[Τελος]Nakama? You?

"Link προηγούμενης ιστορίας":

"Περίληψη Προηγούμενων":

Έπλεα με πάρα πολύ καλή διάθεση για το πλησιέστερο νησί στο χάρτη μου. Ταξίδευα αρκετή ώρα από το Toroa, και αν και είχα κουραστεί, είχα μια αναγεννημένη αισιοδοξία για την συνέχεια. <<Ίσως να περάσω λίγες ήρεμες μέρες!>> Από κει και πέρα δεν είχα κάτι παραπάνω να προσμένω. Απολάμβανα απλά τον υπέροχο άνεμο και τα ελαφρά κυματάκια. Από πάνω μου πέρασαν μερικοί γλάροι, σημάδι ότι έφτανα στην στεριά. Και τελικά, είδα το λιμάνι. Αρκετά μεγάλο με πολύ κίνηση θα το χαρακτήριζα. Βρήκα λίγο χώρο και έδεσα την βάρκα μου, για να ρίξω μια γρήγορη πρώτη ματιά γύρω μου. Βιαστικοί και φωνακλάδες οι κάτοικοι και έμποροι έκαναν συναλλαγές. Τα σπίτια γύρω μου ήταν όλα ψηλά, με ιδιαίτερα ακριβό γούστο! Μία ακμάζουσα πόλη όπου θα μπορούσα να ξοδέψω λίγα από τα χρήματα μου για ένα δωμάτιο και ένα μεγάλο πιάτο φαγητό. Προχώρησα λοιπόν προς το εσωτερικό ενός πλατιού, πλακόστρωτου δρόμου με πολλά καταστήματα για να βρω ένα πανδοχείο με φαγητό. Περνώντας από μία μεταλλική κολόνα πρόσεξα κάτι που θύμιζε αφίσα. Μόνο που πλέον ήταν σκισμένη και δεν μπορούσα να αναγνωρίσω το πρόσωπο. Μόνο την αμοιβή. 54.000.000Β!

Link απο την προηγουμενη:

On my previous story:

Σημερα:
Ημουν στην βαρκουλα μου και επλεα χαλαρα στην ανοικτη θαλασσα, ο καιρος ηταν καλος και ετσι δεν ασχολιομουν και πολυ με το πηδαλιο, απλα προσπαθουσα να το στηριξω με το ποδι μου καθως λαγοκοιμομουν. Η αληθεια ειναι πως δεν ειχα ιδεα για το που ακριβως ηθελα να παω και ετσι ειχα επιλεξει μια κατευθυνση και πηγαινα προς τα κει, δεν με πειραζε και πολυ αν ειχα καποια αποκλιση και ετσι το ταξιδι μου ηταν ιδιαιτερα ανεμελο, πραγμα που χρειαζομουν εδω και καιρο. Για καποιο λογο ο ηλιος που με χαιδευε κρυφτηκε και ετσι ανοιξα τα ματια μου για να ριξω μια ματια στα διερχομενα συνεφα, ωστοσο ομως ο ουρανος ηταν καθαρος, σηκωθηκα και κοιταξα πισω μου, μια μεγαλη γαλερα μου ειχε κρυψει τον ηλιο και ερχοταν κατα πανω μου. Τελευταια στιγμη προλαβω να πεταξω και μακρια καθως η βαρκα μου καταστρεφοταν απο κατω μου, προσγειωθηκα στο καταστρωμα της γαλερας και θυμωμενος αρχισα να φωναζω ζητωντας τον υπευθυνο του πλοιου... Ενας ναυτης ειχε μεινει και με κοιταγε σαν αγαλμα, τον κοιταξα και τον ρωτησα αν ειχε καποιο προβλημα μαζι μου. Υστερα απο μερικα λεπτα εγνεψε αρνητικα και εφυγε τρεχωντας μακρια μου, ενας μουσατος ανδρας ηρθε προς το μερος μου και μου ειπε πως ηταν ο καπετανιος του εμπορικου πλοιου αυτου.
Εχεις εστω και την παραμικρη ιδεα ποιανου βαρκα διελυσες πριν λιγο??? τον ρωτησα.
Εκεινος εδειξε να ξερει ποιος ειμαι, μιας που εγνεψε τρομαγμενος, εκανε μια κινηση και μου εδειξε μια εφημεριδα, με το ονομα και την φωτογραφια μου πανω... Ενα αρθρο μονο για μενα και αλλο ενα για το Karate Island και την περιπετεια μου με τον καπετανιο!
Πηρα την εφημεριδα ολο χαρα και του ζητησα συγγνωμη για την συμπεριφορα μου, εκεινος με κοιταγε παραξενεμενος, ωστοσο υστερα απο λιγο μου ειπε πως το πλοιο αυτο κατευθυνοταν προς το Barrie Island της West Blue και πως θα μπορουσαν να με μεταφερουν μεχρι εκει...
Προς εκπληξη του, τον ευχαριστησα και του χαμογελασα. "Μαλλον αλλιως με φανταζοταν απο την εφημεριδα!!" σκεφτηκα...

Συνεχίζοντας την περιήγηση στην πόλη βρέθηκα σε ένα μέρος που κάπως χωριζόταν η πόλη. Από το λιμάνι και μέχρι εκείνο το σημείο όλα τα κτήρια ήταν πλούσια και καινούργια. Σε κείνο το σημείο όμως άλλαζε η κατάσταση. Όχι ότι ήταν χάλια αλλά σίγουρα υπήρχε διαφορά. Μέχρι και ο κόσμος εκεί ήταν φτωχότερος, καλοδιάθετος όμως όπως όλοι. Στα σύνορα λοιπόν βρήκα ένα πανδοχείο που μου φάνηκε ιδιαίτερα φιλόξενο. Ούτε υπερβολικό ούτε απεριποίητο! Μπήκα μέσα και σύντομα βρέθηκα να κάθομαι σε ένα ακριανό τραπεζάκι, δίπλα σε άλλα γεμάτα. Ήταν ήδη μεσημέρι και οι περισσότεροι αναζητούσαν λίγη ξεκούραση. Σχεδόν αμέσως ένας κυριούλης ήρθε και μου μίλησε καλωσορίζοντας με στο μαγαζί.
-Γεια σου ξένη! Πρώτη φορά στο νησί μας, δεν σ έχω ξαναδεί. Με λένε Boby και είμαι ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού.
Χάρηκα από την ευγένεια και του παρήγγειλα φαγητό. Έμεινα να περιμένω χαζεύοντας τον κόσμο. Έμοιαζαν όλοι απασχολημένοι από τις δουλειές τους, δεν μου έδιναν σημασία. <<Άραγε δεν κινδυνεύω εδώ;>> Έπιασε το μάτι μου κάτι να έχει ξεμείνει σε ένα γειτονικό τραπεζάκι. Μια εφημερίδα. Είχα πολύ καιρό να μάθω νέα για τον κόσμο. Διακριτικά την βούτηξα και ξεκίνησα να διαβάζω. Μέχρι που κοκκάλωσα από ένα συμβάν. Δεν υπήρχαν πολλές λεπτομέρειες, όμως δεν γινόταν να μην προσέξω το όνομα. Ο καπετάνιος μου, Rikkido Metaru είχε θεαθεί στο Karate Island στην North Blue και είχε καταστρέψει μια βάση marines! Αναμενόμενο αν και ανησύχησα που έπρεπε να είναι μόνος του. Υπήρχε και συνέχια στο άρθρο. Κάποιο είχαν αναγνωρίσει έναν δεύτερο πειρατή δίπλα του με το όνομα Roni D. Razor. <<Καλά, σίγουρα τον έσπασε στο ξύλο ο καπετάνιος μου!>>

Η ωρα πανω στο καραβι περναγε αρκετα ηρεμα, ειχα σχεδον πεισει τον καπετανιο πως δεν αποτελουσα καποια απειλη, δεν ειχα και καποιον λογο να τους πειραξω και αλλωστε πλεον επρεπε να προφυλαξω το ονομα του καπετανιου μου, αν και απο οτι μου ειχε δειξει θα ειχα καθε ελευθερια να γινω ο παλιος κακος μου εαυτος στην Grand Line... Ετσι λοιπον, εκατσα σε μια ακρη για να μην ενοχλω και αρχισα να διαβαζω την εφημεριδα, το αρθρο για την "γνωριμια" μου με τον Rikido δεν μου εκανε μεγαλη εντυπωση, ηξερα και περιμενα πως θα γινει θεμα, μπορει σε σχεση με αυτον να μην ημουν και τοσο δυνατος, αλλα σιγουρα ειχα ενα απο τα υψηλοτερα bounty στις αρχικες θαλασσες, πραγμα που η κυβερνηση δεν το αγνοουσε. Ωστοσο το αρθρο για τα συμβαντα στο Warship Island δεν το περιμενα, ηξερα πως θα μου αυξησουν το bounty αλλα δεν περιμενα να το γραψουν και στην εφημεριδα. "Μαλλον ασχοληθηκαν πιο πολυ τωρα που εμαθαν ποιον καπετανιο θα βοηθησω να φτασει στην κορυφη...!" σκεφτηκα. Εντυπωση ιδιαιτερη μου εκανε και το πρωτο αρθρο της εφημεριδας, ενας απο τους δυο πιο δυνατους Μαριν, που αρμενιζαν στην Grand Line, ειχε παρει τον σωστο δρομο... Ο Vergil, ειχε πεταξει την καπα των Μαριν και ειχε ασπαστει την νεκροκεφαλη και τα κοκκαλα των πειρατων...
"Ωστε ετσι λοιπον! Αλλος ενας δυνατος αντιπαλος ανατελει!!!" ειπα με ενα χαμογελο στα χειλει...
Εν το μεταξυ ακουσα την φωνη ενος απο τους ναυτες να λεει πως επιτελος φταναμε στο Barrie...!

Στο άρθρο μέσα έλεγε και άλλα για αυτόν τον τύπο που καθόλου δε μου άρεσε. Έλεγε ότι είχε προκαλέσει χαμό σε ένα άλλο νησί, είχε γίνει αρκετά γνωστός. Αναρωτιόμουν τι να τον έκανε ο καπετάνιος μου. Αποκλείεται να τον είχε αφήσει να καταστρέψει ένα νησί, θα τον είχε βάλει στη θέση του.
-Αποβράσματα... μονολόγησα.
Εμένα ο μόνος σκοπός μου ήταν να γίνω αρκετά δυνατή για να βγάλω ασπροπρόσωπο τον Rikkido. Γέμιζα θυμό ξέροντας πόσο άσχημο όνομα έβγαζαν οι άλλοι πειρατές, που σκότωναν ασύστολα, που έσπερναν φόβο! Ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι. Ξανακοίταξα το άρθρο που είχα παρατήσει και είδα το ποσό που είχε στο κεφάλι του. 54.000.000Β! Όσο ακριβώς ήταν και το ποσό στην σκισμένη αφίσα. Θα μπορούσε να ήταν το δικό του πρόσωπο που κουβαλούσε αυτήν την αμοιβή; Δεν ήθελα να το σκέφτομαι άλλο, δεν είχα κάποιο λόγο να απασχοληθώ για χάρη ενός τέτοιου υποκειμένου. Αφοσιώθηκα στο φαγητό που μου άφησε μπροστά μου ο Bob. Η ώρα πέρναγε ευχάριστα μέχρι που άκουσα ένα σύρσιμο της πόρτας με την είσοδο ενός ξένου. Κανένας από τους υπόλοιπους δεν του έδωσε σημασία όμως εγώ έμεινα με το πιρούνι στο χέρι. Μόλις είχα αποφασίσει ότι δεν ασχολούμουν με εκείνον, και εκείνος ήταν δίπλα μου!

Κατεβηκα απο το πλοιο και προχωρησα στο λιμανι, κανοντας μια μικρη βολτα, δεν ειχε τυχει να ερθω ποτε σε αυτο το νησι, αν και ειχα ξαναερθει στην West Blue στο παρελθον. Η πολη ηταν πολυ ωραια φτιαγμενη και η αρχιτεκτονικη των κτηριων, δεν διστασε να με αφησει αποχαυνομενο. Προχωρουσα σχετικα γρηγορα, κοιτωντας γυρω μου τον κοσμο, ενω παραλληλα εψαχνα ενα μερος να μεινω. Δεν εδειχναν να με ειχαν προσεξει και ετσι κανενα προβλημα δεν ειχε κανει την εμφανιση του μεχρι τωρα, εφτασα στην εισοδο ενος πανδοχειου και διχως πολυ σκεψη αποφασισα να μπω και να ρωτησω αν υπηρχε ενα πιατο φαγητο και μια καρεκλα να κατσω. Μπηκα μεσα, λιγοι ανθρωποι γυρισαν προς το μερος μου και με κοιταξαν, αλλα κανενας δεν εδωσε σημασια και μεσα σε δευτερολεπτα ηταν και παλι γυρισμενοι στις παρεες τους και τα ποτα τους. Προχωρησα λιγο, αλλα με την ακρη του ματιου μου, συνελαβα δυο ματια να ειναι καρφωμενα επανω μου, σκεφτηκα οτι μαλλον θα ηταν καποιος αντιπαλος πειρατης ή καποιος κυνηγος επικυριγμενων που ηθελε το κεφαλι μου, αλλα αποφασισα να μην κοιταξω και να προσποιηθω πως δεν ειχα καταλαβει τιποτα. Ο ενας και μοναδικος ανθρωπος, που δουλευε στο μαγαζι και μαλλον ηταν και ο ιδιοκτητης, ηρθε προς το μερος μου, του ζητησα ενα τραπεζι και ενα πιατο φαγητο με λιγο σακε και αν ηταν ευκολο να μου συστησει ενα μερος να μεινω το βραδυ. Με οδηγησε σε ενα τραπεζακι προς το μεσα μερος του τραπεζιου, ηταν αρκετα σκοτεινα εκει αλλα δεν με πειραζε, θα μπορουσα να αποφυγω και τα "περισσευουμενα" βλεματα. Μου ειπε πως ειπε ενα μικρο μοτελ λιγο πιο κατω, ηταν αρκετα καθαρο και σχετικα φτηνο, εκει θα μπορουσα να κλεισω ενα δωματιο και να περασω το βραδυ μου...

Τον κοίταγα με μισό μάτι. Είχε κάτι κακό πάνω του σίγουρα. Συνειδητοποίησα ότι δεν έπρεπε να καταλάβει τις υποψίες μου, μπορεί να έπαιρνε προφυλάξεις ή να μου επιτιθόταν πριν αποφασίσω τι θα έκανα για την πάρτι του. Έκανα νόημα στον Boby που ήρθε αμέσως δίπλα μου. Του έδωσα τα λεφτά για το φαγητό με έξτρα φιλοδώρημα.
-Τι λέγατε με εκείνον εκεί; ρώτησα χαμηλόφωνα.
-Α! Με ρώτησε για κάποιο μέρος που θα μπορούσε να νοικιάσει δωμάτιο, είπε μπαίνοντας στο κλίμα της συζήτησης.
Αφού με πληροφόρησε για που τον είχε κατευθύνει τον ευχαρίστησα και βγήκα στο δρόμο. Έστρεψα την πορεία μου για το μέρος που με έστειλε. Θα περίμενα εκεί τον "φίλο" μου μέχρι να βρω μια ευκαιρία να τον στριμώξω και να του θέσω μερικές ερωτήσεις. Έπρεπε να καταστρώσω ένα σχέδιο. Με τόσο μεγαλύτερο bounty από μένα, λογικά θα ήταν πιο δυνατός. Είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος όταν έκλεισα ένα δωμάτιο και πήγα να περιμένω μέχρι να έρθει. Μόλις έπαιρνε δωμάτιο θα τον αιφνιδίαζα και θα τον αφόπλιζα. Κοίταζα λοιπόν από το παράθυρο διακριτικά, ώσπου τον είδα να πλησιάζει στην είσοδο. Υπήρχε όμως και κάτι ύποπτο. Κάποιοι κινούνταν στις σκιές πίσω του, χωρίς να τους έχει αντιληφθεί.

Εφαγα και αφου πληρωσα βγηκα απο το πανδοχειο, καθως πλησιαζα προς την εξοδο εριξα μια κλεφτη ματια στο μερος που ειχα νιωσει την περιεργη παρουσια να με κοιταει. Ομως το τραπεζι ηταν πλεον αδειο, βγηκα και κατευθυνθηκα προς το μοτελ που μου ειχε υποδειξει ο μπαρμαν. Στο δρομο σκεφτομουν τι μπορει να ηταν αυτος ή αυτη που με κοιταγε, ειχα συνεχως τον νου μου, δεν μπορει να ειχε εξαφανιστει ετσι απλα, οποτε περιμενα καποια συναντηση οποιαδηποτε στιγμη.
Ωστοσο τιποτε δεν με ενοχλησε στην διαδρομη μου προς το μοτελ και συντομα σχετικα μπορουσα να δω την εισοδο του, το σημειο του δρομου που βρισκοταν το μοτελ ηταν αρκετα σκοτεινο.
"Καλο σημειο για ενεδρα, καλυτερα να προσεχω..." Μονολογησα αρκετα δυνατα ωστε να με ακουσει, οποιος και αν ηταν εκει, ομως και παλι καμια κινηση δεν εγινε... Η απολυτη υσηχια που επικρατουσε δεν μου αρεσε καθολου, ηξερα πως οποτε εχουν υπερβολικη ηρεμια και υσηχια τα ταξιδια μου, ολο και κατι παραμονευε και συνηθως ηταν αρκετα κακο...

Αφού πέρασε στο εσωτερικό του κτηρίου, πέρασε λίγη ώρα κατά την οποία παραμόνευα. Τελικά, έφτασε στον πάνω όροφο όπως είχα έρθει και γω και άκουσα πίσω από την κλειστή πόρτα μου ότι είχε μπει στο διπλανό δωμάτιο. Είχε έρθει η ώρα! Άνοιξα το παράθυρο μου και σκαρφάλωσα στο περβάζι. Ήλπιζα να μην τραβούσα την προσοχή έτσι όπως ακροπατούσα ανάμεσα στα παράθυρα, τουλάχιστον δεν είχε πολύ κίνηση ο δρόμος από κάτω και δεν άκουσα φωνές. Έριξα μια κλεφτή ματιά μέσα στο δωμάτιο αλλά δεν είδα τίποτα! <<Που μπορεί να πήγε;>> Έσπρωξα με την άκρη του μαχαιριού μου το παράθυρο που άνοιξε με ένα μικρό τρίξιμο. Ξανακρύφτηκα για κάθε ενδεχόμενο όμως δεν άκουσα βήματα. Αντιθέτως , άκουσα νερό να τρέχει! <<Πρέπει να κάνει μπάνιο!>> Ήταν η ευκαιρία που έψαχνα. Άνοιξα λίγο το παράθυρο και πήδηξα μέσα.
-Πας κάπου κοριτσάκι;
Ο τύπος με πλήρη ειρωνεία βρισκόταν ακουμπισμένος με την πλάτη στον τοίχο και τα χέρια δεμένα στο στήθος του. Φορούσε μόνο μια πετσέτα του μπάνιου! Δύο παρορμήσεις ταυτόχρονα με ώθησαν να στρέψω το μαχαίρι στο χέρι μου μπροστά στο πρόσωπο του, ενώ το άλλο να το σηκώσω για να κρύψω τα μάτια μου!
-Ψηλά τα χέρια!

Και οπως ηταν φυσικο τα πραγματα δεν πηγαν καθολου καλα...

Πριν 5 λεπτα: Αποφασισα να μην δωσω σημασια στην υπερβολικη υσηχια που διακατειχε τον δρομο και να προχωρησω προς το μοτελ, ωστε να κλεισω ενα δωματιο και να περασω το βραδυ μου. Μπηκα μεσα και κοιταξα γυρω μου, ο χωρος ηταν αρκετα σκοτεινος, μονο μερικα κερια ελαμπαν φωτιζωντας τον παγκο που ηταν ο ιδιοκτητης του μοτελ. Κατευθηνθηκα προς το μερος του, λαγοκοιμοταν και ετσι εκανα εναν μικρο θορυβο για να τον ξυπνησω, οταν επιτελους τα καταφερα εκλεισα ενα δωματιο στον πανω οροφο και κατευθηνθηκα προς αυτο. Η πορτα του δωματιου μου εκλεισε με εναν ελαφρυ "ντουπ".

Τωρα: Ανοιξα το ενα και μοναδικο κομοδινο που ειχε το δωματιο και ενα ελαφρυ φως ξεχειθηκε σχεδον παντου, γδυθικα και μπηκα στο μπανιο, παρολο που το ταξιδι μου ηταν χαλαρο, ενιωθα το σωμα μου αρκετα κουρασμενο απο την μαχη μου με τον Erik... Αλλωστε ειχα μαθει πως μπορω να πεθανω και να αναστηθω, πραγμα που δεν ηταν και το πιο αισθημα να μαθει κανεις, το στηθος μου ποναγε σχεδον συνεχως απο εκεινη την μερα. Ωστοσο το νερο ηταν χλιαρο και συντομα ενιωσα μια μικρη ανακουφιση, την ηρεμια μου διεκοψε ενας μικρο θορυβος, εριξα μια ματια απο την χαραμαδα της πορτας του μπανιου αλλα δεν ειδα τιποτα, βγηκα σβελτα εξω, ενω παραλληλα βουτηξα μια πετσετα να δεσω γυρω μου. Λιγα λεπτα αργοτερα ενα κοριτσακι με "απειλουσε" με ενα μαχαιρι...!

Βασικά δεν ήθελα να κοιτάξω.... Αλλά δεν μπορούσα να σημαδέψω αλλιώς. Άνοιξα τα δάχτυλα που έκρυβαν το οπτικό πεδίο και είδα τον τύπο να κρατιέται να μην γελάσει. Νευρίασα αμέσως. Τον πρόσταξα να κάτσει στο κρεβάτι και εκείνος συμμορφώθηκε.
-Αφού με πιέζεις τόσο! είπε ειρωνικά κατευθυνόμενος χαλαρός προς το κρεβάτι.
Είχα την εντύπωση ότι δεν με έπαιρνε στα σοβαρά. Παρόλα αυτά συνέχιζα να τον σημαδεύω, παράλληλα πήγα να μαζέψω το όπλο του που το είχε ακουμπήσει μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα του. Του πέταξα και ρούχα όμως υπήρχε άλλο πρόβλημα.
-Να ντυθώ; κρυφογέλασε και έκανε να βγάλει την πετσέτα.
Φρίκαρα και τον χτύπησα με την βάση του μαχαιριού μου στο κεφάλι. Αμέσως με έπιασε από τον καρπό και οι ρόλοι αντιστράφηκαν! Τώρα βρισκόμουν εγώ μπρούμυτα στο κρεβάτι και αυτός μου πίεζε τα χέρια πίσω από την πλάτη. Το μαχαίρι έπεσε από το χέρι μου αλλά έτσι έγινε και με την πετσέτα!
-Ποια είσαι και τι θέλεις εδώ; είπε σκληρά σφίγγοντας ακόμα περισσότερο τα χέρια μου.
-Εσύ τι έκανες με τον καπετάνιο μου! απαίτησα κοιτάζοντας το κρεβάτι κάτω μου.

Τον καπετανιο σου??? Ο Erik ειχε πληρωμα??? Αρα καλα καταλαβα πως εισαι Κυνηγος!! Γι'αυτο με κοιταγες στο πανδοχειο!!! της ειπα ενω την κρατουσα κατω...
Για λιγο σταματησε να μιλαει αλλα και να χτυπιεται, υπεθεσα πως ειχε ηρεμησει και ετσι χαλαρωσα λιγο την λαβη μου, δεν ηθελα να την βαρεσω μιας που ηταν μικρη, αλλα μαλλον εκανα λαθος...
Ενιωσα ενα κυμα αερα να με πεταει πισω, υστερα απο μερικα δευτερολεπτα το στηθος μου ειχε γεμισει αιμα, λες και με ειχαν βαρεσει με κατι... Πετααχτηκα ορθιος ενω η μικρη ειχε γυρισει ξαφνιασμενη και με κοιταγε...
Πως το εκανες αυτο? την ρωτησα ενω τυλιξα το σωμα μου στις φλωγες μου, μεσα σε δευτερολεπτα ημουν και παλι μια χαρα, εκανα μια γρηγορη κινηση και επιασα τα ρουχα μου. Εκεινη με κοιταγε, λες και ειχε δει κατι που δεν το περιμενε, ντυθηκα και επιασα το μαχαιρι της...
Λοιπον? Θα μου εξηγησεις πως εγινε αυτο μολις τωρα? Και τι ακριβως θες απο μενα? Ο καπετανιος σου ειναι πλεον νεκρος, εγω ο ιδιος τον πεταξα στην θαλασσα και πνιγηκε...
Ο ERIK ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΜΟΥ!!! μου φωναξε η μικρη, φαινονταν πλεον πιο πολυ τσαντισμενη παρα μπερδεμενη...!

Προφανώς αυτός ο πειρατής είχε προσπαθήσει να χτυπήσει και σκοτώσει τον καπετάνιο μου όπως είχε κάνει με αυτόν τον Erik. Θα το πλήρωνε αυτό του είχε προσπαθήσει. Μπορεί ο Rikkido να ήταν αρκετά μεγαλόψυχος για να τον αφήσει να φύγει, εγώ όμως δεν θα του άφηνα τίποτα αχτύπητο. Θα του τα σπαγα όλα!
-Ήθελες να μάθεις τι σου έκανα; είπα εκτός εαυτού σηκώνοντας τα χέρια μου. Έμεινε να κοιτάζει τις φουσκωτές παλάμες μου με έκπληξη. Είχε και αυτός φρούτο ήμουν σίγουρη. Είχα δει κάτι περίεργες φλόγες να βγαίνουν από το σώμα του. Θα μάθεις τι ακριβώς κάνουν!
Έπεσα πάνω του και του δωσα ένα χαστούκι μέσα στο πρόσωπο. Όλο του το σώμα εκτινάχτηκε μέχρι τον τοίχο. Κατέρρευσε και τον είδα να βαστιέται για να σηκωθεί. Δε μου φαινόταν τόσο σίγουρος πια. Δοκίμασα να τον ακολουθήσω όμως τραβήχτηκε και έφερε το μαχαίρι μου προστατευτικά μπροστά του. Δίχως αμφιβολία, ολοκλήρωσα το χτύπημα στέλνοντας το μαχαίρι να πετάει και τον ίδιο ακόμα πιο δυνατά στο πάτωμα. Κάθισα πάνω του με όλο το σώμα μου για να του κόψω την διέξοδο. Έφερα και τις δυο μου παλάμες στο στήθος του και ετοιμάστηκα να πιέσω.
-Θα πληρώσεις για ό,τι έκανες στον Rikkido!

Μονο μια ερωτηση ετρεχε συνεχως στο μυαλο μου, απο την ωρα που ειχα πεσει για πρωτη φορα πισω μεχρι και τωρα που με ξαναεριξε η μικρη...
"Γιατι μου συμβαινουν τα πιο περιεργα πραγματα? Δεν ηθελα να την βαρεσω και ομως αυτη με βαραγε ασε που ελεγε και κατι για τον καπετανιο μου... Απο που τον ηξερε? Και γιατι μου ελεγε πως τον πειραξα?"
Για μια ακομη φορα τυλιχτικα στις φλωγες μου, η μικρη ειχε σκαρφαλωσει πανω μου και με απειλουσε με κατι περιεργα πατουσακια που ειχε στα χερια της, αν και ηξερα πως αυτα οφειλονταν για την παρουσα κατασταση μου, συνεχιζα να προσπαθω να την προφυλαξω αλλα δεν μου αφηνε και πολλα περιθωρια... Γυρισα το σωμα μου και την πεταξα κατω, ειχα ηδη γινει καλα οποτε σηκωθηκα γρηγορα γρηγορα πανω, της επιασα τα χερια και τα γυρισα στο στηθος της...
Για να σε δω τι θα κανεις τωρα...! την ειρωνευτικα, με κοιταγε ξαφνιασμενη, πραγμα που εδειχνε πως δεν ειχε δει και πολλους να σηκωνονται αφου τους ειχε χτυπησει με τις πατουσες στα χερια της...
Πως τολμας??? Πρωτα στον καπετανιο μου και μετα σε μενα? Αν το μαθει ο Rikido θα...
Σε ρωταω για τελευταια φορα... Γιατι συνεχεια μιλας για τον καπετανιο μου...???

Κάτι περίεργο έτρεχε εκεί αλλά πρώτα έπρεπε να αλλάξω κατάσταση! Μάλλον το δικό του φρούτο τον γιάτρευε, δεν υπήρχε άλλη εξήγηση! Όμως αυτό θα τον πόναγε κι ας γιατρευόταν μετά! Τον κλότσησα ανάμεσα στα πόδια και σηκώθηκα όρθια! Ο καημένος ήταν στο πάτωμα και κρατούσε την περιοχή με δάκρυα στα μάτια! Δεν ήθελα να τον λυπηθώ, κάτι άλλο έπρεπε να καταλάβω αν και το μυαλό μου αρνιόταν να το δεχτεί. Αυτός δεν ήταν ο Vincent που μου είχε αναφέρει ο Rikkido. Ήταν ο Roni D. Razor. Ένα κάθαρμα που σκότωνε ασύστολα! Δεν θα μπορούσε...
-Γνώρισες τον Rikkido; Καπετάνιο σου;
Πάει τρελάθηκα! Αυτός στο ίδιο πλήρωμα με μένα;! Έπιασα το κεφάλι μου και άρχισα να γυροφέρνω μέσα στο δωμάτιο. Τι κοινό είχα εγώ με αυτόν για να μας δεχτεί και τους δύο;
-Ναι είμαι στο πλήρωμα του, είπε προσπαθώντας να σηκωθεί αλλά δεν ήταν έτοιμος ακόμα. Τι ζόρι τραβάς;
-Αυτός ο Rikkido πρέπει να υπέστη κάποια εγκεφαλική βλάβη! μονολόγησα. Ίσως κάτι από τα εξαρτήματα στο κεφάλι του βραχυκύκλωσε! υπέθεσα μελαγχολικά αν και ήξερα ότι η αλήθεια δεν άλλαζε.
-Για μισό λεπτό! Είσαι εκείνο το κοριτσάκι που είπε; Η Mia; έκανε μη θέλοντας να το δεχτεί και εκείνος.
Έγνεψα καταφατικά με αποτέλεσμα να αρχίζει να καταριέται!

Δεν πιστευα αυτο που ειχα ακουσει, αυτο το κοριτσακι ηταν μαζι μου στο πληρωμα? Γιατι? Και γιατι συνεχιζε να με βαραει χωρις λογο... Με τα πολλα σηκωθηκα και εκατσα σε μια καρεκλα που ηταν κοντα μου, εκεινη πηγαινε περα δωθε μεσα στο δωματιο μονολογοντας και βριζωντας τον αερα...
Την παρατηρουσα αρκετη ωρα μεχρι που αποφασισα να μην δωσω αλλη σημασια στο συμβαν, σηκωθηκα και αρχισα να μαζευω τα πραγματα μου σαν να μην συνεβαινε τιποτα...
Οι... Τι ακριβως κανεις? με ρωτησε απορρημενη...
Μενω μακρια σου! Δεν ξερω γιατι εισαι στο ιδιο πληρωμα με μενα, αλλα σιγουρα δεν εχω λογο να μεινω αλλο εδω περα... Θα βρω καποιο αλλο μερος να περασω το βραδυ μου, ΥΣΗΧΑ, και το πρωι θα φυγω...
ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΠΛΗΡΩΜΑ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΝ RIKIDO, ΕΝΩ ΕΣΥ...

Εγω τι? Συνεχισα την προταση σου...

Απλα δεν εχουμε καποια σχεση μεταξυ μας... Ειμαστε εντελως διαφορετικοι, ασε που εχεις και αυτες τις περιεργες φλωγες και... Δεν μπορω να καταλαβω πως γινεται να ειμαστε στο ιδιο πληρωμα...

-Για να μην αναφέρω μια τρύπα στη μέση....
Δεν μου δωσε άλλη σημασία, νευρίασα ακόμα περισσότερο. <<Όταν ξαναδώ τον καπετάνιο μου θα του κάνω μια καλή κουβέντα για το είδος των ανθρώπων που βάζει στο πλήρωμα!>> Αποφάσισα να μην τον απασχολήσω άλλο με την παρουσία μου. Δεν τον συμπαθούσα αλλά δεν θα τον ενοχλούσα άλλο, εως καθόλου ποτέ πια!
-Δεν είναι ανάγκη να φύγεις εσύ! του πέταξα πεισμωμένη. Θα φύγω εγώ!
Και παίρνοντας τα πράγματα μου έκανα ένα σάλτο έξω από το παράθυρο. Δεν είχα ιδέα τι έκανε από κει και πέρα, δεν με ενδιέφερε. Προσγειώθηκα κάνοντας μια τούμπα χωρίς να χτυπήσω και άρχισα να απομακρύνομαι από το κτήριο. Περπατούσα στους δρόμους προσπαθώντας να ηρεμήσω, μάταια όμως. Το θράσος του με εμπόδιζε να σκεφτώ, ούτε τους δρόμους δεν πρόσεχα. Νόμιζα ότι παντού τον έβλεπα μπροστά μου.
-Σας είπα αυτός είναι! Roni D. Razor! Κοίτα!
<<Τι στο καλό; Τώρα όλοι γι αυτόν μιλάνε;>> Συνήλθα και κοίταξα στο πλαϊνό στενό που μόλις είχα προσπεράσει. Ένας αδυνατούλης νεαρός μίλαγε σε έναν άντρα μεγαλύτερης ηλικίας που προφανώς τον σεβόταν πολύ!
-Αν όντως τον είδες τότε πρέπει να τον πιάσουμε! Έχει αρκετά μεγάλο Bounty στο κεφάλι του, είπε ο άλλος με ευγενικό τόνο.
-Κύριε, αφήστε με να προσπαθήσω!
Ο μεγαλύτερος άντρας του έκανε νόημα και αμέσως ο νεαρός έφυγε. <<Κυνηγοί;>>

Ώστε εκείνος ο νεαρός ήταν που παραμόνευε πίσω από τον Roni όταν πλησίαζε στο ξενοδοχείο. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω όμως. Από την μία ήθελα να τον δω να σέρνεται σε κανα μπουντρούμι, από την άλλη δεν μπορούσα να τον αφήσω να πιαστεί. Εντάξει μπορεί να ήταν κάθαρμα και να του άξιζε, όμως θα τον σκότωναν κατά πάσα πιθανότητα. Τι θα έλεγα εγώ στον Rikkido; Ότι άφησα ένα άλλο μέλος του πληρώματος να αιχμαλωτιστεί επίτηδες; Πάντως σίγουρα δεν ήθελα να τον βοηθήσω και να το ξέρει. Ήλπιζα ότι θα τα έβγαζε πέρα για λίγο μέχρι να βγάλω από την μέση τον άλλο που ήξερε για την ταυτότητα του. Ο άντρας έμεινε να περιμένει για λίγο, προφανώς σκεπτικός για κάτι που εγώ αγνοούσα. Έπειτα άλλαξε στάση και άρχισε να απομακρύνεται. Τον ακολούθησα μέχρι ένα σημείο της πόλης αρκετά μακριά από κει που ήμασταν. Βρισκόμασταν στο φτωχότερο κομμάτι της πόλης. Τα σπίτια γύρω μου ίσα που ξεπερνούσαν τα 3 μέτρα, ενώ ήταν πολύ κοντά το ένα στο άλλο. Είχε σουρουπώσει και οι δρόμοι είχαν σχεδόν αδειάσει από κίνηση. Ήταν πολύ βολικό! Άρχισα να επιταχύνω και σταδιακά να τρέχω προς το μέρος του με έτοιμες τις παλάμες μου. Πριν προλάβω να τον ακουμπήσω, ο άντρας έκανε μεταβολή και τραβώντας το σπαθί του μου έσκισε το ένα πόδι.
-Προφανώς δύο πειρατές έκαναν το λάθος να πατήσουν το πόδι τους σε αυτό το νησί! είπε κρατώντας μπροστά του το σπαθί περιμένοντας με.

Αυτη η κοπελα με νευριαζε στον μεγιστο βαθμο που θα μπορουσε καποιος να νευριασει καποιον αλλο...! Οχι μονο μπηκε στο δωματιο μου και μου επιτεθηκε τοσες φορες, αλλα σηκωθηκε και εφυγε και σαν κυρια, ηταν κατι που πραγματικα δεν μπορουσε να το καταλαβει το μυαλο μου! Τοσα εκατομυρια ανθρωποι και ο Rikido διαλεξε αυτη; Γιατι; Πρωτα απο ολα ηταν ενα κοριτσακι ακομα, μπορει βεβαια να ειχε ενα ενδιαφερον φρουτο αλλα και παλι αυτο δεν μπορουσε να τον δικαιολογησει... Προσπαθησα να ηρεμησω το μυαλο μου σκεπτομενος πως ο καπετανιος μου, σιγουρα ειχε καποιον λογο για να την συμπεριλαβει στο πληρωμα του. Ηξερα πως εψαχνε κατι το ιδιαιτερο σε καθε ενα που επερνε μαζι του, οποτε απλα θα επρεπε να εμπιστευτω την κριση του και να την δεχτω για Nakama μου... Ωστοσο τις σκεψεις μου διεκοψαν μερικα ποδοβολητα...
Εκανα μια γρηγορη κινηση και πεταχτηκα στο παραθυρο, στον δρομο ειδα μια σκια να κινειτε και να κρυβεται...
"Αααα εσυ δεν παιζεσαι πιτσιρικι... Παλι να κατασκοπευσεις ερχεσαι... Ηρθε η ωρα να σου δωσω ενα καλο μαθημα, μια και καλη!!!" Μονολογησα καθως πηγαινα προς την πορτα, ημουν αποφασισμενος να την πολεμησω, δεν θα την τραυματιζα ή κατι τετοιο, απλα θα αποδικνεια μια και καλη, το ποιος ειναι ο δυνατος σε αυτη την "σχεση"...
Μεσα σε δευτερολεπτα ημουν και παλι στον δρομο, κοιταξα γυρω μου απορρημενος...
"Που πηγε παλι αυτο το ζοντοβολο, αν ειναι να παραδεχτω κατι, αυτο θα ειναι πως ξερει να κρυβεται...!" σκεφτηκα...!

Καλα θα κανεις να παραδωθεις... Εισαι περικυκλωμενος πειρατη, εγω και οι κυνηγοι μου δεν θα σε αφησουμε να φυγεις απο εδω περα ζωντανος... ακουστηκε μια φωνη καπου μεσα στα σκοταδια... Ομως δεν ακουγοταν ιδιαιτερα απειλιτικη για καποιο λογο και ετσι αποφασισα να περασω μερικες "καλες" στιγμες πρωτου διδαξω ενα μαθημα σε αυτο το πιτσιρικι...
Μπα, δεν εχω ορεξη να παραδωθω, αν θες το κεφαλι μου καλα θα κανεις να με πολεμησεις για να το κερδισεις... Μεχρι τοτε θα ειμαι στο μπαρ και θα σας περιμενω...! ειπα ειρωνικα και εκανα μερικα βηματα μπροστα, ομως μια σφαιρα περασε ξυστα απο το κεφαλι μου...
Σου ειπα να μεινεις ακινητος πειρατη, θα σε πιασουμε και θα παρουμε το bounty που δινουν για το κεφαλι σου...!
Σοβαρα τωρα, απλα περπαταγα και καταφερες να αστοχησεις??? Πρεπει να εισαι πολυ αδυναμος κυνηγος...
Πρεπει να βρηκα το αδυναμο του σημειο μιας που δευτερολεπτα αργοτερα, ενας μικροκαμωμενος τυπακος μου επιτεθηκε με ενα κατανα, δεν εβγαλα καν το μαχαιρι μου απο την θηκη του, απλα εκανα στην ακρη αποφευγωντας το χτυπημα του.
Οοοο ωστε αποφασισες να εμφανιστεις! Λοιπον? Που ειναι οι υπολοιποι κυνηγοι σου?
Δεν τους χρειαζομαι και ετσι ειναι ακομα κρυμενοι, θα σε νικησω μονος μου...!
Αχαχαχα αν κρινω απο τον τροπο που κρατας το σπαθι, δεν πρεπει να εχεις και πολλους ακολουθους, μαλλον μονος σου εισαι!!! του ειπα καθως απεφευγα αλλη μια αδυναμη επιθεση...!

-Δεν σε ξέρω ποια είσαι αλλά σίγουρα είσαι πειρατής! Σιχαίνομαι τους πειρατές! Δεν θα δείξω έλεος! Πρώτα θα πεθάνεις και μετά θα παραδώσω το κεφάλι σου στους marines!
Άκουγα τις απειλές του παθητικά. Φοβόμουν ότι αν πίεζα τον εαυτό μου να τρέξει, μπορεί να προκαλούσα χειρότερη βλάβη στο ήδη τραυματισμένο πόδι μου. Περίμενα λοιπόν την επόμενη επίθεση του ψιλομετανιώνοντας την παρορμητική επίθεση μου. Ήρθε κατά πάνω μου ξανά και ξανά. Ήταν αρκετά γρήγορος αλλά όχι περισσότερο από μένα. Δεν κινιόμουν, μόνο έστριβα σε κάθε πλευρά που ερχόταν. Κάθε φορά απέκρουα την κόψη του σπαθιού του με τις παλάμες μου. Εν τω μεταξύ συνέχιζα να χάνω αίμα και να πονάω. Και η άμυνα δεν ήταν το καλύτερο μου απέναντι σε έναν πιο έμπειρο αντίπαλο. Έχασα την υπομονή μου και του επιτέθηκα. Αισθανόμουν το τραύμα να ανοίγει περισσότερο όμως δεν είχα εναλλακτική. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε ιδρώσει από την προσπάθεια όλο το σώμα μου, τουλάχιστον όμως είχα επαναφέρει τη μάχη σε ισορροπία. Πέσαμε μαζί ο ένας επάνω στον άλλο και κάπως κατάφερα να περάσω το χέρι μου κοντά στο σώμα του. Αρκετά κοντά για να μην προλάβει να μου το κόψει. Το χτύπημα τον κλόνισε και τον έστειλε λίγη απόσταση μακριά μου. Έμεινα λαχανιασμένη να τον κοιτάξω.
-Κύριε Sanrin! φώναξε ένας τύπος.
Ξαφνικά ο χώρος γέμισε με άλλους άντρες με σπαθιά έτοιμα να με σκίσουν!

-Δεν χρειάζεται να επέμβαιτε! πρόσθεσε δυνατά ο αντίπαλος μου που όπως άκουσα είχαν αποκαλέσει Sanrin. Όπως βλέπετε έχω σχεδόν τελειώσει!
Κανείς δεν έκανε να κουνηθεί. Σκέφτηκα ότι ήταν ο αρχηγός ο αρχηγός τους και με αυτήν την σκέψη έπεσε ακόμα περισσότερο το ηθικό μου. Τι το ήθελα και είχα βοηθήσει! Πολύ βοήθεια ήμουν! Δεν θα έβαζα κάτω τα όπλα. Μπορούσα ακόμα να πολεμήσω. Ο Sanrin άρχισε να με πλησιάζει ενώ οι υπόλοιποι έμειναν να παρακολουθούν. Πίεσα με την μία παλάμη μου την πληγή, κόβοντας έτσι το αίμα από το να βγαίνει, ενώ άρχισα να συγκεντρώνομαι στον αέρα γύρω μου. Με το που σήκωσε το όπλο του χτύπησα τον αέρα ανάμεσα μας. Ένα κύμα αέρα έφυγε με μεγάλη ορμή κατά πάνω του σπρώχνοντας τον πίσω. Πάγωσε από την εξέλιξη αυτή. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Άλλαξε στάση και προσπάθησε να με πλησιάσει από άλλη πλευρά χωρίς αποτέλεσμα. Είχε αρχίσει να χάνει την ψυχραιμία του, φοβόμουν ότι σύντομα θα έδινε σήμα στους υπόλοιπους να με πλησιάσουν. Σύντομα αναγκάστικα να χρησιμοποιώ και τα δυο μου χέρια για να τον σταματάω, και αμέσως μετά ένιωσα να χάνω τις τελευταίες δυνάμεις. Είχε έρθει η ώρα;

Ο αντιπαλος μου επιτεθοταν απο καθε πιθανη γωνια, πραγμα που εδειχνε πως ειχε μια μικρη οικιοτητα με τις μαχες, ωστοσο η δυναμη μας δεν ειχε μετρο συγκρισης... Πηγε να μου κοψει το κεφαλι αλλα εσκυψα αποφευγοντας τον, μια δυνατη γρωθια βρηκε στοχο στο σαγωνι του και τον πεταξε κατω... Επιασε το μερος που τον χτυπησα και προσπαθησε να φτασει και παλι το κατανα του για να μου ξαναεπιτεθει, αλλα το κλωτσησα μακρια του.
Καλυτερα να μην το κανεις αυτο μικρε, δεν θελω να σε σκοτωσω... Αν ομως πιασεις το κατανα σου και μου επιτεθεις δεν προκειτε να δειξω κανενα ελεος και ας εισαι κατωτερος αντιπαλος απο εμενα... του ειπα καθως το ποδι μου πιεζε τον λαιμο του κοβωντας του την αναπνοη...
Ψελισε μερικες βρισιες και μερικες ανεξαρτησιες για την τιμη του ως Κυνηγος Επικυριγμενων, αλλα συντομα σταματησε να μιλαει, ηταν πλεον αναισθητος, ειχα φροντισει να μην τον σκοτωσω αλλα ηθελα να ξεμπερδεψω γρηγορα μαζι του για να παω να βρω το ενοχλητικο πιτσιρικι που ειχα μαζι μου στο πληρωμα...!

Προχωρησα προς το μονο μερος που θα μπορουσε να εχει παει, την πολη, το μοτελ που ειχα ενα δωματιο ηταν σχεδον εξω εξω, οποτε αναγκαστικα θα επρεπε να εχει παει προς τα μεσα. Το βημα μου ηταν λιγο γρηγορο, δεν βιαζομουν, αλλα για καποιο λογο ενιωθα πως επρεπε να βιαστω. Δεν ηξερα γιατι ομως, προχωρησα αρκετα μετρα ακομα, και ακουσα μερικες φωνες στο βαθος, ισα που μπορουσα να τις ακουσω. Πραγμα που σημαινε πως ηταν πολυ μακρια, ωστοσο τα ζωωδη ενστικτα μου δεν εκαναν ποτε λαθος και ετσι αποφασισα να τα εμπιστευτω και κατευθυνθηκα προς εκεινη την κατευθυνση... Οσο πιο πολυ πλησιαζα, τοσο πιο πολυ δυναμωναν οι φωνες και τοσο πιο γρηγορα χτυπαγε η καρδια μου. Ηξερα πως κατι σημαντικο συνεβαινε εκει περα και ημουν σιγουρος πως αυτο το ζοντοβολο ειχε να κανει κατι με αυτο.
Αρχισα να τρεχω και συντομα οι φωνες ακουγωνταν πολυ κοντα μου, μια φωνη ομως ακουστηκε πιο πολυ απο ολες, ηταν τοσο ηρεμη αλλα και τοσο απειλιτικη συγχρονος...
"Δεν χρειάζεται να επέμβαιτε! Όπως βλέπετε έχω σχεδόν τελειώσει!" ειπε η φωνη που ακουσα, ηταν μονο μερικα μετρα πιο περα οταν το ειδα...
Καμια τριανταρια οπλισμενοι αντρες ειχαν περικυκλωσει τον αντρα που ειχε μιλησει, ο οποιος επιτεθοταν στην Μια...
"Αυτο το κοριτσι...Αν επιβιωσουμε απο εδω θα την σκοτωσω...!!" Μονολογησα, και ετρεξα προς το μερος τους, μεταμορφωσα τα χερια μου και πεταξα πανω απο ολους τους κυνηγους, προσγειωθηκα αναμεσα σε αυτον και στην Μια, μπλοκαρωντας το χτυπημα του...
Και γω που νομιζα πως δεν ειχες αναγκη κανεναν...!! της ειπα χαμογελωντας...
Εσυ; Γιατι ηρθες; Μπορω να τους νικησω και μονη μου!
Οι οι, εγω ηρθα να σε σωσω και εσυ μου φωναζεις; Τς τς, η νεαροι αυτες τις μερες...!

Ξαφνικά είχε εμφανιστεί μπροστά μου ο Roni. Ή τουλάχιστον αυτός πρέπει να ήταν παρότι τα χέρια του ήταν τυλιγμένα σε φλόγες και δεν έμοιαζαν πια με χέρια. Είχε το ύφος του ανώτερου που με έκανε να θέλω να του σπάσω τα μούτρα όμως πλέον δεν μπορούσα. Παρόλα αυτά προσπάθησα και πάλι να φανώ σε καλύτερη κατάσταση από ότι ήμουν!
-Αν δεν ήσουν εσύ τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί! τον κατηγόρησα. Κοίτα! Έφερες και περισσότερους!
-Α! Εγώ φταίω που είσαι τόσο αδύναμη; Μήπως να σε αφήσω μόνη σου να συνεχίσεις; καύχασε ενώ προσπαθούσα να σηκωθώ.
Γρύλισα από μέσα μου και ετοίμασα το ένα χέρι μου για να τον καλύψω. Ήταν η μαζική επίθεση των κυνηγών που έδωσε το σήμα να ξεκινήσουμε. Ο Roni σχεδόν πετούσε σε όλα τα μέτωπα επιτιθόμενος είτε με γροθιές είτε με αυτό που μου φάνηκε ως νύχια στα πόδια του! Ήξερα ότι θα γιατρευόταν αλλά δεν άφηνα κανένας να πλησιάσει τα νότα του, θα τον καθυστερούσαν. Και εκείνος με τη σειρά του δεν άφηνε κανέναν να πλησιάσει την θέση όπου είχα καρφωθεί. Οι περισσότεροι είχαν ήδη πέσει εκτός μάχης όμως παρέμενε ο Sanrin.