[Τέλος]Where did he go? Pirate hunt in Cursed island! (Hunt for the sword part 1)

Λίγες περισσότερες από μήνα μέρες είχαν περάσει από τα γεγονότα στην Shell Town. Το γεγονός πως ο μόνος ήχος που άκουγα γύρω μου ήταν ο ήχος των μικρών κυμάτων που δημιουργούνταν στη, σχεδόν ήρεμη, θάλασσα με έκανε να ανησυχώ όλο και πιο πολύ. Δεν μπορούσα να χάσω αυτό το σπαθί, ούτε κι εγώ ο ίδιος δεν ήξερα μέχρι που θα έφτανα για να το πάρω πίσω. Οι μόνες μου σκέψεις εκείνη τη μέρα ήταν...
~Μα πως γίνεται να το έχασα; Δεν μπορεί. Πολλές φορές το έχω βάλει στη θήκη του και καμία δεν έχει πέσει έτσι απλά...Θα ορκιζόμουν πως όταν μπήκα στη βάρκα μου στο λιμάνι της Shell town ήταν στη θήκη του...
...είχε πια βραδιάσει. Ο ήλιος είχε εξαφανιστεί πίσω από τη γαλήνια θάλασσα μερικές ωρίτσες πριν. Αφού σιγουρεύτηκα πως η βάρκα μου θα κρατούσε σταθερή πορεία έπεσα πίσω και κοιμήθηκα βαθιά...
...Ξύπνησα το άλλο πρωί. Στον ορίζοντα φαινόταν ένα νησί. Κοίταξα την πυξίδα μου για να σιγουρευτώ πως πήγαινα προς τη σωστή κατεύθυνση, οπότε κατάλαβα πως το νησί ήταν αυτό που έψαχνα.
~Δεν με νοιάζει πόσο δυνατός μπορεί να είναι εκείνος ο πειρατής. Ο στόχος μου είναι να πάρω πίσω το σπαθί μου, όχι να μπλεχτώ σε κάποια μάχη, αλλά αν είναι ανάγκη θα το κάνω...αυτό το σπαθί σημαίνει πάρα πολλά για να το χάσω έτσι απλά., σκέφτηκα...
... Τέσσερις ώρες, περίπου, μετά ήμουν στο λιμάνι...

Βγήκα από τη βάρκα μου και κατευθύνθηκα προς την τοπική ταβέρνα. Ήξερα λόγω εμπειρίας πως αν κάποιος ήξερε που βρισκόταν ένας πειρατής θα ήταν εκεί. Μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα προς τον ιδιοκτήτη. Πριν προλάβω όμως να του μιλήσω, ένας πειρατής σηκώθηκε όρθιος, ήρθε προς το μέρος μου και μου μίλησε:
Ποιος είσαι εσύ και τι θέλεις στα μέρη μας;, ρώτησε με έναν επιθετικό τόνο.
Δεν είμαι από 'δω...έρχομαι από άλλο νησί, και το τι θέλω εδώ δεν είναι δική σου δουλειά., του απάντησα εγώ με τον ίδιο επιθετικό τόνο.
Με προκαλείς μικρέ;, ρώτησε αυτός με ένα ύφος που δήλωνε πως πίστευε ότι θα οπισθοχωρούσα.
Όποτε θες., συνέχισα προκλητικά εγώ. Μόλις το είπα αυτό ένα δυνατό γέλιο ξέσπασε στην ταβέρνα.
Στο δάσος ακριβώς έξω από την πόλη. Θα σε κάνω να μετανιώσεις τη στιγμή που ξεστόμισες την πρόκληση., είπε εκείνος.
Καπετάνιε, είσαι σίγουρος; Ξέρεις καλά πόσο επικίνδυνα είναι στο δάσος., είπε ένας πειρατής.
Αμφισβητείς το λόγο του καπετάνιου σου;, έκανε εκείνος μ'ένα δολοφονικό ύφος.
Συ...συγγνώμη, δεν θα ξαναγίνει, αφεντικό., είπε ο πειρατής τρομαγμένος.
Υπό έναν όρο..., τους διέκοψα εγώ...

Δεν είσαι εσύ αυτός που βάζει τους όρους εδώ., είπε αυτός.
Που σημαίνει...πως φοβάσαι;, έκανα εγώ προκλητικά.
Εντάξει μικρέ, βάλε ότι όρο θες., είπε εκείνος.
Μόλις νικήσω θα μου πεις που θα βρω αυτόν τον άντρα., του είπα και έδειξα το wanted poster.
ΜΟΛΙΣ νικήσεις; Τον ακούσατε; Πιστεύει πως θα με νικήσει!, είπε εκείνος κι άλλο ένα κύμα γέλιου ξέσπασε στην ταβέρνα.
Λοιπόν;, τον ρώτησα εγώ σαν να μη συνέβαινε τίποτα.
Εντάξει, μικρέ. Ξέρω που θα τον βρεις, θα τα πούμε έξω από την πόλη μόλις πέσει ο ήλιος., είπε εκείνος και απομακρύνθηκε από 'μένα, κατευθυνόμενος προς το τραπέζι του...
...Ο ήλιος είχε πια πέσει. Άκουσα βήματα. Κάποιος ερχόταν προς το μέρος μου. Πέντε λεπτά αργότερα άκουσα γέλια, και μετά μια γνωστή σ'εμένα φωνή να λέει:
Χαχαχαχα! Είδατε που σας έλεγα; Φοβήθηκε. Πάμε να φύγουμε τώρα.
Που πας; Μήπως φοβάσαι τη μάχη;, γέλασα.
Καιρός δεν ήταν να έρθεις;, ρώτησε αυτάρεσκα...

Εγώ είμαι εδώ δύο ώρες τώρα...εσένα πόση ώρα σου πήρε να πάρεις τα πόδια σου για να έρθεις να μου πεις που θα βρω αυτόν που ψάχνω;, ρώτησα εγώ προκλητικά.
Αυθάδης μέχρι το τέλος, ε;, είπε εκείνος αυτάρεσκα.
Δεν βλέπω κάτι εδώ πέρα που πρόκειται να τελειώσει σήμερα...εκτός από το εγώ σου., του απάντησα.
Πέθανες., είπε εκείνος, ο οποίος προσβλήθηκε από αυτά που του είπα και μου επιτέθηκε αμέσως. Στόχευε με το πόδι του να με κλοτσήσει στο στομάχι, αλλά εγώ έπιασα το πόδι του πριν με χτυπήσει και τον σταμάτησα. Αμέσως, με μια γρήγορη κίνηση, του έδωσα μια μπουνιά στο σαγόνι κι αυτός κατέληξε στο πάτωμα. Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά εγώ πάτησα πάνω στο στήθος του, εμποδίζοντάς τον να κουνηθεί. Σήκωσε το χέρι του για να προσπαθήσει να ελευθερωθεί. Τα κατάφερε, κι εγώ βρέθηκα στο πάτωμα. Αμέσως τινάχτηκα προς τα πίσω, και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου στηρίχθηκα στα χέρια μου, μέχρι που έδωσα ένα δυνατό σπρώξιμο στο πάτωμα και πετάχτηκα προς το μέρος του, κλοτσώντας τον στο μέτωπο. Εκείνος παραπάτησε, αλλά βρήκε γρήγορα την ισορροπία του. Έτρεξε προς το μέρος του και πιαστήκαμε στα χέρια...
...Πέρασε κάποια ώρα μέχρι να τον καταφέρω να παραδοθεί αλλά τελικά έγινε.
Κάναμε και οι δύο κάτι που κανονικά θα ήταν μεγάλο λάθος...

Αλήθεια; Και τι ήταν αυτό;, ρώτησε εκείνος ντροπιασμένος από την ήττα μπροστά στο πλήρωμά του.
Υποτιμήσαμε τον αντίπαλό μας...με μια μικρή λεπτομέρεια όμως. Σ'αυτήν την περίπτωση εγώ ήξερα τι έκανα..., είπα εγώ.
Με κοροϊδεύεις;, είπε εκείνος.
Όχι...Τέλος πάντων. Τώρα είναι ώρα να μου πεις αυτό που ζητάω. Που θα βρω αυτόν τον άντρα;, ρώτησα.
Μένει στο πανδοχείο δίπλα στην ταβέρνα που πρωτοσυναντηθήκαμε...Επίσης, θέλω να σου πω κάτι. Μου φαίνεσαι δυνατός, και φαίνεται να έχεις ακόμα πολύ δρόμο μπροστά σου. Θέλεις να μπεις στο πλήρωμά μου;, ρώτησε. Εγώ ξαφνιάστηκα. Δεν μίλησα, απλώς σηκώθηκα όρθιος και κίνησα προς την πόλη.
Δεν απάντησες..., είπε εκείνος.
Όχι., του απάντησα εγώ απλά, συνεχίζοντας το δρόμο μου.
Μπορείς να μου πεις το γιατί;, ρώτησε εκείνος.
Πολύ απλό...είμαι marine!, είπα κι άρχισα αμέσως να τρέχω, και όπως αποδείχτηκε από τον ήχο χιλιάδων βημάτων να τρέχουν πίσω μου κυνηγώντας με, καλά έκανα...

Έτρεχα για αρκετή ώρα μέχρι που με έχασαν όλοι τους. Θύμωσαν πολύ που τους κορόιδεψα έτσι, μη λέγοντάς τους πως είμαι Marine.
~Τώρα είναι ώρα να πάω να βρω τον πειρατή και να πάρω πίσω το σπαθί μου., σκέφτηκα και ξεκίνησα και πάλι να περπατάω. Μισή ώρα αργότερα ήμουν μέσα στο πανδοχείο που μου υπέδειξε ο πειρατής. Δεν θα μου έπαιρνε τόση ώρα, αλλά μόλις πέρασα δίπλα από την ταβέρνα ένας από τους πειρατές άρχισε να με κυνηγάει...
Γεια σας...θέλω να κάνω μια ερώτηση., είπα στον πανδοχέα.
Ότι θέλεις, νεαρέ., μου είπε καλοσυνάτα ο γεράκος που είχε το πανδοχείο.
Θέλω να μάθω που μπορώ να βρω αυτόν εδώ τον άντρα., είπα.
Είναι στο τρίτο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου., μου απάντησε.
Ευχαριστώ, είμαι marine και τον ψάχνω., δικαιολόγησα την ερώτησή μου και μετά άρχισα να ανεβαίνω δύο-δύο τα σκαλιά μέχρι το δεύτερο όροφο. Χτύπησα την πόρτα στο τρίτο δωμάτιο.
Ποιος είναι;, ρώτησε κάποιος με μια βαριά φωνή.
Έχεις κάτι που μου ανήκει., είπα κοφτά.
Ααα, εσύ είσαι ο μικρός marine από τον οποίο έκλεψα το σπαθί; Καιρός ήταν να με βρεις., είπε κοροϊδεύτηκα...

Έκλεψες; Τι εννοείς έκλεψες;, ξαφνιάστηκα εγώ.
Μα τι νόμιζες; Έτσι απλά πέφτουν τα σπαθιά από τη θήκη που είναι ειδικά σχεδιασμένη για αυτά;, με ειρωνεύτηκε.
Γιατί το έκλεψες; Δεν έχει και τόσο μεγάλη αξία...υπήρχαν πολλά καλύτερα σπαθιά από αυτό στο νησί., του απάντησα εγώ σε μια μάταιη προσπάθεια να τον κάνω να μου το δώσει πίσω.
Το γιατί το έκλεψα είναι δική μου δουλειά...αν θέλεις να μάθεις πρέπει να με πιάσεις πρώτα., είπε περιπαιχτικά. Εγώ κατάλαβα πως με προκαλούσε να τον κυνηγήσω, κι αν και ήξερα μέσα μου πως δεν ήταν διόλου καλή ιδέα, το έκανα. Η πόρτα δεν ήταν κλειστή, με το που πείραξα ελάχιστα το πόμολο άνοιξε αμέσως, που σήμαινε πως με περίμενε. Μόλις μπήκα τον είδα να πηδάει από το παράθυρο. Κοίταξα έξω, τον είδα να τρέχει προς την έξοδο της πόλης, προς το δάσος για την ακρίβεια. Κατέβηκα τέσσερα τέσσερα τα σκαλιά, και βγήκα αστραπιαία από το πανδοχείο. Άρχισα να κατευθύνομαι προς το δάσος. Μόλις έφτασα στην έξοδο της πόλης τον είδα να με περιμένει εκεί.
Άργησες πολύ., είπε κοροϊδευτικά κι άρχισε να τρέχει πολύ πιο γρήγορα από 'μένα. Έπαιζε μαζί μου και το ήξερα καλά, αλλά δεν υπήρχε κάτι άλλο που μπορούσα να κάνω παρά να συμμετάσχω στο παιχνίδι του, εκτός κι αν δεν ήθελα το σπαθί μου πίσω...Δέκα λεπτά περίπου αργότερα κοίταξα προς το βουνό, το οποίο απείχε τουλάχιστον πέντε λεπτά δρόμο από εκεί που ήμουν, και τον είδα να με περιμένει στην κορυφή...

Πρέπει να το παραδεκτώ...είναι γρήγορος., είπα λαχανιάζοντας.
~Γιατί όμως να ανέβει εκεί; Υπάρχει γκρεμός στην άλλη πλευρά του βουνού, και δεν βρίσκω το λόγο να θελήσει να παγιδευτεί εκεί πάνω...δεν δείχνει καν πρόθεση να με πολεμήσει...ακόμα., αναρωτήθηκα, αλλά συνέχισα το δρόμο μου, χώνοντας τον εαυτό μου όλο και πιο βαθιά στο σχέδιό του...Είκοσι λεπτά αργότερα είχα φτάσει στην κορφή του βουνού. Εκείνος με περίμενε, ήταν είκοσι μέτρα μακριά μου, δίπλα σ'ένα ψηλό βράχο με το γκρεμό ακριβώς από πίσω του. Μόλις τον είδα να κουνιέται και να πηγαίνει πίσω από τον ψηλό βράχο άρχισα να τρέχω με όλη την ταχύτητα που μου επέτρεπαν τα πόδια μου, αυτό ήταν και το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ποτέ. Μόλις πέρασα δίπλα από το βράχο, με περίμενε πίσω του, κλώτσησε το δεξί μου καλάμι τόσο δυνατά που σχεδόν έσπασε, ευτυχώς όμως για εμένα όχι, και προκάλεσε την ισορροπία μου να χαθεί. Στιγμές αργότερα το έδαφος χάθηκε κάτω από τα πόδια μου, κι εγώ έκανα ελεύθερη πτώση από την κορυφή του βουνού, στο κενό, στον γκρεμό που νόμιζα πως θα με βοηθούσε να τον πιάσω...
...Δεν ξέρω για πόση ώρα έπεφτα, αλλά εμένα μου φάνηκε αιώνας. Όταν έπεσα έσκασα με δύναμη πάνω σ'ένα βράχο που έτυχε να ήταν εκεί. Έσπασα τρία πλευρά κι έμεινα εκεί, ανήμπορος να κουνηθώ. Τα μάτια μου άρχισαν να θολώνουν και να κλείνουν σιγά σιγά...
Τότε κοίταξα προς τα πάνω και είδα...

...Αυτόν, να γράφει κάτι πάνω σε ένα χαρτάκι, με ένα ηλίθιο χαμόγελο ικανοποίησης να διαγράφεται στο πρόσωπό του. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα πέταξε το χαρτάκι του στο κενό, έτσι όπως έκανε και μ'εμένα, αλλά εκείνο έπεσε αργά και σταθερά, στο ίδιο ακριβώς σημείο που είχα πέσει εγώ. Τελικά προσγειώθηκε πάνω στο στομάχι μου. Αυτό ήταν και το τελευταίο πράγμα που είδα πριν παραδοθώ στον πόνο από τα πλευρά και το δεξί μου καλάμι και μείνω αναίσθητος στο χώμα...

Τρεις μέρες μετά

Ξύπνησα. Έβλεπα τα φύλλα ενός δέντρου από πάνω μου. Δεν ήξερα που ήμουν, μέχρι που ανακάθισα και είδα το γκρεμό, το βράχο και το χαρτάκι να με περιμένει πάνω του, και θυμήθηκα με μια σουβλιά πόνου στα πλευρά μου τι είχε γίνει. Πήρα το χαρτί και το κοίταξα. Είχε γραμμένα με μαύρα, καλλιγραφικά γράμματα τα εξής:
Μη φοβάσαι για το σπαθί σου, θα σε περιμένει μαζί μου. Αν το θέλεις πίσω, μαζί με απαντήσεις για το τι ακριβώς έγινε σήμερα έλα να με βρεις στο Bliss Kingdom της South Blue Sea. Θα χαρώ να σε ξαναδώ, κι ελπίζω να σου άρεσε η πτώση από το βουνό., τέλειωνε το μήνυμα του με ένα, προφανώς κοροϊδευτικά φιλικό τόνο...

Ξαφνικά βρέθηκες περικυκλωμένος από μια ντουζίνα κουκουλοφόρων. Οι άντρες κρατούσαν αρκετά μεγάλα μαχαίρια και φάνταζαν επικίνδυνοι. Προσπάθησες να σηκωθείς, αλλά τα σπασμένα σου πλευρά σε απέτρεψαν. Τότε ένας απ'αυτούς έκανε νόημα και οι μισοί ήρθαν κοντά σου, δένοντας τα χέρια και τα πόδια σου, ενώ κάποιος άλλος σου έδεσε τα μάτια και σου κάλυψε το στόμα με ένα δέρμα. Μπορούσες να καταλάβεις ότι σε μετακινούσαν απ'τις διάφορες κινήσεις που αισθανόσουν, καθώς και απ'τον πόνο που σου προκαλούσαν τα πλευρά σου. Ύστερα από αρκετή ώρα σε ακούμπησαν σε μια καρέκλα και αφού σου έδεσαν καλά τα χέρια πίσω, ώστε να μην μπορείς να ξεφύγεις, αφαίρεσαν τα δέρματα απ'το πρόσωπό σου.

Μόλις μου έβγαλαν το κομμάτι δέρματος από το πρόσωπό μου, που το είχαν βάλει για να μην μπορώ να μιλήσω ή να δω οτιδήποτε, ανακουφίστηκα. Όταν είδα τους οπλισμένους κουκουλοφόρους να με περικυκλώνουν πριν λίγη ώρα πίστεψα πως δεν θα ξανα'βλεπα το φως της ημέρας. Σήκωσα αργά το βλέμμα μου. Ήμουν σ'ένα σκοτεινό δωμάτιο. Δεν ήταν και ιδιαίτερα μεγάλο, φωτιζόταν από τρία κεριά, δύο στηριγμένα στους τοίχους, δεξιά κι αριστερά μου, κι ένα πάνω σ'ένα τραπέζι, το οποίο βρισκόταν μπροστά μου. Ήταν ένα απλό δωμάτιο, με ξύλινο πάτωμα, βρόμικο και σκοροφαγωμένο, όχι ιδιαίτερα περιποιημένο, πέτρινους τοίχους, βρόμικους και με υπολείμματα μούχλας σε μερικά σημεία, με λίγα λόγια έμοιαζε με κελί σε μια φυλακή. Τέλος, το βλέμμα μου έπεσε σε μια σκοτεινή φιγούρα στο βάθος του δωματίου. Φάνταζε απειλητική. Όταν πρόσεξε πως είχα καρφώσει πάνω του το βλέμμα μου, προχώρησε μπροστά. Φωτίστηκε ελάχιστα καθώς ερχόταν όλο και πιο κοντά μου, καθώς τα κεριά δεν έφταναν εκεί που καθόταν προηγουμένως. Μόλις πλησίασε αρκετά για να φωτιστεί πλήρως από το κερί στο τραπέζι, παρατήρησα πως φορούσε έναν κόκκινο μανδύα, με κουκούλα πάντα, όπως άλλωστε και οι "φίλοι" του, αλλά διαφορετικό από τους υπόλοιπους...αυτοί που είχαν πιάσει φορούσαν καφέ μανδύες, όχι κόκκινους, όλοι τους, εκτός από έναν, ο οποίος φορούσε μαύρο.
~Αυτά τα χρώματα μπορεί να σημαίνουν κάτι...ίσως να δείχνουν το βαθμό του καθενός...;, υπέθεσα εγώ. Τότε ο άντρας τράβηξε μια καρέκλα, την οποία δεν είχα προσέξει μέχρι τότε, και κάθισε απέναντί μου, μπροστά στο τραπέζι....

Καλησπέρα., μου είπε με μια βαριά φωνή. Εγώ ξαφνιάστηκα που ήταν τόσο ευγενικός μαζί μου ώστε να με χαιρετήσει κιόλας...
Εεε...καλησπέρα., είπα αμήχανα.
Ξέρεις για ποιο λόγο βρίσκεσαι εδώ;, με ρώτησε.
~Αν κατάλαβαν πως είμαι marine...είμαι νεκρός., σκέφτηκα.
Όχι...όχι δεν ξέρω., απάντησα ευθέως.
Δεν είσαι από 'δω;, ρώτησε καχύποπτα.
Όχι...δεν είμαι. Έρχομαι από άλλο νησί., απάντησα.
Και...ποιος ακριβώς είσαι;, με ρώτησε. Εγώ ήμουν έτοιμος να του απαντήσω προκλητικά, με κάτι σαν "σαν πολλές ερωτήσεις δεν κάνεις;" αλλά κρατήθηκα και απάντησα στην ερώτησή του, καθώς ήξερα πως αν ήθελα να βγω ζωντανός, στην κατάσταση που ήμουν, δεν χώραγε λάθος και απερισκεψία...
Με λένε Jack..., απάντησα ψέματα, ξέροντας πως αν του έλεγα το αληθινό μου όνομα θα καταλάβαινε αμέσως ποιος ήμουν...και το γεγονός πως ήμουν ανάμεσα σε, πιθανότατα παράνομους, οπλισμένους κουκουλοφόρους δεν με έκανε και ιδιαίτερα χαρούμενο το να μάθαιναν την ταυτότητά μου...

Χμμ...δεν έχω ακουστά κάποιον μ'αυτό το όνομα..., είπε.
Όχι...εκτός αν σ'έχω γνωρίσει από κάπου..., απάντησα εγώ.
Τέλος πάντων...από που έρχεσαι;, συνέχισε την ανάκριση εκείνος.
Από τη Shell town, στην East Blue., απάντησα χωρίς να το σκεφτώ καθόλου.
Ξέρεις πως σε παρακολουθούσαμε εδώ και τρεις μέρες;, ρώτησε εκείνος. Εγώ ξαφνιάστηκα.
Τι...τι εννοείς;, ρώτησα εγώ αμήχανα.
Εθεάθης μαζί με έναν πειρατή στην κορυφή του βουνού, πριν τρεις μέρες. Από τότε σε παρακολουθούσαμε, μέχρι που καταλάβαμε, σήμερα, πως τελικά ήσουν ζωντανός, όταν σηκώθηκες. Δεν φανταζόμουν πως κάποιος που έπεσε από εκεί πάνω θα μπορούσε να επιζήσει..., μου είπε.
Χμμ..., έκανα σκεπτικός.
Ποιος ήταν;, ρώτησε, με έναν τόνο στη φωνή του πολύ πιο σοβαρό απ'ότι ήταν καθώς έκανε τις προηγούμενες ερωτήσεις.
Ποιος ήταν; Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω..., απάντησα και πάλι ψέματα εγώ.
Δεν ξέρεις; Όταν σε πρωτοείδαμε ήσουν μαζί του...φαινόταν σαν να τον κυνηγούσες...και μου λες τώρα πως δεν ξέρεις καν ποιος είναι;, με ρώτησε...

Θέλω να πω...ξέρω ποιος είναι, είναι ιδιαίτερα κακόφημος πειρατής...αλλά δεν τον ξέρω προσωπικά ή κάτι τέτοιο..., απάντησα εγώ.
Ώστε θέλεις να μου πεις πως τον κυνηγούσες χωρίς λόγο;, με ρώτησε καχύποπτα.
Ε...όχι, είχα λόγο, απλά δεν τον ξέρω., απάντησα εγώ.
Θα σταματήσεις να το φέρνεις γύρους και θα απαντήσεις στην ερώτησή μου με το καλό ή όχι;, με ρώτησε εκείνος που είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του.
Άμα μου έκανες λίγο πιο σαφείς ερωτήσεις...θα σου απαντούσα αυτό που ζητούσες., του απάντησα προκλητικά, αλλά χωρίς να προσθέσω στη φωνή μου προκλητικό τόνο.
Ναι...υποθέτω πως έχεις ένα δίκιο...δεν σε ρώτησα για ποιο λόγο τον κυνηγούσες...απλά αν τον ήξερες. Τώρα, πες μου για ποιο λόγο τον κυνηγούσες, πριν χάσω την υπομονή μου..., μου είπε εκείνος.
Γιατί μου έκλεψε ένα σπαθί..., απάντησα εγώ.
Άλλοι δεν τολμούν να μπουν στο δάσος ούτε γι'αστείο...πόσο μάλλον στην περιοχή μας, κι εσύ μπήκες για να πάρεις πίσω ένα σπαθί;, με ρώτησε μ'ένα ύφος σαν να μην πίστευε πως έκανα τέτοια χαζομάρα.
ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΞΕΣΤΟΜΙΣΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΞΑΝΑ!!, φώναξα. Εκείνη τη στιγμή η πόρτα του δωματίου άνοιξε απότομα και δύο άντρες με καφέ μανδύες πετάχτηκαν μέσα στο δωμάτιο...

Τι έγινε εδώ;, είπαν με μια φωνή.
Τίποτα...απλά φαίνεται πως ο μικρός μας "επισκέπτης" προσβλήθηκε από κάτι που είπα., είπε κι έσκασε ένα περιφρονητικό χαμόγελο καθώς έλεγε τη λέξη "επισκέπτης".
Σε περίπτωση που δεν έχεις καταλάβει σε τι θέση βρίσκεσαι, θα σου πω εγώ: δεν είσαι σε θέση να φωνάζεις...μπορούσαμε να σε είχαμε ήδη σκοτώσει., μου είπε ο άντρας.
Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά δεν θα κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια να με κάνετε εσείς ό,τι θέλετε..., είπα εγώ και αυτή τη φορά πρόσθεσα έναν προκλητικό τόνο στη φωνή μου. Είχα ένα σχέδιο, αλλά για να πετύχει έπρεπε ένας από τους φρουρούς να μου επιτεθεί.
Βούλωσέ το, αν θες τη ζωή σου., μου απάντησε.
Δε σε φοβάμαι...ούτε εσένα ούτε κανέναν σας. Ελάτε, να δω, τι θα καταφέρετε;, τον προκάλεσα εγώ.
Θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα αν τον σκοτώσω; Μου τη σπάει το υφάκι του., στράφηκε στον άνδρα με την κόκκινη κουκούλα που μέχρι τότε με ανέκρινε.
Κανένα...μπορούμε πάντα να βρούμε πληροφορίες αν το θέλουμε...πολλοί ανόητοι μπαίνουν στο δάσος μας καθημερινά..., του απάντησε ο άλλος.
Το άκουσες; Ήρθε η ώρα σου., μου είπε ο φρουρός και τράβηξε το μαχαίρι του...

Ξεχνάς κάτι...αν δεν είχα τρία σπασμένα πλευρά θα ήσαστε όλοι στη φυλακή τώρα...αλλά το γεγονός ότι όντως τρία πλευρά μου είναι σπασμένα δεν μου απαγορεύει να ξεφύγω από 'σας..., τον προκάλεσα για μια τελευταία φορά, κι εκείνος ρίχτηκε προς το μέρος μου. Έσκυψα και απέφυγα το πρώτο του χτύπημα, με λίγες τρίχες από το μαλλί μου να κοπούν από τη λεπίδα του. Μετά άλλαξε σε κάθετο χτύπημα, αυτό ακριβώς που περίμενα. Σηκώθηκα απότομα όρθιος. Ένιωσα μια σουβλιά πόνου απ'τα πλευρά μου, αλλά δεν μπορούσα να το αφήσω να με πτοήσει...αν ήθελα να ζήσω απ'αυτό. Έπρεπε όμως να βιαστώ...δεν είχα πολύ χρόνο πριν καταρρεύσω από τον πόνο. Η πλάτη της καρέκλας χτύπησε τον άντρα με το μαχαίρι στο σαγόνι πριν προλάβει να το κατεβάσει εναντίων μου. Έπιασα το μαχαίρι του καθώς έπεφτε και μ'αυτό έκοψα τα σκοινιά που έδεναν τα χέρια μου στην καρέκλα. Μετά γύρισα στα γρήγορα, χτυπώντας τον δεύτερο φρουρό, που είχε μόλις ορμίσει, με την καρέκλα στο πρόσωπο, ρίχνοντάς τον αναίσθητο, και με μια γρήγορη κίνηση έριξα την καρέκλα προς τα πίσω χτυπώντας τον άντρα με την κόκκινη κουκούλα. Αμέσως άρπαξα το σιδερένιο κηροπήγιο που κρατούσε όρθιο το κερί στο τραπέζι και βγήκα από το δωμάτιο, σ'ένα μακρύ διάδρομο. Πήγα μπροστά στο πρώτο παράθυρο που βρήκα και πέταξα έξω το κηροπήγιο με φόρα, με αποτέλεσμα να σπάσω το παράθυρο. Έπειτα πήδηξα έξω κι άρχισα να τρέχω με όλη μου τη δύναμη, παρά τον πόνο που μου προσέφεραν τα πλευρά μου...το αγνόησα εντελώς...απλώς έτρεχα, έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, με τους κουκουλοφόρους να με κυνηγούν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν κι εκείνοι, αλλά δεν μπορούσαν να με φτάσουν...

..έφτασα στην πόλη. Μόλις βγήκα από το πυκνό κομμάτι του δάσους τέσσερις άντρες ήρθαν σε βοήθειά μου, καθώς είδαν πως έτρεχα να ξεφύγω από τους κουκουλοφόρους από το παρατηρητήριο της τοπικής βάσης...ναι, αυτοί οι τέσσερις ήταν marine, με αναγνώρισαν και ήρθαν αμέσως.
Ευχαριστώ για τη βοήθεια..., τους είπα μόλις έδιωξαν τους κουκουλοφόρους.
Τίποτα, συνάδελφε., μου απάντησε ένας από εκείνους.
Να πηγαίνω εγώ τώρα..., είπα και ξεκίνησα το δρόμο μου προς το λιμάνι. Άλλη μια περιπέτεια έφτανε στο τέλος της...Μπήκα σ'ένα κατάστημα, αγόρασα προμήθειες για το ταξίδι και επιδέσμους, για να δέσω τα σπασμένα πλευρά...ευτυχώς τύχαινε να είμαι γιατρός. Αμέσως μετά μπήκα στη βαρκούλα μου, έβγαλα την μπλούζα μου κι άρχισα να δένω με τον επίδεσμο τα πλευρά μου. Μόλις έβγαλα την μπλούζα μου όμως, κάτι έπεσε από μέσα...ένα χαρτάκι. Το έπιασα στον αέρα πριν πέσει μέσα στη θάλασσα, και διάβασα αυτά που έγραφε...τότε θυμήθηκα, κι έβαλα πλώρη για το Pingtan island, όπου έμαθα από τους marine του νησιού Cursed πως είναι εκεί ο καινούριος, αλλά τρομερά κακόφημος πειρατής "E"...αυτός που έφερε το χάος στο νησί Ferum. Μετά θα πήγαινα ευθύς στο Bliss Kingdom...αυτό το πρόγραμμα με βόλευε τρομερά, καθώς τα δύο αυτά νησιά είναι στην ίδια θάλασσα. Έβαλα πλώρη και ξεκίνησα πρόσω ολοταχώς, σε μια καινούρια περιπέτεια, ελπίζοντας πως θα έχω αναρρώσει πλήρως μέχρι να φτάσω στο Pingtan....





Link επόμενης ιστορίας

Όνομα: Luke Sykpe
Haki Points: -
Player of the Month Points: 5
Beli: 15.000
Bounty/Fame Points: 1.000.000
Παρατηρήσεις: Πέθανα στο γέλιο στην φάση με το που τους λες ότι είσαι Μαρίν...Μέχρι εκεί όλα καλά. Μετά από αυτό, και ειδικότερα μετά το ποστ του Τέλλερ, με απογοήτευσες. 1) ο ΠΕΙΡΑΤΗΣ σου είπε που ήταν ο άλλος (δεκτό), 2) ο ΞΕΝΟΔΟΧΟΣ σου είπε αμέσως και χωρίς να σε ξέρει που είναι αυτός που ψάχνεις (δεκτό), 3) έπεσες από έναν γκρεμό, ένας θεός ξέρει πόσο ψηλό (σύμφωνα με τα γραφόμενα σου) και γλίτωσες με μόνο κάποια σπασμένα πλευρά (έστω δεκτό), 4) σε πιάσαν σύμφωνα με τα λεγόμενα του Τέλλερ κάποιοι (άγνωστοι), α) δεν μας εξηγείς τι είναι, β) τους κερδίζεις όντας δεμένος σε μια καρέκλα και έχοντας 3 σπασμένα πλευρά, 3 άντρες (έστω δεκτό), 5) οι Μαρίνς σε αναγνωρίζουν (είσαι ένας απλός χαμηλόβαθμος Μαρίν), σε σώζουν και δεν περιγράφεις το πως κτλ (καταννοώ ότι ήταν τελευταία ποστς και δεν ήθελες να ξεφύγεις, αλλά οφείλω να το παρατηρήσω). Είναι πολλά τα πράγματα που έπρεπε να πω "δεκτό" με βαριά καρδιά. Για αυτό και έχασες αρκετά. Κατά τα άλλα τα ποστς σου εμφανισιακά καλά.