All the King's men, Part 2. [Τέλος]

Όνομα Χαρακτήρα: Lorenza Bane
Παράταξη: Πολίτες
Bounty: --
Φήμη: --
Τίτλος Ιστορίας: All the King's men, Part 2.
Προηγούμενη Ιστορία(Link): All the king's men, Part 1.

Τα νέα την αναστάτωσαν, όπως και το σχόλιο της Yoriko. Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος που πέθανε; Ούτε το όνομά του δεν ήξερε, ενώ είχε μάθει τον ρόλο του σ'αυτήν την περίερη κυβέρνηση: ο μετριοπαθής πολιτικός, αυτός που άκουγε τον απλό κόσμο και ήθελε το καλό του. Πάντα είναι αγαπητοί αυτοί οι χαρακτήρες, το ήξερε, όμως δεν ήταν λίγο υπερβολική η αντίδραση της γυναίκας; Σχεδόν έκλαψε...ή δεν υπολόγισε σωστά το πόσο αγαπητός ήταν ή αυτοί οι δύο τα είχανε, αν και αμφέβαλε γι αυτό. Έπρεπε να το ψάξει περισσότερο...

Και ναι, ήρθε η ώρα να το παραδεχτεί στον εαυτό της: έπρεπε να πάει στον Bola και να ζητήσει βοήθεια. Στο καλό! Πραγματικά δεν ήθελε να το κάνει...Χαμογέλασε μια τελευταία φορά στην Yoriko, έφυγε χωρίς να ρωτήσει το όνομα του θύματος και με σταθερό βήμα, κατευθύνθηκε στο ίδιο μπαρ που είχε πάει κι εχθές, με την ελπίδα πως ο επαναστάτης το είχε στέκι του και δεν πήγε εκεί μόνο για τη γυναίκα του.

Μέσα σε μισή ώρα κατάφερε να φτάσει στο επιθυμητό μέρος. Γιατί της πήρε τόσο πολύ; Γιατί αυτό το ρούχο είναι απαίσιο! Δε μπορούσε να κουνήσει τα πόδια της άνετα, δε μπορούσε να σηκώσει τα χέρια της πάνω από ένα συγκεκριμένο ύψος και σε καμία μα καμία περίπτωση δε μπορούσε να τρέξει. Το μισούσε αυτό το ρούχο! Δε θα ξανάβαζε κάτι τέτοιο ακόμα κι αν το μόνο που άκουγε ήταν κοπλιμέντα και το καλό που τους ήθελε όλους όσους έβλεπε να μην πουν τίποτα αρνητικό γιατί θα τρελαινόταν. Το hitatare ήταν πολύ πιο άνετο και πρακτικό. Αυτό; Θα το πετούσε σε μια άκρη και δε θα το ξανάβαζε ποτέ ξανά.

Mε το που μπήκε μέσα στο μαγαζί, κοίταξε τριγύρω για να βρει τον επιθυμητό της στόχο και δεν χρειάστηκε πάνω από πέντε δευτερόλεπτα: ο Bola, και πάλι στην παρέα του Sasnosuke, έπινε και γλεντούσε. Ποτήρια σπασμένα στο τραπέζι τους, ένα στο πάτωμα, και τα υπόλοιπα ήταν μπουκάλια με σάκε, πλέον άδεια. Αυτό που είχε ακόμα κάτι μέσα ήταν εκείνο που κρατούσε ο επαναστάτης προσπαθώντας - κι αποτυχαίνοντας - να γεμίσει τα ποτήρια τους. Χμ...βρήκε ευκαιρία.

Πήγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε κι έκατσε δίπλα στον Sanosuke αυτήν τη φορά. Πήρε το μπουκάλι απ'τα χέρια του πότη με ένα ευγενικό «αν μου επιτρέπετε» και προπσάθησε με όλη της τη δύναμη, να μιμηθεί τις γυναίκες που είχε δει εχθές να κάνουν το ίδιο πράγμα...χωρίς να τους τρίβεται βέβαια. Και οι δύο έμειναν σιωπηλοί, να την κοιτάνε και να κοιτιούνται. Όχι μόνο η Lorenza κατάφερε κι έπιασε το μανίκι της αλλά μέχρι και την κίνηση με το γύρισμα του καρπού στο τέλος κατάφερε ν'αντιγράψει! Όχι τέλεια, μα καλά. Συνέχισαν να την κοιτάνε χωρίς να μιλάνε.

Στο τέλος, άφησε το μπουκαλάκι κάτω, έσιαξε το μανίκι της και τους κοίταξε κι εκείνη. «Καλησπέρ-»

Το γέλιο του Bola ήταν πιο θηριώδες από χθες! Η κοπέλα έμεινε στήλη άλατος. Ο "φίλος" του τον κοίταξε ανήσυχος. «Γιατί γελάς; Είναι αγένεια, αν γίνεται εις βάρος της πολύ όμορφης δεσποινίδας από χθες.» Της πήρε το χέρι και κοιτώντας την στα μάτια, το φίλησε. «Αφήστε τον αγαπητή μου, δεν ξέρει να εκτιμάει την πραγματική ομόρφια...»
«Όχι, όχι συγγνώμη ΄ δε γελάω γι αυτό...απλώς μου φαίνεσαι σαν άλλος άνθρωπος και είναι αστείο. Το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να αλλάξει βάσει του τι φοράει. Αν και σίγουρα δε μου είναι καινούργιο σαν ιδέα, πρώτη φορά το βλέπω τόσο έντονα σε κάποιον!»

Καθάρισε τον λαιμό του και την κοίαξε καλοσυνάτα...όμως το καρφί που της έριξε δεν πήγε απαρατήρητο. Ώστε άλλος άνθρωπος ε; Πόσο εύκολα αλλάζει κάποιος, που γίνεται αγνώριστος στο τέλος ε; Έξυπνος κι ενοχλητικός, όπως πάντα σκέφτηκε πίσω από το φανερά πιεσμένο χαμόγελο.
«Όπως και να χει, δεν είμαι τυχερός...πρέπει να φύγω πάλι. ααχ, όλη την καλή την τύχη εσύ την έχεις και είσαι και παντρεμένος. Μπας και παντρευτώ κι εγώ;»
«Γιατί, για να την κάνεις περικοκλάδα; Άντε στην περιπολία σου!»

Γελάσανε, φίλησε το χέρι της για δεύτερη φορά, της παραχώρησε τη θέση του κι έφυγε. Η κοπέλα τον κοίταξε βλοσυρά. «Και τώρα οι δυο μας.»
«Γιατί αυτό μου ακούγεται σαν απειλή εμένα;»
«...το ξέρεις ότι αυτός ο άνθρωπος που τα πίνει μαζί σου δεν το κάνει από συμπάθεια έτσι;»

Ο Bola φάνηκε θιγμένος, όσο κι αν δεν ήταν, και γύρισε απ'την άλλη για να μην την κοιτάει. «Να με συγχωρείτε δεσποινίς αλλά τυχαίνει εγώ κι ο κύριος Harada να είμαστε πολύ καλοί φίλοι.»

Το αυτάρεσκο χαμόγελο που πλαισίωσε το πρόσωπό της σε πολύ λίγο θα το μετάνιωνε. «Σε χρησιμοποιεί ή μάλλον σε ελέγχει. Κάθε μέρα, κάθε ποτό που καταναλώνει, κάθε-»
«Και τι σε κάνει να πιστεύεις πως δεν είμαστε και φίλοι;» Ο φυσικός τρόπος που της το ρώτησε, την αφόπλισε τελείως ΄ έμεινε να τον κοιτάει με το στόμα κλειστό. «Το ξέρω πως με προσέχει και πως έχει εντολές, αλλά γιατί να μη με συμπαθεί; Είμαστε όμοιοι σαν χαρακτήρες και περνάμε καλά. Ό,τι κι αν είναι, όσο και να βρισκόμαστε σε μια περίεργη κατάσταση, είναι καλός τύπος και ξέρω πως πιστεύει το ίδιο και για μένα.»

Όταν ξαναβρήκε τη φωνή της, κατάπιε και είπε κάπως μουδιασμένα: «ναι αλλά είσαι...επαναστάτης, πώς μπορεί-;»
«Τώρα είμαι οικογενειάρχης,» τη διόρθωσε, αλλά όχι εκνευρισμένος όπως περίμενε «ακόμα διατηρώ σχέσεις με την παλιά μου ζωή ως ένα βαθμό, αλλά αυτό είναι που με κάνει χρήσιμο στο νησί και γι αυτό το διατηρώ. Εξάλλου, δεν προκαλώ φασαρίες, τ'αντίθετο μάλιστα. Η παλιά μου ζωή είναι πίσω μου. Και να ξέρεις κοπελιά, επειδή δε συμφωνείς με κάποιον, δε σημαίνει πως δεν τον συμπαθείς ΄ η ζωή δεν είναι άσπρο ή μαύρο, έχει και γκρίζα ανάμεσα--πολλά γκρίζα ανάμεσα,» τελείωσε και κατέβασε το ποτό του.

Η γνώση του άντρα για την κατάστασή του την εξέπληξε ΄ δεν περίμενε πως θα είχε καταλάβει ή θα ήξερε τόσο καλά το τι και πώς και ότι θα ήταν τόσο συμφιλιωμένος με την ιδέα. Στην ουσία, μέχρι που παραδέχθηκε πως οι πληροφορίες του είναι αυτό που τον κρατάνε στην εύνοια της πολιτοφυλακής και γι αυτό δεν έκοβε τελείως σχέσεις με τους επαναστάτες.

«Θα μου το ξαναγεμίσεις;» Την τσίγκλισε γιατί την είδε σκεπτική.
«Α, ναι,» είπε χωρίς να το συνειδητοποιήσει και το κανε ΄ τον παρακολούθησε και είδε πως αυτήν τη φορά, που ο Sanosuke δεν ήταν εδώ, έπινε πιο αργά και συγκρατημένα. Αποφάσισε να τον εμπιστευτεί κι αυτή λοιπόν, όπως φάνηκε να το κάνει μέχρι κι ο υπαρχηγός - τουλάχιστον για την εγκυρότητα των πληροφοριών του. «Ώστε είσαι παντρεμένος ε; Πώς τη λένε;»

«Μαργαρίτα,» είπε γρήγορα και μπορούσε να δει πως έλεγε αλήθεια, γιατί τα μάτια του πήραν εκείνη τη λάμψη που έπαιρναν και του πατέρα της όταν μιλούσε για τη μαμά της.
«Και μόλις γέννησε είπες;»
«Ναι, το δεύτερο! Ευτυχώς αγόρι. Αν ήταν κι άλλο κορίτσι, καλύτερα να με δένανε χειροπόδαρα από τώρα!» Γέλασε και πάλι, εγκάρδια. «Γιατί το ξαφνικό ενδιαφέρον καλέ; Ανάκριση μου κάνεις;» Η ενοχή που ένιωσε η κοπέλα ήταν τόσο απότομη, που δεν κατάφερε να την κρύψει. Αλλά όπως φαινόταν, αυτός ο άνθρωπος δεν κρατούσε κακίες γιατί με πειραχτική διάθεση της είπε: «να με συγχωρεί η χάρη σου αλλά από άνθρωπο που μου δίνει ψεύτικο όνομα δε θέλω τέτοιου τύπου ερωτήσεις. Πφφφ, Elena ΄ ούτε καν Elena δεν είσαι. Το πολύ Μαγδαλένα...»

Την είδε να κατεβάζει το βλέμμα ΄ την πείραξε αρκετά υπέθεσε. «Τι πληροφορίες θες λοιπόν από μένα σήμερα;»
Το κεφάλι της γύρισε απότομα σ'αυτόν, μα η έκπληξή της ήταν λιγότερο έκδηλη, πέρα της κίνησης. «Ποιος ακριβώς ήταν αυτός που πέθανε σήμερα αρχικά;»
«Χμ...το μαθες ε; Γρήγορη είσαι. Άσε, μεγάλο πλήγμα για όλους μας. Μην ακούς αυτούς που λένε πως το έκανε ο αυτοκράτορας--δεν έχουν ιδέα από πραγματική πολιτική. Χε, μάλλον γι αυτό είναι τόσο εύκολο να πάρεις την κοινή γνώμη με το μέρος σου.» Ανασήκωσε τους ώμους του, μια κίνηση που τη μιμίθηκε και η κοπέλα. «Τέλος πάντων, τον λέγανε Kamiya Kata ΄ αγαπητός σε όλους, εκτός κι εντός αυλής. Δίκαιος άνθρωπος, μα πάνω απ'όλα με κατανόηση. Γιατί κι άλλοι είναι δίκαιοι - βλέπε Hijikata - μα ξεροκέφαλοι. Αυτός άφηνε τον άλλον να του αλλάξει τη γνώμη, ή τον έβλεπε με συμπάθεια. Γι αυτό ήταν πάντα ο αγαπημένος όλων. Γεννημένος πολιτικός του λαού. Πολλοί έλεγαν πως μάλλον η μητέρα του ήταν ταπεινής καταγωγής και γι αυτό υρασπιζόταν τον απλό πολίτη.»

«Είναι αλήθεια;»
«Τι με νοιάζει,» απάντησε ειλικρινά «ο τύπος έκανε καλά τη δουλειά του, για όποιον λόγο κι αν το κανε.» Συμφώνησε κι εκείνη, σιωπηλά. «Όπως και να χει, αυτά ξέρω. Η γνώμη μου για τον θάνατό του όμως...δε μπορώ να μαι σίγουρος γιατί αυτό το νησί έχει πολλούς δολοπλόκους, αλλά θα πήγαινα στοίχημα πως το έκανε ο Hirotaro. O αυτοκράτορας τον είχε σαν πατέρα μετά τον θάνατο του δικού του σε νεαρή ηλικία και τον σεβόταν πάρα πολύ, όσο κι αν έπρεπε να διαφωνούν για διάφορους λόγους.»
«Και πού μπορώ να τον βρω σήμερα τον Hirotaro;»
«Όπου κι εχθές υποθέτω. Κι αν δεν είναι κει, θα είναι στα μαγαζιά με τα ζάρια. Κι αν δεν είναι κει, θα είναι στα κόκκινα φωτάκια.»
«Δηλαδή ή είναι στο μέρος που έχει και τα δύο ή σε μέρη που έχουν το ένα απ'τα δύο...;»

«To βρήκες τσούπρα. Άντε να παίξεις τώρα. Α και πού είσαι...;» Της έκανε μια κίνηση με το δάχτυλο να κατέβει στο επίπεδό του γιατί αμέσως είχε σηκωθεί. Με μεγάλη προσπάθεια, κατάφερε να σκύψει, αν και την ενοχλούσε το κιμονό τόσο που ένιωσε το στομάχι της να πονάει. «Τα μαχαίρια σου φαίνονται όταν σηκώνεσαι.»

Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. «Ευχαριστώ,» έβηξε παρά είπε κι αφού έφτιαξε για τελευταία φορά το πανοφόρι και το κιμονό, κίνησε για τον προορισμό της.

Εκεί της πήρε πάνω από σαράντα λεπτά να φτάσει: σε άλλη περιοχή, με τους πάντες να τη σταματάνε για κανέναν άλλο λόγο από το ότι εμφανίζονταν μπροστά της και δε μπορούσε να κάνει πλαϊνό βήμα τουλάχιστον όχι χωρίς να σκοντάψει. Μέχρι να το μάθει, της πήρε μισή ώρα. Ε, μετά σχεδόν έφτασε. Ευτυχώς δεν είχε ακούσει κάτι αρνητικό για το κιμονό της.

Όταν φάνηκε ο προορισμός της στο τέρμα του δρόμου, έστριψε δεξιά. Αυτήν τη φορά, αποφάσισε να μην πάει κατευθείαν στην είσοδο, μα να πάει από πίσω και γύρω, να δει όλο το κτίριο--και το μονώροφο αλλά και το πολυόροφο με το οποίο συνδεόταν εσωτερικά. Δυστυχώς δε θα μπορούσε να σκαρφαλώσει, μα έτσι κι αλλιώς δε θα το έκανε, γιατί τα πάντα ήταν φωτισμένα.

Σίγουρα, πρόσεξε πολλές σκιές μέσα στα πολύ στενά δρομάκια ανάμεσα στα σπίτια, αλλά εκεί φώτιζαν τα κεριά από μέσα. Μα και στους δρόμους, παντού φανάρια έκαιγαν λαμπρά, δείχνοντας τα μονοπάτια στους διαβάτες. Έπεφταν τα φώτα, και έκαναν τους δρόμους να φαίνονται σαν πίνακα. Αν και δεν της άρεζε η ζωγραφική, ακόμα κι αυτή μπορούσε να εκτιμήσει την ομορφιά όπου την έβλεπε.

Όταν αποφάσισε πως αρκετά είδε το μέρος τριγύρω, κατευθύνθηκε ήρεμα προς την είσοδο όπου εχθές εκείνος ο δουλοπρεπής άντρας είχε υποδεχτεί τον Hirotaro. Οι σωματοφύλακες ήταν στην πόρτα με τα σπαθιά τους, με τα ίδια ακριβώς ρούχα, ενώ ήλεγχαν όποιον έμπαινε κι έβγαινε. Όταν πλησίασε, έκανε μια μικρή υπόκλιση στους κυρίους. Πήγε ν'ανοίξει το στόμα της για να ζητήσει είσοδο, μα τη σταμάτησαν πριν μιλήσει.

«Σας περιμένει ο συνοδός σας μέσα,» εξήγησε ο ένας, προφανώς αναγνωρίζοντάς την ΄ «ο κύριος Hirotaro ζήτησε να σας δοθεί κι αυτό,» συνέχισε ο άλλος και παρουσίασε ένα δερμάτινο, μακρόστενο, κυπαρισσί κουτί, με μαύρα σχέδια γερανών κι άλλων ζώων του νησιού. Ύποπτη, αλλά χωρίς να το δείχνει, πήρε στα χέρια της το κουτί, ευχαρίστησε τον άντρα, και πήγε μέσα.

Όπως κι εχθές, η μυρωδιά των πούρων ή ό,τι άλλο κάπνιζαν σ'αυτό το μέρος, την χτύπησε με το που έκανε το πρώτο βήμα μέσα στο δωμάτιο, μετά τον διάδρομο. Φυσικά, τα πάντα ήταν ήδη στρωμένα: τα ειδικά ξύλινα κουτιά για τα ζάρια, τα σετ για το majhong, πράσινη τσόχα για όσους ήταν συνηθισμένοι σε άλλα τυχερά παιχνίδια ή απλώς δεν ήταν απ'το νησί και φυσικά πολλούς ανθρώπους που επεβλέπαν τα παιχνίδια ή έδιναν ποτά. Οι γυναίκες δεν είχαν εμφανιστεί ακόμα, αλλά κι εχθές είχαν βγει αρκετά αργά. Μάλλον ήταν η κύρια ατραξιόν κι έπρεπε να κρατάνε πελάτες με την αναμονή.

Κοιτώντας τα τραπέζια για να βρει τον άνδρα που ήθελε, βρήκε έναν άντρα που δεν περίμενε να δει εκεί και σίγουρα δεν ήθελε να δει καθόλου: ο Mark ήταν μαζί με τέσσερις ντόπιους, τρεις άντρες και μία γυναίκα, σε ένα τραπέζι παίζοντας ζάρια. Ωωωωωωωχ. Προσπάθησε πάρα πολύ να μη ζαρώσει - αν κι ούτε καν αυτό δεν ήταν εύκολο με αυτό που φορούσε - και γύρισε την πλάτη της. Βρήκε εύκολα τον στόχο της και κάθισε δίπλα του, πριν γυρίσει ο Mark καταλάθος και τη δει.

Ο Hirotaro την είδε όμως και σηκώθηκε για να την υποδεχτεί στο τραπέζι του, με μεγαλοπρεπής κινήσεις ανοίγοντας τα χέρια του σαν σε αγκαλιά. «Αγαπητή μου, το ήξερα πως θα επέστρεφες μα και πάλι χαίρομαι πολύ που ήρθες. Παρακαλώ, κάτσε στην παρέα μου. Το δώρο μου σου άρεσε;»

Καθώς την οδηγούσε στη θέση της, ούτε ένα μέτρο μακριά, πρόλαβε να περάσει ένα χέρι γύρω από τη μέση της. Ήταν πολύ απασχολημένη με δολοφονικές σκέψεις για τον Mark όμως για να την πειράξουν οι κινήσεις του πολιτικού.
«Για να είμαι ειλικρινής, δεν το άνοιξα ακόμα. Ήθελα να το δω πρώτη φορά με σένα παρόντα,» "ομολόγησε" και τον κοίταξε επιτηδευμένα. Φάνηκε να τον ικανοποιεί η απάντησή της γι αυτό πήρε στα χέρια του το κουτί που είχε στα δικά της και το άνοιξε. Με περισσότερη αυτοπεποίθηση απ'ότι του έπρεπε, της έδειξε το περιεχόμενο.

Χμ, μάλλον δεν είναι τόσο τσιγκούνης όσο νόμιζα, σκέφτηκε όταν είδε το πανέμορφο κόσμημα στο εσωτερικό του μικρού κουτιού: στο ίδιο κυπαρισσί χρώμα ήταν τρία μεγάλα διαμάντια ή ό,τι στο καλό πολύτιμοι λίθοι ήταν, τα οποία συνδέονταν με ασημένια αλυσίδα. Φαινόταν πως ήταν κάτι για τον καρπό από το μέγεθος και τη μικρή απόσταση που είχαν μεταξύ τους. «Πώς σου φαίνεται;»
«Είναι πανέμορφο,» προσποιήθηκε την ένθουσιασμένη της κι άπλωσε το χέρι της για να το δέσει εκείνος. Του χαμογέλασε ελκυστικά. Της ζητησε να τον φιλήσει στο μάγουλο δύο φορές για να του φέρει τύχη. Το έκανε.

Δύο ώρες μετά, ο Hirotaro δίπλα της συνέχιζε να συμπεριφέρεται σαν ενοχλητικός άντρας που προσπαθούσε να ρίξει μια γυναίκα στο κρεββάτι, όμως δεν είχε καταφέρει να βγάλει στην επιφάνεια καθόλου τον άντρα που είχε παράνομες δοσοληψίες ή έβαλε να σκότωσουν τον Kamiya Kata. Ή τουλάχιστον, αυτός και οι φίλοι του δεν είχαν κάνει καμιά αναφορά...και είχε αρχίσει να απελπίζεται και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί ν'αναγκαζόταν να ανέβει εκεί πάνω μαζί του. Και πώς το σκέφτηκε, να σου και οι γυναίκες που εμφανίστηκαν, ντυμένες στα καλά τους, για να διασκαδάσουν τους άντρες.

Bέβαια, μπορεί να είχαν μιλίσει για το γεγονός και να μην το είχε καταλάβει εκείνη: όση ώρα περνούσε μαζί τους, τόσο καταλάβαινε πως μερικά πράγματα δεν ήταν αυτό που νόμιζε. Χρησιμοποιούσαν κωδικά ονόματα για άτομα, και μερικές φορές "κατοικίδιά" σήμαινε "πολιτικοί εχθροί" ή "κανονικοί εχθροί" που πρασπαθούσαν να τους σκοτώσουν ή να τους πάρουν τη θέση ή τη δουλειά.

Τα μόνα που την ένοιαζαν ήταν οι ευφημισμοί που χρησιμοποιούσε ο άντρας δίπλα της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε καταλάβει πως: ο Hijikata ήταν το μουλάρι ΄ αγύριστο κεφάλι, κι εύκολος να εκνευριστεί, αν οι ιστορίες που άκουγε ήταν ακριβείς. Ο Saito ήταν η μουσίτσα--όλα από πίσω και πάντα ήρεμος, πιστός σ'εντολές. Τέλος, η αρκούδα πρέπει να ήταν ο αρχηγός των shinsegumi, αλλά δεν είχε συγκρατήσει το όνομά του.

Σε μία ακόμα στιχομυθεία κατα την οποία γι άλλη μια φορά αναφέρθηκε το πόσο όμορφη μα και τυχερή ήταν, επιτέλους το θέμα απέκτησε ζουμί ΄ ένας από τους άλλους τρεις άντρες στην παρέα τους, επιτέλους μίλησε για το πιο καυτό νέο της ημέρας: τον θάνατο του φιλολαϊκού πολιτικού, o οποίος έχαιρε εξίσου την αγάπη του πολιτικού σώματος, Kamiya Kata.

Πρώτος αναφέρθηκε στο γεγονός ένας λαθρέμπορος - αν είχε καταλάβει σωστά η Lorenza απ'αυτά που έλεγε -. «Αλλά τώρα που ο Kamiya δολοφονήθηκε, θα έχεις πολύ λιγότερο χρόνο με τον Hirotaro μας από δω,» είχε πει αστειευόμενος, αλλά ίσως να είχε πει το πιο ενδιαφέρον πράγμα όλο το βράδυ.
«Μμμ; Τι εννοείς; Πώς το ένα επηρρεάζει το άλλο;»
«Δράση κι αντίδραση καλή μου ΄ εδώ και πολύ καιρό το αγόρι μας προσπαθούσε να τον...παρακάμψει σε μερικές διαδικασίες και τώρα επιτέλους πήρε αυτό που ήθελε.»

Κοίταξε τον "συνοδό" της με απορία, λες και δεν καταλάβαινε και ήθελε να μάθει κι άλλα. «Ω, τα αγόρια εννοούν απλώς ότι επιτέλους μπορώ να κάνω ανενόχλητος το έργο μου. Ίσως και να μπορέσω να περάσω τον νόμο περι ναρκωτικών που σκεφτόμουν. Βλέπεις, μέχρι και σήμερα για κάποιο λόγο το όπιο κι άλλα οπιούχα ναρκωτικά είναι παράνομα. Ανοησίες, λέω εγώ. Είναι ένα αποτελεσματικό φάρμακο και ακόμα πιο αποτελεσματικό...διασκεδαστικό μέσο.»

Γέλασαν οι άντρες που την περικύκλωναν. «Αλλά μην απασχολείσαι εσύ με αυτά αγαπητή μου, δε θέλω να κουράζεσαι με αυτά τα θέματα.»
«Άντε αυτήν άστην, εμάς θα μας πεις όμως;» Ένας από την παρέα, μάλλον κι αυτός στη διακίνηση ναρκωτικών, ρώτησε και τον κοίταξε. «Πώς το έκανες; Ακόμα και τώρα η shinsegumi λέει δεν έχει βρει κανένα στοιχείο για τον δολοφόνο.»
«Ωωωωω μήπως υποννοείς πως εγώ τόλμησα να σκοτώσω αυτόν τον σημαντικό και αγαπητό πολιτικό; Πω πω, ντροπή! Δε θα τολμούσα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο με την shinsegumi στο κατώφλι μου...! Είναι πολύ καλοί στη δουλειά τους για να το τολμήσω.»

Γέλασαν πάλι, μα μπορούσε να το δει η Lorenza - καθώς κι όλοι όσοι τον άκουγαν - πως έλεγε το ένα μα εννοούσε το άλλο: δε θα τολμούσε ποτέ, δηλαδή φυσικά και το έκανε. Η shinsegumi είναι πολύ καλή στη δουλειά της, άρα μάλλον ήταν άχρηστοι όλοι τους. Και οι φίλοι του το ενέκριναν. Κοίταξε τριγύρω της αηδιασμένη σε μια προσπάθεια να το κρύψει μα κι εκεί τα παραδείγματα δεν ήταν καλύτερα: Ανομία και ασυδοσία όπου κι αν κοιτούσε, με άντρες να πιάνουν γυναίκες άσεμνα. Κι εκείνες να χαμογελάνε και να τους κάνουν το χατίρι να δείχνουν κάθε φορά έκπληκτες, ενώ όλες ήξεραν ακριβώς το τι θα γίνει κάθε φορά από τη στιγμή που κάθονταν δίπλα τους. Έκρυβαν κι εκείνες αηδία για τους άντρες εκεί, αλλά και για τους εαυτούς τους, πολύ καλύτερα από την ίδια. Άλλοι χτυπούσαν ενέσες με όπιο στους εαυτούς τους ή στις κοπέλες, άλλοι το κάπνιζαν--παντού σήψη και διαφθορά.

Και μέσα σ'όλα ήταν κι ο Mark, ο οποίος φιλούσε την ντόπια κοπελίτσα του και ήταν έτοιμος να πάρει από τα χέρια της ένα μικρό μπουκαλάκι με αυτό το θανατηφόρο υγρό-...ήταν έτοιμος να κάνει τι;! Ε όχι, δεν ήταν δυνατόν! Δηλαδή ακόμα κι εδώ έπρεπε να τον προσέχει; Πουθενά δε μπορούσε να πάει πια. Κι ότι νόμιζε ότι η κοπέλα θα του έκανε καλό.

Αναστέναξε.

Ήθελε να σηκωθεί, τάχα να περάσει απο δίπλα του τυχαία και καταλάθος να πέσιε πάνω του, χύνοντας το περιεχόμενο του μικρού μπουκαλιού ΄ όμως δεν το κατάφερε γιατί η συζήτηση που είχαν αρχίσει ήταν πολύ σημαντική για να φύγει τώρα από το τραπέζι τους με την οποιαδήποτε δικαιολογία!

«Αναφέροντας την shinsegumi,» είπε ο ένας από τους άντρες «έχω έναν άνθρωπο εκεί μέσα--χαμηλή θέση αλλά φέρνει καλές πληροφορίες. Μόλις μισή ώρα πριν μου έστειλε γραφή πως πηγαίνουν σε κύκλους και προσπαθούν να στρέψουν τις υποψίες μακριά από τον αυτοκράτορα.»
«Χα χα χα,» το γέλιο του Hirotaro παραήταν χαιρέκακο για να μη γνώριζε κάτι «λες κι αυτό το δειλό αγόρι που παριστάνει τον αυτοκράτορα θα μπορούσε να είχε διατάξει κάτι τέτοιο. Το πολύ να το έκανε από μόνος του αυτός ο Hijikata, αλλά δεν...»

Τα μάτια της πήγαιναν μια στον Mark μια στους άντρες που μιλούσαν ΄ ακόμα δεν είχε πιει τίποτα, καλό αυτό. Όμως δεν ήθελε να δείξει ότι δεν είχαν την απόλυτη προσοχή της. Είχε αρχίσει να αγχώνεται. Για καλό τον έστειλε ο πατέρας της αυτόν τον άνθρωπο;

«Έτσι έτσι, εμείς ξέρουμε ποιος το έκανε πραγματικά, σωστά;» Τον σκούντηξε με τον αγκώνα λες κι αυτό θα τον έκανε να μιλήσει.
«Ωωω ελάτε τώρα, εγώ δεν παραδέχτηκα τίποτα...ακόμα.» Γέλια ακούστηκαν γι άλλη μια φορά και κατάλαβε η κοπέλα πως αν δεν ήθελε να φανεί ύποπτη έπρεπε τουλάχιστον να χαμογελάσει και το έκανε, αρκετά πειστικά. Πάλι καλά που είχε παρεβρεθεί σε πολλές γιορτές μαζί με τον πατέρα της και είχε μάθει αυτήν την απαραίτητη ικανότητα.

«Συγγνώμη αγαπητή μου, μάλλον σε κάνουμε να βαριέσαι. Λοιπόν, σου ζητώ να με συγχωρήσεις και μάλιστα,» έκανε να σηκωθεί, χτυπώντας τα χέρια του παλαμάκια «θα κάνω κάτι για να στο ανταποδόσω.»

Όταν φτάσανε τρεις σερβιτόροι είπε κάτι στο αυτί τους και μετά επιτέλους σηκώθηκε. Να το πρώτο δυσοίωνο πράγμα που έγινε όλη την ημέρα...φοβόταν πότε μπορεί να γινόταν αυτό. Τι θα πρότεινε άραγε--να αποσυρθούν κι αυτοί σε ένα δωμάτιο πάνω; Και με τον τρόπο που ούτε καν αρνήθηκε την ενοχή του πριν, δε μπορούσε ν'αφήσει αυτήν την χρυσή ευκαιρία να χαραμιστεί. Αλλά φοβόταν για το τι μπορεί να ακολουθήσει απ΄τη μία ΄ κι απ'την άλλη, ανησυχούσε για τον βλάκα τον συνταξιδιώτη της. Περίμενε στη θέση της με υπομονή για να δει τι θα γίνει.

Όταν επέστρεψαν οι δύο από τους σερβιτόρους με πιατέλες στα χέρια τους - μία με θαλασσινά, η άλλη με φρούτα και σοκολάτες - , ήξερε ακριβώς που θα πήγαινε αυτό. «Χμμ ναι αυτά ακριβώς έλεγα. Εσύ τι λες αγαπητή μου. σ'αρέσουν;»
«Ω ναι! Για την ακρίβεια, τα σταφύλια είναι τ'αγαπημένα μου.»

Στον πάνω όροφο, με βήμα ταχύ. Κατάπιε το σάλιο της με τρόμο κι ανησυχία. Ό,τι κίνηση και να έκανε, δε σταμάτησε να κρατά στην περιφερειακή της όραση τον Mark αλλά και τη σκάλα που οδηγούσε στους πάνω ορόφους: είδε τον τρίτο να ανεβάζει τρία μπουκάλια σάκε κάπου.
«Υπέροχα! Πάμε λοιπόν...;»

Τάχα ανήξερη, χαμογέλασε. «...πού; Νόμιζα θα τρώγαμε τα σταφύλια με τους φίλους σου.»
«Ωωωω, μην ανησυχείς, θα σ'αρέσει--είναι ένα υπέροχο δωμάτιο! Και θα έχουμε πάρα πολλά να φάμε αλλά και να κάνουμε.»
«Ω,» έκανε, υποτίθεται πως μόλις κατάλαβε τα πάντα και της άρεσε κιόλας. «Μάλιστα κύριε.»

Προσέφερε το χέρι της κι εκείνος φυσικά το πήρε. Με την άκρη του ματιού της, είδε τον Mark να πίνει σάκε πολύ απότομα ΄ το ναρκωτικό είχε χαθεί απ'τα χέρια του και μόνο το ποτό είχε μείνει, που το κατανάλωνε. Πού το έβαλε; Άρχισαν να περπατάνε προς τη σκάλα ΄ ο Mark σκούπιζε τα χείλη του και τώρα την κοιτούσε φανερά. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. Όσο πλησίαζαν το πλατύσκαλο, τόσο πιο απειλητικές διαθέσεις φαινόταν να έχει ο συνταξιδιώτης της ΄ στο τέλος σηκώθηκε όρθιος και με βήμα αποφασισμένο έφτασε μπροστά τους να τους κλείνει τον δρόμο.

Ω-ωω...

«Πσσσσσς, παπούλη, άσε την κοπέλα ήσυχη.»
«Παρακαλώ πολύ νεαρέ; Χε, μάλλον ήπιες λίγο παραπάνω απ'ότι συνήθως. Σωστά; Δεν πειράζει σε συγχωρώ,» είπε μεγαλόψυχα έχοντας συνείδηση του κάθε ζευγαριού ματιών που είχε πέσει πάων του. «Αν μας επιτρέπεται-» Πήγε να τον προσπεράσει, αλλά με μια κίνηση ο νεαρός του ξανάκοψε τον δρόμο.
«Δε σας επιτρέπουμε. Και μάλλον εσύ ήπιες τόσο που δεν ακούς καλά: άσε την κοπέλα ήσυχη.»

Όσο κι αν τον είχε κατηγορήσει πως ήταν μεθυσμένος, ο νέος κάθε άλλο παρά αυτό ήταν: δεν παρέπαιε, η πλάτη του ήταν ίσια, και τα λόγια του είχαν λεχθεί με απόλυτο έλεγχο. Το μόνο που θα μπορούσε να τον αποκαλέσει κάποιος - και ιδιαιτέρως μια κοπέλα σε ένα άβολο κιμονο και υπερβολικό πολύ μέικ απ στη μάπα - ήταν αφελής και χαζός. Και ηλίθιος. Και βλάκας! Χμ, πολλά τελικά μπορούσε να τον πει. Τι σκεφτόταν τέλος πάντων, τι νομίζει ότι έκανε;!

«Νεαρέ, δεν έχεις κανέναν απολύτως λόγο-»
«Δες την,» είπε υποτιμητικά «μια νεαρή γυναίκα που ο μόνος λόγος που βρίσκεται δίπλα σου είναι τα δώρα και η πρόσβαση σε απαγορευμένα μέρη. Νομίζεις ότι θα ενδιαφερόταν για οποιονδήποτε άλλο λόγο για έναν άντρα σαν κι εσένα;»
«Για να σου πω μικρέ-!»
«Να μη μου πεις τίποτα, μεγάλε.» Η τελευταία αυτή προσβολή όμως υπέγραψε την καταδίκη του: με ένα νεύμα εμφανίστηκαν οι μπράβοι του. «Δε με τρομάζεις,» δήλωσε.
«Κρίμα,» σχολίασε ο άλλος και με δεύτερο νεύμα, τον είχαν πιάσει δύο. Αντιστάθηκε λίγο αλλά δεν τα κατάφερε. Γι αυτό τι έκανε; Πέταξε ένα μαχαίρι στην ίδια!
«Α-Ααα...»

Δεν το απέφυγε γιατί μπορεί να την πρόδιδε--την βρήκε στο πόδι! Εκτός απ'τον πόνο που ένιωσε όταν της έκοψε τη γάμπα και την έκανε να λυγίσει τα γόνατά της, άρχισε να νιώθει κάτι καυτό μέσα της, που ξεκινούσε από το καθόλου επιφανειακό κόψιμο κι άρχισε να ανεβαίνει...μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δε μπορούσε να νιώσει τα πόδια της. ;Eπεσε κάτω. Και τότε το κατάλαβε: το κάθαρμα την είχε χτυπήσει με το ίδιο της το μαχαίρι.

«Καλή τύχη να σου κάτσει τώρα,» είπε με κακία ο Mark πριν φάει τουλάχιστον τρεις μπουνιές κι ένα μάτσο κλωτσιές από τους άλλους δύο που ήτανε μπροστά του. Μαινόμενος, μέχρι κι ο Hirotaro τον χτύπησε! Και η κακοποίηση του Mark, ήταν το τελευταίο πράγμα που είδε η κοπέλα για εκείνο το βράδυ.

Όταν συνήλθε, αντίκρισε ένα γνώριμο ταβάνι, αν και δε μπορούσε να προσδιορίσει γιατί ακριβώς το ήξερε. Είχε την εντύπωση ότι το είχε δει κάποια στιγμή στο κοντινό παρελθόν, αλλά μπορεί η μνήμη της να της έπαιζε παιχνίδια. Όμως και οι μυρωδιές ήταν γνώριμες: αυτή η πρόδηλη, φυσική αντρική μυρωδιά πολλών αντρών υπήρχε σε όλο το μέρος, και δεν ήταν διόλου δυσάρεστη. Κι αν δεν την πείραζε η μυρωδιά τότε σίγουρα δεν ήταν σε κάποιο αντρικό ιατρείο. Θυμόταν καθαρά να την χτύπησαν ΄ το μέρος είναι γνώριμο ΄ δεν είχε πάει σε κανένα ιατρείο στο νησί. Άρα δεν ήταν σε κάποια ιατρική μονάδα...τι στο καλό; Την παράτησαν όπου βρήκαν;

Το κεφάλι της το σήκωσε έπειτα από αρκετή ώρα. Αν ήξερε κάτι καλύτερα απ'τον καθένα, αυτό ήταν τα δηλητήρια που έφτιαχνε: το συγκεκριμένο ήταν τρία τέταρτα παραλυτικό κι ένα τέταρτο αναισθησιογόνο. Γι αυτό αν ήθελε να αποφύγει τον τρομερό πονοκέφαλο - και να έχει μόνο έναν μικρό - έπρεπε το κεφάλι της να παραμείνει για λίγη ώρα στο ίδιο επίπεδο με το υπόλοιπο σώμα της, κάτι που έκανε. Μετά, όταν επιτέλους κατάφερε να το κουνήσει κιόλας, συνειδητοποίησε που είναι: στο αρχηγείο της shinsegumi, μέσα στο γραφείο του υπαρχηγού Hijikata. Της πήρε μόνο εκείνη τη σύντομη στιγμή μέχρι να το ανακαλέσει στη μνήμη της. Χμ...γιατί ήταν στο γραφείο του "σερίφη"; Δεν έκανε κάτι. Μήπως θέλανε κάποια αναφορά; Αλλά δεν ήταν επικίνδυνο αν ήθελαν να την επιστρέψουν στο πλευρό του Hirotaro;

Πήγε να σηκωθεί, μα αμέσως θυμήθηκε ακριβώς πού ήταν το νέο τραύμα κι έκανε να πιάσει τη γάμπα της-...άλλα δε μπορούσε.

Αυτό το ρούχο έφταιγε--κι ακόμα το φορούσε! Έξαλλη πια, έπιασε τις δύο μεριές που έκλειναν τα πόδια και τα χέρια από πάνω και τις τράβηξε ΄ επιτέλους μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει...αν κι ένιωθε ημίγυμνη: ολο το πόδι της ήταν εκτεθειμένο. Αναστέναξε. Καλύτερο απ'το τίποτα. Εν τέλη κοίταξε κι έπιασε τη γάμπα της ταυτόχρονα. Ήταν καλυμμένη με γάζα ΄ κατάλαβε πως την περιποιήθηκαν γιατί το τραύμα έτσουζε τόσο όσο τα βότανα που χρησιμοποιεί κάποιος όταν δένει μια πληγή.

Δεν τόλμησε να πατήσει το πόδι της κάτω, απλώς κάθισε στον μεγάλο καναπέ. Δεν τον είχε εδώ την προηγούμενη φορά, ήταν σίγουρη ΄ μάλλον τον φέρανε ειδικά για να την αφήσουν εδώ μέσα. Μήπως φοβούνταν για κάτι; Μπας και ο υπαρχηγός είχε καταλάβει τη διαρροή μέσα στην ομάδα του; Αν ναι, θα το ξανάκουγε απ'την ίδια, αν όχι θα μάθαινε κάτι καινούργιο για πολύ καλή του τύχη. Περίμενε λοιπόν καθισμένη στον αναπαυτικό καναπέ, αλλά χωρίς να κάνει κάτι άλλο, όση ώρα έκανε να εμφανιστεί ο άντρας που περίμενε.

«Επανήλθες ΄ ευτυχώς. Είσαι έτσι από τα μεσάνυχτα και είναι ήδη τέσσερις.»
«Δεν κοιμάστε ποτέ εσείς εδώ;»
Είδε μια φλέβα να πετάγεται στον λαιμό του και μια αναπαίσθητη κίνηση του σαγονιού του, σαν να έσφιγγε τα δόνται του. «Κοιμόμαστε, αλλά όχι όταν έχει δολοφονηθεί ένα εξέχων μέλος της κυβέρνησής.»
«...ναι αλλά εχθές-»
«Εχθές με ξύπνησαν εξαιτίας σου.» Κι απ'τον τόνο του, αισθάνθηκε πως της το κρατούσε κακία. «Τώρα,» την πλησίασε κι έκατσε δίπλα της, όσο πιο μακριά μπορούσε για να τηρεί τα προσχήματα «Μπορείς να σηκωθείς;»

«Δεν δοκίμασα να σηκωθώ αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό. Πείτε μου εσείς τι έγινε με τον Mark και γιατί με έχετε εδώ. Επίσης, θα ήθελα να σας πληροφορήσω πως ένας από τους άντρες σας είναι σίγουρα δοτός, άκουσα έναν φίλο του άντρα που υποτίθεται πως πρέπει να πιάσω να λέει πως έχει έναν άνθρωπο στη shinsegumi. Τόσο που κοκορεύτηκε δύσκολα να έλεγε ψέματα, αν και δεν ξέρω κατά πόσo λέει αλήθεια στο αν είναι χαμηλόβαθμος.»

«Μάλιστα,» είπε μονάχα κι αν η πληροφορία ήταν νέο ή όχι γι αυτόν δεν το έδειξε. «Αρχικώς να ξέρεις πως ο φίλος σου αυτήν τη στιγμή είναι φυλακή.» Σταμάτησε για να της δώσει χρόνο να χωνέψει το νέο, αν κι εκείνη δε φάνηκε να "παλεύει" πολύ για να το δεχτεί. «Φυσικά δεν είναι τίποτα άλλο από θέατρο το οποίο δέχθηκε να παίξει για να σε βοηθήσει.»

Αυτό όμως της ακούστηκε περίεργο και το έδειξε στον τρόπο που σήκωσε το κεφάλι της λίγα χιλιοστά. «Μπήκε φυλακή επειδή σου επιτέθηκε, μα εφόσον αυτό ήταν μοναχά ένα πρόσχημα για να μη σε απομονώσει ο Hirotaro τότε καταλαβαίνεις πως τη στιγμή που θα μας τον παραδώσεις, μπορείς να πάρεις τον φίλο σου πίσω.»

Χε, το ήξερε ΄ δεν τον είχε πιάσει κάτι, απλώς τη βοηθούσε. Ο τρελός. Δεν ήξερε αν ήταν ευχαριστημένη με την απροσδόκητη πίστη ή αν εκνευρίστηκε που τόσο εύκολα έκανε τον Hirotaro να την αφήσει, ενώ αυτή είχε βρεθεί πελαγωμένη. Δεν της άρεζε να χρωστάει χάρες επίσης, κι αν συνέχιζε έτσι, θα βρισκόταν υπερχρεωμένη στον Mark...έστω κι αν στην ουσία ήταν κάτι σαν ανταμοιβή που τον πρόσεχε όταν ήταν κίνδυνος για τον εαυτό του.

«Καλό θα ήταν να μάθαινες πως ο φίλος σου έκανε και κάτι τελευταίο που είναι πολύ έξυπνο: κατάφερε να αποσπάσει ένα μπουκάλι όπιο, δίνοντάς μας έναυσμα να μπούμε στο μαγαζί αυτό που προηγουμένως δεν είχαμε το δικαίωμα.»
«Είναι έξυπνος άντρας,» ομολόγησε αλλά ακόμα και που το σκεφτόταν της ερχόταν παράξενο, πόσο μάλλον όταν το ξεστόμισε.
«Σε προσέχει ΄ να τον ανταμείψεις όταν ξανασυναντηθείτε με κάποιον τρόπο.»
«Θα το έχω υπόψιν μου,» ήταν η ευγενική της άρνηση. «Τώρα πείτε μου, γιατί βρίσκομαι εδώ;»
Για κάποιο λόγο, ο Hijikata ξανά έτριξε τα δόντια του, αυτήν τη φορά ακόμα πιο φανερά, αλλά κράτησε την ψυχραιμία του. «Η επίσημη εκδοχή είναι για να σου πάρουμε κατάθεση ώστε να έχουμε μια καταληκτική απόφαση για τον τύπο που σου "επιτέθηκε" --αυτό ξέρουν όλοι εκτός από εμάς τους τρεις. Ο πραγματικός λόγος είναι για να μου δώσεις μια μικρή αναφορά των γεγονότων.»

Η Lorenza ήταν έτοιμη να σηκωθεί, κι ο υπαρχηγός έσπευσε να τη βοηθήσει ΄ πιάνοντάς την από το χέρι, προσέφερε τον ώμο του για στήριξη. Δειλά δειλά, πάτησε το πόδι της. Όταν έβαλε βάρος πάνω του, ένιωσε μια σουβλιά, διαπεραστική αλλά γρήγορη. Ένιωσε το τραύμα της ν'ανοίγει...
Το ξαναπάτησε. Τα ίδια, αλλά τώρα ο πόνος ήταν λιγότερο έντονος, αν και βγήκε λίγο αίμα ακόμα. Το έκανε ώσπου το αίμα σταμάτησε να βγαίνει καινούργιο και το παλιό άρχισε να πήζει, ενώ ταυτόχρονα ο πόνος ήταν μηδαμινός.

Ενώ έκανε την "φυσιοθεραπεία" της έδινε την αναφορά που της ζήτησε. «Έχω σημειώσει πρόοδο ΄ φαίνεται να με εμπιστεύεται αρκετά για να καυχιέται εν παρουσία μου στους φίλους του για το πόσο δειλοί είναι οι shinsegumi για να κάνουν κάτι τόσο απλό όσο αυτό που έκανε ο ίδιος: να σκοτώσει τον πολιτικό του αντίπαλο.»
«Τον άκουσες να το ομολογεί;»
«Δεν είπε "εγώ το έκανα" αλλά όταν τον ρώτησε ο φίλος του είπε πως δεν το παραδέχεται ακόμα. Και όλη του η συμπεριφορά είναι τέτοια που υπονοεί πως αυτός διέταξε τον φόνο.»

Παρακολούθησε τον υπαρχηγό να χάνεται μέσα στον εαυτό του σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αναλογιζόταν το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις πράξεις που θα έκανε σαν επίσημο μέλος της πολιτοφυλακής. Μπορούσε να δει τις σκέψεις του σχεδόν από τον τρόπο που μόρφαζε σε κάποιον εσωτερικό μονόλογο, υπολογίζοντας πιθανότητες. Κι όμως, όσο απασχολημένος κι αν ήταν με τις σκέψεις του, εύκολα κατάλαβε ότι η κοπέλα ήθελε να πάει πίσω στον καναπέ μόνο από τις μικροκινήσεις της--την κλίση του σώματός της, το επιπρόσθετο βάρος που έβαζε στον ώμο του.

Εντυπωσιάστηκε από τον τρόπο που είχε καταλάβει τα πάντα ενστικτοδώς--πρέπει να είχε δουλέψει πολύ γι αυτό το αποτέλεσμα. «Λοιπόν, εδώ είναι που θα σε δυσκολέψω,» της είπε στο τέλος, με τη βραχνή φωνή του ακόμα πιο βαριά. Το ενδιαφέρον της παρέμεινε αμείωτο. «Πρέπει να καταφέρεις να σε προσκαλέσει στην έπαυλή του και να είστε μόνοι σας. Ολομόναχοι. Καταλαβαίνεις. Θα έχει αποδείξεις εκεί σίγουρα, εφόσον είναι ένα από τα πιο απρόσιτα μέρη για μας.»

«Μμμ...ναι λογικό ακούγεται,» συμφώνησε μαζί του.
«Φυσικά και είναι-!» Μίλησε πολύ πιο επιθετικά απ'ότι ήθελε, φώναξε σχεδόν, γι αυτό έκανε ολόκληρη προσπάθεια να ηρεμήσει, πιέζοντας εκείνο το σημείο της μύτης ανάμεσα στα μάτια με τα δάχτυλά του. Όταν ξανάνοιξε τα μάτια του ο θυμός ήταν εκεί, αλλά η έλλειψη αυτοελέγχου είχε εξατμιστεί για την ώρα. «Το θέμα είναι πως κανείς δε θα είναι εκεί για να σε γλυτώσει από εκείνον. Κανένας. Τουλάχιστον όχι αν δεν είναι η ζωή σου σε κίνδυνο και λίγο δύσκολο αυτό. Οπότε σκέψου το όσο εγώ θα πάω λίγο να κάνω κάτι δουλειές. Αν δεχτείς, θα σου διασφαλίσω άμεση πρόσβαση.»

H Lorenza ανατρίχιασε. Ναι, φυσικά και κατάλαβε τι εννοούσε ο Hijikata, για το τι δε θα τη βοηθούσε κανείς. Μα έτσι κι αλλιώς αν δεν έκανε αυτό που ήθελε ο Hirotaro, όλα θα τελείωναν γι αυτήν και μπορεί αυτό να μην περιλάμβανε μόνο την προοπτική να τον πιάσει. Μέχρι και η ζωή της μπορεί να κινδύνευε. Ένιωσε για πρώτη φορά την απειλή του θανάτου αλλά κυριότερα: της αποτυχίας. Kι αυτή την τρέλαινε περισσότερο. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην έφερνε σε πέρας κάτι που της ανατέθηκε, ό,τι κι αν ήταν αυτό. Ξαφνικά πείσμωσε! Δεν κατάφερε να φύγει ο υπαρχηγός από το δωμάτιο όπως ήθελε, τον πρόλαβε λέγοντας:

«Aν έχετε τη δυνατότητα να μου εξασφαλίσετε εισοδο στην οικία του, να το κάνετε.»

Τον κοίταξε σοβαρά. Εκείνος, ηρεμώντας τα νεύρα του γι άλλη μία φορά, έγνεψε με το κεφάλι απότομα. «Καλώς, θα το κανονίσω. Αλλά σταμάτα να μου μιλάς στον πληθυντικό, με εκνευρίζει.» Ω, γι αυτό έκανε έτσι; «Α, μην το ξεχάσω: ο φίλος σου μας ζήτησε να σε δει. Θες να πας;»

Εξέπληξε τον εαυτό της, δίνοντας τόσο άμεσα το "ναι" σαν απάντηση. Το ίδιο άμεσα, ο υπαρχηγός φάνηκε να αγανακτεί - λες και περίμενε πως η κοπέλα θα το απέρριπτε - αλλά με μια κοφτή κίνηση την άρπαξε από το χέρι. Πιο παρανοϊκός κι απ'την ίδια, ο Hijikata έπαιξε ολόκληρο θέατρο: πρακτικά την έσερνε μέχρι εκεί, επειδή τάχα δεν ήθελε να δει τον άντρα που της επιτέθηκε. Παραπονιόταν κι έκανε την φοβισμένη και η ίδια, για να είναι ακόμα πιο πιστευτό. Όταν επιτέλους έφτασαν στο κελί του Mark, όλοι οι φρουροί είχαν ζητηθεί να φύγουν και οι μόνοι που έμειναν ήταν ο φυλακισμένος, ο υπαρχηγός και η Κυνηγός: οι τρεις συνομώτες.

«Γιατί είναι έτσι ανοιχτό το κιμονό σου...; Τι έγινε; Σου κάνανε τίποτα;» Τα μάτια της κύλησαν, εν τέλη όμως ένιωσε απρεπής όταν τα μάτια των δύο αντρών διασταυρώθηκαν. Ο Mark κατηγορώντας κι ο Hijikata υπερασπίζοντας τον εαυτό του με μεγάλη προσπάθεια να μην αρχίσει να βρίζει. «Γι αυτό αντιπαθώ τα ζευγάρια, στο διάλο πια,» είπε κάτω απ'την ανάσα του.
Κοκκίνησε η κυνηγός. «Τίποτα δεν έγινε΄εγώ το άνοιξα γιατί δε μπορούσα να κουνηθώ. Είναι θεόστενα αυτά τα πράγματα.»
«Α...καλώς.»

Ησυχία απλώθηκε στον στενό χώρο, χωρίς να λένε κάτι. Απέφευγαν να μιλήσουν ή να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον. Αλλά και πάλι ο Mark έκανε το πρώτο βήμα λέγοντας: «...είσαι καλά γενικώς; Εννοώ, σε χτύπησα στο πόδι με το μαχαίρι, αλλά πέρα απ'αυτό...;»
«Ναι, γενικώς. Σ'ευχαριστώ που με ξέμπλεξες υποθέτω.»

Σαν απάντηση, της χαμογέλασε πλατιά. Και χωρίς να το καταλάβει, ο κόμπος που είχε στον λαιμό της λύθηκε! Θαρρείς η αμηχανία κι όλη η ένταση ξεθύμανε έτσι εύκολα. Δεν ήταν καλή σ'αυτά, πραγματικά. Ήθελε να του πει κι άλλα, να τον επαινέσει που πήρε το δηλητήριο, να του πει πως ήταν έξυπνος...αλλά δεν το έκανε. Απλώς στάθηκε εκεί, ανταποδίδοντας το χαμόγελο με μια έκφραση ανακούφισης και κουνώντας το κεφάλι περίεργα.Δεν ήξερε πως αλλιώς να του δώσει να καταλάβει πως εκτιμούσε αυτό που έκανε, γιατί της φάνηκε πολύ χαζό, δεν το συνήθιζε. Γι αυτό στάθηκε εκεί, σαν την ηλίθια.

Θα ορκιζόταν πως κάθε ματιά του Hjikata ήταν η ίδια απαξιωτική - κι εκνευρισμένη - ερώτηση: ήθελες να σε κατεβάσω εδώ κάτω γι αυτό;

«Και τώρα τι θα κάνεις;» Ξανάρχισε τη συζήτηση ο Mark, πάντα ο Mark. Εκείνη δεν έριχνε τα μούτρα της.
«Ε, θα τον απομονώσω και θα ψάξω να βρω πληροφορίες που να τον ενοχοποιούν ΄ δεν ξέρω αν άκουσες για τον θάνατο-.»
«Άκουσα, ναι. Μακάρι να τον πιάσεις, αλλά να προσέχεις: αν τον έχεις απομονώσει εσύ, αυτό σημαίνει πως ισχύει το ίδιο και για κείνον.»
«Ε ναι, αλλά μην ανησυχείς. Απο δω θα βγεις μόνο αν καταφέρω να κάνω αυτό που μόλις είπα οπότε, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να είσαι πιο θετικός.»

Εκείνη τη στιγμή και όλη η καλή, έστω κι εύθραυστη ατμόσφαιρα, γκρεμίστηκε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. «Καλή δουλειά,» της είπε πειραγμένος ενώ συνέχισε να την κοιτάει σαν να τον έβρισε, και γύρισε πλάτη στους καλεσμένους. Ε, αναρωτήθηκε χαμένη η κοπέλα. Όταν πήγε να μιλήσει όμως, ο υπαρχηγός της έδειξε την έξοδο. Χωρίς να έχει άλλη επιλογή, πήρε τον δρόμο της επιστροφής.

Σ'όλη τη διαδρομή το σκεφτόταν κι έσπαγε το κεφάλι της. Δε μπορούσε να καταλάβει γιατί ξαφνικά θύμωσε μαζί της. Δεν είπε τίποτα περίεργο ή κάτι που δε θα έλεγε υπο οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες και το ήξερε. Τι τον έπιασε;

Αμέσως μόλις φτάσανε στην ασφάλεια του γραφείου του ο υπαρχηγός της shinsegumi είπε «όταν ένας άντρας προτιμά να πάει φυλακή από το να δει μια γυναίκα στην αγκαλιά ενός άλλου άντρα, είναι εμφανές πως δε θα ευχόταν να γίνει το ίδιο μόνο και μόνο για να βγει,» με τη σοφία δέκα κουκουβάγιων μα και την άνεση του πιο έμπειρου άντρα σε ζητήματα αγάπης. Αφού την κοίταξε όλο νόημα, της έδειξε με ένα νεύμα που είχαν αφήσει τα πράγματά της.
«Ω,» ήταν η άχαρη απάντηση που έδωσε ενώ έφτιαχνε το κιμονό της. Στο περίεργο παλτό, το οποίο έκρυβε τα μαχαίρια, τη βοήθησε ο Hijikata.

Mα φυσικά και προσβλήθηκε γι αυτό, πώς δεν το είχε σκεφτεί η ίδια...; Μάλλον γιατί δεν ήταν και πολύ κοινωνικός άνθρωπος. Αναστέναξε νοερά ΄ ήθελε να χτυπήσει το κεφάλι της στον τοίχο! Ούτε καν τον ήθελε μαζί της, αλλά ξαφνικά τη νοιάζει η γνώμη του; Τι στο καλό την έπιασε; Μάλλον έφταιγε το ότι τη βοήθησε και, μπορεί να ήταν πολλά πράγματα, αλλά δεν ήταν αχάριστη.