[Τέλος] It's A Pain... [Part 2]

Link προηγούμενης ιστορίας:

Περίληψη Προηγούμενων:

Φόρεσα τα ρούχα μου, ένα προς ένα και τοποθέτησα τα πιστόλια μου στις ειδικές θήκες που είχε η νέα μου εμφάνιση. Έλεγξα τα αποθέματά μου από σφαίρες και έβαλα το θηκαρωμένο σπαθί στο ύψος της μέσης, μέσα από την ζώνη. Σε μία από τις τσέπες μου, βρήκα το ειδικό κάλυμμα ματιού, φτιαγμένο για εμένα προσωπικά. Το κοίταξα και το έσφιξα στην γροθιά μου. Το ξαναέχωσα στην ίδια τσέπη και ετοιμάστηκα για να φύγω. Κοίταξα την Shizuku και της έκλεισα το μάτι, αποδίδοντάς της ένα γεμάτο χαμόγελο. Μπορεί να ήταν μικρή σε ηλικία αλλά είχε πολύ μυαλό. Ήθελα πολύ να την ευχαριστήσω για όλα όσα έχει κάνει για εμένα. Μετά από την μάχη θα έβρισκα την ευκαιρία. Της γύρισα πλάτη και απλά σήκωσα το χέρι μου ως ένδειξη χαιρετισμού. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω. Υπήρχε αρκετός κόσμος στους δρόμους, όλοι τους έτοιμοι να εκκενώσουν την πόλη και να καλυφθούν από την επερχόμενη επίθεση. Δεν θα άφηνα κανέναν να πειράξει την πόλη αυτή. Αφού σιγουρεύτηκα πως ήμουν έτοιμος, έβαλα τα άσπρα γάντια μου. Πάντα, όταν χρησιμοποιούσα τα πιστόλια μου, τα έβαζα για να σιγουρευτώ ότι ποτέ δεν θα έχανα αν χρησιμοποιούσα τα αγαπημένα μου όπλα. Και ο μόνος τρόπος για να χάσεις όταν έχεις τέτοια όπλα είναι να σε φτάσει ο εχθρός και να σου προκαλέσει έστω και λίγη ζημιά ή εάν σε πετύχαιναν από μακριά με σφαίρα.

Το αίμα που θα έβαφε τα γάντια θα μου έδινε να καταλάβω πως έχασα μία μάχη και θα ήμουν σίγουρος πως αυτή η ήττα συνέβη από άτομο που με πλησίασε, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να με πετύχει κάποιος με όπλο από τόση μακρινή απόσταση που πάλευα. Θα μάθαιναν κατά την διάρκεια της μάχης. Τα πιστόλια μου ήταν τρομαχτικά δυνατά. Χρησιμοποιούνταν και για μεγάλες αποστάσεις αλλά και για μικρές. Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν τραγικό αν μία σφαίρα μου πετύχαινε κάποιον σε απόσταση ενός μέτρου. Περιεργάστηκα το μέρος τριγύρω μου. Όλα τα σπίτια ήταν ψηλά και έδιναν μία καλή άποψη αν βρισκόσουν στην κορυφή τους. Πλησίασα περισσότερο το μέρος του λιμανιού και τότε είπα να πάρω θέση. Με το πόδι μου, έσπασα την ξύλινη πόρτα ενός σπιτιού και μπήκα μέσα. Ανέβηκα τις σκάλες μέχρι που έφτασα στην οροφή. Ευτυχώς για εμένα, όλα τα σπίτια στην γειτονιά εκείνη, είχαν περίπου ίδιο ύψος και βρίσκονταν σχεδόν κολλητά μεταξύ τους, άρα η μετακίνησή μου μεταξύ τους δεν θα ήταν τόσο δύσκολη. Το πρώτο μου άλμα από την μία ταράτσα σε μία άλλη σηματοδότησε την αρχή του πολέμου, καθώς την ίδια στιγμή ακούστηκε η πρώτη κανονιά. Κοίταξα στην θάλασσα και το θέαμα με συγκλόνισε.

Τουλάχιστον 10 πειρατικά πλοία γεμάτα το καθένα με πληρώματα βρίσκονταν λίγο πιο πίσω από τα αγκυροβολημένα εμπορικά. Οι κανονόμπαλες στόχευαν αρχικά τον δρόμο του λιμανιού. Σχεδίαζαν να τον καταστρέψουν μάλλον για να έχουν το πεδίο ελεύθερο και να τα ληστέψουν μέσω καραβιών. Τα τρία τουλάχιστον από αυτά είχαν αυτή τη δουλειά. Η πορεία τους παρέκλεινε σιγά σιγά από τα υπόλοιπα. Υπήρχε μικρός αριθμός πειρατών σε αυτά τα τρία. Θα έριχναν άγκυρα λίγο πριν το τέλος του λιμανιού, εκεί όπου υπήρχαν τα μικρά πλοία και τα καϊκια. Δεν θα προκαλούσαν ζημιά εκείνοι. Η οικονομία του νησιού δεν με ενδιέφερε τόσο, όσο η ασφάλεια της πόλης. Αν οι κυνηγοί έχαναν την μάχη, τότε οι πειρατές θα έλεγχαν το νησί και θα άπλωναν τις βιαιότητές τους παντού. Θα κινδύνευαν όλοι. Κοίταξα τα υπόλοιπα πλοία τους. Φαίνεται πως δεν είχαν αρκετά πυρομαχικά. Οι κανονιές είχαν περιορισμό... μία ανά πλοίο. Ο κεντρικός δρόμος είχε αδειάσει. Αναρωτιόμουν πότε θα έκαναν την κίνησή τους οι κυνηγοί. Αφού πλησίασα ακόμα περισσότερο στο λιμάνι, πρόσεξα έναν ελεύθερο σκοπευτή, ξάπλα σε μία ταράτσα, που κοιτούσε κατευθείαν, χωρίς άλλο εμπόδιο, στο λιμάνι.

Περπάτησα ήσυχα δίπλα του χωρίς να θέλω να τον κάνω να με καταλάβει. Ήξερα πόσο δύσκολη ήταν η δουλειά του και πόση συγκέντρωση χρειαζόταν. Εξερεύνησα πλέον καλύτερα το μέρος, μιας και βρισκόμουν φάτσα-κάρτα με τους εχθρούς. Οι κυνηγοί βρίσκονταν στους παράλληλους δρόμους, κάθετους προς τον κεντρικό, σε ομάδες. Προνόησαν για τις αρχικές επιθέσεις εξ'αποστάσεως και δεν θέλησαν να χάσουν δυναμικό. Το πρώτο πλοίο έριξε άγκυρα μπροστά από ένα σημείο το οποίο είχε καταστραφεί από κανονόμπαλα. Έριξαν μία μεγάλη σανίδα και άρχισαν να περπατούν πάνω της. Ξεχύθηκαν στον δρόμο πριν καλά καλά το καταλάβει κανείς. Την ίδια τακτική ακολούθησαν και τα υπόλοιπα πλοία, τα οποία, το ένα μετά το άλλο, "εφοδίαζε" τον αρχικό αριθμό εχθρών. Τέλος, αφού όλοι τους είχαν μαζευτεί εκεί, από το αρχικό πλοίο, ξεπρόβαλαν τρία άτομα με αρκετά μεγάλη παρουσία. Μπορούσες να καταλάβεις από την αύρα τους ότι δεν βρίσκονταν σε ίδια επίπεδα με τους υπόλοιπους. Οι τρεις καπετάνιοι τους δηλαδή. Ο μεσαίος, πιο επιβλητικός με τέτοια μπυροκοιλιά και μούσι χτύπησε το κοντάρι του στο κατάστρωμα και έκανε τους πάντες να ησυχάσουν. Τότε άρχισε να μιλάει.

Εγώ απλά έβγαλα το κάλυμμα και το έδεσα μέσω των μικρών αλυσίδων, γύρω από το κεφάλι μου. Το αριστερό μου μάτι πλέον δεν έβλεπε τίποτα, επικεντρώνοντας την όρασή μου στο δεξί. Έβγαλα τα δύο μου πιστόλια από τις θήκες τους και έλεγξα για άλλη μία φορά τις σφαίρες μου. Οι σφαίρες ήταν αποθηκευμένες σε σημείο πάνω στην φορεσιά μου που φαινόταν σαν κορδέλα. Υπήρχαν δύο τέτοιες κορδέλες, γεμάτες σφαίρες για να γεμίσω όταν μου τελείωναν. Το περίεργο αλλά και εξαιρετικό πάνω στα όπλα ήταν, ότι με τις κορδέλες αυτές, αν σύνδεε κανείς την ελεύθερη άκρη με το κάτω μέρος της λαβής τους τότε με μία μικρή κίνηση κατακόρυφα προς τα κάτω με τα όπλα ανάποδα, οι σφαίρες από τις κορδέλες θα γλιστρούσαν μέσα στον γεμιστήρα. Κερδίζω έτσι χρόνο από το να αλλάζω συνεχώς σφαίρες. Σήκωσα το δεξί μου όπλο και το έφερα προς το μέρος των τριών αρχηγών. Μπορεί όλος αυτός ο χρόνος να σκούριασε τις ικανότητές μου με το σπαθί, αλλά τα πιστόλια μου είναι σαν ποδήλατα. Δεν ξεχνώ ποτέ πως να τα χειριστώ. Στάθηκα και άκουσα τον λόγο του.
-...άρα από εδώ και στο εξής, αν παραδοθείτε και μας δώσετε τον πλούτο του νησιού, δεν θα σας σκοτώσουμε και δεν θα σας ξαναπειράξουμε. Είναι αρκετά απλή συμφωνία που όλοι βγαίνουμε κερδισμένοι. Τι λε--
-Τέλος χρόνου!
Ο ήχος από ένα πιστόλι, επανέφερε την απόλυτη ησυχία σε ολόκληρη την πόλη. Την ίδια στιγμή, ο χοντρός καπετάνιος έπεσε στο κατάστρωμα με μία νέα τρύπα ανοιχτή στο μέτωπο. Φύσηξα τον καπνό από το πιστόλι μου και περίμενα τις αντιδράσεις τους.

Με την καινούρια εμφάνιση και τα πιστόλια:

Όλοι οι πειρατές κοίταξαν προς το μέρος του και απόρησαν. Μικροψίθυροι ξεκίνησαν ανάμεσά τους, ανεβάζοντας τα αίματα. Αφού κοίταξαν τριγύρω τους με εντόπισαν επιτέλους. Με έδειξαν στον αέρα και είχα όλα τα κεφάλια να με κοιτάζουν. Ο ελεύθερος σκοπευτής από δίπλα μου είχε γουρλώσει τα μάτια του. Δεν με είχε καταλάβει όση ώρα ήμουν δίπλα του και ο ξαφνικός πυροβολισμός ενός τόσο δυνατού όπλου ένα με δύο μέτρα μακριά από τα αυτιά του τον τράνταξαν. Είχε τρομάξει αρκετά, σε σημείο που έτρεμε. Οι κυνηγοί έκαναν το ίδιο με τους πειρατές. Νόμιζαν αρχικά ότι κάποιος δικός τους είχε σκοτώσει τον αντίπαλο καπετάνιο αλλά μετά συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν δώσει διαταγές για κάτι τέτοιο. Ένιωσα κάπως αμήχανα, έχοντας όλα τα βλέμματα του πολέμου πάνω μου. Συνήθως δεν ήμουν ο πρώτος που ξεκινούσε μία μάχη αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση το θεώρησα κρίσιμο. Ένας στους τρεις καπετάνιους, νεκρός. Το ηθικό και η ψυχή των εχθρών, κατεβασμένα. Είχαμε ήδη το πάνω χέρι στην μάχη μπροστά στο λιμάνι. Δεν ήξερα όμως πως θα εξελιχθεί αυτό με τα υπόλοιπα πλοία που άραξαν λίγο πιο μακριά. Θα τα βλέπαμε όλα στην συνέχεια.
-Mayuriii! Επιτεθείτε επιτέλους! Νιώθω άβολα με τόσα μάτια πάνω μου! Και βαριέμαι να το παίξω ήρωας και κουλ αυτή τη στιγμή!

Σίγουρος ότι η φωνή μου ακούστηκε παντού, σημάδεψα και πάλι το πλήθος. Όπλισα σιγά σιγά και τότε άρχισα να πατάω μανιωδώς τις σκανδάλες, πυροβολώντας όπου βρισκόταν πειρατής. Οι σφαίρες έφτασαν όλες στον στόχο τους και σκότωσαν τους ανάλογους αριθμούς εχθρών. Πολλοί από αυτούς άρχισαν να φωνάζουν και να θυμώνουν. Άλλοι έβγαλαν τα μουσκέτα τους και τα τουφέκια σε μία προσπάθεια να με πετύχουν. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, εγώ είχα σταματήσει την μελωδία του θανάτου που έβγαζαν τα πιστόλια. Διάφορες αντίπαλες σφαίρες έφταναν μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο πάνω στο κτήριο. Έσπαζαν τζάμια και κατέστρεφαν τους τοίχους με τρύπες.
-Πφφ, καμία βολή σας δεν πρόκειται να φτάσει στο ύψος που βρίσκομαι. Τα όπλα σας δεν επαρκούν και επίσης έχετε το μειονέκτημα να πυροβολείτε προς τα πάνω, ενώ εγώ επωφελούμαι από το ύψος αυτό και οι επιθέσεις μου ενδυναμώνονται. Αλλά βαριέμαι να σας εξηγώ πως η δύναμη της βαρύτητας λειτουργεί άρα απλά θα σας εκτελέσω έναν προς έναν.
Ετοίμασα ξανά τα πιστόλια μου. Είχα βάλει το πόδι μου πάνω σε ένα μικρό ύψωμα, που έμοιαζε με πεζούλι. Ακριβώς πάνω σε αυτό το ύψωμα έφτασε και μία σφαίρα, διαλύοντας το τσιμέντο και τα τούβλα που το δομούσαν. Έμεινα έκπληκτος με την δύναμη της βολής αυτής και έστρεψα το βλέμμα μου στην κατεύθυνση από την οποία ήρθε.

Κρυμμένος πίσω από κάτι βαρέλια, πάνω σε ένα από τα πλοία που έριξαν άγκυρα κοντά στο μέρος μου βρισκόταν ένας τύπος με ένα τεράστιο όπλο. Ότι ακριβώς είχε και ο ελεύθερος σκοπευτής στο πλάι μου. Η συγκέντρωση που είχα αφιερώσει στην όρασή μου, πιο συγκεκριμένα στο ανοιχτό μάτι με άφηνε και έβλεπα σε τέτοιες αποστάσεις χωρίς μεγενθυτικό φακό. Είχε κρυφτεί αρκετά καλά μπορώ να πω, δεν τον πρόσεχες αν δεν εστίαζες εκεί. Τον θεώρησα το μόνο άτομο που μπορούσε να με πειράξει σε αυτό το σημείο. Έκανα την χάρη στον διπλανό μου να τον αποτελειώσει. Ήλπιζα να είχε αρκετή προπόνηση ώστε να τον πετύχει χωρίς να χάσει ευκαιρία.
-53 μοίρες δυτικά, πάνω στο κατάστρωμα, τρίτο βαρέλι δίπλα από το κατάρτι. Όλος δικός σου όταν σου δώσω το σήμα.
Επέβλεπα όλη του την προσπάθεια να βρει τον στόχο που του ανέθεσα. Του πήρε τρία δευτερόλεπτα... ήταν αργός. Περίμενα μέχρι ο θαλασσινός αέρα να κοπάσει σχετικά για να μην αποτρέψει την πορεία της βολής του. Παράλληλα έλεγχα τον αντίπαλο σκοπευτή. Είχε αργό όπλο. Ο τρόπος όπλισης είχε ένα χρονικό περιορισμό. Άγγιζε τα 4 δευτερόλεπτα. Η επαναφορά του στόχου του, πάνω μου υπολόγισα ότι θα του έπαιρνε άλλο 1 δευτερόλεπτο. Ο σύμμαχός μου δηλαδή είχε άλλο 1 δευτερόλεπτο αν υποθέσουμε ότι βρήκα τον αντίπαλο και ενημέρωσα τον δικό μου μέσα σε 1-2 δευτερόλεπτα.

Δυστυχώς για τον φίλο μου, ο αέρας δεν είχε σταματήσει έστω και λίγο. Και το κακό ήταν ότι θα έπεφτε κάθετος πάνω στην πορεία της σφαίρας. Θα το ρίσκαρα.
-Tango...
Με λίγη τύχη θα συμπλήρωνα την φράση, αφού τον έβλεπα νεκρό. Η σκανδάλη ακούστηκε να πατιέται και ένα μεγάλο "μπαμ" ακούστηκε για άλλη μία φορά. Στην δεδομένη περίπτωση, μόνο στα αυτιά μου καθώς οι πειρατές είχαν ξεσπάσει σε κραυγές μάχης και άρχισαν να προχωρούν προς τις ομάδες κυνηγών. Κοίταξα τον εχθρό, ο οποίος με το που πέρασε το μάτι του μέσα από το σκόπευτρο και είδε τον δικό μου να πυροβολεί προς το μέρος του καλύφθηκε αφήνοντας το όπλο του να πέσει κάτω. Η σφαίρα χτύπησε πάνω σε ένα από τα βαρέλια ένα μέτρο μακριά. Η τρύπα που άφησε πίσω, άρχισε να βγάζει μία γκρίζα σκόνη. Ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη μου καθώς είδα σιγά σιγά να βγαίνει καπνός από εκείνη, ανηφορίζοντας προς την τρύπα. Ο αντίπαλος σηκώθηκε κατευθείαν μόλις κατάλαβε πως αστοχήσαμε. Έτσι νόμιζε. Με σημάδεψε και είδε καθαρά το χαμόγελό μου. Το επόμενο δευτερόλεπτο, τα βαρέλια ανατινάχτηκαν, πυροδοτώντας μία σειρά εκρήξεων στο κατάστρωμα του πλοίου. Τυλίχθηκε ολόκληρο στις φλόγες τραβώντας την προσοχή όλων.

Για καλή μας τύχη, τα πλοία βρίσκονταν κοντά το ένα στο άλλο, άρα ήταν σχεδόν σίγουρο ότι η φωτιά θα εξαπλωνόταν. Οι κυνηγοί, με εντολή του αρχηγού τους, όρμησαν στους πανικοβλημένους εχθρούς αμέσως. Οι πρώτες κλαγγές των σπαθιών ακούστηκαν, ενώ μπορούσες να νιώσεις τον φόβο και των δύο παρατάξεων. Οι πειρατές είχαν χάσει ήδη έναν καπετάνιο μαζί με ένα πλοίο και έμελλε να χάσουν και δεύτερο. Έστρεψα το βλέμμα μου προς τους δύο εναπομείναντες καπετάνιους. Είχαν εξαφανιστεί. Έψαξα όλο το πεδίο μάχης από κάτω μου προς εύρεσή τους αλλά τίποτα. Υπήρχε άραγε πιθανότητα να έτρεξαν? Δεν απέκλεισα την επιλογή αυτή και ξανακοίταξα το πλήθος κάτω στους δρόμους. Σήκωσα τα όπλα και ξεκίνησα πάλι να σπέρνω τον θάνατο. Δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι που τελείωσαν οι σφαίρες μου. Εκμεταλλεύτηκα το ειδικό σύστημα του γεμιστήρα του κάθε πιστολιού μου και κατεβάζοντας τα όπλα μου προς τα κάτω, γέμισαν εντελώς. Ο δεύτερος γύρος ξεκίνησε όπως τελείωσε και ο πρώτος. Ώρες ώρες έριχνα μισές ματιές στα τρία "διαφορετικά" πειρατικά πλοία που βρίσκονταν αλλού. Τίποτα το περίεργο μέχρι που παρατήρησα κίνηση σε ένα από αυτά. Φυσικά η όρασή μου δεν έφτανε εκεί. Τράβηξα το μακρύ όπλο του διπλανού μου και χρησιμοποίησα τον μεγενθυτικό του φακό. Δεν πίστεψα σε αυτό που αντίκρισα. Έτρεξα χωρίς να χάσω χρόνο προς τις σκάλες που οδηγούσαν στο ισόγειο.

Τα κατέβηκα τρία τρία, σε έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο. Βγαίνοντας από την πόρτα, βρέθηκα ανάμεσα στην βίαιη μάχη των παρατάξεων. Προσπέρασα τις πίσω γραμμές των κυνηγών και σιγά σιγά άρχισα να εμπλέκομαι μέσα στις προσωπικές μάχες, αν μπορούσες να τις χαρακτηρίσεις προσωπικές και όχι... "βάρα ότι κινείται". Τοποθέτησα το πιστόλι στο αριστερό μου χέρι πίσω στην θήκη του και τράβηξα το σπαθί μου. Σε τέτοιες καταστάσεις, δεν είναι και τόσο σοφό να μην χρησιμοποιείς κάτι ώστε να αμύνεσαι και τα πιστόλια δεν έκαναν γι'αυτή την εργασία. Απέκρουσα αμέτρητο αριθμό επιθέσεων που θα μου στερούσαν την ζωή. Όλος ο πανικός όμως κατάλαβα ότι δεν θα με έβγαζε πουθενά. Περνούσε αρκετός χρόνος μόνο και μόνο να να προωθηθώ 2-3 μέτρα. Το να πηδήσω από οροφή σε οροφή ήταν βατό μέχρι ένα σημείο. Το μόνο μου εμπόδιο θα ήταν το άλμα, όταν από κάτω περνούσε δρόμος. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγω εύκολα από εδώ ήταν τα καράβια τους. Στράφηκα προς την κοντινότερη σανίδα. Στην διαδρομή μου προς αυτή είδα τον Hakusho. Ήταν ο πιο αδύναμος κυνηγός στο νησί. Ακόμα αναρωτιέμαι πως μπήκε σε αυτήν την μάχη. Είχα παλέψει πολλές φορές μαζί του και έτσι είχαμε αναπτύξει μία φιλία άλλου επιπέδου. Είχα καιρό να τον δω αλλά δεν σταμάτησα για να του πω "γειά". Που να ήξερα ότι δεν θα είχα άλλη ευκαιρία. Το επόμενο δευτερόλεπτο, ένα σπαθί καρφώθηκε στο στήθος του και διαπέρασε την πλάτη του.

Ο θυμός με κυρίεψε στιγμιαία μέχρι να βρω την εσωτερική μου ισορροπία. Μπορεί να μην ήταν ο μόνος που πέθαινε αλλά ο συγκεκριμένος είχε τον σεβασμό μου. Δεν με νίκησε ποτέ σε μονομαχία και μπορούσα καθαρά να νιώσω το πείσμα του κάθε φορά. Προσπαθούσε... Κοίταξα τον υπαίτιο πειρατή. Έβγαλε το σπαθί του από τον πεσμένο κυνηγό και άρχισε να χοροπηδά από την χαρά του.
-Oi! Εσύ, βρομιάρη! Χάρηκες που σκότωσες κάποιον σε πόλεμο? Πρέπει να είσαι διανοητικά καθυστερημένος...
Πέτυχα νεύρο. Όρμισε πάνω μου με το σπαθί σηκωμένο ψηλά. Έφτασε στο 1 μέτρο και τότε εγώ, με μία αστραπιαία κίνηση, σήκωσα το πιστόλι μου και το έφερα μόλις λίγα εκατοστά πριν το πρόσωπό του. Εκείνο παραμορφώθηκε από τον φόβο και την σύγχυση. Ήταν λίγες οι φορές που είχα αποφασίσει να πυροβολήσω κάποιον με τα πιστόλια μου από τέτοια απόσταση. Φοβόμουν να ανταμώσω το αποτέλεσμα στο σώμα του, γι'αυτό. Η σκανδάλη πιέστηκε μέχρι τέλους, αποδίδοντας στον αντίπαλό μου την δικαιοσύνη μου. Γύρισα ταυτόχρονα το κεφάλι μου μακριά από τον ίδιο. Με την άκρη του ματιού μου πρόσεξα πως όλοι όσοι ήταν γύρω, είχαν σοκαριστεί. Ανέβηκα γρήγορα την ξύλινη σανίδα και τέλος, πριν χαθεί από το οπτικό μου πεδίο το πτώμα του, παραδόθηκα στην περιέργειά μου. Το θέαμα μου κατέστρεψε την όρεξη...

Από όλες τις βιαιότητες που είχαν συναντήσει τα μάτια μου, οι συγκεκριμένες από το όπλο μου έφταναν στην κορυφή. Το πτώμα του, πεσμένο στο έδαφος, ήταν αποκεφαλισμένο. Η ορμή και η δύναμη της σφαίρας εξαύλωσε το πρόσωπό του εντελώς, αφήνοντας πίσω μόνο μερικά σημεία του δέρματος στα άκρα να εξέχουν. Πίσω από εκείνο το τερατούργημα, βρισκόταν άλλος ένας νεκρός πειρατής, που η ίδια σφαίρα έτυχε να διαπεράσει. Άφησα έναν αναστεναγμό και συνέχισα τον δρόμο μου. Πήδηξα από το κατάστρωμα του ενός πλοίου, στου άλλου μέχρι που ένας εκωφαντικός ήχος με έκανε να ρίξω ματιά στον ουρανό πίσω μου. Ήταν ο ήχος του ξύλου που έσπαγε. Το κατάρτι του πλοίου που καιγόταν, έσπασε από την δύναμη της έκρηξης και άρχισε να πέφτει. Η πορεία του συνιστούσε ότι θα έπεφτε ακριβώς πάνω στο ίδιο καράβι με εμένα. Έτρεξα με την ζωή μου να κρέμεται από κλωστές. Τελευταία στιγμή, βούτηξα στο επόμενο κατάστρωμα και θεώρησα πως σώθηκα παρά τρίχα αλλά δεν ήταν έτσι. Το κατάρτι απλώς είχε μπλεχτεί κάπου για λιγοστό χρόνο. Πριν καν προλάβω να σκεφτώ κάτι άλλο, συνέχισε την καταστροφική του πορεία. Δεν προλάβαινα να ξεφύγω ούτε να πηδήξω στο πλάι. Ξαναστηρίχθηκα στην τερατώδη δύναμη των όπλων μου και πυροβόλησα ασταμάτητα το φλεγόμενο κατάρτι. Το σπαθί μου το άφησα να πέσει στο έδαφος, καθώς τραβούσα το δεύτερο πιστόλι. Είχε μετατραπεί σε κάρβουνο άρα είχε χάσει αρκετή από την πυκνότητά του και έτσι ήλπισα να καταστραφεί. Τελικά, έσπασε από τα χτυπήματα στην μέση και αφού το ένα μέρος στάθηκε στο προηγούμενο πλοίο, το άλλο εκσφενδονίστηκε μέσα στην θάλασσα. Ανέκτησα τις δυνάμεις μου και σταμάτησα το τρέμουλο από τον φόβο. Σήκωσα το σπαθί, το έβαλα στην θήκη και έφυγα.

Λεπτά αργότερα, ξέφυγα από την μάχη και ξαναβγήκα στον δρόμο, τρέχοντας προς τον στόχο μου. Είχα όντως την απορία από την αρχή. Όταν πέθανε ο καπετάνιος τους, η θλίψη τους φάνηκε ψεύτικη. Ήταν σαν να πίεζαν τον εαυτό τους να θυμώσει με τον φταίχτη. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα συναισθήματά τους άλλαξαν αμέσως και τότε ξεκίνησε η μάχη. Νόμιζα απλά ότι δεν τον συμπαθούσαν και ότι προσποιούνταν μπροστά στους υπόλοιπους δύο καπετάνιους. Τελικά το δεύτερο συμπέρασμά μου ήταν σωστό. Το άτομο που σκότωσα δεν ήταν ο καπετάνιος τους. Όταν κοίταξα τα καράβια στα οποία πήγαινα τώρα με τον φακό του όπλου του ελεύθερου σκοπευτή, είδα έναν ολόιδιο τύπο σε ένα κατάστρωμα. Είχαν βάλει τσιράκια να μεταμφιεστούν στους ίδιους ώστε να γλιτώσουν την μάχη. Ο φόβος αυτός τους έκανε ακατάλληλους για την θέση τους. Πριν προλάβουν να με εντοπίσουν, βούτηξα στο νερό και κολύμπησα σιωπηλά προς το πρώτο καράβι. Πιάστηκα από την κατεβασμένη άγκυρα και άρχισα να σκαρφαλώνω πάνω. Έλεγξα τον διάδρομο και τότε επιβιβάστηκα. Δεν ήταν κανείς εκεί. Είχαν συγκεντρωθεί όλοι μπροστά και παρατηρούσαν την εξέλιξη του πολέμου. Πήρα τον δρόμο για να βγω από πίσω τους. Κάτι υπήρξε όμως που μου κατέστρεψε το σχέδιο. Κάτι που κανείς δεν θα υπολόγιζε εύκολα. Μπροστά μου πετάχτηκε ένας άντρας κρατώντας σφουγγαρίστρα. Με το που με είδε ούρλιαξε, ειδοποιώντας όλο το πλήρωμα.

-Τςς σκάσε!
Τον χτύπησα με το κάτω μέρος του πιστολιού μου στο κεφάλι ρίχνοντάς τον αναίσθητο. Τον τράβηξα γρήγορα και τον πέταξα μέσα στο δωμάτιο από το οποίο βγήκε, κλείνοντάς του και την πόρτα αφού μπήκα και εγώ μέσα. Δεν υπήρχε φως μέσα πέρα από το λίγο που έμπαινε κάτω από την πόρτα απ'έξω. Άκουσα φωνές ακριβώς έξω και είδα μερικές σκιές να πλησιάζουν. Θα άνοιγαν την πόρτα. Έβαλα τα πιστόλια μου στην θέση τους και ετοιμάστηκα. Το πόμολο της πόρτας έκανε την ίδια να ανοίξει σιγά σιγά. Τότε βρήκα την ευκαιρία και πετάχτηκα έξω, με ανοιχτά τα χέρια μου, παρασύροντας μαζί μου τα δύο πρώτα άτομα που εμφανίστηκαν. Κλείδωσα γρήγορα τα χέρια μου πάνω στον λαιμό τους. Χτύπησαν στο ξύλινο τείχος που περίκλειε το κατάστρωμα. Φάνηκε πως η ορμή που τους είχα δώσει, ανάγκασε τους αυχένες τους να παραδοθούν στην δύναμη και να σπάσουν με έναν αποκρουστικό ήχο. Χωρίς να μπορώ πλέον να ελέγξω την κίνησή μου έπεσα ξανά στην θάλασσα και βυθίστηκα επίτειδες ώστε να μην βρεθώ. Κράτησα την αναπνοή μου και κολύμπησα μέχρι την ακτή. Έβγαλα το κεφάλι μου έξω και είδα τους δύο από τους τρεις καπετάνιους να τρέχουν προς ένα άλλο πλοίο. Ο τρίτος είχε ήδη φτάσει στον τελευταίο καράβι. Γύρω τους υπήρχαν πειρατές για να τους προστατεύσουν.

Υποτιμούσαν τον στόχο μου. Ρίχνοντας μία ματιά στο προηγούμενο καράβι, πρόσεξα πως όλοι είχαν φύγει και είχαν μεταφερθεί σε άλλο. Ήθελαν να ξεφύγουν γιατί φοβόντουσαν μήπως είχα ενισχύσεις. Σημάδεψα τους δύο καπετάνιους και πυροβόλησα μία φορά με κάθε όπλο. Ο ένας έκανε σαν να παραπάτησε και έπεσε στο έδαφος σφαδάζοντας. Ο δεύτερος ξεψύχησε αμέσως, καθώς η σφαίρα τον βρήκε σε ζωτικής σημασίας μέρος. Οι πειρατές, αφού είδαν τις ικανότητές μου με το όπλο διέσπασαν το σύστημα άμυνάς τους και έτρεξαν για την σωτηρία τους. Πριν προλάβουν όμως να ανέβουν πάνω στο πλοίο, εκείνο ξεκίνησε και τους άφησε πίσω. Τρομοκρατήθηκαν, τρελάθηκαν και καταράστηκαν την μοίρα τους. Κοίταξα τον τραυματισμένο καπετάνιο και όπλισα, προκαλώντας του ψυχολογικό πόλεμο. Γούρλωσε τα μάτια του και άρχισε να μουγκρίζει από τον πόνο και τον φόβο.
-Που κατευθύνεται?
Δεν απάντησε και αυτό μου έδωσε αφορμή για να τον βασανίσω λίγο ακόμα. Του κλότσησα με δύναμη την πληγή στο πόδι τόσο άγρια που δάκρυα άρχισαν να σχηματίζονται στα μάτια του.
-ΠΟΥ ΠΑΝΕ!?
-Πάει πίσω στο Cytherea. Εκεί όπου βρίσκεται και το υπόλοιπο πλήρωμά του.
Έβγαλα το σπαθί και με μία κοφτή κίνηση, έκοψα τον τένοντα πίσω από τον αστράγαλο του υγιούς ποδιού του ώστε να μην μπορέσει να ξεφύγει. Τον άφησα εκεί να τον βρουν οι κυνηγοί, εάν νικούσαν την μάχη. Δυστυχώς δεν μπορούσα να τους βοηθήσω άλλο στο κεντρικό μέτωπο του πολέμου...

Κοίταξα προς το μέρος των πειρατών οι οποίοι πλέον με κοιτούσαν άγρια. Λες και ήθελαν να βγάλουν όλη τους την απογοήτευση πάνω μου. Και έτσι έγινε. Τράβηξαν τα όπλα τους ξεχωριστά. Ήταν πέντε άτομα και οι δύο από αυτούς χειρίζονταν τουφέκι. Ήταν πιο εύκολο να με πετύχουν σε τέτοια απόσταση.
-Είναι ήδη πολύ βαρετό να κυνηγώ τον καπετάνιο σας σε ολόκληρη την θάλασσα, αφήστε το να ασχοληθώ μαζί σας. Μην με εμποδίσετε αλλιώς μπορεί να χτυπήσετε... πολύ άσχημα.
Φυσικά ο θυμός δεν τους άφησε να με ακούσουν. Δεν μου άφησαν περιθώριο, απλά επιτέθηκαν όλοι μαζί. Κάρφωσα το σπαθί μου στο λίγο τσιμέντο που υπήρχε εδώ και χρησιμοποίησα για τελευταία φορά τα πιστόλια μου για όσο ήμουν στο νησί. Τα στριφογύρισα αρκετές φορές στα χέρια μου, στηριζόμενα στον δείκτη μου. Αμέσως μετά, αναστέναξα και ξεκίνησε το μαρτύριο των αντιπάλων. Έξι σφαίρες ήταν αρκετές. Ντράπηκα με τον εαυτό μου που αστόχησα αυτή τη μία βολή. Μπορούσα να ρίξω το φταίξιμο στην πλέον ανοιχτή μου πληγή στην πλάτη αλλά βαριόμουν. Όλοι οι εχθροί μου έπεσαν νεκροί. Οι πληγές τους σχημάτισαν μία λίμνη αίματος, η οποία αναμίχθηκε με την άμμο και επεκτάθηκε μέχρι και την θάλασσα. Ήλπιζα ότι η Shizuku θα με συγχωρούσε για την επόμενή μου κίνηση. Έσκισα ένα κομμάτι ρούχο από έναν πειρατή, λευκό για την ακρίβεια και χρησιμοποίησα το αίμα του σε συνδυασμό με τα δάκτυλά μου για να γράψω ένα γράμμα.
-"Κυνηγώ τους εναπομείναντες πειρατές. Μην στείλετε βοήθεια. Πείτε στην Shizuku, αν την ξέρει κανείς σας ότι πέθανα στην μάχη... Takasugi Shinzou!"

Το κλεμμένο πλοίο μου ανοίχτηκε στην θάλασσα...

Τέλος It's A Pain... [Part 2]

Όνομα: Takasuki Shinzou
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 27.000
Bounty/Fame Points: 2.000.000
Παρατηρήσεις: Το μόνο που με χάλασε, ήταν το γεγονός πως όλη η ιστορία ήταν γύρω απο την μάχη. Ωστόσο πήρες παραπάνω απο όσο υπολόγιζα αρχικώς, λόγω πολύ καλών περιγραφών.

(Πλέον ανήκεις στους Μπλε...)