All the King's men, Part 2. [Τέλος]

«Θα σου ξαναμιλήσει, αν αυτό είναι που φοβάσαι.»
Μάλλον θα φαινόταν ιδιαιτέρως σκεπτική αν κάθησε και της είπε τέτοιο πράγμα ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Καταλάβαινε πως δεν συνήθιζε να μπλέκει παραπάνω από μια απλή συμβουλή από τον άβολο τόνο στη φωνή του.
«Δεν αμφιβάλλω, άλλο με απασχολεί.» Ψέμα. «Εφόσον θα πάω εγώ στου Hirotaro, δεν πρέπει να είστε κι εσείς από κοντά να μπείτε όταν σας πω;» Αλήθεια.
«Ναι, θα σε ακολουθούμε. Μην ανησυχείς, οι καλύτεροι και πιο έμπιστοι άντρες μου θα είναι κοντά σου ανά πάσα στιγμή. Απλώς δε θα σε βοηθήσουν πριν δώσεις κάποιο πολύ συγκεκριμένο σήμα, ό,τι κι αν ακούσουν.»
Το τελευταίο δεν της άρεσε. «Το οποίο θα είναι...;»
«Αυτό θα το συνεννοηθείς εσύ μαζί τους. Θα σε συνοδέψουν έτσι κι αλλιώς στο ξενοδοχείο σου.» Και της έδειξε την έξοδο.

Δύο άντρες, γνώριμες φυσιογνωμίες, εμφανίστηκαν στο τέλος του διαδρόμου. Τον έναν τον θυμόταν, τον έλεγαν Hajime Saito. Ο άλλος ήταν ένας νεαρός με κοντά μαλλιά που δε φορούσε τη στολή των shinsegumi, κι έδειχνε αρκετά παράταιρος με όλους τους υπόλοιπους. Επίσης, ήταν ο πρώτος που μίλησε.

«Okita Sougo,» συστήθηκε, και η φωνή του πρόδιδε υπνηλία και βαρεμάρα. «Εγώ κι ο Saito θα σας συνοδεύσουμε στο ξενοδοχείο σας. Ακούσαμε πολλά σας έχουν συμβεί και δε θα θέλαμε να σχηματίσετε κακή άποψη για το νησί μας. Βέβαια θα μπορούσε κανείς να πει ότι μπορεί να σχηματίσουμε εμείς κακή γνώμη για σας που όλη την ώρα καταλήγετε στο αστυνομικό τμήμα, σωστά; Χα χα.» To γέλιο του ήταν πιο ψεύτικο και μη ενθουσιώδες από τα λόγια του μέχρι τώρα. «Γέλα κι εσύ Saito-san...»

«Χα χα,» έκανε από ευγένεια ο Saito, με εκείνο το περίεργο χαμόγελο που είχε και πριν, μόνο που τώρα ήταν λίγο πιο αληθινό. Όμως ήταν σιωπηλός, έδειχνε πως δεν είχε καμία διάθεση να ανταλλάξει αστεϊσμούς.
«Πάμε τώρα δεσποινίς, δεν κάνει να κάθεστε στο αστυνομικό τμήμη παραπάνω απ'ότι χρειάζεται, αλλιώς θα σας περάσουν για εγκληματία.»

Δεν ήξερε αν έπρεπε να προσβληθεί με τον τρόπο και τα λόγια του Okita ή να γελάσει. Ό,τι κι αν έλεγε ήταν μια κεκαλυμμένη προσβολή μέσα σ'ένα αστείο! Αλλά το έκανε με τόση απάθεια που δε μπορούσε ούτε να γελάσει ούτε να θυμώσει. Γι αυτό τους άφησε να την οδηγήσουν μακριά από το αρχηγείο και στο ξενοδοχείο της. Μόνο αφού είχαν απομακρυνθεί αρκετά και ήταν σε ανοιχτό μέρος - σίγουροι πως παρείσακτα αυτιά δε θα τους ακολουθούσαν - μίλησαν γι αυτό που τους απασχολούσε.

«Ο Hijikata είπε πως θα σε ακολουθούμε στην αποστολή σου και θα επέμβουμε μόνο με το σινιάλο που θα μας το πεις εσύ. Τι θα είναι;»
«Θα σβήσω τα φώτα και θα σας κάνω σήμα με τον φακό μου τρεις φορές. Όχι παραπάνω ούτε λιγότερες.»
Για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ ο Saito μίλησε από μόνος του: «Αν πρέπει να επέμβουμε άμεσα και δεν έχεις χρόνο για κάτι τέτοιο;»
«...δεν υπάρχει περίπτωση ΄ έχω σχέδιο και τα σχέδιά μου πάντα πάνε καλά. Μα εφόσον θίγεις το θέμα έκτακτης ανάγκης θα έχουμε σινιάλο, για τότε και μόνο, τη λέξη εικοσιπέντε.» Στα απορημένα τους βλέμματα, πρόσθεσε βιαστικά: «Μην ανησυχείτε, θα με ακούσετε αν χραιαστεί.»

Aφού άφησαν την κοπέλα στο ξενοδοχείο της - περίμεναν μέχρι να τη δουν να μπαίνει στο δωμάτιό της -, έφυγαν. Εκείνη έπεσε κατευθείαν για ύπνο, και δεν ξύπνησε μέχρι το μεσημέρι της επόμενης ημέρας, όπως κι εχθές. Αν και δεν είχε τον Mark πάνω απ'το κεφάλι της, για κάποιο λόγο και πάλι δεν αισθανόταν καλά. Ίσως έφταιγαν οι ήχοι που ακούγονταν απ'έξω...ή ο τύπος που καθόταν απέναντί της στο κρεββάτι! Πετάχτηκε όρθια με το που τον αντίκρυσε.

Ένας άντρας με μακριά μαύρα μαλλιά, πρόσωπο κρυμμένο πίσω από μια μάσκα, είχε σηκώσει το δάχτυλό του εκεί που ήταν το στόμα του. Φορούσε μαύρα ρούχα από πάνω μέχρι κάτω, αλλά ήταν πολύ πιο κολλητά απ'ότι είχε συνηθίσει τους ανθρώπους εδώ, ειδικά εφόσον ήταν κάτι σαν παντελόνι. Το γεγονός ότι έκρυβε όλο του το πρόσωπο με μια μαύρη μάσκα που φαινόταν να είναι φτιαγμένη από πυλό την ανησυχούσε περισσότερο απ'οτιδήποτε άλλο. Όμως δεν πρέπει να ήθελε το κακό της--ούτε κινήθηκε ενταντίων της ούτε την σκότηωσε τόση ώρα που κοιμόταν. Τότε, τι...;

Έδειξε με το μακρύ λεπτό του δάχτυλο έναν πάκο στο κομοδίνο δίπλα απ'τον καθρέφτη ΄ αυτό δεν υπήρχε εκεί όταν είχε έρθει χθες. Ύποπτη, έτριψε τα μάτια της για να κοιτάξει καλύτερα. Με τον λαιμό της τεντωμένο, είδε πως ο πάκος αυτός δεν ήταν τίποτα άλλο από ρούχα δεμένα με σπάγγο.

Έκπληκτη, γύρισε στον μυστηριώδη άντρα...ο οποίος είχε εξαφανιστεί. Πότε πρόλαβε; Πριν από ένα λεπτό ήτανε κει! Εξαφανίστηκε, χωρίς καν να τον καταλάβει. Ανασήκωσε τα χέρια της αγανακτησμένη - γιατί το μόνο που πραγματικά την πείραξε ήταν πως δεν κατάλαβε τον άγνωστο άνθρωπο να μπαίνει ή να βγαίνει - και άρχισε να δοκιμάζει τα ρούχα.

Όποιος κι αν ήταν, σίγουρα ήταν με το μέρος των shinsegumi, αν έκρινε από το μήνυμα που υπήρχε ανάμεσα στα ρούχα: "10κ30 να είσαι έξω. Μην ξεχάσεις να βάλεις άρωμα. Καλή επιτυχία." Λακωνικό μα τυπικό, σίγουρα του Hijikata. Και τώρα που το ξαναθυμάται, του έμοιαζε κάπως ο ξένος που της άφησε τα ρούχα, αν εξαιρέσει τα μακριά μαλλιά. Τα οποία ρούχα ήταν γνώριμα στην κοπέλα όχι επειδή ήταν δικά της μα επειδή έμοιαζαν με αυτά που φορούσαν οι γυναίκες στην Vargar το βράδυ: ένα φόρεμα μακρύ, μα με αρκετά σκισίματα από δω κι απο κει, την πλάτη ανοιχτή...ευτυχώς κάτι ήταν κλειστό κι αυτό ήταν το ντεκολτέ. Κάπως.

Αναστενάζοντας, συνειδητοποίησε πως όχι μόνο δεν ήξερε πως να φερθεί σαν μοιραία γυναίκα, μα ούτε καν να περπατήσει σε τακούνια. Κι άντε, το πρώτο κάπως το κατάφερνε με πολύ προσπάθεια, το δεύτερο; Tέτοια παπούτσια δεν προσέφεραν την κατάλληλη ισοροπία γι αυτό προτιμούσε τις μποτούλες της: φλατ ή με τραχτεροτό τακούνι για την απόλυτη ευκολία. Έκανε όμως τη δοκιμή, κι ανέβηκε στα 12 εκατοστά που ήταν τα κόκκινα εντυπωσιακά παπούτσια που της είχαν αφήσει.

Όλη την ημέρα δε βγήκε από το δωμάτιό της παρά μόνο για να κάνει μπάνιο: παρήγγειλε φαΐ από τη ρεσεψιόν που της έφεραν πάνω ενώ εκείνη συνήθιζε τα νέα της ρούχα. Το καλό ήταν πως τα μεγάλα σκισίματα στα πόδια, της έδωσαν ελευθερία κινήσεων. Επίσης, μπορούσε να ρίξει μια ψηλή κλωτσιά χωρίς να δείχνει τα πάντα γιατί το ύφασμα έπεφτε μπροστά και την κάλυπτε. Είχαν και τα καλά του αυτά τα φορέματα τελικά! Αν και ήταν σίγουρη πως θα κρύωνε και δυστυχώς δεν υπήρχε ούτε ένα σάλι εκεί μέσα, μόνο αξεσουάρ.

Το ρολόι έδειξε 10και20 ΄ ήταν ώρα να φεύγει. Μπήκε στα τακούνια της, κοίταξε τα μαλλιά της μια τελευταία φορά κι άρπαξε ό,τι είχε ετοιμάσει για το βράδυ: ένα δυνατό μιξ ναρκωτικών αρκετά δυνατό για να αναισθητοποιήσει άλογο μέσα σ'ένα μικρό φιαλίδιο...και φυσικά ένα από τα μαχαίρια της. Χαμογέλασε στην αντανάκλασή της ΄ ώρα για δράση.

Όταν κατέβηκε κάτω, τουλάχιστον τρία λεπτά νωρίτερα, ένα μεγάλο "άρμα" - το οποίο τραβούσαν τέσσερις άνθρωποι κι όχι ζώα - ήταν ήδη εκεί και την περίμενε με την πόρτα ανοιχτή. Δε μπορούσε να είναι για κανέναν άλλον, εφόσον ήταν τόσο κραυγαλέο όσο και τα ρούχα του πολιτικού, με πολλά σχέδια δράκων και λουλουδιών. Ήταν κλειστό από παντού τριγύρω με ένα μικρό παράθυρο στην πόρτα ενώ το ξύλο του ήταν διακοσμημένο με ύφασμα κίτρινο, μαύρο και λίγο πράσινο. Το κοίταξε λίγο για να προσπαθήσει να δείξει ότι είναι έκθαμβη με αυτό που της παρουσίασαν.

Ανέβηκε με μεγάλη προσοχή προσπαθώντας να ισορροπήσει στα τακούνια της και με ένα πλατύ ψεύτικο χαμόγελο ανέβηκε. Ένας από τους τέσσερις ήρθε να τη βοηθήσει...ευτυχώς, μέσα δεν ήταν ο Hirotaro. Πήρε μια βαθειά αναπνοή ανακούφισης. Σταμάτησε αμέσως να χαμογελάει, έκλεισε την πόρτα και είπε να ξεκινήσουν. Με όλη της την καρδιά, ήλπιζε να την ακολουθούσαν οι άλλοι δύο όπως της υποσχέθηκε ο Hijikata.

Mισή ώρα αργότερα είχε φτάσει στην κατοικία του ΄ ήταν τεράστια - φυσικά - κι όλη σε παραδοσιακό ρυθμό, αυτόν τον μοναδικό του νησιού. Αντί να σηκώνεται ψηλά από το έδαφος, απλωνώταν εκατοντάδες μέτρα. Ο φράχτης ήταν συμβολικός - πολύ κοντός για να υπηρετεί σαν πραγματικό εμπόδιο - ενώ αυτό που πραγματικά σταματούσε ξένους και εγκληματίες να μπουν ήταν η επιγραφή "οικία οικογένειας Hirotaro" και οι τέσσερις αρματωμένοι φρουροί κατά μήκους του μονοπατιού που οδηγούσε στο σπίτι. Ήταν σίγουρη πως υπήρχαν κι άλλοι.

Οι δύο από τους τέσσερις τη συνόδευσαν μέχρι την είσοδο του σπιτιού: έπρεπε να διασχίσουν ένα μεγάλο, όμορφο κήπο, περιποιημένο μέχρι τελειότητας, με πολλά δέντρα - όχι πολύ μεγάλα - και λουλούδια. Έκοψε ένα κόκκινο, το έβαλε πίσω από το αυτί της, φούσκωσε το στήθος της και περίμενε μέχρι να ανοίξει η πόρτα και να τη βάλουν μέσα. Όταν άκουσε βήματα, ήλεγξε μια τελευταία φορά τα πράγματα που είχε πάρει, για να σιγουρέψει ότι ήταν ακόμα εκεί, και φόρεσε το μεγαλύτερο, σαγηνευτικό της χαμόγελο.

Όσο κι αν περίμενε κάποιον υπηρέτη να την υποδεχτεί, με έκπληξη είδε πως ήταν ο ίδιος ο Hirotaro ήταν στην πόρτα: ένα ποτήρι σαμπάνιας στο ένα του χέρι, κι ένα βλέμμα γεμάτο λαγνεία, την καλωσόρισαν. Τα δέχτηκε όσο καλύτερα μπορούσε. Άπλωσε το χέρι της - λίγο άγαρμπα, μα δεν τον πείραξε - κι εκείνος το φίλησε. Την τράβηξε μέσα κι έκλεισε την πόρτα με το πόδι.

«Είσαι πανέμορφη απόψε.» Χμ, δε θυμόταν η φωνή του να ήταν ποτέ τόσο βαθιά.
«Ευχαριστώ ΄ μόνο τα καλύτερα για τους καλύτερους.» Ωω τις βλακείες που έπρεπε να πει για να της κάτσει αυτή η δουλειά...!

Την οδήγησε, μέσω γέλιων και περισσότερων φιλοφρονήσεων, στο δωμάτιο που είχε ετοιμάσει γι αυτούς--τον προθάλαμο, όπως το έβλεπε εκείνη. Αν κατάφερνε να περάσει αυτό το στάδιο κι απλώς να πάρει αλκοόλ μαζί της, θα ήταν πολύ χαρούμενη!

Κάτι το οποίο αποδείχθηκε πολύ πιο εύκολο απ'ότι νόμιζε: η αγάπη του για το αλκοόλ ήταν τόσο μεγάλη όσο η όρεξή του για σεξ και η αλαζονεία και μααιοδοξία του τόσο γυμνασμένη, που ούτε καν του κίνησε την περιέργεια πως τον έλουζε με κοπλιμέντα. Όχι ότι αυτός δεν έκανε το ίδιο, μα σε εκείνον προφανώς ακούγονταν πολύ πιο φυσικά. Κι όσο δεν την ακουμπούσε εκεί που είχε κρυμμένο το μαχαίρι της, μπορούσε να ελέγξει τα νεύρα της και να μην τον χτυπάει κάθε φορά που το δέρμα της έκανε επαφή με το δικό της-μπλιαχ!

Δύο ολόκληρες ώρες μετά, κι αυτό μόνο και μόνο επειδή προσπαθούσε να επιταχύνει λίγο τις διαδικασίες επειδή δεν άντεχε να τον ακούει άλλο, έκανε επιτέλους την πρόταση να πάνε στην κρεββατοκάμαρα. Επιτέλους, επανέλαβε στο μυαλό της και τον ακολούθησε, με τη σαμπάνια στο χέρι.

«Ω μην ανησυχείς αγαπητή μου, έχω κι άλλη εκεί που πάμε,» πληροφόρησε, κάνοντας την κοπέλα να ξεφυσήξει με ανακούφιση.

Πέρασαν ένα μικρό διάδρομο, γεμάτο με διακοσμητικά που φαίνονταν πως ήταν από περασμένο αιώνα ΄ έφτασαν στο "επιθυμητό" δωμάτιο...και προσπάθησε πάρα πολύ να μην δείξει την αηδία της στο πολύ καλά φιαγμένο "θέμα" που υπήρχε ολόγυρά της με τον χαμηλό φωτισμό των κεριών: είχε μάθει προφανώς πως ήταν από την Vargar γιατί παντού υπήρχαν μικρά πραγματάκια που τη θύμιζαν. Μέχρι και η σαμπάνια ήταν μέσα σε ένα μεταλλικό κουβά που είχε σκαλισμένα δύο ρολόγια. Γελοίο, ειλικρινά. Με το που μπήκαν μέσα πήρε τη σαμπάνια στα χέρια του και μετά την οδήγησε στο τεράστιο, δυτικού τύπου κρεββάτι του.

Δίπλα του είχε δύο τραπεζάκια με μπιχλιμπιδάκια πάνω αλλά ακριβώς δίπλα κι απ'αυτό ήταν ένα από τα τραπεζάκια που χρησιμοποιούν οι πλούσιοι για πρωινό στο κρεββάτι--το είχε δει μια φορά όταν είχαν επισκευθεί έναν μεγάλο και τρανό κύριο, πριν πάνε καν στο νησί Clockwork. Πάνω του είχε ένα μπολ με φράουλες και σαντυγί. Αν και ο τύπος ήταν αηδιαστικός, τουλάχιστον ήξερε να τρώει.

Βέβαια δεν πρόλαβε να το πολυσκεφτεί ΄ δεν πέρασαν δέκα δευτερόλεπτα κι άρχισε να της επιτίθεται! Πώς και πώς κατάφερε να τον πάρει από πάνω της και να πάει προς τα ποτήρια. «Μα, να μην πιούμε λίγο ακόμα« ρώτησε παιχνιδιάρικα;

Σαν εφέ, κούνησε το μπουκάλι μπροστά του.

Ήδη παραπατούσε, αρα και να έβγαινε νοκ-άουτ δε θα ήταν και πολύ περίεργο το επόμενο πρωί, αν χρειαζόταν να επιστρέψει. «Μα δε θα μπορώ» λόξυγγας «να κάνω τίποτα μετά.»
Αυτό είναι το σκεπτικό, ήθελε ν'απαντήσει, αντ'αυτού όμως είπε: «ανοησίες ΄ εγώ χρειάζομαι ένα ακόμα. Δε θα μου κάνεις παρέα;»
«Μα κι εσύ ήπιες ήδη τόσα...πώς και δε ζαλίζεσαι;»

Έτσι όπως είχε γυρίσει την πλάτη της, χαμογέλασε ικανοποιημένη ΄ ο λόγος που δεν είχε μεθύσει ήταν πως απλώς δεν είχε πιει. Εκείνος νόμιζε πως έπινε. Αλλά ήταν πολύ απλοϊκός για να το καταλάβει, όσο κι αν προσπαθούσε να παίζει τον υποχθόνιο πολιτικό. Με αυτήν τη χαρούμενη σκέψη, άρχισε να ανοίγει το μπουκάλι ΄ το φιαλίδιο με το ναρκωτικό ήταν μικρό ενώ το περιεχόμενό του άοσμο και άγευστο, χωρίς χρώμα. Δε θα ήταν ανιχνεύσιμο. Γι αυτό με την ησυχία της, αν και πάντα κρυφά, το έβγαλε από το πλάι του εσώρουχου, το άνοιξε, και με πολύ προσοχή να μην ρίξει έξω - ούτε σταγόνα δε θα χαράμιζε - το έβαλε στο μπουκάλι.

Ναι στο μπουκάλι. Για τόση ποσότητα είχε υπολογίσει. Εξάλλου, αν όλα πήγαιναν στραβά και δεν έβρισκε τίποτα, θα έπινε κι εκείνη και θα βρίσκονταν και οι δύο αναίσθητοι το επόμενο πρωί...και θα μπορούσε να κατηγορήσει τον υπηρέτη που έφερε τη σαμπάνια κι όχι την ίδια πως το έκανε, αν καταλάβαινε κάτι.

Έβαλε στα ποτήρια και πήγε πίσω στο κρεββάτι ΄ ξάπλωνε και είχε ήδη βγάλει το μισό του κιμονό, με το ένα χέρι και πόδι γυμνό. Δε θα ξεράσεις, επαναλάμβανε στον εαυτό της ενώ προσπαθούσε να χαμογελάσει. Τα προσέφερε κι έκατσε δίπλα του. «Σε μας,» είπε και τσούγκρισε ελαφρά το ποτήρι της στο δικό του.
«Σε μας,» αποκρίθηκε και λαίμαργα, το κατέβασε όλο. Η Lorenza το έριξε πίσω της όταν έκλεισε τα μάτια του. «Οχοχο, πολύ καλή...η σαμ...πάνια...μου. Ε;»

Αν δεν ξάπλωνε δε θα τρεμόπαιζαν μόνο τα μάτια του, αλλά θα παραπατούσε μέχρι που θα έπεφτε φαρδύς πλατύς στο πάτωμα. Ευτυχώς τώρα έπεσε μόνο το κεφάλι του στο μαξιλάρι. Ω ναι, το σχέδιο πήγαινε πολύ καλά. Όμως ακόμα έπρεπε να το παίξει. «Α,» έκανε αναστατωμένη! Άρχισε να τον σκουντάει. «Είσαι καλά; Hirotaro, είσαι...καλά; Τι έπαθες; Ει...» έκανε πως το κεφάλι της γυρνούσε ΄ το ακούμπησε «εισαι...» κι έπεσε πάνω του, δήθεν αναίσθητη.

Όταν είδε πως δεν αντέδρασε καν, το στόμα της τραβήχτηκε σε ένα πλάγιο χαμόγελο και πετάχτηκε όρθια. «Ώρα για ψάξιμο!»

Άρχισε το ψάξιμο από το σαλόνι, κι όχι το δωμάτιο που βρισκόταν. Ποιος κρύβει σημαντικά αποδεικτικά στοιχεία στο στρώμα του εξάλλου; Αυτό βγήκε εκτός μόδας χρόνια πριν. Άρχισε να ψάχνει παντού: κάτω από τις μαξιλάρες, μέσα σε βάζα, κάτω από κοντά τραπέζια, κάτω από το ξύλο μήπως υπήρχε κάτι κολλημένο...όμως δε βρήκε κάτι. Από το κύριο μέρος του σαλονιού πήγε στα πιο διακοσμητικά μέρη, αλλά και πάλι τίποτα. Ακόμα και κάτω από τα ξύλα έψαξε, αλλά εκτός από χαρτιά και ναρκωτικά δεν είχε τίποτα ά-...

Ναρκωτικά; Χμ, κατοχή ναρκωτικών και πιθανή διακίνηση - μεγάλη η ποσότητα που βρήκαν - ήταν μια χαρά για αρχική σύλληψη. Ακόμα κι εδώ να σταματούσε την έρευνά της, δε θα είχαν πρόβλημα. Το σκέφτηκε λίγο. Θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, να βάλει τους shinsegumi μέσα και θα είχε κάνει τη δουλειά της--τα υπόλοιπα θα τα έκαναν μόνοι τους.

Αλλά δεν ήθελε. Είχε κάνει ολόκληρο σχέδιο! Δε θα το άφηνε να τελειώσει τόσο εύκολα. Και δεν είχε βρει και κανένα στοιχείο για τον φόνο. Οπότε πήρε την απόφαση και συνέχισε να ψάχνει. Αλλά δε βρήκε κανένα στοιχείο για φόνο μέσα εκεί, ούτε στους διαδρόμους. Συνέχισε με τις τουαλέτες, μα και πάλι δεν βρήκε κρυμμένο κάτι. Άρχισε να εκενευρίζεται. Σίγουρα, είχε βγάλει τα παπούτσια της, αλλά κι αυτό ήταν κουραστικό! Είχε περάσει ήδη μία ώρα...

Αφού απογοητεύτηκε έτι μία φορά και στα άλλα δωμάτια, πήγε πίσω στην κρεββατοκάμαρα. Ήταν δυνατόν να τα είχε όντως εκεί μέσα...; Εκνευρισμένη παραπάνω απ'όσο νόμιζε ότι θα ήταν, έριξε τον άλλον απ'το κρεββάτι και έβγαλε όλο το στρώμα. Αλλά τίποτα! Και πάλι, τίποτα! Τι στο καλό, δεν είχε σχέση με τον φόνο τελικά; Ή τα στοιχεία τα είχαν τα τσιράκια του; Μπα, είναι ο τύπος που σίγουρα θα ήθελε ενθύμια--οτιδήποτε, ακόμα και κάτι μικρό. Έβαλε το στρώμα στη θέση του και τον άλλον πάνω, αγκομαχώντας. Από την περιττή άσκηση, το πόδι της άρχισε να ματώνει.

Μόνο αυτό μου έλειπε!

Όμως δεν το βαλε κάτω: πήγε στο μικρό κομμάτι του δωματίου που ήταν χωρισμένο απ'όλο το άλλο και είδε πως εκεί ήταν η ντουλάπα του με όλα τα χρυσαφικά, οικογενειακά κειμήλια και ρούχα. Και μερικά...πολύ ανησυχητικά γυναικεία ρούχα. Μπρρρρ, αυτό την περίμενε αν δεν τον κανόνιζε; Βάζοντας την ανατριχιαστική σκέψη στην άκρη, άρχισε να ψάχνει μέσα στα κοσμήματα και τα κειμήλια πρώτα. Βρήκε πολλά όμορφα πράγματα, αλλά τίποτα που να φαίνεται εκτός τόπου. Όμως βρήκε κι ένα χαρτί με όλα τα οικόσημα του νησιού: υπήρχε και της οικογένειας Hirotaro μα και της οικογένειας του νεκρού - Kamiya - και φυσικά της αυτοκρατορικής οικογένειας και του συμβουλίου.

Aποστίθισε όσα μπορούσε, έβαλε τα πάντα στη θέση τους, κι άρχισε να ψάχνει τα ρούχα. Αλλά και πάλι τίποτα.

Όλα τα φώτα ήταν σβηστά λοιπόν, κι όλα και πάλι στη θέση τους. Αλλά δεν κατάφερε να βρει τίποτα που να έχει σχέση με τον φόνο κι αυτό την πονούσε. Ενώ πήγαινε στο παράθυρο, πήρε τον μικρό φακό που έκρυβε στην τσάντα της - το μόνο που χωρούσε, γι αυτό και τα άλλα μπήκαν αλλού -. Κοίταξε μελαγχολικά έξω από το παράθυρο. Έπρεπε να φανταστεί πως μάλλον δε θα κατάφερνε κάτι άλλο. Ποιος είναι τόσο αλαζόνας εν τέλη...;

Πάνω που πήγε να αναστενάξει, ανάβοντας τον φακό, παρατήρησε κάτι: όλοι οι θάμνοι είχαν το σχήμα της οικογενειακής του σφραγίδας. Χε, δε θα το ήξερε αυτό αν δεν είχε βρει εκείνο το έγγραφο. Τον έκλεισε και τον ξανάναψε για τρεις φορές, ενώ τα μάτια της περνούσαν πάνω από τα πάντα στον κήπο αλλά και τριγύρω ΄ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, είδε τους δύο Shinsegumi να βγαίνουν από τις σκιές και να έρχονται μέσα: έριξαν αναίσθητους τους δύο φρουρούς στο άψε σβήσε. Μετά άρχισαν να περπατάνε στην είσοδο. Αμέσως έτρεξε να τους ανοίξει!

Όμως καθώς γυρνούσε το κεφάλι της, με την άκρη των ματιών της έπιασε κάτι περίεργο: ένας θάμνος στον κήπο δεν είχε το σχήμα που έπρεπε, το ίδιο που είχαν όλοι οι άλλοι...και το πιο σημαντικό, ήταν ο νεότερος, μικρότερος και πιο φρεσκοβαλμένος θάμνος. Κράτησε την εικόνα στο μυαλό της, αλλά έφτασε αμέσως στην πόρτα για να τους βάλει μέσα, έστω κι αν ακόμα την πονούσε το πόδι της. «Κάτω από τις σανίδες του σαλονιού - θα καταλάβετε όταν τις δείτε, τις σημάδεψα κάπως - έχει ναρκωτικά κι έγγραφα. Εγώ πάω για λίγο στον κήπο.»

Έγνεψαν και χάθηκαν στον διάδρομο, ενώ εκείνη έκανε ακριβώς αυτό που τους είπε: έψαξε το σπιτάκι του κήπου, εκεί που κρατούσαν τα εργαλεία. Το βρήκε...αλλά ταυτόχρονα βρήκε κι άλλους φρουρούς. Κοκκάλωσε στη θέση της και αμέσως έπεσε κάτω για να κρυφτεί πίσω από ένα θάμνο. Όμως ήταν πολύ αργά ΄ την είχαν ήδη δει. «Ποιος είναι κει» αναφώνησε ο ένας φρουρός, παρά ρώτησε! «Βγες με τα χέρια ψηλά τώρα.»

Δεν έκανε τίποτα. «Σε είδαμε, δεν υπάρχει λόγος να κρύβεσαι ΄ αν δε βγεις τώρα με τα χέρια ψηλά, θα επιτεθούμε με διάθεση να σκοτώσουμε.»

Πάνω που αναρωτιόταν τι άλλο θα μπορούσε να πάει λάθος...αλλά δεν αναστατώθηκε. Ήταν μόνο δύο, άλλος δεν ακούστηκε, και είχαν σπαθιά, τα είχε δει πριν πέσει κάτω. Δεν φάνηκαν να έχουν περίστροφα ή τόξα πάνω τους, άρα δε μπορούσαν να επιτεθούν από μακριά. Καλό αυτό, δικό της το πλεονέκτημα. Μπορούσε να πετάξει το μαχαίρι της και να βγάλει τον έναν εκτός μάχης χωρίς να την παρασύρουν στην απόσταση που έχουνεκείνοι το πάνω χέρι. Τον δεύτερο θα μπορούσε κάπως να τον χειριστεί αν ήταν μόνος του.

Αυτή είχε καλό σημάδι, θα τα κατάφερνε από απόσταση. Κι αν έκρινε από την παντελή έλλειψη ήχων, κατάλαβε πως είχαν μείνει ακίνητοι. Καλό αυτό, θυμόταν που στέκονταν. Μία ακόμα ματιά να έριχνε και μετά επίθεση...!

Πήρε μια βαθιά αναπνοή ΄ ήξερε πως θα μάτωνε και θα πονούσε ακόμα περισσότερο σε λίγη ώρα. Με το μαχαίρι στα χέρια και τη λαβή να κοιτάει αυτήν, έβαλε δύναμη στα πόδια της: γύρισε για να δει τις θέσεις τους--

«Να τος!»
«Επίθεση!»

Θα μπορούσε να πει το ίδιο κι αυτή: να τοι ΄ επίθεση! Μα δεν είχε κάνει λάθος. Ξιφομάχοι και οι δύο, άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος της με μεγάλη ταχύτητα. Δεν περίμενε πως θα έπρεπε να αντιμετωπίσει κινούμενος στόχους, μα δεν άλλαζε τίποτα. Σημάδεψε αυτόν που ήταν πιο κοντά της και περίμενε. Δεν κουνιόταν, ακίνητη τελείως, μόνο γύρισε το μαχαίρι της στα δάχτυλα για να το πετάξει σωστά ΄ τη στιγμή πριν μπει στην εμβέλεια του φρουρού, με μια απότομη κίνηση, το μαχαίρι πέταξε!

Ο στόχος της ήτα το στομάχι ΄ ο φρουρός το απέφυγε με όλο του το σώμα, όμως και πάλι τον έκοψε στο πλάι. Της χαμογέλασε ειρωνικά ενώ έπιασε το σπαθί του και με τα δύο χέρια...αλλά δε μποόρεσε να κουνηθεί. Σαν παράλυτος, του έπεσε το σπαθί ΄ ακολούθησε κι ο ίδιος. Σε λίγα δευτερόλεπτα, ενώ άρχισε να σπαρταράει σαν ψάρι, ανήμπορος να κλείσει το στόμα του!

«Τι του έκανες;!»

Πλέον αρκετά κοντά για να δει, φαινόταν το φύλο του εισβολέα και το είπαν λάθος ΄ η οργή τον κατέλαβε ολόκληρο! Έπιασε το σπαθί και με τα δυο του χέρια, έτοιμος να την χτυπήσει! Εκείνη δεν έκατσε να το δεχτεί: πετάχτηκε στο πλάι, με πόνο - αλλά ευχαρίστηση για την επιτυχία της - να ανεβαίνει από το πόδι προς τα πάνω. Το σάλτο τέλειωσε σε μια πολύ ομαλή προσγείωση, πίσω από τον φρουρό.

Γύρισε αμέσως και χωρίς να κοιτάει άρχισε να κάνει χτυπήματα με το σπαθί του, μόνο και μόνο για να μην παραμείνει πίσω του και τον χτυπήσει ύπουλα. Μα η κοπέλα δεν ενδιαφερόταν γι αυτό--ήθελε πίσω το μαχαίρι της. Έκανε άλλες δύο τούμπες προς τα αριστερά και βρέθηκε ακριβώς δίπλα από το σώμα του άλλου. Ακόμα σπαρταρούσε. Κοίταξε τριγύρω και είδε πως το μαχαίρι της ήταν δύο μέτρα δεξιά!

Σηκώνοντας το κεφάλι της πάνω για να δει πού ήταν ο όρθιος φρουρός, ευχαρίστησε την τύχη της που το κανε γιατί παραλίγο να το χάσει! Το σπαθί ερχόταν κατά πάνω της ΄ με το ζόρι κατάφερε να ρίξει το σώμα της προς τα πίσω για να το αποφύγει! Τρίχες και κηλίδες αίματος πετάχτηκαν, απόδειξη πως την έκοψε. Έπεσε κάτω και κύλησε μακριά από τον επιτεθόμενο, αλλά μαχαιριές την ακολούθησαν: με την άκρη των ματιών της είδε τον φρουρό να χτυπάει το έδαφος λες και ήταν κέικ κι έπρεπε να δει αν ήταν έτοιμο!

Κανένας απ'τους δύο δεν έχασε χρόνο: ο φρουρός έκανε μια κίνηση για να αλλάξει το καλό του χέρι στο σπαθί κι έτρεξε να τη φτάσει ΄ η κοπέλα έφερε τα πόδια από κάτω της κι ετοιμάστηκε να ορμήσει. Πριν καταφέρει να την κόψει ή να έρθει αρκετά κοντά όμως, έπεσε στα χέρια της για στήριγμα και κλώτσησε τη λαβή του σπαθιού. Το έχασε, αλλά αντικαταστάθηκε με ένα από τα πόδια της. «Κόψιμο βλέπω ε,» είπε σαδιστικά και πίεσε με όλη του τη δύναμη την πληγή που έτρεχε αίμα.
«ΑΑ!»

Προσπάθησε να ελευθερωθεί όσο πιο πολύ μπορούσε, μα ο πόνος ήταν οξύς για να κάνει κάτι άλλο από το να πέσει κάτω και να σπαρταράει η ίδια. «Πες μου τι του έδωσες, και δε θα σε σκοτώσω.» Πίεσε κι άλλο ΄ την ένιωσε να συρικνώνεται. Το σαδιστικό του χαμόγελο μεγάλωσε, ειδικά όταν την έβλεπε να κοιτάει τριγύρω σαν τρελή--το σπαθί του ήταν κοντά της, γι αυτό την πέταξε απ'την άλλη. «Α, α, ααα...δε θα με μαχαιρώσεις με το ίδιο μου το-Ω!»

Την άφησε παραπάνω από άχαρα γιατί είδε πως την πέταξε στη λάθος μεριά: απομακρύνοντάς την από το σπαθί του, την πήγε πιο κοντά στον πραγματικό της στόχο...το μαχαίρι της. Και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάει να τον κόψει! Εκείνας όμως κατάλαβε πως ό,τι κι αν είχε δώσει στον άλλον, ήταν πάνω στο μαχαίρι της. Απομακρύνθηκε κακήν κακώς αλλά ταυτόχρονα το σπαθί του ήταν ακόμα πιο μακριά. Είδε τη μοίρα του να σφραγίζεται, όταν με μια κλωτσιά της, το σπαθί του πλέον ήταν απρόσιτο.

Τώρα σε πλήρη επίθεση, η Lorenza άρχισε να κόβει αυτή αδιακρίτως, μόνο και μόνο για να βάλει απόσταση μεταξύ τους ΄ έπρεπε να βρει την ισορροπία της και να ελέγξει κάπως τον πόνο. Και, ήταν η καλύτερη συνθήκη αν ήθελε να κερδίσει αυτή τη μάχη. Με τ'αντανακλαστικά της πάντα αιχμηρά, τη στιγμή που είδε πως ο φρουρός αισθανόταν ασφαλής, χτύπησε: πέταξε το μαχαίρι και τον βρήκε στον μηρό.

«Σκύλαα...» ακολουθώντας τον φίλο του, έπεσε κι αυτός κάτω. Με το χαμόγελο μεγάλο, πήγε από πάνω του και τράβηξε το μαχαίρι. Ευτυχώς δεν τον είχε βρει κάπου όπου θα έβγαινε πολύ αίμα - γλύτωσε την μηριαία αρτηρία - αλλά δε θα τον βοηθούσε κιόλας. Γύρισε την πλάτη της.

Χωρίς άλλες ενοχλήσεις για την ώρα, κουτσαίνοντας, έφτασε στον προορισμό της ΄ με μανία, ξύλωσε τον θάμνο. Όταν δεν είδε κάτι στην επιφάνεια, άρχισε να σκάβει σαν τρελή. Εδώ, έπρεπε να ήταν εδώ. Οπωσδήποτε. Μόλις έφαγε ξύλο και παραλίγο να χάσει τη ζωή της από δύο τύπους με σπαθιά. Έπρεπε να ήταν εδώ...! Με κάθε φτυαριά έφευγε και η ελπίδα, αλλά δε σταμάτησε. Ακόμα ήταν την επιφάνεια, ακόμα η επιφάνεια ήταν μόνο ένα μέτρο. Κι αν ήταν λίγο πιο δεξιά ή πιο αριστερά; Κι αν ήταν λίγο πιο μέσα; Δε θα το έβαζε κάτω.

Λίγα λεπτά μετά, κι ενώ ήταν έτοιμη να τα παρατήσει, είδε κάτι αξιοπερίεργο: υπήρχε ένα κομμμάτι ύφασμα μέσα στο χώμα. Γούρλωσαν τα μάτια της. Με ανανεωμένο κουράγιο, άρχισε να ξεθάβει κι άλλο, μέχρι που είδε πως το κομμάτι στην πραγματικοτητα ήταν πολύ μεγαλύτερο και ήταν στην πραγματικότητα τυλιγμένο γύρω από κάτι...πέταξε το φτυάρι κάτω και το πήρε στα χέρια της. Το ξετύλιξε.

Αυτό που είδε ήταν ένα μαχαίρι. Με ξεραμένο αίμα. Και στη λαβή του ήταν το οικόσημο της οικογένειας του Hirotaro! Σαν παγώνι, φούσκωσε από περηφάνεια ΄ το ξανατύλιξε και άρχισε να τρέχει - όπως μπορούσε - πίσω στο σπίτι. Μπήκε μέσα από την μπροστινή είσοδο που είχε μείνει ανοιχτή και πήγε κατευθείαν στο σαλόνι.

«Προσέχετε δεσποινίς,» συμβούλεψε με πλήρη απάθεια ο Okita. Πριν καν καταλάβει γιατί την προειδοποίσε, η Lorenza είχε βρεθεί στο πάτωμα, με το βάρος ενός άντρα να την κρατάει κάτω. Πήγε να ελευθερωθεί, αλλά η βαθειά φωνή του Saito, διατάζοντας την «ηρέμησε,» την καθησύχασε.

Τελικά, εκείνος που την κρατούσε κάτω ήταν ο Saito ενώ ο συνεργάτης του περνούσε το σπαθί του μέσα από έναν άντρα. Ο απαίσιος ήχος της σάρκας που σκίζεται και λερώνεται απ'το αίμα αντήχησε στο μυαλό της. Το πρώτο και μοναδικό πράγμα που θυμήθηκε ήταν εκείνος ο τρελός ψυχάκιας που είχε σκοτώσει στο σπίτι της.

Ξαφνικά όλα άλλαξαν--ήταν πίσω στο δωμάτιό της. Το θύμα ήταν στο πάτωμα με αφρούς να βγαίνουν από το στόμα του και υγρά να ξεχύνονται τριγύρω. Η μυρωδιά της σήψης επέστρεψε και ένιωσε τα περιεχόμενα του στομαχιού της--

«Είπα: ηρέμησε,» επανέλαβε με πυγμή, μα δε φαινόταν να ανταποκρίνεται στο κάλεσμά του «ό,τι κι αν βιώνεις πέρασε, είσαι ασφαλής τώρα. Ηρέμησε.»
Έτρεμε και το βλέμμα της ήταν κενό ΄ είχαν γεμίσει δάκρυα τα μάτια της αλλά δεν έλεγαν να ελευθερωθούν. Την πήρε στα χέρια του, σηκώνοντάς της και την κοίταξε στα μάτια. «Είσαι στο νησί Κarate μέσα σε ένα σπίτι και μόλις σε σώσαμε από μια επίθεση. Αν και το πόδι σου φαίνεται χτυπημένο, είσαι καλά.»

Χαμένη στις αναμνήσεις της, το μόνο που θυμόταν, που μπορούσε να δει σ'επανάληψη, ήταν ο τρόπος που τόσο φυσικά πέταξε το μαχαίρι της, που δε δίστασε ούτε μία στιγμή να το κάνει ΄ που το μόνο της πρόβλημα ήταν τα υγρά στο πάτωμα. Φοβόταν να ανοιγοκλείσει τα μάτια της γιατί μπορεί όλα να γινόταν πιο αληθινά, ακόμα πιο ζωντανά...! Σιγά σιγά όμως κάτι έσπαγε την επαναλληπτική εικόνα στο μυαλό της, μια ανδρική φωνή. Ήταν σίγουρη, ήρεμη και χαλαρή. Την έκανε να θυμηθεί πού ήταν...πώς ήταν...και γιατί.

Και τότε στα μάτια της επέστρεψε ζωή μαζί με την ανάσα της, που δεν ήξερε καν ότι την κρατούσε! Άρχισε να χτυπάει η καρδιά της πιο γρήγορα ρουφώντας λαίμαργα τον αέρα. «Το μαχαίρι, πάρτε το,» είπε γρήγορα και σηκώθηκε. Δεν τη βοήθησε να σηκωθεί γιατί έβλεπε πως ήθελε να μην την αγγίζει κανείς «είναι αποδειχτικά στοιχεία για τον φόνο. Έχει ξεραμμένο αίμα πάνω.» Σαν να έπιανε κάτι καυτό, έπαιξε με το τυλιγμένο μαχαίρι και στο τέλος της έπεσε απ'τα χέρια.

Με αργές, σχεδόν νωχελικές κινήσεις, το μάζεψε ο νεαρότερος εκ των δύο. «Ωωωωω,» είπε αργόσυρτα, με τη συνηθισμένη μη ενθουσιώδη φωνή του «καλή είσαι του λόγου σου. Ζητήσαμε αποδείξεις και μας τις έφερες. Αν και κανείς θα έλεγε πως όλα ήταν υπερβολικά εύκολα, να βρεις το φονικό όπλο. Πού το βρήκες;»
Της φάνηκε, ή την κατηγορούσε για κάτι; «Ήταν θαμμένο κάτω από ένα μικρό θάμνο.» Ο λόγος της ήταν γεμάτος υποψίες και επιφύλαξη.
«Μάλιστα, ευχαριστούμε για τη βοήθεια...» Ο Saito ήταν αυτός που μίλησε, καθησυχαστικά, κατακεραυνώνοντας τον συνεργάτη του. Σαν παιδί που το μάλωναν, ο Okita γα πρώτη φορά χαμογέλασε κι ανασήκωσε τους ώμους του. «Τι λες να καλέσουμε τους υπόλοιπους Saito-san;» Προσπάθησε να βγάλει τον εαυτό του από τη δύσκολη θέση με γαλιφιές κι αυξομειώσεις στην φωνή του, αν και σ'έναν περίεργο συνδυασμό, η απάθεια παρέμεινε. Ο συνεργάτης του έγνεψε θετικά και όλοι μαζί περίμεναν τον υπαρχηγό και τους άντρες του.

Όλα τα υπόλοιπα έγιναν πολύ γρήγορα:δεν πέρασε ένα τέταρτο και shinsegumi πλημμύριζαν το μέρος. Προσπάθησαν να συλάβουν τον πολιτικό, μα δεν τα κατάφεραν λόγω του ότι ήταν αναίσθητος, κι εν τέλη αναγκάστηκαν να τον πάρουν σηκωτό. Η Lorenza τους ακολούθησε στο τμήμα, κυρίως για να πάρει τον Mark, κι ό,τι άλλο της είχαν υποσχεθεί.

Έμεινε αρκετές ώρες εκεί άυπνη μέχρι να τελειώσουν οι διαδικασίες της αποφυλάκισης και μέχρι τότε είχε περάσει τόσο πολύ η ώρα, που αποφάσισε να μείνει και στην ανάκρίση του Hirotaro. Ενδοιάμεσα είχε βρει ένα μέρος να περιποιηθεί το πόδι της καλύτερα και να αλλάξει σε κάτι πιο άνετο, προσφορά της shinsegumi, πάντα δίπλα στον πολίτη.

Αρκετές ώρες αργότερα, ο Hijikata την κάλεσε στο γραφείο του. «Έκανες καλή δουλειά, θα σε θυμάμαι. Ό,τι σου υποσχέθηκα θα το έχεις.» Έβγαλε ένα πουγγί που φαινόταν αρκετά βαρύ και το άφησε πάνω στο γραφείο του. Το έσυρε προς το μέρος της. «Το ένα κομμάτι της συμφωνίας, μέτρησέ τα. Το άλλο είναι η φήμη σου. Το όνομά σου λοιπόν θα αρχίσει να διαδίδεται. Πώς θες να σε αποκαλούμε; Φαντάζομαι όχι "Elena".»
Γιατί όλοι κατάλαβαν τόσο εύκολα πως δεν έδωσε το πραγματικό της όνομα; Καταντούσε βααρετό. «Δάφνη» είπε εκπλήσσοντας ακόμα και τον εαυτό της, «όχι πραγματικά ονόματα.» Έγνεψε ικανοποιημένος, και χτύπησε τα δάχτυλά του.

Αμέσως, δύο άντρες εμφανίστηκαν, φέρνοντας μέσα τον Mark. Φαινόταν πιο ταλαιπωρημένος από την ίδια, αν και πιο...σώος. Οι μαύροι κύκλοι κάτω απ'τα μάτια του σαν να του πήγαιναν, όμως τα ρούχα του ήταν βρώμικα και μύριζαν κι αυτό δεν πήγαινε σε κανέναν. Αλλά το χαμόγελό του όταν την είδε, αρτιμελή και μόνο λίγο χτυπημένη, άλλαξε όλο του το πρόσωπο. Έλαμψε! Κι επειδή ήταν ήδη χωρίς τις βαριές αλυσίδες ή κάποιον να τον περιορίζει, έτρεξε να αγκαλιάσει την κοπέλα!

...αλλά εκείνη τον απέφυγε πάλι. Ή προσπάθησε, γιατί αυτήν τη φορά, πάνω που νόμιζε πως είχε γλυτώσει, την έπιασε εξ'απίνης και την κλείδωσε σε μια οδυνηρή αγκαλιά. Πόνεσε, δε θα πει ψέματα, αλλά δεν επέτρεψε τον εαυτό της να του το δείξει.
«Εντάξει, κι εγώ χαίρομαι, άσε με τώρα.»
«Χε, τ'ομολογείς τελικά,» την πείραξε. Κύλησε τα μάτια της. Αλλά ένα μικρό κομμάτι της μνήμης της θυμήθηκε να της λέει ο Hijikata «μην ανησυχείς, θα σου ξαναμιλήσει». Πφφ, λες και δεν το ξερε.

Ταυτόχρονα, μπήκαν μέσα στο δωμάτιο κι άλλοι δύο shinsegumi με τον πολιτικό, αλυσοδεμένο χειροπόδαρα. Τον κοίταξαν με λύπηση αλλά όχι αυτήν που δείχνει συμπάθεια, κάτι που φάνηκε να ταράζει τον Hirotaro. Ή απλώς επιτέλους κατάλαβε ακριβώς πώς και γιατί προδόθηκε.

«Λοιπόν κύριε Hirotaro, επιτέλους βλέπεις το εσωτερικό του γραφείου μου, χάριν στην κοπελιά από δω. Γι αυτό,» είπε σύντομα, μα η χαρά στη φωνή του δε μπορούσε να κρυφτεί «τι λες να ομολογήσεις τα εγκλήματά σου; Κι εγώ δε θα εισηγηθώ να χάσεις το κεφάλι σου...»
«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε,» είπε με αδιαφορία, αλλά το βλέμμα που έριξε στην κοπέλα ήταν γεμάτο μίσος «ένα απλό μαχαίρι...μπορεί να είναι του οποιουδήποτε. Και μπορεί να το χρησιμοποίησαν για τον οποιοδήποτε. Δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτα.»
«Όντως...μόνο που εμείς το ελέγξαμε και είναι όντως αυτό που σκότωσε τον κύριο Kamiya ΄ βλέπεις, έχει ένα μοναδικό σχέδιο, το οποίο αφήνει μία μοναδική πληγή πίσω. Και δεν υπάρχει κανένα άλλο θύμα με αυτήν την πληγή.»
Οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα έκαναν την εμφάνισή τους, αλλά σαν καθαρόαιμος πολιτικός χαμογέλασε για να τις αντισταθμίσει. «Κανείς δεν χαίρεται παραπάνω από εμένα που βρήκατε το φονικό όπλο υπαρχηγέ Hijikata, σας διαβεβαιώ. Όμως ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να το έχω κάνει εγώ.»
«Αρχικά,» συνέχισε ο ξιφομάχος, με την πιο ικανοποιημένη έκφραση που είχε ποτέ άνθρωπος «όλα αυτά που είπες στους φίλους σου εν παρουσία της δεσποινίδος το αφήνουν να εννοηθούν. Από μόνο του φυσικά αυτό δεν είναι καταδικαστικό,» είπε γρήγορα πριν τον διακόψει ο Hirotato - που ήταν έτοιμος - «μα όλα αυτά, σε συνδυασμό με το μαχαίρι που βρήκαμε είναι αρκετά. Βλέπετε, όχι μόνο βρέθηκε στο κτήμα σας,» δυσανασχέτησε εκεί ο κατηγορούμενος «μα ήταν θαμμένο στην αυλή σας.»
«Αυτά δεν είναι πραγματικά στοιχεία,» είπε εκνευρισμένος, ξεχνώντας τους καλούς του τρόπους «μπορεί κάποιος να μπήκε μέσα και να το έκανε.»
«Και είναι τόσο άχρηστοι οι φρουροί σου που δεν κατάλαβαν τίποτα; Εδώ τη δεσποινίδα την κατάλαβαν αμέσως, που απλώς εμφανίστηκε, παρά την προχωρημένη ώρα. Για πες μου όμως, σας έχουν κλέψει τώρα τελευταία;»

«Και γιατί να σας απαντήσω παρακαλώ;»
«Μα την ξέρουμε ήδη την απάντηση: εφόσον δεν το ανέφερες σε μας, δεν έχει γίνει ποτέ. Γιατί έχεις κάθε λόγο να πεις ψέματα. Απ'ότι θυμάμαι, εσύ από μόνος σου τροποποίησες τον νόμο αυτόν πριν τρία χρόνια, σωστά;» Έτσι που έμεινε σιωπηλός και κοίταξε απ'την άλλη, μέχρι και η Lorenza κατάλαβε πως το θυμόταν. «Καλώς...όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, δεν έκλεψαν από σένα ποτέ. Αυτό ξέρουμε όλοι. Και το μαχαίρι που βρέθηκε θαμμένο στην αυλή σου, φέρει το οικόσημό της οικογένειας Kenji.»

Εκεί έμεινε να τους κοιτά πραγματικά, ειλικρινά παραξενεμένος. «Δεν το έξερες; Περίεργο.»
«Όχι, όχι ειλικρινά δεν το ήξερα. Ποτέ δε θα έκανε έναν τέτοιο φόνο αφήνοντας τόσα αποδεικτικά στοιχεία πίσω-εεε, εννοώ ποτε δε θα έκανα φόνο κι αν έκανα δε θα άφηνα τόσα αποδεικτικά στοιχεία που να με συνδέουν.»
«Ξέρεις καλύτερα από μένα ότι ο μόνος που επωφελείται πραγματικά από αυτήν τη δολοφονία είσαι συ," είπε με περισσή κατηγορία στον τόνο του, αλλά ταυτόχρονα κάπως μουδιασμένος γιατί η έκπληξη στο πρόσωπο του κατηγορούμενου ήταν υπερβολικά αληθινή για να ήταν ψεύτικη. «Μην προσπαθείς να το θάψεις αυτό. Γιατί, όταν όλα τα απτά στοιχεία οδηγούν σε σένα, να μη σε κατηγορήσω;»
«Όχι, πρέπει--πρέπει να με καταλάβετε! Δεν το έκανα, δεν είχα ιδέα. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως άφησα να εννοηθεί ότι μπορεί να το έκανα εγώ στους άλλους, αλλά ξέρετε πως είναι αυτά, καυχήματα και-»

«Γιατί να σε πιστέψω; Εξήγησε καλύτερα τη θέση σου! Ποιος άλλος μπορεί να είχε πρόσβαση στα κειμήλια της οικογένειάς σου;»
«Κοιτάξτε, όλοι οι άντρες μου έχουν. Και οι υπηρέτριες!»
«Και γιατί να θέλουν να σκοτώσουν κάποιον για χάρη σου ή να σε ενοχοποιήσουν;»
«Εντάξει, οι υπηρέτριες ίσως όχι, αλλά οι σωματοφύλακές μου. Και φυσικά δε θα με ενοχοποιούσαν, αλλά μπορεί να το έκαναν για μένα. Και γι αυτό να το έθαψαν στον κήπο μου...»
«Και οι άντρες σου λειτουργούν πάντα χωρίς εντολές σου;»
«Ποτέ-...εννοώ, ποτέ πριν δεν είχε σημειωθεί παρόμοιο συμβάν γιατί έχουν σιδερένια πειθαρχία-»
«Ναι, άκουσα αρκετά,» είπε αγανακτισμένος σχεδόν και κούνησε το χέρι του για να δείξει πως λήγει η συζήτητση. «Κοίταξε πως έχει το πράγμα: σ'έχουμε για εμπόριο και διακίνηση ναρκωτικών και για τον φόνο. Προτιμάς να ομολογήσεις και να μην χάσεις το κεφάλι σου ή να συστήσω τη θανατική ποινή;»

Mπορούσε να δει πως δεν είχε τρόπο να γλυτώσει απ'αυτό το χάλι. Όλα τα στοιχεία έδειχναν προς αυτόν, τρόπο να τα αντικρούσει δεν είχε, οπότε ακόμα και οι δηλώσεις του φαίνονταν ενοχοποιητικές. Αναστέναξε. «Καλώς,» είπε και όλο το βάρος του κόσμου έπεσε στις πλάτες του. «Αν ομολογήσω στο έγκλημα, θα με κρίνετε επιεικώς;»
«Έχεις τον λόγο μου...αλλά θέλω επίσημη ανακοίνωση.»