[Τέλος]Ψαράνθρωποι. Μια "ανώτερη" δύναμη... NOT!

Είχα φύγει από το καταραμένο νησί που είχα μπλέξει με τον Omatsuri. Φαινόταν δυνατός αλλά δεν είχε ελπίδα απέναντί μου. Ίσως αν ήταν άλλος ο αντίπαλός του να νικούσε. Με εμένα όμως αντίπαλο δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα. Είχα βάλει στόχο να νικήσω τον Smoker αλλά για να το καταφέρω αυτό δεν θα έπρεπε να ξαναχάσω από κανέναν. Έπρεπε να δυναμώσω και για να το κάνω αυτό πρέπει να κάνω συνέχεια προπόνηση και να πολεμάω με δυνατούς αντιπάλους. Κάτι το οποίο ήταν δύσκολο για τις αρχικές θάλασσες καθώς λένε ότι είναι αδύναμες. Πιο εύκολο ήταν να κάνω προπόνηση μόνος μου παρά να βρω κάποιον δυνατό αντίπαλο να πολεμήσω. Αυτό όμως δεν με πτοούσε, κάποια στιγμή θα έφτανα σε επίπεδο να μπορώ να αντιμετωπίσω τον Smoker στα ίσα και αυτή η στιγμή δεν θα αργούσε να έρθει. Όταν έρθει αυτή η στιγμή θα φροντίσω να τον συνθλίψω και να πάρω το αίμα μου πίσω. Προς το παρόν όμως ο ήλιος έπεφτε και είχα ξοδέψει αρκετή ενέργεια σε όλο το πέρα-δώθε στο νησί που ήμουν, οπότε αποφάσισα να πάω να ρίξω έναν υπνάκο. Έτσι πήγα στην καμπίνα μου και ξάπλωσα στο απαλό και ωραίο κρεβατάκι μου.

Ξαφνικά, όπως κοιμόμουν, ξύπνησα από το πολύ ταρακούνημα του πλοίου. Σκέφτηκα ότι ξέσπασε καταιγίδα οπότε σηκώθηκα να μαζέψω ότι είχα στο κατάστρωμα. Όταν βγήκα ήδη ψιχάλιζε. Άρχισα να μεταφέρω τα πάντα στο αμπάρι. Αφού τελείωσα, κλείδωσα το αμπάρι και ανέβηκα στο κατάστρωμα. Μάζεψα τα πανιά και πήγα στο πηδάλιο. Εκεί έπιασα το τιμόνι και το κρατούσα σταθερό για να μην αναποδογυρίσει το καράβι μου από την φουρτούνα. Ξαφνικά η βροχή δυνάμωσε πάρα πολύ και άρχισε να φυσάει πολύ δυνατά. Κοιτούσα δεξιά και αριστερά για να δω προς πια κατεύθυνση να πάω για να φύγω από την φουρτούνα αυτή αλλά μάταια.

Ξαφνικά, όπως κοιτούσα δεξιά κι αριστερά, μου τράβηξε την προσοχή ένας τυφώνας.
-Τυφώνας?! (κάπως έτσι ήταν η αντίδρασή μου)
Αυτό μας έλειπε τώρα... Ένας τυφώνας... Άλλαξα γρήγορα πορεία προς την αντίθετη κατεύθυνση από τον τυφώνα ελπίζοντας να ξεφύγω. Μάταια όμως... Ο τυφώνας ήταν πολύ γρήγορος για το καράβι μου. Σύντομα θα με έφτανε. Μπορεί σε μια γωνιά του μυαλού μου να πίστευα ότι όλα ήταν χαμένα αλλά δεν θα τα παρατούσα! Όχι ακόμα... Δεν θα αφήσω έναν τυφώνα να με νικήσει! Έχω πολλά πράγματα ακόμα να κάνω!

Με αυτές τις σκέψεις ότι μπορούσε να φύγει από το πλοίο το ρούφηξα γρήγορα σε μια σκοτεινή δύνη για να μην τα παρασύρει ο τυφώνας και τα χάσω. Μετά έδεσα το πηδάλιο έτσι ώστε να μείνει σταθερό ό,τι και να γίνει και ύστερα κρατήθηκα γερά από το μεγάλο κατάρτι του καραβιού μου. Ο τυφώνας έφτασε και σήκωσε απότομα το καράβι. Άνοιξα μερικές μαύρες τρύπες γύρο μου για να με κρατάω σταθερό πάνω στο καράβι μου και να μην με παρασύρει η μανία του τυφώνα. Αυτό όμως ήρθε να μου το χαλάσει ένα κομμάτι ξύλου που ήρθε και με χτύπησε στο κεφάλι. Δεν είχα δει το ξύλο να έρχεται κατά πάνω μου οπότε δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Από το χτύπημα πετάχτηκα μέσα στην καμπίνα μου και εκεί χτύπησα το πίσω μέρος του κεφαλιού μου στο κρεβάτι. Τότε ήταν που έχασα και τις αισθήσεις μου. Πλέον ήμουν στο έλεος του τυφώνα...

Όταν ξύπνησα το κεφάλι μου πονούσε απίστευτα. Κοίταξα γύρο και διαπίστωσα ότι ήμουν στην καμπίνα μου και πεσμένος στο πάτωμα. Προς στιγμήν σκέφτηκα ότι όλο αυτό ήταν ένα όνειρο και ότι το κεφάλι μου πονούσε επειδή έπεσα από το κρεβάτι. Όταν όμως βγήκα από την καμπίνα μου και πήγα στο κατάστρωμα είδα ότι τελικά δεν ήταν όνειρο. Το καράβι είχε υποστεί μερικές ζημιές και τίποτα δεν ήταν στην θέση του, ή μάλλον εγώ τα είχα μετακινήσει σε ασφαλή μέρη.
Ο ήλιος έλαμπε για τα καλά οπότε πρέπει να ήταν μεσημέρι. Αναρωτιόμουν τι έγινε και πως κατάφερα και επιβίωσα. Προς το παρόν όμως προείχαν άλλα πράγματα.

Έπρεπε να εκτιμήσω την ζημιά που έπαθε το καράβι και να βάλω πάλι τα πράγματα στις θέσεις τους. Άνοιξα την σκοτεινή δύνη που είχα ρουφήξει μερικά και τα έβγαλα πάνω στο κατάστρωμα. Αφού τα τακτοποίησα, πήγα στο αμπάρι και το ξεκλείδωσα. Άρχισα να παίρνω ένα-ένα τα πράγματα και να τα τακτοποιώ στις θέσεις τους ακριβώς όπως ήταν πριν με χτυπήσει εκείνος ο καταστροφικός τυφώνας. Όταν τέλειωσα και με αυτά, έκανα έναν έλεγχο στο καράβι να δω τι ζημιές έπαθε. Είχε μερικά επιφανειακά γδαρσίματα αλλά δεν ήταν κάτι το σοβαρό. Το πρόβλημα θα ήταν να είχε πάθει ζημιά από κάτω γιατί τότε θα είχα βυθιστεί.

Αφού είχαν μπει όλα τα πράγματα στις θέσεις τους και το καράβι μου ήταν σε κατάσταση να συνεχίσει το ταξίδι του, πήγα στο πηδάλιο. Το έλυσα για να μπορείτε να κινείτε πλέον και κράτησα σταθερή πορεία ευθεία μπροστά. Δεν ήξερα που βρισκόμουν αλλά αυτά τα γαλάζια και γαλήνια νερά της θάλασσας κάτι μου θύμιζαν. Μπορεί βέβαια το μυαλό μου να μου έπαιζε παιχνίδια και να ήταν απλά έτσι η θάλασσα ακριβώς επειδή μετά από μια καταιγίδα επικρατεί γαλήνη. Έφυγα από το πηδάλιο και πήγα στην κουζίνα να φάω κάτι γιατί με είχε κόψει λόρδα. Έκανα ένα πλουσιοπάροχο γεύμα με τις προμήθειες που είχα, πήρα και λίγο κρασί και έκατσα να το απολαύσω.
-Αααχ. Αυτό ήταν γεύμα. είπα όταν τέλειωσα και άραζα στην τραπεζαρία.

Ξαφνικά κάτι ακούστηκε από το κατάστρωμα. Σαν κάτι να έπεσε με δύναμη πάνω του.
-Τι γίνεται πάλι?... Ούτε μια στιγμή ηρεμίας δεν μπορώ να έχω... σκέφτηκα και σηκώθηκα να πάω να δω έγινε.
Αυτό που αντίκρισα όταν βγήκα στο κατάστρωμα ήταν απερίγραπτο. Ένας κακάσχημος ψαράνθρωπος με ένα στόμα από εδώ μέχρι απέναντι.

Σπόιλερ:

-Τι θες πάνω στο καράβι μου?! τον ρώτησα αγριεμένος.
-Τσσ. Είσαι στην περιοχή μας και όποιος μπαίνει στην περιοχή μας πρέπει να πληρώσει για να συνεχίσει την διαδρομή του. Αλλιώς θα κάνει παρέα με τα ψάρια στον πάτο της θάλασσας.
-Να πληρώσω?! Δεν πάτε καλά! Δεν θα πάρεις δεκάρα τσακιστή από εμένα! Έλα να σε καθαρίσω να τελειώνουμε!
-Τσσ. Θα το μετανιώσεις αυτό. Όταν τελειώσω μαζί σου θα εύχεσαι να με είχες πληρώσει! είπε και ορμήσαμε ο ένας στον άλλο.

Σταμάτησε και πέταξε νερό από το στόμα του. Το απέφυγα αλλά βρήκε πίσω τα ξύλινα κάγκελα της σκάλας στα οποία άνοιξε μια τρύπα. Τον χτύπησα μπουνιά στο πρόσωπο και τον πέταξα μερικά μέτρα πίσω. Γύρισα και είδα την τρύπα στα κάγκελα και τότε μου γύρισε το μυαλό.
-Πως τολμάς να κάνεις ζημιά στο καράβι μου?! του είπα εξοργισμένος.
-Τσσ. Ώστε δεν σ' αρέσουν οι ζημιές στο καράβι σου?! Τότε κάτσε να κάνουμε μερικές ακόμα.
-Μην τολμήσεις! Θα το μετανιώσεις πικρά!
-Τσσ. Για κοίτα με! Hyappatsu Mizudeppo! πολλές "σφαίρες" νερού εκτοξεύτηκαν προς το καράβι.
Δεν ήθελα να πάθει παραπάνω ζημιά οπότε έπρεπε να τον αποτελειώσω στα γρήγορα. Οι "σφαίρες" νερού όμως άρχισαν να χτυπάνε το καράβι μου και να ανοίγουν τρύπες. Αυτή ήταν η χαριστική βολή! Τώρα πλέον ήταν νεκρός!
-Θα μου το πληρώσεις αυτό με την ίδια σου την ζωή βρωμόψαρο!
Άρπαξα το katana μου και του επιτέθηκα τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Του πήρα το κεφάλι και το σώμα του έπεσε νεκρό πάνω το κατάστρωμα. Τον πέταξα στην θάλασσα και συνέχισα τον δρόμο μου.

Σκεφτόμουν που μπορεί να βρισκόμουν. Είχα 2 μέρη στο μυαλό μου όπου θα μπορούσαν να υπάρχουν ψαράνθρωποι. Το ένα ήταν το fishman island, οπότε εγώ θα ήμουν κάπου πάνω από αυτό, αλλά ήταν αδύνατο να βρέθηκα στην Grand Line από έναν και μόνο τυφώνα. Οπότε το μόνο μέρος που έμενε ήταν το Commi Island της East Blue. Είχα ακούσει ότι είχαν έρθει ψαράνθρωποι και το είχαν υπό την κατοχή τους αλλά πάλι δεν είχα καταλάβει πως βρέθηκα ξανά πίσω στην East Blue. Δεν με ένοιαζε να μάθω γιατί ήξερα ότι δεν θα πάρω ποτέ απάντηση στο ερώτημα αυτό, οπότε προς το παρόν θα πήγαινα στο Commi Island. Είχα ακούσει ότι οι ψαράνθρωποι είναι δυνατοί και ότι οι πολλοί δυνατοί ψαράνθρωποι μπορούν να τα βάλουν εύκολα με χρήστες φρούτου. Ήλπιζα να αντιμετωπίσω κάποιον δυνατό ψαράνθρωπο αφού καιρό τώρα ήθελα να βρω κάποιον άξιο αντίπαλο για να δοκιμάσω την δύναμη και την αντοχή μου.

~Λίγο νωρίτερα μέσα στη θάλασσα~

-Πολύ δεν αργεί ο Chew? Μήπως του συνέβει τίποτα?
-Μπα. Για τον Chew μιλάμε. Είναι πολύ δυνατός για να του συμβεί κάτι.
-Ναι ναι. Λογικά θα περνάει καλά για να αργεί τόσο.
-Μάλλον ναι. Θα διασκεδάζει με τον αντίπαλό του.
-Καλά λέτε. Τότε θα περιμένουμε να τελειώσει και να έρθει.
Μετά από λίγη ώρα είδανε το πτώμα του Chew να πέφτει αποκεφαλισμένο στην θάλασσα.
-Πως είναι δυνατόν? Ο Chew έχασε?! είπαν όλοι μαζί.
-Να πάρουμε εκδίκηση!
-Και πως θα το κάνουμε αυτό? Εδώ έχασε ο Chew, θα τα καταφέρουμε εμείς?!
-Μην είσαι χαζός. Ο αντίπαλος είναι μόνο ένας και εμείς είμαστε 5!
-Ναι. Δίκιο έχει. Μπορούμε να τον σκοτώσουμε! Θα πάρουμε εκδίκηση για τον Chew!

~Πίσω στο παρόν~

Όπως έπλεα πλέον όμορφα και ωραία, πάλι κάτι έγινε για να μου χαλάσει την ηρεμία... 3 ψαράνθρωποι πετάχτηκαν στο κατάστρωμα.
-Έχεις κι άλλους?! Δεν πήραν το μάθημά τους?! σκέφτηκα.
-Θα εκδικηθούμε τον Chew! Επάνω του παιδιά! είπαν και οι 3 μαζί και μου όρμησαν.
-Τι σας κάνει να νομίζετε ότι μπορείτε να με κερδίσετε?! είπα και έπιασα το katana μου.
-Είμαστε περισσότεροι από εσένα!
-Και τι σας κάνει να νομίζετε ότι δεν είμαι δυνατότερος και από τους 3 σας μαζί?!
Απέφυγα τα χτυπήματά τους πολύ εύκολα. Ήταν πολύ πιο αργοί από τον προηγούμενο και οι κινήσεις τους ήταν τόσο αδύναμες και προβλέψιμες... Έχανα τζάμπα τον χρόνο μου με αυτούς.

Ξαφνικά άκουσα τον έναν από αυτούς να φωνάζει:
-Τώρα παιδιά!
Πετάχτηκαν από το νερό 2 ακόμα ψαράνθρωποι και πήγαν να με χτυπήσουν. Δεν το κατάφεραν όμως γιατί τους κατάλαβα και απέφυγα τα χτυπήματά τους. Τους είχε προδώσει η φωνή του φίλου τους.
-Πόσοι είστε επιτέλους?... Έχετε και άλλους?...
-Όχι. Μόνο αυτοί είμαστε.
-Ρε βλαμμένε! Γιατί το προδίδεις?... Άστον να πιστεύει ότι είμαστε παραπάνω...
-Δεν έχει σημασία. Είναι δικός μας! Επάνω του παιδιά!
Μου όρμηξαν όλοι μαζί ελπίζοντας να με σκοτώσουν. Εγώ όμως είχα βαρεθεί. Δεν άξιζαν παραπάνω από τον πολύτιμο χρόνο μου οπότε αποφάσισα να τους σκοτώσω μια και καλή!
-Σας βαρέθηκα... Ώρα να τελειώνω μαζί σας ψαροκασέλες!
Έπιασα το katana μου και με τα δυο μου χέρια και όρμισα επάνω σε δύο. Τους πήρα τα κεφάλια αστραπιαία και κατευθύνθηκα προς τους υπόλοιπους.

Οι 3 που είχαν μείνει ακόμα ζωντανοί, όταν είδαν ότι αποκεφάλισα τους άλλους δύο χωρίς να προλάβουν να αντιδράσουν, σάστισαν και έμειναν ακίνητοι για λίγο από τον φόβο. Μετά μέσα στον φόβο και την τρέλα τους μου επιτέθηκαν γεμάτοι ανοίγματα. Εγώ, όπως ήταν φυσικό να κάνω, τα εκμεταλλεύτηκα και τους σκότωσα γρήγορα και επώδυνα! Ο πρώτος κόπηκε στα δύο, ο δεύτερος έχασε τα χέρια του και ο τρίτος πήρε ένα κάρφωμα στην καρδιά. Αφού τους σκότωσα, πέταξα και τα πτώματα αυτών στην θάλασσα. Ο τόπος είχε γεμίσει αίματα και δεν μ' άρεσε να είναι βαμμένο κόκκινο το κατάστρωμα, οπότε έπρεπε να καθαρίσω. Πήγα στην αποθήκη και πήγα κουβά και σφουγγαρίστρα. Γύρισα στο κατάστρωμα και άρχισα το καθάρισμα. Μετά από λίγη ώρα που τέλειωσα, άραξα στο κατάστρωμα και συνέχισα την πορεία μου. Αυτή την φορά ήλπιζα να μην πετύχω τίποτα άλλο αναπάντεχο μέχρι να φτάσω στο νησί.

Κάποια στιγμή φάνηκε το νησί στον ορίζοντα. Δεν ήμουν μακριά. Θα έφτανα γρήγορα.
-Ευτυχώς δεν θα πετύχω τίποτα άλλο. Το νησί είναι κοντά.
Βιάστηκα όμως να μιλήσω. Στον ορίζοντα φάνηκε μια βάρκα.
-Φτου! Βιάστηκα να μιλήσω και το γκαντέμιασα.
-Ελπίζω μόνο να μην είναι και άλλοι μπελάδες...
Πλησίασα την βάρκα και είδα έναν γέρο ψαρά.
-Ουφ. Μόνο ένας γεράκος που ψαρεύει είναι. σκέφτηκα.

Πήγα στην άκρη του καραβιού από την μεριά που ήταν ο γέροντας και του είπα:
-Τι κάνεις εδώ στα ανοιχτά μόνος σου γέροντα?
-Ψαρεύω για να θρέψω την οικογένειά μου. Εσύ τι κάνεις όμως εδώ? Μην μου πεις ότι πας προς το νησί πέρα.
-Εκεί πάω, ναι. Γιατί όμως το λες με βαριά καρδιά?
-Γιατί το νησί είναι υπό την κατοχή των ψαρανθρώπων. Μας έχουν καταστρέψει την ζωή. Από τότε που μαθεύτηκε κιόλας δεν έρχεται κανένας στο νησί για να μην μπλέξει μαζί τους. Είναι πολύ δυνατοί. Σε συμβουλεύω να μην πας.
-Σε ευχαριστώ για την συμβουλή σου αλλά ίσα-ίσα θέλω να τους αντιμετωπίσω. Ήδη σκότωσα 5 από δαύτους και δεν μου φάνηκαν τόσο δυνατοί. Ο αρχηγός τους λογικά θα είναι στο νησί. Θέλω να τον αντιμετωπίσω!
-Όπως νομίζεις νεαρέ. Καλή σου τύχη.
-Ευχαριστώ γέροντα. Σε αφήνω τώρα. του είπα και συνέχισα την πορεία μου προς το νησί.

Πλησίαζα το νησί όλο και περισσότερο σιγά-σιγά. Όταν άρχισαν να φαίνονται όλα καλά, είδα ότι κατευθυνόμουν προς μια πύλη. Πίσω από την πύλη φαινόταν ένα κτήριο. Πήρα ένα κιάλι που είχα και κοίταξα να δω τι είναι. Ήταν ένα 5όροφο κτήριο με ένα κεφάλι καρχαρία πάνω-πάνω. Πάνω στο κεφάλι αυτό στην μύτη ανέμιζε μια πειρατική σημαία και λίγο πιο κάτω είχε μια ταμπέλα που έγραφε "Arlong Park". Πειρατική σημαία και ένα κεφάλι καρχαρία πάνω στο κτήριο. Αυτό ήταν σίγουρα το στέκι των ψαρανθρώπων. Έλεγξα με το κιάλι μου αν είναι κανείς τριγύρω αλλά προς καλή μου τύχη, επιτέλους, δεν υπήρχε ψυχή. Δεν ήθελα να με δούνε γιατί θα είχα πάλι μπελάδες. Δεν ήθελα να μπλέξω από τώρα μαζί τους. Προς το παρόν ήθελα να πάω σε κάποια πόλη του νησιού. Άλλαξα πορεία και κατευθύνθηκα παράλληλα με το νησί προς τα δεξιά του. Ήλπιζα να έβρισκα σύντομα μια πόλη.

Δεν πέρασε πολύ ώρα όταν φάνηκε η πρώτη πόλη. Από μακριά όλα φαίνονταν φυσιολογικά αλλά όσο περισσότερο πλησίαζα ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτή την πόλη. Είδα μια ξύλινη προβλήτα και πήγα προς τα εκεί για να δέσω το καράβι μου και να κατέβω. Πήρα τα πράγματά μου και μόλις έφτασα, έριξα την άγκυρα, κατέβηκα από το καράβι και το έδεσα σε ένα δοκό που είχε. Από το πουθενά πετάχτηκαν δύο ψαράνθρωποι.
-Έχεις πληρώσει τον φόρο εσύ και δένεις το πλοίο σου? μου είπε ο ένας.
-Μα φυσικά και... ΌΧΙ!
-Τι έκανες λέει?! Και τολμάς να μας φωνάζεις κιόλας? Πως και δεν σε έχουν πιάσει ήδη οι δικοί μας που είναι στην θάλασσα?
-Ποιους λες? Τις 6 ψαροκασέλες που καθάρισα πριν λίγη ώρα?
-Πως είπες?! Σκότωσες τους δικούς μας?! Θα το μετανιώσεις αυτό! Επάνω του!
-Ποτέ δεν μαθαίνετε... Σπαταλάτε τις ζωές σας και είναι κρίμα...
Τον έναν τον σκότωσα με το πιστόλι μου, του φύτεψα μια σφαίρα στην άσχημη φάτσα του, και τον δεύτερο τον σκότωσα με το σπαθί μου. Έριξα τα πτώματά τους στην θάλασσα και κινήθηκα προς την πόλη.

Όπως περπατούσα είδα αναποδογυρισμένα σπίτια!
-DAFUQ?! Τι έγινε εδώ?! σκέφτηκα.
Τι μπορεί να είχε τόση δύναμη για να αναποδογυρίσει τα σπίτια?! Είτε κάποιο φυσικό φαινόμενο είτε κάποιο ζώο με τερατώδη δύναμη θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Πέρα από αυτό όμως η πόλη ήταν εντελώς έρημη... Κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ πέρα... Η περιέργεια με έτρωγε... Ήθελα να μάθω τι ακριβώς συμβαίνει εδώ πέρα. Πως έγινε όλο αυτό το μπάχαλο? Τι δουλειά έχουν οι ψαράνθρωποι εδώ? Γιατί κανείς δεν έχει κάνει τίποτα? Γιατί κανένας κυβερνητικός δεν έχει ασχοληθεί με αυτούς? Ήθελα απαντήσεις και θα τις έπαιρνα. Είτε με τον καλό είτε με τον βίαιο τρόπο!

Καθώς συνέχισα να περπατάω άκουσα ομιλίες να έρχονται από ένα στενό και πήγα προς τα εκεί να δω τι γίνεται. Πριν όμως προλάβω να φτάσω, ένα χέρι με τράβηξε μέσα σε ένα σπίτι. Μου έκλεισε το στόμα και μου είπε:
-Σσσσσ. Μην βγάλεις άχνα.
Οι φωνές που άκουσα πριν δυνάμωναν όλο και περισσότερο μέχρις ότου 2 ψαράνθρωποι πέρασαν μπροστά από το σπίτι. Όταν απομακρύνθηκαν αρκετά με άφησε και τότε γύρισα και είδα το άτομο που το έκανε αυτό. Ήταν μια γυναίκα. Φαινόταν μικρής ηλικίας. Είχε μπλε μαλλί με μια κόκκινη κορδέλα να τα κρατάει από το να πέσουν στο πρόσωπό της. Φορούσε μια κιτρινωπή μπλούζα και είχε αρκετά τατουάζ πάνω της.

Σπόιλερ:

-Μην μπλέξεις με αυτούς ξένε. μου είπε.
-Λέγε με Raziel.
-Εντάξει Raziel. Εγώ είμαι η Nojiko. Όπως σου είπα πριν λίγο, μην μπλέξεις με αυτούς. Πάρε το πλοίο σου και φύγε γρήγορα από το νησί.
-Τώρα που είπες "πλοίο". Προς την προβλήτα δεν πήγαιναν? Θα πειράξουν το καράβι μου! Δεν θα το επιτρέψω αυτό! Έφυγα να τους σταματήσω!
Έφυγα κατευθείαν για να τους σταματήσω. Κάτι μου είπε η Nojiko αλλά δεν το άκουσα γιατί βιαζόμουν να σώσω το καράβι μου.

Έφτασα γρήγορα στην προβλήτα και τους είδα να ανεβαίνουν στο καράβι μου. Αμέσως φώναξα:
-Ε, εσείς! Κατεβείτε κάτω γρήγορα μην σας αρχίσω στις γρήγορες!
-Βρε βρε βρε. Ένας άνθρωπος. Δεν φαίνεσαι γνωστός οπότε θα υποθέσω ότι δεν είσαι από τα μέρη μας. Δικό σου είναι το καράβι?
-Δικό μου είναι το καράβι, ναι! Και εννοείται ότι δεν είμαι από τα μέρη σας. Τι δουλειά έχω εγώ να κάνω παρέα με τα ψάρια στον πάτο της θάλασσας?!
-Πως τολμάς να μας προσβάλεις?! Θα το πληρώσεις αυτό!
-Άντε πάλι τα ίδια... Βαρέθηκα να σκοτώσω ψαρούκλες... Είστε και πολλές ανάθεμά σας...
Σημάδεψα με το πιστόλι μου και τους σκότωσα και τους 2 με μερικές σφαίρες. Αφού τους πέταξα και αυτούς στην θάλασσα, κατευθύνθηκα προς το μέρος που συνάντησα την Nojiko.

Nojiko. Αχ, Nojiko...
Ήλπιζα να ήταν εκεί και να μην είχε φύγει. Θα την έβαζα να με κάνει μια γρήγορη...

!ακατάλληλο!:

Έφτασα στο ίδιο μέρος που ήμουν και πριν αλλά δεν την έβλεπα πουθενά. Έκανα μερικούς κύκλους στο τετράγωνο και την βρήκα να κάθεται σε ένα βαρέλι σε ένα στενάκι.
-Nojikooo! της φώναξα.
-Τι έγινε με τους ψαρανθρώπους?!
-Τους καθάρισα!
-Τόσο γρήγορα?! Πως το κατάφερες?
-Κάτι τύπους τόσο αδύναμους σαν αυτούς τους έχω για προθέρμανση!
-Σοβαρά?!
-Έτσι λέω.
-Τότε θα μπορούσες να μας βοηθήσεις. Ξέχνα πως σου είπα προηγουμένως να μην μπλέξεις με αυτούς. Ε? Τι λες? Θα βοηθήσεις?!
-Μπορώ να κάνω και αλλιώς?!
-Αχ, ωραία. Σε ευχαριστώ!
-...
-Θέλω να με ξεναγήσεις στα μέρη εδώ και να μου πεις με κάθε λεπτομέρεια τι συμβαίνει. Προς το παρόν όμως υπάρχει κάποιο ασφαλές μέρος να αφήσω το καράβι μου?
-Ναι. Πάμε στο καράβι σου και θα σε πάω εκεί.

Πήγαμε στην προβλήτα, έλυσα το καράβι και ανεβήκαμε πάνω. Σήκωσα την άγκυρα και ξεκινήσαμε.
-Θα πάμε παράλληλα με το νησί. Θα σου πω όταν φτάσουμε στο σημείο.
-Ok!
Όσο πλέαμε έβλεπα την πόλη από την οποία φύγαμε. Ήταν μισοκατεστραμμένη και δεν υπήρχε ούτε ψυχή στους δρόμους. Ήταν λες και ήταν μια πόλη φάντασμα... Είχαμε κάνει μια σχετική απόσταση όταν η Nojiko μου είπε:
-Εδώ είμαστε. Φτάσαμε. Βλέπεις εκείνο τον κόλπο εκεί? Εκεί θα θα αφήσεις το καράβι σου.
Πλησιάσαμε όσο γινόταν. Έριξα την άγκυρα και το πλοίο ακινητοποιήθηκε. Πήρα τα πράγματά μου και πηδήξαμε σε έναν βράχο δίπλα. Από εκεί πήγαμε από βράχο σε βράχο και φτάσαμε στην παραλία.

Είδα τριγύρω και η παραλία ήταν "κλειστή" με φυσικό τρόπο. Την περιέκλειε μια "οροσειρά". Έμοιαζε σαν μια απλησίαστη και παρατημένη παραλία. Ρώτησα την Nojiko:
-Και τώρα που ήρθαμε εδώ πως θα φύγουμε?!
-Χεχε. Βλέπεις εκεί πάνω δεξιά μια τρύπα που έχει? Από εκεί θα φύγουμε.
Μόλις την είδα η αντίδρασή μου ήταν κάπως έτσι:
-DAFUQ?! What kind of sorcery is this?!
Πορευτήκαμε προς τα εκεί και όταν φτάσαμε είδα δαυλούς στην είσοδο της σπηλιάς.
-Που οδηγεί η σπηλιά αυτή?! ρώτησα την Nojiko.
-Σε ένα κρυφό μέρος που μαζευόμαστε όλοι οι κάτοικοι του νησιού!
-Ενδιαφέρον. Άντε πάμε.
Έπιασε η Nojiko έναν δαυλό και τον άναψε. Μπήκε μπροστά και ξεκινήσαμε την πορεία μας μέσα στην σπηλιά.

Αρκετά συχνά περνούσαμε από σταυροδρόμια. Το μονοπάτι αυτό ήταν ένας λαβύρινθος! Λογικό όμως γιατί υποτίθεται ότι ήταν μυστικό το μέρος αυτό όπου μαζεύονταν οι κάτοικοι του νησιού. Λίγη ώρα αργότερα φτάσαμε σε μια πόρτα.
-Εδώ είμαστε! Φτάσαμε! Περίμενε να κάνω το συνθηματικό τώρα για να μας ανοίξουν.
Χτύπησε 3 φορές με παύσεις ανάμεσα και μετά από κάθε μεγάλο χτύπημα έκανε και 2 γρήγορα πιο αδύναμα χτυπηματάκια. Μας άνοιξε ένας τύπος που φορούσε ένα καπέλο και πάνω στο καπέλο αυτό είχε ένα φουρφούρι.
-Nojiko! Ήρθες! της είπε.
-Ναι, Genzo, ήρθα. Και έφερα και παρέα μαζί μου!
-Και ποιος είναι ο τύπος?!
-Αυτός που θα μας σώσει από τον Arlong!
-Ε?!
-Αυτό που άκουσες. Κάνε τώρα στην άκρη να μπούμε μέσα.