[Αρχή] The Unforgiven Pirates και το νέο μέλος του πληρώματος! [Τέλος]

Καθώς περπατάγαμε προς το μπαρ, έβλεπα σημάδια μάχης και λεηλασίας. Η πόλη φαινόταν θλιμμένη,
όμως σχεδόν σε όλα τα σπίτια γινόντουσαν κάποιες εργασίες, οι οποίες είχαν σταματήσει επειδή είχε νυχτώσει.
Ήταν η ίδια εικόνα με το χωριό μετά τον Higuma. Η πόλη ανάρρωνε από κάτι. Ήθελα να ελαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα και
έτσι σκέφτηκα να πρωτοτυπήσω.
"J.;"
"Τι;"
"Πεινάωωωω..."
"Έλεος. Δηλαδή σταμάτα να τρως σαν γουρούνι. Ξέρεις ότι δεν έχουμε λεφτά; Ούτε τρόφιμα! Άρα το συμπέρασμα;"
"Ποιο;"
" Θα πεθάνουμε από την πείνα."
"Μα γιατί;"
"Δεν ασχολούμαι! " "Τ-Ε-Λ-Ο-Σ !" συνέχισε πριν προλάβω να σχολιάσω.
"Καλά... εγώ πάντως στο μπαρ θα φάω!"
"Ωχ! Έχω ένα κακό προαίσθημα γι αυτό."

"Gost, λες να βρούμε κοπέλες στο μπαρ;"
"Δεν άκουσες τι είπε ο γέρος;"
"Ναι! Θα βρούμε μια όμορφη διαβολίνα!!! "
"Ε;"
"Άστο, ξέχνα το... ανίδεε!"
"Έλα πες!"
"Όχι"
"Είσαι κακός!! "
"Το ξέρω!!! "
"Με τρομάζεις..."

"Να! Από δω βγαίνει πολύ φασαρία! Μάλλον είναι το μπαρ!"
"Έλα!!! Γιατί το λες αυτό; Την ταμπέλα δεν τη βλέπεις;"
"Ε; Ποια ταμπέλα;"
"Αυτή!!!" και έδειξε προς τα πάνω.
"Αααα! Δεν την είδα."
"ΟΚ! Αφού κατάλαβες, πάμε μέσα. Σίγουρα κατάλαβες;"
"Ε;"
"Άστο! Ας πάμε μέσα."

Εν τέλει κατευθυνθήκαμε προς το μπαρ που ήταν πια στέκι μας, το μπαρ στο οποίο δούλευε ο Yahiko. αφού περάσαμε μέσα εγώ πήγα και έκατσα στην συνηθισμένη μου θέση, σεν ένα σκαμπό στην μπάρα.
Για αρκετή ώρα το μπαρ ήταν άδειο, αλλά κάποια στιγμή μπήκαν 2 πειρατές. Ήταν περίεργοι και ο ένας μάλιστα ήθελε να φάει σαν τρελός και όταν ο γιαχικο του έφερε αυτό που ζήτησε το καταβρόχθισε σε δευτερόλεπτα! Όταν ο γιάχικο τελείωσε με τις παραγγελίες τους πλησίασε στην μπάρα και μου είπε <αυτοί έιναι ο J. Shadow και ο Gost απο το unforgiven crew, γενικά είναι ανερχόμενοι πειρατές, έχουν μικρές επικηρύξεις αλλά μελλοντικά προβλέπεται να γίνουν απο τα πιο δυνατά πληρώματα!> μου είπε, όχι με ενθουσιασμό αλλά απλά και μόνο για να με πληροφορήσει

Ηξερα πως μου τα έλεγε αυτά την προσπάθειά του να μου αποσπάσει καμιά λέξη καθώς πολύ ώρ τώρα δεν είχα βγάλει μιλιά. χμμμ ενδιαφέρον..>απάντησα προσποιούμενη πως ενδιαφέρομαι αλλά στην πραγματικότητα δεν έδινα μία..απλά καθώς έβλεπα τις προσπάθειές του αποφάσισα να ανταποκριθώ..

το καλύτερο δεν το άκουσες ακόμα...άκουσα πως βύθισαν ένα πλοίο έκαστος!και ένα ακόμα μαζί...!>μου ξαναείπε με σχετικό ενθουσιασμό...
αυτό ήταν όντως ενδιαφέρον..

την συζήτησή μας διέκοψαν 6 τύποι που μπήκαν στο μαγαζί οι οποίοι κατευθύνθηκαν προς το μέρος μου....<πω...όχι παλι...>ψέλλισα με ένα ξενερωμένο και βαριεστημένο βλέμμα...είχα μπουχτίσει απο τους ανόητους πειρατές που νόμιζαν πως μπορούσαν να έχουν όποια ήθελαν-.-
<πωπω!! η dark assassin sakura με τα 31.000.000 μπαουντι?τι έκπληξη! > είπε σαρκαστικά ο αρχηγός τους
αυτοπροσώπως...>απάντησα αδιάφορα
<ξέρεις ποιος είμαι εγώ?? ο Don Kuyo και έχω 32.000.000 μπάουντι> ξαναείπε ο τύπος με μια υπερηφάνεια στο πρόσωπό του που με έκανε να θέλω να τον χτυπήσω
<χε$%#@&...ουστ απο εδώ ψωνάρα> απάντησα και πάλι αδιάφορα. ο τύπος είχε τσαντιστεί αλλα δεν με ένοιαζε. τότε είδα τον έναν απο τους 2 πειρατές που κάθονταν στο τραπέζι να πλησιάζει...

Ήπια την τελευταία γουλιά της μπύρας μου και σηκώθηκα απ'το σκαμπό. "Θέλεις κάτι μεγάλε;"
"Θα σε σπάσω στο ξύλο μικρέ. Μήπως θες να σε κεράσω κανά χυμό;" και άρχισε να γελάει, μαζί με τους πέντε άντρες του πληρώματός του.
"Υπάρχουν δύο κανόνες όσο είμαι εδώ. Πρώτος: Ποτέ δεν πειράζεις μια κυρία! Δεύτερος και κυριότερος: όταν πίνω μπύρα... ΜΗΝ ΜΕ ΔΙΑΚΟΠΤΕΙΣ!"
"Τι μπορείς να μου κάνεις μικρέ; Έχω 32.000.000 bounty στο κεφάλι μου. Τι θα μπορούσε έν.."
"Kage no Tamashi!!!"
Η σκιά μου επεκτάθηκε με μεγάλη ταχύτητα, άγγιξε αυτή του πειρατή και ύστερα επέστρεψε στο κανονικό της σημείο. Ο πειρατής ουρλιάζοντας απ'τον πόνο,
πετάχτηκε δύο μέτρα προς τα πίσω και ξεψύχησε.
"Τς! Μήπως θέλετε κι εσείς λίγο;" είπα στη συνοδεία του νεκρού πλέον Don Kuyo.
Εκείνοι, έντρομοι βγήκαν απ'το μπαρ κι άρχισαν να τρέχουν. Ξανά έκατσα στο σκαμπό... "Άλλη μία"
και ο μπάρμαν μου έδωσε άλλη μια μπύρα.

Συνέχισα να πίνω την μπύρα μου, ενώ ταυτόχρονα κοιτούσα την κοπέλα που έπινε ρούμι στην άκρη του μπαρ. "Χμμμ... Θα το κάνω." Την στιγμή εκείνη, κατευθύνθηκα προς εκείνη και της είπα: "Είσαι καλά; Δε σε πείραξαν έτσι; Μην ανησυχείς, ο ιππότης σου είναι εδώ!!!"
"Πάνε πιες το γάλα σου καλύτερα!"
" Μ'αρέσει όταν νευριάζεις! Είσαι πολύ cool!!!" :[m074]:
"Γιατί δε φεύγεις; Είσαι εκνευριστικός."
"Μα είσαι πανέμορφη! Δεν μπορώ να φύγω... "
"Πο ρε γαμώτο μπλέξαμε."
Συνέχιζα να την κοιτάω επίμονα και να προσπαθώ (με άθλιους τρόπους) να τη ρίξω. Ύστερα από πολλές επίπονες προσπάθειες,
γύρισα δίπλα στον Gost και συνέχισα να πίνω μπύρα.
"Ι έγινιε κεγικιά;" με ρώτησε μπουκωμένος ο Gost.
"Αν εννοείς τι έγινε τελικά, η απάντηση είναι... τίποτα "
"Μμμ... ωγαίο φαγητό!"

Συνέχισα να πίνω κι ο Gost να τρώει μέχρι το χάραμα. Ένιωθα άβολα. Αισθανόμουν ότι κάτι δεν πάει καλά.
Αποφάσισα μα κάνω μια τελευταία προσπάθεια με την κοπέλα στο μπαρ. Την πλησίασα και έκατσα δίπλα της.
"Γεια και πάλι."
"Πάλι εσύ εδώ;"
"Ναι. Ώστε είσαι πειρατίνα ε; Έμαθα έχεις επικήρυξη στο κεφάλι σου. Δε συστήθηκα, με λένε J."
"Sakura και πίστεψέ με, δε χάρηκα καθόλου. Ναι είμαι πειρατίνα και έχω 31.000.000 bounty. Μου αδιάζεις τη γωνιά τώρα;"
"Μάλιστα... και τι σκοπεύεις να κάνεις; Εννοώ, έχεις ήδη γίνει γνωστή εδώ, δε θα ταξιδέψεις πουθενά;"
"Ναι, σκοπεύω να φύγω σύντομα και να ακολουθήσω το όνειρό μου. Το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα πλήρωμα."
"Εμείς ήρθαμε απ'το Dawn Island, δίχως να ξέρουμε που πηγαίνουμε. Δεν έχουμε ιδέα από πλοηγία βλέπεις. Ποιο είναι το όνειρό σου;"
"Να ζωγραφίσω τους χάρτες όλου του κόσμου."
"Σίγουρα θέλει πολύ δουλεία και χρόνο. Απ' ότι κατάλαβα γνωρίζεις από πλοηγία. Θες να μπεις στο πλήρωμα μας;
Ξέρω ήμαστε μόνο δύο, αλλά με έναν καλό πλοηγό μπορούμε να επιβιώσουμε."

Ακούγοντάς τα αυτά, πνίγηκε και άρχισε να βήχει.
"Εγώ; Στο πλήρωμά σας; Δεν το νομίζω!"
"ΟΚ! Θα κάτσουμε μέχρι αύριο εδώ για να ξέρεις. Αν αλλάξεις γνώμη θα με βρεις στο λιμάνι."
Με τα λόγια αυτά σηκώθηκα και πήγα προς τον Gost.
"Σταμάτα να τρως. Πάμε να δούμε τι θα κάνουμε με την πληρωμή."
Πήγα προς το πτώμα του επικηρυγμένου πειρατή, το έπιασα απ'το κεφάλι και το έσυρε έξω απ' το μπαρ.
Ύστερα ξαναμπήκα μέσα και πήγα προς τον μπάρμαν.
"Συγνώμη! Δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε."
"Να 'σασταν κι οι μόνοι..."
"Πώς να σε ξεπληρώσουμε;"
"Μπορείς να κάνεις τη Sakura να πάει μαζί σου; Της αξίζει κάτι καλύτερο απ'αυτό!"
Χαμογέλασα "Αυτό έχει ήδη γίνει. Αρνήθηκε τώρα, αλλά είμαι σίγουρος ότι αύριο θα φύγει μαζί μας."
"Πολύ καλά. Σε εμπιστεύομαι για κάποιο λόγο. Είστε ελεύθεροι."
"Ευχαριστώ πολύ! Θα στο ξεχρεώσω κάποια μέρα."
Πήγαμε να φύγουμε απ'το μπαρ, όταν ακούστηκαν φωνές απ'έξω. "Συλλαμβάνεστε στο όνομα του νόμου!!!"

δεν πίστευα αυτό που μόλις μου είχε προτείνει ο...-πώς τον λένε??- α ναι ο J. μόλις μου είχε δώσει την ευκαιρία να μπω στο πλήρωμά του...ήταν ενδιαφέρουσα πρόταση αλλά έπρεπε να την σκεφτώ...γενικά ήθελα να αποκτήσω μια νακάμα..αλλά δεν ήξερα αν αυτοί οι 2 ήταν οι κατάλληλοι..έπρεπε να τους δω και πως είναι στην μάχη...χρειαζόμουν ένα δυνατό πλήρωμα για να πετύχω τον στόχο μου.ο J μαζί με τον gost βγήκαν έξω από το μαγαζί με ένα χαλαρό περπάτημα..τους κοίταξα και μετά με ένα ύποπτο βλέμμα κοίταξα τον yahiko <πώς σου φαίνονται αυτοί..??>τον ρώτησα με καχυποψία..
<δεν ξέρω τι να σου πω..οκ μου φάνηκαν αν και λίγο αλλοπρόσαλλοι...σκέφτεσαι την πρότασή τους?>μου είπε αυτός με ένα βλέμμα όλο απορία...
<μμμ....τι να σου πω ρε συ...γιατί όχι...?>του απάντησα σχετικά αδιάφορα καθώς ήπια μια γουλιά ρούμι.

ξαφνικά ακούστηκαν φωνές από έξω...κατάλαβα πως κάτι συνέβαινε και έτσι κατέβασα μονορούφι το ρούμι μου, άρπαξα το stealth katana και βγήκα έξω. αυτό που αντίκρησα ήταν απρόσμενο...!
μία ομάδα 100 μαρίνς περίπου βρίσκονταν έξω από το μπαρ και ήταν έτοιμοι να επιτεθούν στους 2 πειρατές..
<τι έγινε παιδιά?εμένα δεν θα με καλέσετε στο πάρτυ??>είπα με ένα σαρκαστικό χαμόγελο και ακουμπώντας τον αγκώνα μου στον ώμο του J.

<dark assassin sakura!!!τέλεια...με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια...!>είπε με υφάκι ο αρχηγός των μαρίν..ήταν άκρως προκλητικός και πραγματικά ήθελα να τον χτυπήσω..!

<ναι και εγώ εδώ είμαι...για κακή σου τύχη...λοιπόν επειδή έχουμε και δουλειές και πρέπει να τελειώνω με εσάς προετοίμασε τον εαυτό σου για τα χειρότερα>του είπα με παγερό και ήρεμο ύφος καθώς έπαιρνα θέση μάχης... <bara bara no...free drop!!> είπα και το δεξί μου χέρι αποκολλήθηκε απο τον καρπό μου, πήγε κατευθείαν προς τον αρχηγό τον έπιασε από τον λαιμό και τον σήκωσε στα 4 μέτρα, μετά τον πέταξε απότομα κάτω με αποτέλεσμα να προκαλέσει τον θάνατό του.

<ωραία πάει ο ένας.> είπα και κοίταξα τους δύο πειρατές. κατάλαβα πως με κοιτούσαν έκπληκτοι...
<θα πεθάνετε όλοι!!!> φώναξε ένας απο τους μαρίνς και τότε ο gost με πλησίασε και μου είπε <κάνε στην άκρη..> πέρασε μπροστά μου, τέντωσε το χέρι του και είπε <mizu mizu no....pound cannon!!!>ένας πίδακας νερού εκτοξεύτηκε απο το χέρι του με ιλιγγιώδη ταχύτητα και έστειλε στον θεό καμιά 20αριά μαρίνς. ο τύπος ήταν καλός! είχε στιλ..!!!η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται ενδιαφέρουσα...
την σκέψη μου διέκοψε ο J <εσείς οι 2! κάντε στην άκρη γιατί θα ξημερώσουμε!!!>είπε και χαμογέλασε στραβά <Gost πάμε το κλασικό!> το κλασικό? τι εννοούσε?ακουγόταν καλό...άντε να δούμε τι πουλιά πιάνουν...
<kage-zashi!!!>είπε ο J και η σκιά του ενώθηκε με αυτή των 10 πρώτων μαρίν ο γκοστ παράλληλα δημιούργησε μια μπάλα νερού στο χέρι του η οποία μετατράπηκε σε δόρυ<mizu mizu no..yari!!>είπε και μια ντουζίνα μαρίνς που έρχονταν από πίσω απο τον J έγιναν στην κυριολεξία σουβλάκι!!

παράλληλα ο J έκοψε το έδαφος στα σημεία που ήταν οι σκιές των μαρίν.όταν η σκιά του επέστρεψε στη φυσιολογική της μορφή, πληγές δημιουργήθηκαν στα σώματα τον μαρίν με αποτέλεσμα να πέσουν νεκροί.
<οφείλω να ομολογήσω πως με εντυπωσιάσατε!!κοιτάξτε όμως να δείτε πώς γίνεται.. >είπα και προχώρησα αργά προς το μέρος μιας ομάδας περίπου 15 μαρίν..
<bara bara no...deception!!>φώναξα και με το στελθ κατάνα στο χέρι διαμελίστηκα σε άπειρα κομμάτια τα οποία κύκλωσαν τους 15 μαρίνς και άρχισαν να στριφογυρίζουν με μεγάλη ταχύτητα γύρο τους με αποτέλεσμα να μην μπορούν να δουν που βρισκόταν το χέρι με το κατάνα. τους πετσόκοβα έναν-έναν καθώς αυτοί προσπαθούσαν να με πετύχουν με τα σπαθιά τους χωρίς αποτέλεσμα όμως καθώς το μόνο που κατάφερναν ήταν να με διαμελίζουν ακόμα πιο πολύ. όταν σταμάτησα την επίθεση και οι 15 κείτονταν νεκροί.
< λοιπόν?πώς σας φάνηκα??>ρώτησα τους 2 πειρατές έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο.
<μια χαρά!!! καλύτερα απ ότι περίμενα!!!> μου απάντησε ο J, τότε πετάχτηκε ο γκοστ <ελάτε να τελειώνουμε..! πεινάω!!!> χααχα έλεος ρε φίλε αυτός ο τύπος!!!άρχισα να γελάω μαζί του μετά αποκρίθηκα στον J <να σου πω...πάντα τόσο άκυρος είναι αυτός ο τύπος??>
<ΝΑΙ!!>μου απάντησε εκείνος και εγώ άρχισα να γελάω ακόμα πιο πολύ..

αφού σταμάτησα να χαζογελάω παρατήρησα πως οι μαρινς είχαν χαζέψει εντελώς...με κοιτούσαν σαν χάνοι! κοίταξα προς το μέρος του γκοστ και τότε μου ήρθε μια ιδέα...<GOST?> Του είπα με ένα πονηρό βλέμμα...
<οι οι sakura...γιατί με κοιτας έτσι???φοβούμαι...>με κοίταξε με ένα τρομαγμένο βλέμμα
<τι θα έλεγες να κάναμε λίγο σερφ?>είπα με ενα σκοτεινό βλέμμα και του έκλεισα το μάτι
<εΕΕΕΕ?>με κοίταζε σαν χαζός...λίγα δεύτερα ετά πήρε μπρος..<αααααα!!!! μα πως?> με κοίταξε με απορία
προχώρησα προς το μπαρ και πήρα ένα σπασμένο τραπέζι...όλοι με κοίταζαν έκπληκτοι και προσπαθούσαν να καταλάβουν τι σκόπευα να κάνω

<λοιπόν J θέλω να χτυπήσεις τους 10 πίσω με γρήγορη κήνιση όταν εγώ θα κάνω την επίθεση με το γκοστ οκ?>είπα στον j και αυτός με κοίταζε έκπληκτος καθώς μου εγνεψε καταφατικά

<γκοστ...θέλω να βγάλεις έναν πίδακα νερού και εγώ θα πηδήξω επάνω με το τραπέζι ώστε να κάνουμε διπλή επίθεση...εντάξει?α! και μην τα σκατώσεις κανόνισε...με το 3..>του είπα καθώς κρατούσα την αυτοσχέδια σανίδα μου..

<οκ σάκουρα.....1,2,3!!! Mizu mizu no.....dragon!!!> είπε ο γκοστ και το σπαθί του έλαμψε και έγινε νερό, στην συνέχεια το απορρόφησε το σώμα του και απο μία έκρηξη νερού ξεπετάχτηκε απο αυτόν ένας τεράστιος δράκος από νερό.εγώ ταυτόχρονα πήδηξα με την σανίδα πάνω στον δράκο και καθώς κατευθυνόμασταν προς τους μαρίνς φώναξα <bara bara no...touch of death!!!>το χέρι μου διαμελίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε το stealth katana να γίνει ένα με το χέρι μου. τότε με μία κίνηση του χεριού μου έκοψα τον αέρα ο οποίος λόγο της ταχύτητας που είχα κατευθύνθηκε ως συμπιεσμένος προς τους αντιπάλους...η επίθεσή μου μαζί με του γκοστ ξέκανε 31 μαρινς ενώ παράλληλα ο J είχε τηλεμεταφερθεί -ούτε και εγώ ξέρω πώς- και ε΄είχε καθαρίσει τους τελευταίους 11 μαρίνς..

τότε και οι 2 με κοίταξαν και χαμογέλασαν <καλή δουλειά σάκουρα!> είπε ο J.
<ευχαριστώ!λοιπόν...εγώ πρέπει να φύγω..έκω κάτι δουλειές να κάνω..θα τα ξαναπούμε>είπα και ξαναμπήκα μέσα στο μπαρ.

η μάχη που έδωσα με τα παιδιά ήταν συναρπαστική και οι 2 τους ήταν αρκετά καλοί...ίσως τελικά πρέπει να δεχτώ την πρότασή τους....σκέφτηκα καθώς έκατσα και πάλι στο σκαμπό μου στην μπάρα.

Ο J. κατευθήνθηκε μετά την μάχη προς την βάρκα. Μου είπε πως
θα με περίμενε εκεί. Όταν γύρισα να ρωτήσω την Sakura για το
ίπως θα βρω το σπιτι του κ.Kizu, δεν την έβρισκα πουθενά. Μπήκα
στο bar, ήταν χαλια. Έπιασα μια καρέκλα και ένα τραπέζι και είπα
στον μπάρμαν:
"Κερνάς μπύρα; Σε βοηθάω να μαζέψεις το bar..."
"Εντάξει"
"Πιάσε μια καρέκλα να μην την πιω μόνος μου". Χωρίς να πει πολλά
έπιασε μια καρέκλα και έκατσε δίπλα μου... Αφού ήπια την μπύρα μου του λέω:
"Πάμε έχουμε δουλειά". Καθώς σηκονώταν γέλασε ελαφρώς και άρχισε το μάζεμα...

"Πάω να πλύνω τα πιάτα"
"Μην σπάσεις κανένα δεν έχουν μείνει και πολλά..."
"Ο.Κ." του είπα και πήγα στην κουζίνα, όπου εκεί χρησημοποίησα τις δυνάμεις
μου για να τελειώνω γρηρότερα και χωρίς ζημιές, όπως και έγινε. Μετά απο
κανα μισάωρο οταν μπάκα στην κύρια σάλα του bar ο μπάρμαν είχε ήδη τελείωσει
σχεδ'ον με τα μισά τραπέζια και έκπλητος ειπα:"Είσαι γρήγορος..."
"Όχι, φίλε μου... Εσύ είσαι αργός..." είπε καθώς το άφησα ασχολίαστο
Τον ρώτησα:"Που μένει η..." με διέκοψε "...η Sakura..."
"Ναι..."
"Συνέχισε προς τα πάνω και μόλις βγεις από το χωριό θα δεις την καλύβα της."
Τον ευχαρίστησα, βγήκα απο το μαγαζί και συνέχισα τον δρόμο μου όπως μου είχε πει...
Ετσι ξεκίνησα για το σπιτι της Sakura. Καθώς περπάταγα στον δρόμο είδα διάφορους
ανθρώπους μα όχι και τον κύριο Kizu. Μετά από κανα τέταρτο έφτασα έξω από το χωριό,
λίγο πιο πέρα από εκεί που στεκόμουν βρισκόταν η καλύβα. Πήγα κοντά και την χτύπησα...
Από μέσα ακούστηκε η Sakura αγουροξυπνημένη "Ποιός ειναι;"
"Ο Gost είμαι θέλω την βοήθεια σου σε κάτι..."
"Περίμενε λίγο έξω..."Φασαρία ακούστηκε μέσα από το σπίτι..

~παραλληλα οταν μπηκα στο μπαρ~


μπήκα μέσα στο μπαρ που ήταν όντως ακατάστατο και κατευθύνθηκα προς τον γιαχικο και τον άλλο μπάρμαν.<yahiko..αύριο το πρωί φεύγω και θα ήθελα να περάσω τις τελευταίες μου ώρες στην σελλ ταουν μαζί σου...>του είπα χαμογελώντας.
και οι 2 μας κοιτάξαμε τον άλλο μπάρμαν και εκείνος με ένα νόημα μας έδωσε την 'άδεια΄να φύγουμε.
έτσι λοιπόν κινήσαμε για την καλύβα μου...καθώς περπατούσαμε σχολιάζαμε την φάση που παίχτηκε προηγουμένως με τους μαρινς...ήταν αστεία...και είχα συνειδητοποιήσει πως τελικά αυτοί οι 2, ο J και gost ήταν καλοί!. μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει στον προορισμό μας. εγώ άναψα το τζάκι καθώς είχε πολύ κρύο και έφερα και 2 μπουκάλια με ρούμι, ο γιάχικο παράλληλα έβγαλε την καμπαρτίνα και της μπότες του και άραξε στον καναπέ απέναντι απο το τζάκι.

<...ξέρεις....θα μου λείψεις...>μου είπε καθώς κοίταζε την φωτιά που τρεμόπαιζε στο τζάκι, η λύπη του ήταν ευδιάκριτη όσο και αν απέφευγε να με κοιτάξει. άγγιξα με το δεξί μου χέρι το μάγουλό του και τον χάιδεψα απαλά, εκείνος μου χαμογέλασε και πέρασε το χέρι του γύρο από την μέση μου τραβώντας με προς το μέρος του. όμορφα συναισθήματα με κατέκλυσαν.. συναισθήματα που δεν είχα ξανανιώσει. τον τράβηξα και τον φίλησα.ένιωσα σαν να χανόμουν μέσα σε μία δύνη και ένα ανεξήγητο σφίξιμο στο στομάχι..ήταν σαν να μην υπήρχε τίποτα γύρο μας, μονό εγώ και αυτός, δεν με ενδιέφερε τίποτα εκείνη την στιγμή.ήξερα πως αυτό που πήγαινα να κάνω ίσως το μετάνιωνα αργότερα, όχι γιατί δεν τον ήθελα...αντιθέτως! αλλά γιατί ήταν αυτό που πάντα θα ε κρατούσε πίσω, θα με αποσυντόνιζε απο τον σκοπό μου, θα ήταν το κομμάτι του παζλ που θα έλειπε...
αυτός με έσπρωξε απαλά στον καναπέ και ήρθε απο επάνω μου.τελικά περάσαμε όλη την νύχτα μαζί. ήταν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί αφότου είχα βρει τον αδελφό μου. δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή.

το επόμενο πρωί ήλθε πριν καλά καλά το καταλάβω καθώς ένα χτύπημα στην πόρτα με ξύπνησε.ποιος στο καλό μπορούσε να ήταν?ελάχιστοι ήξεραν που έμενα και ακόμα πιο λίγοι θα ε αναζητούσαν.
<ποιος είναι?>φώναξα αγουροξυπνημένη και με βραχνή φωνή

<Ο Gost είμαι θέλω την βοήθεια σου σε κάτι...> απάντησε ο τύπος που ήταν απ' έξω...ζήτησα απο τον γκοστ να περιμένει λίγο ενώ εγώ πετάχτηκα, ντύθηκα στα γρήγορα με ότι βρήκα μπροστά μου , έστρωσα λίγο το μαλλί μου καθώς ήταν χειρότερο και απο της Helena Bonham Carter σε τενία του τιμ μπαρτον και βγήκα έξω.

Μετ από λίγο βγήκε η Sakura από το σπίτι..."Τι θες;"
"Θέλω πληροφορίες για το που είναι το σπίτι του κ.Kizu... και κατι ακόμα..."
"Τι; Πες..."
"Θες να μπεις στο πλήρωμα μας;Να φύγουμε μακρύα;Ξέρω στο ζήτησε χθες ο J.μα στο ζητάω και εγώ... Αν θες ελα στην προβλήτα να μας βρεις... ο J. είναι ήδη στην βάρκα..."
"Θα το σκέφτω... Όσο για τις πληροφορίες θα βγεις στην ανατολική πύλη του χωριού και λίγο πιο πέρα θα το βρεις το σπίτι του μπάρμπα-Kizu..."
"Ευχαριστώ πολυ... και μην αργήσεις..."
Ξαναγύρισα στο χωριό, ζήτησα ο οδηγίες για το πως θα πάω στην ανατολική είσοδο του χωριού. Μετά απο κανα 45λεπτο είχα φτάσει έξω από το χωριό...

Μερικά μέτρα άπο εκεί που ήμουν υπήρχε ένα σπίτι. Διστακτικά πλησίασα, κοντοστάθηκα έξω από την πόρτα, και πριν χτυπίσω, η πάρτα άνοιξε:
"Πρέπει να είσαι λίγο πιο διακριτικός αν θες να μάθεις να πολεμάς..."
Μπροστά μου ήταν αυτός γέρος από το προηγούμενο βράδυ. Φαινόταν μεγάλος στην ηληκία μα πολύ καλά διατηρημένος, όσον αφόρα την φυσική του κατάσταση...
"Έχεις να μάθεις πολλά και λίγο χρόνο στην διάθεση σου καθώς οι marines σε καμιά ώρα το πολύ θα σας έχουν εντοπίσει..."
"Μαα..."
"Μην μιλάς και άκου..."

όταν μπήκα και πάλι μέσα ο γιάχικο είχε ήδη ξυπνήσει..<ποιος ήταν?> με ρώτησε με εμφανή περιέργεια και φόβο παράλληλα καθώς υποθέτω πως θα πίστευε σίγουρα πως ήταν κάποιος απο τους unforgiven, και αν ίσχυε αυτό είχε δίκιο.
<ο gost ήταν....>του απάντησα σπαστά και καθώς είχα αρχίσει να ντύνομαι.
<και τι ήθελε?>με ρώτησε με ακριβώς την ίδια έκφραση, πιστεύω πως σκεπτόταν κάτι...και τώρα θα του το επιβεβαίωνα.
<να με ρωτήσει μία πληροφορία και να μου προτείνει να μπω στο πλήρωμά του...>το απάντησα και πάλι με παγερό ύφος αυτή τη φορά.
<..και...τι σκοπεύεις να κάνεις σάκουρα...?>τώρα η φωνή του ήταν σπαστή και απέφευγε να με κοιτάξει...
του είπα καθώς τον κοίταζα στα μάτια και τον πλησίασα.
<θα σε περιμένω όσο χρειαστεί.>είπε και με φίλησε, μετά σηκώθηκε και ντύθηκε. εγώ παράλληλα σήκωσα στον ώμο μου τον σάκο που είχα προετοιμάσει απο την προηγούμενη μέρα, πήρα το stealth katana και την καμπαρτίνα με την κουκούλα και βγήκαμε έξω απο την καλύβα με τον Yahiko.

"Αυτό που κουβαλάς ανήκε σε ένα πολύ συνετό άντρα που έτυχε να γνωρίσω... Ήταν ένας από τους λίγους που ήξεραν την δύναμη που κρίβει το σπαθί... Μην το φοβηθείς έχει μεγάλες δυναμεις..."
Έβγαλε ένα χαρτί έγραψε κάποια περίεργα σύμβολα και μου είπε να τα διαβάσω... Προσπάθησα και πίεσα τον εαύτο μου και ξαφνηκά μια παρόμοια λάμψη, όπως τότε με το όνειρό μου, ήρθε... και την επόμενη στηγμή κατάλαβαινε τι έγραφε λες και μου
ηταν γνώριμα χρόνια... η επιγραφή ελεγε:"Μην φοβάσαι" και μετά ξάναμιλησε ο γέρος:
"Αυτή είναι μια αρχαία γλώσσα που μιλούσαν οι άνθρωποι χρόνια πριν... Λίγοι έχουμε μείνει που μπορούμε να την διαβάσουμε...
Τα τελευταία απομεινάρια της γλώσσας βρίσκονται στα PoneyGriefs..."
"Pone-τι;"
"Είναι κάποιοι μεγάλοι κύβοι από πέτρα που πάνω τους υπάρχουν τα γεγονότα που άλλαξαν την ιστορία...Τα μελανά σημεία της ιστορίας...Το Void-Century... Όσον αφορά το Tsunami Sword και τον προκάτοχο του... Ήταν ο Water Sinner...
Ήταν ο τελευταίος αρχαιλόγος που είχε διαβάσει πάνω από τα μισά Ponegriefs μα ακόμα δεν είχε καταλάβει το είχε συνέβει τότε...Το τελευταίο βρήσκεται στην άκρη του κόσμου... Στην κόλαση την ίδια μονάχα ένας άνθρωπος το εχει δει... Ο Gol D. Roger...
Και βρίσκεται στην Raftel... Πήγαινε εκεί και κάνε το όνειρο ενός τρελού παραγματικότητα... Αντίο μάλλον δεν θα σε ξαναδώ... γιατί δεν θα ζήσω για πολύ ακόμα... 'Αντιο Water Sinner Κάνε πραγματικότητα τα όνειρα του προπάππου σου..."