[Αρχή] Τα εμπόδια προς τον Higuma [Τέλος]

[Αρχή]
Συνέχισα το δρόμο μου μέσα στη βάση. Πυροβολισμοί και φωνές ακούγονταν από την άλλη μεριά.
"Κατά τ'άλλα έπρεπε να μη γίνει αισθητή η παρουσία του.".
Η βάση ήταν μεγαλύτερη απ'όσο περιμέναμε.
Αποτελούταν από 9 κτήρια, τα οποία ήταν πρόχειρα κατασκευασμένα, από μεγάλες τέντες.
Τα 5 ήταν στρατώνες ή γενικότερα μέρη στα οποία διέμεναν οι άνδρες του,
το 1 με έναν μεγάλο σταυρό απ'έξω που λογικά ήταν το ιατρείο και τα άλλα 2 πρέπει να ήταν οπλοαποθήκες.
Τέλος, το κεντρικό κτήριο, το οποίο προφανώς προοριζόταν για το Higuma.
Ήταν κατασκευασμένο, αντίθετα απ'τα άλλα, από πέτρες και είχε επιβλητική παρουσία!
Επίσης ήταν εφοδιασμένο με ένα είδος μετάλλου, του οποίου δε γνώριζα την ταυτότητά του!

Με βάση το μέγεθος και τον αριθμό των στρατώνων,
μέσα στη βάση υπήρχαν περίπου 400 ληστές.
"Πώς θα νικήσουμε τόσους εχθρούς;" αναρωτήθηκα.
Καθόμουν πίσω από έναν στρατώνα και υπολόγιζα τις κινήσεις που θα έκανα.
Οι κραυγές και οι πυροβολισμοί συνέχιζαν.
Ήμουν ήσυχος για τον Gost, καθώς δεν επηρεαζόταν από φυσικές επιθέσεις.
Μπορούσε να τους κρατήσει για λίγο ακόμα.
Συνέχισα να σκέφτομαι την στρατηγική μου.

Από την άλλη εγώ αντιμετώπιζα συνεχόμενα αρκετούς αντιπάλους αλλά άρχιζα να κουράζομαι αρκετά. Βέβαια δεν διέτρεχα κάποιο πρόβλημα ως logia type που είμαι. Από την άλλη πλευρά δεν άκουγα τίποτα και αυτό με χαροποιούσε πολύ, ήξερα πως ο J. ήταν καλά. Οι ληστές ήταν περίπου 130-150."Εύκολα πράγματα" σκέφτηκα. Είχα νικήσει περίπου 30-35 ληστές. Είχα αρκετό δρόμο ακόμα μπροστά μου και λίγες δυνάμεις..."Δεν το βάζω κάτω"σκέφτηκα. Όσο πέρναγε η ώρα οι κλέφτες έπεφταν ο ένας μετά τον άλλον....

Το Tsunami Sword είχε κοκκινίσει από το αίμα... Οι ληστές ήξεραν
για την δύναμη μου μα οι ανόητοι συνέχιζαν. Ακόμα δεν είχα
χρησιμοποιήσει κάποια επίθεση γιατί δεν χρειαζόταν. Είχα αρχίσει
να κουράζομαι και ήθελα να τελειώνω... Έτσι το αποφάσισα...
Είχε έρθει η ώρα να χρησιμοποιήσω την δύναμη μου...

Τελικά κατέληξα σε αυτό. Θα σκότωνα το Higuma και ύστερα θα πήγαινα να βοηθήσω το Gost
με τους ληστές.
Με γρήγορες κινήσεις έφυγα απ'τον στρατώνα και κατευθύνθηκα προς το κεντρικό κτήριο.
Η πορεία μου διακόπηκε.
Ένας ψηλός γεροδεμένος ληστής με ένα χοντρό χρυσό περιδέραιο να κρέμεται στο λαιμό του,
μπήκε μπροστά μου.
Ένα μοχθηρό χαμόγελο ήταν αποτυπωμένο στο πρόσωπό του.
"Έχετε πολύ θράσος πιτσιρίκια να εναντιώνεστε στη δύναμη του ισχυρού μας αρχηγού.
Ο αρχηγός Higuma δε θα χάσει από κάτι αδύναμους μπόμπιρες σαν εσάς. Εδώ τον κυνηγάνε
οι marines και δεν τον έχουν πιάσει, τι νομ...".
"Δεν τελείωσες ακόμα; Βιάζομαι!" τον διέκοψα.

Ο ληστής νευρίασε, το χαμόγελο είχε εξαφανιστεί απ' το πρόσωπό του και τη θέση του είχε πάρει οργή.
"Πολύ καλά μικρέ. Θα σου μάθω τι θα πει να πολεμάς με τους περίφημους ληστές του Higuma.".
Ο ληστής τράβηξε το σπαθί του και μου επιτέθηκε.
Τράβηξα τα σπαθιά μου και αποκρούοντας την μαχαιριά του, προσπάθησα να τον αποτελειώσω εξ αρχής.
Δεν ήταν αδύναμος. Απέφυγε επιδέξια το θανατηφόρο χτύπημά μου και καθώς έκανε ένα βήμα πίσω,
τράβηξε ένα πιστόλι απ' τη ζώνη του και πυροβόλησε...

Έδρασα γρήγορα και η σφαίρα γρατζούνισε το μπράτσο μου.
"Δεν είχα σκοπό να το κάνω, αλλά αφού παίζεις βρώμικα ετοιμάσου να πας στον άλλο κόσμο!"είπα αρχίζοντας να νευριάζω.
"Χαχαχαχαχα! Τι θα μπορούσε να μου κάνει ένα παιδάκι σαν εσένα!" είπε ειρωνικά.
Την επόμενη στιγμή η σκιά μου επεκτάθηκε και άγγιξε τη δική του.
Ο άντρας με κοίταζε έκπληκτος και έντρομος.
"Τι; Τι είσαι;" είπε αρχίζοντας να τρομοκρατείται.Δεν μπορούσε να κινηθεί..
"Είμαι... το τελευταίο πράγμα που θα δεις!" απάντησα ευθέως και..
"Kage no Tamashi!".

Η σκιά μου επέστρεψε στο φυσιολογικό της σημείο.
Ο ληστής έπεσε στο έδαφος φτύνοντας αίμα.
Τον κοίταζα για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισα για το κτήριο του Higuma.
Αφού πέρασα από δίπλα του, στάθηκε με δυσκολία στα πόδια του βήχοντας.
Γύρισα τραβώντας το Shadousureiya, έτοιμος να αμυνθώ.
Ο τραυματισμένος άντρας με κοίταξε με άδειο βλέμμα και μου είπε με ένα χαμόγελο που με δυσκολία φαινόταν
"Μην νομίζεις... ότι επειδή νίκησες εμένα...θα νικήσεις και τον αρχηγό!".
"Τς! Απλά ψόφα!" του είπα οργισμένος, τον πλησίασα και με μία κίνηση του σπαθιού μου τον αποτελείωσα..

Μία ομάδα ληστών, 20-25 άτομα, ορμούσαν προς το μέρος μου...
"Κουρασμένος είμαι αφήστε με για δικό σας καλό"
λέω με λίγη δύναμη που μου είχε μείνει...
"Ήρθε το τέλος σου μικρό σκουλήκι!" φώναξε ορμώντας ένας ληστής.
Ήρεμος εγώ σηκώνομαι, παίρνω σωστή στάση και λέω "Η μοίρα σας βρήκε.".
Κλάσματα αργότερα.. "Mizu Mizu no... Pound Cannon".
Ένας καταστροφικός πίδακας θέρισε τους αντιπάλους.
Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό...

Οι ληστές ξαναεπιτήθονται!!!
Φοβισμένος σκέφτηκα "Δε θα τα καταφέρω... είναι πάρα πολλοί!!"
Αλλά δεν ήμουν ξεγραμμένος. Είχα την Κληρονομιά του Νερού!!!.
Όταν ο πατέρας μου μου παρέδωσε το Tsunami Sword είπε κάποια πράγματα.
Ήταν μια ημέρα πριν φύγουμε απ'το χωριό με τον J.
Ο πατέρας μου μου είπε: "Αυτή είναι η κληρονομιά του Νερού!!! Σου παραδίδω αυτό το σπαθί..."

..."Αυτό το σπαθί υπάρχει στην οικογένειά μας από το Void Century.
Το είχε ο πατέρας μου, ο πατέρας του πατέρα μου και πάει λέγοντας.
Περνάει από γενιά σε γενιά. Ο προπάππους σου έλεγε ότι έχει ιδιαίτερες δυνάμεις
και ότι ο πατέρας του τις έλεγχε. Κανείς δε ξέρει ποιες είναι αυτές.
Δε ξέρω αν τις έχει. Σίγουρα ξέρω ένα πράγμα... έχει μια αύρα καλοτυχίας.
Αν το προσέχεις θα σε προσέχει.".
Το άφησε δίπλα μου. Προσπάθησα να το σηκώσω, αλλά δεν μπορούσα.
Έτσι το έσυρα μέχρι το δάσος όπου θα συναντούσα το J.
Εκεί περίεργος ο J. το έβγαλε απ'τη θήκη...

Ήταν ένα μεγάλο σε μέγεθος σπαθί.
Είχε μια λεπίδα η οποία θύμιζε αγριεμένα κύματα φτιαγμένη από ατσάλι και είχε
λεπτομέρειες πάνω στην λεπίδα από ένα κυανό μέταλλο,
το οποίο στην επαφή του με το νερό έλαμπε!
Η λαβή του ήταν σκαλιστή σε μορφή κυμάτων και ήταν τυλιγμένη με μία σκούρο μπλε κορδέλα.
Στην άκρη του υπήρχε ένα μεγάλο μπλε σφαιρικό κρύσταλλο,
το οποίο όπως μου είχε αναφέρει ο πατέρας μου περιείχε την 'Καρδιά του Νερού'.
Φημολογείται ότι ένα πνεύμα των παλιών καιρών φοβήθηκε για το μέλλον του νερού
και έτσι φυλάκισε εκεί μέσα το πιο αγνό νερό..
Κάπως έτσι έχει η ιστορία του Tsunami Sword...

Στάλες ιδρώτα άρχισαν να εμφανίζονται στο πρόσωπό μου και είχα λαχανιάσει.
Συνέχισα το δρόμο μου για το κεντρικό κτήριο.
Απείχα μόλις λίγα λεπτά όταν μια σφαίρα πέρασε ξυστά απ'το κεφάλι μου.
Κοίταξα δεξιά, απ'όπου ήρθε η σφαίρα.
Δέκα βήματα δεξιά μου βρίσκονταν παραταγμένοι περίπου 15 ληστές.
"Να πάρει! Είναι πολλοί. Δεν έχω επιλογές... πρέπει να το χρησιμοποιήσω!".
Τράβηξα τα σπαθιά μου και πήρα θέση μάχης.
Οι ληστές είχαν όλοι πιστόλια.
Την επόμενη στιγμή, σήκωσαν τα όπλα τους και με σημάδεψαν.
"Μπορείς ακόμα να παραδωθείς μικρέ." είπε σαρκαστικά ο ένας.
"Συγγνώμη παιδιά, αλλά είστε στη μέση! Α και.. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΙΚΡΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙΙΙΙΙ!!!!!".
Σταύρωσα τα σπαθιά μου και.. "Kage...-Zashi!!!".

Ένας δεσμός δημιουργήθηκε μεταξύ των σκιών των οπλισμένων ληστών και της δικής μου.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου εμφανίστηκα πίσω απ'αυτούς, περιέστρεψα τα σπαθιά μου και έκοψα το έδαφος στα σημεία όπου βρίσκονταν οι σκιές τους.
Οι σκιές μας επέστρεψαν στο φυσιολογικό τους σημείο.
Ξάφνου τα τραύματα που προκάλεσα επιφανειακά στις σκιές εμφανίστηκαν στα σώματά τους.
Και οι 15 ληστές έπεσαν νεκροί στο έδαφος.

Όλα αυτά συνέβησαν σε μι στιγμή στο μυαλό μου.
Μια ανάμνηση γλυκιά κι αθώα μέσα σε καιρό αναταραχών.
Ήταν η τελευταία ανάμνηση που είχα απ'το σπίτι μου. Μου έδωσε δύναμη.
Πίστεψα στον εαυτό μου.
"Δε θα χάσω!!! Δε θα παραδοθώ" σκέφτηκα και πήρα θέση μάχης.
"Έρχεστε ξανά; Mizu Mizu no Pound Cannon!!!!".
Οι ληστές πέφτουν αφοπλισμένοι και βαριά τραυματισμένοι στο έδαφος.
Μα μετά είδα κάτι που δεν είχα προσέξει νωρίτερα. Μία ομάδα 10 ληστών,
φόραγαν διαφορετική στολή. Πιο προσεγμένη με μια ελαφριά πανοπλία!

Ο ιδρώτας κυλούσε πλέον σαν ρυάκι στο πρόσωπό μου.
Η τελευταία επίθεση με αποδυνάμωσε αρκετά.
Αν μου επιτίθονταν τώρα δε θα μπορούσα να πολεμήσω.
Σηκώθηκα με δυσκολία και κατευθύνθηκα προς ένα δέντρο λίγα βήματα πιο πέρα, που δε φαινόταν πολύ.
Στηρίχτηκα στον κορμό του και ξεκουράστηκα για λίγο.
"Είμαι πολύ ευάλωτος εδώ! Πρέπει να φύγω και γρήγορα! Σε αυτήν την κατάσταση δεν μπορώ να σκοτώσω το Higuma!".
Μια έκρηξη ακούστηκε και ο ένας στρατώνας βρισκόταν διαλυμένος στο έδαφος.
"Καιρός ήταν!" σκέφτηκα και χαμογέλασα.

"Πολύ καλή μάχη μικρέ!!!" Φωνάζει ένας απ'τους δέκα και όλοι σταμάτησαν.
"Αλλά εδώ τελειώνουν όλα. Όνειρα και φιλοδοξίες. Ο φιλαράκος σου είναι χαμένος,
θα πρέπει να τα βάλει με έναν πολύ καλά εκπαιδευμένο και έμπειρο δολοφόνο!".
Αυτά άκουσα να βγαίνουν απ'το του ληστή και πάγωσα...
Μα είπα στον εαυτό μου "Δε θα σταματήσω".
Άμα χρειαστεί θα πάρω εκδίκηση και για τους δυο μας.
"Θα βάλω ένα τέλος σε αυτόν τον εξευτελισμό του χωριού μας!" είπα νευριασμένος.
Βγάζω το Tsunami Sword και ορμάω προς τους ληστές.
Ήταν απλοί ληστές. Οι δέκα δεν επιτήθονταν. Οι εχθροί έπεφταν από το σπαθί μου.
Μετά από κάποια ώρα ήμουν κουρασμένος και δεν άντεχα άλλο.
Ξαφνικά ο ίδιος ληστής μου φωνάζει: "Όλα τελείωσαν! Είσαι κουρασμένος!".
Ένα γέλιο ικανοποίησης χαράχτηκε στο πρόσωπό του και φώναξε "ΠΕΘΑΝΕΣ!!!".
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα να διαπερνάει το σώμα μου ένα σπαθί...

Όλοι πάγωσαν στο θέαμα. Το σπαθί με είχε διαπεράσει. Δεν έσταζε αίμα, αλλά νερό.
Το χαμόγελο σβήστηκε απ'τα πρόσωπά τους. "Τι είσαι;".
"Ο εφιάλτης σου" απάντησα με ένα μοχθηρό χαμόγελο.
Οι ληστές σοκαρισμένοι μετά το γεγονός, κατάλαβαν ότι
δεν είμαι κάτι που μπορούν εύκολα να κερδίσουν.
Εγώ είχα όνειρα για όπλα και τη ψυχή για σφαίρες.
Τα όπλα τους δεν συγκρίνονταν με τα δικά μου. Αυτοί πολεμούσαν για χρήματα, ενώ εγώ για το χωριό μου. Οι ληστές ήταν γύρω στους 60. Είχα σκοτώσει αρκετούς.
Το μυαλό μου έπαιρνε στροφές, δεν ησύχαζε, έψαχνε τρόπους να σκοτώσει.
Αυτό και το σπαθί μου διψούσαν για αίμα. Αυτό πλέον μου έδινε δύναμη ήταν ο J.,
η δίψα του για εκδίκηση. Μόνος δε θα τα καταφέρει.
Είμαστε δυνατοί, όχι όμως αρκετά για να πολεμήσουμε το Higuma ο καθένας μόνος του.

Πέρασαν μερικά λεπτά. Μερικοί απελπισμένοι ληστές έτρεχαν προς το μέρος του Gost.
Δεν μπορούσα να χάνω όλη τη δράση και να αφήνω όλη τη δύσκολη δουλειά στον καλύτερό μου φίλο.
Πήρα μια βαθιά ανάσα, σηκώθηκα και φανερώθηκα.
Μια νέα παράταξη ετοιμοπόλεμων κατευθύνθηκε προς το μέρος μου βλέποντάς με. Έκλεισα τα μάτια μου.
"Ώρα να σοβαρέψουμε!".
Τα άνοιξα διάπλατα όταν ένας ετοιμαζόταν να με μαχαιρώσει.
Απέφυγα την επίθεση και απάλλαξα τον κόσμο από την μίζερη παρουσία του με το Kage no Tanken.

"Χαθείτε από μπροστά μου!" τους πρόσταξα.
"Χα! Ποιος νομίζεις ότι είσαι;" μου απάντησε ένας κοντόχοντρος άντρας.
Σύντομα θα τον έκανα να μετανιώσει τα λόγια του. Έτρεξα προς τα πάνω τους και τραβώντας το Shadoudureiya απ' τη θήκη του αφόπλισα τους δυο μπροστινούς ληστές. Στη συνέχεια τους έριξα αναίσθητους στο έδαφος με βαθιά τραύματα.
Περιστρέφοντας το Kage no Tanken απέκρουσα την επίθεση ενός απ'τα αριστερά μου,
ενώ ταυτόχρονα έβγαλα απ' την μέση αυτόν στα δεξιά μου.
"Kage no Tamashi!".
Η ίδια δουλειά. Η σκιά μου επεκτάθηκε, άγγιξε αυτές των αντιπάλων μου και αφού γύρισε στη φυσιολογική της θέση, έπεσαν αναίσθητοι.

"Kage no Tamaishi! Η ψυχή των σκιών. Η σκιά μου καθώς επεκτείνεται, διαπερνά αυτές των εχθρών μου προκαλώντας τους ζημιές. Έτσι όταν γυρίζει στη θέση της, οι ζημιές που έχει επιφέρει εμφανίζονται στον στόχο. Αν για παράδειγμα η σκιά μου διαπεράσει αυτή ενός απ'αυτών των γελοίων φρουρών θα είναι σαν να τους έχουν μαχαιρώσει ή τρυπήσει με δόρυ και όταν η σκιά μου επιστρέψει στη θέση της η ζημιά αυτή θα εμφανιστεί στο σώμα τους! Το χτύπημα που θα δεχτεί ο στόχος μου, είναι ανάλογος με την ενέργεια που θα καταναλώσω. Για το λόγο αυτό αυτό όταν υπάρχουν πολλοί αντίπαλοι πρέπει να ελέγχω σωστά την ενέργειά μου για να μη ξεμείνω...".

Αποφασίζω να συνεχίσω στο μέγιστο των δυνάμεών μου.
Συνδίασα την τεχνική στο σπαθί με δύναμη του φρούτου μου.
Δεν κράταγα σπαθί στα χέρια μου. Απλά εκτόξευσα από τα χέρια μου πίδακες νερού
σαν να ήταν το σπαθί μου. Το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό... για τους ληστές.
Σε κάποια στιγμή που είχα το πάνω χέρι της μάχης αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι,
κάτι καινούργιο.

Έβγαλα το σπαθί και σημάδεψα ένα ληστή. Χρησιμοποίησα το σπαθί σαν οδηγό
ενός πίδακα μικρής διαμέτρου και μεγάλης ταχύτητας. Το είχα δοκιμάσει χωρίς το σπαθί
και παρατήρησα ότι χωρίς σπαθί έχανε μερικά εκατοστά απ'τον στόχο.
Αλλά με το Tsunami Sword, η ακρίβεια ήταν πολύ καλύτερη
και το νερό στην άκρη του σχημάτιζε μια μύτη σαν σπαθί.

Έτσι λοιπόν σκέφτηκα "Τι θα συνέβαινε αν αυτό το έκανα με μεγαλύτερη ορμή;".
Σημάδεψα το έδαφος κάτω απ'τα πόδια των ληστών και.. "Mizu Mizu no..... YARI!!!".
Ο πίδακας έφυγε με τεράστια ταχύτητα, αλλά δεν μπόρεσα να τον συγκρατήσω λόγο της ορμής του!
Όταν ο πίδακας άγγιξε το έδαφος, η πίεση το έκανε να εκραγεί, λες και έσκασαν εκρηκτικά μεγάλης ισχύος!!!
"Χμμμ... Πολύ καλό" σκέφτηκα.
Πλέον το ήξερα! Είχα τη νίκη στο τσεπάκι. Οι ληστές ήταν γύρω στους 40. "Ευκολότερα τώρα τα πράγματα." σκέφτηκα.
"Ίσως μπορώ να μειώσω λίγο τους ρυθμούς μου, γιατί με περιμένει άγρια μάχη με τους 10 ληστές και ύστερα με το Higuma!!!"

Ένα περίεργο συναίσθημα άρχισε να με διακατέχει. Ήξερα ότι θα είχα ένα μικρό προβληματάκι.
Άρχισα να νιώθω το σώμα μου μουδιασμένο. Γνώριζα ότι η κούραση ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός μου.
Μία ομάδα ληστών έρχεται, μικρότερη στον αριθμό αλλά ήμουν ήδη πολύ κουρασμένος.
Για ακόμη μια φορά χρησιμοποίησα το Pound Cannon, μα αυτή τη φορά κάποιοι συνέχισαν το δρόμο τους προς εμένα.
Η μάχη που ακολούθησε με τους ληστές ήταν σώμα με σώμα.
Καθώς προχωρούσα για να κερδίσω λίγο χρόνο να ξεκουραστώ παρατήρησα ότι έφτασα κοντά στο τείχος απ'όπου ξεκίνησα.
Τους νίκησα δεν διέφεραν σε κάτι από τους άλλους.