[Τέλος] Ένα προσεγμένο σχέδιο (Μέρος 1ο)

Χαρακτήρες:

[Αρχή]

Τα πάντα ήταν σκοτεινά. Γύρω μου δεν ακουγόταν τίποτα, μέχρι που μια λεπίδα κύλησε στο πέτρινο δάπεδο. Άνοιξα σιγά-σιγά τα μάτια μου. Η όρασή μου ήταν θολή. Όταν επιτέλους επανήλθε, έμεινα να παρατηρώ γύρω μου. Βρισκόμουν πεσμένος σε έναν κατεστραμμένο τοίχο, ενώ τα πάντα γύρω μου ήταν τυλιγμένα στο αίμα. Δίπλα στον πεσμένο τοίχο υπήρχε ένα λουτρό από αίμα και τριγύρω δεκάδες νεκροί άντρες. Ένα αργό περπάτημα ακούστηκε απ'τα αριστερά μου και γυρνώντας, αντίκρισα έναν ψηλό άντρα.
-Ξύπνησες επιτέλους... Gin. Ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα σε πετύχαινε κάτι τέτοιο.
Κοίταξα για λίγο τον άντρα και προσπάθησα να συνειδητοποιήσω τι μου έλεγε. Κοίταξα το σώμα μου, αλλά ο χιτώνας και τα μέλη μου ήταν άθικτα. Παρόλα αυτά, με την κίνηση αυτή ένιωσα το κεφάλι μου να πονάει και ασυνείδητα, έπιασα το πρόσωπό μου. Ένιωσα κάτι καυτό να γλιστράει στα δάχτυλά μου και όταν τα απομάκρυνα απ'το πρόσωπό μου, πρόσεξα ότι το καυτό υγρό ήταν αίμα. Έπιασα ξανά το κεφάλι μου και διαπίστωσα ότι με κάποιον τρόπο, που δε θυμόμουν, είχα αποκτήσει μια σοβαρή πληγή στο πάνω μέρος της κεφαλής μου. Ο ψηλός άντρας που μου είχε μιλήσει, πλησίασε και κοντοστάθηκε από πάνω μου.
-Gin, είσαι καλά;
-Δε θα το έλεγα Captain Aizen.
-Η αιμορραγία θα σταματήσει σε λίγο. Ο Tousen θα φέρει τα πράγματα.
-Δεν αναφέρομαι σε αυτό. είπα έχοντας προσέξει κάτι αρκετά σοβαρό. Βλέπετε... Έχω μεγάλα κενά... Στη μνήμη μου.

-Θες να μου πεις ότι ένα τέτοιο χτύπημα επηρέασε τη μνήμη σου; Δεν περίμενα ότι ήσουν τόσο αδύναμος Gin.
-Δε θυμάμαι καν το χτύπημα, Captain Aizen. Δε θυμάμαι καν που είμαστε και τι κάνουμε. Το μόνο άτομο που θυμάμαι, είστε εσείς.
-Αυτό είναι περίεργο. Σήκω, έχουμε... Όχι, έχεις δουλειά.
Τότε ένας μελαψός άντρας εισήλθε στο χώρο.
-Α, Ichimaru, βλέπω σηκώθηκες. Κάτσε κάπου. Θα σου δέσω το κεφάλι.
Έκανα ακριβώς όπως μου είπε και παρέμεινα ακούνητος μέχρι να περιποιηθεί την πληγή μου. Στο μεταξύ ο Aizen είχε γυρίσει την πλάτη του προς τα εμένα και μπόρεσα να διακρίνω μεγάλες ποσότητες αίματος στα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Αυτός ο άντρας εξωφρενικά ισχυρός απ'την πρώτη μέρα που τον είχα δει. Τόση δύναμη σε συνδυασμό με τόσο υψηλή νοημοσύνη... Ήταν πραγματικά ένας άντρας που θα χρειάζονταν οι μεγάλες παρατάξεις. Αντί αυτών όμως, είχε επιλέξει μια διαφορετική ζωή. Μια ζωή που θα του επέφερε πολλά περισσότερα. Παράλληλα, το βλέμμα μου έπεσε στους πολλούς νεκρούς γύρω μας. Τόσοι πολλοί νεκροί, αλλά γιατί; Δεν μπορούσα να θυμηθώ.
-Captain Aizen, τι κάναμε εδώ;
-Εδώ Gin, ήρθαμε για να εκπληρώσουμε το σχέδιο μας. Ούτε αυτό θυμάσαι;
-Σας είπα, μόνο εσάς θυμάμαι.
-Αυτό είναι κάπως ενοχλητικό. Tousen, θα χρειαστώ τη βοήθειά σου μετά.
-Μάλιστα Aizen-sama. απάντησε ο άντρας χωρίς να σταματήσει να ασχολείται με το τραύμα μου.

Αφού ο επονομαζόμενος Tousen περιποιήθηκε το τραύμα μου, το έδεσε με μια γάζα και με βοήθησε να σηκωθώ.
-Gin, ήρθαμε εδώ με την προοπτική ότι θα εκπλήρωνες το κρισιμότερο σημείο του σχεδίου. Θα είσαι σε θέση να το κάνεις;
-Captain Aizen, σας έχω απογοητεύσει ποτέ;
-Μέχρι τώρα, όχι. Ελπίζω να μην αλλάξει αυτό.
-Τι πρέπει να κάνω;
-Για τώρα τίποτα. Θα καθυστερήσουμε λίγο. Πάμε κάπου πιο ασφαλή για να σου γράψω μερικές οδηγίες. Tousen, μείνε εδώ. Όταν γυρίσουμε δε θέλω να έχουν δώσει αναφορά.
-Όπως επιθυμείτε, Aizen-sama. είπε κάνοντας μια μικρή υπόκλιση ο Tousen και παρέμεινε στο μέρος δίπλα στον κατεστραμμένο τοίχο. O Aizen βάδισε προς το βάθος του κτηρίου, προσπερνώντας δεκάδες ακόμα πτώματα.
-Captain Aizen, τι σχέση έχουν οι Marines με εμάς;
-Μα φυσικά και έχουν. Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να είναι εμπόδιο στο δρόμο μας απ'αυτούς;
-Μάλιστα. Και είπατε ότι είμαι απαραίτητος για την πρώτη φάση του σχεδίου μας;
-Φυσικά.
-Προφανές θα έλεγα. Αν και πιστεύω πως αυτός ο Tousen θα έκανε εξίσου καλή δουλειά με εμένα.
-Ο Tousen είναι πιστός, αλλά του λείπει αυτό που έχεις εσύ.
Το χαμόγελο στα χείλη μου μεγάλωσε, καθώς συνειδητοποιούσα σε πιο πράγμα αναφερόταν. Το να προσπαθεί κανείς να κοροϊδέψει αυτόν τον άντρα ήταν πράγματι αδύνατον.

Φτάσαμε μπροστά σε μια σάπια πόρτα και αφού ο Aizen την άνοιξε, βγήκαμε σε ένα σκοτεινό στενό. Ψηλά ο ουρανός ήταν μαύρος και μπορούσα να διακρίνω ένα μικρό κομμάτι του φωτεινού φεγγαριού, πίσω από ένα ψηλό κτήριο. Ακολούθησα τον Aizen σε μερικά στενά, μέχρι που βγήκαμε σε ακόμα ένα ψηλό, αλλά εγκαταλειμμένο κτήριο. Μπήκαμε μέσα και πήγαμε στον δεύτερο όροφο, όπου υπήρχαν δυο κρεβάτια και ένα πελώριο τραπέζι. Το τοπίο έκανε το κεφάλι μου να μουδιάσει ελαφρώς και μερικά στιγμιότυπα πέρασαν σαν κινηματογραφική ταινία απ'τα μάτια μου.
-Εδώ ήταν η "βάση" μας;
-Μάλλον η αμνησία σου δεν είναι και τόσο σοβαρή τελικά. Αυτό μας συμφέρει. πρόσθεσε ο Aizen και κάθισε σε μια καρέκλα. Στη συνέχεια πήρε ένα χαρτί και άρχισε να γράφει με μια πένα.
-Γιατί τα γράφετε;
-Δεν μπορώ να ξέρω τι είδους αμνησία έπαθες. Μπορώ μονάχα να ελπίζω στο ότι δε θα ξεχάσεις το ποιος είμαι. απάντησε και με κάρφωσε με το βλέμμα του.
"Να ελπίζω"!; Δεν υπάρχει αυτή η λέξη στο λεξιλόγιό σου. Ποιον κοροϊδεύεις...
Σύντομα ο Aizen τελείωσε αυτά που έγραφε και έδεσε το χαρτί, με μια διακριτική κορδέλα.
-Αυτό δεν πρέπει να το δει κανείς. Διάβασε αυτά που έχω γράψει αφού καταφέρεις το βασικότερο.
-Και πιο είναι αυτό, Captain Aizen?
Ο άντρας με πλησίασε με ένα χαμόγελο στα χείλη, το οποίο πρόδιδε τις σκέψεις του. Ήταν σαν να το φώναζε. Τον είχα μάθει καλύτερα απ'τον καθένα. "Ξέρεις πολύ καλά για πιο πράγμα μιλάω." μου έδειχνε. Πλησίασε αρκετά στο δεξί μου αυτί και μου ψιθύρισε αυτό που πράγματι ήξερα.
-Όπως επιθυμείτε, Captain Aizen! είπα και έσκυψα ελαφρώς το κεφάλι μου, με το χαμόγελό μου να μεγαλώνει για άλλη μια φορά.

Αμέσως μετά τη διαταγή που μου έδωσε ο Aizen, βγήκαμε ξανά στο δρόμο και κινήσαμε προς το κτήριο, όπου είχε λάβει τόπο η σφαγή. Λίγη ώρα αργότερα, περάσαμε την σάπια πόρτα και βρεθήκαμε στον τόπο του εγκλήματος. Ο Tousen στεκόταν στο ίδιο σημείο που τον είχαμε αφήσει, έχοντας το ένα του χέρι περασμένο στη λαβή του σπαθιού του. Τότε ήταν που πρόσεξα ότι ο άντρας ήταν τυφλός και τα γυαλιά στο πρόσωπό του είχαν αυτόν τον σκοπό. Μάλλον η μνήμη μου δεν ήταν και στα καλύτερά της...
-Είχαμε κάποια ανεπιθύμητη επίσκεψη;
-Όχι Aizen-sama. Θα συνιστούσα να φύγουμε πάντως.
-Φυσικά Tousen. Gin, είσαι έτοιμος να κάνεις αυτό που σου είπα;
-Μα φυσικά Captain Aizen. Για εσάς είμαι πάντα έτοιμος.
Ο Aizen δεν απάντησε, παρά γύρισε την πλάτη του και απομακρύνθηκε. Ο Tousen τον ακολούθησε, μέχρι που βγήκαν απ'το κτήριο.
-Αααχ... Και τώρα μόνος. Για να δούμε, πώς θα το κάνω τώρα αυτό. Χμμμ... Πάντως το κομμάτι με τη μνήμη ήταν αρκετά πετυχημένο... Με εκνευρίζει όταν γίνεται έτσι... μονολόγησα, ενώ κατευθυνόμουν προς την αντίθετη άκρη του κτίσματος, όπου σύμφωνα με τις οδηγίες του Aizen υπήρχε η μπροστινή πόρτα. Πράγματι, η πόρτα ήταν μπροστά μου και γύρω τις, όπως σε όλη την έκταση του κτηρίου, νεκροί Marines. Άνοιξα την βαμμένη με αίμα πόρτα και βγήκα σε έναν λιθόστρωτο δρόμο. Πρέπει να ήταν ένας απ'τους κεντρικούς της πόλης μιας και το μέγεθός του ήταν τεράστιο. Το περίεργο της υπόθεσης, ήταν ότι δεν κυκλοφορούσε κανείς. Ίσως να έφταιγε η ώρα, κρίνοντας απ'το ύψος του φεγγαριού, μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν χαράματα, αλλά για μια τόσο μεγάλη πόλη συνέχιζε να είναι περίεργο.

Βάδιζα προς την περίφημη βάση των Marines, ακολουθώντας πάντα τις οδηγίες που μου είχε δώσει ο Aizen. Στον δρόμο δεν είχα συναντήσει κανέναν, πράγμα που άρχιζε να μου δημιουργεί υποψίες. Το γεγονός μάλιστα ότι είχα χάσει σχεδόν ολοσχερώς την μνήμη μου, έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα. Όπως και να χε, δεν είχα σκοπό να αποτύχω τώρα. Ήμουν πολύ κοντά στην επίτευξη ενός στόχου... τον οποίο αδυνατούσα όμως να θυμηθώ, μέχρι πριν λίγο που μου αναφέρθηκε ένα όνομα. Περπατούσα για λίγη ώρα και βρέθηκα σε μια μεγάλη πλατεία, στο βάθος της οποίας υπήρχε μια μεγάλη πλατφόρμα. Μου φαινόταν γνώριμη, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τι αποσκοπούσε ακριβώς. Έβγαλα απ'το μυαλό μου οποιαδήποτε επιθυμία που θα έβαζε σε κίνδυνο τον σκοπό μου και συνέχισα την οδοιπορία μου. Ύστερα από λίγο ακόμα περπάτημα, βρέθηκα μπροστά στην μεγάλη βάση. Έξω απ'την πύλη υπήρχε φρουρά 5 ατόμων και φάνταζε απρόσιτη για κάποιον εγκληματία.
Όπως πάντα, τέλεια ενημερωμένος. Καλά ως εδώ. σκέφτηκα και γύρισα την πλάτη μου στη βάση. Επόμενος προορισμός μου, ήταν ένα μικρό διαμέρισμα που είχε αγοράσει ο Aizen ή τουλάχιστον έτσι μου είχε πει. Ευτυχώς δεν απείχε πολύ απ'τη βάση και έφτασα σχετικά γρήγορα. Άνοιξα την ξεκλείδωτη πόρτα και μπήκα στο σπίτι. Δεν ήταν περιποιημένο και σίγουρα δεν ανήκε σε κάποιον νομοταγή πολίτη, κρίνοντας απ'την διακόσμηση και την ακαταστασία. Έκλεισα την πόρτα και πήγα προς την κρεβατοκάμαρα. Όλα ήταν όπως τα είχε εξηγήσει ο Aizen. Στην πολυθρόνα του σαλονιού με περίμεναν ρούχα, ακριβώς για την περίσταση. Το χαμόγελο στο πρόσωπό μου μεγάλωσε και κοίταξα την πληγή του κεφαλιού μου σε έναν καθρέφτη.

-Εσύ μου την χαλάς λίγο... Τέλος πάντων. με την τελευταία φράση, πήγα στην κρεβατοκάμαρα και έπεσα να κοιμηθώ.
Ξύπνησα κατά το μεσημέρι. Αρκετά περίεργο για μένα, αλλά το δικαιολόγησα με την χθεσινή μάχη ή ότι άλλο είχε συμβεί. Στην τελική, αυτή η ξαφνική έλλειψη μνήμης δεν ήταν και ότι καλύτερο μπορούσε να έχει γίνει... Αφού σηκώθηκα, πλύθηκα και έκανα μπάνιο. Στη συνέχεια φόρεσα τα ρούχα, που υπήρχαν στην πολυθρόνα και ετοιμάστηκα να ακολουθήσω το σχέδιο.
-Αυτό θα έχει πλάκα. είπα και κοίταξα το γράμμα που είχα ανοίξει πριν λίγο. Captain Aizen... Είστε πραγματικά πανίσχυρος άντρας.
Γέλασα σκεπτόμενος τι έπρεπε να κάνω και έψαξα τις τσέπες του παντελονιού που φορούσα. Στην αριστερή τσέπη υπήρχε ένα μενταγιόν, όπως ακριβώς έλεγε στις οδηγίες. Κάθισα στην πολυθρόνα και περίμενα υπομονετικά να δύσει λίγο ο ήλιος. Στο ενδιάμεσο έφαγα κάτι πρόχειρο που υπήρχε στο σπίτι και έφτιαξα ένα πλάνο για το πως να χειριστώ την κατάσταση. Όταν η ώρα του ηλιοβασιλέματος έφτασε, σηκώθηκα και βγήκα απ'το σπίτι. Προχώρησα προς τον κεντρικό που πέρασα εχθές και από εκεί θα βασιζόμουν στους κατοίκους του νησιού. Δε μου πήρε πολύ ώρα να φτάσω στον κεντρικό, αλλά εκεί αντίκρισα κάτι που με προβλημάτισε ακόμα περισσότερο. Ο δρόμος ήταν άδειος.
Τι έγινε χθες; Μη μου πεις... είπα και τα μάτια μου άνοιξαν έκπληκτα στην σκέψη του τι μπορούσε να έχει γίνει. Τότε ακούστηκαν ποδοβολητά και φωνές. Αστραπιαία, κρύφτηκα σε ένα στενό και περίμενα να δω ποιοι ήταν.

Μια ομάδα Marines πέρασε γοργά απ'τον λιθόστρωτο δρόμο και κατευθυνόταν προς μια άγνωστη για μένα κατεύθυνση. Κοίταξα διακριτικά στον κεντρικό κι αφού βεβαιώθηκα ότι δεν υπήρχε κανείς, συνέχισα την πορεία μου. Ίσως τα σχέδιά μου να χρειάζονταν μια μικρή αλλαγή. Λίγη ώρα αργότερα, έφτασα στο τέλος του κεντρικού δρόμου, ο οποίος έστριβε αριστερά. Πριν προλάβω να τον ακολουθήσω, άκουσα ομιλίες. Κοντοστάθηκα στον τοίχο ενός σπιτιού και κοίταξα προσεκτικά προς την κατεύθυνση της συζήτησης. Ήταν τρεις Marines και μιλούσαν με έναν μαγαζάτορα για κάποιο θέμα που δεν μπορούσα να ακούσω. Παρατηρούσα τις εκφράσεις τους και μπόρεσα να καταλάβω ότι ο άντρας δεν ήταν πολύ ικανοποιημένος με αυτά που του έλεγαν οι άντρες της δικαιοσύνης. Δεν είπαν πολλά ακόμα και οι Marines γύρισαν την πλάτη τους στον άντρα και έφυγαν προς την αντίθετη κατεύθυνση που οδηγούσε στη βάση. Όταν απομακρύνθηκαν αρκετά, ο μαγαζάτορας άρχισε να βλασφημά και μπήκε ξανά στο μαγαζί του. Μια πολύ καλή ευκαιρία είχε ανοιχτεί μπροστά μου και δεν είχα σκοπό να την αφήσω ανεκμετάλλευτη. Χωρίς να χάσω χρόνο, πήγα προς το μαγαζί και κοντοστάθηκα για μια στιγμή έξω απ'την πόρτα.
"Guns Ν' Roses"... Δε μου φαίνεται περίεργο που θα το κλείσουν..."
Χτύπησα την πόρτα δυο φορές και μπήκα στο μικρό μαγαζί.
-Καλησπέρα, το μαγαζί είναι εκτός λειτουργίας και δυστυχώς δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω.
-Καλησπέρα σας. Είστε ο Ippon-Matsu?
-Αυτοπροσώπως.
-Τότε κάνατε κάποιο μικρό λάθος. Δεν ήρθα για να με εξυπηρετήσετε, ήρθα να σας εξυπηρετήσω.

-Τι εννοείτε; ρώτησε κλείνοντας ελαφρώς τα μάτια του.
-Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ'το δάχτυλο μας, κύριε Ippon-Matsu. Βρίσκομαι εδώ για μια ανταλλαγή που έχει συμφωνηθεί καιρό τώρα.
-Ανταλλαγή; Δεν καταλαβαίνω για πιο πράγμα μου μιλάτε. Το μαγαζί μου πουλάει μονάχα όπλα και...
-Ίσως αυτό σας βοηθήσει λίγο. είπα διακόπτοντας τον και βγάζοντας το μενταγιόν απ'την τσέπη μου. Αυτό φέρνει πίσω τη μνήμη σας, κύριε Ippon-Matsu?
Ο άντρας παρατήρησε λίγο το χρυσό μενταγιόν, πάνω στο οποίο ήταν χαραγμένο ένα φίδι. Στη συνέχεια με κοίταξε και κίνησε προς την πόρτα. Γύρισε το ταμπελάκι σε "Κλειστό" και κλείδωσε την πόρτα. Αμέσως μετά, κατέβασε τα ρολά και ο χώρος αφέθηκε στο σκοτάδι. Τότε ένα καντήλι άναψε και ο μαγαζάτορας το ακούμπησε στο τραπέζι που χρησιμοποιούσε ως ταμείο.
-Ώστε εσένα έστειλαν;
-Βλέπω ότι βοήθησε. Πότε θα γίνει;
-Σήμερα το βράδυ, κοντά στην πλατφόρμα εκτέλεσης.
-Θα είστε ο ίδιος εκεί;
-Πάντα. Μην ανησυχείς πάντως, ο Yao είναι έμπιστος, τον γνωρίζω καιρό και έχει κάνει τις περισσότερες συναλλαγές.
-Χαίρομαι που δεν υπάρχει κίνδυνος. Συνήθως κάποιος άπληστος εμπλέκεται.
-Εδώ όχι, έχεις τον λόγο μου. Στην τελική, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.
-Συμφωνώ. Καλώς, τα μεσάνυχτα θα είμαι εκεί με μια βαλίτσα. Θα περιμένω και το δικό σας εμπόρευμα.

Ο άντρας κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και αφού σήκωσε τα ρολά, έσβησε το καντήλι και μου άνοιξε την πόρτα για να φύγω. Όταν βγήκα στον δρόμο δεν υπήρχε κανείς, όπως ακριβώς και πριν.
"Τόσο προβλέψιμος, όπως όλοι. Για να δούμε πως θα αντιδράσει ο επόμενος."
Με τις σκέψεις αυτές, έφτασα στο σπίτι που μου είχε δώσει ο Aizen για την επίτευξη του σχεδίου. Εκεί άλλαξα τα ρούχα μου και φόρεσα το δεύτερο ζευγάρι που μου είχε αφήσει, ένα κοστούμι. Αφού το φόρεσα, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη για να βεβαιωθώ για την εικόνα μου. Ευτυχώς ο Aizen ήταν αρκετά έξυπνος για να τα υπολογίσει όλα. Έμοιαζα ακριβώς όπως χρειαζόταν το σχέδιο. Κοίταξα έξω απ'το παράθυρο. Η ώρα είχε περάσει και δεν είχα πολύ χρόνο. Βγήκα απ'το σπίτι και κίνησα με γοργό βήμα προς την βάση των Marines. Στα χέρια μου κρατούσα μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα, όπως χρειαζόταν. Σύντομα έφτασα μπροστά στο επιβλητικό κτήριο και βάδισα προς τους φρουρούς.
-Αλτ! Ποιος είσαι και τι θέλεις! πρόσταξε ο ένας απ'τους δύο Marines που μου έκλεισαν τον δρόμο.
-Ονομάζομαι Hirako Sinji. Είμαι έμπορος και θα ήθελα να μιλήσω με τον Captain Smoker.
-Τι έχει η βαλίτσα;
-Κάτι που θα φανεί πολύ ενδιαφέρον στον αρχηγό της βάσης.
Ο Marine με κοίταξε καχύποπτα και γύρισε προς έναν άλλον φρουρό. Του ψιθύρισε κάτι στο αυτί κι εκείνος μπήκε στη βάση τρέχοντας.
-Λυπάμαι, αλλά η ώρα είναι περασμένη και μου φαίνεσαι αρκετά ύποπτος. Σε συνδυασμό με όσα έχουν γίνει κι όλας. Θα πρέπει να περιμένεις τον Captain να έρθει ο ίδιος ως εδώ.
Ο Marine έδειχνε έτοιμος να αποκρούσει οποιαδήποτε επίθεση κι αν του εξαπέλυε κανείς. Αξιέπαινη εκπαίδευση και ικανότητα, όπως το έβλεπα.

Έγνεψα ελαφρά και περίμενα όπως είπε ο ναυτικός. Πέρασαν λίγα λεπτά μέχρι να φανεί η μορφή ενός επιβλητικού στα μάτια μου ατόμου. Όταν ο άντρας έφτασε στην πύλη, του άνοιξαν χαμηλώνοντας το κεφάλι τους και οι δυο Marines που μου έκλειναν τον δρόμο παραμέρισαν. Τα χαρακτηριστικά του άντρα έγιναν τότε εμφανέστερα. Ήταν ψηλός και φορούσε λευκή ζακέτα. Στην πλάτη του υπήρχε ένα jutte, ενώ το πρόσωπό του ήταν άγριο. Σε συνδυασμό με το πούρο που κρεμόταν στα χείλη του και τα λευκά του μαλλιά, τον καθιστούσε τρομακτικό άντρα.
-Εσύ με ήθελες;
-Καλησπέρα και σε εσάς, Captain Smoker. Ονομάζομαι Hirako Sinji και είμαι έμπορος. Είμαι εδώ για να σας κάνω μια αρκετά ενδιαφέρουσα πρόταση.
Το βλέμμα του Smoker κινήθηκε σε όλο μου το σώμα. Στάθηκε για λίγο στην βαλίτσα και ύστερα στο πρόσωπό μου. Τότε κοίταξε τους φρουρούς και τους έκανε νόημα. Εκείνοι μπήκαν στην βάση και στάθηκαν μερικά μέτρα πιο μακριά.
-Ακούω.
-Χαίρομαι που μου δίνετε αυτήν την ευκαιρία. Όπως ανέφερα πριν, είμαι έμπορος. Παρόλα αυτά, ειδικεύομαι και σε κάτι άλλο πέρα απ'την μεταφορά αγαθών. Ας πούμε ότι είναι ένα απ'τα άσχημα χόμπι μου να καταπιάνομαι με τον υπόκοσμο. Συνηθίζω, ας το πούμε, να βγάζω τις μάσκες.
-Και τι σχέση έχει αυτό μαζί μου;
-Μαζί σας καμία. Με την σφαγή που δέχθηκε η πόλη σας όμως ναι.
-Τι ξέρεις;

-Δεν ξέρω πολλά, ξέρω κάτι αναγκαίο όμως. Έφτασα στην πόλη σας για να ανεφοδιαστώ και να δώσω ένα δώρο σε έναν καλό μου φίλο. Αντί αυτού, βρέθηκα μάρτυρας σε ένα κακούργημα. Δε γνωρίζω ποιος το έκανε, γνωρίζω όμως ποιος είναι υπεύθυνος. Για την ακρίβεια, σε λίγες ώρες μπορεί να είναι δικός σας.
-Γιατί να μου το πεις αυτό; ρώτησε καχύποπτα ο Captain.
-Διότι η αφαίρεση ζωής είναι έγκλημα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το μισούσα. Γι αυτόν τον λόγο άλλωστε ασχολούμαι με αυτό που ανέφερα πριν. Το να βοηθήσω εσάς στην καταπολέμηση ενός εγκλήματος και την αιχμαλώτιση ενός εγκληματία, αποφέρει πολλά σε μένα, τουλάχιστον στην συνείδησή μου.
Ο Smoker δε φάνηκε να έχει πειστεί. Ίσως είχα σκουριάσει ή ακόμα χειρότερα, ίσως να μην ήμουν αρκετά ικανός για αυτόν.
-Και πώς ξέρω ότι δε μου στήνεις παγίδα;
-Δυστυχώς αυτό δεν μπορώ να το αποδείξω. Στην βαλίτσα που βλέπετε υπάρχουν χρήματα για μια συναλλαγή. Ο άντρας που θα σας παραδώσω είναι κάτοχος οπλοπωλείου και έχει βαθιές ρίζες στον υπόκοσμο.
-Πιστεύω ότι ξέρεις πάρα πολλά, δεν νομίζεις;
-Πράγματι. Αν δεν ήμουν τέλεια ενημερωμένος δε θα είχα ξεσκεπάσει τόσο κόσμο. Αν το καλοσκεφτείτε, απ'το "χόμπι" μου έχω και υλικό κέρδος. Με το να φεύγουν οι λαθραίοι αποκτώ, ή μάλλον αποκτούσα περισσότερους πελάτες. Ευτυχώς οι αρχές ήταν πάντοτε συνεργάσιμες και δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ προβλήματα.

-Και μόνο το γεγονός ότι εμπλέκεσαι, είναι αρκετό για να σε συλλάβω.
-Μα για ποιον λόγο να το κάνετε αυτό; Δεν έχω κάνει τίποτα και μάλιστα σας προσφέρω κάποιον, μέσω του οποίου μπορείτε να πιάσετε πολλούς ακόμα.
-Και θα σε ξαναρωτήσω, τι κερδίζεις από αυτό;
Αυτή τη φορά κοίταξα τον Marine με σοβαρό ύφος κατάματα, ενώ το χαμόγελο έσβησε απ'το πρόσωπό μου.
-Τι θέλω; Νομίζω ότι το έχετε καταλάβει ήδη, Captain Smoker.
-Και γιατί να το θες τώρα αυτό; Μόνος σου είπες ότι είχες συνεργαστεί και παλαιότερα με τους Marines.
-Μερικοί άνθρωποι αργούν να συνειδητοποιήσουν τι θέλουν πραγματικά. Εγώ αντιθέτως ήξερα εξαρχής τι ήθελα. Αυτό που μου έλειπε Captain Smoker, ήταν η εμπειρία. Τώρα που την έχω αποκτήσει, ζητώ αυτό που περιμένω όλη μου τη ζωή, παρέχοντας κάτι εξίσου σπουδαίο.
-Captain Smoker! Συγγνώμη για την καθυστέρηση! ακούστηκε μια γυναίκα που κρατούσε τα γόνατά της λαχανιασμένη.
-Δε συνηθίζεις να αργείς Tashigi, τι έγινε;
-Βρήκαμε τον υπεύθυνο!
Το χαμόγελο επέστρεψε και πάλι στα χείλη μου, καθώς ο Smoker με κάρφωσε με το βλέμμα του.
-Μήπως γνωρίζετε και το όνομα;
-Παρακαλώ;
-Ζητώ συγγνώμη για την αγένεια, Hirako Sinji, έμπορος. Είμαι εδώ για να σας παραδώσω τον άνθρωπο που μόλις αναφέρατε. Αν θελήσετε φυσικά να δεχθείτε την βοήθειά μου, που κρίνω αναγκαία.

Η επονομαζόμενη Tashigi με κοίταξε για λίγο. Ύστερα έστρεψε το βλέμμα της ξανά στον Smoker και αφού μας κοίταξε για μερικές στιγμές ακόμα, άρχισε να ζητά ξανά συγγνώμη.
-Χίλια συγγνώμη που δεν ήμουν εδώ στην ώρα μου! Αν ήμουν εδώ δε θα χρειαζόταν να βγείτε απ'το γραφείο σας! Συγγνώμη!
-Αρκετά Tashigi. Ίσως βγει και σε καλό. Γνωρίζεις το όνομά του;
-Φυσικά, δε θα ερχόμουν ποτέ με άδεια χέρι. Ippon-Matsu. Έχει ένα οπλοπωλείο κοντά στον κεντρικό δρόμο. Θα βρίσκεται κοντά στην πλατφόρμα εκτέλεσης τα μεσάνυχτα, μαζί με έναν έμπιστο άντρα που θα έχει το εμπόρευμα.
-Τι έχεις κατά νου;
-Σίγουρα δεν είναι ο άνθρωπος που τηρεί τις υποσχέσεις του, όπως όλοι τους... Σίγουρα κάπως θα μου την έχει στημένη.
-Κοντά στην πλατφόρμα δεν υπάρχει τρόπος να αφήσω τους άντρες μου χωρίς να τους δεις. Επίσης εκείνη την ώρα δεν υπάρχει κόσμος. Ειδικά μετά απ'αυτό που συνέβη.
"Να σε πάρει... Είσαι πραγματικά ενοχλητικός... Αφού ξέρουμε ότι σφαγιάστηκε κόσμος, δώσε μου παραπάνω πληροφορίες."
-Ξέχνα το. Ξέρω πως θα γίνει, αλλά θα είσαι μόνος σου μπροστά.
-Δεν έχω τέτοια προβλήματα, Captain Smoker. Σας είπα και πριν, απλά μου έλειπε η εμπειρία.
-Καλώς. Αν ισχύουν αυτά που λες ίσως λάβω στα σοβαρά αυτό που θέλεις.
-Όπως επιθυμείτε. Πάω να ετοιμαστώ για την συνάντησή μου. Σε μιάμιση περίπου ώρα θα πρέπει να βρίσκομαι εκεί.
Με τα λόγια αυτά, τους γύρισα την πλάτη μου και κίνησα προς το σπίτι. Δεν ήμουν εντελώς σίγουρος για το αποτέλεσμα. Αν δεν είχε εμφανιστεί αυτή η Tashigi ίσως είχα πρόβλημα. Ευτυχώς επιβεβαίωσε τα λεγόμενά μου και βρήκα πάτημα...

Μπαίνοντας στο σπίτι έβγαλα τα επίσημα ρούχα και φόρεσα τα δικά μου. Δεν είχα καταφέρει να πάρω όσες πληροφορίες ήθελα, αν και δεν είχα και πολλές ελπίδες εξαρχής. Γνώριζα ότι ο Smoker θα ήταν πρόβλημα και θα συνέχιζε να είναι. Έπρεπε επίσης να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός στον χειρισμό της κατάστασης με τον Ippon-Matsu. Το παραμικρό λάθος θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Αφού φόρεσα και τον λευκό χιτώνα μου, πήρε το μικρό katana μου και το πλαισίωσα στο άνοιγμα του χιτώνα. Κάτι μου έλεγε ότι θα κατέληγε χρήσιμο σήμερα. Άγγιξα τη λαβή του και το τράβηξα. Το σήκωσα στο ύψος του προσώπου μου και το φως της αναμμένης λάμπας αντανακλάστηκε στη λεπίδα του σπαθιού. Έμεινα να το παρατηρώ για λίγο. Το βάρος του, το μέγεθός του, μου φάνταζαν τόσο γνώριμα, αλλά είχα την αίσθηση ότι δε θυμόμουν να το χρησιμοποιώ. Αυτή η αμνησία ήταν καταστροφική... Ήλπιζα απλά να μην με κρατήσει πίσω. Έβαλα πάλι το σπαθί στη θήκη του και σηκώνοντας τη βαλίτσα με το αριστερό μου χέρι, βγήκα στο δρόμο. Η πλατφόρμα εκτέλεσης ήταν στην πλατεία που είχα δει χθες, άσχετο που δεν γνώριζα για ποιον είχε κατασκευαστεί. Περπάτησα αργά για περίπου ένα τέταρτο και η πλατεία απλώθηκε μπροστά μου. Όταν είδα την πλατφόρμα, κατευθύνθηκα προς τα εκεί και κοντοστάθηκα δίπλα στα σιδερένια θεμέλια. Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά, όταν δυο άντρες φάνηκαν στην πλατεία και έρχονταν προς το μέρος μου. Φτάνοντας αρκετά κοντά, διέκρινα ότι ο ένας ήταν ο μαγαζάτορας Ippon-Matsu. Ο άλλος πρέπει να ήταν ο Yao που μου είχε αναφέρει.
-Καλησπέρα σας κύριοι.
-Καλησπέρα, από εδώ ο Yao, που σου έλεγα το απόγευμα. Βλέπω έφερες την βαλίτσα.
-Φυσικά. Εσείς φέρατε αυτό που με ενδιαφέρει;

[Τέλος]

"Link επόμενης ιστορίας":

Όνομα: Gin Ichimaru
Haki Points: -
Player of the Month Points: 10
Beli: 30.000
Bounty/Fame Points: 1.000.000
Παρατηρήσεις: Δεν υπήρχε κάτι να κόψω... Αν συνεχίσεις έτσι, θα πω πως χαίρομαι που διέγραψες... (Οχι πως δεν έγραφες καλά, αλλά αυτό ήταν μια κατηγορία μόνο του. Εννοείτε πως η επόμενη σου είναι δικιά μου απο τώρα...)