[Τέλος-Αλλαγή Παράταξης] A new friend in Avalon Island

Πάνε αρκετές μέρες μετα την αποχώρηση μου απο τη Loguetown και την αποχώρησή μου απο τις τάξεις των Marines. Για να είμαι ακριβής την ανεπίσημη αποχώρησή μου αφου δεν ειχα συμπληρώσει χαρτιά η τιποτα παρόμοιο αλλα απλά είχα δώσει στον Smoker να καταλάβει οτι δεν πρόκειται να κάτσω αλλο σ' αυτή την οργάνωση. Ετσι αποφάσισα να φύγω εντελώς απο την East Blue και κατευθήνθηκα στην West Blue και συγκεκριμένα στο Avalon Island. Δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος που διάλεξα αυτό το νησί απλα οι προμήθειες που είχα μαζί μου υπολόγιζα οτι μου εφταναν για να πάω μεχρι εκει. Δεν θα κατέτασα τον εαυτό μου στους θρήσκους ανθρώπους αλλα αυτή τη φορα μπορώ να πώ οτι αμα υπάρχει σίγουρα εβαλε το χεράκι του και με οδήφησε στο νησί αυτό. Γιατί η επίσκεψή μου στο Avalon Island μπορώ να πώ οτι μου άλλαξε τη ζωή.

Οι μέρες μου στο Avalon Island κυλούσαν ήρεμα και βαρετά. Αποστολή δεν έλεγε να έρθει και το καταπίστευμα της προηγούμενης αποστολής δεν παρουσιάστηκε. Ευτυχώς είχα αρκετά χρήματα στην τράπεζα για να κάνω και λίγες διακοπές. Τριγυρνούσα άσκοπα από bar σε bar, έκανα βόλτες στην παραλία και παρακολουθούσα την κατάσταση στο νησί. Η οποία αν μη τι άλλο χαρακτηριζόταν ως έκρυθμη. Οι κάτοικοι του νησιού χωρίζονταν σε δύο παρατάξεις, τους πλούσιους και τους μικρομεσαίους. Οι πρώτοι με την υποστήριξη του Ναυτικού το οποίο διατηρούσε βάση εκεί, καταπίεζαν τους δεύτερους οι οποίοι είχαν την υποστήριξη της τοπικής ομάδας επαναστατών οι οποίοι με τη δειρά τους είχαν κι αυτοί διατηρούσαν βάση στο νησί. Η πόλη του Avalon κι οι γύρω πεδιάδες είχαν γίνει συχνά αντικείμενο μαχών ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα.

Δεν ήταν λίγες οι φορές στις οποίες ενεπλάκη σε επεισόδια με τους επαναστάτες για να βοηθήσω τους στρατιώτες της Κυβέρνησης. Πλέον το να συμμετέχω σε μία μάχη ή σε παρόμοιο καβγά με υποστηρικτές του ενός ή του άλλου στρατοπέδου ήταν καθημερινό φαινόμενο. Ακόμα κι εδώ οι φασαρίες με κυνηγούσαν. Αλλά ήμουν τουλάχιστον απασχολημένος, είχα κάτι να κάνω και οι μέρες μου από ένα σημείο και μετά αν και μονότονες καταντούσαν ενδιαφέρουσες. Γνωρίστικα σιγά σιγά με τους στρατιώτες του νησιού κι άρχισα να κάνω παρέα μαζί τους. Ήταν όλοι τους καλά παιδιά και πιστά στο σκοπό τους. Ειδικά ο διοικητής τους, ο Roy Yakusho ήταν ο πιο καλόκαρδος απ' όλους. Αλλά είχε ένα μειονέκτημα. Χειραγωγούνταν εύκολα με αποτέλεσμα πολλές φορές να παίρνει τις λάθος αποφάσεις στη λάθος στιγμή. Αλλά κατά τ' άλλ ήταν ένας καλός διοικητής.

Mόλις έφτασα στο νησί άφησα το πλοίο κου στο λιμάνι μαζί με τα υπόλοιπα και άρχίσα να κάνω βόλτες στους πολυσύχναστους δρόμους.
" Απ' ότι ξέρω στο νησί αυτό υπάρχει βάση Marines. Ακόμα εχω το πλοίο με τα διακριτικά τους οπότε δεν θα εχω πρόβλημα με το λιμάνι, αλλα μόλις γινει και επίσημα η διαγραφή μου απ τα κατάστιχα των Marines, θα πρέπει να αγοράσω μια δική μου βάρκα."
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου καθώς προχωρούσα στους δρόμους του Avalon. Το νησί ήταν μια μεγαλουπολη. Παντου ψηλα και πετρινα οικοδομηματα. Στενοι δρομοι και παντου ονειροπολοι τυχοδιοκτες. Υπήρχε ομως διαφθορα και μεγαλο χασμα στις κοινωνικες ταξεις. Αναμεσα στους πλουσιους και στους μικρομεσσαιους. Εκτός απο την βάση των marines ταυτοχρονα υπήρχε καιμια κρυφη βαση Επαναστατων.

Οι Marines στηριζαν τους πλουσιους που οι φτωχοι ηθελαν να τους παρουν τις περιουσιες ενω οι επαναστατες ηταν στο πλευρο των μικρων και στην προσπαθεια για ιση κατανομη των χρηματων και ευκαιριων στην πολη. Έτσι η πόλη σχεδόν καθημερινά μετατρέπονταν σε πεδίο μάχης ανάμεσα στις 2 πλευρές.
"Ακόμα κι εδώ οι Marines αντι να στηρίζουν τους αδύναμους είναι με την πλευρά των πλουσίων μονο και μόνο επειδή οι φτωχοί έχουν τη στήριξη των επαναστατών... Κάθε μέρα που περνάει μου δείχνει πόσο καλα έκανα που αποφάσισα να φύγω απο συτή την οργάνωση. Το μόνο που μένει να κάνω τώρα είναι να δώ πώς θα μπορέσω να μπώ στην οργανωμένη κοινότητα των Bounty Ηunters. Το κακό είναι οτι δεν ξερω τίποτα γι' αυτούς αλλα δεν νομίζω οτι θα έχουν πρόβλημα να με δεχτουν. Δεν είμαι δα και πολύ αδύναμος"
Με αυτές τις σκέψεις να τριγυρνάνε στο κεφάλι μου έφτασα σε μια πλατεία οπου είχε ξεσπάσει μια άγρια μάχη.

Να 'μαι λοιπόν άλλη μια μέρα σε άλλη μία μάχη. Οι φτωχοί ζητούσαν τα δικαιώματά τους κι οι πλούσιοι να μην θέλουν να δώσουν τίποτα. Κανονικά θα έπρεπε να υποστηρίζω την άλλη παράταξη αλλά ήμουν στο κάτω κάτω υπέρμαχος της Κυβέρνησης. Έτσι ήμουν στην πλευρά της. Η μάχη ήταν κατ' ουσίαν μια μικρή αψημαχία. Μερικοί πυροβολισμοί μάχες σώμα με σώμα με κάποιους μικροτραυματισμούς, σπανίως τα πράγματα σοβάρευαν περισσότερο. Αλλά σήμερα η μάχη πήρε γενικευμένες διαστάσεις. Επαναστάτες εισήλθαν στους κόλπους των φτωχών κι άρχισαν να πυροβολούν στο ψαχνό. Εμείς ανταποδώσαμε άμεσα τα πυρά. Είχαμε κι οι δύο καλυφθεί πίσω από τις γωνίες της πλατείας, πίσω από τραπέζια μαγαζιών και πάγκους μικροπωλητών. Σιγά σιγά οι σφαίρες τέλειωναν και πιάσαν τα σπαθιά. Οι δρόμοι είχαν ερημώσει. Οι κάτοικοι είχαν κλειστεί στα σπίτια τους και περίμεναν το αποτέλεσμα. Όλοι πλην ενός άντρα, ο οποίος στεκόταν μακριά από τη μάχη και παρακολουθούσε μ' ενδιαφέρον.

Όταν πρωτοέφτασα στην πλατεία, οι δύο πλευρές είχαν λίγα άτομα και αντάλλασαν πυροβολισμούς. Η πλευρά των πλουσίων διακρίνονταν εύκολα λόγω της ύπαρξης των ενστολων marines που πυροβολούσαν ανελέητα, ενώ στην πλευρά των φτωχών τα πράγματα φαινόταν να δυσκολεύουν αρκετα.
"Ευτυχώς προνόησα και αφησα τη στολή στο πλοίο κι έτσι δεν μπορούν να μου πούν να συμμετέχω στην αιματοχυσία. Ετσι κι αλλιώς δεν έχω σκοπό να εμπλακώ στην μάχη αυτή. Δεν είναι δικό μου θέμα"
Εκείνη τη στιγμή μια ομάδα πάνοπλων ανδρών ενώθηκε με τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να αντιπαλέψουν τους marines. Αυτοί πρέπει να έιναι επαναστάτες που ήρθαν για υποστήριξη κι έτσι η μάχη άναψε κανονικά. Είχα προνοήσει να στέκομαι μακριά απο το πεδίο της μάχης αλλα για κακή μου τύχη στεκόμουν αρκετά κοντα στην πλευρά των πλουσίων ωστε μερικοί επαναστάτες να νομίσουν οτι είμαι αντίπαλος και να μου επιτεθούν.

-Επάνω του!! Ο χαζός αποκόπηκε απο την ομάδα του και είναι εύκολος στόχος!
Άκουσα να φωνάζουν και μου επιτέθηκαν. Με έπιασαν απροετοίμαστο αλλα ευτυχώς οι τελευταίες μαχες που είχα δώσει σε συνδυασμό με την προπόνηση που είχα κάνει με βοήθησαν να αναπτύξω αρκετά τις δυνάμεις του φρούτου μου ώστε οποιαδήποτε πληγή και να δημιουργούνταν στο σώμα μου να γιατρευονταν σχεδόν αυτόματα. Η πρωτη σφαίρα με βρήκε στον ώμο αλλα αμέσως εμφανίστηκαν στο σημείο εκείνο μπλέ φλόγες και με γιάτρεψαν. Γύρισα προς το μέρος του πυροβολισμού και είδα 7 επαναστάτες, ετσι τουλαχιστον υπέθετα, να έρχονται προς τα πάνω μου με τραβηγμένα τα σπαθιά τους. Πήρα λοιπόν θέση μάχης και μόλις πλησίασε ο πρώτος, μετέτρεψα τα πόδια μου και τα χέρια μου στα αντίστοιχα του φοίνικα και του κατάφερα ένα βαρύ χτύπημα με τα νύχια μου στην κοιλιά.

Αναρωτήθηκα ποιός να ήταν αυτός και τι να ήθελε. Τα ρούχα κι η εμφανισή του δεν έδειχναν πως ήταν κάποιος χωριάτης, το αντίθετο μάλιστα. Ήταν καλοζωησμένος. Γιατί στεκόταν εκεί και μας χάζευε; Ποιός ήταν ο σκοπός του; Σκέφτηκα να παω να ρωτήσω αλλά δεν πρόλαβα. Οι κραυγές των επαναστατών μ' επανέφεραν στην πραγματικότητα. Δεν είχα καιρό για τέτοια. Αν ήτνα εχθρός θα έπρεπε να περιμένουμε και ν' αντιμετωπίσουμε όποια κίνηση έκανε. Έστρεψα την προσοχή μου στη μάχη. Δευτερόλεπτα αργότερα άκουσα κάποιους να φωνάζουν και γύρισα προς το μέρος τους.
-Επάνω του!! Ο χαζός αποκόπηκε απο την ομάδα του και είναι εύκολος στόχος! Όι επαναστάτες του επιτίθονταν. "Άρα δεν είναι εχθρός, καλό αυτό. Αν και μάλλον είναι νεκρός. Κρίμα." σκέφτηκα. Αν μπορούσα θα πήγαινα να τον σώσω αλλά δεν είχα ούτε χρόνο ούτε τη δυνατότητα να το κάνω. Θα πέθαινε πολύ πριν τον φτάσω. Ή έτσι νόμιζα.

Ξαφνικά μπλέ φλόγες τον τύλιξαν κι οι σφαίρες καθώς οι σφαίρες και τα σπαθιά τον έκοβαν. Αντί να πεθάνει από τα τραύματα απλά έμεινε ακίνητος και κοιτούσε αυτούς που του επιτέθηκαν. Τα χέρια του έγιναν σαν αυτά ενός πουλιού, τα πόδια το ίδιο. Ο πρώτος από την ομάδα έπεσε με την κοιλιά του ανοιγμένη και τα σωθηκά του στα χέρια. Έμεινα να κοιτάω άφωνος. "Φρούτο του Διαβόλου, Zoan-type, αλλά τι;" σκέφτηκα έκπληκτος. Οι αντίπαλοί του είχαν μέινει το ίδιο έκπληκτοι. Δεν περίμεναν κάτι τέτοιο. Εκείνος δεν τους συγχώρεσε. Ένας ακόμα έπεσε νεκρός. Οι άλλοι ανανλεωσαν τις επιθέσεις τους με λύσα. Όρμησα προς το μέρος του. Σχεδόν διέσχισα την πλατεία αόρατος βέβαια (αν και δεν με προστάτευε από τις αδέσποτες σφαίρες) κι έφτασα πλάι του. Ο τελευταίος της ομάδας έννοιωσε το σπαθί μου να τον διαπερνάει, και κραύγασε. Οι υπόλοιποι γύρισαν έντρομοι να βρουνε την αιτία της κραυγής δίνοντας χρόνο στον άντρα να τους πετσοκόψει.

Το τράυμα που είχα προκαλέσει στον πρώτο απο τους αντιπάλους μου ήταν θανάσιμο. Οι Υπόλοιποι σάστισαν για μια στιγμή βλέποντας τον σύντροφό τους νεκρο και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να "ξεκοιλιάσω" κυριολεκτικά και ακόμα έναν.
"Έμειναν άλλοι πέντε λοιπόν. Αν κάποιος απ' αυτούς δεν έχει Kairoseki όπλο ή καποια άλλη περιέργη δύναμη δέν θα εχω ιδιαίτερο πρόβλημα μ' αυτούς. όσο δεν ήθελα να εμπλακώ σ' αυτη τη μάχη τόσο με κυνηγάει..."
Πάνω που ήμουν έτοιμος να πάρω πλήρη μοργή φοίνικα ωστε να αρχίσω και τις εναέριες επιθέσεις έγινε κάτι που με ξάφνιασε. Ο ανδρας που βρίσκονταν στο τέλος της ομάδας ούρλιαξε απο πόνο πιάνοντας το στήθος του και τοτε ένα σπαθί εμφανίστηκε στο σημείο που βρίσκονταν τα χέρια του. Το σπαθί τραβήχτηκε και ο άνδρας έπεσε νεκρός. Τότε είδα και τον κάτοχο του σπαθιού.

Ο άνδρας που είχε σκοτώσει τον επαναστάτη ήταν ψηλός με κάτασπρα μαλλια και φορούσε μια κόκκινη καμπαρντίνα.
"Τι στο καλο εγινε εδω? Απο πού ξεφύτρωσε αυτός?!? Για να χτυπάει τους αντιπάλους μου μπορώ προς το παρόν να τον θεωρήσω συμμαχο αλλα καλά θα κάνω να προσέχω."
Εν τω μεταξύ οι υπόλοιποι επαναστατες είχαν γυρίσει προς τη μεριά του ασπρομάλλη άνδρα και ήταν εξίσου σαστισμένοι μ' εμενα. Η διαφορά ήταν οτι στο σοκ τους κράτησε παρισσότερο απ' ότι θα 'πρεπε. Ο κοντινότερος σε 'μενα είχε την πλάτη του γυρισμένη οπότε με ένα δυνατό χτύημα έπεσε νεκρός. Απο την αλλη πλευρα ο τύπος που με βοηθούσε ξεκοίλιαζε τους αντιπάλους του ενώ παράλληλα εξαφανιζόταν και εμφανίζονταν συνέχεια μπερδεύοντάς τους. Η μάχη έληξε λοιπόν με τους αντιπάλους νεκρούς κι εμένα πρόσωπο με πρόσωπο με τον άγνωστο άνδρα.
-Ευχαριστώ για τη βοήθεια κοκκινοσκουφίτσα αν και δεν ήνταν απολυτα απαραίτητη. Ενδιαφέρουσα δύναμη έχεις αν και σκότωσες λιγότερους απο 'μένα. Παρεπιπτόντως ονομάζομαι Roy Mustang.
Είπα και του άπλωσα το χέρι μου.

Η μάχη τελείωσε γρήγορα με όλους όσους επιτίθονταν να είναι νεκροί. Ο άντρας με πλησίασε και μου άπλωσε το χέρι του λέγοντάς μου:
-"Ευχαριστώ για τη βοήθεια κοκκινοσκουφίτσα αν και δεν ήταν απολύτως απαραίτητη. Ενδιαφέρουσα δύναμη έχεις αν και σκότωσες λιγότερους απο 'μένα. Παρεπιπτόντως ονομάζομαι Roy Mustang."
"Κοκκινοσκουφίτσα; Ο τύπος έχει θράσος."σκέφτηκα. Ομολογώ πως η αίσθηση του χιούμορ του ήταν καλή. Όπως κι οι μαχητικές του ικανότητες.
-"Γειά σου και σε' σένα φτερωτούλη. Ναι είπα να κρατηθώ λιγάκι για ν' αφήσω κάτι να κάνεις κι εσύ. Εξάλλου δεν είναι στη φύση μου να νταντεύω απροστάτευτα κι ανυπεράσπιστα μωρά. Τ' όνομα μου είναι Hajime Saito. Χάρηκα για τη γνωριμία." Σφίξαμε τα χέρια μ' έναν εγκάρδιο τρόπο, τέτοιο όπως μόνο συναγωνιστές στον πόλεμο αποκτούν.

Το χαμόγελό του φανέρωνε πως είχε δεχτεί την ειρωνία μου ψύχραιμα. Αλλά δεν υπήρχε καιρός για γνωριμίες.
-"Συγνώμη που πρέπει να φύγω αλλά το καθήκον με καλεί. Έχω μια μάχη να κερδίσω."
Κίνησα να φύγω και σταμάτησα αμέσως.
-"Α κι αν θέλεις να ζήσεις μια που δεν θα μπορώ όλη την ώρα να είμαι εδώ και να σου σώζω το τομάρι καλύτερα να κρυφτείς. Η μαχη δεν είναι μέρος για ευαίσθητα και μικρά πουλάκια. Θα σου πρότεινα λοιπόν να τρέξεις σε ασφαλές μέρος μέχρι να τελειώσουμε και μετά θα σε πάω στη φωλιά σου."
Αντί άλλης απάντησης άρπαξε ένα σπαθί από κάτω και το πέταξε πίσω μου. Με το να του μιλάω δεν είχα δει τον επαναστάτη που πλησίαζε να με καρφώσει. Μου χαμογέλασε κι είπε:
-"Κάτι μου λέει πως θα χρειαστείς ένα πουλί να επιτηρεί την περιοχή μιας και τα δικά σου ματάκια δεν βλέπουν τίποτα. Δε θέλουμε να μας πεθάνεις κιόλας ε;"

Η αντίδραση του ανδρα που είχα απέναντί μου ήταν τελείως διαφορετική απ' ότι περίμενα. Αντί για νευρα, τραβηγμα όπλων και απειλες που τον είχα αποκαλέσει "κοκκινοσκουφίτσα" Γύρισε ήρεμος και μου απάντησε με την ίδια ειρωνιά που του ελιχα μιλήσει κι εγώ.
"Αυτός ο άνθρωπος έχει αισθηση του χιούμορ. Θα τα πάμε καλα απ' οτι φαίνεται."
Τελικα μου συστήθηκε. Hajime Saito... Ενα καλό όνομα για εναν άξιο πολεμιστή. Βέβαια ο Hajime με είχε υποτιμίσει λίγο αφου μου πρότεινς να κρυφτώ μεχρι να τελέιώσει η μάχη αλλα ήθελα να του αποδείξω οτι ήμουν πιό δυνατός απ' οτι πίστευε. Αφού λοιπόν του έσωσα τη ζωη απο έναν επαναστάτη που πήγε να του επιτεθεί πισώπλατα του είπα:
-Λοιπόν Haji, ελπίζω να μην σε πειράζει που πετσόκοψα λίγο το ονοματάκι σου, ώρα να σου δείξω οτι είμαι ένα αρκετά δυνατο πουλι και μάλιστα φλεγόμενο! Θα τελειώσουμε μαζί αυτη τη μάχη και το τελικό σκόρ θα τα δείξει όλα.

Λέγοντας αυτά τα λόγια πήρα πλήρη μορφή φοίνικα, άνοιξα τα φτερά μου προσπαθώντας να δείξω όσο ποιο μεγαλοπρεπής μπορούσα και πέταξα ψηλά. Στη συνέχεια έκανα μια κάθετη εφόρμηση και σκότωσα τον πρώτο επαναστάτη που βρήκα μπροστά μου με τα νύχια μου.
-1-0 Haji!! Φώναξα και γύρισα προς το μέρος του όπου με περίμενε μια έκπληξη. Ο φίλος μου καθόταν πάνω απο τα πτώματα τριών εχθρών και έπαιζε με το μαχαίρι του πετώντας το στον αερα και ξαναπιάνοντάς το.
-Φιγουρατζή... Λάθος κάνεις φοινικομούρη αυτό ειναι 1-3! Είσαι καλος αλλα πολυ φασαριόζος και πολυυυυυ αργος για τα γούστα μου!
Με αυτά τα λόγια εξαφανίστηκε και μετα απο μερικά δευτερόλεπτα άλλοι δύο εχθροί είχαν πέσει νεκροί απ το σπαθί του.
-Ει! Μπεκάτσα! Τι καθεσαι και με κοιτας? Το σκορ ειναι ηδη 1-5!
Κάπως έτσι συνεχίστηκε η μάχη η οποία και έληξε μετα απο λιγα λεπτα. Ο Saito ειχε νικήσει τον "διαγωνισμό" μας και οι marines είχαν αρχίσει να απομακρύνουν τα πτώματα.

Ένας διαγωνισμός με σκοτωμούς. Είχε βρει τον καλύτερο τρόπο να μου προκαλέσει το ενδιαφέρον. Μπήκα κατευθείαν στο ψητό. Σκότωνα αδιακρίτως όποιον εχθρό έβρισκα κοντά μου. Ο Roy είχε μεταμορφωθεί σ' ένα ιπτάμενο πουλί τυλιγμένο στις φλόγες. Συνέχισε να σκοτώνει κι αυτός αλλά εγώ είχα πιο εύκολη δουλειά, δεν δυσκολεύτηκα να κερδίσω. Τελειώσαμε το διαγωνισμό και καθήσαμε σε δύο αναποδογυρισμένα βαρέλια. Το ένα περιέιχε ακόμα μπύρα. Άρπαξα δύο πεσμένα ποτήρια και τα βούτηξα μέσα. Του έδωσα το ένα. Το πήρε κι αρχίσαμε να πείνουμε και να κουβεντιάζουμε λες κι ήμασταν χρόνια φίλοι. Είχε καλή αίσθηση του χιούμορ κι ήταν εξίσου καλός συνομιλητής. Άκουγε τον άλλο και μετά μιλούσε αφού είχε σκεφτεί τα λόγια του. Φαινόταν καλός και μετρημένος χαρακτήρας. "Ακριβώς ο άνθρωπος που θα ήθελα για συνεργάτη" σκέφτηκα ασυναίσθητα. Αν και ποτέ δεν δούλεψα με συνεργάτη.

-"Roy ποιός άνεμος σ' έφερε εδώ; Από πού είσαι και ποιός είναι ο σκοπός σου; Διότι ξέρεις να πολεμάς είναι εμφανές. Αλλά γιατί μπλέχτηκες σε μια μάχη που δεν είναι δικιά σου;" Οι ερωτήσεις με έκαιγαν κι ήθελα απαντήσεις.
-"Είμαι από την East Blue κι ήμουν Marine. Παραιτήθηκα όμως κι αποφάσισα ν' αναζητήσω την τύχη μου αλλού. Αυτό το μέρος μου φάνηκε ιδανικό για μια νέα αρχή. Σκοπό και προορισμό δεν έχω ακόμα αλλά μόλις φτιάξω τη ζωή μου θα γίνω απλά ο καλύτερος." Τα μάτια του ειλικρινή, φλεγονταν από μια φλόγα που την είχα δει σε λίγα μάτια. Κυρίως σε αυτά αυτών που κάποτε γίνονταν μεγάλοι.
-"Εσύ Hajime;"
-"Εγώ είμαι από την North Blue κι είμαι Κυνηγός Επικηρυγμένων. Περιμένω στην πόλη για μια αποστολή, γν'ωρισα τους στρατιώτες και ενεπλάκη στις περισσότερες μάχες τους την τελευταία βδομάδα. Αν και δε συμφωνώ με την Κυβέρνηση στο θέμα του νησιού πρέπει να την υποστηρίξω. Είναι η δουλειά μου."

Κυνηγος Επικυρηγμένων.... Πόσο τυχερός μπορεί να ήμουν? Να συναντήσω ενα μέλος της οργάνωσης στην οποία ήθελα να μπω στο νησί αυτό. Ο Hajime πρόσεξε το βλέμα μου και με ρώτησε ανήσυχος
-Γιατί τέτοια φάτσα? Τοι δεν σ'αρεσει με τους Κυνηγούς?
-Ακριβώς το αντλιθετο φίλε μου. Απο τη στιγμή που έφυγα απο τους Marines υπήρχε μια αόριστη σκέψη στο μυαλό μου οτι θα μπορούσα να βγάλω να προς το ζειν μπαίνοντας στη οράνωσή στην οποία ανήκεις. οπότε όπως καταλαβαίνεις η εκφρασή μου είναι εκφραση χαρας!
Ο Hajime έμεινε σιωπηλός για λίγη ώρα και με κίταξε λέγοντας
-Ωραία λοιπόν φαντάζομαι οτι θες να μάθεις κατι παραπάνω για την οργάνωσή μου.
Και μου είπε.

-"Οι Κυνηγοί Επικυρηγμένων δεν είμαστε οργανωμένοι όπως εσέις στο Ναυτικό. Δέν έχουμε στρατιωτική οργάνωση ούτε την Κυβέρνηση από πίσω μας. Είμαστε μόνοι μας πάνω απ' όλα. Θα μπορούσες να μας χαρακτηρίσεις μια συμμαχία παρά Οργάνωση με την συνήθη σημασία της. Έχουμε κοινούς κανόνες ως προς το κυνήγι εγκληματιών και διάφορων άλλων. Τους τηρούμε όλοι αυστηρά και επωφελούμαστε από αυτό. Είναι πολύ επικερδές μιας και μαζί με το κυνήγι ο κόσμος έρχεται και μας ζητάει και διάφορες άλλες δουλειές τις οποίες αναλαμβάνουμε έναντι αμοιβής. Εμείς εξασφαλίζουμε τα προς το ζην κι αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Έχουμε τράπεζα από την οποία δανειζόμαστε όταν χρειαζόμαστε. Το μόνο σύστημα που θυμίζει στρατό ρίναι το σύστημα των βαθμίδων. Ανάλογα με το πόσο καλός είσαι, ανεβαίνεις στην ιεραρχία κι απολαμβάνεις περισσότερα προνόμια, πιο επικερδείς αποστολές και το ανάλογο status στην κοινωνία μας. Αυτά είναι τα λίγα που μπορώ να σου πω, τα υπόλοιπα πρέπει να τα μάθεις με την εμπειρία κι από τον αρχηγό μας. Όταν τον συναντήσεις κι αν μπεις στην Οργάνωση." Αυτά ήταν όσα είχα να του πω και τ' άκουσε μ' ενδιαφέρον. Η απόφαση ήταν πλέον δικιά του.

Ακουσα όσα μου είπε ο Hajime με μεγάλο ενδιαφέρον.
"Τελεια... Οτι έκανα ως Marine χωρίς κανέναν βλακα τυπου Smoker πανω απ' το κεφάλι μου να μου κάνει τη ζωή ποδήλατο."
Ημουν φανερά ενθουσιασμένος. Τον ρώτησα άλλα διάφορα πράγματα για τη ζωη ενος Κυνηγού και μου εξήγησε οσο καλύτερα μπορούσε. Τελικά φτάσαμε στο σημείο που ήθελα.
-Και πώς μπαινεις στην οργάνωση?
-Μπορούμε να πάμε και αμέσως τώρα αμα θές στον τοπικό ανώτερο για να υποβάλεις την αίτησή σου ωστε να μπεις στην οργάνωση. Μάλιστα θα σε συστήσω εγώ ο ίδιος! Ο Υπεύθυνος θα επικοινωνήσει με τον αρχηγό της οργάνωσης και εκείνος θα είναι ο τελικός κριτής. Φυσικά θα σε δοκιμάσει πριν στειλει την αίτησή σου. Δεν γίνεται οποιος κι οποιος κυνηγος... Αν και δεν νομιζω οτι θα εχεις μεγάλο πρόβλημα χαζοπούλι.
Με αυτά τα λόγια ξεκινήσαμε προς τον υπεύθηνο που ειχε αναφέρει ο Hajime. Η προσπαθεια ένταξης στους Bounty Hunters είχε ξεκινήσει.

Φαινόταν ενθουσιασμένος που θα έμπαινε στην οργάνωση. Δεν μπορούσα να τον κατανοήσω. Ήταν μέλος μιας τεράστιας Οργάνωσης, της ίδιας της Κυβέρνησης, με σίγουρο μισθό κι απολαβές και τα παράτησε όλα για να έρθει στην αβεβαιότητα. Το μόνο μας πλεονέκτημα ήταν η ελευθερία κινήσεων που είχαμε. Τον παρουσίασα στον τοπικό μας αρχηγό κι αυτός τον μέτρησε με το μάτι.
-"Ώστε θέλεις να μπεις στους Κυνηγούς ε; Μάλιστα. Σε συστήνει κι αυτός εδώ ε; Δεν είναι δα και οι καλύτερες συστάσεις αλλά είναι αρκετά καλές. Μάλιστα. Δεν συνηθίζουμε ν' αρνιόμαστε προτάσεις για στρατολόγηση νέων μελών αλλά τους παιρνάμε πρώτα όλους από συστηρό έλεγχο. Εσύ όμως είσαι ειδική περίπτωση. Είσαι πρώην Κυβερνητικός οπότε κάποιοι έλεγχοι θα παραλειφθούν. Ο πιο σημαντικός κριτής όμως θα είναι οι ικανότητές σου. Θα σου αναθέσω μια αποστολή, αν τη φέρεις εις πέρας θα σε δεχτούμε. Πρέπει να συλλάβεις την αρχηγό της βάσης των Επαναστατών στο νησί. Ορίστε οι πληροφορίες σου. Ο Saito θα σ' επιβλέπει και θ' αναφέρει τα αποτελέσματα. Πήγαινε." Οι οδηγίες ήταν σαφείς. Μόνο να επιβλέπω. Λυπόμουν που θα έπρεπε να τον αφήσω να κάνει όλη τη δουλειά μόνος του αλλά έπρεπε να γίνει. Ήταν η δικιά του δοκιμασία.

Οι οδηγίες του τοπικού αρχηγού των κυνηγών ήταν σαφείς. Έπρεπε να πιάσω την αρχηγό της βάσης των επαναστατών στο νησί. Έτσι, όπως είπε ο ίδιος θα έδειχνα αν ήμουν ικανός να γίνω Κυνηγός Επικηρυγμένων. Οι πληροφορίες έλεγαν οτι η γυναίκα που έψαχνα βρίσκονταν στον καταυλισμό των επαναστατών λιγο έξω απ' την πόλη. Προχώρησα κατα κει με τον Hajime να με ακολουθεί.
-Ξες, δεν μπορώ να σε βοηθήσω καθόλου σ' αυτή την αποστολή, οπότε μην κανεις καμιά βλακεία και πεθάνεις. Εντάξει χαζοπούλι?
-To ξέρω κοκκινουλη, μην ανυσηχείς δεν πρόκειται να πάθω τιποτα!
Κι με αυτά τα λόγια συνεχίσαμε τη διαδρομή μας. Μετά απο λίγη ώρα φτάσαμε στον καταυλισμό που έλεγαν οι οδηγίες. Θα περίμενε κανείς να υπάρχουν φρουροί αλλα δεν υπήρχε κανείς να μας "υποδεχτεί".

Μου φάνηκε περίεργο, για να μην πω υπερβολικά βολικό, τόσο μάλιστα που να υποπτεύομαι παγίδα. Μας την είχαν σίγουρα κάπου στημένη και δεν είχαμε πάρει πρέφα. Αν κάναμε πως γυρίζαμε πίσω θα μας επιτίθονταν, μας έμενε μόνο να πάμε μπροστά. Εξήγησα στον Roy την κατάσταση. Η απάντησή του ταίριαζε στο χαρακτήρα του:
-"Ε και; Μη μου πεις πως φοβάσαι; Σε είχα για πιο σκληρό μικρή μου ευαίσθητη ψυχούλα."
-"Όχι ανόητε και φαντασμένε κόκορα, δεν φοβάμαι. Αλλά δεν θέλω να καταλήξω μ' ένα μαχαίρι στην πλάτη αν μπορώ να το αποφύγω. Γι' αυτό κάτσε να κάνω ένα κολπάκι."
Μας έκανα και τους δύο αόρατους. Χρειάστηκε να τον κρατάω από τον ώμο κάτι που δεν άρεσε σε κανέναν από τους δυο μας. Αμέσως μόλις εξαφανιστήκαμε εμφανίστηκαν άντρες ολόγυρά μας.
-"Που πήγαν τους είδε κανείς;"
-Εξαφανίστηκαν, λες κι άνοιξε η γη και τους κατάπιε."
-"Βρείτε τους γρήγορα. Οι πηγές μας λένε πως πάνε για να φάνε την αρχηγό μας. Τρέξτε."
Ωστέ ξέρανε, άρα κάποιος μίλησε. Υπήρχε προδότης ανάμεσά μας.

O Hajime ήταν πολύ ανήσυχος που δεν είχαμε βρεί κάποιον στον καταυλισμό. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω λέγοντας του οτι με τόσες απώλειες που είχαν οι επαναστάτες στην πρωινή μάχη λογικό είναι να έχει μειωθεί δραστικά ο αριθμός τους και επιπλέον υπήρχαν και πολλοί τραυματίες οπότε μπορεί την ώρα αυτή να ασχολούνται με την περίθαλψη τους. Εκείνος όμως επέμενε οτι μάλλον ήταν παγίδα και αποφάσισε να μου το αποδείξει. Με έπιασε απο τον ώμο και μας έκανε αόρατους. Εκείνη τη στιγμή επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες του Hajime. Ακούστηκαν φωνες και το σημείο στο οποίο βρισκόμασταν μεχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα γέμισε απο πάνοπλους επαναστάτες. Απο τα λόγια τους καταλάβαμε οτι κάποιος τους είχε μαρτυρήσει τον σκοπό μας. Συνεχίζοντας να είμαστε αόρατοι προχωρούσαμε ελέγχοντας μια προς μια τις σκηνές ψάχνοντας την αρχηγό. Μετά απο λίγη ώρα την βρήκαμε, μπήκα στη σκηνή της, ή μάλλον με πέταξε ο Hajime μέσα, και πρίν καλα καλα το καταλάβει της επιτέθηκα.