[Tέλος] Το τέλος είναι η μαγεία..

Όνομα Χαρακτήρα:Sebastian M.
Παράταξη:Civilian
Bounty:
Φήμη:
Τίτλος Ιστορίας: Το τέλος είναι η μαγεία
Προηγούμενη Ιστορία(Link):http://www.onepiecegr-rpg.com/t7408-topic

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Μια μέρα ο κύριος Bel  αποφάσισε να επισκεφτεί μια πόλη μάλλον ιδιαίτερη σε ένα νησί μάλλον διαφορετικό.  Κι όσο ταξίδευε σκεφτόταν Κάποιες φορές η  πραγματικότητα μας πετά πάνω στον τοίχο. Χωρίς χώρο για να πάμε δεξιά ή αριστερά, χωρίς πισωγύρισμα, μόνο ένα αδιέξοδο! Μα ακόμη και τότε η ζωή βρίσκει κάποιον τρόπο για να προχωρήσει παραπέρα. Μέχρι που λίγες μέρες μετά έφτασε μπροστά σ' ένα τεράστιο βουνό στη μέση της θάλασσας, θαρρείς πως είχε φυτρώσει εκείνος ο βράχος ή πως κάποιο χέρι μαγικό τον πέταξε εκεί. Και στη μέση του βράχου υπήρχε μια μεγάλη σπηλιά φωτισμένη με μπλε φως, απαλό όπως εκείνες οι αχτίδες που περνούν μέσα από τον πυκνό πάγο στα βόρεια ή σαν εκείνο των νερών στα τροπικά νησιά. Εκεί ο κύριος Bel βρήκε και το λιμάνι που θα άφηνε τη βάρκα του, υπόγειο μα μεγαλειώδες, λαξευμένο πάνω στον σκληρό αιώνιο βράχο. Κι ύστερα προχώρησε μέσα στη δαιδαλώδη σπηλιά που το ανθρώπινο μάτι έχανε το βάθος της μα και το ύψος της, σαν να είχε μπει σε μια κοιλάδα μέσα στο βουνό. Πριν περάσει πολύ ώρα βρήκε έναν διαβάτη φορτωμένο σα το μουλάρι να περνά από δίπλα του βαριανασαίνοντας από τα βάρη της πραμάτειας του.

- Καλέ μου άνθρωπε βλέπω πως χρειάζεσαι βοήθεια! ΜΑ για πες μου για που το βαλες με τόσα πράγματα; Γιατί είναι περίεργο κάποιος να βγαίνει από ένα μέρος άγριο φορτωμένος λες και έλαβε χίλια δώρα!
- Μέρος άγριο;! ΧΑαχαχαχα! Όχι φίλε μου δεν είναι άγριο αυτό το μέρος! Εδώ βρίσκεται η Kashuan , το νησί μέσα στο βουνό! Αν και εδώ ο οι ακτίνες του φωτός φτάνουν ισχνές και αρρωστιάρικες θα βρεις περισσότερα από όσα σε νησιά που ο ήλιος περισσεύει!

Κι ο κύριος Bel αναθάρρησε με τα λόγια του ταξιδιώτη και προχώρησε μέσα στα έγκατα του σπηλαίου γεμάτος περιέργεια για το νησί μέσα στο βουνό και για όσους ζουν σε ένα μέρος σαν κι αυτό.ΚΙ όσο προχωρούσε η σπηλιά αντί να σκοτεινιάζει ήταν πιο φωτεινή, δεξιά και αριστερά περίεργα πετρώματα, πολύτιμα και πολύχρωμα γέμιζαν με όλα τα χρώματα της ίριδος το χώρο και ήταν λες και περπατούσε πάνω στο ουράνιο τόξο!Μεγάλο θαυμασμό ένιωσε τότε ο Sebatian και σκέφτηκε Από όσα έχω γυρίσει, αυτό το μέρος είναι πιο περίεργο μα και θαυμαστό! Μα αυτές του οι σκέψεις ήταν μικρές μπροστά σε αυτό που αντίκρισε λίγες στιγμές αργότερα όταν έφτασε μπροστά σε μια σκάλα, ψιλή και μεγάλη, με σκαλοπάτια πλατιά και σκαλιστά με σχέδια που χανόταν στα ύψη του σπηλαίου. Εκεί στεκόνταν δυο φρουροί με πανοπλίες χρυσές και γυαλισμένες και δόρατα ψιλά και αργυρά.
- Ξένε, καλωσόρισες στο βασίλειο μας, ποιος είναι ο λόγος που σε φέρνει στα μέρη μας;
- Καλώς σας βρήκα! Η τύχη με φερε ως την πόρτα σας και η περιέργεια με οδηγεί πέρα από αυτή!

Τότε οι φρουροί σήκωσαν τα δόρατα τους και άνοιξαν δρόμο στον Bel. Όσο ανέβαινε τη σκάλα συχνά συναντούσε κάποιο διαβάτη φορτωμένο με πετράδια και κοσμήματα να κατεβαίνει γεμάτος χαρά. Και πάνω στο βράχο απέναντι από τα σκαλιά, κάθε μερικά μέτρα έβρισκε εργάτες να σκαλίζουν την πέτρα, σχεδόν σαν να αιωρούνταν στο κενό, έχοντας μικρά κεριά στηριγμένα πάνω στον βράχο ή στα κεφάλια τους, έκαναν τον βράχο να λάμπει στολισμένες με εκατοντάδες μικρά φώτα!

Κι ήταν ψιλή εκείνη η σκάλα, γεμάτη γλιστερά σκαλοπάτια και κακοτοπιές, από τη μια μεριά ο κρύος , σταθερός βράχος οδηγούσε ίσια στην κορυφή, από τη άλλη το αχανές σκοτεινό κενό έχασκε για να σε πάρει στον πάτο μέχρι το τέλος εκεί που δεν φτάνει ούτε η πιο ισχνή ικμάδα φωτός. Μα ήταν τόσο όμορφη εκείνη η διαδρομή που όσες φορές κι αν γλίστρησε, όσες και αν έπεσε στα σκαλοπάτια της, δεν παραπονέθηκε ούτε για μια στιγμή, λες και μια δύναμη τον έσπρωχνε λίγο λίγο, με βήματα μικρά αλλά στέρεα στην κορυφή. Κι όταν έφτασε εκεί.. Ω κανένα θαύμα δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα είδε και λίγες λέξεις μπορούν να προσεγγίσουν το μεγαλείο αυτής της εικόνας. Μια πόλη, ή μάλλον όχι πολλές πόλεις με μια κεντρική μεγαλούπολη έστεκαν εκεί! Μέσα στο βουνό, ολόφωτες, με φώτα σε όλες τις αποχρώσεις του μπλε, με δρόμους μεγάλους, με μαγαζιά και πλατείες, όλα στολισμένα με πετράδια πολύτιμα και φανταχτερά! ΜΑ τίποτα δεν ενθουσίασε τον Bel όσο ο ουρανός Βέβαια δεν ήταν πραγματικός ουρανός, μα πως να περιγράψει κανείς εκείνο τον θόλο; Εκατοντάδες ίσως χιλιάδες φώτα κάθε χρώματος μπερδεύονταν μεταξύ τους όπως έκαναν οι φλέβες των πετρωμάτων και ήταν λες και το σέλας βρισκόταν πάνω από την πόλη.

Και σε τίποτα δεν είχε το νησί να ζηλέψει από τα άλλα γιατί, οι τοίχοι της τεράστιας σπηλιάς ήταν γεμάτοι απο μεγάλα διαμάντια έτσι που οι λιγοστές ακτίνες του ηλίου που έμπαιναν απο το βράχο ανακλούσαν σε αυτά και υπήρχε συνεχώς ένα απαλό φως. Επιπλέον κανείς θα μπορούσε να διακρίνει φλέβες απο χρυσό και ασήμι στο βράχο. Στη μέση της μεγαλύτερης πόλης υπήρχε ένα υπόγειο ποτάμι που ο πάτος του ήταν ασημένιος και χάριζε ένα τόνο διακριτικό και απαλό στο νυχτερινό φως που κατάφερνε να γλιστρήσει από τις σχισμές του βράχου. Μα και όλα τα δημόσια κτήρια ήταν μεγαλοπρεπή ντυμένα με χρυσές και ασημένιες ψηφιδωτές τοιχογραφίες , στολισμένες με πανέμορφους σπάνιους λίθους. Κι όσο περπατούσε κι έβλεπε τους κατοίκους του νησιού τόσο θέριευε  ο θαυμασμός του, γιατί ήταν ντυμένοι με πλουμιστά μεταξωτά ρούχα, σαν να κατάγονταν όλοι τους από γενιά ευγενική. Τόσο που θα λεγε κανείς πως ήταν όλοι τους μόνιμοι θαμώνες σε κάποια βασιλική αυλή, πως τρώγανε και πίνανε σε συμπόσια που μόνο στους μύθους συναντά κανείς, όλα αληθινά εδώ μπροστά στα μάτια του. Μα μόλις έφτασε στη κεντρική πλατεία της μεγαλύτερης πόλης του νησιού,  παρατήρησε πως κάτι υπήρχε, ένα μικρό ψεγάδι που θάμπωνε τη λάμψη αυτού του επίγειου θαύματος..  

Και ήταν κάτι ανεπαίσθητο, κάτι που οι περισσότεροι δεν θα παρατηρούσαν, μια έκφραση κοινή στα πρόσωπα των περαστικών, μια δόση μιζέριας. Λες και όλοι είχαν κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού τους να τους βασανίζει, κάποιο πρόβλημα μεγάλο που όμως χωρούσε ακόμη κάτω από το χαλί. Μα αυτό δεν ήταν αρκετό για να ξεγελάσει τον Bel, έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη πήρε το δρόμο για το σπίτι του κυβερνήτη. Αν συνέβαινε κάτι τότε σίγουρα εκείνος θα το γνώριζε τουλάχιστον, αν δεν ήταν κι αυτός μέρος του προβλήματος. Λίγα λεπτά αργότερα στεκόταν έξω από τα δώματα του άρχοντα εκείνου του νησιού και ήταν κι αυτά μεγαλοπρεπή, επιβλητικά στην όψη, ολοστόλιστα από λίθους σπάνιους, που τους φυλούσαν φρουροί με πανοπλίες σκαλιστές και γυαλιστερές. Εκεί στάθηκε και θαύμασε για λίγο εκείνο το θέαμα και για μια στιγμή ένιωσε μια μικρή νοσταλγία για όσα είχε αφήσει κι ύστερα μια δόση ζήλιας για όσα θα μπορούσε να είχε. ΜΑ ένας φρουρός ήρθε να διακόψει εκείνες τις σκέψεις.
- Ποιός είσαι ξένε; Και τι γυρεύεις εδώ;
- Δεν είμαι παρά ένας ταξιδιώτης που η τύχη με φερε στο νησί σας! Και ήρθα εδώ για να δω τον άρχοντα σου.
- Χχαχαχ. Και θες στ' αλήθεια εσύ, ρακένδυτος, αδύναμος και ταπεινός να δείς τον κυβερνήτη; Τι θα είχε να πει μαζί σου; Γιατί να σε δεχτεί;

Τότε ο Bel ξεχείλισε από θυμό, γιατί δεν είχε συνηθίσει να του μιλάνε έτσι. Δεν μπορούσε βέβαια εκείνος ο φρουρός να ξέρει, ούτε θα χε ιδιαίτερη σημασία αν καταλάβαινε σε ποιόν μιλούσε γιατί είχε κάνει την επιλογή του και ήταν πια ότι έμοιαζε να είναι. Μα ακόμα κι έτσι όταν θύμωνε φαινόταν διαφορετικός, στο πρόσωπο του διαγράφονταν όσα γνώριζε μα και όσα είχε κάνει, ο πόνος όσων είχε βασανίσει, η ανημποριά όσων είχε εξαπατήσει και η ελπίδες όσων είχε προδώσει. Και για άλλη μια φορά βάρυνε η ατμόσφαιρα γύρω τους και φάνηκε στον φρουρό λες και για μια στιγμή στα μάτια του ξένου έλαμψαν δυο φλόγες πεινασμένες και σκοτεινές έτοιμες να κατακάψουν την ίδια του την ύπαρξη.
- Μα ήρθα από πολύ μακριά και αν δεν κάνω λάθος είναι υποχρέωση σου να τον ενημερώσεις για το αίτημα μου. Μάθε λοιπόν πως δεν είναι ασήμαντοι όσοι δεν μοιάζουν σημαντικοί και πες πως ένας ταξιδιώτης από μακριά ήρθε να τον συμβουλέψει για το πρόβλημα του.

Ο φρουρός, ένιωσε προσβεβλημένος και αν μπορούσε θα μαχαίρωνε εκείνο τον αλήτη που είχε μπροστά του, άλλα μούγκρισε και χάθηκε πίσω από τη βαριά πόρτα.
Λίγα λεπτά αργότερα ξαναγύρισε μαζί με έναν άλλο άντρα καλοντυμένο που έμοιαζε να είναι κάποιου είδους γραφιάς ή συμβουλάτορας, εκείνος κοίταξε τον Bel με βαθιά υποτίμηση και είπε.
- Εγώ είμαι ο Daru ο προσωπικός σύμβουλος του κυβερνήτη. Πες μου λοιπόν ξένε για ποιο ζήτημα θες να δεις τον άρχοντά μου;
- Μα είναι φανερό. Θέλω να του μιλήσω για όσα είδα και θαύμασα μα και για κείνα που δεν είδα αλλά κατάλαβα και τον προβληματίζουν.
- Λοιπόν σε ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας για αυτά. Αλλά δεν θα μπορέσει να σε δει κάποιος σήμερα. Αν θες γράψε σε μια λίστα όσα θες και δώσε τα στον φρουρό. Αν υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζουμε ή δεν έχουμε σκεφθεί θα το λάβουμε υπόψιν μας.
- Ωστε τόσο έχετε τυφλωθεί. Που διώχνετε ακόμα και την πιο ανιδιοτελή βοήθεια όταν σας χτυπά την πόρτα.

Ύστερα, ο Bel γύρισε και έκανε να φύγει, αλλά πριν απομακρυνθεί αρκετά κοιταξε ον γραφιά και είπε:
- Μα σύντομα θα δείτε καθαρά γιατί οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες...

Μα τότε ο γραφιάς χλόμιασε απότομα και σκούντηξε τον φρουρό για να προλάβει τον ξένο πριν φύγει.
- Έ! Εσύ! Περίμενε. Γύρνα πίσω, νομίζω ότι κέρδισες μιαν ακρόαση!
Για μια δεύτερη φορά στάθηκαν οι τρείς τους στις πόρτες του ανακτόρου, μόνο που τώρα ο Bel είχε κερδίσει ότι ήθελε, τώρα δεν μιλούσε πια σαν ένας παρίας γιατί τους είχε πείσει πως κάτι γνώριζε. Και ήταν αλήθεια πως είχε καταλάβει πολλά όσο περπατούσε μέσα στην πόλη και γνώριζε πως το πρόβλημα τους, τους έκανε να ντρέπονται και πως τον φώναξαν πίσω όχι για να τον ακούσουν μα για να σιγουρευτούν πως δεν θα άρχιζε να μιλάει.
- Λοιπόν, πες μου όσα θες. Θα τα ακούσω όλα και θα μεταφέρω όσα χρειαστεί στον κυβερνήτη,μα δεν θα τον δεις αυτοπροσώπως, νομίζω είναι λογικό πως δεν μπορεί να τον συναντά όποιος και αν το ζητήσει.Πες μου όμως όσα θες απλά να είσαι σύντομος γιατί και γω πρέπει να ασχοληθώ με πολλά σημαντικά ζητήματα όπως καταλαβαίνεις.
- Εντάξει λοιπόν. Α και νομίζω πως τέτοια ζητήματα πρέπει να συζητιόνται σε δωμάτια κλειστά και ασφαλή. Θα γίνει όμως όπως το επιθυμείς. Ο τόπος σας είναι θαυμαστός. έχει όσα κάποιος μπορεί να θελήσει και μπορεί στα αλήθεια να αποκτήσει φήμη τόσο μεγάλη που για γενιές και γενιές θα μιλούν για όσα χτίστηκαν εδώ.
- Σε ευχαριστούμε για την φιλοφρόνηση ξένε. Μακάρι να γίνει έτσι..
- Όχι, δεν θα γίνει. Θα μπορούσε ίσως να γίνει, ίσως να ήταν μια πιθανότητα ανάμεσα στις χιλιάδες, αλλά όσα είχατε και όσα μάθατε να έχετε στέρεψαν. ΚΙ όσα έχετε ή λέτε πως έχετε δεν είναι δικά σας αλλά ξένα.

Τότε ο γραφιάς χλόμιασε ακόμη περισσότερο τόσο που θα λεγες πως πέθανε πριν μέρες...
- Ίσως τελικά να ναι καλύτερα να τα πούμε μέσα. Πέρασε σε παρακαλώ.

Κι ο φρουρός άνοιξε την βαριά σιδερένια πόρτα. Οι δυό τους τώρα, μπήκαν μέσα στο δώματα του κυβερνήτη και περπάτησαν για ώρα σε διαδρόμους μαρμάρινους και φαρδιούς, με ψηλές κολώνες εκατέρωθεν να κρατούν την θολωτή στέγη του κτιρίου. Τόσο όμορφο ήταν το κτίριο που κάθε λίγο και λιγάκι ο Bel σταματούσε να κοιτάξει κάποια τοιχογραφία, να επεξεργαστεί ένα άγαλμα ή να αγγίξει κάποια πέτρα πολύχρωμη και σπάνια. Θα λεγε κανείς πως εκείνες τις στιγμές ήταν ένα μικρό παιδί που είχε μπει σε κάποιο μουσείο και παρατηρούσε με θαυμασμό και περιέργεια τα πάντα γύρω του. Πιο πολύ από όλα του έκανε όμως εντύπωση μια μαρμάρινη αναπαράσταση πολλών ανθρώπων να κουβαλούν ένα μεγάλο λίθο κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου αντί για να βαστά ο καθένας μια μεριά της τεράστιας πέτρας. Αρκετές φορές έβηξε σε αυτό το σημείο ο γραφιάς μα δεν πήρε καμία απάντηση, ύστερα χτύπησε το πόδι του στο πάτωμα αλλά και πάλι τίποτα, ο Bel αρνούνταν να του δώσει την παραμικρή σημασία. Μέχρι που τελικά φανερά ενοχλημένος τον σκούντηξε απαλά στην πλάτη.
- Θες να με ακολουθήσεις; Σχεδόν φτάσαμε.
- Ναι..Ναι με συγχωρείς αφαιρέθηκα.

Κάθισαν λοιπόν σε μια αίθουσα μεγάλη και κρύα, οι δύο τους μοναχά, και ήταν τόσο μόνοι που ακόμα και ο πιό μικρός θόρυβος αντηχούσε δυο και τρεις φορές στα αφτιά τους. Κάθισε εκεί για λίγο ο γραφιάς και παρατήρησε τον ταξιδιώτη, μια δυο φορές και πάλι από την αρχή, από την κορυφή ως τα νύχια προσπαθώντας να βρει, να καταλάβει τι ήξερε, πως το είχε μάθει, αν μιλούσε τυχαία, μα ήταν άδικος κόπος. Ο καλεσμένος του έστεκε όρθιος σε μια γωνιά, με ένα μειδίαμα στο πρόσωπό του να τον κοιτά στα μάτια, χωρίς να νιώθει και κείνος την ανάγκη να τον επεξεργαστεί, έστεκε με τόση σιγουριά.

- Όμορφος είναι ο τόπος σας! Αλλά είναι λίγο περίεργο δεν βρίσκεις;
- Περίεργο; Τι είναι περίεργο;
- Μα το νησί σας βέβαια! Είναι το πρώτο που βλέπω να περικλείεται από ένα βουνό! αφού να φανταστείς όταν βρισκόμουν ακόμη στην θάλασσα με δυσκολία κατάφερα να το αναγνωρίσω. Στην αρχή νόμισα ότι πρόκειται για κάποιο ακατοίκητο σπήλαιο! Δεν ήταν πάντα έτσι ε;
- Όχι δεν ήταν! Και από όσα λες καταλαβαίνω πως έχεις διαβάσει την ιστορία του!
- Όχι, είμαι από μακριά και δεν γνωρίζω όσα συνέβησαν στον τόπο σας. Εγώ απλά παρατήρησα οτι πριν φτάσω στο λιμάνι τα νερά μαύρισαν απότομα. είπε ο Bel χαμογελώντας, αφού στην πραγματικότητα γνώριζε όσα είχαν συμβεί.

- Μα και βέβαια την γνωρίζεις. Είσαι και εσύ έμπορος άλλωστε! Ξέρεις πως οταν δεν έχεις να δώσεις δεν παίρνεις. ¨ορταν λοιπόν δεν θα έχετε να δώσετε ποιός θα σας σώσει; Ποιός θα σας ταΐσει; Τότε θα στε μόνοι σας. Μα τότε θα είναι αργά... Βυθίζεστε φίλε μου.. Και στον πάτο δεν θα έχει και πολλά. εκεί θα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Το είδα στα πρόσωπα των κατοίκων, το είδα στις φίρμες των μαγαζιών, τίποτε δεν είναι δικό σας, τα πουλήσατε όλα και τώρα σας έχουν στο χέρι..
- Ίσως να είναι όπως τα λες. Μα τώρα πια είναι αργά.
- Όχι όχι... Δεν είναι τόσο αργά... Ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις. Αρκεί να το θες! Αρκεί αν πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου. Να δεις το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσεις. Να καταλάβεις ότι έχεις κι εσύ ευθύνη για τη ζωή σου. Αρκεί να τ κάνετε γρήγορα, γιατί κάποτε ίσως να είναι αργά, ίσως να αλλάξατε μα τότε ίσως να μην υπάρχει κάτι για να σώσετε!
- ΧΑ! Πόσο εύκολο είναι να αραδιάζει κανείς κούφια λόγια! Εσύ μπορείς να λες ότι θες αλλά τι καταλαβαίνεις; Εσύ θα σαι εκείνος που θα σκάψει; Το δικό σου σπίτι θα το διαλύσουν πειρατές; Τα δικά σου παιδιά δεν θα έχουν να φάνε;; Φύγε από εδώ. Αρκετά σπατάλησα το χρόνο μου μαζί .

Ο Bel σηκώθηκε νευριασμένος και πήγε προς την πόρτα. Ύστερα γύρισε και κοίταξε τον γραφιά για μια τελευταία φορά.
- Μάθατε στην ανημποριά! Καλώς λοιπόν! Βαδίστε τον δρόμο σας μέχρι τον πάτο...
Έπειτα, βρόντηξε την πόρτα πίσω του και τράβηξε προς την πόλη.

Έφυγε βρίζοντας, ρίχνοντας κατάρες την μια πίσω από την άλλη, σπρώχνοντας όποιον έβρισκε στο δρόμο του. Ήταν λυπημένος. δεν είχε καταλάβει όσα του είχε πει. Αλλά ακόμα και αν το είχε καταλάβει, δεν ήθελε να το πιστέψει, φοβόταν. " Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη του φόβου. Εκείνη μόνο μπορεί να λυγίσει έναν άνθρωπο αλλά και εκείνη είναι που τον εξυψώνει. Μόνο όταν κάποιος ξεπεράσει τον φόβο του και χάσει τη βολή του, μπορεί να γίνει πιο δυνατός. Μόνο τότε μπορεί να αλλάξει την ζωή του, μόνο τότε μπορεί ένας λαός να αλλάξει την ιστορία του όπως ως τώρα εκείνη στρώνεται μπροστά του. " Ύστερα στάθηκε, βρίσκονταν πια στη μέση της πόλης, σε κάποιον κεντρικό δρόμο, χαμογέλασε, και ύστερα μπήκε στο κοντινότερο μπάρ. Κάθισε στην μπάρα και παρήγγειλε ένα ποτό, εκείνη η γεύση του ξυπνούσε αναμνήσεις. Του θύμιζε εκείνη την περίοδο, πριν καιρό που ζούσε μέσα απο τα μάτια εκείνου του άντρα. Όταν ήθελε να πιστέψει πως είχε δίκιο.Θυμόταν ακόμα την μέρα που τον συνάντησε.

Στεκόταν όρθιος μπροστά στο μεγαλύτερο του φόβο! Θυμόταν ακόμη εκείνη την ιστορία, τότε του είχε πει ότι τον πίστεψε, ότι οι άνθρωποι μπορούσαν να ζήσουν κι αλλιώς. Μα δεν ήταν αλήθεια, δεν τον πίστεψε, απλά του έδωσε μια μόνο ευκαιρία για να τον πείσει. Και τα κατάφερε, τον πίστεψε τελικά ακριβώς τη στιγμή που πέθαινε. Ήταν σε μια αποστολή των επαναστατών, σε ένα νησί στη "γραμμή", είχε πάει μόνος, αν και δεν θα πρεπε, αλλά δεν άκουγε ποτέ κανέναν. Έτσι και κείνη τη φορά ξεκίνησε άρον άρον για να πάει στην Alabasta, υπήρχε ξηρασία λέει στο νησί για χρόνια και για αυτό το λόγο είχαν εγκαταλειφθεί ολόκληρες πόλεις. Η ηγεσία της επανάστασης θεωρούσε ότι υπεύθυνος για αυτό ήταν ο βασιλιάς του νησιού, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί. Αυτό ακριβώς ήθελε και κείνος να εξακριβώσει, ήθελε να δώσει ζωή σε κείνον τον τόπο. Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ο Maya ρωτούσε συνεχώς για το νησί και του τα είχε πεί όλα. Όσα γνώριζε, για τηνα προηγούμενη εποχή , τότε που το νησί δεν ήταν ερημικό αλλά και για όσα γνώριζε σχετικά με την ξηρασία που είχε έρθει με τρόπο άγνωστο ακόμα και για κείνον. Ήταν γεγονός ότι τα στοιχεία οδηγούσαν ίσια στην βασιλική οικογένεια, αν και η λογική δεν μπορούσε να βρει με ποιόν τρόπο "χάθηκε" το νερό.

Και ποτέ δεν θα έβρισκε. Δεν είχαν μεγάλη σημασία οι λεπτομέρειες.. Όχι εκείνος δεν έχασε την ζωή του σε μια αποστολή για την επανάσταση, δεν ήταν ένας αντάρτης που πέθανε ένδοξα, μαχόμενος μέχρι τέλους. Κι όμως είχε κάτι ξεχωριστό το τέλος του. Εκείνη την μέρα είχαν όλα ξεκινήσει καλά, σηκώθηκε, πλύθηκε ξύρισε το πρόσωπο του και σενιαρίστηκε γενικώς. Θα πήγαινε να κάνει μερικές ερωτήσεις σε διάφορους κατοίκους στο νησί και ήξερε καλά πως τα πράγματα είναι πιο εύκολα όταν μοιάζεις πιο σοβαρός. Δεν είχε σημασία ποιος ήσουν απλά έπρεπε να εμπνέεις σεβασμό, να έχεις κύρος όταν μίλαγες σε κάποιον ξένο, να του έδινες την ευκαιρία να πιστέψει την δικαιολογία σου. Εκείνη τη μέρα θα ήταν ένας δημοσιογράφος για κάποιος, ή ένας ιστορικός για κάποιους άλλους, που μάζευε πληροφορίες από το νησί για το άρθρο ή το βιβλίο του. Απλά θα κάθονταν σε κανα δυο μπάρ θα έπινε μερικά ποτά θα κερνούσε κανα δυο, μέχρι να βρει κάποιον καλόπιστο τύπο που θα ήξερε όσα ήθελε. Το σχέδιο του ήταν απλό και χιλιοφορεμένο, ύστερα θα μάζευε τις πληροφορίες και μέχρι το βράδυ θα είχε σκεφτεί την επόμενη του κίνηση. Και αυτό ακριβώς έκανε.

Μέχρι το απόγευμα είχε ξεμπερδέψει. Ήταν τόσο εύκολο να υποδυθεί κάτι τέτοιο, οι γνώσεις που είχε αποκτήσει από τον Bel του επέτρεπαν να πετάει μια δυο κουβέντες και να πείθει τον καθένα για τις προθέσεις του. Του άρεσε τόσο να τον βλέπει εκείνη την ώρα. ένιωθε μια βαθιά ικανοποίηση αλλά τότε δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει το λόγο.΄Όπως και να χε είχαν τελειώσει με αυτή τη φάση και αφού ήπιε μερικά ακόμα ποτά, έτσι για να το γιορτάσει, ξεκίνησε για το ξενοδοχείο του. Μόλις όμως άνοιξε την πόρτα, δυνατές φωνές τράβηξαν την προσοχή του, ύστερα ενα τσούρμο από άντρες του ναυτικού πέρασε από μπροστά του βρίζοντας και σπρώχνοντας. Κάποιον κυνηγούσαν. Ύστερα ακούστηκαν πυροβολισμοί και οι φωνές δυνάμωσαν, μάλλον τον είχαν στριμώξει. Έτρεξε προς τα εκεί, σε όλη τη διαδρομή ο Bel του έλεγε να το αφήσει, δεν ήταν δικό του ζήτημα και θα έμπαινε σε κίνδυνο χωρίς λόγο. Μα εκείνος δεν άκουγε, ποτέ δεν άκουγε. Λίγες στιγμές αργότερα βρισκόταν στο σημείο της μάχης, από τη μια μεριά βρισκόντουσαν αρκετοί marines και μάλιστα μεταξύ τους διέκρινε αρκετούς υψηλόβαθμους και από την άλλη μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι εκτυλίσσονταν μια βίαια μάχη.

Για κάποιον λόγο ένιωσε περίεργα εκείνη τη στιγμή, λες και ήταν εκείνος μέσα στο σπίτι. Ο Bel τον καταλάβαινε είχε γίνει άνω κάτω για κάποιο λόγο κάτι μέσα του δεν πήγαινε καλά ήταν απλά ένα προαίσθημα αλλά ήταν τόσο δυνατό, σχεδόν αληθινό. Χωρίς να χάσει χρόνο πέρασε μέσα από του marines πετώντας τους δεξιά αριστερά και φωτίζοντας τη νύχτα με ένα σωρό μικρές ή μεγαλύτερες εκρήξεις. Σχεδόν έριξε την ξεχαρβαλωμένη πόρτα, και έτρεξε στις σκάλες, μα ξαφνικά ο θόρυβος σταμάτησε. Τότε κάτι μέσα του ήταν σα να έσπασε, τρόμαξε, ένιωσε φόβο, θυμό, αγονία αλλά σταμάτησε να τρέχει. Δεν ήξερε αν ήθελε να δει τι είχε συμβεί. Στον επάνω όροφο ένας marine κάπνιζε κάμποσα πούρα, πάνω από το πτώμα κάποιας άτυχης κοπέλας. Εκείνη είχε μακριά όμορφα μαλλιά και ντελικάτο σώμα, που όλα του έμοιαζαν τόσο οικεία . Ύστερα ο marine γύρισε το σώμα της και εκείνη κρατούσε ένα παιδί στην αγκαλιά της.. Ήταν η Jas! Ένα ρίγος διαπέρασε όλο του το σώμα! Πως ήταν δυνατό να ήταν εκείνη; Τι έκανε εκεί; Το σώμα της ήταν σχεδόν κατεστραμμένο αλλά εκείνη δεν είχε πεθάνει ακόμα... Φώναξε.. Έτρεξε... Ο Μarine τον κοίταξε, χαμογέλασε και έμπηξε το χέρι του στο στομάχι της... Εκείνη τον κοίταξε αφήνοντας ένα αμυδρό "συγνώμη¨" και ύστερα ξεψύχησε.

Ήθελε να κλάψει , να φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορούσε μα η φωνή δεν έβγαινε από μέσα του. Για λίγο όλα πάγωσαν, στεκόταν ακίνητος, μπροστά στο σώμα της Jas, με εκείνον τον τύπο να τον κοιτά χαιρέκακα. Δεν φοβόταν μήπως του επιτεθεί, θα τον άφηνε να σταθεί εκεί, να δεί , να απελπιστεί. Εκείνος ο υπάνθρωπος αγαπούσε την απελπισία, στα μάτια των εχθρών του, τρεφόταν από αυτή. Δεν φοβόταν μήπως του επιτεθεί, δεν τον ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Στεκόταν μόνος του στο κενό, δίπλα στη σωρό της. Εκείνη είχε αλλάξει την ζωή του, ακόμη και η απουσία της τον είχε αλλάξει. Κι όταν την είχε ξαναδεί κάτι είχε αλλάξει μέσα του, κάτι είχε ξυπνήσει.. Ήταν στο κάτω κάτω ο μόνος άνθρωπος που ενδιαφέρονταν για κείνον, με ένα περίεργο τρόπο, αλλά ενδιαφέρονταν... Ύστερα, άρχισε και πάλι να κινείται, στάθηκε μπροστά στον Marine, τον κοίταξε στα μάτια, δεν θα τον άφηνε να φύγει, διψούσε για αίμα, όχι τόσο εκείνος όσο και το παιδί ήταν καταδικασμένοι. Ξαφνικά, στράφηκε προς το παράθυρο, έτρεψε και πήδηξε στο κενό...

Προσγειώθηκε στο έδαφος, εκεί στο σοκάκι που λίγα λεπτά πριν μάχονταν με τους Marines που φυλούσαν το σπίτι. Τώρα το στενό ήταν γεμάτο ασφυκτικά από δαύτους, όλοι οπλισμένοι σαν αστακοί, έτοιμοι να τον ξεσκίσουν σε χίλια κομμάτια. Για λίγο επικράτησε σιγή, ένα σύννεφο καπνού βγήκε από το σπίτι, και πήρε τη μορφή εκείνου το Marine.

- ΘΑ τον κοιτάτε για πολλή ώρα ακόμη; Άντρες! Επίθεση.
- Μάλιστα κύριε! αποκρίθηκε κάποιος επίσης υψηλόβαθμος αξιωματούχος και έδωσε το σύνθημα για να ξεκινήσει η επίθεση.

Ένα τσούρμο Marines ξεχύθηκε καταπάνω του βρίζοντας, ουρλιάζοντας, κραδαίνοντας ξίφη και πιστόλια, μα εκείνος δεν κινήθηκε. Κάτι είχε αλλάξει πάνω του. Δεν προσπαθούσε να αμυνθεί, μόνο τις γροθιές του έσφιγγε ώσπου τελικά μάτωσαν. Ο ένας μετά τον άλλο έπεφταν πάνω του λυσσασμένοι, μα κάθε επίθεση τους πυροδοτούσε μια μικρή έκρηξη και πετάγονταν προς τα πίσω. Έτσι που για μερικά λεπτά ήταν λες και στο μικρό σοκάκι γινόταν κάποιο πανηγύρι με δεκάδες βεγγαλικά να φωτίζουν την νύχτα. Μα εκείνοι δεν σταματούσαν, έπεφταν πίσω, σηκώνονταν και ξανάτρεχαν προς τα πάνω του, ύστερα δεκάδες πιστόλια άδειασα;ν τις σφαίρες τους πάνω του, μα πάλι τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα εκείνος στεκόταν εκεί ακίνητος..

- Λίγο έζησα τη χαρά.. Λίγο έζησα τη ζωή.. Μα για τη χαρά και τη ζωή θα πεθάνω, αφήνοντας πίσω όσα μπόρεσε ένας μικρός σε ένα κόσμο μεγάλο.

Έπειτα, έβγαλε το όπλο του από τη θήκη, το κοίταξε και θυμήθηκε όσα του είχε μάθει ο δάσκαλος του. Μα τώρα δεν φοβόταν, εκείνες οι λεπίδες είχαν φτιαχτεί για να παίρνουν ζωές. Κοφτερές, μαύρες και κρύες, πάντα αχόρταγες όσα κεφάλια κι αν είχαν θερίσει, όσα κορμιά κι αν είχαν τρυπήσει. Μα σήμερα θα χόρταιναν, σήμερα θα τρυπούσαν και κείνον .Ακούμπησε τις παλάμες του πάνω τους, μέχρι που γέμισαν με το αίμα του. Ύστερα χαμογέλασε και ψιθύρισε  "Αντίο". Μετά έτρεξε ίσια απάνω στους εχθρούς του, χτυπώντας, καίγοντας και  σκίζοντας τα σώματα όσων στέκονταν στο δρόμο του, μέχρι που βγήκε στην άλλη μεριά του στενού έχοντας ξεπαστρέψει κάμποσους από δαύτους. Κοίταξε τον Smoker χαμογέλασε, και άρχισε να τρέχει!  Όλοι σάστισαν, ήταν βέβαιοι πως θα έδινε εκεί την τελευταία του μάχη! Μα εκείνος απλά άνοιξε δρόμο και χάθηκε στα στενά!! Ο επικεφαλής των Marines δεν θα μπορούσε να είναι πιο εκνευρισμένος, κάπνιζε τα τσιγάρα του, ξεφυσούσε τον καπνό και φώναζε στους ναύτες του.

- Τι κοιτάτε ηλίθιοι!!! Τρέξτε τώρα! Όλοι πίσω του μέχρι να μου  φέρετε το κεφάλι του! Εμπρός ! Αλλιώς θα πάρω τα δικά σας κεφάλια στη θέση του!!!

 Και εκείνοι έτρεξαν πίσω του, ξαμόλησαν τα σκυλιά του για να τον βρούν, χάθηκαν όλοι τους στα στενά με τα όπλα στα χέρια.  Μα λίγες στιγμές αργότερα μόλις είχαν χωριστεί οι ναύτες σε μικρότερες ομάδες, μα ήταν ακόμη πολύ κοντά στο σημείο από όπου ξεκίνησαν, ακούστηκαν πολλές παράλληλες εκρήξεις. Γιατί ο Mayakovsky, δεν είχε τρέξει να σωθεί όπως όλοι νόμιζαν, αλλά αντίθετα είχε  τρέξει αφήνοντας το αίμα του και πηδώντας από στενό σε στενό, μπερδεύοντας έτσι τους σκύλους και στήνοντας τους μια θανάσιμη παγίδα. Έτσι οι περισσότεροι ναύτες πλακώθηκαν από τους τοίχους των "παγιδευμένων" σπιτιών, που τα σκυλιά σταματούσαν μυρίζοντας το αίμα.  Κι περισσότεροι από αυτούς ποτέ δεν γύρισαν πίσω, κι όσοι ζήσανε ήταν είτε πλακωμένοι από κάποιον τοίχο ανήμποροι να κινηθούν, είτε πέθαναν ένας ένας στα χέρια του, προσπαθώντας να καταλάβουν τι είχε συμβεί, ή τρέχοντας προς τον καπετάνιο τους.  Μέχρι που τελικά στάθηκε εκείνος μόνο μπροστά στον επικεφαλή τον Marines, γεμάτος με το αίμα των ανδρών του.

- Χαχαχ. Καλά τα κατάφερες... Όμως εδώ τελειώνει το πάρτι..
- Θα το δούμε αυτό.. Μα αν και εσύ συμφωνείς, ας το τελειώσουμε έξω από την πόλη... Δεν έχουν καμία σχέση με αυτό ετούτοι οι  άνθρωποι..
- Καλώς. Μα αν τρέξεις να ξέρεις πως θα σε βρώ..
- Έννοια σου και δεν θα μαι εκείνος που θα τρέξει..

" Μ: - Κάπου εδώ χωρίζουν οι δρόμοι μας φίλε μου..
Β: - Μα μπορείς ακόμα να ξεφύγεις!
Μ:- Όχι δεν μπορώ.. Δεν θα τρέξω από αυτό..
Β:- Έχεις όμως το όπλο σου, μπορείς να τον σκοτώσεις...
Μ:- Όχι δεν μπορώ.. Δεν φτάνει ένα καλό όπλο για να νικήσει κανείς..
Β:- Άχαρο είναι το τέλος αυτού του ταξιδιού.
Μ:- Κάνε μου όμως μια χάρη. Πάρε το παιδί, πάρε το όσο πιο μακριά μπορείς, δώσε το σε κάποιον που θα το φροντίσει. Δώσε του μια ευκαιρία να ζήσει καλά.
Β:΅- Γι αυτό λοιπόν, θα πεθάνεις; Και οι ιδέες σου; Ο αγώνας σου;
Μ:- Μα σου το 'χα πει.. Δεν θα γευτώ εγώ τους κόπους του αγώνα μας. Δεν θα ζήσω εγώ την νίκη. Ελπίζω όμως πως κάτι άφησα κι εγώ. Κάτι άλλαξα..
Β:- Είναι περίεργη η ανθρώπινη φύση.. Εντάξει λοιπόν θα γίνει έτσι..
Μ:- Ευχαριστώ... "

Ύστερα, χώρισαν, ο Bel πήρε το σώμα ενός περαστικού και πείραξε το μυαλό του, έτσι που εκείνος πήρε το παιδί και έφυγε μακριά.