[Τέλος]Unexpected Enemies?! Break Through Their Defenses!

-Αα-α-α... Πρέπει να την κάνω από εδώ γρήγορα!
Έστριψε σε πολλά στενάκια και έμπαινε μέσα στο πλήθος για να χαθεί.
-*pant* *pant* Προς τα πού είναι τώρα οι άλλοι?! Πρέπει να τους βρω! Γρήγορα... γρήγορα... πρέπει να τρέξω... γρήγ-...
Ένα βήμα ακούστηκε πίσω του μέσα στα στενάκια έτσι όπως έτρεχε. Γύρισε για να δει αλλά δεν βρήκε κανέναν. Κρύος ιδρώτας έτρεχε το πρόσωπό του καθώς κατάλαβε τι γινόταν. Φυσικά ο καθένας θα τρόμαζε σε μία τέτοια κατάσταση. Έβγαλε μιά κραυγή και έτρεξε πιο γρήγορα μέχρι που βγήκε σε αδιέξοδο. Ένας αρκετά μεγάλος και αδιάβατος τοίχος εμφανίστηκε μπροστά του σβήνοντας κάθε ελπίδα διαφυγής.

-Δεν μπορεί να τελειώνει εδώ! Πρέπει να φύγωωωω!!
Ο ήλιος έριχνε την σκιά των σπιτιών στο μεγάλο τοίχος. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε και μία ανθρώπινη σκιά εκεί. Μόλις την είδε αμέσως γύρισε και κοίταξε την οροφή του απέναντι σπιτιού. Τίποτα...
-Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό... ακούστηκε μία άλλη φωνή από επάνω του.
Τα μάτια του ορθάνοιχτα. Ήξερε ότι δεν είχε πολύ ακόμη... Κοίταξε ψηλά...
*γδουπ*
Έπεσα πάνω του και τον κάρφωσα αμέσως με το μαχαίρι μου στον σβέρκο. Έμεινε ακίνητος. Το έβγαλα και αμέσως ένα ποταμάκι αίμα κύλησε στο πάτωμα. Είχα πετύχει όπως πάντα τον στόχο μου στο σώμα του αντιπάλου.
-Α α... μου χάλασε αρκετό χρόνο. Τώρα θα πρέπει να ξαναγυρίσω πίσω στο σημείο συνάντησης. Και είναι μακριάααα! Αναρωτιέμαι πως τα πήγε ο Sato. Όχι ότι δεν θα τα έχει καταφέρει...

Σήκωσα το πτώμα και το έριξα σε μία γωνία μαζί με τα σκουπίδια.
-Κοινοί δολοφόνοι. Δεν μπορούν να αμυνθούν και θέλουν να σκοτώνουν κιόλας. Τουλάχιστον η ώρα πέρασε.
Έφυγα περπατώντας και βγήκα στον κεντρικό δρόμο ο οποίος εκείνη την ημέρα ήταν γεμάτος με κόσμο λόγω μίας τοπικής γιορτής. Διασκέδαζα αρκετά σε τέτοιες γιορτούλες. Αλλά πρώτα έπρεπε να συναντηθώ με τον Sato. Οπότε πήρα τον δρόμο προς τα πίσω και άρχισα να σκέφτομαι για το τι θα κάναμε αργότερα. Είχα να αγοράσω κάποια ρούχα γιατί αυτά ήταν λίγο διαλυμμένα από μία προηγούμενη καταδίωξη. Μετά πιστεύω πως θα ήταν ωραίο να πηγαίναμε να τα πίναμε. Καθώς προχωρούσα είδα κάτι συνάδελφους Marine να περνάνε λίγο πιο πέρα από εμένα. Πρέπει να ήταν του νησιού. Όμως ανάμεσά τους είδα και ένα παιδί.

Όχι πολύ μεγάλο αλλά ούτε πολύ μικρό. Με μιά κοφτή ματιά θα έλεγα πως ήταν κοντά στα 15. Το έπερναν μαζί τους. Το πλήθος ήταν πολύ μεγάλο και έτσι χάθηκαν εύκολα από τα μάτια μου. Δεν πολυέδωσα σημασία και έτσι συνέχισα. Κόντευα στο σημείο συνάντησης. Μετά από μερικά λεπτά φάνηκε και ο Sato με εκείνο το συνηθισμένο νυσταγμένο βλέμμα.
-Δεν άργησα και πολύ!
-Ναι καλά! Έλα στην θέση μου και θα σου' λεγα εγώ.
-Σιγάαα! Έλα άντε σήκω! Πάμε για λίγη διασκέδαση!
-Πώς ήταν ο δικός σου?
-Ο δικός μου?
-Αυτός που κυνήγησες! Ήταν δυνατός?
-Έτρεχε γρήγορα! Γι'αυτό άργησα.
-Δεν νομίζω να έχει τίποτα παραπάνω από αυτό, αυτό το νησί!
-Τί εννοείς?
-Οι δολοφόνοι που κυνηγήσαμε δεν ήταν καθόλου δυνατοί! Και επιπλέον αν ήταν τόσο αδύναμοι τότε γιατί οι Marines του νησιού δεν κάνουν τίποτα γι'αυτούς? Θα μπορούσαν εύκολα να τους πιάσουν. Δεν νομίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ?

-Όντως! Πώς γίνεται τόσο άχρηστοι να πέρασαν μέσα από τις άμυνες της βίλλας απαρατήρητοι? Και η δουλειά φάνηκε να έγινε από έμπειρο δολοφόνο. Αυτά τα σημάδια στα πτώματα δεν ήταν από κάποιον "νέο" στην δουλειά.
-Λες να το αναφέρουμε? Ή να κάνουμε κάτι μόνοι μας?
-Προς το παρόν ας το αφήσουμε έτσι όπως είναι. Έλα!
Σηκώθηκε και μπήκαμε μέσα στο πλήθος. Όμως αυτές οι υποψίες δεν έσβησαν από το μυαλό μου και συνέχισαν να γυρίζουν συνεχώς. Κι αν αυτοί που σκοτώσαμε δεν ήταν οι πραγματικοί δολοφόνοι? Αν ήταν απλοί άνθρωποι? Ή ακόμη κι αν υπήρχε κάποια κρυφή συμφωνία μεταξύ μερικών Marine και των εχθρών? Ή κι αν...
-Θα σκέφτεσαι για πολύ ώρα ακόμα?
-Ε?
-Ε? Ρωτάς ε? Σε ρωτούσα συνεχώς για το τι θα κάνουμε και εσύ με κοίταζες τον δρόμο. Άστο προς το παρόν και ας το διασκεδάσουμε. Δεν βρισκόμαστε συνεχώς σε γιορτές!
-Εντάξει!
-Άντε λοιπόν. Πού πάμε για αρχή?

-Θέλω να αγοράσω μερικά ρούχα.
-Οοοοκ τότε. Δεν νομίζεις πως έχουμε αρκετό καιρό να αναμετρηθούμε στην ταχύτητα?
-Ν-ναι?
-3,2...
-Ει-εεε περίμενε!
-1, πάμε!
Ξεκίνησε με τεράστεια ταχύτητα όπως πάντα. Το πλήθος δεν ήταν τίποτα γι'αυτόν. Όμως δεν θα έμενα πίσω! Άρχισα αμέσως με ένα άλμα στον τοίχο δίπλα μου και πήρα κι άλλη ώθηση από εκεί πατώντας γερά πάνω του. Πετάχτηκα μπροστά και τον εντόπισα. Ήταν στα 10 μέτρα μακριά μου. Οι άνθρωποι από κάτω τρόμαξαν που με είδαν έτσι στον αέρα. Έτσι κατάλαβε και ο Sato ότι είμουν πολύ κοντά του. Καθώς έπεφτα στον κόσμο πρόσεξα ένα μικρό κενό από όπου θα πέρναγα. Φώναξα και τράβηξα την προσοχή πολλών. Το μικρό κενό μεγάλωσε αφού όσοι με είδαν να πέφτω πάνω τους άρχισαν να σπρώχνονται μεταξύ τους. Με το που ακούμπησα το έδαφος ξεκίνησε ο πραγματικός αγώνας.

Με ένα βήμα πετάχτηκα μπροστά και ξεκίνησα τους ελιγμούς με χαμηλομένο το στήθος δίνοντάς μου έτσι μεγαλύτερη ώθηση προς τα μπρος. Δεν θα με νικούσε τόσο εύκολα! Τον έφτανα σιγά σιγά μέχρι που μου πέρασε κάτι από το μυαλό. Που ξέρουμε που θα σταματήσουμε και που να ήταν το μαγαζί που έψαχνα? Αυτή η απορία έμεινε καθώς θεώρησα σημαντικότερο τον αγώνα. 2 μέτρα ακόμη και τον περνούσα. 1 μέτρο. Πλέον είμασταν στην ίδια απόσταση. Οι ελιγμοί μας και οι απότομες στροφές καθιστούσαν σημαντικό ρόλο σε αυτόν τον αγώνα. Αν δεν είχες προπονηθεί σοβαρά όπως εμείς (λέμε τώρα) δεν θα τα κατάφερνες με τόσο κόσμο. Με κοίταξε και τότε γέλασε. Γέλασα και εγώ επειδή κατάλαβα τι θα έκανε. Shadow Step!

Τότε προετοιμάστηκα και εγώ για να κάνω το ίδιο. Φαινόταν το τέλος του δρόμου επιτέλους. Λογικά εκεί θα σταματούσαμε. Η απόστασή μεταξύ μας όμως δεν μεγάλωνε ούτε μίκραινε. Θα έκανε Shadow Step από στιγμή σε στιγμή. Shadow Step ήταν μία τεχνική με την οποία συγκέντρωνες όλο σου το σώμα σε έναν στόχο αυξάνοντας τρελά την ταχύτητά σου έτσι ώστε ο άλλος να νόμιζει ότι απλά εξαφανίστηκες και εμφανίστηκε πίσω από τον στόχο σου. Ο Sato ήταν πολύ έξυπνος αλλά καταλάθος αποκάλυψε την επόμενη κίνησή του η οποία θα ήταν μοιραία γι'αυτόν. Λογικά εκείνος θα έκανε Shadow Step σε κάποιον ο οποίος να ήταν κοντά στο τέρμα.
-Αν είσαι έτσι τότε δεν θα χάσω φίλε!
-Θα το δούμε! είπε...
Αυτό με ανυησύχησε κάπως.

Τον έβλεπα σιγά σιγά να παίρνει την κατάλληλη στάση και... εξαφανίστηκε. Όμως για κακή του τύχη ο στόχος μου ήταν ο ίδιος ο Sato. Μπόρεσα και συγκράτησα τις κινήσεις του μέσα στο Shadow Step και έτσι τον ακολούθησα με την ίδια ταχύτητα. Ξαναεμφανίστηκε επιτέλους. Ήταν ώρα να τον περάσω. Το Shadow Step μου έληξε όταν έφτασα από πίσω του και αμέσως πάτησα γερά στο έδαφος. Πετάχτηκα πολύ μπροστά έτσι ώστε να φτάσω πρώτος στο τέλος. Όμως κάτι πήγαινε στραβά. Το τέρμα είχε εξαφανιστεί και είχε αντικατασταθεί από ατελείωτο κόσμο. Γύρισα το κεφάλι μου και τον είδα να τρέχει στην αντίθετη κατέυθυνση. Κατάλαβα αμέσως τι έκανε. Επείτηδες μου έδωσε να καταλάβω την επόμενη κίνηση του για να κάνω το ίδιο και να τον φτάσω και έτσι να κανω το "τελευταίο" βήμα προς το τέρμα.

Αλλά εκείνος έκανε το Shadow Step του προς τα πίσω χωρίς να το καταλάβω εγώ. Μετά όταν έφτασε στον στόχο του πήρε την αντίθετη κατεύθυνση ενώ εγώ συνέχισα προς τα πίσω.
-Satoooooooooooooo!!!!!!!!!
Πήγα πλέον περπατώντας στο τέρμα αφού η ήττα μου ήταν σίγουρη.
-Μην βασίζεσαι σε στατιστικά πάντα. Δεν θα σου βγούν σε καλό.
-Ωωω μην μου το θυμίζεις... όμως ξέρεις κάτι?
-Ε? Τί?
-Περάσαμε παραπάνω από 20 μαγαζιά με ρούχα και βγήκαμε στην οδό που έχει τα μπαρ.
-Χαχαχαχαχα! Το ξέχασα αυτό! :[m066]:
-Τί είδους μυαλό έχεις!? :[m185]:
-Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό χαχα.
-Τέλος πάντων! Άσε τα ρούχα και πάμε να πιούμε!
Κοντά εκεί που είμασταν είχε κάτι στενάκια και είπαμε να πάμε από εκεί να δούμε μήπως έχει τίποτα ανάλογο.

Καλύτερα θα ήταν να μην πηγαίναμε σε μπαρ δίπλα από τον δρόμο με τον πολύ κόσμο γιατί δεν θέλαμε να πάθουμε το ίδιο με την προηγούμενη φορά. Φανταστείτε 2 μεθυσμένους Marine να φωνάζουν και να τραγουδάνε μεθυσμένοι. Παραλίγο να μαλώσουμε και με τον μπαρμαν γιατί δεν μας έδινε και άλλο. Φυσικά αυτά μας τα είπαν όταν μετά ξυπνήσαμε γιατί δεν θυμόμασταν τίποτα. Έτσι όπως κατεβαίναμε κάτι σκαλιά πέρασε από το μάτι μας μία ταμπέλα που διαφήμιζε ένα μπαρ. Την ακολουθήσαμε και βγήκαμε επιτέλους στην είσοδο ενός μικρού. Μπήκαμε μέσα και προσέξαμε ότι δεν είχε πολύ κόσμο. Άλλες 2 παρέες κάθονταν σε 2 άκρες του μαγαζιού λες και ήταν μαλωμένοι. Καθίσαμε και εμείς σε μία γωνία και παραγγείλαμε σακέ.

Ο σερβιτόρος είχε μία βαθιά και άσχημη ουλή στο πρόσωπό του και τα δάκτυλά του φαίνονταν να είχαν πολλές πληγές και σημάδια. Εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε αυτός ο τύπος. Γύρισα το κεφάλι μου και πρόσεξα πως και οι άλλες 2 παρέες δεν ήταν από συνηθισμένους ανθρώπους και πάνω από αυτό όλοι μας κοίταζαν άγρια. Μάλλον κατάλαβαν ότι είμαστε Marines.
-Δεν μου πολυαρέσουν πολύ αυτοί οι τύποι.
-Ούτε εμένα αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Προς το παρόν ας διασκεδάσουμε.
Ξεκινήσαμε να πίνουμε τότε χωρίς σταματημό μέχρι που οι αισθήσεις μας χαλάρωναν και καταλαβαίναμε πως πλησιάζαμε εκείνη την ονειρική κατάσταση.

Δεν σταματήσαμε όμως. Σε μιά στιγμή, ένας μεγάλος θόρυβος ακούστηκε λες και έσπασε κάτι. Το σακέ μου χύθηκε στο έδαφος και με εκνεύρισε λίγο αυτό. Γύρισα και είδα μία συμμορία 30 περίπου ατόμων... 30? Νομίζω ότι όταν μεθάς τα βλέπεις τριπλά οπότε λογικά κάπου στους 10 θα ήταν. Όλοι είχαν αγριόφατσες και μας κοιτούσαν σαν να ήθελαν να μας τσακίσουν. Πήγαν και κάθισαν κάπου στη μέση του μπαρ και έκαναν σήμα στις άλλες 2 παρέες στις άκρες του μπαρ. Εκείνοι σηκώθηκαν και πήγαν και έκατσαν μαζί με το μπουλούκι.
-Το συνηθισμένο! Και γρήγορα φίλε... διψάμε!! είπε ο πιο σωματαράς και με κοίταξε.
-Έρχεται!
Από τον τρόπο που μιλούσαν φαίνονταν γνωστοί με τον μπάρμαν.

Δεν δώσαμε και πολύ σημασία σε αυτούς. Αλλά κάποια στιγμή άκουσα κάτι για μια δολοφονία και για κάποια "πιόνια" που μάλλον αναφέρονταν σε ανθρώπους. Μπορεί και να άκουσα και κάτι άλλο. Πραγματικά δεν ήξερα τι έβλεπα ή τι άκουγα. Ο Sato ήταν στην ίδια κατάσταση με εμένα... μπορεί και χειρότερη. Τότε άρχισε να τραγουδάει δυνατά και σηκώθηκε με δυσκολία. Απέσπασε την προσοχή όλων. Έτσι όπως πήγαινε πέρα δώθε του έπεσε το σήμα των Marine και κατρακύλησε μπροστά στο τραπέζι του μπουλουκιού. Εκείνοι μόλις το είδαν νευρίασαν και ο αρχηγός τους (έτσι φαινόταν) έφτυσε στο πάτωμα.
-Αποτελειώστε τους...

Όλοι έβγαλαν τα σπαθιά και τα μαχαίρια τους. Κάποιοι κρατούσαν όπλα και μας σημάδευαν. Δεν πολυκαταλάβαινα την κατάσταση.
-Μην νοιάζεστε! Μεθυσμένος είναι. Δεν πειράζει! είπα για να τους καθησυχάσω.
*Βουβουβου* ακούστηκε ένα στιλέτο να κόβει τον αέρα και να περνά ξυστά από το κεφάλι μου. Αίμα έτρεξε από την μικρή γρατζουνιά που έκανε. Αυτό με ξύπνησε για τα καλά. Ο Sato όμως δεν καταλάβαινε ακόμη τίποτα και πλησίαζε τους άλλους. Έπιασα γρήγορα το τραπέζι και το πέταξα μπροστά ενώ τράβηξα τον φίλο μου και τον έριξα κάτω με το κεφάλι. Έβγαλα το μαχαίρι μου και τους κοίταξα.
-Ποιοί είστε?

-Ωω φάνηκε πως ξύπνησε το μικρό μας!
-Ρώτησα κάτι!
-Κι αν δεν σου απαντήσουμε?
-Τότε θα λάβω αυστηρά μέτρα...
-Χαχαχαχαχα! Τί μπορείς να κάνεις ρε μικρό εναντίον των 10 πιο δυνατών ανθρώπων τους νησιού?
-Δεν θα το έλεγα...
Είχα ενεργοποιήσει το Shadow Step μου και βρισκόμουν ήδη πίσω του με το μαχαίρι μου μπροστά από τον λαιμό του.
-Όποιος κινηθεί...
Ο μεγαλόσωμος τύπος δεν πίστευε στα μάτια του. Φυσικά δεν μπορούσε να με δει να κινούμε με την τεράστεια αυτή ταχύτητά μου. Ένας από το μπουλούκι προσπάθησε να με καρφώσει με το σπαθί του αλλά το κατάλαβα και του έριξα κλωτσιά στα μούτρα πηδώντας αρκετά ψηλά. Κρατιόμουν από τους ώμους του αρχηγού τους και έτσι αναγκάστικα να βγάλω από το λαιμό του το μαχαίρι μου απελευθερόνοντάς τον.

Μου έπιασε τα χέρια και με πέταξε στο ξύλινο έδαφος με όλη του τη δύναμη. Πλησίασε και με σήκωσε από το ένα πόδι αλλά είμουν προετοιμασμένος. Του πέταξα το προηγούμενο στιλέτο που μου έριξαν και τον πέτυχα στην δεξιά πλευρά της κοιλιάς του. Γούρλωσε τα μάτια του και η λαβή του χαλάρωσε. Μου έδωσε την ευκαιρία που έψαχνα. Κλώτσησα το χέρι του με το άλλο μου πόδι και τότε με άφησε. Έτρεξα πάνω του και πάτησα με δύναμη το γόνατό του δίνοντάς μου ώθηση προς το πάνω... δηλαδή το κεφάλι του. Έπιασα τα λίγα μαλλιά που είχε και του έριξα γονατιά στο πρόσωπο. Εκείνος έπεσε κάτω. Εκείνη την στιγμή είδα τους άλλους να τρέχουν προς τα πάνω μου. Το μαχαίρι βρισκόταν ακόμα στο χέρι μου. Ο πρώτος έφτασε και βάρεσε με το μακρύ σπαθί του κάθετα.

Εγώ το απέφυγα εύκολα και τον κάρφωσα στα πλευρά. Ο δεύτερος προσπάθησε να με αιφνιδιάσει από πίσω αλλά τότε είδα και έναν άλλον να με σημαδεύει με το όπλο του. Πατούσε την σκανδάλη. Τράβηξα αμέσως τον τύπο από πίσω μου και τον έβαλα μπροστά μου. *Μπαμ* ακούστηκε και η έκφραση που πήρε ο τύπος που τράβηξα σίγουρα αντιπροσώπευε τον ίδιο τον πόνο. Πέσαμε και οι 2 κάτω. Σηκώθηκα αμέσως και έτρεξα στους άλλους. Πέρασα ανάμεσά τους και κατάφερα 2-3 θανάσιμα χτυπήματα. Εκείνος με το όπλο είχε τρομάξει τόσο πολύ που δεν μπορούσε να κουνηθεί. Όμως πρέπει σίγουρα να είδε την γροθιά μου να πλησιάζει το σαγόνι του πετώντας τον αναίσθητο κάτω. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας ήχος από πίσω μου λες και ένα μαχαίρι κάρφωσε κάτι. Είχα δίκιο.

Πίσω μου ήταν ένας από τους νταήδες αλλά δεν ξέρω ακριβώς τι του συναίβη. Μετά από ένα δευτερόλεπτο έπεσε κάτω και από πίσω του είδα έναν άλλον να έχει πάρει στάση βολής στιλέτου. Πρόσεξα ότι στο πτώμα ήταν καρφωμένο ένα στιλέτο και υπέθεσα πως ο άλλος το έριξε. Τότε ακούστηκε μιά γνώριμη φωνή.
-Συγνώμη για το σπρρρρρώξιμο-hic! ρε φίλεεε-ε! Δεε-ν το ή-θελ-α-hic!
Ο Sato που ήταν ακριβώς δίπλα από το πτώμα δεν μπορούσε καν να κρατήσει την ισορροπία του. Έπεφτε όμως προς τα πίσω πράγμα που μπορεί να σημαίνει ένα πράγμα με βάση το πτώμα και το στιλέτο. Ο Sato πρέπει να ήρθε και να έσπρωξε καταλάθος τον άλλον με αποτέλεσμα να μπει μπροστά στο στιλέτο και να τον καρφώσει. Όσο και να το σκεφτόμουν δεν μπορούσα να το πιστέψω. 4 άτομα ακόμα! Οι 3 είχαν σπαθιά οπότε δεν νομίζω να μου προκαλούσαν μεγάλο πρόβλημα. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ο 4ος!

Πετούσε στιλέτα και από ότι φαινόταν είχε αρκετά καλό στόχο. Θα ήταν ο πρώτος που θα έριχνα! Αμέσως σκέφτηκα το Shadow Step! Πήρα την κατάλληλη στάση και συγκεντρώθηκα απόλυτα! Δυστηχώς δεν είδα τον αρχηγό τους ο οποίος είχε ήδη σηκωθεί και ήταν πολύ κοντά μου. Την ώρα που ξεκίνησα είδα μία καρέκλα να πετάγεται προς το μέρος μου αλλά αδυνατούσα να την αποφύγω με τέτοια ταχύτητα. Την έφαγα κατευθείαν στο αριστερό μου χέρι και το ένιωσα αμέσως να μουδιάζει! Δεν μπορούσα να το ελέγξω πλέον! Πετάχτηκα πίσω στον τοίχο. Ζαλίστηκα αρκετά. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου είδα μία λεπίδα να πλησιάζει το κεφάλι μου αλλά ευτυχώς την απέφυγα. Ο αρχηγός τους έτρεχε προς τα μένα. Φάνηκε πως δεν είχε μυαλό. Πριν καν σηκωθώ ξαναχτύπησα γερά το γόνατο που είχα χτυπήσει και πριν. Ένας περίεργος θόρυβος ακούστηκε και αμέσως μετά κραυγές! Είχε σίγουρα σπάσει.

Οι άλλοι 4 φοβήθηκαν πολύ. Προσπάθησα να σηκωθώ και τα κατάφερα κούτσα κούτσα. Πλησίαζα όλο και περισσότερο το μαχαίρι μου. Αν το έφτανα είχαν τελειώσει όλοι! Ο θυμός μου μεγάλωνε συνεχώς. Όσο σκεφτόμουν ότι θα παραδίδονταν στις αρχές σε λίγο και ότι ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης θα έπεφτε πάνω τους δεν μπορούσα παρά να συναρπάζομαι. Το ακούμπησα και το σήκωσα με μία σχετικά αργή κίνηση.
-Ααα! Μα πώς?! φώναξα.
Ένα άλλο στιλέτο είχε καρφωθεί στο πόδι μου και αμέσως μετά είδα ένα σπαθί να κατεβαίνει προς το πρόσωπό μου. Έκανα γρήγορα πίσω αλλά δεν πρόλαβα να το αποφύγω όλο και με έσκισε κάθετα στο δεξί μου μάτι. Δεν τολμούσα να το ανοίξω γιατί νόμιζα ότι είχα χάσει την όρασή μου. Η αδρεναλίνη γέμισε όλο μου το σώμα.

Πλέον δεν ένιωθα πόνο όυτε τίποτα. Κοίταξα τους εχθρούς και ξεκίνησα. Ο πρώτος που με έσκισε στο μάτι πέθανε ήδη και κάπως φρικαλέα. Με μία αστραπιαία κίνηση τον έκοψα κατα μήκος του σώματος ολόκληρου και τον άφησα. Ο διπλανός του που νόμιζε πως είχε νικήσει και ήδη γευόταν την επιτυχία βρέθηκε με ένα μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά! Το τράβηξα και αμέσως το πέταξα στον 3ο με τα στιλέτα βρίσκοντάς τον στο στήθος. Ο τελευταίος ο οποίος από τον φόβο γονάτισε και άρχισε να με παρακαλάει μπορεί και να ζούσε. Του έριξα ένα κλωτσίδι στον αυχαίνα και έπεσε αναίσθητος. Όμως οι κινήσεις μου σταμάτησαν εκεί...

Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Κοίταξα τις πληγές μου και πρόσεξα ότι δεν είχα χάσει πολύ αίμα. Άρα τί να ήταν? Λίγο αίμα από την γρατζουνιά που προκλήθηκε με το πρώτο στιλέτο έφτασε το στόμα μου. Κατάπια και κατάλαβα πως δεν ήταν σκέτο αίμα. Είχε δηλητήριο... Πήγα να πέσω κάτω αλλά κρατήθηκα γερά.
-Βήματα... ακούω.. βήματα.
Γύρισα σιγά σιγά και είδα τον μπάρμαν πίσω μου να με κοιτάζει ήρεμα.
-Τί κάνεις εδώ? Γιατί δεν έφυγες?
Δεν μίλησε. Παρά μόνο σήκωσε το χέρι του και με βάρεσε στον σβέρκο. Όμως γιατί το έκανε αυτό και γιατί δεν είχε φύγει παρά καθόταν και κοίταζε? Είχε μία ήρεμη έκφραση λες και είχε συνηθήσει να κάνει κάτι τέτοια. Αλλά από εκεί και πέρα τίποτα. Δεν θυμόμουν άλλα γεγονότα...

Άνοιγα σιγά σιγά τα βαριά βλέφαρά μου. Όταν τα άνοιξα είδα δίπλα μου άλλους 2 να κάθονται και να περιμένουν. Ο ένας μάλλον ήταν ο Sato αλλά τον άλλον δεν τον αναγνώριζα. Ήταν όλα θολά αλλά μπόρεσα και κατάλαβα ότι είμουν σε θάλαμο νοσοκομείου. Το επόμενο δευτερόλεπτο ένας τρομερός πόνος με έπιασε στο δεξί μου μάτι και θυμήθηκα τι μου είχε συμβεί. Το έπιασα απαλά αλλά ένιωσα πως δεν ήταν το δέρμα μου αυτό. Μου είχαν καλύψει το μάτι μάλλον για να μην μολυνθεί. Προσπάθησα να σηκωθώ και εκείνη τη στιγμή με κατάλαβαν και οι 2 επισκέπτες μου.
-Jellal! Ξάπλωσε! Πρέπει να αναρρώσεις!
-Sato! Τί έγινε? Δεν θυμάμαι τίποτα μετά από...
-Θα στα εξηγήσω σε λίγο αυτά. Πλέον είμαστε σε κρίσιμη κατάσταση και πρέπει να γίνεις καλά. Δίπλα μου έχω τον...
-Kouga! Youichi Kouga! Πρέπει να με θυμάσαι μικρέ! Γνωριζόμαστε από τα 5 μας!

-Youichi! Μα εσύ! Πώς είσαι εδώ? Και τί κάνεις με αυτή τη στολή των Marine?
-Ήρεμα ήρεμα... μία μία τις ερωτήσεις! Χαχαχα..
Αυτός ο τύπος ήταν παιδικός μου φίλος. Ήταν αρκετά ψηλός και είχε κοντά μαύρα μαλλιά. Όταν εγώ είμουν 5 αυτός ήταν 8. Είχαμε γνωριστεί από παλιά και παίζαμε μαζί. Αλλά ήταν συνεχώς ο αντίπαλός μου. Ήθελα συνεχώς να προπονούμαι μόνο και μόνο για να τον περάσω σε δύναμη. Αυτός ήταν ο στόχος μου! Όμως οι δρόμοι μας χωρίστηκαν λίγο περίεργα και έτσι είχα να τον δω πολλά χρόνια. Δεν το πίστευα ότι είχε γίνει Marine.
-Με κάλεσαν γιατί αναφέρθηκε το γεγονός σε εκείνο το μπαρ!
-Κιόλας?
-Κιόλας? Πάνε 3 μέρες...