Η περιπέτεια ξεκινά.[ΤΕΛΟΣ]

Καθόμουν και κοιτούσα έξω από το παράθυρο...αύριο θα ήταν η μέρα.Τα είχα σχεδιάσει όλα πολύ προσεκτικά.Αλλά για να μην μιλάω τόσο αόριστα ας συστηθώ.
Με λένε Mary...Mary Read. Ίσως κάτι να σας λέει το όνομα μου..ναι είμαι κόρη του γνωστού πειρατή Jack Read. H αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τίποτα για αυτόν πέραν του ότι εξαφανίστηκε όταν ήμουν 14 ετών.Έφυγε για ταξίδι και δεν ξαναγύρισε ποτέ.Πιστεύω πως δεν ήθελε να ξαναγυρίσει έτσι και αλλιώς, άλλωστε πότε του δεν ήταν ευχαριστημένος μαζί μου...Θυμάμαι ένα βράδυ ενώ είχε γυρίσει μεθυσμένος να λέει στη μητέρα μου πως αν του είχε κάνει γιο θα είχε κάπου να κληροδοτήσει το πλοίο του και ότι άλλο είχε..θα του μάθαινε πως να ήταν ένας σωστός πειρατής ενώ τώρα το μόνο που είχε να κάνει ήταν να βρει κάποιον να με παντρέψει για να με ξεφορτωθεί από το σπίτι....
Όταν εξαφανίστηκε και δήλωσα στη μητέρα μου πως θα γίνω και εγώ πειρατής και πως θα πάω να τον βρω.Εκείνη μου είπε ξεκάθαρα να βγάλω αυτές τις ανοησίες από το μυαλό μου εγώ όμως συνέχισα κρυφά να εξασκούμε στη σκοποβολή και τη ξιφασκία με τα παιδιά από τα άλλα κομμάτια του Puzzle Island καθώς και να παίρνω συμβουλές από τον γέρο Μάνι...

Ο γέρο Μάνι ήταν ένας τυφλός γέρος ο οποίο είχε αποσυρθεί από την πειρατεία πολλά χρόνια τώρα..Ζούσε σε ένα παλιό μικρό σπίτι κοντά στη θάλασσα και σχετικά απομονωμένο.Παρόλο που ήταν φορές και τυφλός ήταν γεροδεμένος και κινούνταν τόσο γρήγορα που θα πίστευε κανείς ότι η όραση του ήταν πιο οξεία από το κανονικό.
Πήγαινα κρυφά σπίτι του πολλές φορές μέσα στη βδομάδα και μου έλεγε ιστορίες για τα χρόνια της νιότης του..Μου έδινε συμβουλές και βιβλία με ιστορίες για άλλους τόπους να διαβάσω...Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές ευχήθηκα να ήταν εκείνος ο πατέρας μου..


Λίγη ώρα ακόμα μέχρι να ακούσω τη μητέρα μου να πηγαίνει για ύπνο...και μετά...ελεύθερη...

..Άκουσα την πόρτα να χτυπάει και τη φωνή της μητέρας μου να με καληνυχτίζει.Αμέσως σηκώθηκα έβαλα το παλτό μου πήρα μερικά τρόφιμα και πράγματα και βγήκα από το παράθυρο. Ευτυχώς το παράθυρο μου κοιτούσε σε ένα μικρό δρομάκι οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να με δει κάποιος γνωστός εκείνη τη στιγμή....
Πήδηξα, έκλεισα το παράθυρο όσο μπορούσα και ξεκίνησα να πάω προς το σπίτι του γερο Μάνι.
Δεν γινόταν να φύγω χωρίς να τον αποχαιρετήσω..ΣΤην πραγματικότητα απλά χρειαζόμουν την συμβουλή του για το τι ακριβώς να κάνω και προς τα που να πάω....

Ήταν ήδη πολύ αργά όταν έφτασα σπίτι του...Χτύπησα την πόρτα επίμονα μέχρι που είδα ένα φως να ανάβει.
-Ποιος είναι? ρώτησε κάπως ανύσηχα.
-Εγώ η Mary!!!

έτριξε ο σύρτης και άνοιξε γρήγορα η πόρτα..

-Έλα μέσα παιδί μου τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ?
-Μπορώ να περάσω?
έκανε στην άκρη και μου έκανε νόημα να μπω μέσα...πήγα και κάθισα στο τραπέζι.

-Δεν έχω πολύ χρόνο,φεύγω από το νησί...Αγόρασα μια σχεδία και..
-Το ήξερα πως θα ερχόταν αυτή η ώρα...ξέρεις που θα πας?

..κάθησα για λίγο σκεπτική...
-Θα γυρίσω όλο τον κόσμο...θα ξεκινήσω από τα νησιά εδώ!!!Θα γίνω γνωστή παντού! και ίσως...βρω και τον πατέρα μου..

Ο γερο Μάνι κάτι έψαχνε στα πράγματα του...ξαφνικά γύρισε...

-Πάρε αυτό..Δεν είναι τίποτα το σπουδαίο...είναι ένας χάρτης...φύγε τώρα ξεκίνα από το νησί Pingtan..Πήγαινε βρες τον Edward.Μένει σένα σπίτι νότια του νησιού μέσα στο δάσος..Πέστου ότι σε έστειλα εγώ..Θα καταλάβει.

-Και γιατί να πάω εκεί?τον ρώτησα εφόσον δεν έβρισκα και τόσο νόημα σε αυτά που μου έλεγε...

Ο Εdward είναι από αυτούς που έχουν ταξιδέψει όλο το κόσμο..οι γνώσεις και οι ιστορίες τους ξεπερνούν όλων των βετεράνων πειρατών που ξέρω..Μπορεί να σε βοηθήσει πολύ..Ίσως σου βρει και κάποιο πλήρωμα να σαλπάρεις και τέλος...να...Θυμάσαι που μ είχες ζωγραφίσει το τατουάζ στη πλάτη σου και μου το είχες δώσει μήπως βρω κάτι..Το έστειλα σε εκείνον και μου απάντησε πως έχει κάποιες υποψίες για το τι είναι και ότι θα μου απαντούσε εν καιρώ..

Η αλήθεια είαι πως δεν θα ήθελα να το είχε κάνει αυτό αλλά εμπιστευόμουν τον Γέρο Μάνι, πάντα ήξερε τι έκανε..

Άντε...φύγε τώρα!!!Έχεις ήδη αργήσει...Καλό θα είναι να φτάσεις νωρίς το πρωί εκέι!

Έτσι τον χαιρέτησα, άνοιξα την πόρτα και άρχισα να τρέχω..Ένιωθα φοβισμένη και ταυτόχρονα χαρούμενη που επιτέλους ήμουν ελεύθερη να κάνω αυτό που ήθελα....
Φτάνοντας προς τη θάλασσα έτοιμη να ανεβω στη σχεδία μου για να πάω προς το Pingtan Island ακούω κάτι φωνές!

-Σε πιάσαμε..νόμιζες ότι θα μας ξέφευγες....Χαχαχαχα!!!Άτιμε...!Τι λες να του κάνουμε Mickey?
-Hmm...Εγώ λέω να τον βασανίσουμε μέχρι να μας πει που κρύβονται οι υπόλοιπο φίλοι του Lonny..

δεν μπορούσα να δω καλά απο εκεί που ήμουν...έπρεπε να πάω πιο κοντά!Έτρεξα γρήγορα και αθόρυβα ανάμεσα στα μικρά σπίτια μέχρι να πλησιάσω όσο γινόταν προς τα εκεί.Παρατήρησα ότι εκεί κοντά προς τον μώλο που είχα και τη σχεδία μου είχε κάτι μεγάλα κιβώτια...Αφού είδα ότι δεν με κοιτούσε κανείς άνοιξα μία πόρτα γονατισμένη κάτω και βγήκα πίσω από εκεί.. Σήκωσα λίγο το κεφάλι μου και είδα δύο marines na κρατάνε στα χέρια τους ένα αγόρι.

Ο ένας ήταν μαυρομάλλης και σχετικά χοντρός, κρατούσε στο ένα χέρι κάτι σαν πούρο το οποίο έβγαζε μία πραγματικά απαίσια μυρωδιά...ο άλλος ήταν ξανθός και αρκετά ψηλός και φορούσε κάτι ολοστρόγγυλα γυαλιά εκ των οποίων το ένα είχε μαύρο φακό...Ήταν και οι δύο Marines!Ήταν η ευκαιρία μου να κάνω επιτέλους κάτι!!!!!
Κάτι έπρεπε να κάνω για αυτό το αγόρι...κάπου το γνώριζα αλλά.....έπρεπε να σκεφτώ γρήγορα!Είχαν κολλήσει τα πόδια μου εκεί...

-Θα σας σκοτώσω για αυτό που κάνατε!φώναζε το αγόρι.
-Καλά μην δέρνεις τόσο πολύ!χαχαχαχα γελούσαν οι δύο Marines οι οποίοι δεν φαινόντουσαν να είναι και στην καλύτερη κατάσταση...μάλιστα ο ξανθός με το ζόρι στεκόταν όρθιος..ίσως να είχε πιεί....
(Το αγόρι είχε ύψος περίπου στο 1.75 με μαύρα μαλλιά και ηλικία στα 14-16)
-Σκοτώσατε.....τον....πατέρα μου....φώναζε ο μικρός με τα δάκρυα πόνου να καλύπτουν το πρόσωπο του....
-Θα σας σκοτώσω!!!φώναξε ο μικρός και έβγαλε ένα μικρό μαχαίρι με το δεξί του χέρι και το κάρφωσε στα πλευρά του χοντρού κάνοντας τον να πέσει λιπόθυμος κάτω στο έδαφος..
-Τι έκανες εκεί?!!!!!!!!!και ο ξανθός βγάζει το όπλο του και χτυπάει το αγόρι με την άκρη του όπλο του δημιουργώντας του έτσι αφάνταστο πόνο στο πίσω μέρος του κεφαλιού...
-Τώρα θα σε σκοτώσω!!!και όπλισε το όπλο του έτοιμος να τον σκοτώσει.....
-Σταμάτα!!!!ακούστηκε μια γυναικεία φωνή....
-Ε?!γύρισε απορημένος προς την πίσω μεριά να δει ποια φώναξε...

Πριν προλάβει να γυρίσει άνοιξα μία πόρτα με το σώμα μου και βγήκα
ακριβώς πίσω του...!έβαλα το όπλο μου πίσω από το κεφάλι του,
-Άσε το όπλο σου κάτω τώρα αν θες τη ζωή σου...
εκείνος γελώντας ειρωνικά..
-Χαχαχα...και τι νομίζεις οτι κάνεις τώρα?

-Σκοτωσε τον!!!!!Γρηγορααα!!!φώναξε το αγόρι!

Δεν ξέρω τι με κράταγε από το να το κάνω...
Δεν είχα ξανασκοτώσει άνθρωπο στη ζωή μου...για λίγα δευτερόλεπτα είχα σαστίσει...με το που κουνήθηκε ο Marine λίγο τρλαβηξα αυτόματα τη σκανδάλη...!
Έπεσε κάτω νεκρός...
Το αγόρι σύρθηκε προς τα πίσω κοιτώντας σε κατάσταση σοκ τον νεκρό Marine...Γύρισε προς το μέρος μου..
-Ευχαριστώ... είπε τρέμοντας και έκανε να σηκωθεί αλλά παραπάτησε..Κατάλαβα πως το πόδι του ήταν τραυματισμένο και έτρεξα να τον βοηθήσω να σηκωθεί...

-ΘΑ σε βοηθήσω να πας σπίτι σπίτι σου...Με λένε Mary..
-Mε λένε Κεν...

Περπατούσαμε κάμποση ώρα μέσα απο μικρά σκοτείνα δρομάκια όταν..

-Πως το έκανες αυτο?
-Ποιο?ρώτησα εγώ..
-Πως ήσουν στο ένα σημείο και ξαφνικά βγήκες στο άλλο...μηπως..να ξέρεις ο πατέρας μου μου μιλούσε για κάτι παράξενα φρούτα..
-Δεν έχω ιδέα...απλά είμαι πολύ γρήγορη.. του απάντησα...δεν ξέρω αλλά προτίμησα να μην αναφερθώ σε αυτό το θέμα..προτιμώ να το κρατάω για τον εαυτό μου...
-Και εσύ...τι έκανες εκεί με τους Marines?
Σκότωσαν τον πατέρα μου πριν από μερικές μέρες αυτοί οι δύο...ήταν επικεφαλής των επαναστατών στη πόλη...πριν απο καιρό ανατιναξαν ένα πλοίο τους οπότε οι Marines εψαχναν για εκδίκηση.Τις τελευταίες μέρες έψαχναν να βρουν και τους υπόλοιπους αλλά δεν τα κατάφερναν και τόσο καλά...

-Αν δεν ήσουν εσύ θα είχαν σκοτώσει και εμένα.. είπε και κοίταξε μακριά...
Να σχεδόν φτάσαμε!!! και έδειξε προς ένα παλιό μικρό εργοστάσιο...

περπατήσαμε κάμποσο μέχρι εκεί..το σπίτι του ήταν πίσω από το εργοστάσιο.. δεν θα φανταζόταν κανείς ότι πίσω απο εκεί θα είχε σπίτι...
Φτάσαμε στη πόρτα..εκείνος χτύπησε με το χέρι του του ρυθμικά(από ότι κατάλαβα είχαν κωδικό χτύπημα)..Ξαφνικά ακούσαμε τρεχάματα απο μέσα και φωνές...
Το παιδί το παιδί μου είναι ζωντανό!!!! η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε μία γυναίκα γύρω στα 50 και ένα κορίτσι γύρω στα 8...Η μία ήταν μικρογραφία της άλλης.Η γυναίκα είχε μακριά μαύρα μαλλιά πιασμένα πίσω και φορούσε ένα πράσινο φόρεμα με μία λευκή ποδία το ίδιο και το μικρό κορίτσι...φορούσε ένα μπλε φόρεμα με μία λευκή ποδιά...
Αγκάλιασε με δύναμη τον Κεν και του φώναζε
Χαζό παιδί δεν σου είπα να μην ανακατεφτείς?!!!πως όμως?τι έγινε?

Ο Κεν έδειξε εμένα...Η γυναίκα με χαρά μου έκανε νόημα να περάσω μέσα!

Μπάινοντας στο σπίτι η μικρή με οδήγησε να κάτσω στο τραπέζι...Η γυναίκα ενώ λεβαζε το γιο της να ξαπλώσει σένα κρεβάτι κοντά στο τζάκι
Τι μπορώ να κάνω για σένα??Έσωσες το παιδί μου...

όσο εκείνη μιλούσε εγώ προσπαθούσα να θυμηθώ από που ήξερα αυτό το παιδί...

Δεν θέλω τίποτα πέρα από το να μου πεις για τη δράση των επαναστατών εδώ στο νησί...

Το πρόσωπο της σκοτείνιασε...
Θα σου πω αν μου πεις το όνομα σου πρώτα..
Διέκρινα ξαφνικά έναν δισταγμό και μία υποψία στη φωνή της...

Είμαι η Mary REad...Κόρη του JAck Read που χάθηκε προ καιρού..

τότε ξαφνικά πάλι άλλαξε τόνο!
ΑΑα του γερο Jack!είσαι κόρη πειρατή λοιπόν...Συγγνώμη κορίτσι μου αλλά τον τελευταίο καιρό δεν εμπιστεύομαι κανέναν...Αυτοί οι καταρραμμενοι ξέκαναν τον άντρα μου...Δεν θέλω να ξεκάνουν την οικογένεια και τους φίλους μου...ΚΑι γιατί ακριβώς σε ενδιαφέρει να μάθεις για τους επαναστάτες εδώ?

Ίσως χρειαστεί να βοηθήσω...κοινό εχθρό έχουμε...μισώ απίστευτα τους Marines.. και μόλις είπα αυτό μου ήρθε μία αναλαμπή...

Πριν από μερικά χρόνια,πρέπει να ήμουν 15..είχα βγεί από το σπίτι για να συναντήσω τα παιδιά με τα οποία εξασκούμουν στη ξιφασκία,δεν ηταν ιδαίτερα αργά ίσα που έιχε νυχτώσει....κάπου χάθηκα χωρίς να θυμάμαι τον λόγο..Δύο Marines με είχαν δει και με είχαν ακολουθήσει,όταν όμως τους κατάλαβα ήταν πια αργά...
Εκεί λοιπόν που οι ελπίδες μου ήταν πραγματικά λιγοστές να τη γλιτώσω ,2 άντρες εκ των οποίων ο ένας κρατούσε ένα μικρό παιδάκι, εμφανίστηκαν από το πουθενά και σκότωσαν τους Marines..Θυμάμαι πολύ καλά το πρόσωπο τους και του μικρού παιδιού..του Kεν...Ο πατέρας του και κάποιος άλλος φίλος του εκείνο το βράδυ με είχαν σώσει...

Ο άντρας σας με είχε σώσει μικρή... της είπα....γιαυτό θέλω να μάθω..

Η γυναίκα με κοίταξε με απορία...της διηγήθηκα λοιπόν την ιστορία μου και εκείνη δάκρυσε από περηφάνια για τον άντρα της..κοίταξε κάτω και τότε άρχισε πάλι να μιλάει...

-Κοίτα..δεν είμαστε πολλοί εδώ στο puzzle Island..Καμία 75αριά άτομα..Στη περιοχή ειδικά μόνο 10...αυτό είναι καλό διότι είναι πιο δύσκολο να μας εντοπίσουν.Ο άντρας μου ήταν από τους πιο γνωστούς του κύκλου στη South Blue τουλάχιστον ως μονόφθαλμος Eugene.Έκανα αρκετά και γιαυτό πάντα ήταν ο πρώτος που ήθελαν να ξεπαστρέψουν..Τελικά τα κατάφεραν...Ήξερα ότι κάποτε θα γινόταν έτσι...Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω...Εγώ τουλάχιστον σου χρωστάω μεγάλη χάρη που έδωσες το γιο μου και θα μπορούσα να σε βοηθήσω όποτε το χρειαστείς...

Προς το παρόν δεν θα χρειαστώ κάτι...είπα και σηκώθηκα να φύγω...

Ευχαρίστησα την γυναίκα για την φιλοξενία και σηκώθηκα να φύγω..Είχα ήδη αργήσει πολύ και ήθελα να φτάσω στο Pingtan προτού ξημερώσει..
Λίγο πριν φτάσω στη πόρτα...
-Μary...πάρε αυτό... και μου έδειξε ένα μαχαίρι...Ήταν σε μία μαύρη δερμάτινη θήκη και η λαβή του ήταν από κάποιο περίεργο πράσινο σκούρο και λείο πέτρωμα ήταν πραγματικά όμορφο...

-Ήταν του Eugene...νομίζω είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω..
Ευχαριστώ.... το πήρα και το έβαλα στη ζώνη και βγήκα από το σπίτι...
Πήρα το δρόμο για το λιμάνι...

Λίγο πριν φτάσω άκουσα κάτι φωνές...
Ωχ πρέπει να βρήκαν τα πτώματα... σκέφτηκα...

Έβγαλα σιγά το κεφάλι από το τοίχο να δω...ακριβώς όπως το φαντάστηκα!Έκατσα εκεί για να βεβαιωθώ ότι δεν θα πήγαιναν στην οικογένεια του Κεν.
3 Marines ήταν πάνω από τα πτώματα και τα εξετάζων..


Παλιό επαναστάτες..είπε ο ένας...Έχει παραγίνει το κάκό τους..κάτι πρέπει να κάνουμε...
..Αυτή η δολοφονία είναι ευκαιρία για πιο συχνές έρευνες και συλλήψεις
Και αν απλά εμπλεξαν σε ένα καυγά?Είναι γνωστό πόσο πίνουν αυτοί οι δύο...
Ποιος νοιάζεται?Εμείς απλά θέλουμε να ξεπαστρέψουμε αυτά τα σιχάματα... σωστά?
Σωστά...Πάμε να το αναφέρουμε αμέσως...
είπαν και έκαναν να φύγουν προς το κέντρο της πόλης...

Περίμενα να βεβαιωθώ ότι απομακρύνθηκαν αρκετά....Αμέσως κατέβηκα στο λιμάνι εκεί όπου είχα αφήσει τη σχεδία μου!!
Θα ειδοποιούσα μέσω άλλων την οικογένεια του Κεν.Δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο όσο βρισκόμουν σε νησιά της South Blue.
Έλυσα γρήγορα τα σχοινιά και ξεκίνησα για τον προορισμό μου!Έπρεπε πρώτα να βρω κάποιον από τους επαναστάτες της περιοχής εκεί για να ειδοποιήσει εδώ και ύστερα να βρω τον Πειρατή Edward όπως μου είχε πει ο Γερο Μάνι...Είχε ήδη αρχίσει να ξημερώνει,κοίταξα πίσω μου,to Puzzle Island όλο και μίκραινε..Άραγε τι μου επιφύλασσε το μέλλον...