[Τελος] The ultimate Marine team ! Inferno of Justice

Προς τους αναγνώστες...
Η ιστορία αυτή ξεκινάει με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο , το γιατί δεν θα αναφερθει στην αρχή αλλα μέσα στην ιστορία ..

Ξύπνησα με πολύ πονοκέφαλο...Άνοιξα τα μάτια μου με πολύ μεγάλη δυσκολία...Σήκωσα το πάνω μέρος του σώματός μου και κοίταξα τριγύρω... Δεν ήξερα που βρισκόμουν...Όταν κοίταξα όμως καλύτερα συνειδητοποίησα πως το μέρος ήταν γνώριμο...Ακριβώς διπλα μου, υπήρχε ένα μυστήριο φρούτο...Έμεινα ακίνητος αρκετά λεπτα προσπαθώντας να συνέλθω αλλα και να αφουγκραστώ για ενδεχόμενο κίνδυνο που θα επέφερε αυτο ...Το μόνο πράγμα που είδα ομως, ήταν η ομίχλη στο γύρω τοπίο..Προσεκτικά, σηκώθηκα κρατώντας το κατανα μου, ετοιμο να χτυπίσει ,μέσα στην θήκη..Έκανα μερικά βήμματα προς τον στόχο μου, κι αυτά με δυσκολία..Κοιτούσα το παντελόνι μου...Ήταν ένα ξεφτισμένο μαύρο παντελόνι...Και η μπλουζα μου δεν ηταν σε καλύτερη κατάσταση...Μια μαύρη μπλούζα, μες τα μπαλώματα..

Τυλιγμένος απο το αχνό φως του φεγγαριού , σταμάτησα μπροστά στο φρούτο ..Το σκούντησα ελαφρά με το κατανα και πήδηξα ελαφρά προς τα πίσω λες και θα με δάγκωνε...Τίποτα δεν συνέβη...Έσκυψα για να το επεξεργαστώ λίγο με το βλέμμα μου...Το χτύπησα με το χέρι μου και εκείνο πόνεσε...Ήταν σκληρό...Προσπάθησα να το κόψω με το κατανα ομως δεν μπορούσα...Μήπως ήταν πέτρωμα??Το σήκωσα ψηλά ωστε να το δω καλύτερα στο φώς του ήλιου..Όντως ήταν πέτρα!Η αψεγάδιαστη επιφάνειά της ειχε γαλάζιο χρώμα και πάνω της, απλωνόταν σαν ιστός αράχνης, λεπτές λευκές φλέβες...Η πέτρα ήταν κρύα και την ένιωθα λεία ανάμεσα στα δάχτυλα μου..Σαν σκληρό μετάξι...Πρέπει να ζύγιζε αρκετα κιλά παρ οτι την αισθανόμουν πιο ελαφριά απο το κανονικό της βαρος..
Μου φάνηκε όμορφη και τρομακτική μαζί...Απο που να ερχόταν αρεγε? Τι ακριβώς ήταν??Τότε μια ενοχλητική σκέψη καρφώθηκε στο μυαλό μου : πως έφτασε στα χέρια μου? Ξύπνησα μες την νύχτα και την βρήκα δίπλα μου....Ήταν άραγε τυχαίο αυτό?..

Αν υπήρχε κάτι που μου είχε διδάξει η ζωή μου ήταν να αντιμετωπίζω τις συμπτώσεις με προσοχή..
Τι θα πρέπει να κάνω όμως την πέτρα?Θα κουραζόμουν αν την κουβαλούσα και μπορεί να αποδεικνυόταν επικίνδυνη...Μήπως να την άφηνα στην θέση της?
Το σώμα μου και τις σκέψεις μου κατείχε μια αίσθηση αβεβαιότητας ..Ετοιμαζόμουν να την πετάξω στην γη, όμως την τελευταία στιγμή την κράτησα..
Τουλάχιστον θα μπορούσα να την ζουλίσω σε κάποια πόλη για να αγοράσω φαγητό και ρούχα καθώς έμοιαζε πολύτιμη..Έτσι, έφτιαξα έναν σάκο απο φύλα δέντρων και για κορδόνι έβαλα ινες απο δέντρα...Εκεί μέσα, έβαλα την πέτρα..Ευτυχώς ήταν αρκετά ανθεκτική..
Γύρισα το βλέμμα μου και άρχισα να κοιτάζω τριγύρω...Βρισκόμουν σε μιά κοιλάδα...Όμως ήταν νύχτα και πιθανόν να ήταν επικίνδυνα να κατασκηνώσω εδω...Δεν γνώριζα αν υπήρχαν άγρια ζώα οσο γνώριμο και αν φαινόταν το μέρος στο μυαλό μου..Έτσι γλίστρησα μες το δάσος ... Μετα απο λίγο περπάτημα, βρίκα ένα καλο μέρος..Έτσι, έφτιαξα πρόχειρα ένα κρεβάτι κάτω απο τις ξεθαμμένες ρίζες ενός πεσμένου δέντρου...

Τυλίχτηκα με τα φύλα των δέντρων και όπως σκεφτόμουν το πως βρέθηκα εδω και το που είναι με πήρε ο ύπνος..Το επόμενο πρωί ο ήλιος ανέτειλε μέσα απο μια εκθαμβωτική πληθώρα ροδοκίτρινων αποχρώσεων..Ο αέρας ήταν γλυκός και πολύ παγωμένος..Οι χείμαρροι είχαν κρυσταλλιάσει στα χαμηλά τους σημεία και σχημάτιζαν μικρές λιμνες πάγου..Αφού έφαγα ένα κουνέλι που είχα πιάσει , για πρωινό, επέστρεψα στην κοιλάδα για να εξετάσω την περιοχή στην οποία βρισκόμουν, και ειδικά, την περιοχή την οποία είχα ξυπνήσει..
Παρατήρησα οτι υπήρχε κάποιος κύκλος, που ήταν αριστοτεχνικά σκαμμένος περίπου 10 εκατοστά πιο βαθύς απο το έδαφος, όμως τιποτα παραπάνω...Έτσι άρχισα νε περπατώ προς ένα φαράγγι που είχα δεί πριν ξαναγυρίσω στην κοιλάδα...Υπέθετα οτι ήταν η έξοδος του λεκανοπεδίου αυτού...

Προχωρούσα με αργό βήμα καθως ένιωθα το σώμα μου εξαντλημένο...Πλέον περπατούσα μες το δάσος που κατέληγε στο φαράγγι.... Η μέρα ήταν υπέροχη, όμως εγω δεν την ευχαριστιόμουν τόσο...Κάτι μέσα μου με έκανε δυστυχισμένο...Όμως τι? Δεν μπορούσα να καταλάβω, η για την ακρίβεια να θυμηθώ....Παρατηρούσα το κάθε τι σε αυτο το νησι...Πρέπει να το είχα ξαναδει... Μου έφερνε αρκετές αναμνήσεις....
Ξαφνικά, στα αριστερά, άκουσα ένα κλαδί να σπάει...Έχοντας σε ετοιμότητα το katana γύρισα το κεφάλι μου για να δω
Με το βλέμμα μου εξέτασα εξονυχιστικά όλη την περιοχή....Δεν είδα όμως κάτι ...Ξαφνικά όμως είδα μια μαυριδερή σιλουέτα με ανθρώπινη μορφη και ύψος να χάνεται πάνω απο ένα βουνο.....Αν βρισκόταν εδω κάτω, τότε πως βρέθηκε εκει πάνω τόσο γρήγορα???Μήπως ήταν κάποια δύναμη φρούτου του διαβόλου? Αναρωτήθηκα...Μήπως με παρακολουθούσαν?

Άρχισα να προχωρω με γοργό βήμα προς το τέλος του φαραγγιού..
Το βράδυ είχα φτάσει στην άκρη μιας απότομης ρεματιάς...Ένας ποταμός κυλούσε ορμητικά ,αρκετά πιο κάτω με κατεύθυνση την κοιλάδα ...Τον τροφοδοτουσαν εκατοντάδες μικρα ρυάκια και ξεχύνονταν αγέρωχος , πολεμώντας με τα βράχια και τους ογκόλιθους που του έκοβαν το δρόμο...
Την ατμόσφαιρα γέμιζε ένα αχνό βουητό
Κατασκήνωσα σε μια λοχμή κοντά στη ρεματιά χαζεύοντας το φεγγάρι που ξεπρόβαλε στον ουρανό πριν πέσω για ύπνο και σκεφτόμουν ....Άραγε που να ειμαι? Το νησί αυτό δεν κατοικειτε?
Την επόμενη μέρα, ο καιρός ήταν πολύ πιο κρύος, κάνοντας το ταξίδι μου δύσκολο...Ταξίδευα γρήγορα και δεν πρόσεχα καθόλου το άγριο τοπίο γύρω. μου πλέον

Λίγο μετά το μεσημέρι , άκουσα τον ήχο που κάνουν οι καταρράκτες...Έναν μονοτονο βουητο απο χιλιάδες παφλασμους κάλυπτε κάθε άλλο ήχο στην περιοχή...Το μονοπάτι που ακολουθούσα με οδήγησε σε έναν υγρό γρανιτένιο βράχο που ορθωνόταν δίπλα στον ποταμό...Εκεί το νερό έπεφτε για λίγα μέτρα στο κενό και κυλούσε στη συνέχεια κάτω, στις χορταριασμένες πλαγιές...
Μπροστά μου, σαν ανοιχτός χάρτης,. απλωνόταν μια κοιλάδα...Η βάση των καταρακτών , ήταν σχεδόν ένα χιλιόμετρο πιο κάτω...Βρισκόμουν στο βορειότερο σημείο της σύμφωνα με την πορεία του ήλιου και την θέση των αστεριών που είχα δει εχθές την νύχτα...
Λίγο πιο πέρα απο τους καταράκτες, υπήρχε ένας μικρός οικισμός απο καφετιά κτήρια...Λευκος καπνός έβγαινε απο τις καμινάδες..Μια προσκληση για την ερημιά τριγύρω...Υπήρχαν και αγροκτήματα που απο το ύψος μου , θύμιζαν μικρά μπαλώματα, όχι μεγαλύτερα απο την άκρη του δαχτύλου μου

Η γη γύρω τους ήταν αποψιλωμένη και καμένη απο τον ήλιο η αμμώδης , με ξερούς θάμνους να λικνίζονται στον άνεμο..Ο ποταμός ξετυλιγόταν σαν φίδι απο τους καταρράκτες ως το νότιο άκρο της κοιλάδας , αντανακλώντας τόπους ,τόπους το φως του ήλιου..
Πέρα μακριά, υπήρχε και ένα ακόμα χωριό απο το οποίο περνούσε μέσα...Δίπλα απο εκεί, υπήρχε ένα μοναχικό και επιβλητικό Όρος..Απο εκεί και πέρα δεν μπορούσα να διακρύνω κάτι..
Έπειτα απο ένα σύντομο διάλειμμα , εγκατέλειψα τον βράχο στον οποίο στεκόμουν, και άρχισα να κατηφορίζω το μονοπάτι, δυσφορώντας για τη δύσκολη κατάβαση..Προορισμός μου ήταν το πρώτο χωριό
Όταν έφτασα κάτω, το σούρουπο είχα αγκαλιάσει τα πάντα, μπερδεύοντας χρώματα και σχήματα στις γκρίζες σκιές του.. [mer21]

Τα φώτα του χωριού λαμπύριζαν εκεί κοντά μου, μέσα στο λυκόφως..Τα σπίτια έριχναν στη γη τους μακρόστενους ίσκιους τους...Εκτός απο αυτά τα δυο χωριά δεν υπήρχε τίποτα άλλο σε εαυτήν την κοιλάδα..Ο οικισμός , ήταν απομονομένος και περιβαλλόταν απο άγρια , όμορφη γη...Θα μπορουσα άνετα να μείνω εδω στην υπόλοιπη ζωή μου..
Τα σπίτια του χωριού ήταν γερά, χαμηλοταβανα , φτιαγμένα απο κορμούς δέντρων, μερικά καλυμμένα με αχυροσκεπές, άλλα με πλάκες..
Απο τις καμινάδες ανέβαινε καπνός, γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με την μυροδιά του καμένου ξύλου..Τα κτίρια είχαν ευρύχωρες βεράντες οπου μαζεύονταν οι κάτοικοι για να συζητήσουν και να κάνουν τις δουλειές τους.Πότε πότε, φαινόνταν μια λάμψη σε κάποιο παράθυρο απο κανένα κερί ή λάμπα που άναβαν εκείνη τη στιγμή σε κάποιο σπίτι

Άκουγα άντρες να μιλούν μεγαλοφωνα μέσα στη βραδυνη ατμόσφαιρα, ενώ οι γυναίκες έτρεχαν να μαζέψουν τους συζύγους τους μαλώνοντας τους επειδή είχαν αργήσει...Για κάποιον λόγο, αυτοι οι άνθρωποι μου έμοιαζαν γνώριμοι...Λες και τους γνώριζα καιρο..Μήπως τους γνώριζα? Τι συνέβαινε άραγε σε μένα? Και στο μυαλό μου γνώριζα που έπρεπε να πάω...πως..? Είχε θολώσει το μυαλο μου απο τις σκέψεις και τους υπολογισμούς..
Προχωρούσα ανάμεσα στα σπίτια κι έφτασα μπροστά σε ένα κρεοπολείο..Ήθελα να αγοράσω κρέας για να ψήσω...Ήταν ένα μεγάλο κτήριο με χοντρά δοκάρια..Πάνω απο το κεφάλι μου, η καμινάδα ξερνούσε μαύρο καπνό..
Άνοιξα την πόρτα..Η ευρύχωρη αίθουσα ήταν ζεστή και καλοφωτισμένη απο την δυνατή φωτιά στο πέτρινο τζάκι

Στην άλλη άκρη της αίθουσας υπήρχε ένας άδειος πάγκος..Στο πάτωμα είχαν στρώσει αραιά άχυρο..Όλα ανέπνεαν εξαιρετική καθαριότητα , λες και ο ιδιοκτήτης περνούσε τις ελεύθερες ώρες του σκαλίζοντας μέσα στις σκοτεινές χαραμάδες για να ανακαλύψει μικροσκοπικά ίχνη βρωμιάς..
Πίσω απο τον πάγκο, καθόταν ένας μικρόσωμος άντρας που φορούσε βαμβακερό πουκάμισο, και μια ποδιά κηλιδωμένη με αίμα.Στην ζώνη του είχε κρεμασμένη μια εντυπωσιακή ποικιλία μαχαιριών. Η μούρη του ήταν κιτρινωπή γουρουνίσια και τα μαύρα μάτια του κοιταζαν καχύποπτα εμένα ..Μόλις αντιλήφθηκε πως τον κοιτούσα στα μάτια, γύρισε το βλέμμα του και άρχισε να γυαλίζει τον πάγκο με ένα κουρέλι..
-Τι έφερες ? με ρώτησε..
-Σε εμένα μιλάτε? ρώτησα γεμάτος απορία..
-Ναι...έπειτα γύρισε για να τρίψει καποιον λεκε στον τοίχο...Έφερες τίποτα να πουλήσεις? Δεν θα δεχτω αντίκες αυτήν την φορα...δήλωσε

Τι είχε αυτός ο άντρας εναντίων μου? Πάντως τα λόγια του με είχαν ενοχλήσει, λες και ίσχυαν αυτα που έλεγε...Λες και του πουλούσα ότι έβρισκα για να ζήσω..
-Έχεις belli η δεν έχεις? ρώτησε...Τι απο τα 2 ισχύει?
Έσκυψα το κεφάλι μου και απάντησα
-Δεν έχω καθόλου..
-Μπα, ωστε δεν έχεις belli? είπε...Και περιμένεις να αγοράσεις κρέας? Ξέρεις κανέναν έμπορο να δίνει δωρεάν την πραμάτεια του?Μήπως θέλεις να στα δώσω τζάμπα? συνέχισε με ειρωνικό ύφος...Μετά πρόσθεσε..
-Εξάλλου είναι αργά....Έλα αύριο με χρήματα...Για σήμερα έχω κλείσει..
Τον κοίταξα στα μάτια λέγοντας
-Δεν μπορώ να περιμένω ως αύριο ...Έκανα μια κίνηση και έβγαλα την πέτρα που είχα βρει..Την έβγαλα με μια επιδεικτική κίνηση και την ακούμπησα απαλά πανω στο γεματο σημάδια πάγκο..Η πέτρα έμεινε εκεί γυαλίζοντας και αντανακλώντας το φως απο τις φλόγες που χόρευαν στο τζάκι

-Το πιο πιθανο είναι να έκλεψες αυτην την πέτρα Vergil...Εσεις οι επαναστάτες πάντα κάνετε τέτοια..Μουρμούρισε ο χασάπης...
Ήμουν επαναστάτης?? Η μνημη μου δεν με βοηθούσε σε αυτο...Θυμόμουν πως ειχα εξουσία, ομως ηταν αλήθεια ?? Επαναστάτης..Δεν είναι και άσχημα..Εγω πάλι νομιζα πως ημουν Marine, ομως δεν θα καθομουν να το αναλύσω εδω...
Αγνοώντας το τελευταίο σχόλιο ρώτησα
-Σου φαίνεται αρκετή?
Ο χασαπης πήρε την πέτρα στα χέρια του..Υπολόγισε το βαρος της σκεφτικός..Πέρασε την χοντρη παλάμη του πανω απο την λεία επιφάνειά της και επιθεώρησε τις λευκές φλέβες ..Μ έναν υπολογιστικό βλέμμα ,. την ακούμπησε και πάλι στον πάγκο
-Ομολογώ πως είναι πολύ όμορφη...Πόσο αξίζει όμως??

-Δεν γνωρίζω..Κανείς όμως δεν θα έκανε τον κοπο να της δώσει τέτοιο σχήμα αν δεν άξιζε η είχε μικρη αξία σωστά?
-Προφανώς, απάντησε ο χασάπης με μια έκφραση υπερβολικής υπομονής..Αλλα πόση είναι η αξία της? Αφου δεν ξέρεις ούτε εσυ, προτείνω να βρεις κανέναν πραματευτή που θα γνωρίζει η να δεχτείς την προσφορα που θα σου κάνω....3.000 Belli
-Σιγα την προσφορα ρε μεγαλε! Θα πρέπει να έχει τουλάχιστον δεκαπλάσια αξία, διαμαρτυρήθηκα χτυπώντας ελαφρα το χέρι στην μπάρα..Αυτο το έκανα καθως το κρέας που θα μου έδινε με αυτα τα μπελι δεν θα έφτανε ουτε για μια εβδομαδα..Και επρεπε να αγορασω ρουχα και σακίδιο...Επισης επρεπε να βρω και ενα δωματιο ...
Ο κρεοπώλης σήκωσε αδιάφορα τους ώμους του..
-Αν δε σου αρέσει η προσφορά μου , περίμενε να έρθουν οι πραματευτές σε λίγες μέρες..Αλλιώς δεν έχω όρεξη για συζητήσεις , είπε τρίβοντας τον πάγκο με το λερωμένο πανι..

Απ ότι γνώριζα, οι πραματευτές ηταν ομάδες εμπόρων που επισκέπτονταν τα χωρια κυρίως των νησιών κάθε άνοιξη και χειμώνα..Αγόραζαν όλα τα περισσεύματα απο τα προϊόντα που είχαν καλλιεργήσει η κατασκευάσει οι χωρικοί και οι ντόπιοι αγρότες και τους πουλούσαν ότι χρειάζονταν για να ζήσουν μια ακόμη χρονια: σπόρους, ζωα, υφάσματα και προμήθειες όπως αλάτι και ζάχαρη
Όμως δεν είχα όρεξη να τους περιμένω.. Είχα ανάγκη το κρέας για να τραφω...
-Εντάξει, δέχομαι, είπα απότομα..
-Καλά, θα σου φέρω το κρέας..Όχι πως έχει σημασία , αλλα που βρηκες την πέτρα Vergil?
-Δεν είναι δουλειά σου....Φερε το κρέας..
-Πως μου μιλάς έτσι?? Είπε νευριασμένος...Φύγε αμέσως απο εδω εσυ κ η πέτρα σου..
-Μα...
-Έξω! Φώναξε
- Oi..Αρνείσαι να μου πουλήσεις?

-Ναι εκτός αν με πληρώσεις με belli... γρύλισε ο κρεοπώλης κρατώντας ψηλά δυο μπαλτάδες..Κινήθηκε προς το μέρος μου..
-Φύγε πριν σε αναγκάσω εγω να το κάνεις...
τράβηξα το katana μου και ετοιμάστηκα για μάχη
-Θα ήθελα πολύ να δω πως θα με διώξεις απο εδω, είπα σφίγγοντας τα δάχτυλά μου στην λαβή ...
Ξαφνικά η πόρτα απο πίσω μου, άνοιξε διάπλατα κάνοντας έναν κροτο..Εγώ έκανα δυο βήματα προς τα πίσω και αριστερα έτοιμος για περισσότερες φασαρίες..
Με βαριά βήματα μπήκε μέσα ένας ογκώδης άντρας και μια ψηλή κοπέλα, πολύ όμορφη [mor55]

γύρω στα δεκαέξι που τον ακολουθούσε με μια αποφασιστική έκφραση στο πρόσωπό της..
Μόλις την είδα προς το παρον ένιωσα έκπληξη και με εκθάμβωσε με την ομορφιά της [mor15]

,. τόσο που ξεχασα την διαμάχη και χαλάρωσα τα δάχτυλά μου απο την λαβη [mor73]

Ο χασαπης τους κοίταξε επιφυλακτικά και έπειτα άρχισε να με ξανακατηγορεί
-Δε θα
-Ήρεμα....Τον διέκοψε ο ογκώδης άντρας με την βροντερή φωνή του.. παίζοντας δυνατά με τις αθρώσεις των δακτύλων του ..
Σύμφωνα με την αμφίεσή του, πρέπει να ήταν σιδεράς..Ο λαιμός του ήταν χοντρός και φορούσε μια σημαδεμένη δερμάτινη ποδιά..Τα χέρια του φαίνονταν δυνατα καθώς ήταν γραμμωμένα και ακάλυπτα απο τον αγκώνα και και κάτω...Απο το πάνω μέρος του πουκαμισου του ξεπρόβαλε ο τριχωτός, μυώδης θώρακας του.. Είχε μαύρη γενιάδα , απρόσεκτα ψαλιδισμένη , σγουρή και μπερδεμένη, οπως οι τρίχες στο στήθος του...
Απευθυνόμενος στον χασάπη είπε...
-Mukune....Τι νομίζεις οτι κάνεις τώρα?

-Τίποτα, είπε και κοίταξε με ένα δολοφονικό βλέμμα την πάρτη μου..Αυτός ο...νεαρος μπηκε εδω μέσα και άρχισε να με ενοχλει...Του ζήτησα να φύγει αλλα δεν με ακούει ..Έφτασα σε σημείο να τον απειλήσω και τότε με αγνόησε τραβώντας το katana του...
-Είναι αλήθεια? με ρώτησε...
Εγώ έβαλα το katana στην θήκη μου και μετά του απάντησα...
-Οχι ...Του πρόσφερα αυτην την πέτρα ως πληρωμη για λίγο κρεας και εκεινος στην αρχη δέχτηκε δινοντας μου το πενιχρό ποσο των 3.000 belli...Καθως ξεκινούσε να πηγενει για να κοψει, με ρωτησε που την βρηκα, και εγω του απάντησα πως δεν ειναι η δουλεια του να ρωταει, και τον καθησύχασα λέγοντας του πως δεν την εκλεψα

-Μετα απο αυτο νευριασε και βγαλαμε τα οπλα....
Ο σιδερας κοιταξε την πέτρα και μετα έστρεψε την προσοχη του στον χασαπη..
-Γιατι δεν του πουλας κρεας mukune..? την εκλεψε δεν την εκλεψε , αυτην εχει για να σε πληρωσει...Αν δεν την δεχτεις θα διαπραγματευτω εγω με τον μικρο μετα την τιμη της....Τωρα δως του κρεας..Θα καλύψω εγω την αγορα με δικα μου χρηματα..
Η ατμόσφαιρα έμεινε λίγο μετέωρη..Μετα απο λίγο ο Mukune εγλειψε τα χείλη του και είπε
-Το μαγαζι ειναι δικο μου...Μπορω να δεχτω και να αρνηθω σε αγοραπολησιες...

Η κοπέλα που μέχρι εκείνη τη στιγμή στεκόταν πίσω απο τον ογκώδη τυπο , έκανε ένα βήμα μπροστά κι έριξε στην πλάτη της τα καστανοκκόκινα μαλλιά της που απλώθηκαν στους ώμους της σαν χείμαρρος λιωμένου χαλκου.
-Πατέρα , ο Vergil είναι πρόθυμος να πληρώσει..Δωσε του κρέας να φάει και πάμε σπίτι μας να φάμε κι εμείς
Με γνώριζε αυτή η κούκλα????
Τα ματια του Mukune στένεψαν απειλητικα.
-Εσυ γύρνα σπίτι..Δεν είναι δικιά σου δουλειά.....Φυγε είπα
Το προσωπο της κοπέλας σκλήρυνε ...Βγήκε αλύγιστη απο το δωμάτιο
Εγω παρακολουθούσα με ύφος αποδοκιμασίας γιατι δεν τολμουσα να παρέμβω καθως αν αυτο γινόταν θα θρηνούσαμε θύματα..
Ο ογκώδης τύπος έπαιξε λίγο με την γενιάδα του πριν πει με δυσαρεστημένη έκφραση
-Vergil θα κάνεις μαζι μου την συναλλαγή σου...Πόσα θα έπαιρνες?Η φωνή του αντήχησε στην αίθουσα

Χωρίς να διστάσω του απάντησα..
-Όσα περισσότερα μπορούσα!
Ο ογκώδης άντρας έβγαλε ένα πουγκί και μέτρησε μια στοίβα νομίσματα..Αμέσως μετά , γύρισε προς τον Mukune και του είπε με άγριο ύφος
Δώσε μου το καλύτερο κρέας που έχεις για ψητό και τις καλύτερες μπριζόλες σου...Κοίταξε να γεμίσεις καλα το σακιδιο του Vergil..
Ο χασαπης δίστασε ..Κοίταζε μια εμενα και μια τον αλλο...
-Το να μην πουλήσεις σε εμενα θα ήταν πολυ κακη ιδέα, δήλωσε τρίβοντας τις αρθρώσεις των δαχτύλων του επιδεικτικά ο σιδερας...
Ριχνοντας του ένα βλοσυρό βλέμμα , σκέτο δηλητήριο, ο Mukune γλίστρησε στο πίσω δωμάτιο.
Στα αυτιά μου , έφτασαν μανιασμένοι ήχοι απο τεμαχίσματα , τυλίγματα και χαμηλόφωνες βλαστημίες...Έπειτα απο αρκετα λεπτα αμηχανίας επέστρεψε..Στα χέρια του κρατούσε το τυλιγμένο κρέας.. Το πρόσωπό του ήταν ανέκφραστο καθως έπερνε τα λεφτα του άντρα..Ύστερα , άρχισε να καθαρίζει το μαχαίρι του ααν να μην υπήρχαμε εμεις μεσα στο μαγαζί

Ο ογκώδης άντρας πηρε το κρέας και βγήκε έξω ..Εγω τον ακολούθησα βιαστικά κουβαλώντας το σακούλι μου και την πέτρα... Ο δροσερός νυχτερινός αέρας μου χαϊδεψε το πρόσωπο αναζωογονώντας με , μετα την βαριά ατμόσφαιρα του χασάπικου..
-Σας ευχαριστώ πολυ ! Είπα!
-Μην με ευχαριστείς, ήταν κατι που ήθελα να κάνω εδω και πολύ καιρο! είναι ένας απαίσιος σαματατζης...Καλό του κάνει να τον ταπεινώνουν που και που.. Η κόρη του Lydia, άκουσε τι γινόταν και έτρεξε να με φωνάξει ..Ευτυχώς που ήρθαμε γιατι εσεις οι δυο ήσασταν έτοιμοι να πιαστείτε στα χέρια..Δύστυχος αμφιβάλω αν θα σε εξυπηρετήσει άλλη φορα,. ακόμα και αν έχεις belli να του δώσεις..
-Μα εγω δεν έκανα τίποτα! Απλα του ειπα πως δεν ειναι δουλειά του να ρωτάει που την βρήκα...Η αλήθεια είναι πως ουτε και εγω ξερω πως ήρθε σε μένα..
Ο ογκωδης άντρας ανασήκωσε τους ώμους του..
-Δεν ξερω τι να σου απαντήσω!

Έχωσα το κρέας που μου έδωσε στον προχειροφτιαγμένο σάκο .
-Αυτο νομίζω πως σου ανήκει, είπα δίνοντας του την πέτρα!
-Αξίζει πολλά παραπάνω απ ότι έδωσα στον mukune.. είναι ζαφείρι....Έκανε μια κίνηση και έβγαλε ακομα ένα πουγκι και μου το έδωσε... Ορίστε.
-Μα δεν είναι ανάγκη, είπα
-Πως δεν είναι? αυτη τη στιγμη μου δίνεις έναν θησαυρό! Ελπίζω να σου το ξεπληρώσω κάπως.. Τι θα έλεγες να ερχόσουν αύριο για φαγητό στο σπίτι μου? Νομίζω πως θα χαρει και η Clare οταν σε δει!
-Εντάξει!ειπα γεμάτος ενθουσιασμό! Αντιο! και έφυγα..Μολις έκανα λιγα βήματα μακρυά, συνειδητοποίησα πως δεν ήξερα που μένει ούτε ποια είναι η clare...Φόρτωσα καλύτερα το σακούλι στον ώμο μου και άρχισα να κατηφορίζω τον δρόμο...
Ήταν αρκετα βαρυ..Τοσο που με έκανε να βαδίζω πιο αργα..
Το μαργαριταρόχρωμο φεγγάρι ήταν πάνω απο τα βουνα λούζοντας την γη με μια φασματικη αντανάκλαση του φωτός της μέρας..

Καθώς η διαδρομή πλησίαζε στο τέλος , έστριψα αριστερα βγαίνοντας στον δρόμο που συνεχιζόταν νότια...Αφου ρώτησα έναν περαστικό σχετικά με το που υπάρχει ένα πανδοχείο, άρχισα να περπατώ προς το μερος που μου υπέδειξε..Ήταν ένα μονοπάτι που διέσχιζε το ψιλό γρασίδι το οποίο έφτανε μέχρι την μέση μου...Αυτό κατέληγε σε έναν λοφίσκο..Ανέβηκα στην κορυφή και απο εκεί είδα ένα μικρο φως να λάμπει στο σημειο που υπήρχε ένα σπιτι..Καθως το πλησίαζα είδα πως είχε μονή σκεπή και καμινάδα απο τούβλα..Τα γείσα κρέμονταν απο τους φρεσκοβαμμένους τοίχους , προσφέροντας ίσκιο σ όλο τον χώρο γύρω απο το κτήριο..
Στην μια πλευρά της προχειροφτιαγμένης βεράντας υπήρχαν στοιβαγμένα ξύλα έτοιμα για τη φωτιά. Διάφορα αγροτικά εργαλεία ήταν τοποθετημένα άτακτα απο την άλλη πλευρα..
Πρέπει να απείχε ένα χιλιόμετρο απο το χωριό..
Στα τριάντα μέτρα απο το πανδοχείο υπήρχε ένας προχειροφτιαγμένος άχρωμος στάβλος στον οποίο ζούσαν δυο άλογα και μια αγελαδα..Ένα καρο , ηταν παρατημένο ανάμεσα στα χωρίσματα του στάβλου..

Μες την νύχτα, καθώς περπατούσα προς την είσοδο του πανδοχείου, άκουσα γρήγορο βηματισμό απο πίσω μου..Αυτον τον βηματισμό, συνόδευε ο ήχος του μετάλλου ..Πρέπει να ήταν πανοπλίες...Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τρείς άντρες..κι ομως δεν ηταν πανοπλία αλλα κατι οπλα που κουβαλούσε ένας.Ένας πολυ χόντρος, ένας ψηλος και κοκαλιάρης και ένας μεσαίου ύψους ..Και οι τρεις τους ήταν πολύ περίεργοι στην εμφάνιση...
Ο πιο ψηλος είπε σε εκείνον που ειχε κανονικό υψος και φορούσε καπα με λαχανιασμένο τονο.
-Αυτος ειναι...Αυτον έφεραν...
-Είσαι σίγουρος?
-Απολυτά..
Μετα έστρεψε την προσοχη του προς τα εμένα
-Έχεις μια πέτρα...Έτσι δεν είναι ξένε??
Αν και δεν την είχα πάνω. μου, αποφάσισα οτι δεν θα του απαντούσα μεχρι να μαθω τι θελει..

» [Τέλος] Seek and destroy ! Reunion of the "Inferno of Justice" team
» Marine Vs Future Ex-Marine[Τελος]
» [Αρχη-Παρελθον]Καθε τελος ενας νεος Marine.[Τελος]
» Sun and Justice 2!!! [Τέλος]
» [Τέλος] Blind Justice