[Τέλος] Το σχέδιο εν δράση. [Part 2]

[Αρχή]

Οι πρώτες αχτίνες του ήλιου φάνηκαν στον ορίζοντα και στη μυστική βάση των επαναστατών επικρατούσε αναταραχή. Τις προηγούμενες μέρες που βρισκόμουν εδώ ο αριθμός των επαναστατών δε ξεπερνούσε τους δέκα, αλλά τώρα ήταν γεμάτη απ'αυτούς, με αποτέλεσμα η ευρύχωρη αίθουσα όπου γίνονταν οι συνελεύσεις και ο μεγάλος διάδρομος μπροστά απ'την εξώπορτα να είναι γεμάτο κόσμο. Εμένα με είχε ξυπνήσει ο Shifer και με είχε εξοπλίσει με τον ανάλογο εξοπλισμό. Ξάφνου, όλοι έπαψαν να μιλούν και η φωνή του ηλικιωμένου επαναστάτη ακούστηκε καθαρά:
-Ελπίζω να έχετε όλοι εμπεδώσει το σχέδιο. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη και άσκοπες κινήσεις. Η αποτυχία δεν είναι επιλογή! Θα ανακοινώσω τους αρχηγούς των ομάδων. Αρχηγός αυτή που θα ορμήσει στην ανατολική αποθήκη θα είναι ο Shuhei. Αυτής που θα ορμήσει στη νότια ο Gaku και αυτής που θα επιτεθεί πρώτη στη βόρεια εγώ! Ο Kuran Kaname με τη βοήθεια του Shifer θα έχει την ευθύνη της δυτικής.
Μετά από αυτή την ανακοίνωση διάφοροι ψίθυροι ξέσπασαν, ενώ ο Shifer βρισκόταν δίπλα μου με ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.
-Ευτυχώς που με έστειλε μαζί σου. Θα τους σκίσουμε Kuran!
-Ναι! του απάντησα με ένα φαρδύ χαμόγελο, αλλά είχα ένα περίεργο συναίσθημα γι αυτή την απόφαση.
Λίγη ώρα αργότερα, η φωνή του οργανωτή ακούστηκε και πάλι: Ετοιμαστείτε επαναστάτες! Η ώρα που θα δείξουμε στην Κυβέρνηση τι μπορούμε να κάνουμε έφτασε! Ετοιμαστείτε να καταστρέψουμε αυτό που αυτοί οι βρωμιάριδες έφτιαξαν χρησιμοποιώντας αθώους ανθρώπους! Ετοιμαστείτε.. να τους αφανίσουμε!
Όλοι οι επαναστάτες που βρίσκονταν στη βάση φώναξαν μαζί και φορώντας τα λευκά ενδύματα των φυλακισμένων, όρμησαν προς την έξοδο.

Μαζί τους βγήκα κι εγώ. Βρισκόμασταν σε ένα δρόμο με δύο εξόδους δεξιά κι αριστερά. Οι περισσότεροι επαναστάτες κατευθύνονταν προς τη δεξιά μεριά, ενώ η μια ομάδα των δέκα προς τα αριστερά. Εγώ περίμενα να έρθει κοντά μου ο Shifer για να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Λίγες στιγμές μετά με βρήκε και σταθήκαμε μόνοι πλέον στη μέση του δρόμου.
-Λοιπόν. Έχουμε αρκετό χρόνο μέχρι να δοθεί το σήμα για επίθεση, άρα θα προλάβουμε να βρούμε και τον πειρατή μας. Το δύσκολο κομμάτι μέχρι την αποθήκη είναι να περάσουμε στην απέναντι πλευρά. Πού πιστεύεις ότι είναι?
-Δεν έχω ιδέα... Λογικά σε κάποιο μέρος που δε "φαίνεται" ή κάπου με βολικό γι αυτόν περιβάλλον.
-Κάποιο κακόφημο στέκι δηλαδή?
-Κάπως έτσι, αλλά δε νομίζω να υπάρχει εδώ.
-Δεν υπάρχει, άρα σε κάποιο καλά κρυμμένο στενό όπως η βάση μας.
Αφού του έγνεψα καταφατικά, εκείνος στάθηκε λίγο να συλλογιστεί.
-Ωραία! Ας ολοκληρώσουμε το δύσκολο μέρος του ρόλου μας και θα ψάξουμε εκεί... Αν και κάτι μου λέει ότι άτομα σαν αυτόν δεν κάθονται στο σκοτάδι. Θα φανερωθεί από μόνος του λογικά.
-Τι εννοείς?
-Είναι αφελής όπως οι περισσότεροι πειρατές. Όλο και κάποια λάθος κίνηση θα κάνει και θα τον πιάσουν. Τέλος πάντων, πάμε να περάσουμε απέναντι.
Έτσι, περπατήσαμε προς την αριστερή μεριά του δρόμου μέχρι που στρίψαμε σε ένα στενάκι.

Προχωρούσαμε σε διάφορα στενά, τα οποία έλεγες ότι δε κατέληγαν πουθενά... Ύστερα από μερικά λεπτά περπατήματος σε περίπλοκα συνδεδεμένους δρόμους, ο Shifer μου έκανε νόημα να προσέχω.
-Φτάσαμε! Στο επόμενο στενό θα δεις μια τεράστια ομάδα εργατών συνοδευόμενη από άλλη μια φρουρών. Πρέπει με κάποιον τρόπο να εισχωρήσουμε...
-Εντάξει.
Αφού με ενημέρωσε για το τι θα βρισκόταν μπροστά μας, ετοιμαστήκαμε και στρίψαμε στον παράλληλο δρόμο. Πράγματι, μπρος μας κινούνταν αλυσοδεμένοι σκλάβοι, ενώ φρουροί φαίνονταν να περνούν το άνοιγμα του δρόμου, με τα μαστίγια τους σε ετοιμότητα. Ευτυχώς το στενό που βρισκόμασταν είχε τρεις μεγάλους κάδους απορριμάτων, με αποτέλεσμα να μπορούμε να κρυφτούμε για να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή. Περιμέναμε λίγα λεπτά μέχρι ο Shifer να μου κάνει σήμα να τρέξουμε προς την τεράστια ουρά των σκλάβων. Σταθήκαμε στην άκρη του δρόμου κι αφού ελέγξαμε εάν υπήρχαν φρουροί κοντά, ορμήσαμε στην πληθώρα των εργατών δίχως να μας αντιληφθεί κανείς.

Περπατούσαμε ακολουθώντας την πορεία των υπόλοιπων εργατών. Όλοι τους φάνταζαν απίστευτα κουρασμένοι και με το ζόρι έλεγε κανείς ότι περπατούσαν. Πιο πίσω μας ακούστηκε η φωνή ενός φρουρού να φωνάζει σε ένα φυλακισμένο και ύστερα ακούστηκε ο ήχος του μαστιγίου όταν χτυπάει τον στόχο του. Στο άκουσμα του ήχου ανατρίχιασα και ένιωσα οίκτο για τον άνθρωπο. Το σκηνικό αυτό όμως μου έδωσε κι άλλο πείσμα να πετύχω τον στόχο μου. Να καταστρέψω την αποθήκη και να βοηθήσω να καταστραφεί η βρωμερή αυτή τυραννία...
-Ετοιμάσου.. Σε τρία στενά πρέπει να στρίψουμε. Πρέπει να μη μας δει κανείς γιατί την κάτσαμε...
-Εντάξει θα έχω το νου μου. του απάντησα ψιθυριστά και ετοιμάστηκα.
Η στιγμή που περιμέναμε έφτασε λίγες στιγμές μετά. Στα αριστερά μας διαγραφόταν ένα μικρό στενάκι και όπως ήταν φυσικό, ήταν αφύλακτο. Γύρισα όσο πιο διακριτικά μπορούσα το κεφάλι μου και έλεγξα αν υπήρχαν φρουροί κοντά. Για κάποιο περίεργο λόγο δεν υπήρχε κανένας φρουρός στην αριστερή μεριά. Όταν το πρόσεξε κι ο Shifer, αμέσως μου έκανε νόημα και με ένα σάλτο βρεθήκαμε στο στενό, ολοκληρώνοντας το ένα μέρος του σχεδίου.

Τρέξαμε προς το τέλος του μικρού δρόμου, όπου στρίψαμε σε έναν άλλο για να μη φαινόμαστε. Αφού ξεφύσηξε έντονα, ο Shifer μου είπε: Ωραία! Είμασταν πολύ τυχεροί. Εάν έστω κι ένας φρουρός υπήρχε εκεί, δε θα μπορούσαμε να περάσουμε εδώ και θα φτάναμε μέχρι το τέλος της γέφυρας.
-Τι!? Δηλαδή βασιζόμασταν μόνο στην τύχη?
-Ναι. Δεν υπήρχε επιλογή.
-Κι αν δε μας δινόταν η ευκαιρία και φτάναμε στη γέφυρα?
-Τότε θα έπρεπε να δουλέψουμε μέχρι να πάρουν τα μάτια τους από πάνω μας. Κάτι πολύ δύσκολο...
-
-Τέλος πάντων, τα καταφέραμε. Ώρα να βρούμε τον Captain Jirou. Τι λες?
-Πολύ καλά. Προς τα πού να ψάξουμε όμως?
-Χμμ... ας ακολουθήσουμε τους δρόμους κι όπου μας βγάλουν. Έτσι κι αλλιώς όλα τα σπίτια είναι κατασκευασμένα ομοιόμορφα. Δε θα βρεις κτήριο καλύτερα κρυμμένο απ'το δικό μας.
-Ωραία, ας ξεκινήσουμε τότε.
Έτσι, αρχίσαμε να αναζητάμε τον πειρατή, αλλά έπρεπε να το βρούμε γρήγορα. Δεν είχαμε άπλετο χρόνο στη διάθεση μας και φυσικά δε γνωρίζαμε που θα μπορούσε να βρίσκεται. Η αποθήκη δεν απείχε πολύ από κει που βρισκόμασταν και ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να εμφανιστεί κάποιος φρουρός. Έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί.

Βαδίζοντας με γοργό βήμα, ψάχναμε για περίπου μια ώρα στα διάφορα μικρά δρομάκια για κάποιο ίχνος του Jirou, αλλά δίχως αποτέλεσμα. Πέρα απ'αυτά, η ώρα περνούσε και απ'ότι φαίνεται, η τύχη δεν ήταν πλέον με το μέρος μας. Ο Shifer με ενημέρωσε ότι έπρεπε να κινηθούμε προς την αποθήκη. Στα επόμενα λεπτά το σήμα θα δοθεί και θα πρέπει να βρισκόμαστε στο πόστο μας. Δίχως άλλες καθυστερήσεις, κατευθυνθήκαμε προς την οπλαποθήκη των φρουρών, όπου και θα περιμέναμε τις εντολές απ' τους ανωτέρους.
Δεν αργήσαμε να φτάσουμε. Βρισκόμασταν σε ένα δρόμο απέναντι απ'τον οποίο διαγραφόταν το μεγάλο κτήριο. Το βάδισμα μας έγινε και πάλι φυσιολογικό, ενώ επεξεργαζόμουν το χώρο. Ήθελα να δοκιμάσω έναν τρόπο για να καλύπτω τα νότα μου και σε τέτοιες περιστάσεις ήταν απαραίτητο. Δεν ξέρεις που, ποιος και πότε θα σου επιτεθεί! Παρατήρησα ότι δίπλα σε κάθε σπίτι υπήρχαν βαρέλια ή κάδοι απορριμάτων. Άφησα τον Shifer να οδηγεί, ενώ σε κάθε βαρέλι που περνούσαμε, άφηνα και από μια σφαίρα. Ξάφνου, ο Shifer σταμάτησε και μου έκανε νόημα να πλησιάσω.

-Θα περιμένουμε εδώ! Τη στιγμή που θα μας δώσουν την εντολή θα ορμήσουμε. Θα πας μπροστά όσο εγώ θα σε καλύπτω.
Του απάντησα με ένα καταφατικό νεύμα, αλλά είχα ένα συναίσθημα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Προσπάθησα να βγάλω απ'το μυαλό μου την ιδέα που μου είχε καρφωθεί τις τελευταίες δυο μέρες και στάθηκα πίσω από ένα βαρέλι περιμένοντας τη διαταγή. Είχα αρχίσει να αγχώνομαι... ένα μεγάλο μέρος του σχεδίου βασιζόταν μόνο σε μένα. Κι αν δεν τα κατάφερνα? Τότε όλα θα πήγαιναν στράφι. Δίχως να μπορώ να παρηγορήσω τον εαυτό μου, έβγαλα μερικές σφαίρες και τις πλαισίωσα στην παλάμη του δεξιού μου χεριού, προσπαθώντας να ετοιμαστώ ψυχολογικά για την επίθεση.
Τα αγωνιώδη λεπτά περνούσαν, όταν την σιωπή έσπασε ο χαρακτηριστικός ήχος του den den mushi.
-Shifer εδώ!... Μάλιστα κύριε! είπε o Shifer και με μιας έκλεισε τον μικρό ασύρματο.
-Kuran, φύγαμε! Η μεγάλη στιγμή έφτασε! και με μιας όρμησα προς την αποθήκη με τον Shifer να με ακολουθεί.

Έτρεχα προς τον απέναντι δρόμο, μπροστά στον οποίο υπήρχε η αποθήκη. Άνοιξα την παλάμη του δεξιού μου χεριού, όπου κρατούσα τις σφαίρες και με μιας τις έκανα να αιωρούνται λίγα χιλιοστά απ'αυτήν για να μπορώ να τις εκτοξεύσω όποτε μου δινόταν η ευκαιρία. Ξάφνου, ένιωσα ένα μεταλλικό αντικείμενο να χτυπάει το δεξί μου αυχένα και οι σφαίρες έπεσαν απ'το χέρι μου. Γύρισα να δω ποιος μου επιτέθηκε, αλλά ένα ακόμη χτύπημα στο κεφάλι με έριξε στο έδαφος. Ένιωθα το κεφάλι μου να βουίζει, ενώ ζαλιζόμουν σε τέτοιο βαθμό που λίγο έλειπε να λιποθυμήσω. Η μορφή του άντρα που στεκόταν μπροστά μου, μου φαινόταν γνωστή.
-Τι έγινε Kuran? Αυτό ήταν όλο? Είσαι μόνο δυο χτυπήματα? Περίμενα περισσότερα από σένα! ακούστηκε η φωνή του Shifer.
-Shifer... μπά*****ε. Ώστε μιλούσες με τα φιλαράκια σου στο den den mushi τότε ε?
-Α.. με άκουσες τελικά. Ναι! Έδινα τις απαραίτητες πληροφορίες για να αφανιστεί αυτή η ομάδα επαναστατών απ'το χάρτη.
-Είσαι σκουπίδι. του απάντησα, καθώς έπιανα το κεφάλι μου.
-Σκουπίδι? Όχι. Απλά δε δέχομαι τις αντιλήψεις σας και τον τρόπο που "κινείστε". Προσπαθείτε να καταστρέψετε κάτι που η Κυβέρνηση προσπαθεί να χτίσει εδώ και τόσους αιώνες. Είστε μια χούφτα ονειροπόλων. Μπροστά στην Παγκόσμια Κυβέρνηση είστε όλοι σας μυρμήγκια. Απλά μάθετε τη θέση σας.
-Οι θέση μας είναι στην κορυφή... και το ξέρεις καλά! του είπα, ενώ κατέβασα το χέρι μου απ΄το μέτωπό μου και το άπλωσα προς το μέρος του.

-Είσαι τόσο απελπισμένος που πιστεύεις ότι μπορείς να τα βάλεις μαζί μου? Σύνελθε!!! μου φώναξε και μου κλότσησε το χέρι.
Στη συνέχεια μου έριξε άλλη μια κλοτσιά στο στομάχι. Μετά το τελευταίο χτύπημα έπεσα φαρδύς πλατύς στο δάπεδο. Το κεφάλι μου βούιζε, ενώ το σώμα μου είχε αρχίσει να μου ρίχνει σουβλιές πόνου. Ήξερα ότι η κατάσταση που βρισκόμουν μου έθετε περιορισμούς στις κινήσεις και τη χρήση των δυνάμεών μου, αλλά είχε φτάσει τόσο γρήγορα στα όριά του? Η όραση μου σιγά σιγά ξεκαθάριζε και μπορούσα πλέον να διακρίνω καθαρά το υποχθόνιο χαμόγελο του Shifer κι ένα τεράστιο μεταλλικό ρόπαλο στα χέρια του. Παρατήρησα ότι στεκόταν στην ευθεία των βαρελιών που είχα τοποθετήσει τις σφαίρες. Ευτυχώς που είχα τις υποψίες μου γι αυτόν τον άντρα από τότε που τον άκουσα να συζητά στον ασύρματο και άφηνα τις σφαίρες για ώρα ανάγκης.
Με δυσκολία στάθηκα στα πόδια μου, ενώ εκείνος απλά με παρατηρούσε. Ευτυχώς που δε με εμπόδισε και φυσικά, ευτυχώς που δε με είχε δει να τοποθετώ τις σφαίρες στα βαρέλια.
-Λοιπόν? Τι σκοπεύεις να κάνεις τώρα? Μη μου πεις ότι ακόμα πιστεύεις ότι θα με νικήσεις. Ο "αγώνας" σας κρίθηκε! Χάσατε! Οι φρουροί ξέρουν τι θα συμβεί και είναι προετοιμασμένοι. Τι μπορούν να κάνουν τριάντα άτομα στο σύνολο εναντίων εβδομήντα?
-Δε ξέρω τι μπορούν να κάνουν αυτοί, είπα καθώς έβρισκα την ισορροπία μου αλλά ξέρω τι μπορώ να κάνω εγώ. Αν ξέρω να κάνω ένα πράγμα, αυτό είναι να... σκοτώνω! Pull!!!

Χρησιμοποιώντας μαγνητικά κύματα, άρχισα να έλκω τις σφαίρες που είχα τοποθετήσει λίγα μέτρα μακριά. Εκείνες "υπακούοντας" ήρθαν με μεγάλη ταχύτητα προς το μέρος μου. Ο Shifer που δεν είχε αντιληφθεί τι είχα κάνει, στεκόταν και με κοιτούσε με ένα υπερήφανο χαμόγελο, το οποίο ξαφνικά έσβησε και τη θέση του έδωσε σε ένα μορφασμό έκπληξης και πόνου.
-Τι έγινε Shifer? Αυτό ήταν όλο? Είσαι μόνο μια κίνησή μου?
-Πώς...!?
-Μόνος σου το είπες πριν! Είχα τις υποψίες μου και πήρα τα ανάλογα μέτρα. Είχα αφήσει σφαίρες σε μερικά βαρέλια για να καλύπτω τα νότα μου κι απ' ότι φαίνεται πέτυχε. Σου εύχομαι να σαπίσεις στην κόλαση!!! και τραβώντας το σπαθί που ήταν κρυμμένο κάτω απ'το λευκό ένδυμα, τον αποκεφάλισα.
Αμέσως μετά έσκισα το ρούχο αποκαλύπτοντας τον εξοπλισμό μου. Το σήμα είχε ήδη δοθεί, δε χρειαζόταν να κρύβω τίποτα πλέον. Απ'το χτύπημα που μου προκάλεσε ο Shifer, το κεφάλι μου δεν είχε σταματήσει να πονάει και ακόμη ζαλιζόμουν. Ακούμπησα σε έναν τοίχο και πήρα μερικές ανάσες για να προετοιμαστώ για την επόμενη μάχη μου. Αυτή με τους φρουρούς που θα έπαιζε κυρίαρχο ρόλο για την επίτευξη του σχεδίου μας. Έτσι, κατευθύνθηκα προς την αποθήκη, η οποία απείχε πλέον μόλις 20 μέτρα, αλλά στο ενδιάμεσο της διαδρομής, ένα μεταλλικό αντικείμενο διαπέρασε τον αριστερό μου ώμο. Μια κραυγή βγήκε άθελά μου απ'το στόμα μου και γύρισα προς το μέρος όπου δέχτηκα την επίθεση για να αντιμετωπίσω τον επόμενο αντίπαλό μου.

Είχα παρακολουθήσει μια σκηνή που δεν τη περίμενα. Ο ηλίθιος που είχαμε στείλει για πληροφοριοδότη αποκαλύφθηκε. Έτρεξα αόρατος προς το μέρος του αλλά δεν πρόλαβα να κάνω και πολλά. Έτσι αποφάσισα να ολοκληρώσω το σχέδιο μόνος μου. Όρμησα αόρατος ακόμα πίσω από τον επαναστάτη. Ήταν γρήγορος αλλά θα τον προλάβαινα επειδή είχα το πλεονέκτημα της καλύτερης ως προς τον προορισμό του θέσης. Τον πρόλαβα στη μέση της διαδρομής. Τράβηξα το σπαθί μου και τον κάρφωσα στον ώμο. Αιμορραγούσε ήδη και παραπατούσε από την προηγούμενη μάχη του. Οπότε θα τον αποδυνάμωνα κι άλλο και μετά θα τον σκότωνα. Είχα δει πως είχε περίεργες δυνάμεις και δεν ήθελα να του δώσω την ευκαιρία να τις χρησιμοποιήσει σε μια μάχη. Εάν τον εξαντλούσα από την αιμορραγία θα ήταν εύκολος στόχος. Όμως το χτύπημα μου δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Γύρισε κατευθείαν να με αντιμετωπίσει χωρίς καν να νοιαστεί για τα τραύματά του. Είχα μπροστά μου έναν αντίπαλο αποφασισμένο για όλα. Μάλλον δεν θα απέφευγα τη μάχη τελικά. Αμέσως ένοιωσα κάτι να με ωθεί μακρυά του. Πετάχτηκα αρκετά μέτρα μακρυά του. Ήταν λες κι ένα αόρατο χέρι με είχε σπρώξει. Αναρωτήθηκα τι στο καλό δύναμη ήταν αυτή. Έγινα αμέσως αόρατος και κινήθηκα έτσι ώστε να βρεθώ πίσω του. Ήθελα ένα καλό και τελειωτικό χτύπημα.

Ο άντρας που μου επιτέθηκε είχε περίεργες δυνάμεις. Προφανώς ήταν χρήστης Φρούτου του Διαβόλου, καθώς αφού τον απώθησα χάθηκε απ'το οπτικό μου πεδίο. Παρόλα αυτά δε γνώριζα κάτι παραπάνω για τις ικανότητές του, άρα έπρεπε να είμαι πολύ προσεχτικός. Πέρα απ' αυτά, οι τραυματισμοί μου απ'την προηγούμενη μάχη έκαναν αισθητή την παρουσία τους, αποσπώντας με από την παρούσα. Μη γνωρίζοντας πώς να αμυνθώ από έναν αόρατο αντίπαλο, άρχισα να εκπέμπω μαγνητικά κύματα. Δε χρησιμοποιούσε κάποια περίεργη επίθεση. Επιτιθόταν με σπαθιά, τα οποία ήταν μεταλλικά, κάτι που σήμαινε ότι αν πλησίαζε αρκετά θα τα αποθούσα. Δεν έπρεπε όμως να σπαταλήσω κι άλλη ενέργεια εδώ. Είχα μια σοβαρή αποστολή μπροστά μου, που σίγουρα θα με αποδυνάμωνε αρκετά. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να επιτεθώ και γρήγορα μάλιστα, αλλά πώς? Πώς ήταν δυνατόν να χτυπήσω κάτι που δε βλέπω?

Καθώς τον πλησίαζα ένοιωσα μια αύρα να με σπρώχνει. Σαν ρεύματα αέρα να με πετάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Όμως για κάποιο περίεργο λόγο επηρέαζε μόνο τα μέταλλα μου. Ότι μεταλλικό είχα πάνω μου είχε αρχίσει να φεύγουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Λες και μια αόρατη δύναμη τα ανάγκαζε ν' αλλάξουν πορεία. Σήκωσα το όπλο μου για να τον καρφώσω αλλά αυτό έμεινε ακίνητο στον αέρα. Όσο κι αν έβαζα δύναμη δεν μπορούσα να προωθήσω τη λεπίδα στο σώμα του. Γιατί; Δεν καταλάβαινα; Τι ήταν αυτό που μ' εμπόδιζε να τον χτυπήσω; Πάντως το προφανές συμπέρασμα ήταν πως είχε σχέση με τη δύναμή του. Επηρέαζε τα μέταλλα. Είχα διαβάσει γι' αυτό στα χρόνια της εκπαίδευσής μου. Το έλεγαν μαγνητισμό κι ήταν ο λόγος για τον οποίο λειτουργούσαν οι πυξίδες. Άρα λοιπόν δεν θα μπορούσα ποτέ να τον πετύχω με κάποιο όπλο μου. Αποφάσισα λοιπόν ν' αλλάξω τροπάριο. Άρπαξα ένα φτυάρι από το έδαφος κι έσπασα την άκρη του. Ο ήχος τον έκανε να στραφεί προς το μέρος μου και να εξαπολύσει άλλη μια επίθεση. Κατάφερα να την αποφύγω τελευταία στιγμή. Αμέσως του επιτέθηκα κι αυτή τη φορά τα κατάφερα να τον πετύχω. Αν και δεν μπορούσα να τον καρφώσω το ίδιο καλά με το ξύλο ωστόσο από το τίποτα κάτι ήταν κι αυτό. Μικρές πληγές οι οποίες θα τον σκότωναν μακροπρόθεσμα. Δεν μπορεί, έπρεπε να δουλέψει.

Αν και χρησιμοποιούσα τα μαγνητικά κύματα ως άμυνα, ο αντίπαλός μου φαίνεται να είχε καταλάβει τι ήμουν ικανός να κάνω και χρησιμοποιούσε τη ξύλινη λαβή ενός φτυαριού για να με τραυματίσει. Παρόλο που δε φαινόταν τόσο αποτελεσματικό, έκανε αρκετή ζημιά στην παρούσα κατάσταση μου. Απ' την άλλη εγώ, δεν μπορούσα να βρω τρόπο να αντεπιτεθώ παρά δεχόμουν απεγνωσμένα χτυπήματα. Έτσι, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τις ικανότητες μου στα τυφλά. Έβγαλα μια χούφτα σφαίρες και με τη χρήση των δυνάμεων μου, τις έκανα να "τυλιχτούν" γύρω μου. Την επόμενη στιγμή φώναξα: Repel!!! και εκείνες εκσφενδονίστηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Κοίταξα γύρω μου για να δω τα αποτελέσματα της επίθεσης και σε ένα σημείο παρατήρησα ότι δεν είχαν πετύχει τοίχο ή κάποιο άλλο αντικείμενο, αλλά στο πάτωμα διαγράφονταν στάλες αίματος. Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου και ετοιμάστηκα να εξορμήσω την επόμενη επίθεσή μου, που ήλπιζα να είναι και η τελευταία, γιατί δεν είχα πολλά περιθώρια. Η ενέργειά μου περιοριζόταν όλο και περισσότερο και δε θα είχα αρκετή για να τελειώσω το δικό μου ρόλο στην επανάσταση.

Όλα πήγαιναν απ' το κακό στο χειρότερο. Όχι μόνο δεν μπορούσα να καταφέρω ένα θανάσιμο πλήγμα στον αντίπαλό μου αλλά όσο τραβούσε η ώρα αυτός έδειχνε ν' αποκτά πλεονέκτημα στη μάχη μας. Αυτό που φοβόμουν είχε γίνει. Είχα μπλεχτεί σε μια μάχη πολύωρη και κουραστική. Ευτυχώς βέβαια ακόμα μπορούσα να κάνω κάτι για να κερδίσω. Τότε βέβαια δέχτηκα ένα καταιγισμό σφαιρών από το πουθενά μιας και δεν είχα κάλυψη. Έτσι ισοφαρίστηκαν τα τραύματά μας κι έχασα το πλεονέκτημα που είχα από το φρούτο μου. Με το αίμα να στάζει και να δείχνει τη θέση μου δεν μπορούσα πια να είμαι αόρατος και να τον χτυπάω ξαφνικά. Βλαστήμησα οργισμένος από αυτή την δυσάρεστη τροπή της μάχης. Δεν μπορούσα να τον χτυπήσω με όπλα και δεν μπορούσα να τον αιφνιδιάσω πια. Σχεδόν η μόνη λύση που μου απέμενε ήταν να το σκάσω ή να αρχίσω να τον βαράω με τις γροθιές μου. Δεν θα έφευγα. Δεν θα τα παρατούσα. Ή έτσι ήλπιζα. Με πρόλαβε όμως αυτός. Σήκωσε από κάτω ένα σπαθί και μου το έστειλε. Έκανα στο πλάι και το απέφυγα. Αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ότι μεταλλικό αντικείμενο υπήρχε στην περιοχή κατέληξε να με σημαδεύει. Απέφυγα τα περισσότερα αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετά. Ένα φτυάρι μου έσπασε το αριστερό χέρι, και μια αξίνα μου κάρφωσε το πόδι. Ένα σπαθί και κάτι σφαίρες αποτελείωσαν τη δουλειά. Βρισκόμουν αιμόφυρτος στο έδαφος ακουμπώντας στον τοίχο και περίμενα το τέλος. Η μάχη τελείωσε τόσο άδοξα.

Μετά τις πολλαπλές επιθέσεις μου, ο αόρατος αντίπαλός μου ηττήθηκε. Βρισκόταν πλέον πεσμένος στο έδαφος ακουμπώντας την πλάτη του στον τοίχο ενός σπιτιού, ενώ το σώμα του είχε δεχθεί τόσα χτυπήματα ώστε να θεωρηθεί ετοιμοθάνατος. Δεν είχα σκοπό να τον αποτελειώσω. Μπορεί να μου επιτέθηκε ύπουλα, αλλά δεν είχα άλλο χρόνο για χάσιμο. Αν και κατάφερα να νικήσω τις δυο αυτές μάχες, η ενέργειά μου είχε περιοριστεί δραματικά. Δεν μπορούσα πλέον να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου στον ίδιο βαθμό με πριν και ακόμα χειρότερα, δεν ήταν αρκετές για να διαλύσω την αποθήκη μόνος μου. Έπρεπε να βρω κάποιον άλλον τρόπο, κάτι που δεν ήταν δυνατόν εκείνη τη στιγμή. Η αγωνία άρχισε να με κυριεύει, όταν ακούστηκε ο ήχος πυροβολισμών από κάπου μακριά. Ήταν σημάδι ότι η επανάσταση ξεκίνησε και ότι δεν είχα περιθώρια να χαζομεράω. Έτσι, πήρα μια βαθιά ανάσα και μαζεύοντας όση δύναμη μου είχε απομείνει, κίνησα προς το μεγάλο κτήριο για να ολοκληρώσω το ρόλο μου.

Στο δεξί μου χέρι κρατούσα το σπαθί μου, ενώ το αριστερό κρεμόταν σχεδόν άχρηστο, αφού είχε δεχθεί ένα βαθύ τραύμα στον ώμο. Ο πόνος με βασάνιζε και δεν έλεγε να σταματήσει, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω. Έφτασα μπροστά στην είσοδο της αποθήκης, αλλά δεν υπήρχαν πουθενά φρουρές κάτι που μου κίνησε υποψίες. Ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της άμυνας τους αφύλακτο? Σίγουρα κάτι ετοίμαζαν! Δίχως να το σκεφτώ, έσπρωξα την πόρτα αποκαλύπτοντας ένα πελώριο χώρο γεμάτο πυρομαχικά. Στους τοίχους υπήρχε αποτυπωμένο το σήμα των Marines, ενώ διάφορα ράφια βρίσκονταν κολλημένα σε κάθε γωνία. Εάν γινόταν μάχη εδώ μέσα, δε θα υπήρχε άτομο που να μπορούσε να με αντιμετωπίσει.
Έψαχνα απεγνωσμένα για μπαρούτι, αλλά δε μπορούσα να βρω πουθενά. Χωρίς αυτό δεν ήμουν σε θέση να καταστρέψω ολοσχερώς το κτήριο και ο χρόνος κυλούσε.
Πφφ... Αν συνεχιστεί αυτό θα πρέπει να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου. Έτσι όπως είμαι τώρα δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρω... Κάπου πρέπει να υπάρχει μπαρούτι ή κάτι που να προκαλεί έκρηξη...
-Αχά!!! Σε βρήκα! αναφώνησα απ'τη χαρά μου και κατευθύνθηκα προς μια κούτα με οβίδες.

Έπιασα το κιβώτιο και το τοποθέτησα στο κέντρο της αποθήκης. Στη συνέχεια, χρησιμοποίησα τις δυνάμεις του φρούτου μου για να μεταφέρω την κάθε οβίδα σε μιαν άκρη και να ετοιμάσω να ανατινάξω το μέρος. Λίγη ώρα αργότερα, είχα αφήσει τις οβίδες στα κατάλληλα σημεία και ετοιμάστηκα να βάλω σε εφαρμογή το σχέδιο. Προχώρησα προς την πόρτα με σκοπό να τελειώσω τη δουλειά από έξω για να είμαι ασφαλής, αλλά μάλλον κάτι δεν πήγε σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου. Έξω απ' την αποθήκη με περίμενε μια ομάδα ένοπλων φρουρών, που σίγουρα ήταν ενημερωμένοι με το τι ετοιμαζόμουν να κάνω.
-Βρε βρε βρε! Οι επαναστάτες είναι πολύ ατρόμητοι! Θέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο για τους φίλους τους! Συγκινούμαι. Τι θα έλεγες να παραδοθείς ήρεμα και απλά? είπε ειρωνικά ο επικεφαλής της ομάδας.
-Είστε μια χούφτα ανόητοι που δε συνειδητοποιούν τι συμβαίνει γύρω τους. Μετά από αυτά που έχετε ακούσει, πιστεύετε πραγματικά ότι 8α με νικήσετε!? απάντησα σφίγγοντας το σπαθί μου.
Ο επικεφαλής έκανε νόημα και οι ακόλουθοι του έσπευσαν να πυροβολήσουν, αλλά ήταν πολύ αργά. Είχα ήδη προλάβει να τους αφοπλίσω, έλκοντας τα όπλα τους προς το μέρος μου, ενώ την ίδια στιγμή αντεπιτέθηκα στον κοντινότερο απ'αυτούς.

Με μια περιστροφή του σπαθιού μου σωριάστηκε νεκρός στο έδαφος, ενώ οι υπόλοιποι τράβηξαν κι αυτοί τα σπαθιά τους για να με αντιμετωπίσουν. Ο επικεφαλής διέταξε άλλους δύο να μου επιτεθούν, αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Απώθησα τα σπαθιά τους και τους προκάλεσα δυο βαθιές χαρακιές στο στήθος. Στη συνέχεια, άρχισα να έλκω τα μεταλλικά αντικείμενα που βρίσκονταν γύρω μου, αφοπλίζοντας τους για άλλη μια φορά. Χωρίς να χάσω την ευκαιρία μου, τους χίμηξα μαχαιρώνοντας και αποκεφαλίζοντας στο διάβα μου. Ο επικεφαλής ήταν ο τελευταίος που έπεσε και φυσικά ο πιο δειλός αφού προσπάθησε να ξεφύγει κι όλας. Η ομάδα αποτελούνταν από 12 άτομα καλά οπλισμένα. Είχαν αρκετά πυρομαχικά πάνω τους και αρκετά καλούς εξοπλισμούς. Βέβαια με τόσο μπαρούτι γύρω μου, μου ήρθε άλλη μια ιδέα που με έβγαλε απ'την ανησυχία του "πώς θα ανατινάξω τις οβίδες". Μπήκα και πάλι στην αποθήκη με τα όπλα των νεκρών φρουρών και άδειασα έτσι το μπαρούτι, ώστε να "ενώνει" τις οβίδες μεταξύ τους. Το άδειασα μέχρι την είσοδο και λίγο πριν βγω, πήρα ένα σπιρτόκουτο που είχα βρει στην αποθήκη και αφού άναψα το σπίρτο, το έριξα στο μπαρούτι.

Η μικρή φλόγα έκαιγε αστραπιαία το μπαρούτι και κατευθυνόταν προς τις οβίδες. Έκανα το δεύτερο βήμα στο δρόμο όταν η πρώτη έκρηξη έκανε αισθητή την παρουσία της. Ακολούθησε κι άλλη και μετά κι άλλη και περίπου 10 ακόμα. Κατά τη διάρκειά τους, εγώ είχα απομακρυνθεί αρκετά και παρακολουθούσα το θέαμα δίπλα από ένα σπίτι. Μετά από τόσες εκρήξεις, η αποθήκη είχε καταστραφεί πλήρως και τη θέση της είχε δώσει σε δεκάδες συντρίμμια, ενώ ένα μεγάλο κύμα καπνού ανέβαινε προς τον ουρανό. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου. Ένιωθα μεγάλη ανακούφιση και ευχαρίστηση για το έργο που έφερα εις πέρας. Κοίταξα τον ουρανό παίρνοντας μερικές ανάσες και παρατήρησα ότι υπήρχε καπνός προς τα ανατολικά και στα νότια, κάτι που σήμαινε ότι η ομάδα του Gaku και του Shuhei είχαν καταστρέψει τις αποθήκες που τους αναλογούσαν. Η μόνη που έλειπε ήταν η βόρεια που χρειαζόταν την συγκέντρωση όλων των δυνάμεών μας. Έπρεπε να πάω προς τα κει για να συναντήσω τους συντρόφους μου και να δώσουμε το τελειωτικό χτύπημα στους φρουρούς και στην τυραννία τους.

Βέβαια δεν ήμουν στην κατάλληλη φυσική κατάσταση για να πάω εκεί και σίγουρα, μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου δεν έπρεπε να εμπλακώ σε καμία μάχη. Έτσι, κατευθύνθηκα προς την άκρη της γέφυρας που δεν απείχε πολύ απ'την αποθήκη. Απλά πήγα μπροστά στα συντρίμμια της και συνέχισα προς το τέλος του δρόμου που με έβγαλε μπροστά σε πεζούλι ύψους ενός μέτρου που μου δήλωνε ότι ακριβώς μετά, υπάρχει κενό και κάτω απ'αυτό η εχθρική θάλασσα. Στην ιδέα και μόνο ότι έπεφτα από τόσο ύψος και μάλιστα σε θάλασσα ανατρίχιασα και στρίβοντας δεξιά, κίνησα βόρεια για το τέλος της γέφυρας, έχοντας στα αριστερά μου το πεζούλι. Φυσικά, αυτό που αντίκρισα λίγα λεπτά αργότερα δεν το περίμενα. Δυο στενά μετά το δικό μου εμφανίστηκε ένας άντρας καταδιωκόμενος από μια ντουζίνα φρουρούς, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να τον κυκλώσουν. Εγώ για να αποφύγω και τη δική μου σύλληψη ή ακόμα χειρότερα θανάτωση, έτρεξα πίσω από μια στοίβα βαρέλια στο επόμενο στενό και έμεινα να παρακολουθώ τη σκηνή.

Οι φρουροί τον είχαν κυκλώσει εντελώς και αν και δεν μπορούσα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του άντρα, φαινόταν να αντιστέκεται και να προσπαθεί να ξεφύγει. Τότε, άκουσα ένα πιστόλι να οπλίζει αρκετά κοντά μου, αλλά πριν προλάβω να γυρίσω, ένιωσα την άκρη του στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Ασυναίσθητα σήκωσα τα χέρια μου στο ύψος του κεφαλιού μου και περίμενα οδηγίες απ'τον άντρα που με σημάδευε. Αντί για οδηγίες όμως, μου πέρασε στα χέρια χειροπέδες, οι οποίες μόλις ήρθαν σε επαφή με το σώμα μου άρχισαν να απομακρύνουν τις δυνάμεις μου.
-Χαίρεται Kuran Kaname! Οφείλω να ομολογήσω ότι το σχέδιο δεν πήγε όπως το περιμέναμε, αλλά και πάλι τα πράγματα είναι υπό έλεγχο. Δε φαντάζομαι να έχεις κάποια ένσταση στο να κάνουμε παρέα στο φίλο σου εκεί, σωστά? ακούστηκε ο άντρας και με έσπρωξε προς το μέρος των φρουρών.
Εκείνοι με κοίταξαν απαξιωτικά και εστίασαν ξανά προς τον κρατούμενο τους, που δεν ήταν άλλος απ'τον Jirou που έψαχνα με τον Shifer το χάραμα. Όταν με πρόσεξε, μου χαμογέλασε φανερώνοντας μια σειρά από χρυσά δόντια και στη συνέχεια τίναξε τα χέρια των φρουρών από πάνω του και πήδηξε στο πεζούλι.
-Πάλι καλά που το κατάλαβες! Μας βγάζεις κι απ'τον κόπο... Πήδα!!! διέταξε ένας φρουρός σημαδεύοντας τον με το μουσκέτο του.
Ο Jirou υπάκουσε και στράφηκε προς τον ωκεανό, ενώ ταυτόχρονα κοιτούσε το ύψος με ένα τρομαγμένο ύφος.

Την επόμενη στιγμή έκανε ένα μικρό βήμα προς τα πίσω και γύρισε προς το μέρος των φρουρών.
-Γνωρίζετε την αίσθηση που έχει κανείς, όταν έχει την παρόρμηση να πηδήξει από μεγάλο ύψος? ρώτησε φοβισμένα τους φρουρούς, οι οποίοι περίμεναν την ερώτηση του.
-...Εγώ δεν την έχω! απάντησε παίρνοντας το ίδιο κατσούφικο ύφος και την επόμενη στιγμή πήδηξε απ'το πεζούλι.
-Χαχαχαχαχα! Τον ηλίθιο! Είναι νεκρός αν πηδήξει από τόσο ύψος! φώναξε ένας απ' αυτούς, ενώ γελούσε μαζί με τους υπόλοιπους. Δεν είχαν προσέξει όμως ότι ο Jirou είχε αφήσει κάτι προτού πηδήξει.
-Όπως είπες, αν! Δες άλλη μια φορά το πεζούλι. του είπα τείνοντας το κεφάλι μου, αποκαλύπτοντας ένα γάντζο στην άκρη του πεζουλιού. Η αλλαγή του ύφους του φρουρού με έκανε να σκάσω στα γέλια, ενώ όλοι τους κοίταξαν προς το πεζούλι και μαζί μ'αυτούς κι εγώ, που είχα γλιτώσει απ'τη φύλαξη του άντρα. Από κάτω μας υπήρχε κρεμασμένος ο Jirou, που πλέον δεν απείχε 15 μέτρα, αλλά μόλις 5 απ'τη θάλασσα. Όταν μας είδε, σήκωσε το αριστερό του χέρι και αφού χαιρέτησε τους φρουρούς, άφησε τον εαυτό του να πέσει, ενώ οι φρουροί δεν σταματούσαν να βλασφημούν. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, ο Jirou εμφανίστηκε πάνω σε ένα μικρό βράχο και έκανε κάτι αρκετά περίεργο. Κρατούσε ένα κοχύλι απ'όσο μπορούσα να διακρίνω, αλλά χάρη σ'αυτό μπορούσαμε να τον ακούσουμε.
-Το είδατε όλοι, γιατί ΔΕΝ πρόκειται να το ξανακάνω!!! και κάνοντας μια υπόκλιση, ακούστηκε ο ήχος από μια σειρά εκρήξεων απ'το κέντρο της γέφυρας.

Στο άκουσμά τους γύρισα ασυνείδητα προς τα κει και έκπληκτος παρατήρησα τον κεντρικό δρόμο γεμάτο φωτιά και καπνούς που έφταναν μέχρι τον ουρανό. Παράλληλα οι φρουροί φάνηκαν πολύ εκνευρισμένοι, ενώ εκείνος που γελούσε εις βάρος του Jirou, προσπαθούσε μάταια να τον πετύχει. Ο άντρας που με συνέλαβε με έπιασε απ'τον ώμο και με έσπρωξε προς το πεζούλι.
-Ο άλλος μπορεί να γλίτωσε, αλλά εσύ δεν έχεις ελπίδα.
Όντως, είχε απόλυτο δίκιο. Με τα χέρια μου δεμένα πίσω απ'την πλάτη μου, με μια ντουζίνα φρουρούς γύρω μου, τη θάλασσα από κάτω μου και κυριότερα χωρίς τις δυνάμεις μου δεν είχα καμία ελπίδα να σωθώ. Όλα φάνταζαν αργά γύρω μου καθώς σκεφτόμουν τι είχα κάνει μέχρι στιγμής. Απλά ήλπιζα ότι είχα βοηθήσει αρκετά τους συγγενείς και φίλους μου και φυσικά τον άντρα που με ενέταξε σε αυτήν την οργάνωση. Ένιωσα τους φρουρούς να με ανεβάζουν στο πεζούλι και την άκρη ενός μουσκέτου στην πλάτη μου να με προτρέπει να πηδήξω. Έκλεισα τα μάτια μου κι ετοιμάστηκα για το τέλος μου.

Ξάφνου, μια ομοβροντία ακούστηκε και οι περισσότεροι φρουροί σωριάστηκαν στο έδαφος. Μπροστά από τη φωτιά εμφανίστηκαν περίπου 10 οπλισμένοι άντρες που κατευθύνονταν προς το μέρος των φρουρών. Φάνηκαν να οπλίζουν ξανά και άλλη μια ομοβροντία ακούστηκε, αφανίζοντας τους υπόλοιπους φρουρούς. Ένα αίσθημα ανακούφισης με κατέκλυσε. Πάνω που είχα εγκαταλείψει τις ελπίδες μου, ήρθαν απ'το πουθενά μια ομάδα αντρών και με έσωσαν. Αυτό θα πει τύχη. Εκείνοι με πλησίασαν και κατάφερα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά τους. Ήταν όλοι τους επαναστάτες και φορούσαν την αντίστοιχη ενδυμασία.
-Είσαι καλά Kaname? Μας δόθηκε εντολή να μαζέψουμε όσους επαναστάτες δε βρίσκονταν κοντά στη βόρεια αποθήκη.
-Καλά δε θα το έλεγα, αλλά σας είμαι υπόχρεος! Μου σώσατε τη ζωή. Δε θα το ξεχάσω.
-Δεν ήταν τίποτα. Βλέπω είσαι τραυματισμένος.. ο Steff θα σε οδηγήσει στη βάση. Είδες κάποιον άλλο δικό μας εδώ κοντά?
-Όχι. Λίγα στενά πιο κάτω θα δείτε ένα νεκρό κυνηγό και τον προδότη τον Shifer.
-Ναι το ακούσαμε. Δεχτήκαμε μεγάλο πλήγμα στις επιδρομές. Ο ένας σκότωνε τους διπλανούς του και δεν καταλαβαίναμε τι συνέβαινε. Τέλος πάντων, το θέμα λύθηκε αν και με αρκετές απώλειες. Συγχαρητήρια για την καταστροφή. Οφείλω να παραδεχτώ ότι με εξέπληξε.
-Η αλήθεια είναι ότι δέχθηκα μια μικρή βοήθεια από τον Suzuma Jirou. Άθελα του έκανε αυτούς τους φρουρούς να τον καταδιώξουν, δίνοντας μου άπλετο χρόνο για να κάνω τη δουλειά μου.