[Αρχή] The Unforgiven Pirates και το νέο μέλος του πληρώματος! [Τέλος]

αφού έκλεισα την πόρτα την κλείδωσα και ζήτησα απο τον γιάχικο να κρατήσει το κλειδι και του είπα πως μπορεί να έρχεται εδώ όποτε θέλει. εκείνος με φίλησε για μία τελευταία φορά.
<θες να έρθω μαζί σου μέχρι το λιμάνι?>μου είπε εκείνος αλλά εγώ δεν ήθελα, ήταν επικίνδυνο άλλωστε καθώς μπορούσαν να πλακώσουν μαρινς απο εκεί που δεν το περιμέναμε και το τελευταίο που ήθελα ήταν να πάθει κάτι ο γιάχικο ή να αποκτήσει προβλήματα με την κυβέρνηση.

< καλύτερα όχι...δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να συμβεί..> του είπα και αυτός αφού με χαιρέτησε έφυγε για το σπίτι του, εγώ πάλι ξεκίνησα για το λιμάνι.
η διαδρομή μου για το λιμάνι μου φαινόταν ατελείωτη καθώς ήθελα να φύγω απο εδώ το συντομότερο δυνατό γιατί φοβόμουν πως αν καθόμουν και άλλο ίσως να άλλαζα γνώμη. δεν ήθελα να αφήσω πίσω τον γιάχικο μα έπρεπε να ακολουθήσω το όνειρό μου. δυστυχώς ήταν πολύ δύσκολο για μένα μα είχα ήδη κάνει την επιλογή μου και δεν σκόπευα να την αλλάξω.
τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα...από την μία χαιρόμουν γιατί επιτέλους θα άρχιζα το ταξίδι , θα γνώριζα νέους τόπους και ανθρώπους και θα έφτιαχνα επιτέλους τον χάρτη! ακόμα θα μάζευα πολλά μπέλι καθώς ήθελα να γίνω μία απο τις πιο πλούσιες πειρατίνες στον κόσμο και τέλος είχα βρει νακάμα...δηλαδή αυτό που αναζητούσα. από την άλλη όμως στεναχωριόμουν που θα άφηνα πίσω τον γιάχικο και την σελ τάουν, το μέρος που μεγάλωσα και έζησα 18 χρόνια.

Αφού ξύπνησα, ντύθηκα και πήγα μια βόλτα στην πόλη.
Τη μέρα δεν ήταν και τόσο άσχημα τελικά, είχε αρκετό κόσμο στην αγορά και γενικά καλό θέαμα.
Αργότερα έκανα και μια βόλτα το λιμάνι και ανέβηκα ξανά στη βάρκα μας να ετοιμάσω τα πράγματα μας για να φύγουμε.
Αφού τα ετοίμασα, ξάπλωσα στην πλώρη και σκεφτόμουν τα χθεσινά γεγονότα. Ήταν πολλοί οι Marines και εν τέλει πολλά τα πτώματα. Σίγουρα οι αρχές θα μας έψαχναν μανιωδώς και ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να μας βρουν.
Δεν μας έφταναν όλα αυτά, αλλά ο Gost έλειπε. "Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί;"

Η ώρα περνούσε. Ο Gost δε φαινόταν πουθενά, αλλά άρχισε να με ανησυχεί η αργοπορία μιας άλλης άφιξης. "Δε θα έρθει μαζί μας τελικά;" αναρωτιόμουν απεγνωσμένα.
"Ψάξτε παντού! Κάπου εδώ πρέπει να ναι!"
"Πο ρε φίλε! Τι θέλω και το γρουσουζεύω..." ψιθύρισα και χώθηκα κάτω απ'τη θέση που βρισκόταν κάτω απ'το μικρό κατάρτι της βάρκα.
Μια ντουζίνα Marines έψαχναν το λιμάνι.
"Ωραία! Αν τους σκοτώσω μόνος, ίσως έρθουν πολλοί αργότερα. Αν πάλι περιμένω να έρθει ο Gost κι η Sakura, μπορεί να με βρουν πρώτοι και να με αιχμαλωτίσουν. Και στις δύο περιπτώσεις, είναι το ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση!"
"Καλησπέρα κύριοι! Φύγετε από κει, γιατί αν ανεβείτε στη βάρκα, ο μπαρμπα-J. θα θυμώσει!" ακούστηκε η φωνή του Gost.
"Ο Water Sinner! Πιάστε τον!"
"Mizu Mizu no... Yari!!!" ύστερα, ακούστηκαν κραυγές και μετά βήματα πάνω στη βάρκα.
Σηκώθηκα από κάτω και είδα τον Gost καθισμένο στην πρύμνη, ενώ φαινόταν κουρασμένος.
" Τώρα θα γίνει της.... γιατί είσαι έτσι;"
"Νυστάζω!"
"Δεν μπορούμε να περιμένουμε πολύ ώρα ακόμα. Αν η Sakura δεν έρθει σε λίγα λεπτά, θα πρέπει να φύγουμε χωρίς αυτήν."
"Ναι, αλλά τη θέλουμε στο πλήρωμά μας έτσι;"
"Ναι. Απ'ότι βλέπεις όμως, το μέρος θα γεμίσει από Marines και δε θα έχουμε καμία ελπίδα.
Βρισκόμαστε σε κατοικημένη περιοχή και δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πλήρως της δυνάμεις μας."
"Όντως! ΟΚ τότε! Θα περιμένουμε λίγο ακόμα."

Λίγα λεπτά αργότερα

"Μάλλον δε θα έρθει." είπα αρχίζοντας να το πιστεύω.
"Θα έρθει!" μου απάντησε ο Gost.
Ξαφνικά φωνές και βηματισμοί ακούστηκαν απ'τα στενά. Marines ξεχύθηκαν από παντού. Το λιμάνι ήταν γεμάτο απ'αυτούς και
δεν μας άφηναν περιθώρια διαφυγής.
" Θα τους δείρουμε έτσι;"
"Απ'ότι φαίνεται. Πρόσεχε με τις επιθέσεις σου, μην σκοτώσεις κανέναν άμαχο!"
"Yes sir!!! Γιούχου! Marines ελάτε."
" Που τη βρίσκει την όρεξη θεέ μου."
"Συλλαμβάνεστε εγκληματίες! Θα σας κάνουμε να πληρώσετε για τα κακουργήματα σας!" είπε ένας κοντόχοντρος δεκανέας.
"Μα τι λέει ο χοντρός ρε J;"
"Marine είναι βλακείες λέει. Τι περιμένεις;"
"Σωστά. Mizu Mizu no POUND CANNON!!!"
Ο πίδακας νερού, πέτυχε τις γραμμές των Marines που είχαν έρθει απ'τα αριστερά και τις διέλυσε.
"Yeah! Δε σας χάλασε!"
"Πιάστε τους!!!"
"Kage no Tamashi!!!" Η σκιά μου επεκτάθηκε, άγγιξε αυτές των Marines και γύρισε στο φυσιολογικό της σημείο
αφήνοντάς τους νεκρούς.

Συνεχίσαμε να πολεμάμε για αρκετή ώρα. Ευτυχώς δεν είχαν πολλούς μουσκετοφόρους και δεν κινδύνευα πολύ.
Ο Gost σκότωνε ξιφομαχώντας για να μη χαλάει ενέργεια και για να μη δημιουργήσει πρόβλημα στους κατοίκους.
"Kage-Zashi!!!"
Άλλη μια ντουζίνα Marines έπεσαν νεκροί.
"Πόσοι είναι επιτέλους; Δεν σταματάνε να έρχονται!"
"Δεν πειράζει. Δεν μπορούν να με αγγίξουν. :[m027]:"
"ΒΛΑΚΑ! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ LOGIA!"
"Α! Σωστά!"
Είχαν αρχίσει να μας περικυκλώνουν και ένας ξιφομάχος πέρασε τον Gost και βγήκε από πίσω μου.
Δε θα προλάβαινα να τον αποκρούσω, κρατούσα ήδη δύο άλλους. "Να πάρει."
Ξαφνικά μια γροθιά τον πέτυχε και τον σώριασε στο έδαφος.
"Συγνώμη που άργησα! Είχα κάτι δουλίτσες!"
"Χι! Στο πα ότι θα 'ρθει!"
"Ωραία! Ώρα να φεύγουμε!"

Απ'ότι φαίνεται όμως δεν πέρασε μόνο ένας απ'τον Gost. Ένας άλλος Marine πέρασε πίσω μου και με μαχαίρωσε.
Γύρισα έκπληκτος και φτύνοντας αίμα να δω ποιος με τραυμάτισε. Ήταν ένας γεροδεμένος ξιφομάχος με ένα σπαθί ύψους 2.5 μέτρων.
"Ποιος νομίζεις ότι είσαι..... και με μαχαιρώνεις πισώπλατα!;" είπα και πιάνοντας την λεπίδα, την έσυρα όσο πιο μέσα γινόταν,
ώσπου η λαβή άγγιξε την πλάτη μου. Ο πόνος ήταν αβάστακτος και ο τρόμος ήταν αποτυπωμένος στο πρόσωπο του άντρα.
Έπιασα το κεφάλι του και φώναξα: "Kage... Inparusu!!!"
Ένα εκωφαντικό *κρακ* ακούστηκε και ο Marine έπεσε στο έδαφος με σπασμένο λαιμό. Κοίταξα γύρω μου.
Ο Gost τους κρατούσε 10-10 για να μην με πλησιάσουν, ενώ η Sakura προσπαθούσε απεγνωσμένα να έρθει κοντά μας.

η πόλη ήταν έρημη, δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους <ύποπτο..καλό θα ήταν να προσέχω>σκέφτηκα και συνέχισα να προχωράω. λίγο αργότερα μόλις έφτασα στο λιμάνι η απορία που είχα για το τι συνέβαινε μου λύθηκε αμέσως.το μεγαλύτερο μέρος του λιμανιού ήταν καλυμμένο απο μαρίνς και μπορούσα να διακρίνω στο κέντρο του όχλου τον γκοστ και τον J να ρίχνουν το ξύλο της ζωής τους.,<ηλίθιοι άρχισαν χωρίς εμένα-.->σκέφτηκα και πλησίασα ένα τσούρμο μαρίνς καθώς έβγαζα την κουκούλα μου.
<dark assassin sakura!!!!ήρθες επιτέλους... ήμασταν σίγουροι πως θα ερχόσουν...>μου είπε ένας απο τους μαρίνς καθώς το τσούρμο ερχόταν προς το μέρος μου. εγώ τράβηξα το stealth katana και άρχισα να τους πετσοκόβω έναν έναν καθώς εκείνοι μου επιτίθονταν με σπαθιά τα οποία δεν με επηρέαζαν. προσπαθούσα να ανοίξω δρόμο ώστε να φτάσω στα παιδιά. <bara bara no coup!!>είπα με χαλαρή φωνή και το σώμα μου ανυψώθηκε στον αέρα, τα τέσσερα άκρα μου αποκόπηκαν και άρχισαν να μου ανοίγουν δρόμο καθώς χτυπούσαν και έκοβαν με το κατάνα τους μαρινς δεξιά και αριστερά.

Άλλος ένας Marine ξεγλίστρησε και ερχόταν προς το μέρος μου, με μια τρελαμένη έκφραση στο πρόσωπό του.
Τράβηξε ένα στιλέτο και δίχως να μπορώ να αντιδράσω απ'τον πόνο, μου το κάρφωσε στην κοιλιά. Ένιωθα μίσος για τον εαυτό μου. Επιτέλους είχαμε σκοτώσει τον Higuma και φύγει απ'το χωριό για να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας.
Επιτέλους βρήκαμε ένα νέο μέλος για το πλήρωμά μας, με το οποίο θα γινόμασταν πολύ καλοί φίλοι.
Όμως, όλοι αυτοί οι στόχοι και τα όνειρα απειλούνταν, όχι απ'τους Marines, αλλά επειδή ήμουν αδύναμος.
"Γιατί να είμαι τόσο αδύναμος; Γιατί να με σώζουν πάντα οι άλλοι; Όχι αυτό είναι αξιοθρήνητο!
Δε θα επιτρέψω σε κανέναν να μας χαλάσει το ταξίδι μας, τους στόχους μας και τα όνειρά μας. ΚΑΝΕΝΑΝ!" είπα μέσα απ'τα δόντια μου.
Σήκωσα το χέρι μου και έριξα με όλη μου τη δύναμη μπουνιά στον Marine,
ο οποίος πετάχτηκε στο απέναντι σπίτι διαλύοντας τον τοίχο!
"Φύγετε από δω! Kage... Moji Retsu!!!"
Η σκιά μου διαμελίστηκε σε πολλά κομμάτια κι άρχισε να κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ο Gost έτρεξε, άρπαξε τη Sakura όσο οι Marines με κοίταζαν έντρομοι και μπήκε στο κοντινότερο σπίτι.
Όταν η σκιά μου πήρε την κανονική της μορφή, περίπου 40 Marines σωριάστηκαν στο έδαφος με θανάσιμα χτυπήματα στα σώματά τους. Ο πόνος απ'τις πληγές μου με έκανε να παραπατάω. Δεν άντεχα άλλο.
Τα πάντα γύρω μου άρχισαν να θολώνουν και σε λίγα δευτερόλεπτα λιποθύμησα.

είχα χάσει το μέτρημα για το πόσους είχα σκοτώσει και παρόλο που συνέχιζα να κόβω σε φέτες του μαρινς που έρχονταν κατά πάνω μου δεν τελείωναν με τίποτα! εγώ όμως δεν το έβαζα κάτω, συνέχισα να σπέρνω τον θάνατο εως ότου έφτασα στα παιδιά.
όταν τελικά έφτασα είχα λαχανιάσει και είχα αρχίσει ήδη να κουράζομαι. ποτέ ξανά δεν είχα σκοτώσει τόσους πολλούς...πλησίασα τον J και του ζήτησα συγγνώμη για την αργοπορία μου.
ξαφνικά είδα πως από πίσω του ερχόταν ένας μαρίν ο οποίος του κάρφωσε ένα σπαθί πισώπλατα! δυστυχώς δεν πρόλαβα να τον αποτρέψω!! θεε μου!!! είχα παγώσει. ένιωθα μια τρομερή φουντομάρα μέσα μου και τον θυμό μου να φτάνει στα ύψη και πάλι αυτός η περίεργος άνεμος σηκώθηκε γύρο μου και έκανε τα μαλλιά μου να ανεμίζουν...θόλωσα.ήταν η 2η φορά που μου συνέβαινε αυτό και ακόμα δεν είχα καταλάβει τον λόγο...
<ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΜΟΥ!!!!> ούρλιαξα και πήδηξα στον αέρα προς το μέρος 20 μαρινς περίπου <bara bara no...deception!!!> το σώμα μου διαμελίστηκε σε άπειρα κομματάκια τα οποία περικύκλωσαν τους μαρίνς και γύριζαν γύρο τους με ιλιγγιώδη ταχύτητα με αποτέλεσμα να μην βλέπουν το χέρι που κρατούσε το κατάνα και να πέφτουν ένας ένας νεκροί.
τότε ο γκοστ γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε να παω τον j στη βάρκα.έτσι τον σήκωσα στην πλάτη μου και τον οδήγησα εκει, όπου αμέσως άρχισα να αποστειρώνω την πληγή και να την ράβω...

Είδα τον J να λυποθυμάει.Ήταν βαριά τραυματησμένος από αυτούς τους αναθεματισμένους marines. Κατέβασα την άμυνα μου... Οι marines με κάρφωναν μα δεν με ενοχλούσε. Δεν με τρύπαγαν... Έφτασα πάνω από το σώμα του J. Δεν ήξερα αν ζούσε ή αν είχε πεθάνει. "Γιατί δεν ήμουν εγώ; Γιατί δεν τον έσωσα; Γιατί είμαι αδύναμος και δεν μπορώ να σώσω έναν φίλο μου;" Ένας marine πήγε να απλώσει το χέρι του να τραβήξει το σώμα του J. με το Tsunami Sword λίγο πριν ακουμπήσει το σώμα του, με μια γρήγορη κίνηση του έκοψα το χέρι "ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΞΕΙ..ΜΕ-ΑΚΟΥ-ΤΕΕ;" Οι marines συνέχισαν να με καρφώνουν αγνοώντας τα λόγια μου....

Η Sakura δίπλα έδινε ρεσιτάλ μάχης από όσο μπορούσα να δω μέσα στον χαμό... Μα δεν με ενδιεφερε... Η οργή μου εκείνη την στηγμή με είχε τυφλώσει... Στεκόμουν πάνω από το σώμα του J. και οποίος πλησίιαζε κοντά έβρισκε τον θάνατό του πάνω στο σπαθί μου... Τότε εμφανίστηκε ένας γεροδεμένος άντρας και μου είπε:
"Θα κάτσεις εκει; Πάνω από τον ηλήθιο φίλο σου που πέθανε από δικό σου λάθος;"
"Ο J. δεν πέθανε.." Κοντά μας η Sakura η σκώτωσε με μια επίθεση αρκετούς marines
"Δυνατή η φίλη σου..."
"Ο J. δεν πέθανε.."
"Είσαι ηλήθιος; Δεν τον βλέπεις μπροστά σου είναι νεκρός.."
"Δεν Π-Ε-Θ-Α-Ν-Ε-Ε-Ε-Ε!!!" φώναξα με δάκρυα στα μάτια... Μετά από λίγο σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα με μίσος... :[m0643]:

Οι marines μπροστά μου πάγωσαν... Το έδαφος σε άκτινα μερικών εκατοστών άρχισε να τρέμει... Η οργή και το μίσος που αντλούσαν από μέσα μου έκαναν τα μάτια μου να θολώσουν και την δύναμη μου να αυξηθεί...
"Sakura πάρε τον J. και πηγέντε στην βάρκα και περιμέντε με..."
"Μα.."
"Είπα κάτι..."
"Όχι!!"
"Πάρε τον J. ... Τ-Ω-Ρ-Α!!!" Άφου η Sakura έβαλε τον J. στον ώμο της, τους κράτησα ανοιχτό τον δρόμο μεχρι να βεβαιωθώ ότι είναι στην βάρκα...
"Τώρα σκουλίκια είστε εδώ μαζί μου... Μόνοι σας..."
"Τί θα μας κανεί ενα παιδαρέλι σαν και εσένα;"
"Τα χειρότερα..."
Εκείνη την στηγμή οι marines άρχισαν να με μαχαιρώνουν και να με πυροβολούν... Μα εγω απτόηττος λίγισα τα γόνατα μου και ετοιμάστηκα να χτυπίσω το έδαφος με γροθιά..."Mizu Mizu no... Crushing.."

Το χέρι μου έγινε νερό...
"W-A-V-E-E-E-E!!!" Το χτήπησα με δύναμη στο έδαφος και ένας πίδακας με μεγάλη ακτίνα και τεράστια καταστορφική δύναμη πετάχτηκε από το έδαφος προς τον ουρανό, παρασέρνοντας μπάζα, κομμάτια από το έδαφος και πολλούς marines... υδάτινη αυτή έκρηξη δημιούργησε έναν κρατήρα που μάζεψε το νερό απο τον πίδακα... Το νερό αυτό είχε προέλθει από εμένα με τεράστια ορμή που δεν ήξερα οτι έκρυβα μέσα μου... Μάζεψα το Tsunami Sword που ήταν εκεί παραδίπλα και με οσες δυνάμεις είχα πήγα στην βάρκα και κατάφερα να επιβιβαστώ σε αυτήν με επιτυχία...

αφού μπήκαμε όλοι στην βάρκα είπα στον γκοστ να ανοίξει το πανί. πίσω μας οι μαρίνς μας πυροβολούσαν και έτρεχαν να επιβιβαστούν στα πλοία για να μας καταδιώξουν.ευτυχώς είχαμε την τύχη με το μέρος μας καθώς είχε πέσει ομίχλη και καθώς είχαμε ήδη απομακρυνθεί σχετικά, δεν μπορούσαν να μας δούνε.
<τα καταφέραμε..!> είπα με ενθουσιασμό και ο γκόστ συμφώνησε μαζί μου με ένα νεύμα, ο J ακόμα κοιμότανε, αναμενόμενο βέβαια αλλά ανισυχούσα για αυτόν.
ο γκοστ κοίταξε προς το μέρος μου και με καλωσόρισε στο πλήρωμα, έτσι εγό πήγα και πήρα απο τον σάκο μου 2 μπουκάλια με ρούμι, ένα για αυτόν και ένα για μένα. μετά άναψα ένα τσιγάρο και άραξα στην πλώρη της βάρκας.



πολλές φορές μας δίνονται οι ευκαιρίες που αποζητούσαμε εκεί που δεν το περιμένουμε. αν τις αρπάξουμε ίσως μας οδηγήσουν σε μια καινούρια ζωή και ένα βήμα πιο κοντά στο να εκπληρώσουμε τα όνειρα και τους στόχους μας.από την άλλη αν τις αφήσουμε να φύγουν ίσως το μετανιώσουμε. το θέμα είναι να είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και να τις έχουμε σκεφτεί καλά καθώς πρέπει να είμαστε σίγουροι πως μπορούμε να τις φέρουμε εις πέρας.κάποιες φορές όμως αναγκαζόμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στην αγάπη και στα όνειρά μας.τότε θα έχουμε τους συντρόφους μας να μας στηρίζουν, nakama , αλλά και κάτι περισσότερο...θα έχουμε ΦΊΛΟΥΣ




[ΤΕΛΟΣ]

Όνομα: gost/ele/kriari
Haki Points: 0/0/0
Player of the Week Points: 9/9/9
Beli: 23.000/23.000/23.000
Bounty/Fame Points:+8.000.000/+5.000.000/+8.000.000
Post:4800/4800/4000