[Τέλος] Το σχέδιο εν δράση. [Part 2]

-Χμφ! Ποιος θα το περίμενε! Αφού είσαι ζωντανός όλα είναι καλά. Steff, πήγαινέ τον στη βάση για να δεχθεί την ανάλογη περίθαλψη. Οι υπόλοιποι μαζί μου για να συνεχίσουμε τη δουλειά μας.
-Μάλιστα! απάντησε ένας κοντός άντρας που μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω.
Αυτή τη φορά έκανα ότι μου έλεγε δίχως δισταγμό, καθώς οι δυνάμεις μου με είχαν εγκαταλήψει και ένιωθα ότι θα καταρρεύσω ανά πάσα στιγμή. Φαινόταν φιλικός, αλλά ταυτόχρονα πολύ απόμερος, κάτι που μου κινούσε υποψίες.
-Μην ανησυχείς. Αν ήθελα να σε σκοτώσω θα το είχα ήδη κάνει. Έχεις εμπλακεί ποτέ σου σε πόλεμο Kaname?
-Σε πόλεμο? Όχι. Γιατί ρωτάς?
-Βλέπω ότι όλοι σε θεωρούν απαραίτητο μέλος και σου ανέθεσαν πολλά μάλιστα. Ήταν η πρώτη επανάσταση που έλαβες μέρος σωστά?
-Ναι.. Διακρίνω μια ενόχληση στη φωνή σου?
-Θα μιλήσω ευθέα. Άτομα σαν εσένα με εκνευρίζουν. Έχεις μεγάλη επικήρυξη και νομίζεις ότι είσαι πανίσχυρος. Ταυτόχρονα με τον τρόπο που φέρεσαι, κάνεις και τους άλλους να πιστεύουν το ίδιο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είσαι τίποτε άλλο παρά ένας πρωτάρης που του αρέσει η φήμη. Πρέπει να καταλάβεις τη διαφορά του να είσαι διάσημος με το να είσαι επαναστάτης για να γίνεις πραγματικά δεκτός στην "κοινωνία" μας.

Άκουγα αμίλητα αυτά που μου έλεγε ο επαναστάτης και βαθιά μέσα μου πίστευα ότι είχε δίκιο. Στο υπόλοιπο της διαδρομής δε μίλησε κανένας μας και απλά συνέχιζα να τον ακολουθώ με σκυμμένο κεφάλι, προσπαθώντας να αναλογιστώ πώς συμπεριφερόμουν όλο αυτόν τον καιρό.
-Η βάση βρίσκεται στο επόμενο στενό. Μπορείς να πας μόνος σου για να συνεχίσω το ψάξιμο?
Δε μίλησα, παρά του έγνεψα καταφατικά και συνέχισα την πορεία μου μόνος, ενώ εκείνος έπαιρνε την αντίθετη κατεύθυνση. Λίγη ώρα αργότερα έφτασα στη βάση, την οποία φρουρούσε μια ομάδα των πέντε ατόμων που μόνο στην όψη τους μου προκαλούσαν δισταγμό να συνεχίσω.Ευτυχώς όταν με είδαν μου έκαναν νόημα να περάσω και το αίσθημα αυτό με εγκατέλειψε. Η βάση ήταν γεμάτη τραυματίες. Παντού υπήρχαν απλωμένα στρώματα, όπου παρείχαν στους χτυπημένους μαχητές τις ανάλογες βοήθειες ή σε άλλες περιπτώσεις τους σκέπαζαν με ένα λευκό πανί με θλίψη. Η σκηνή μου προκάλεσε ένα καταθλιπτικό συναίσθημα. Θα μπορούσε να βρισκόμουν εγώ στη θέση τους εάν δε με είχαν στείλει στην αποθήκη.. εάν δεν ήμουν τόσο τυχερός. Κάποια στιγμή ένας ιατρός με αντιλήφθηκε και ήρθε προς το μέρος μου για να με περιποιηθεί.

-Ακολούθησε με. Έχεις δεχθεί μερικές σοβαρές πληγές που πρέπει να τις περιποιηθούμε επειγόντως.
Ήταν απ'τις λίγες φορές της ζωής μου που μετάνιωσα και μίσησα τον εαυτό μου. Μια απ'αυτές, ήταν κι αυτή. Ο ιατρός με οδήγησε σε ένα διάδρομο γεμάτο όμοια δωμάτια που φιλοξενούσαν σοβαρά τραυματίες. Αφού με βόλεψαν εκεί, ακολούθησε μια σειρά επίπονων διαδικασιών, κατά τις οποίες προσπαθούσαν να απολυμάνουν και να ράψουν τις πληγές μου. Για την ακρίβεια, να ξαναράψουν το τραύμα που είχα στην πλάτη, το οποίο είχε ανοίξει ξανά και μου προκαλούσε ανυπόφορο πόνο. Εν τέλει η όλη διαδικασία αν και απίστευτα αργή και βασανιστική, στέφθηκε με επιτυχία και εξουθενωμένος αφέθηκα στη γλυκιά αίσθηση του ύπνου.
Όταν ξύπνησα δεν είχα ιδέα τι γινόταν γύρω μου. Το μόνο που μπορούσα να καταλάβω, ήταν ο πόνος που ένιωθα σε όλο μου το σώμα. Εάν συνέχιζα να τραυματίζομαι έτσι σε κάθε νησί που πήγαινα το σώμα μου στο τέλος θα κατέρρεε και η αλήθεια είναι ότι σχεδόν αυτό είχε συμβεί. Ήθελα να βοηθήσω στην επανάσταση, αλλά ήταν αδύνατον να σηκωθώ. Έτσι, έμεινα ξαπλωμένος περιμένοντας κάποιον να με βοηθήσει ή τουλάχιστον να με ενημερώσει σχετικά με το τι γίνεται έξω. Ευτυχώς αυτή η ώρα δεν άργησε να φτάσει και ένας ιατρός εμφανίστηκε στο δωμάτιό μου για να επιβλέψει την κατάστασή μου και τότε ήταν που άρχισα να τον βομβαρδίζω με ερωτήσεις..

-Ιατρέ! Επιτέλους. Με έχει φάει η αγωνία. Τι μέρα είναι? Τι ώρα είναι? Πού είμαι? Τι γίνεται έξω? Πώς πάνε οι υπόλοιποι? Τι γίνεται με την επανάσταση? Τα καταφέραμε? Ακόμα πολεμούν?
-ΣΤΟΟΟΟΟΟΟΠ!!!! φώναξε ζαλισμένος Μια μια οι ερωτήσεις. Θεέ και Κύριε! Αρχικά, κοιμάσαι 17 ώρες και η ώρα είναι κοινής ησυχίας. Όλοι κοιμούνται και οι περισσότεροι αν εξαιρέσεις τις απώλειες είναι καλά. Η εξέγερση ήταν επιτυχείς και είμαι σίγουρος ότι στιγμάτισε τα σχέδια της Κυβέρνησης. Θα τους πάρει καιρό να συνέλθουν. Οι περισσότεροι φυλακισμένοι ετοιμάζονται να φύγουν για τις πατρίδες τους, ενώ όσοι αγάπησαν το μέρος επιθυμούν να καταστρέψουν τη γέφυρα και να οργανωθούν σαν μια ανεξάρτητη κοινότητα. Σε κάλυψα?
Ένα κύμα ανακούφισης με κυρίευσε ακούγοντας τα λόγια του. Οι κόποι και οι θυσίες όλων μας δεν είχαν πάει χαμένες. Τώρα απλά ανυπομονούσα να καταφέρω να περπατήσω στην Tequila Wolf για να δω τους επιζώντες συντρόφους μου.
-Μπορείτε να με βοηθήσετε να σηκωθώ? Πρέπει να..
-ΟΧΙ!!! Θα μείνεις ξαπλωμένος μέχρι να αναρρώσεις πλήρως!
-Μα αυτό θα πάρει αιώνες... θέλω να δω τους συντρόφους μου
-Δε με απασχολεί! Εάν δεν αναρρώσεις δε θα βγεις απ'αυτό το δωμάτιο!
Όσες παρακλήσεις κι αν έκανα δε μου επέτρεπαν να διασχίσω την πόρτα του δωματίου, μέχρι που μια μέρα ο μεσήλικας επαναστάτης ήρθε να με επισκευτεί και να μου δώσει επιτέλους την άδεια να βγω απ'το κλουβί μου.

Με τη βοήθειά του, βγήκα απ' τη βάση και αντίκρισα για πρώτη φορά τις συνέπειες της αιματηρής μάχης. Αρκετά σπίτια είχαν καταστραφεί πλήρως, ενώ παντού υπήρχαν σημάδια μάχης. Εκεί που κάποτε αχνοφαίνονταν οι αποθήκες δεν υπήρχε τίποτα, ενώ απ'τον κεντρικό δρόμο έλειπαν οι "λευκές φιγούρες". Μια στο τόσο περνούσαν άντρες που κουβαλούσαν υλικά για την κατασκευή κάποιου κτηρίου, πιθανότατα σπιτιού για τη νέα τους ζωή. Ένα αίσθημα χαράς και αγαλλίασης με κατέκλυσε στο αντίκρισμα τους και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου.
-Πολύ καλύτερα ε? Θυμήσου πώς ήταν όλοι τους πριν και τώρα όλοι δουλεύουν για να ζήσουν τη δική τους ζωή. Δεν είναι πλέον υποχείρια κανενός κι ούτε πρόκειται να ξαναγίνουν. Να θυμάσαι, όπου υπάρχει αδικία, εκεί θα υπάρχουν κι οι επαναστάτες που θα την πολεμήσουν. Ο Shifer ήταν καλός ηθοποιός, αλλά όχι τόσο καλός για να κοροϊδέψει τόσα άτομα. Η αλήθεια είναι ότι σε χρησιμοποίησα για να πεθάνει.
-Πώς?
-Γνωρίζαμε ότι ο Shifer και αρκετοί άλλοι ήταν κρυφοί της Κυβέρνησης κι ότι θα μας χτύπαγαν την κατάλληλη στιγμή. Κυριότερος ήταν φυσικά ο Shifer και έπρεπε να εξολοθρευτεί. Για το λόγο αυτό κοντά σε εσένα υπήρχε ο γνωστός σε σένα πειρατής Suzume Jirou.
-Ο Jirou?
-Παλαιότερα είχε φιλικές σχέσεις με επαναστάτες και με τις αντίστοιχες ανταμοιβές μας βοηθούσε συχνά. Απ'ότι φαίνεται η βοήθειά του ήταν απαραίτητη.
-Ακόμα να καταλάβω πώς με χρησιμοποιήσατε.
-Όπως έλεγε κι ο Shifer, η επικήρυξη σου ήταν το δόλωμα. Αυτήν κυνηγούσε. Εμείς είμαστε χαμηλών τόνων και δεν έχουμε τόσο μεγάλες όπως η δική σου.
-Άρα ήμουν το δόλωμα.
-Ναι, αλλά απ'ότι αποδείχθηκε, κάτι παραπάνω απ'αυτό. Κατάφερες και νίκησες όχι μόνο το Shifer, αλλά και τον Hajime Saito, έναν απ'τους ισχυρότερους Κυνηγούς Επικηρυγμένων στις αρχικές θάλασσες.

-Μάλλον το αντίθετο. Αποδείχθηκε ότι είμαι ακόμη πρωτάρης. Επέτρεψα να με χρησιμοποιήσετε ή για να το θέσω καλύτερα, δεν κατάλαβα καν ότι με χρησιμοποιείτε.
-Τι νόημα θα χε αν το καταλάβαινες. Κάναμε τόση αναφορά στις δυνάμεις σου για να σε αποσπάσουμε απ'το πραγματικό σχέδιο. Ακόμα κι ένας έμπειρος επαναστάτης που έχει συμμετάσχει σε αμέτρητους πολέμους και εξεγέρσεις θα αδυνατούσε να εντοπίσει το παραθυράκι αυτό.
-Ο Steff έχει άλλη άποψη...
-Ο Steff είναι σκληροτράχηλος άντρας, αλλά αρκετά ζηλιάρης. Ζηλεύει που δεν μπορεί να κάνει αυτό που κάνεις. Πολλοί είναι έτσι. Ίσως να φταίει η νεότητα, ίσως τα κότσια, αλλά λίγοι είναι αυτοί που προβάλλουν το όνομα τους και δε μένουν στην αφάνεια. Όσοι δεν το κάνουν αυτό, σημαίνει ότι είτε φοβούνται είτε δεν τους συμφέρει. Ένα άτομο σαν εμένα για παράδειγμα που ουσιαστικά διοργανώνει τις εξεγέρσεις, θα δημιουργούσε πρόβλημα αν το ανακάλυπταν και του έβαζαν επικήρυξη. Ο ρόλος μου δηλαδή θα αχρηστευόταν. Ο δικός σου, είναι να φαίνεσαι και να δηλώνεις σε αυτούς τους άχρηστους ναύτες ότι οι Επαναστάτες είναι ακόμη εδώ κι ότι μια μέρα, θα τους συντρίψουμε μια για πάντα!

Τα λόγια του άντρα με εμψύχωσαν και με έκαναν να νιώσω πολύ καλύτερα. Η αλήθεια είναι ότι δε γνώριζα κανέναν επαναστάτη, πέρα απ'τον Kuni, που να ήταν πιο γνωστός από εμένα.
-Και ποιοι είναι αυτοί οι γνωστοί επαναστάτες? Γιατί μέχρι τώρα δεν έχω συναντήσει κανέναν τους...
-Στις 4 αρχικές θάλασσες δε θα βρεις και πολλούς. Κυρίως κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην Μεγάλη Γραμμή, όπου γίνονται και τα σημαντικότερα γεγονότα.
-Δεν έχω ακούσει για κανέναν τους.
-Ο πιο γνωστός αυτή την στιγμή είναι ο Black Luster, που αν και εντάχθηκε σχετικά πρόσφατα στην παράταξή μας, έχει κάνει σπουδαία δουλειά.
-Μάλιστα. Απ'ότι φαίνεται μέχρι τότε θα έχω δύσκολη πορεία..
-Μάλλον. Το σίγουρο είναι ότι δε θα μπορείς να κινείσαι με ευκολία. Το όνομά σου θα είναι γνωστό. Τι σκοπεύεις να κάνεις τώρα?
-Αρχικά θα χρειαστώ ένα μηχανικό για να επισκευάσει το πλοίο μου. Δεν αντέχει άλλα ταξίδια στην κατάστασή του.
-Αυτό είναι εύκολο. Υπάρχουν αρκετοί σε αυτό το νησί. Πολλοί φυλακισμένοι ήταν μηχανικοί, αλλά και να μην είναι εδώ πλέον, έχουμε τους κατάλληλους στη βάση μας.
-Ωραία. Πότε θα μπορέσουν να ξεκινήσουν?
-Όποτε θέλεις. Μπορούν και τώρα!
-Τέλεια! Θα τους ενημερώσεις?
-Φυσικά! Πού βρίσκεται το καράβι?
-Κάτω απ'τη γέφυρα, δίπλα σε έναν σκόπελο.
-Χμμ. Θα τους βάλω να το μεταφέρουν στην ακτή και να κάνουν εκεί τη δουλειά τους.
-Εντάξει.

Με άφησε μπροστά στην είσοδο, ενώ εκείνος μπήκε ξανά στη βάση για να ενημερώσει τους μηχανικούς. Ξέροντας ότι το πλοίο μου θα επισκευαζόταν ένιωσα ανακούφιση και ταυτόχρονα μια ανυπομονησία για να ταξιδέψω και πάλι. Η όλη επανάσταση ήταν αρκετά κουραστική και επιβλαβής. Μπορεί τα αποτελέσματά της να ήταν καλά, αλλά η διαδικασία περιείχε πολλές απώλειες και τραυματισμούς που με έκαναν να αισθάνομαι καταθλιπτικά. Περπάτησα προς την αρχή της γέφυρας, όπου θα έβρισκα το ξεκίνημα της κομητείας. Ήθελα να φτάσω στην ακτή και να χαλαρώσω βλέποντας τη θάλασσα και τους μηχανικούς να κάνουν τη δουλειά τους. Απ'ότι φαίνεται όμως, κάτι με περίμενε προτού φτάσω εκεί. Καθώς βάδιζα στον τεράστιο δρόμο που χρησιμοποιούσαν για να μεταφέρουν τους φυλακισμένους, μια μεγάλη ομάδα αντρών φάνηκε στον ορίζοντα. Όλοι μαζί έπιαναν όλο το πλάτος του δρόμου, ενώ περπατούσαν ο ένας δίπλα στον άλλο με κατεύθυνση προς τα μένα. Όταν πλησίασαν αρκετά, κατάφερα να διακρίνω τον αρχηγό της ομάδας και πιο συγκεκριμένα των πειρατών. Μπροστά απ'τους 20 πειρατές προχωρούσε ο Jirou, ο οποίος αφού με βοήθησε στην αποθήκη επέστρεψε στο νησί.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έφτασαν μπροστά μου και ο Jirou με το ίδιο κατσούφικο ύφος, σήκωσε το χέρι του και είπε ένα ξερό "Γεια!"
-Τι έγινε Jirou? Σου συνέβη τίποτα? Ευχαριστώ για τη βοήθεια στην αποθήκη, ήταν πολύτιμη.
-Μην το συζητάς και ναι, μου συνέβη! Κάποιος υποσχέθηκε να μου προσφέρει ένα μπουκάλι ρούμι και να με βοηθήσει να βρω το πλήρωμά μου, αλλά μέχρι στιγμής είναι άφαντος. Μήπως γνωρίζεις κάποιον τέτοιο?
- Εχε.. Εμμ. Ναι.. Όσο γι αυτό... Μαζεύτηκαν πολλά και δεν είχα πολύ χρόνο..
-Πώς είσαι έτσι? Σαν μούμια μοιάζεις.
-Ευχαριστώ πολύ..
-Τώρα που τέλειωσε η εξέγερση κι οι αγαπητοί φρουροί της Κυβερνήσεως ΠΗΡΑΝ ΠΟΔΙ!!! Μπορείς να κεράσεις το πλήρωμά μου κι εμένα λίγο ρούμι. Ε?
-Δυστυχώς δεν μπορώ να αρνηθώ. Αν γνωρίζεις κάποιο μπαρ εδώ κοντά, οδήγησε με.
Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του και αφού ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του, είπε: Κάποια άλλη φορά ίσως. Δεν υπάρχει μπαρ εδώ. Σου ακούγεται λογικό να υπάρχει κάτι τέτοιο σε αυτό το μέρος!?
-Εεε.. Όχι
-Λοιπόν Kuran, σε αποχαιρετώ. Χάρηκα για τη γνωριμία μας. Φεύγω για τη Μεγάλη Γραμμή. Ελπίζω να συναντηθούμε και πάλι στο μέλλον.
-Κι εγώ το ελπίζω. Θα σου χρωστάω αυτό το κέρασμα! Τα ξαναλέμε εκεί!
Και με τα λόγια αυτά, ο Jirou με το πλήρωμά του άλλαξαν κατεύθυνση και κίνησαν προς την ακτή, όπου θα έφευγαν προς τη Μεγάλη Γραμμή.

Έμεινα να τους χαζεύω λίγο καθώς έφευγαν. Ήθελα τόσο να ακολουθήσω το παράδειγμά τους και να πάω κι εγώ σε ένα τέτοιο μέρος. Ακούγονταν πολλοί θρύλοι για τη Μεγάλη Γραμμή. Λεγόταν ότι οι ισχυρότεροι άνθρωποι του κόσμου, πειρατές, ναυτικοί, κυνηγοί, ακόμη και επαναστάτες βρίσκονταν συγκεντρωμένοι εκεί. Παρ'όλα αυτά, γνώριζα ότι ήμουν πολύ αδύναμος ακόμα για μια τέτοια δοκιμασία. Είχα θέσει πολλές φορές τη ζωή μου σε κίνδυνο, αλλά εάν έπλεα προς εκείνο το μέρος , απλά με καταδίκαζα. Έτσι, χώνεψα την ιδέα ότι θα αργήσω να μπω στη Μεγάλη Γραμμή. Τώρα το μόνο που χρειαζόμουν ήταν να ετοιμαστεί το καράβι μου και να πλεύσω προς το τελευταίο νησί της East Blue. Το τελευταίο και πιο απόμακρο που δεν είχα ακόμα επισκεφθεί, το Mirror Ball Island. Τότε ήταν που θυμήθηκα πώς είχα ακόμη μια υποχρέωση σε αυτό το νησί. Κατευθύνθηκα λοιπόν προς τη βάση μας για να εκφράσω άλλη μια επιθυμία μου στον ηλικιωμένο επαναστάτη, του οποίου το όνομα δεν είχα μάθει καν.

Ο περίπατος ήταν σύντομος μιας και δεν είχα απομακρυνθεί πολύ. Πέρασα την είσοδο και στο βάθος της βάσης όπου υπήρχε η μεγάλη αίθουσα που γίνονταν οι συνεδριάσεις, βρήκα το άτομο που αναζητούσα. Ο άντρας συζητούσε με τρεις άντρες και όταν με είδε μου έκανε νόημα να πάω κοντά του.
-Kaname, αυτοί είναι οι μηχανικοί που θα επισκευάσουν το πλοίο σου. Θα πάνε αμέσως, γιατί απ'ότι κατάλαβα βιάζεσαι να φύγεις.
-Η αλήθεια είναι πώς ναι. Για πρώτη εξέγερση, ήταν αρκετά επιβαρυντική...
-Σε καταλαβαίνω. Όλοι μας τα έχουμε περάσει. μου είπε σκουντώντας με στον ώμο.
Οι μηχανικοί με χαιρέτησαν και πήγαν προς την ακτή για να πιάσουν δουλειά, ενώ ο άντρας πήγαινε να τους ακολουθήσει.
-Εμμ.. Πριν φύγετε, θέλω να σας ζητήσω μια ακόμα χάρη.
-Πες μου.
-Θέλω το σήμα των επαναστατών πάνω μου. Θέλω να υπάρχει απόδειξη ότι είμαι επαναστάτης.
Ο επαναστάτης γέλασε και μου είπε: Φυσικά νεαρέ. Θα βρεις μια παρέα επαναστατών κοντά στην ακτή. Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν.
Αφού τον ευχαρίστησα, κίνησα προς την ακτή για να τους βρω και επιτέλους να αποκτήσω κι εγώ τον κόκκινο δράκο στο σώμα μου.

Δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι να φτάσω. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη, καθώς έβλεπα πολλούς πρώην φυλακισμένους να κατασκευάζουν απ'την αρχή την συνοικία. Όπως είπε ο επαναστάτης, βρήκα αυτούς που ζητούσα στην αρχή της γέφυρας. Μια μικρή ομάδα αντρών επιτηρούσε την περιοχή και ταυτόχρονα ανίχνευε τον ωκεανό για τυχόν απροσκάλεστους επισκέπτες. Όταν με είδαν μου έγνεψαν και έφτασα κοντά τους.
-Γεια σας σύντροφοι! Θα ήθελα μια χάρη.
-Φυσικά αδερφέ, πες μας σε τι μπορούμε να βοηθήσουμε.
-Θέλω να έχω έναν κόκκινο δράκο στο δεξί μου μπράτσο. Μια απόδειξη ότι είμαι επαναστάτης.
-Φυσικά. Σε έστειλε ο Jin?
-Ο Jin? Ένας ηλικιωμένος επαναστάτης μου είπε να έρθω σε σας. Δε ρώτησα το όνομά του..
-Ναι αυτός είναι. Λοιπόν, πονάει λιγάκι και πρέπει να ξέρεις ότι αφού αποτυπωθεί πάνω σου, δε φεύγει μετά. Είναι εμπόδιο σε μερικές αποστολές όμως.
-Το χω σκεφτεί. Γι αυτό λέω να το κάνετε στο δεξί μου μπράτσο που δεν είναι πολύ εκτεθειμένο.
-Πολύ καλά. Ακολούθησε τον Cody στο πλοίο που έχει τα ανάλογα εργαλεία.
Έτσι ακολούθησα έναν επαναστάτη περίπου στα ίδια κυβικά με μένα σε ένα απ'τα πολλαπλά καράβια που είχαν αράξει μπροστά στη γυαλιστερή άμμο.

Με οδήγησε σε μια καμπίνα που υπήρχαν κάποια περίεργα εργαλεία και ένα κόκκινο υγρό.
-Να ξέρεις θα πονέσει λιγάκι. Πρέπει το υγρό να εισχωρήσει βαθιά στο δέρμα σου για να μη ξεθωριάσει με το πέρασμα του χρόνου.
-Κανένα πρόβλημα. Πόσο πιο οδυνηρό μπορεί να είναι απ'το να σου γδέρνουν την πλάτη?
-Πράγματι. είπε γελώντας.
Αφού απολύμανε τα εργαλεία ξεκίνησε να κάνει μικρές και μεγάλες τομές στο δεξί μου μπράτσο, οι οποίες με ενοχλούσαν και άλλες μου προξενούσαν πολύ πόνο. Όταν τελείωσε με τις τομές, άρχισε να περνάει πάνω απ'αυτές το υγρό, το οποίο άρχισε να εξαπλώνεται και να παίρνει σχήμα δράκου σιγά σιγά.
Η όλη διαδικασία διήρκεσε σχεδόν μια ώρα, αλλά βλέποντας το αποτέλεσμα κατάλαβα ότι άξιζε την αναμονή. Ευχαρίστησα τον Cody και αφού χαιρέτησα την ομάδα των επαναστατών που με βοήθησε, κατευθύνθηκα προς το σημείο που είχα αφήσει το πλοίο μου. Όπως είχε πει ο Jin, το είχαν μετακινήσει στην άκρη της παραλίας, όπου και ακουγόταν ο χαρακτηριστικός ήχος των σφυριών. Χωρίς να χάσω χρόνο, ανέβηκα στο κατάστρωμα και προσέφερα όση περισσότερη βοήθεια μπορούσα στο έργο των μηχανικών. Η αλήθεια είναι ότι λόγω της κατάστασής μου δεν έκανα και πολλά, αλλά φάνηκαν να εκτιμούν την προσπάθειά μου.
Εν τέλει, μετά από περίπου 4 ώρες κοπιαστικής δουλειάς, το πλοίο ήταν έτοιμο να σαλπάρει και μαζί του κι εγώ. Ευχαρίστησα τους μηχανικούς και ελέγχοντας για τελευταία φορά το καράβι, άνοιξα τα πανιά και κάτω απ'το ηλιοβασίλεμα ξεκίνησα το ταξίδι μου προς το Mirror Ball Island, που είχα υπολογίσει πως θα μου έπαιρνε περίπου 1 εβδομάδα. Δε με ενδιέφερε όμως. Έπλεα για άλλο ένα νησί, αφού είχα ολοκληρώσει επιτυχώς την πρώτη μου επανάσταση. Το μόνο που ήλπιζα, ήταν ότι σε εκείνο το νησί δε θα χρειαζόταν να πολεμήσω κανέναν.

[Τέλος]

Όνομα: Kuran Kaname
Haki Points: -
Player of the Month Points: 7
Beli: 47.000
Bounty/Fame Points: 8.000.000