[Αρχή] Ο Higuma [Τέλος]

[Αρχή]

Βρίσκομαι μέσα στην βάση του Higuma. Έχω εισβάλει από την πίσω πλευρά και έχω νικήσει περίπου 150 ληστές. Βέβαια, δεν είχα τελειώσει ακόμα. Μου είχαν μείνει οι 10 καλύτεροι... Ο αρχηγός τους εμφανίζεται
και λέει:
"Πως θες; Ένας-ένας ή όλοι μαζί;"
"Επειδή θέλω να τελειώνω ελάτε όλοι μαζί!", απάντησα ειρωνικά...
"Εντάξει", φώναξε και αρχίσανε τότε όλοι μαζί οι ληστές να ορμάνε κατά πάνω μου. Ήταν τρεις με σπαθιά, ενός με δόρυ. Υπήρχαν ακόμα τρεις τοξότες, ένας με μαχαίρια, ένα ακόμη με τσεκούρι και , βέβαια, ο αρχηγός με μεταλλικές γροθιές... Έπρεπε πρώτα να νικήσω τους τοξότες πρώτα οι όποιοι ήταν πιο ελαφριά ντυμένοι άρα και οι πιο αδύναμου... Όμως την επόμενη στιγμή ένα βέλος ήρθε και καρφώθηκε στον ώμο μου... Το αξιοπερίεργο ήταν ότι με χτύπησε...

... Πόνεσα... Δεν είχα νιώσει έτσι πολλά χρονιά... τράβηξα το βέλος από την πληγή και από τον πόνο φώναξα πολύ δυνατά. Παρατήρησα ότι στην άκρη του βέλους υπήρχε το ίδιο μέταλλο με εκείνο που ήταν φτιαγμένες οι γροθιές του αρχηγού των ληστών
"Νόμιζες ότι δεν θα μπορούσαμε να σε κερδίσουμε; Νόμιζες ότι είσαι άτρωτος; Αυτό είναι Sea Stone... Η μοναδική άμυνα εναντίον εσάς των τεράτων... Μικρέ την έχεις βάψει άσχημα..."
"Και εσύ χειρότερα... Και δεν είμαι ΤΕΡΑΣ...", απάντησα χλευάζοντας τον ληστή...

Ξέροντας ότι τα ποσοστά του να κερδίσω ήταν εναντίων μου έπρεπε να κάνω κάτι για να αντιστρέψω την κατάσταση... Ξεκίνησα με ένα γρήγορο και εύστοχο POUND CANNON εξουδετέρωσα ρίχνοντας αναίσθητους τους τρεις τοξότες... Επομένως είχα να ανησυχώ μόνο για την κούραση και, βεβαία, για τον αρχηγό... Ο ληστής με το τσεκούρι ήταν μόνο μυεσ, τελείως ανεγκέφαλος... Ήταν υπερβολικά εύκολο να αποφύγω τις επιθέσεις του καθώς ήταν πολύ προβλέψιμος... Στην τέταρτη επίθεση του γλίστρησα κάτω από τα πόδια του και σηκώθηκα πηδώντας στον αέρα κατάφερα μια βαθιά χαρακιά στην σπονδυλική του στήλη...

Ύστερα ακολούθησε μια άγρια ξιφομαχία με τους ξιφομάχους... Αφού με δεξιοτεχνία σκότωσα τους δυο από τους τρεις ξιφομάχους πήγα να επιτεθώ και στον τρίτο αλλά κατάλαβα ότι ερχόταν από πίσω μου ο ληστής με το δόρυ με μεγάλη ταχύτητα... Έτσι την τελευταία στιγμή λίγο πριν με καρφώσει αποφεύγω το δόρυ του και τον ωθώ λίγο μέχρι να καρφώσει τον τρίτο ληστή με το δόρυ του... και με ένα ελιγμό βρέθηκα στην πλάτη του ληστή με το δόρυ και τον έκοψα με το Tsunami Sword από ψηλά στον ώμο μέχρι κάτω χαμηλά στην λεκάνη...

Συγκρουστήκαμε!!!! Κανένας απ'τους δυο μας δεν έκανε πίσω ούτε μειονεκτούσε.
Τράβηξα το Kage no Tanken και προσπάθησα να του τραυματίσω τα πλευρά.
Απέκρουσε την επίθεση με ένα στιλέτο που τράβηξε απ΄τη ζώνη του.
Συνεχίζαμε να πιέζουμε ο ένας τον άλλο.
Τα σπαθιά μας δεν είχαν ξεκολλήσει το ένα απ΄το άλλο.
Δεν είχα αρκετή δύναμη. Άρχισε να υπερισχύει.
Έπρεπε να αντεπιτεθώ κάπως, αλλά η αντοχή μου δεν μου το επέτρεπε.

Τελικά τραβήχτηκα προς τα πίσω για να πάρω μερικές ανάσες.
"Δεν έχει καμία σχέση με τους ληστές." σκέφτηκα.
Την επόμενη στιγμή βρισκόταν δίπλα μου και άρχισε να περιστρέφει τα σπαθιά του
με απίστευτη ταχύτητα. Απέκρουα συνεχώς τις επιθέσεις του.
Αυτό διήρκησε για αρκετά λεπτά. Η πίεση που μου ασκούσε ήταν υπερβολική
και η κούρασή μου είχε αρχίσει ναι είναι εμφανής.
Δεν είχα πολλά περιθώρια. Με την εμπειρία και την επιδεξιότητά μου μόνο,
δεν ήμουν σε θέση να τον νικήσω. Παραήταν δυνατός για το τωρινό μου επίπεδο.

Αφού κατάφερα να τον απωθήσω πάλι, προσπάθησα να ξεκουραστώ.
Δεν μου άφηνε ούτε χρόνο ούτε χώρο για να πάρω ανάσα.
"Καταντάς ενοχλητικός!" του φώναξα.
"Ήμουν σίγουρος ότι ένα παιδάκι δε θα μπορούσε να με ανταγωνιστεί,
αλλά περίμενα περισσότερα από σένα!" είπε με υποτιμητικό τόνο και συνέχισε
"Μάλλον είναι ώρα να τελειώνουμε!".

Σταματώντας να πάρω μια ανάσα ακούω μια μεταλλική σύγκρουση από πίσω μου και ύστερα σε κλάσματα δευτερολέπτου πριν κατλάβω τι έχει γίνει ένιωσα έναν φρυκτό πόνο στην πλάτη. Ο ληστής ήταν από πίσω μου... Αιφνιδιάστηκα... Ο πόνος αβάσταχτος, μα η οργή μου ξεπερνούσε κάθε κούραση και κάθε πόνο...
"Ώστε έτσι πολεμάς; Εεε κάθαρμα;"
"Ληστής είμαι... Τι περίμενες; Να είμαι σαν αυτούς τους βρωμοπειρατές και να σέβομαι τον άθλιο αυτό κώδικα τιμής τους;"
"Δεν είπα κάτι τέτοιο... Μα και το χωριό που καταστρέφεται έχει τιμή... και εγώ θα γίνω πειρατής και επικηρυγμένος αν χρειαστεί για να την προστατέψω..."
"Κανε την προσευχή σου..."

Εκείνη την στιγμή μου ορμάει ο ληστής. Καταφέρνω να αποφύγω μερικές από τις γροθιές του μα κάποιες με πετυχαίνουν ξώφαλτσα στον ώμο που είχα χτυπήσει και στα πλευρά... Από την μέση και επάνω είχα αίματα παντού μα ο ώμος μου αιμορραγούσε. Εκνευρισμένος και αποφασισμένος ορμάω στον ληστή με τις λιγοστές μου δυνάμεις πηδάω στον αέρα και φωνάζω "Mizu Mizu no...YARI"... Ο ληστής μπλόκαρε την επίθεση μου μα από την ορμή της επίθεσης σωριάστηκε στο έδαφος. Καθώς ήμουν στον αέρα με το Tsunami Sword έπεσα με φορά πάνω του και του έκοψα το ένα του χέρι...
"Αυτό ήταν για να νιώσεις τον πόνο της ψυχής του J. όταν μπροστά στα μάτια του είδε να σκοτώνονται οι γονείς από ένα από τα τσιράκια σου"
Ξανασήκωσα το σπαθί μου στον αέρα και του έκοψα και το άλλο χέρι..
"Αυτό είναι γιατί το χωριό μου θρηνεί θύματα εξαιτίας των ανελέητων επιδρομών του αφεντικού σου..."

Αίματα παντού..."Έτοιμος να πεθάνεις;", τον ρωτάω."Μην νομίζεις πως είμαι κάποιος βάρβαρος ... Δεν θα σε αφήσω όμως να έχεις έναν ήσυχο θάνατο.."
Αυτά είπα και κάρφωσα το Tsunami Sword στο στέρνο του ληστή... Είχα ένα αίσθημα ικανοποίησης όταν έβλεπα το φως να σβήνει από τα μάτια του ληστή και του είπα:
"Ας είμαι το τελευταίο πράγμα που θα δεις..."
... Μα αν δεν έβλεπα την ζωή του Higuma να τελειώνει αυτή η διψά για εκδίκηση δεν θα τελείωνε ποτέ... Ήμουν πολύ κουρασμένος και η πληγή από το βέλος ακόμα αιμορραγούσε και με πόναγε. Είχα χρόνια να πονέσω, πόσο μάλλον να δω το ίδιο μου το αίμα να κυλάει...

Πλαισίωσα το Shadousureiya στο ύψος του προσώπου μου και η κατάμαυρη λεπίδα του έλαμψε στο φως του ηλιοβασιλέματος.
Μου θύμισε το παρελθόν, τις περιπέτειές μας, τον αγώνα μας, τους στόχους μας!
Μου θύμισε πώς απέκτησα αυτά τα σπαθιά, αυτές τις δυνάμεις και τους κόπους που περάσαμε γι' αυτά.
Μου θύμισε τις προπονήσεις μας, τους τραυματισμούς μας και τις νίκες μας απέναντι στους ληστές.
Μου θύμισε τις επιθέσεις τους, τις απανθρωπιές τους και το θάνατο... το θάνατο των γονιών και των συγχωριανών μου.

Όλα αυτά πέρασαν σε μια στιγμή απ'το μυαλό μου.
Σαν να ήθελε το παρελθόν μου να συνεχίσω... να συνεχίσω περνώντας όλα τα εμπόδια
και να πάρω εκδίκηση για όλα τα αδικήματα που αυτοί οι ληστές είχαν διαπράξει.
Αυτή η "αναδρομή" μου έδωσε κουράγιο και έναν ακόμη λόγο να εκπληρώσω το στόχο μου.
Ο δολοφόνος ήταν απλά ένα ακόμα εμπόδιο που έπρεπε να περάσω· ίσως και το τελευταίο.
Τοποθέτησα το Kage no Tanken πλάγια στο ύψος του προσώπου μου,
έτσι ώστε τα δυο μου σπαθιά να έχουν σχήμα σταυρού.
Έκλεισα τα μάτια μου και συγκεντρώθηκα. Ταυτόχρονα ο δολοφόνος κατευθήνθηκε αργά προς το μέρος μου. Ετοίμασε τα όπλα του για να με αποτελειώσει, αλλά με είχε υποτιμήσει. Και πολύ μάλιστα.
Ήταν μόνο ένας, άρα έπρεπε να χρησιμοποιήσω λίγη ενέργεια αλλά και αρκετή για να τον σκοτώσει.
Τα άνοιξα ξαφνικά και φώναξα "Kage-Zashi!".
Η σκιά μου επεκτάθηκε δημιουργώντας ένα δεσμό μεταξύ της δικής μου και του δολοφόνου.
Κινήθηκα με αφύσικη ταχύτητα και βρέθηκα πίσω του, δίχως εκείνος να αντιληφθεί τι είχε συμβεί.
Προκάλεσα μερικές βαθιές χαρακιές στο έδαφος, όπου βρισκόταν η σκιά του.
Η σκιά μου επέστρεψε στο κανονικό της σημείο...

Ο δολοφόνος με γουρλωμένα μάτια απ'την έκπληξη και τον πόνο,
έπεσε με ένα σφαδασμό νεκρός. Γονάτισα και πήρα βαθιές ανάσες.Σκούπισα το μέτωπό μου, το οποίο ήταν πλέον γεμάτο ιδρώτα και παρατήρησα το άψυχο σώμα του εχθρού μου.
Είχε πέσει ανάσκελα και αίμα ξεπρόβαλε απ'τη μεριά της κοιλιάς του.
Είχα σπαταλήσει πολύ ενέργεια στους διάφορους αντιπάλους μου.
"Δεν μου αρκεί η ενέργεια. Μπορώ να χρησιμοποιήσω μόνο μια φορά τη δύναμη του φρούτου μου. Δεν έχω περιθώρια για λάθη.
Να πάρει. Παρ'όλες τις προπονήσεις τόσων χρόνων δεν έφτιαξα την αντοχή μου.".

Αφού πήρα μια βαθιά ανάσα, ετοιμάστηκα.
Μπροστά μου ήταν η πόρτα, πίσω απ'την οποία βρισκόταν αυτός.
Ο άντρας που βασάνιζε το χωριό μου και αφαίρεσε τη ζωή απ'τους γονείς μου.
Η στιγμή επιτέλους είχε φτάσει. Η στιγμή όπου θα εκδικιόμουν για το θάνατό τους και για τις άσπλαχνες πράξεις των ληστών.

Το μόνο που αισθανόμουν ήταν θυμός. Θυμός και δίψα για εκδίκηση.
Γύρισα το πόμολο της πόρτας, αλλά δεν άνοιξε. Τράβηξα το Shadousureiya και έκοψα την κλειδαριά.
Κλότσησα την πόρτα, η οποία ένα δυνατό τρίξιμο, ράγισε σε μερικά σημεία και έπεσε στο δάπεδο.
Το δωμάτιο μέσα ήταν μεγάλο και χλιδάτο. Ένα μεγάλο χαλί σκέπαζε το πάτωμα, ενώ στο τζάκι που βρισκόταν στη γωνία του, τρεμόπαιζε φωτιά. ( Αποτελούνταν από 3 δωμάτια απ'όσο μπόρεσα να διακρίνω.) Κοντά στο τζάκι υπήρχε μια αναπαυτική καρέκλα,
ενώ στην ίδια ευθεία με την πόρτα, υπήρχε ένα μεγάλο κυκλικό παράθυρο.

Ένας ψηλός άντρας στεκόταν μπροστά στο παράθυρο. Ήταν μελαχρινός με μακριά μαλλιά,
μυώδης και με πολλές ουλές στο σώμα του. Είχε μια νευριασμένη έκφραση στο πρόσωπό του.
Δεν χωρούσε αμφιβολία, ο άντρας αυτός ήταν ο Higuma. Τα μάτια μου γυάλιζαν από μίσος.
"Είσαι τόσο δειλός που κλείδωσες μέχρι και την πόρτα!".
"Δειλός; Σε ποιον νομίζεις ότι μιλάς μικρέ; Πώς ήρθες εδώ; Τι θέλεις;".
"Είμαι εδώ για να σε κάνω να υποφέρεις για τα για τα χρόνια που λεηλατούσες το χωριό μου.
Είμαι εδώ για να περάσω την αίσθηση της δικαιοσύνης μου πάνω σου!".

Είχα χάσει τη ψυχραιμία μου και δεν σκευτόμουν λογικά. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον σκοτώσω.
Έβγαλα απ'τη θήκη του και το Kage no Tanken. Η κυματιστή λεπίδα του γυάλισε, όταν έπεσε πάνω του το φως της φωτιάς.
Όρμηξα κατά πάνω του και προσπάθησα να τον αποκεφαλίσω.
Ήταν γρήγορος, τράβηξε το σπαθί του απ'τη ζώνη του και απέκρουσε το χτύπημα. Έσφιγγα τα σπαθιά μου με τόση δύναμη,
ώστε οι αρθρώσεις των χεριών μου είχαν γίνει άσπρες.

Συνέχιζα επί αρκετά λεπτά να προσπαθώ να τον τραυματίσω, αλλά δεν έβρισκα κανένα κενό στην άμυνά του.
Ήταν δυνατός ή απλώς δεν σκεφτόμουν καθαρά. Καθώς περιφερόμασταν στο δωμάτιο πολεμώντας, φτάσαμε μπροστά στο τζάκι.
Εκεί έπιασε την καρέκλα και την πέταξε στα πόδια μου. Μπέρδεψα τα πόδια μου και παραπάτησα.
Την στιγμή εκείνη, ο Higuma, έστρεψε το σπαθί του προς το μέρος μου και μου δημιούργησε μια μεγάλη χαρακιά,
απ'το ύψος του ώμου έως το γοφό. Έπεσα γονατισμένος στο έδαφος.
Το τραύμα μου προκαλούσε πολύ πόνο, αρκετό για να θολώνουν τα μάτια μου.
Απ'ότι φαίνεται όμως, ο Higuma δεν είχε τελειώσει.

Προσπάθησα να σηκωθώ, αλλά δεν είχα αρκετή δύναμη. Το σώμα μου είχε φτάσει στα όριά του.
Ο Higuma έβγαλε ένα πιστόλι, με σημάδεψε στο κεφάλι και πυροβόλησε.
"Δεν θα τελειώσει έτσι! Δεν θα επιτρέψω να πάνε χαμένα 8 χρόνια εξάσκησης και πόνου! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΑΔΥΝΑΜΟΣ!".
Την τελευταία στιγμή πρόλαβα και κουνήθηκα και η σφαίρα με πέτυχε ξυστά στον ώμο.
Σύρθηκα στο χαλί και αφού απομακρύνθηκα λίγα μέτρα απ'το ληστή, στάθηκα με δυσκολία στα πόδια μου.
"Χαχαχαχαχα! Τι ακριβώς παριστάνεις ξεφτιλισμένε; Ήρθες στη βάση μου για να τα βάλεις μαζί μου;
Με έναν πανίσχυρο άντρα που έχει 8.000.000 bounty; Είσαι αξιοθρήνιτος!".

"Λοιπόν πρέπει να πάω μπροστά στην είσοδο... Μα ποιο είναι το κτήριο του Higuma; Λογικά αυτό το πέτρινο..."
Δεν ήξερα που ακριβώς βρισκόταν το κτήριο.
Ξεκινάω από τα δεξιά του κτηρίου και κοίταξα μέσα απ'τα παράθυρα. Σκέφτηκα ότι αφού είμαι κουρασμένος δικαιούμαι να κάτσω λίγο, βέβαια δεν μπορούσα να πολεμήσω... έπρεπε να σταματήσω την αιμορραγία. Άρχισα να βλέπω θολά. Λυποθίμισα.
Σε μερικά δεύτερα ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου. Έχανα πολύτιμο χρόνο, αλλά συνέχισα να ψάχνω,
ώσπου μέσα από ένα στρογγυλό παράθυρο παρατήρησα δυο άντρες, ένας απ'τους οποίους ήταν ο J.
Εκείνη τη στιγμή φώναξα "Mizu Mizu no....."

"POUND CANNON!!!" ακούστηκε κάπου έξω απ'το σπίτι.
Ο τοίχος πίσω απ'το Higuma διαλύθηκε σε πολλά μέρη. Ο ίδιος, έπεσε στο έδαφος έκπληκτος!
Μέσα απ'τον καπνό διέκρινα μια σιλουλέτα. "ΤΣΑΤΣΕ! Είπαμε θα συναντηθούμε απ'έξω!" ακούστηκε η φωνή του Gost.
"Συγνώμη" του απάντησα. Ο Gost βρισκόταν μέσα στο δωμάτιο. Στον ώμο του βρισκόταν το Tsunami Sword,
ενώ φαινόταν πολύ κουρασμένος. Παρατήρησα όμως κάτι που δεν είχα ξαναδεί για πολλά χρόνια,
"ο Gost είναι πληγωμένος;" αναρωτήθηκα έντρομος.

"Πού; Πού; Πουυυυυυυυύ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;" ούρλιαξα.
"Μπροστά σου βλάκα!!!"
"Α! Σωστά!"
Ο Higuma σηκώθηκε και κοίταξε με περιφρόνηση και τους δυο μας.
"Έχετε πολύ θράσος τελικά. Πολύ καλά. Θα σταματήσω να παίζω μαζί σας, είναι ώρα να πάτε στον άλλο κόσμο.
Με τα λόγια αυτά μάζεψε το σπαθί και το πιστόλι του απ'το πάτωμα και μας σημάδεψε με το καθένα.

"Εννοείς ότι τώρα θα πρέπει να φοβηθώ;" είπα με ειρωνικό ύφος.
"Νομίζω πώς ναι! Εγώ είμαι ο Higuma, ο άντρας που ελέγχει το νησί αυτό και εσείς είστε ένα... ΤΙΠΟΤΑ!!!"
"Τότε ετοιμάσου να γίνεις ρεζίλι, γιατί θα χάσεις από δύο τίποτα."
"J. Κάτσε πίσω και ξεκουράσω. Έχω κάνει γερό ζέσταμα. Η ώρα της εκδίκησης έφτασε."

"Θέλω να ξέρεις ότι δεν έχω κάτι εναντίον σου, αλλά εναντίων των πράξεών σου."
Όρμησα κατά πάνω του. Μπλόκαρε το Tsunami Sword με μεγάλη ευκολία, μα δεν έπρεπε να εγκαταλείψω.
Όσο και αν προσπαθούσα, κάθε επίθεση του Higuma εξουδετέρωνε την αντοχή των ποδιών μου.
Το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να αμύνομαι ώστε να βρω ένα άνοιγμα να τον καρφώσω.
Εν το μεταξύ ο J., ήταν βουτηγμένος στο αίμα από τις πληγές του.
Η βάναυση ξιφομαχία μενόταν ανάμεσα σε εμένα και τον Higuma. Ο ήχος των σπαθιών χανόταν μέσα στην νεκρική αυτή σιγή της βάσης.

Για μια στιγμή ο Higuma βρήκε ένα άνοιγμα στην άμυνά μου και με πυροβόλησε,
όπως όμως ήταν φυσικό η σφαίρα με διαπέρασε.
"Χμμμ... Ένας logia Devil Fruit user." Την ίδια στιγμή, πετάει το πιστόλι του στην άκρη και έβγαλε ένα μαχαίρι,
του οποίου η λεπίδα ήταν από αυτό το περίεργο μέταλλο που με είχε τραυματίσει νωρίτερα.