[Tέλος] Το τέλος είναι η μαγεία..

Οι δύο άντρες στάθηκαν σε μια έρημο λίγο έξω από την πόλη, εκεί θα γράφονταν το τέλος. Πολέμησαν για ώρα, κάθε όμως έκρηξη του επαναστάτη πήγαινε χαμένη γιατί ο Smoker γίνονταν ένα σύννεφο καπνού και ύστερα ξανάπαιρνε την κανονική του μορφή. Όσες φορές και αν προσπάθησε όσο μεγάλη και αν ήταν η έκρηξη το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Ακόμα όμως και με το όπλου του που ήταν φτιαγμένο από kairosheki δεν κατάφερνε πολλά γιατί ο Smoker απέκρουε τα περισσότερα χτυπήματα του μα ακόμα και εκείνα που θα έβρισκαν στόχο χτυπούσαν τον αέρα αφού το σώμα του πριν έρθει σε επαφή με το όπλο γινόταν καπνός και στο σημείο όπου θα χτυπούσε βρισκόταν μόνο αέρας. Αντίθετα ο επαναστάτης ήταν γεμάτος πληγές, από τις επιθέσεις του. Ακόμα και εκείνες που δεν έβρισκαν στόχο τον πετούσαν αρκετά μέτρα πίσω, έτσι που σύντομα είχαν σπάσει αρκετά κόκαλα από το σώμα του. Κάποια στιγμή ο Maya στάθηκε έπιασε την λεπίδα του και την έσπασε σε μικρά κομμάτια, ύστερα έκανε το ίδιο με την άλλη και τύλιξε τα θραύσματα με το πανωφόρι του. Έπειτα πυροδότησε την πιο βίαια έκρηξη που θα μπορούσε προς τον Smoker εκτινάσσοντας τα θραύσματα προς το μέρος του, τυλιγμένα και χαμένα ανάμεσα στις φλόγες και την άμμο. Όταν όμως καθάρισε το τοπίο είδε πως ο Smoker είχε επιβιώσει με ένα μόνο τραύμα στο πρόσωπο, και μερικές πληγές στο στομάχι. Είχε χάσει, όλα θα τελείωναν εδώ.. Ο Smoker γέλασε.

- Αυτές τις πληγές θα τις μετανιώσεις! Σου υπόσχομαι ότι δεν θα πεθάνεις εύκολα.
Ο Mayakovsky χαμογέλασε και έμπηξε την σπασμένη λεπίδα στο λαιμό του. Το αίμα του πότισε την άμμο και μέσα σε λίγες στιγμές ήταν νεκρός. Εκεί έμεινε και το σώμα του, μέχρι που το φάγαν κι αυτό τα αγρίμια της ερήμου, γιατί ο Smoker δεν δέχτηκε να θάψει το σώμα του εχθρού το παρά το άφησε εκεί να σαπίζει.

Ο Bel ήπιε το ποτό του, άφησε μερικά χρήματα πάνω στον πάγκο και βγήκε στο δρόμο. Αυτή η πόλη, αυτό το νησί είχαν φτάσει στα όρια τους. Σε λίγο τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Μα ήξερε πως τίποτα δεν είχε χαθεί ακόμη. Περπάτησε λίγο ακόμη μέσα στους φωτισμένους δρόμους του νησιού και σιγά σιγά κατευθύνθηκε προς το λιμάνι. Όχι, τίποτα δεν έχει τελειώσει, είναι περίεργη η φύση του ανθρώπου και μπορεί ακόμη και πριν το προδιαγεγραμμένο τέλος να κάνει πράγματα θαυμάσια. Μπορεί από τα συντρίμμια να ξεπηδήσει ζωή. Ναι, αυτό μου το έμαθε ένας φίλος πριν πολύ καιρό. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, ίσως κάτι να άλλαξα.. Ίσως την ύστατη ώρα να ακούσουν, να καταλάβουν, να παλέψουν...

Λίγο αργότερα μπήκε στην βάρκα του, είχε πολλά να κάνει. Το ταξίδι του είχε μόλις ξεκινήσει και δεν θα σταματούσε μέχρι να φτάσει στο τέλος. Άλλωστε το χρωστούσε σε κείνον, θα άλλαζε κάτι! Είχε διαλέξει πια τον δρόμο του, τα χρόνια είχαν περάσει, εκείνο το παιδί είχε μεγαλώσει. Ήταν σωστός άντρας πια, είχε έρθει η ώρα να μάθει, να κάνει και κείνος το ταξίδι του. Ο Bel είχε αργήσει, δεν ήξερε τι θα του έλεγε μόλις τον έβρισκε μα πια ήταν σίγουρος πως έπρεπε να του δώσει μια ευκαιρία να ζήσει καλά, τόσο καλά όσο έζησε και ο Mayakovsky .