι πολύ καλοί άνθρωποι. Δεν πειράζουν τους πολίτες, μόνο μας προστατεύουν από τους πειρατές. Είναι ιδιαίτερα αρεστοί στα μέρη μας.

Ήταν αυτό που νόμισα εξ αρχής. Ήταν αρεστοί στους κατοίκους κι έτρεφαν τη συμπάθειά τους. Δεν σκόπευα ν' ανακατευτώ στα πόδια τους και να χαλάσω την ηρεμία του νησιού. Τουλάχιστον όχι αν δεν με προκαλούσαν να το κάνω, πράγμα αναπόφευκτο αν μαθαινόταν η ταυτότητά μου, παρόλο που αυτό ήταν το καθήκον μου ως marine. Ήξερα καλά πως το καθήκον ήταν από τα πιο σημαντικά πράγματα, μα πίστευα πως υπήρχαν αρετές κι αξίες στη ζωή που το ξεπερνούσαν. Για 'μένα, η πιο σημαντική αρετή στη ζωή ήταν η φιλία. Πίστευα πως δεν μπορούσε κανένας να προχωρήσει μόνος του, όχι για πολύ τουλάχιστον. Είχα και πάλι βυθιστεί πολύ βαθιά στις σκέψεις μου...Αφού πέρασε λίγη ώρα, "ξύπνησα" μόνο αφού η κοπέλα μου μίλησε, για να μου πει πως το ρούχο μου ήταν έτοιμο. Μου το παρέδωσε και με οδήγησε σ' ένα μικρό δωματιάκι, όπου υπέθεσα πως θα ήταν το δοκιμαστήριο. Μπήκα μέσα, και μετά από πέντε λεπτά βγήκα, φορώντας το ολοκαίνουργιό μου πανωφόρι.
Μ'αρέσει πολύ, εξαιρετική δουλειά!, αναφώνησα.
Χαίρομαι που σας άρεσε, κύριε.
Οπότε, τι σας χρωστάω;
200 beli, παρακαλώ. απάντησε. Της έδωσα ένα χαρτονόμισμα των 500 beli κι έκανα να φύγω.
Ξεχάσατε τα ρέστα!, φώναξε.
Κράτα τα., απάντησα εγώ καθώς διέβαινα το κατώφλι της πόρτας. Κατέβηκα το δρομάκι, με το μεσημεριανό ήλιο να καίει από πάνω μου.

Όταν έφτασα στην πλατεία, κάθισα σ' ένα εστιατόριο, ακριβώς απέναντι από το πανδοχείο. Ήταν ένα κτήριο μικρό σε μέγεθος μ' ένα παραδοσιακό παλιομοδίτικο στυλ. Παρήγγειλα το φαγητό μου και αφού έφαγα, σηκώθηκα και πήγα μία βόλτα στο δάσος. Έκατσα στη σκιά ενός δέντρου, που με προστάτευε από τον μεσημεριανό ήλιο, κι αποκοιμήθηκα...
...Ξύπνησα απότομα. Είχαν περάσει κάπου τέσσερις ώρες. Είχα κοιμηθεί βαθιά. Σηκώθηκα από το δέντρο και άρχισα πεζοπορία μέσα στο δάσος, μέχρι τη θάλασσα. Στο δρόμο μου βρήκα διάφορα ανεκμετάλλευτα λατομεία, σπαρμένα εδώ κι εκεί, τόσο μέσα στο δάσος, όσο και σε μικροκοιλάδες που σχημάτιζαν οι μικροί λόφοι που υπήρχαν εδώ κι εκεί. Μόλις έφτασα στην παραλία, θυμήθηκα πως δεν μπορούσα να πάω για κολύμπι με το καινούργιο ρούχο, οπότε άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς το χωριό. Δεν μου πήρε παραπάνω από σαράντα λεπτά για να πάω και να επιστρέψω, φορώντας τα καθημερινά μου κουρέλια. Σκαρφάλωσα με ευκολία σ' ένα βράχο, στην ακτή κι από εκεί βρέθηκα, μετά από μία μικρή πτώση, στη θάλασσα. Άρχισα να κολυμπάω με μανία, πέρα δώθε. Είχε περάσει τουλάχιστον ένα δίωρο όταν σταμάτησα. Το έκανα πιο πολύ ως προπόνηση, παρά ως διασκέδαση. Προσπαθούσα να αυξήσω τη σωματική μου δύναμη και αντοχή με αυτόν τον τρόπο. Είχε βραδιάσει πια. Άρχισα να περπατάω μέχρι το χωριό. Στο δρόμο μου δεν είδα κάτι ιδιαίτερο, μόνο δέντρα. Όταν έφτασα στο χωριό, είχε πια βραδιάσει για τα καλά. Ο ήλιος είχε πέσει εντελώς, και μόνο τα φώτα στα δρομάκια φώτιζαν ελάχιστα. Μπήκα στο πανδοχείο, ανέβηκα τη σκάλα και βρέθηκα στο σκοτεινό διάδρομο. Ψυχή δεν ήταν έξω.
Τόσο αργά είναι...;, μονολόγησα...

Έπεσα στο κρεβάτι μου κι απόμεινα να κοιτάζω την οροφή. Σκεφτόμουν το επόμενό μου βήμα,
~Που θα πάω μετά την Centaurea;...
Τελικά, μετά από αρκετή σκέψη αποφάσισα πως αρκετά είχα μείνει στο νησί.
Τελικά, θα φύγω αύριο., μονολόγησα και μετά έπεσα σε βαθύ ύπνο...
...Το άλλο πρωί ξύπνησα πολύ νωρίς. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και βάλθηκα να μαζεύω τα πράγματά μου. Μετά από μισή περίπου ώρα, φορτωμένος με οτιδήποτε είχα αγοράσει όσο ήμουν εδώ, στο νησί, αφού ό,τι κι αν είχα παλιά ήταν πλέον στο βυθό της θάλασσας, στεκόμουν στο παράθυρο του διαδρόμου και έριχνα μία τελευταία ματιά στο χωριό.
Τώρα ξέρω που θα έρθω στις διακοπές μου!, γέλασα μονολογώντας. Εκεί που κοιτούσα το χωριό, κάτι μου τράβηξε την προσοχή. Ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων ήταν μαζεμένοι σ' ένα σημείο και κοιτούσαν κάτι. Αναρωτήθηκα για το τι θα μπορούσε να είναι και είπα να πάω να δω κι εγώ. Κατέβηκα τις σκάλες γρήγορα, παρέδωσα το κλειδί του δωματίου μου και βγήκα από το πανδοχείο, οριστικά πλέον. Κατευθύνθηκα προς το μεγάλο πλήθος, στην άλλη πλευρά της πλατείας.
Τι γίνεται εδώ;, ρώτησα έναν περαστικό.
Απ' ότι φαίνεται αναρτήθηκαν καινούργια wanted και famed posters., μου απάντησε εκείνος.
Ευχαριστώ., του είπα εγώ κι έκατσα σ' ένα πεζούλι να περιμένω να αραιώσει το πλήθος για να κοιτάξω κι εγώ...

...Καθώς περνούσε η ώρα ο κόσμος αραίωνε όλο και περισσότερο. Μετά από μισή ώρα περίπου μπορούσα να δω καθαρά τα poster. Σηκώθηκα λοιπόν και πήγα. Ήταν πέντε. Το πρώτο ήταν ένα Famed poster, ενός marine ο οποίος μου ήταν παραδόξως άγνωστος. Το δεύτερο ήταν ενός φημισμένου κυνηγού. Τα άλλα τρία ήταν ενός επαναστάτη και δύο πειρατών. Κοίταξα το πρόσωπο τους καλά, γιατί ήταν η δουλειά μου να τους κυνηγήσω, ως marine που ήμουν. Ο πρώτος, ο επαναστάτης, δεν μου φάνηκε γνωστός. Ήταν ένας άντρας με μαύρα κοντά μαλλιά. Στην φωτογραφία αυτή φαινόταν να είναι αρκετά ψηλός. Δεν είχε επικηρυχθεί για πολλά beli. Ο δεύτερος, ο πρώτος από τους πειρατές, μου φάνηκε κάπως γνωστός. Κάπου ανακαλούσα αυτό το πρόσωπο στο βάθος του μυαλού μου, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ που τον είχα δει, ή και γνωρίσει. Σιγά σιγά, και με το κεφάλι μου γεμάτο σκέψεις, πέρασα στον τρίτο, τον δεύτερο πειρατή δηλαδή. Το σοκ που έπαθα μόλις αντίκρισα το πρόσωπό του δεν μπορεί να περιγραφτεί με λόγια. Σάστισα. Ήταν ένα πολύ γνωστό μου πρόσωπο. Ίσως και το μόνο πρόσωπο που θυμόμουν από το παρελθόν μου. Διάβασα το όνομά του, αργά αργά. Μόλις διάβασα και το τελευταίο γράμμα, ένα κύμα θυμού και μίσους ανέβηκε στην επιφάνεια, από το βάθος του μυαλού μου. Χτύπησα με τόση δύναμη στον τοίχο, ακριβώς στη μέση της φάτσας του, που έκανα ένα μικρό βαθούλωμα στα τούβλα. Θραύσματα από τούβλο έπεφταν στο πλακόστρωτο, που προέρχονταν από το πίσω μέρος του poster. Το μίσος που έτρεφα γι' αυτόν τον άντρα...το κακό που μου είχε κάνει στη ζωή μου...δεν περιγράφεται...Το αποφάσισα επί τόπου. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν ο στόχος μου. Θα τον έκανα να πληρώσει!

Απόμεινα να κοιτάζω για λίγο ακόμα το poster αυτό, με μία ακατάσχετη επιθυμία να μπορούσα να τον χτυπήσω καταπρόσωπο εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Αν δεν είχα ξεσπάσει πάνω στη φωτογραφία, το γεγονός και μόνο που ο τοίχος του εστιατορίου είχε τώρα ένα μεγάλο βαθούλωμα, έδειχνε πως ο επόμενος άνθρωπος που θα έβλεπα μπροστά μου να με προκαλεί θα είχε την τύχη του. Τότε έριξα μία ακόμα ματιά στο poster του πρώτου πειρατή. Σαν αναλαμπή μου ήρθε στο μυαλό καθαρά η εικόνα μίας μεγάλης πυρκαγιάς, και το πρόσωπο αυτού του άντρα να με κοιτάζει μ' ένα ειρωνικό και δολοφονικό βλέμμα και να γελάει με την καταστροφή που προκαλούσε. ~Βάζω στοίχημα πως ήταν από το πλήρωμά του. , σκέφτηκα. Μάζεψα τα πράγματά μου από κάτω κι άρχισα να τρέχω προς το παραθαλάσσιο χωριό που υπήρχε σ' αυτή την πλευρά του νησιού. Όταν έφτασα στο χωριό εκείνο, έτρεξα και μπήκα στο πρώτο κατάστημα που βρήκα.
Γεια σας, θέλω μία πληροφορία. Που μπορώ ν' αγοράσω μία βάρκα εδώ γύρω;, ρώτησα την κοπέλα που καθόταν στο ταμείο, όλος βιασύνη.
Έχει ένα κατάστημα με βάρκες και προμήθειες ταξιδιού στη γωνία., μου απάντησε καλοσυνάτα.
Ευχαριστώ!, απάντησα κι έτρεξα βιαστικά προς τα έξω. Μπήκα μέσα στο κατάστημα που μου υπέδειξε.
Γεια σας, θα ήθελα μία βάρκα κι ένα χάρτη, παρακαλώ., είπα, πάλι βιαστικά.
Ορίστε ο χάρτης. Για τη βάρκα, ακολουθήστε με στο λιμάνι., μου απάντησε ο γεράκος που είχε το μαγαζί και προπορεύθηκε έξω.

Όταν φτάσαμε στο λιμάνι και μου παραχώρησε μία από τις πανομοιότυπες βάρκες που ήταν σταθμευμένες εκεί, και αφού τον πλήρωσα, επιβιβάστηκα στα γρήγορα κι άρχισα να κωπηλατώ σαν τρελός.
Ευχαριστώ!, φώναξα από μακριά στον γεράκο που με παρακολουθούσε που κωπηλατούσα έτσι θαυμάζοντας την "ενέργεια των νέων".
Να μας ξανάρθεις, νεαρέ! Άκουσα πως βοήθησες το γιο μου και την οικογένειά του στο άλλο χωριό με κάτι πειρατές;, φώναξε αυτός.
Αν ο γιος σας είναι ο πανδοχέας, τότε ναι!, απάντησα εγώ.
Σ'ευχαριστώ πολύ!!!!!!!, φώναξε ο γέρος.
Τίποτα!, φώναξα δυνατά σηκώνοντας το χέρι μου ως σύμβολο αποχαιρετισμού.
Όταν έχασα όμως το νησί από τα μάτια μου, κάτι άλλο άρχισε ν' απασχολεί το μυαλό μου. ~Που να ήταν άραγε αυτός που ψάχνω; Μάλλον θα έβρισκα πληροφορίες γι' αυτό σε μία βάση των marine. Τελικά αποφάσισα να τραβήξω πορεία προς την East blue, με στόχο τις διάφορες βάσεις των marine στην Shell town, την Loguetown και άλλες. Δεν ήμουν στάσιμος marine, όπως ήταν για παράδειγμα το Smoker στην Logue. Αποστολή μου, προς το παρόν τουλάχιστον, ήταν να τριγυρνάω στη θάλασσα, σταματώντας πειρατές που βρίσκω στο δρόμο μου.
ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ EAST, ΛΟΙΠΟΝ!!!, φώναξα τότε στο κενό, ξέροντας πως κανένας δε με άκουσε στην απέραντη γαλάζια θάλασσα.......


~ΤΕΛΟΣ~

Όνομα: Luke Sykpe
Haki Points: ---
Player of the Month Points:7
Beli: 26.000
Bounty/Fame Points: +1.000.000
Παρατηρήσεις: Πολυ προσεγμενη ιστορια αλλα χωρις ιδιαιτερη πλοκη