[Τέλος]Le wild OP cursed sword! (better nerf it!)

Είχαμε φύγει από το Warship Island και πλέαμε στην θάλασσα. Είχαμε αφήσει το πηδάλιο στον έλεγχο του Fran και εγώ με τον Mukuro ήμασταν στην κουζίνα. Όπως μιλούσαμε εγώ παράλληλα περιποιόμουν και τα τραύματα που είχα αποκτήσει από την μάχη μου με τον δράκο. Ήταν σκληρό καρύδι και είχε αντοχές αλλά αποδείχθηκα δυνατότερος, ασχέτως που δεν χρησιμοποίησα καθόλου την δύναμη του φρούτου μου. Ενώ συζητούσα με τον Mukuro ξαφνικά το πλοίο χτύπησε κάπου και σταμάτησε να κινείται. Τρανταχτήκαμε δυνατά από την σύγκρουση και πέσαμε στο πάτωμα. Αμέσως σηκωθήκαμε και οι δύο και κατευθυνθήκαμε στο κατάστρωμα να δούμε τι είχε συμβεί.

Μόλις βγήκαμε, είδαμε ότι χτυπήσαμε βράχο. Ευτυχώς ο βράχος ήταν μυτερός μόνο στο πάνω μέρος του και ο υπόλοιπος ήταν λείος καθώς ήταν καλυμμένος από βρύα και φύκια. Έκανε ζημιά στο καράβι αλλά ήταν πολύ ψηλά, σχετικά με την στάθμη του νερού και το ύψος του καραβιού που εξείχε από το νερό, οπότε δεν δημιουργούσε κάποιο άμεσο πρόβλημα. Για καλή μας τύχη υπήρχε ένα νησί κοντά. O Mukuro είχε πάει να δει τι έγινε με τον Fran και χτύπησε βράχο, όσο εγώ κοιτούσα αν είχε πάθει άλλη ζημιά το καράβι.

Όταν ο Mukuro ανέβηκε στο πιο πάνω στρώμα, που ήταν το πηδάλιο, είδε τον Fran να κοιμάται. Αυτός ήταν ο λόγος που χτυπήσαμε σε βράχο.
-Ρε ηλίθιο! Σε πήρε ο ύπνος στο πηδάλιο?!
-Εσύ είσαι αυτός που τον έβαλες στην θέση σου... σκέφτηκα εγώ που άκουσα τις φωνές του.
-Master, που είμαι? Έβλεπα ένα τόσο ωραίο όνειρο! Είχα μια τεράστια πισίνα γεμάτη παγωτό και ήμουν έτοιμος να βουτήξω μέσα! είπε ο Fran αγουροξυπνημένος που δεν είχε καταλάβει ακόμα τίποτα.
-ΞΥΠΝΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΟΙΜΗΣΗ! φώναξε ο Mukuro και του έδωσε μία να ξυπνήσει.
-Master, γιατί το έκανες αυτό?
-Γιατί χτυπήσαμε σε βράχο ενώ κοιμόσουν!
-Δεν φταίω εγώ master... Νύσταζα...
-Σήκω τώρα να πιάσεις κουπί και θα σε κανονίσω μετά!

O Mukuro έσυρε τον Fran μέχρι το μέρος μου και τον σήκωσε. Πιάσαμε και οι 3 από ένα κουπί. Εγώ κάθισα από την μια πλευρά και ο Mukuro με τον Fran πήγαν από την άλλη. Δεν φυσούσε πλέον αέρας και είχαμε ακινητοποιηθεί, οπότε αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να συνεχίσουμε. Αρχίσαμε λοιπόν το κουπί για να φτάσουμε στο νησί που ήταν μπροστά μας. Δεν ήταν πολύ μακρυά. Αυτό ήταν και καλό αλλά και κακό ταυτόχρονα για τον Fran. Κακό γιατί όταν φτάναμε θα τις άρπαζε από τον Mukuro και καλό γιατί θα μπορούσε να συνεχίσει σύντομα τον ύπνο του.

Φτάσαμε στο νησί και έριξα άγκυρα. Την στιγμή που σταματήσαμε ο Fran αποκοιμήθηκε επάνω στο κουπί. Ο Mukuro τον είδε και τον πλησίασε. Του έδωσε μία κλωτσιά ( ) φωνάζοντας:
-Ξύπνα ρε τεμπελχανά!
Ο Fran πετάχτηκε από την κλωτσιά στην άκρη του καραβιού και ξύπνησε. Είδε τον Mukuro νευριασμένο και θυμήθηκε ότι ήθελε να τους βρέξει όταν φτάναμε στο νησί. Έτσι σηκώθηκε και άρχισε να τρέχει φωνάζοντας για βοήθεια από εμένα.

Ο Mukuro τον πήρε στο κυνήγι. Τρέχανε γύρο γύρο από το κατάρτι.
-Έλα πίσω να δεχθείς την τιμωρία σου! φώναξε ο Mukuro.
-Όχι, Master, συγχώρεσέ με. Δεν έφταιγα εγώ... Νύσταζα... φώναξε ο Fran.
-Άμα σε πιάσω στα χέρια μου... είπε ο Mukuro.
-Όχι... Raziel, βοήθα με... Λυπηθείτε με... είπε ο Fran.
-Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς. Κάτσε και δέξου τα τώρα. Εσύ κοιμήθηκες στο πηδάλιο και χτυπήσαμε σε βράχο. είπα στον Fran εγώ.

Στο τέλος ο Mukuro τον έπιασε τον Fran ο οποίος ήταν που ήταν κουρασμένος από την νύστα, κουράστηκε και από το τρέξιμο. Τις έφαγε καλά ο Fran και μετά από όλο αυτό του είπε ο Mukuro:
-Ελπίζω το πάθημα να σου γίνει μάθημα.
-Μου έγινε ήδη, Master...
Ο καημένος ο Fran έφαγε πολύ ξύλο από τον Mukuro αν και δεν του άξιζε τόσο πολύ. Προφανώς όμως ο Mukuro είχε τον τρόπο του να διδάσκει τα πράγματα στον εκπαιδευόμενό του, τον Fran.

Μετά από όλο αυτό το σκηνικό τα πράγματα ηρέμησαν λίγο. Το πλοίο χρειαζόταν επισκευή εκεί που χτυπήθηκε και άνοιξε τρύπα, οπότε θα έπρεπε είτε να βρούμε κάποιον να μας το επισκευάσει είτε να βρίσκαμε έστω ξύλα για να το επισκευάσουμε προσωρινά μόνοι μας. Ήλπιζα για το πρώτο μιας και δεν ήξερα αν θα βρίσκαμε στα επόμενα νησιά που θα πηγαίναμε κάποιον να μας το επισκευάσει. Είπα στους άλλους δύο να μείνουν στο πλοίο και εγώ θα πήγαινα να δω αν το νησί κατοικείται για να βρω κάποιον να μας επισκευάσει το καράβι. Πήρα λοιπόν τα απαραίτητα και κατέβηκα από το καράβι για να πάω να εξερευνήσω.

Μπήκα σε ένα δάσος, σχετικά πυκνό, και άρχισα να περπατάω. Βρήκα ένα μονοπάτι και το ακολούθησα ώσπου έφτασα σε ένα ανοιχτό μέρος μέσα στο δάσος που στο κέντρο είχε μια μεγάλη λίμνη. Στην λίμνη αυτή φαινόντουσαν κάτι αρχαία ερείπια. Δεν τα έδωσα πολύ σημασία μιας και είχα ελάχιστες αρχαιολογικές γνώσεις. Απόλαυσα για λίγο την θέα της λίμνης αυτής και ύστερα ακολούθησα τον δρόμο μου στο μονοπάτι. Μετά από το σημείο με την λίμνη, το μονοπάτι ήταν ανηφορικό. Όταν έφτασα στο ψηλότερο σημείο και μετά γινόταν κατηφορικό φαινόταν ένα χωριό. Δεν ήταν πολύ μακρυά και χάρηκα που βρήκα ένα χωριό. Όλο και κάποιος θα υπήρχε που θα μπορούσε να μου επισκευάσει το πλοίο στο χωριό αυτό. Με την σκέψη αυτή, όδευσα κατά εκεί.

Φτάνοντας κοντά στο χωριό άκουσα θόρυβο από σύγκρουση μεταλλικών πραγμάτων. Στην αρχή σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι ο θόρυβος από κανένα σιδεράδικο αλλά όταν έφτασα στο χωριό είδα τους κατοίκους του να μάχονται με Marines. Δεν είχα σκοπό να εμπλακώ αλλά το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα να πάρω μέρος μιας και οι αντίπαλοι των κατοίκων ήταν Marines που τόσο απεχθανόμουν. Επειδή όμως δεν είχα όρεξη να πολεμήσω τώρα και είχα έρθει για άλλο λόγο μέχρι εδώ, αποφάσισα απλά να σταματήσω την μάχη τους. Μετατράπηκα σε σκοτάδι και απλώθηκα ανάμεσα στις δύο αντιμέτωπες πλευρές. Έτσι η κάθε πλευρά έχασε οπτική επαφή με την απέναντι και σταμάτησαν. Ο κύριος λόγος όμως που σταμάτησαν δεν ήταν αυτός αλλά το ότι είχαν μείνει άφωνοι από το γεγονός ότι μια μάζα σκοταδιού τους έκλεισε τον δρόμο.

Ξαναπήρα την κανονική μου μορφή και έπαθαν μεγαλύτερη πλάκα που το σκοτάδι μετατράπηκε σε έναν άνθρωπο. Τότε ήταν που ήρθε μια κλασσική ερώτηση:
-Τι είσαι εσύ?! είπαν πολλοί με απορία.
-Πειρατής!
-Και τι δουλειά θες εσύ από εμάς και διακόπτεις την μάχη μας? ρώτησε ένας από τους Marines.
-Γιατί πολύ απλά δεν έχω όρεξη να σας σκοτώσω γιατί ήρθα για άλλο λόγο στο χωριό αυτό. Όπως είδες έχω φάει φρούτο του διαβόλου. Συγκεκριμένα του σκοταδιού που είναι τύπου logia. Δεν έχετε ελπίδα απέναντί μου, για αυτό μαζέψτε τα και φύγετε για τώρα.
-Με τέτοια δύναμη όντως δεν έχουμε ελπίδα. Θα φύγουμε αλλά αν σε ξανασυναντήσουμε θα είμαστε προετοιμασμένοι.
-Χαρά μου να σας αφανίσω!
Οι Marines τα μάζεψαν και έφυγαν όπως τους είπα να κάνουν. Δεν ήταν τόσο χαζοί ώστε να προσπαθήσουν να με πολεμήσουν. Τώρα είχα το ελεύθερο να κάνω αυτό για το οποίο ήρθα στο χωριό αυτό.

Ένας από τους κατοίκους του χωριού, που έμοιαζε να είναι ο αρχηγός της ομάδας που πολεμούσε με τους Marines, ήρθε κοντά μου και μου είπε:
-Ξένε μας βοήθησες να διώξουμε τους Marines. Σε ευχαριστώ για αυτό, αλλά είπες πριν ότι ήρθες για κάποιο λόγο στο χωριό μας. Μπορώ να μάθω για ποιο πράγμα?
-Όπως είπα και πριν, δεν είχα όρεξη να τους σκοτώσω αλλά ούτε χρόνο για χάσιμο έτσι ώστε να διασκέδαζα πριν τους σκοτώσω. Αυτό για το οποίο ήρθα στο χωριό σας είναι επειδή θέλω κάποιον να επισκευάσει το καράβι μου που χτύπησε σε βράχο και έχει ανοίξει τρύπα.
-Δυστυχώς δεν ασχολούμαστε με τέτοια. Μένουμε μόνιμα στο χωριό και πολύ σπάνια έρχονται ξένοι. Θα μπορούσε ίσως να σε βοηθήσει ο ξυλουργός μας αλλά λείπει αυτή την στιγμή.
-Κρίμα... Και ήλπιζα ότι δεν θα χρειαζόταν να κάνω αυτοσχέδια επισκευή. Και μιας μου ήρθε τώρα η απορία, ποιο νησί είναι αυτό?
-Το Asuka Island της North Blue. Καλά, ήρθες σε νησί και δεν ξέρεις ποιο είναι?
-Το θέμα είναι ότι άλλος κουμάνταρε το πλοίο. Οπότε δεν ξέρω πως βρεθήκαμε εδώ.
-Πως βρεθήκαμε στην North Blue?! σκέφτηκα.
-Μιας και μας έσωσες όμως από τους Marines και δεν μπορούμε και να σε βοηθήσουμε σε αυτό που θες, έλα να πιούμε τίποτα.
-Άντε να έρθω για κανένα ποτηράκι. Δεν θα μείνω πολύ όμως γιατί έχω και ένα καράβι να επισκευάσω.

Με πήρε και πήγαμε στην σκηνή του. Καθίσαμε και πίναμε ένα παραδοσιακό τους ποτό που οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν αρκετά καλό. Όσο πίναμε, κουβεντιάζαμε. Μου ήρθε μια ιδέα και τον ρώτησα από που ήρθαν αυτοί οι Marines. Αυτός μου είπε ότι τώρα ήμουνα στην ανατολική μεριά του νησιού και ότι οι Marines είχαν ένα dojo στην δυτική πλευρά του νησιού στο ίδιο ύψος με το χωριό. Δηλαδή αν το έπαιρνα όλο ευθεία, από εδώ προς την δύση, θα έβγαινα στο dojo των Marine. Αφού ήπιαμε τρία-τέσσερα ποτηράκια τον αποχαιρέτησα και έφυγα. Δεν είχα μάθει καν το όνομά του αλλά δεν με ένοιαζε. Δεν είχα σκοπό να ξαναεπιστρέψω εδώ πέρα. Έφυγα από το χωριό και κινήθηκα δυτικά. Στόχος μου, το dojo των Marine. Είχα ένα ωραίο σχέδιο στο μυαλό μου!

Οι Marines, ως γνωστό, έχουν αρκετούς μηχανικούς για να φτιάχνουν και να συντηρούν τα καράβια τους. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχαν έστω και έναν στο νησί αυτό. Κάπως θα έπρεπε να μπορούν να βγαίνουν στην θάλασσα ή να βοηθάνε άλλους Marines με τις επισκευές των πλοίων τους όταν έρχονταν στο νησί. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να αναγκάσω με κάποιο τρόπο κάποιον μηχανικό τους να μου επισκευάσει το καράβι. Αυτό θα το σκεφτόμουν όταν θα έφτανα. Για να φτάσω γρήγορα όμως έπρεπε να το πάρω όλο ευθεία, κάτι που ήταν λίγο αδύνατο με το μονοπάτι μέσα από το δάσος. Αυτό που έκανα ήταν απλό για μένα. Άπλωσα σκοτάδι μπροστά μου και ρουφούσα τα πάντα που έμπαιναν στον δρόμο μου. Έτσι προχωρούσα σε ευθεία χωρίς να με εμποδίζει απολύτως τίποτα.
Μετά από λίγη ώρα έφτασα, σχετικά γρήγορα με τον τρόπο αυτό, στον προορισμό μου. Το dojo των Marine ήταν μπροστά μου. Μετατράπηκα σε σκοτάδι και εισχώρησα μέσα. Τότε άκουσα μια συζήτηση για το ότι οι Marines ήθελαν να πάρουν κάτι από το χωριό και για αυτό έκαναν επίθεση. Εκεί μου ήρθε μια σατανική ιδέα. Εμφανίστηκα και αυτός με τον οποίο συνομίλησα νωρίτερα στο χωριό είπε:
-Αυτός είναι που μας έδιωξε από το χωριό.
-Δεν θέλω μπελάδες. Άκουσα την συζήτησή σας και σκέφτηκα ότι μπορούμε να βγούμε και οι δύο κερδισμένοι. Θα σας βοηθήσω αν με βοηθήσετε. Ο τύπος αυτός ξέρει τι δύναμη έχω.
-Και τι θέλεις ως αντάλλαγμα εσύ από εμάς? ρώτησε ο αρχηγός τους.
-Επισκευή του καραβιού μου από κάποιον μηχανικό σας. Θα τον στείλετε να πάει να κάνει την επισκευή και ταυτόχρονα μπορούμε να κάνουμε και αυτό που θέλετε.
-Αυτό δεν είναι τίποτα. Το αίτημά σου γίνεται δεκτό. Zeltan, πάρε τα εργαλεία σου. Εσύ θα πας να επισκευάσεις το καράβι του τύπου αυτού.
-Βρίσκεται στην ακτή, νότια του χωριού. Στο καράβι βρίσκονται δύο δικοί μου. Πες ότι σε έστειλε ο Raziel.
-Raziel είπες? Έχω ακούσει για σένα. Όντως θα φανείς χρήσιμος αν οι φήμες που ακούγονται είναι αληθινές.
Δεν ήξερα πως ένας Marine δέχθηκε συμφωνία μαζί μου τόσο εύκολα αλλά δεν με πείραζε αφού θα γινόταν οι δουλειά μου και μάλιστα χωρίς να τηρήσω την συμφωνία μας. Ο μηχανικός έφυγε για το καράβι μου και ύστερα από λίγη ώρα ο αρχηγός τους είπε:
-Λοιπόν, άντρες. Ετοιμαστείτε πάλι για επίθεση. Αυτή τη φορά έχουμε σίγουρη νίκη! Raziel, εσύ θα απασχολήσεις τους κατοίκους όσο εμείς θα κάνουμε την δουλειά μας.
Τότε ήταν που εγώ γέλασα σατανικά και του είπα:
-Ένας πειρατής μπορεί να σπάσει μια συμφωνία οποιαδήποτε στιγμή. Η δουλειά μου θα γίνει από τον μηχανικό σας, οπότε μπορώ να σας σκοτώσω εδώ και τώρα. Δεν θα συνεργαστώ εγώ με Marines. είπα και άπλωσα σκοτάδι παντού πάνω τους.
Ότι είχα ρουφήξει έπεσε πάνω τους και τους πλάκωσε. Μόνο ο αρχηγός τους είχε μείνει άθικτος τον οποίο ήθελα να αντιμετωπίσω. Έβγαλα το katana μου και ετοιμάστηκα!

-Θα το πληρώσεις αυτό που έκανες στους άντρες και στο dojo μου. Μας χρησιμοποίησες για το συμφέρον σου και αθέτησες την συμφωνία μας.
-Μα αυτό δεν κάνουν οι πειρατές? Δεν καταλαβαίνω που κολλάς...
-Θα το μετανιώσεις πειρατή. Αντί να σε συλλάβω δέχθηκα να κάνουμε συμφωνία για το όφελος και των δύο και εσύ το ανταποδίδεις έτσι.
Έπιασε το σπαθί του και μου όρμισε. Έπιασα και εγώ το δικό μου με τα δύο χέρια και τον περίμενα. Απέκρουσα το χτύπημά του και το ίδιο έκανε και αυτός με το δικό μου. Είχα καιρό να σπαταλήσω αν ήθελα στην μάχη μου εδώ επειδή ο μηχανικός θα έκανε κάποια ώρα μέχρι να φτάσει στο καράβι μου και να το επισκευάσει. Αλλά ούτε όρεξη είχα να το τραβούσα πολύ ούτε να τον αφήσω να νομίζει ότι είχε ελπίδες απέναντί μου. Ήθελα απλά να τον κάνω να νιώσει τι θα πει να τα βάζεις μαζί μου. Αυτό το πράγμα θα το κατάφερνα αν του έδειχνα την πραγματική μου δύναμη και αυτό έκανα μετά από 2-3 χτυπήματα που ανταλλάξαμε. Έβαλα το σπαθί μου στην θήκη του και μετατράπηκα σε σκοτάδι. Σχημάτισα κάτι σαν δαίμονα με την μάζα του σκοταδιού και του είπα:
-Ώρα να νιώσεις την δύναμη του σκοταδιού!
Αυτός μου όρμισε ελπίζοντας ότι θα πετύχαινε κάτι, τώρα που δεν είχα κάτι να αμυνθώ, αλλά απλά πέρασε από μέσα μου. Γύρισα προς το μέρος του και περίμενα να γυρίσει και αυτός να δω την έκφραση του προσώπου του. Άργησε να γυρίσει αλλά όταν γύρισε είδα ότι είχε σχηματιστεί μια φάτσα τρόμου στο πρόσωπό του από την ανικανότητα να κάνει κάτι απέναντί μου. Ήταν ώρα να τον αποτελειώσω! Του τραυμάτισα σοβαρά τα δάχτυλα και τα νεύρα και των δύο χεριών του έτσι ώστε να μην μπορούσε να ξαναχρησιμοποιήσει σπαθί στην ζωή του και του έκανα μια μεγάλη πληγή στο σώμα. Έπεσε στο έδαφος από τον πόνο και κουνιόταν πέρα-δώθε. Εγώ πήρα το σπαθί του και του είπα:
-Καλό υπόλοιπο της ζωής σου ως μη-ξιφομάχος!
Αυτός δεν απάντησε, απλά κουνιόταν πέρα-δώθε στο έδαφος από τον πόνο. Πλέον με ένα δεύτερο σπαθί στην κατοχή μου έφυγα από εκεί. Είπα να κάνω γρήγορα μιας και είχε περάσει λίγο η ώρα και ο μηχανικός λογικά σιγά-σιγά θα τελείωνε. Έτσι μετατράπηκα σε σκοτάδι και αιωρήθηκα πάνω από το δάσος προς το καράβι μου. Φτάνοντας κοντά εκεί κατέβηκα στο έδαφος και πήρα την κανονική μου μορφή. Συνέχισα την πορεία μου προς το καράβι με τα πόδια. Μόλις έφτασα είδα ότι ο μηχανικός είχε σχεδόν τελειώσει. Πλησίαζα σιγά-σιγά και όταν τελείωσε πήγα δίπλα του.
-Έκανες καλή δουλειά. Μπράβο σου αλλά αυτή ήταν η τελευταία σου. του είπα και τον κάρφωσα με το σπαθί που είχα αποκτήσει.
Έπειτα ανέβηκα στο καράβι. Ο Mukuro με ρώτησε τι έγινε και ήρθε ένας Marine για να επισκευάσει το πλοίο αλλά του είπα ότι θα του εξηγούσα αργότερα. Προς το παρόν ήθελα να φύγω, δεν είχε κάτι άλλο να κάνω το νησί. Σήκωσα την άγκυρα, πήδα στο πηδάλιο και ξεκινήσαμε.

Όνομα: Raziel
Haki Points: -
Player of the Month Points: 6
Beli: 20.000
Bounty/Fame Points: 2.000.000
Παρατηρήσεις: Όταν ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία, είχα πολύ χαμηλότερη βαθμολογία στο μυαλό μου. Την παρτίδα έσωσαν όμως τα τελευταία ποστ σου. Καλή προσπάθεια μπορώ να πω.