[Τέλος-Αποστολή] Η αναζήτηση του κατασκόπου και η μάχη με τους πειρατές

Βγήκα στο κατάστρωμα και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ξαφνικά, άκουσα φτερουγίσματα και κοίταξα ερευνητικά γύρω μου. Ένα γεράκι διέγραφε κύκλους πάνω απ'το κεφάλι μου και λίγες στιγμές αργότερα, βούτηξε προς το μέρος μου. Έκατσε μπροστά μου και αφού μάζεψε τα φτερά του, έτεινε το πόδι του προς το μέρος μου. Είχε ένα φάκελο δεμένο, όπως κάθε φορά που μου έστελνε αποστολές ο Kakumeika. Αμέσως το έλυσα κι εκείνο αστραπιαία, πέταξε και χάθηκε απ'το οπτικό μου πεδίο.

Άνοιξα το σφραγισμένο φάκελο και ξεκίνησα να διαβάζω.
~~ Ο θησαυρός έφτασε επιτυχώς στα χέρια μου. Δεν περίμενα ότι ο θησαυρός υπάρχει και ανήκει στον Κοκκινογένη. Παρόλα αυτά, σου είχε ζητηθεί να εκτελέσεις μόνος σου την αποστολή και όχι με βοήθεια...
- Δε φταίω εγώ... αυτός ήρθε και τον πήρε.
Θα σου αφαιρεθεί ένα ποσοστό απ'την πληρωμή σου για τον λόγο αυτό. ~~
-Να πάρει!!!
Παρακάτω, ανέφερε την αποστολή μου, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να πάω στο Gecko Island για να βρω έναν κατάσκοπο των Επαναστατών. Ήλπιζα να μην ήταν όσο δύσκολο αναγραφόταν. Αν και μειωμένη, η αμοιβή ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητική και θα μου έφτανε και με το παραπάνω στο νησί που θα πήγαινα.

Το Gecko Island ήταν στην αντίθετη πορεία από αυτήν που ακολουθούσα. Πήγα να ελέγξω τους χάρτες μου απελπισμένος. Δεν είχα όρεξη να πλέω για άλλη μια βδομάδα. Ευτυχώς, θα έφτανα εκεί σε 4 μέρες. Έτσι, άλλαξα την πορεία του πλοίου και έκανα έναν περίπατο στο κατάστρωμα. Σκεφτόμουν την επόμενη αποστολή μου και πώς θα ήταν το Gecko Island. Αν και είχα φύγει απ'το σπίτι μου για να υπηρετήσω τους Επαναστάτες, ένας άλλος λόγος ήταν για να ταξιδέψω και να δω τον κόσμο, που δεν είχα την ικανότητα να δω. Συνεπαρμένος από τις διάφορες σκέψεις μου, στεκόμουν στην πλώρη και κοίταζα τον ουρανό.

Τις σκέψεις μου διέκοψε ένας θόρυβος. Ο ουρανός είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και πολλά σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται.
-Να πάρει! Καταιγίδα! Τι βλάκας που είμαι!!! αναφώνησα και έτρεξα στο πηδάλιο.
Η καταιγίδα εκτεινόταν κυρίως προς τα δυτικά. Έπρεπε να την αποφύγω πάσι θυσία. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου θα ήταν τεράστια και το πλοίο δε θα άντεχε ή θα δεχόταν πολλές ζημιές, κάτι που δεν μπορούσα να επιτρέψω. Γύρισα το καράβι προς τα ανατολικά, με στόχο να γλιτώσω το μεγαλύτερο μέρος της. Λίγη ώρα αργότερα, μια μανιασμένη θύελλα ξέσπασε δημιουργώντας κύματα που έφταναν το κατάστρωμα, ενώ ταυτόχρονα αστραπές και βροντές άρχιζαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.

Η καταιγίδα έμελλε να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή και εγώ δεν είχα καταφέρει να βγω απ'το επίκεντρο ακόμη. Ισορρόπησα το πηδάλιο σε μια σταθερή πορεία και με σβέλτες κινήσεις ανέβασα τα πανιά. Επέστρεψα στην πρύμνη και συνέχισα να οδηγώ το πλοίο μέσα απ'την τερατώδη τρικυμία. Ο ουρανός είχε πλέον γίνει μαύρος και το μόνο που διακρινόταν στο χάος αυτό, ήταν τα μεγάλα κύματα. Ένα απ'αυτά πέτυχε τη δεξιά πλευρά του πλοίου, παρασέρνοντας το. Ευτυχώς που τα κύματα με "έσπρωχναν" προς τα ανατολικά. Μου προσέφεραν μεγάλη βοήθεια, αλλά ταυτόχρονα προκαλούσαν μικροζημιές στο καράβι.

Ύστερα από μερικά λεπτά αγωνίας και μάχης με τα άσχημα καιρικά φαινόμενα, κατάφερα να βγω απ'την καταιγίδα. Το πλοίο είχε υποστεί μερικές ζημιές, αλλά όχι όσο σοβαρές περίμενα. Θα τις επιδιόρθωνα στο Gecko Island, μιας και θα σταματούσα για λίγο καιρό εκεί. Αν και είχα ξεφύγει απ'τη μανιασμένη τρικυμία, ο αέρας συνέχιζε να φυσάει. Αποφάσισα να μη χαραμίσω την ευκαιρία και κατεβάζοντας και πάλι τα πανιά, συνέχισα την πορεία μου προς τον προορισμό μου με μεγαλύτερη ταχύτητα από ποτέ. Η μάχη αυτή με την αγριεμένη θάλασσα, έκανε τα τραύματα μου να λάβουν και πάλι δράση. Έπρεπε να προσέχω τις κινήσεις μου, αλλά η ασφάλεια του πλοίου προηγούταν.

Το σώμα μου πονούσε στα σημεία που με είχαν τραυματίσει και δεν έλεγε να σταματήσει. Αφού έλεγξα τον καιρό και την πορεία μου, πήγα στο υπνοδωμάτιο μου για να ξεκουραστώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωθα κουρασμένος, απλά ήθελα να επουλωθούν όσο το δυνατόν συντομότερα οι πληγές μου. Αν και η αποστολή μου ήταν απλή και δεν περιλάμβανε στιγμές έντονης δράσης, ποτέ δεν ήξερες τι σε περιμένει. Έτσι λοιπόν, έκλεισα τα μάτια μου και σιγά σιγά με πήρε ο ύπνος...

~~ Το μέρος ήταν σκοτεινό και δεν μπορούσα να διακρίνω λεπτομέρειες. Δυο άντρες στέκονταν ο ένας απέναντι στον άλλον, αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά τους.
-Λοιπόν!? Τι άλλο έχεις κρυμμένο? Μη μου πεις ότι μόνο αυτά είχες!!!
-Χα!! Θα θελες κακομοίρη! Ελπίζω να σε έτοιμος να πεθάνεις!!
Μετά απ'αυτό το διάλογο ακούστηκαν μερικοί διαξιφισμοί και μια κραυγή πόνου.
-Στο είπα ότι δεν είχες ελπίδα!
-Τς! Δεν τελείωσα ακόμα! Ετοιμάσου! ~~

Πετάχτηκα απ'το κρεβάτι μου έκπληκτος. Ποιοι στο καλό ήταν αυτοί? Γιατί η φωνή του ενός μου φαινόταν γνωστή? Κάτι συμβαίνει... Κοίταξα απ'το παράθυρο μου και συνειδητοποίησα ότι είχε βραδιάσει. Έντρομος σηκώθηκα και έτρεξα στο κατάστρωμα για να ελέγξω την πορεία μου.

Ευτυχώς ο καιρός παρέμεινε ως είχε πριν πέσω για ύπνο και δεν είχα βγει πολύ εκτός. Αφού σταθεροποίησα και πάλι το πηδάλιο, πήγα στο μπάνιο για να πλυθώ και να γίνω κάπως πιο εμφανίσιμος. Όταν τελείωσα, έλεγξα τις πληγές μου. Τελικά ο ύπνος μου έκανε καλό. Οι πόνοι είχαν σταματήσει, αλλά ήξερα ότι αν κάποιο ανάλογο σκηνικό ξανά συνέβαινε, τα τραύματα θα άνοιγαν και θα είχα μεγάλο πρόβλημα. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, κίνησα για το κατάστρωμα όπου και καθόμουν μέχρι το πρωί για να σιγουρευτώ ότι δε θα είχα ανεπιθύμητους επισκέπτες. Έτσι, άνοιξα ένα ζευγάρι κιάλια που ανακάλυψα την προηγούμενη μέρα στο αμπάρι κι έμεινα να ατενίζω τη θάλασσα.

Από ένα σημείο και μετά, οι ώρες δεν έλεγαν να περάσουν και βαριόμουν απίστευτα. Παρόλα αυτά, παρέμεινα στο πόστο μου, γιατί και μόνο η σκέψη μιας ξαφνικής επίθεσης με έκανε να τρέμω. Καθώς ψαχούλευα το σάκο μου, εντόπισα το Log Pose που μου είχε δώσει ο Kuni στο Big Bird Island. Άρχισα να αισθάνομαι λύπη, καθώς θα μου έπαιρνε πολύ χρόνο να ξαναδώ το φίλο μου, αλλά γνώριζα ότι ήταν καλά και αυτό με κρατούσε ακόμη. Πότε άραγε θα έμπαινα στη Μεγάλη Γραμμή? Πότε θα ήμουν έτοιμος? Είχα ακούσει ότι οι πιο ισχυροί Πειρατές, Marines, ακόμα και Bounty Hunters κυκλοφορούσαν εκεί. Τι τόσο τρομερό είχε αυτό το μέρος...

Οι επόμενες 3 μέρες πέρασαν με παρόμοιο τρόπο και βρισκόμουν στο πηδάλιο ελέγχοντας την πορεία μου. Το Gecko Island διαγραφόταν μπροστά μου και αυτό που ήθελα, ήταν να μη γίνω φανερός στόχος. Έπρεπε λοιπόν να κρύψω το πλοίο σε κάποιο απόμερο σημείο του νησιού. Σε λίγες ώρες έπλεα γύρω του, μέχρι που βρήκα αυτό που ζητούσα. Ένα μικρό άνοιγμα σε μια άκρη του, που ζήτημα ήταν να χωρούσε δυο καράβια. Ύστερα από μερικές μανούβρες, κατάφερα να το δέσω. Στη συνέχεια, έριξα τη μοναδική βάρκα που είχε το πλοίο στη θάλασσα και κάνοντας κουπί έφτασα στην ακτή, πίσω από την οποία διαγραφόταν μια τεράστια ανηφόρα. Αφού άφησα τη βάρκα στη στεριά, ξεκίνησα να την ανεβαίνω ελπίζοντας ότι δε θα ήταν όσο δύσκολο φαινόταν...

Τελικά αποδείχτηκε ευκολότερο απ'ότι περίμενα. Λίγη ώρα αργότερα είχα ανέβει τον ανηφορικό δρόμο και βρισκόμουν μερικά μέτρα από μια πόλη. Στα αριστερά μου υπήρχε ένας λόφος, στο κέντρο του οποίου ήταν ένα μεγάλο δέντρο. Προτίμησα να ελέγξω λίγο το τοπίο και ύστερα να περιπλανηθώ στους δρόμους. Σκαρφάλωσα στο λόφο και στάθηκα κάτω απ'την σκιά του δέντρου. Το σκηνικό ήταν όμορφο. η λεία θάλασσα σε συνδυασμό με τον παφλασμό των κυμάτων, δημιουργούσαν ένα αίσθημα γαλήνης. Κάτι όμως μου χάλασε αυτή την αίσθηση. Δίπλα από έναν σκόπελο βρισκόταν ένα καράβι με μαύρα πανιά και μια μαύρη σημαία με μια γάτα. Έμοιαζε με πειρατικό καράβι, αλλά αυτό που με προβλημάτισε ήταν γιατί είχαν ρίξει άγκυρα σε εκείνο το σημείο.

Έμεινα λίγο να το κοιτάω και μετά πήρα τον σάκο μου και κίνησα για την πόλη. Πριν φτάσω, σιγουρεύτηκα ότι φορούσα την κουκούλα του μανδύα μου, γιατί είχα τραυματικές εμπειρίες απ' αυτό. Περπατούσα στο χωματόδρομο, ενώ ταυτόχρονα παρατηρούσα την κομητεία. Η πόλη αν και δεν ήταν γνωστή, ήταν καλά εφοδιασμένη. Κατάφερα να εντοπίσω μερικές ταβέρνες, ένα μαγαζί για πυρομαχικά, ένα δημαρχείο και παντοπωλείο. Σίγουρα υπήρχαν κι άλλα κτήρια εκεί γύρω, αλλά χρειαζόμουν οπωσδήποτε ένα μηχανικό για το πλοίο μου. Δεν μπορούσα να επιτρέψω να δεχθεί άλλες ζημιές ούτε να πλεύσει σε αυτή την κατάσταση. Συνέχισα να περιπλανιέμαι, δίχως να βρω όμως αυτό που θέλω. Χωρίς να έχω άλλη επιλογή, αποφάσισα να μιλήσω με κάποιον περαστικό για να συλλέξω μερικές πληροφορίες.

Ο πρώτος που είδα, ήταν ένα κορίτσι στην ηλικία μου.
-Συγγνώμη, μπορώ να ρωτήσω κάτι?
Εκείνη γύρισε ερωτηματικά προς το μέρος μου, ενώ εγώ προσπαθούσα να αποκρύψω την ταυτότητα μου.
-Υπάρχει κάποιος μηχανικός σε αυτό το νησί? Είμαι περαστικός και θα ήθελα να επισκευάσω το πλοίο μου.
-Λυπάμαι. Στο νησί μας δε ζει κανένας μηχανικός, αν και... γνωρίζω ότι υπάρχει ένας στο κοντινότερο νησί από εδώ.
-Πόσο απέχει περίπου?
-Εμμ.. νομίζω μισή με μία μέρα.
-Μάλιστα... ευχαριστώ πολύ.
Να πάρει.. ήλπιζα να υπάρχει κάποιος εδώ πέρα... τέλος πάντων, θα πάω να νοικιάσω ένα δωμάτιο για αρχή και μετά θα ψάξω για τον κατάσκοπο μας.

Περπατούσα στην πόλη αρκετή ώρα. Είχα μάλιστα ξεχαστεί και ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει. Έτσι, κατευθύνθηκα προς ένα ξενοδοχείο που είχα δει κατά τη διάρκεια του περιπάτου μου. Άνοιξα την ξύλινη πόρτα και μπήκα στον καλοφωτισμένο χώρο. Στην μπάρα καθόταν ένας μεσήλικος άντρας που φορούσε τεράστια γυαλιά. Αφού τον πλησίασα, του είπα: Μπορώ να έχω ένα δωμάτιο για 1 μέρα?
-Φυσικά. μου απάντησε και μου έδωσε ένα κλειδί. Είναι το τρίτο δωμάτιο στον πρώτο όροφο.
-Ευχαριστώ.
Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και αφού άφησα το σάκο μου, βγήκα έξω με σκοπό να ψάξω για τον κατάσκοπο στα πιο γνωστά μέρη. Δεν είχα ιδέα πως θα μπορούσα να τον αναγνωρίσω.. απλά ήλπιζα να ήμουν τυχερός. Λίγη ώρα αργότερα, είχα μπει σε μια ταβέρνα και περίμενα τη σερβιτόρα να για να παραγγείλω.

-Τι θα θέλατε?
-Μια μερίδα μπριζόλες και ένα μπουκάλι μπύρα.
Καθώς ετοιμαζόταν η παραγγελία μου, εγώ παρατηρούσα τον κόσμο του μαγαζιού. Όλοι τους φάνταζαν φυσιολογικοί, αλλά τι νόημα θα είχε να είναι κατάσκοπος αν πρόδιδε εύκολα τι θέση του. Αυτό έκανε την αποστολή μου ακόμα δυσκολότερη. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό και φυσικά δε γνώριζα καθόλου το μέρος για να βοηθηθώ. Η σερβιτόρα έφερε το φαγητό μου και ξεκίνησα να τρώω μανιωδώς. Είχα να φάω καλό φαγητό 1 βδομάδα και το στομάχι μου παραπονιόταν τακτικά. Είχε έρθει λοιπόν η στιγμή να δικαιωθεί για την αναμονή του. Τελείωσα αστραπιαία την μερίδα και ήπια σχεδόν μονορούφι την μπύρα μου. Μπορούσα να φάω κι άλλα πιάτα, αλλά προτίμησα να συγκεντρωθώ στην αποστολή μου. Έτσι, κίνησα για το μπαρ της πόλης, όπου και με συμβούλευε στην αναφορά ο Kakumeika.

Το άσχημο ήταν, ότι δεν είχα προσέξει κάποιο μπαρ. Έτσι ήμουν αναγκασμένος να ξαναρωτήσω κάποιον περαστικό για να μη ψάχνω μέχρι το χάραμα. Ευτυχώς ήταν ώρα όπου επέστρεφαν στα σπίτια τους πολλοί κάτοικοι και δε θα δυσκολευόμουν σε αυτόν τον τομέα. Ρώτησα έναν εξουθενωμένο άντρα, ο οποίος μου έδειξε με χαρά την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσω. Μερικές φορές η ευγένεια μερικών ανθρώπων με έκανε να νοσταλγώ το χωριό μου, αλλά δεν ήταν ώρα για τέτοια. Ακολούθησα την πορεία που μου υπέδειξε ο άντρας και σε ένα σκοτεινό σημείο ενός στενού, βρήκα το μπαρ. Μπροστά απ'την είσοδο υπήρχαν μια ντουζίνα σκαλιά προς τα κάτω, κάνοντας το μπαρ να θυμίζει κακόφημο στέκι. Παρόλα αυτά, κατέβηκα τα σκαλιά κι άνοιξα τη βαριά ξύλινη πόρτα.

Το περιβάλλον ήταν απλά απαίσιο. Ένα κύμα καπνού με κυρίευσε και μια έντονη άσχημη μυρωδιά που δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν. Προσπαθώντας να τα αγνοήσω, έκατσα σε ένα τραπέζι στη μια γωνία του μαγαζιού. Στους πέτρινους τοίχους υπήρχαν καρφιτσωμένα δεκάδες Wanted Posters, τα οποία έμεινα να χαζεύω για λίγο. Μια μεγάλη μπάρα υπήρχε στο κέντρο κι ο μπάρμαν καθάριζε ποτήρια. Όταν με αντιλήφθηκε, έσπευσε να μου πάρει παραγγελία.
-Ένα μπουκάλι ρούμι! του είπα κι εκείνος απάντησε με ένα νεύμα.
Όπως φαινόταν εξωτερικά, τα άτομα που καθόντουσαν στο μπαρ δεν ήταν σίγουρα "ήσυχοι" πολίτες. Όλοι τους φαίνονταν μπλεγμένοι σε κάτι και έμοιαζαν να έχουν επικήρυξη στο κεφάλι τους. Ευτυχώς η παρουσία μου δεν έγινε τόσο αντιληπτή και δεν έγινε κάποιο ανεπιθύμητο σκηνικό.

Το ρούμι κατέφτασε γρήγορα και πίνοντας λίγο λίγο, έλεγχα τον κόσμο του μαγαζιού. Μου φαινόταν πιο λογικό να κρύβεται ανάμεσα τους. Δε γνώριζα γιατί, αλλά είχα ένα προαίσθημα ότι κάτι θα συμβεί σε αυτό το μέρος. Με τη σκέψη αυτή, ήπια μια γερή γουλιά απ'το μπουκάλι και η πόρτα άνοιξα με μιας με πάταγο. Μια ντουζίνα ένοπλοι άντρες ξεπρόβαλαν, όλοι τους φορώντας τα διακριτικά των Marines.
-Τι γίνεται σκυλιά? Τα τσούζουμε??? φώναξε ένας απ'αυτούς κλωτσώντας έναν άντρα που έπινε κοντά του. Ελπίζω να μη ξεχνάτε ποιοι κάνουν κουμάντο εδώ πέρα!!!
Ψίθυροι ακούστηκαν σε όλο το μαγαζί σχετικά με την άφιξη των ναυτικών. Δε φαίνονταν τόσο "καθαροί" οι ίδιοι... ο ένας είχε χειρότερο ύφος απ'τον άλλον και απλά πουλούσαν μούρη. Ήθελα πολύ να τους δείξω τι θα πει να τα βάζουν με έναν Επαναστάτη, αλλά η αποστολή μου με συγκράτησε.

-Μπάρμαν! Πιάσε ένα μεγάλο ποτήρι μπύρας για μένα και τα παιδιά! Κερασμένα απ'το μαγαζί! Χαχαχαχα!
Ο μπάρμαν έκανε όπως τον πρόσταξε ιδιαίτερα εκνευρισμένος. Οι Marines μίλαγαν και χασκογελούσαν μεταξύ τους, δείχνοντας απειλητικά τα όπλα τους προς τους πελάτες. Ξάφνου, ένας άντρας με πρασινωπό μανδύα σηκώθηκε απ'το βάθος του μαγαζιού κι έκανε να φτάσει στην εξώπορτα. Ένας απ΄τους Marines τον έπιασε απ'το χέρι, αποκαλύπτοντας κάτι που μου έδωσε πολλές ελπίδες. Το μανίκι του μανδύα του σηκώθηκε, φανερώνοντας ένα κόκκινο τατουάζ που έμοιαζε με κουλουριαστό κεφάλι δράκου. Φάνηκε για μια στιγμή μονάχα, αλλά ήταν υπεραρκετή. Το τατουάζ του άντρα ήταν όμοιο με αυτό του Kyu στο Island of Rare Animals και όπως είχε δηλώσει εκείνος, αυτά τα τατουάζ είναι ένδειξη της πίστεως των Επαναστατών στην οργάνωση τους.

-Για πού το 'βαλες? Ακόμα δεν ήρθαμε και φεύγεις???
-Συγγνώμη κύριε ναυτικέ, αλλά έχω να πάω στο σπίτι μου. Βλέπετε δουλεύω τα πρωινά. Ήδη το παράκανα σήμερα.
-Ε μιας και το παράκανες κάτσε κι άλλο! Ε? Τι λέτε παιδιά?
-Ναι! Να κάτσει μαζί μας.
-Να... δε θα...
Τη φράση του διέκοψε η είσοδος μιας συμμορίας αντρών. Ήταν περίπου 10 άτομα και μπροστά, προπορευόταν ένας περίεργος τύπος που φορούσε γυαλιά σε σχήμα καρδιάς και περπατούσε περίεργα. Την στιγμή εκείνη, ο άντρας βρήκε την ευκαιρία και το έσκασε, κάτι το οποίο έπρεπε να κάνω κι εγώ για να καταφέρω να ολοκληρώσω την αποστολή μου.

Οι άντρες στάθηκαν κοντά στους Marines και φάνηκαν να συζητούν κάτι. Σηκώθηκα απ'τη θέση μου και πλήρωσα τον μπάρμαν. Στη συνέχεια, έτρεξα προς την είσοδο, αλλά στη διαδρομή κάποιος μου έβαλε τρικλοποδιά και σωριάστηκα στο έδαφος. Γύρισα για να δω ποιος το έκανε και συνειδητοποίησα ότι ο γυαλάκιας ήταν ο ένοχος.
-Ουψ! Μήπως σε πόνεσα?
-Όχι. Σου εγγυόμαι όμως ότι εσύ θα πονέσεις! και με αυτά τα λόγια τράβηξα το σπαθί μου και του επιτέθηκα.
Εκείνος έβγαλε ένα περίεργο κυκλικό αντικείμενο και άρχισε να το περιστρέφει με μεγάλη ταχύτητα γύρω απ'το χέρι του. Το σπαθί μου τον βρήκε στην κοιλιά, δημιουργώντας του μια βαθιά πληγή. Ο άντρας έπεσε στο δάπεδο σφαδάζοντας απ'τον πόνο.
-Λοιπόν λοιπόν. Για πες μας το ονοματάκι σου. είπε ο αρχηγός της ομάδας των Marine και ετοιμάστηκε να διατάξει τους άντρες του.
-Χμφ! Πολύ θα το θελα, αλλά δε με συμφέρει! και με μια αστραπιαία κίνηση, πήδηξα στην έξοδο και βγήκα στο δρόμο.

Ευτυχώς δεν είχε πέσει η κουκούλα μου και δε με αναγνώρισαν. Δεν ήμουν σίγουρος αν θα κατάφερνα να γλιτώσω μετά, το μόνο σίγουρο, είναι ότι με καταδίωκαν. Είχα βγει βιαστικά και δεν πρόλαβα να κοιτάξω εάν με ακολουθούν, αλλά μπορούσα να ακούσω ποδοβολητά και φωνές. Παρόλα αυτά, συνέχιζα να ψάχνω για τον άντρα. Δυστυχώς δεν είχα δει το πρόσωπό του, παρά μόνο το τατουάζ στο αριστερό του χέρι. Ξάφνου, ακούστηκε ένας πυροβολισμός από κάπου πίσω μου. Γύρισα και αντίκρισα έναν λαχανιασμένο Marine να με στοχεύει με ένα μουσκέτο.
-Σταμάτα εγκληματία! Ποιος νομίζεις ότι είσαι και σκοτώνεις εν ψυχρώ?
Ένα φαρδύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου και αποφάσισα να του δείξω με ποιον τα έβαζε. Κατέβασα την κουκούλα του μανδύα μου και άπλωσα το δεξί μου χέρι προς το μέρος του.

Εκείνος με κοίταξε τρομοκρατημένος και τράπηκε σε φυγή. Βέβαια, αφού είχε με είχε αναγνωρίσει δεν μπορούσα να του επιτρέψω να ζήσει. Έτσι, έβγαλα μια σφαίρα απ'την τσέπη μου και φώναξα: Repel!!!
Η σφαίρα εκσφενδονίστηκε απ'το χέρι μου και μπήχτηκε στη σάρκα του ναύτη, αφήνοντας τον νεκρό. Το να θανατώνω κόσμο δεν ήταν μέρος της αποστολής, αλλά δεν είχα πολλά περιθώρια. Αυτή η "συμπλοκή" με καθυστέρησε ακόμη περισσότερο και δεν είχα ιδέα για το που να ψάξω. Απελπισμένος, αποφάσισα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστώ και να προετοιμαστώ για την επόμενη μέρα. Δεν έπρεπε να το παρακάνω και να μείνω σε αυτό το νησί για πολύ. Είχα ήδη δώσει σημάδια απειλής και δε θα το άφηναν έτσι...