[Τέλος-Φρούτο] Αλλαγή Καριέρας(Μέρος Β')

Όνομα Χαρακτήρα: Augustus Faust
Παράταξη: Civilian
Bounty:
Φήμη:
Τίτλος Ιστορίας: [Φρούτο] Αλλαγή Καριέρας(Μέρος Β')
Προηγούμενη Ιστορία(Link): http://www.onepiecegr-rpg.com/t7328-topic

Στο προηγούμενο επεισόδιο

Δύο άνδρες πλέουν προς έναν σταθμό τρένου.....-Μα πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ένα τρένο στη θάλασσα;
-Στη Grand Line μπορούν να συμβούν τα πάντα..........
.....-Ο μικρός Raizel...τι δουλειά έχεις εδώ;
-Ήρθα να δω τον κοινό μας φίλο............
.....-τι δουλειά έχει ο μεγαλύτερος κλέφτης του κόσμου στο γραφείο μου;
-Αγαπητέ μου φίλε....θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.........
.....-Ναι το ξέρω....Θα είναι επικίνδυνο και για μένα να μπλεχτώ σε αυτό το κυνηγητό.
-Όσο καιρό θα είσαι εδώ, δες τον κόσμο......Οι γνώσεις που θα αποκτήσεις από τη παρατήρηση αυτή, θα είναι ο μεγαλύτερος σου σύμμαχος....

Τρεις μήνες μετά

Σε έναν λόφο του Water 7. Ο Faust βρίσκεται απο ώρα στον λόφο και κοιτάει το ηλιοβασίλεμα. Βήματα ακούστηκαν πίσω του.
-Είναι όλα έτοιμα;
Γύρισε και είδε τον Arsene.
-Όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο.
-Ο μάγειρας;
-Θα πάρει όλα τα κουζινικά που θα χρειαστεί από εμάς. Επίσης θα μεταφέρουμε και θα παραδώσουμε και όλες τις άλλες παραγγελίες που έχει κάνει για τη δεξίωση. Με τους φρουρούς της έπαυλης;
Μέσα θα είναι γύρω στα 6 άτομα. 4 κάτω σε κάθε είσοδο και 2 πάνω στον όροφο. Ο ένας θα περιφέρεται σε όλο τον όροφο και ο άλλος θα είναι μπροστά από το γραφείο.
-Αλλά μόνο 6 φρουροί;
-Οι περισσότεροι θα είναι έξω. Από δύο σε κάθε είσοδο και άλλη μία ομάδα των τεσσάρων που θα περιπολεί στην αυλή. Εσύ πρέπει να μείνεις από έξω ότι και αν γίνει.
-Αυτό το είπαμε.
-Στο ξαναθυμίζω. Έτσι όπως το σχεδιάσαμε ΔΕΝ μπορεί κανείς να σε μπλέξει. Οπότε....
-Οπότε θα μπορώ να ζήσω ήρεμα τη ζωή μου εδώ στο νησί.
-Ακριβώς. Οπότε όλα είναι έτοιμα. Αύριο το βράδυ, θα αλλάξουμε τη μοίρα του κόσμου......

Μια εβδομάδα πριν

Τρεις μήνες είχαν περάσει από τότε που ο Arsene έφυγε από το νησί και ο Faust έπιασε δουλειά στο μαγαζί του Τom. Εκεί βρήκε κάτι που δεν περίμενε. Ο Tom από τη πρώτη στιγμή τον δέχτηκε σαν γιο του. Όχι μόνο του έδωσε δουλειά, αλλά φρόντισε να του βρει και ένα σπίτι, μικρό βέβαια αλλά τη δουλειά του την έκανε, ενώ καθημερινά έτρωγε στο σπίτι του Tom με την οικογένεια του, δηλαδή τη γυναίκα του Florence και τη κόρη του Alice. Όλοι τους του φερόντουσαν σαν μέλος της οικογένειας τους. Αλλά και ο Faust είχε φανεί αντάξιος της φροντίδας και της εμπιστοσύνης που του έδειχναν. Από τη πρώτη μέρα που ξεκίνησε να δουλεύει στο μαγαζί του Tom, πήρε όλη τη δουλειά στις πλάτες του. Από το πρωί ως το βράδυ έτρεχε για να βρει πελάτες και το καλύτερο εμπόρευμα που υπήρχε. Μέσα σε λίγο καιρό το μαγαζί του Tom Greever είχε γίνει το πιο γνωστό σε όλο το Water 7 ως το μαγαζί με τα καλύτερα προϊόντα στις καλύτερες τιμές. Η ευγένεια και η προθυμία του να εξυπηρετήσει τους πάντες, το συνεχές χαμόγελο στο πρόσωπο του και η χαρούμενη του διάθεση την οποία μετέδιδε σε όποιον και αν συνομιλούσε μαζί του, τον έκανε γνωστό και αγαπητό στους κατοίκους της περιοχής.

Όπως κάθε μέρα, έτσι και σήμερα ο Faust περπατούσε στη πόλη, επιστρέφοντας στο μαγαζί από μια παραγγελία που είχε πάει για να παραδώσει. Ξαφνικά, εκεί που περπατούσε, ένιωσε κάτι στο σακάκι του. Έβαλε το χέρι του στη τσέπη και έβγαλε ένα χαρτί το οποίο πριν δεν υπήρχε εκεί. Είχε ένα μήνυμα: Σε 3 ώρες στον λόφο
Αμέσως χαμογέλασε καθώς κατάλαβε από τα γράμματα, ποιος ήταν εκείνος που έγραψε και του έδωσε το μήνυμα. Γύρισε δεξιά και αριστερά το κεφάλι του, αλλά δεν είδε πουθενά αυτόν που έψαχνε.
-Δεν πειράζει....σε τρεις ώρες θα τα πούμε.....

Από τη στιγμή που γύρισε στο μαγαζί δεν σταμάτησε να κοιτάζει το ρολόι. 30 περίπου λεπτά, πριν την ώρα του ραντεβού, άρπαξε το σακάκι του, είπε ένα φεύγω στον Tom και όρμησε σαν τυφώνας έξω από το μαγαζί. Όσο πλησίαζε προς τον λόφο τόσο η καρδιά του χτυπούσε πιο δυνατά. Όταν έφτασε κοίταξε δεξιά και αριστερά όμως δεν είδε κανέναν. Ξεφύσηξε και κάθισε κάτω στο γρασίδι κοιτώντας τον ορίζοντα.
Περίπου δέκα λεπτά αργότερα άκουσε κάποιον να πλησιάζει.
-Άργησες.
-Μάλλον εσύ ήρθες νωρίς, είπε ο Arsene χαμογελώντας. Πλησίασαν ο ένας τον άλλο και αγκαλιάστηκαν.
-Λοιπόν. Πως και γύρισες;
-Γιατί όταν έφυγα σου είπα πως δεν θα με ξαναέβλεπες;
-Όχι, αλλά τώρα που ξέρουν πως απέδρασες θα σε ψάχνουν. Οπότε φαντάζομαι....
-Μια φορά με έπιασαν.....Δεν συνηθίζω να κάνω το ίδιο λάθος δύο φορές. Εξάλλου υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να γίνουν. Αλλά πριν απο αυτά πες μου. Εσύ πως είσαι;

Ο Faust πήρε μια βαθιά ανάσα
-Μια χαρά. Μάλιστα καλύτερα από ότι θα περίμενα. Ο Tom και οι δικοί του μου φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο και οι κάτοικοι είναι πολύ δεκτικοί. Ακόμα και με κάποιον που πρακτικά δεν έχουν ιδέα ποιος είναι.
-Χαίρομαι.....Χαίρομαι, είπε ενώ είχε κατεβασμένο το βλέμμα
-Τι συμβαίνει Arsene;
-Τίποτα....τίποτα. Απλώς κάτι σκέφτηκα.
-Τι σκέφτηκες;
-Θα σου πω άλλη στιγμή. Τώρα προέχει κάτι άλλο.
-Τι;
-Δεν ήθελα να σε μπλέξω, αλλά δυστυχώς μόνο με τη βοήθειά σου θα μπορέσω να τα καταφέρω. Το καλό είναι πως, δεν πρόκειται ποτέ κανένας να σε συνδέσει με αυτό, γιατί πολύ απλά δεν θα κάνεις τίποτα απολύτως.
-Όταν λες να με συνδέσει, με ποιο να με συνδέσει;
-Με τη ληστεία 100.000.000 beli!!!!!!

Μόλις το άκουσε αυτό ο Faust γούρλωσε τα μάτια.
-Με...με...με...ξεροκατάπιε...με τη ληστεία 100.000.000 beli;;;!!!!
-Ναι πες το πιο δυνατά!!! Σέ ένα νησί της South Blue δεν νομίζω να σε άκουσαν!!!
-100.000.000 beli;;; ξαναείπε πιο σιγά αυτή τη φορά ο Faust.
-Ακριβώς.
-Και εγώ πως να σε βοηθήσω σε αυτό; Και....κα...καταρχάς....Βασικά...βασικά πως θα κλέψεις 100.000.000; Ξέρεις πόσα σακιά χρειάζονται; Και πως θα τα μεταφέρουμε; Θα μας πιάσουν αμέσως!!!!
-Ρε μη προτρέχεις!!! Άσε με να σου εξηγήσω!!!! Δεν θα κλέψουμε 100.000.000 beli αυτά καθέ αυτά.
-Αλλά;
-Αλλά κάτι που αξίζει τόσο.
-Τι στο διάολο αξίζει 100.000.000 beli;;;
-Ένα φρούτο του διαβόλου φίλε μου.....ένα φρούτο του διαβόλου......

Ο Faust τον κοίταξε σκεπτόμενος.
-Λες πως δεν θα με συνδέσει κανείς με τη ληστεία.
-Ναι.
-Αλλά πως θα σε βοηθήσω τότε;
-Το πρόβλημα που έχω, είναι στο πως θα μπορέσω να μπω στην έπαυλη να κλέψω το κλειδί. Άπαξ και μπω, τελείωσε. Παίρνω το κλειδί, πηγαίνω παίρνω το φρούτο και τέλος.
-Κάτσε, τι τέλος; Έστω ότι μπαίνεις. Και κλέβεις όπως λες το κλειδί. Δεν θα το καταλάβουν;
-Τα πάντα σε μια ληστεία έχουν να κάνουν με το πότε θα τη κάνεις. Σε μια βδομάδα από σήμερα, στην έπαυλη θα γίνει μια μεγάλη δεξίωση. Θα είναι γεμάτο κόσμο. Και όπως ξέρεις αυτές οι δεξιώσεις κρατούν μέχρι το πρωί. Εγώ, πριν καλά καλά πάει δώδεκα το βράδυ, θα έχω τελειώσει από το κρησφύγετο τους.
-Τα έχεις σκεφτεί βλέπω όλα.
-Όλα εκτός από το πως να μπω στην έπαυλη.
Ο Faust τον κοίταξε για λίγο αμίλητος.
-Άσε με να σκεφτώ.....

Ο Faust άρχισε να περπατάει πάνω κάτω, φυσώντας και ξεφυσώντας. Έπρεπε να βρει ένα σχέδιο όπου ο Arsene θα έμπαινε στην έπαυλη και χωρίς να έδινε τη παραμικρή υποψία ότι αυτός συμμετείχε στη ληστεία. Έκανε διαρκώς κινήσεις με τα χέρια του, ενώ δεν σταμάτησε να παραμιλάει.
Πέρασε λίγη ώρα ώσπου αναφώνησε:
-Το βρήκα.
-Που ντο; Δικό μου είναι;
-Άσε τις βλακείες ρε. Λοιπόν. Δεξίωση κάνουν, άρα θα φάνε σωστά;
-Εεε....μάλλον. Αυτοί οι υποτιθέμενοι αριστοκράτες δεν ξέρεις τι πεινάλες είναι.
-Και αυτά που θα φάνε θα μαγειρευτούν με υλικά και σε σκεύη.
-Σωωωωώπααα. Τι λε ρε παιδί μου σοβαρά; Μα να μη μπορώ να το διανοηθώ όμως.
-Τώρα ποιος βιάζεται; Όλα αυτά, αποκλείεται να τα έχουν. Από κάπου θα τα πάρουν. Και κάποιος θα τα μεταφέρει. Και το καλύτερο μαγαζί προϊόντων και μεταφοράς αυτών ποιο είναι;;;
-Ποιο;
-Του Tom!!!!!
-Αααα.....
-Και ακόμα και αν δεν έρθουν απο μόνοι τους σε μας, θα κάνω μια προσφορά στον μάγειρα....
-Κάτω από το τραπέζι
-Πάντα, και θα πάρουμε εμείς τη παραγγελία. Και θα σε βάλω μέσα στο φορτηγό. Θα φτιάξουμε ένα επιπλέον μικρό τοίχωμα και θα μπεις εκεί μέσα. Και μόλις μπούμε στην έπαυλη σου δίνω σήμα και βγαίνεις.
-Από εκεί και πέρα, δεν χρειάζομαι κάτι άλλο. Και όταν έλεγα ότι δεν θα μπορούν να σε συνδέσουν είναι γιατί θα το κάνω έτσι ώστε από εκεί που θα είναι η έξοδος μου, να είναι και η είσοδος μου. Απλώς αν εξαρχής έμπαινα από εκεί θα ήταν πολύ επικίνδυνο καθώς δεν θα μπορούσα να ξέρω τι θέση των φρουρών......

Σήμερα
Οι προετοιμασίες είχαν ολοκληρωθεί για τη μεγάλη ληστεία που ετοίμαζαν οι δύο άνδρες. Μια ληστεία που θα τους έφερνε μια μεγάλη περιουσία και θα μπορούσαν να ζήσουν άνετα τη ζωή τους χωρίς πλέον να έχουν σκοτούρες.
Στη πύλη της έπαυλης των Cravenheart, ένα φορτηγό είχε σταματήσει και ζητούσε άδεια από τον φρουρό για να μπει στην έπαυλη προκειμένου να ξεφορτώσει τα πράγματα που παρήγγειλαν για τη δεξίωση.
-Πέρνα μέσα αλλά πριν ξεφορτώσεις θα ελέγξουμε τα κουτιά. Θα σε ακολουθήσει ένας φρουρός.
-Κανένα πρόβλημα, φίλε. Συνηθισμένο άλλωστε.
Η πύλη άνοιξε και το φορτηγό μπήκε μέσα ενώ ένας εκ των φρουρών ακολούθησε το όχημα. Μόλις σταμάτησε, ο Faust κατέβηκε από το φορτηγό.
-Φίλε, είπε πηγαίνοντας στον φρουρό, ψάξε ότι θες αλλά προσεκτικά μη καταστρέψεις το εμπόρευμα.
-Μην ανησυχείς δεν το κάνω πρώτη φορά, είπε και ανέβηκε στο φορτηγό και άνοιξε το πρώτο κιβώτιο. Η αλήθεια είναι πως όντως πρόσεχε καθώς έψαχνε και φάνηκε ότι το είχε ξανακάνει. Όταν δεν βρήκε τίποτα πήγε στο δεύτερο και μετά στο τρίτο ώσπου έφτασε στο τέλος ακριβώς στο σημείο όπου είχαν βάλει το τοίχωμα όπου κρυβόταν ο Arsene.
Ο Faust ένιωσε τη καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή. Αν καταλάβαινε ο φρουρός τι γινόταν, είχαν τελειώσει.

Τότε άνοιξε η πόρτα του συνοδηγού. Κατέβηκε ένα νεαρό κορίτσι, με μακριά ξανθά μαλλιά, πλούσιο μπούστο το οποίο διαγραφόταν μέσα από το κολλητό πορτοκαλί μπλουζάκι που φορούσε, το οποίο άφηνε εκτεθειμένο τον αφαλό της, ενώ το κομμένο παντελόνι που έφτανε αρκετά πάνω απο το γόνατο άφηνε σε κοινή θέα τα καλλίγραμμα πόδια της.
-Αμάν ρε Faust τι θα γίνει τόση ώρα περιμένω; είπε και πήγε προς τον Faust.
Ο οδηγός που άκουσε τη φωνή πήγε στην άκρη της καρότσας του φορτηγού να δει τι γίνεται.
-Ξέρεις ότι έχω δουλειά. Πρέπει να φύγουμε, είπε και έσκυψε, κοιτώντας απο την αντίθετη πλευρά του φορτηγού, να "φτιάξει" τα παπούτσια της.
Ο οδηγός μόλις την είδε, γούρλωσε τα μάτια και ξεροκατάπιε
-Το ξέρω Alice, το ξέρω. Αλλά τι να κάνω; Ο άνθρωπος πρέπει να ελέγξει τα κιβώτια.
Η Alice κοίταξε τον φρουρό ο οποίος είχε κατέβει απο το φορτηγό, αλλά ήταν ακόμα αποσβολωμένος και πήγε προς το μέρος του.
-Αχ σας παρακαλώ κύριε φρουρέ, είπε γεμάτη νάζι, παίζοντας με το πέτο του κουστουμιού του, αφήστε μας να φύγουμε γιατί έχω μια πολύ σοβαρή δουλειά. Άλλωστε, ελέγξατε όλα τα κιβώτια σωστά; τον ρώτησε ανοιγοκλείνοντας γρήγορα τα μάτια της και κολλώντας πάνω του.
-Εεεε.....Ναι! Ναι! Τα έλεγξα όλα! Όλα είναι μια χαρά, είπε ξεροκαταπίνοντας. Μπορείτε να τα ξεφορτώσετε στην αποθήκη.
-Αχ σας ευχαριστώ πολύ, του είπε η Alice αγκαλιάζοντας τον και δίνοντας του ένα φιλί στο μάγουλο.
-Ωραία. Ας πηγαίνουμε, είπε ο Faust που ήθελε να φύγουν όσο ακόμα ο φρουρός ήταν μαγεμένος απο την Alice

Μόλις μπήκαν στο φορτηγό και απομακρύνθηκαν από τον φρουρό, ο Faust ξεφύσηξε ανακουφισμένος.
-Δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω για αυτό Alice
Η Alice έγειρε προς το πλευρό του.
-Μην ανησυχείς. Όλο και κάτι θα σκεφτείς, του είπε φιλώντας τον στο μάγουλο.
Σε λίγο έφτασαν στην αποθήκη όπου θα ξεφόρτωναν τα πράγματα.
Αμέσως ήρθε το προσωπικό του σπιτιού και άρχισε να παίρνει τα κιβώτια. Μόλις τελείωσαν ο Faust χτύπησε τρεις φορές το φορτηγό δίνοντας το σύνθγμα στον Arsene για να βγει απο τη κρυψώνα του, ενώ ο ίδιος μιλούσε με τον μάγειρα κανονίζοντας τη πληρωμή και προσέχωντας μήπως τον καταλάβει κανείς. Μετά απο λίγο ανέβηκε στο φορτηγό.
-Ξέρεις αν ο πατέρας μου μάθει οτι κάνεις λαθρεμπόριο χρησιμοποιώντας το μαγαζί του....
-Στο ξαναείπα. Δεν κάνω λαθρεμπόριο. Απλά ένας φίλος ζήτησε να δώσω κάτι στον μάγειρα, χωρίς να το μάθει κανένας. Και ο μόνος τρόπος ήταν να το κρύψω στα κιβώτια. Δεν είναι κάτι που το κάνω συνέχεια. Άλλωστε με ξέρεις.
-Δεν είμαι τόσο σίγουρη.
-Ε τότε θα φροντίσω να με μάθεις, της είπε χαμογελώντας.
Μόλις έβαλε μπροστά τη μηχανή και λίγο πριν ξεκινήσουν τη ρώτησε:
-Μήπως όση ώρα ξεφορτώναμε, πέρασε κανείς από τη δικιά σου τη μεριά;
-Όχι, δεν είδα κανέναν. Γιατί;
-Τίποτα έτσι ρώτησα....

Η ώρα είχε πάει έντεκα το βράδυ. Η δεξίωση είχε αρχίσει ήδη από τις οχτώ και ο Faust περίμενε με αγωνία σε ένα μέρος έξω από τη κεντρική πόλη του Water 7, εκεί όπου του είχε πει ο Arsene πως θα τον συναντήσει όταν έκλεβε το κλειδί. Ο Faust προχωρούσε πάνω κάτω, φυσώντας και ξεφυσώντας, κοιτάζοντας συνεχώς το ρολόι του με τη καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή και κρύος ιδρώτας να τον έχει λούσει. Τότε, διέκρινε μια σκιά στον δρόμο που τον πλησίαζε. Μόλις ήρθε πιο κοντά τον είδε. Ήταν ο Arsene!
-Τα κατάφερες!!!
-Γιατί αμφέβαλες μικρέ; Όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά πως σου συστήθηκα;
-Ως ο μεγαλύτερος κλέφτης του κόσμου.
-Ακριβώς.
-Μα καλά, πως μπήκες μέσα, πως το πήρες, πως ξέφυγες, πως....
-Σιγά!!! Μια μία τις ερωτήσεις. Καταρχάς ας ξεκινήσουμε για το κρησφύγετο τους και θα στα πω στο δρόμο. Μπορεί να έχουμε χρόνο άπλετο μπροστά μας, αλλά ας τελειώνουμε γρήγορα.....

Λίγη ώρα μετά, οι δύο άνδρες έφτασαν σε μια ερειπωμένη έπαυλη. Από τις ζημιές που υπήρχαν στα παράθυρα και από τους ελάχιστα ξεβαμμένους τοίχους, μπορούσες να καταλάβεις πως είχε σταματήσει να κατοικείται τουλάχιστον εδώ και μια δεκαετία.
-Τι είναι εδώ;
-Εδώ είναι η είσοδος για το κρησφύγετο. Πάμε, του είπε και μπήκαν μέσα στο σπίτι.
Μόλις μπήκαν αντίκρυσαν μια μεγάλη σάλα και μια κυκλική μαρμάρινη σκάλα που οδηγούσε στους πάνω ορόφους. Το πάτωμα ήταν ολόκληρο απο μαύρο μάρμαρο. Στα δεξιά υπήρχε ένας διάδρομος που οδηγούσε στη κουζίνα, ενώ στα αριστερά υπήρχε η αίθουσα δεξιώσεων. Ο Arsene κατευθύνθηκε προς την αίθουσα και ο Faust τον ακολούθησε.
Μόλις μπήκαν στην αίθουσα ο Arsene πήγε κατευθείαν στο τζάκι που ήταν στο μέσο της, ενώ ο Faust κοίταζε τους πίνακες τις αίθουσας. Οι αριστοκράτες συνήθιζαν να έχουν πορτρέτα των προγόνων τους αλλά και δικά τους για να δείχνουν το πόσο παλιά ήταν η οικογένεια τους. Όσο πιο παλιά, τόσο πιο αριστοκρατική. Αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν πως όλοι οι άνδρες στους πίνακες ήταν marines. Ένας πίνακας όμως ξεχώριζε. Και αυτό γιατί είχε τα λιγότερα σημάδια καταστροφής και ήταν νεότερος από τους υπόλοιπους. Ο Faust πήγε στον πίνακα. Εντυπωσιάστηκε από τη δυναμική που έβγαζε εκείνος ο άνδρας ακόμα και μέσα από το πορτρέτο
Φαντάσου πως θα είναι στη πραγματικότητα, αναρωτήθηκε. Τότε η ματιά του έπεσε στο όνομα του άνδρα που γραφόταν όπως και σε όλους τους πίνακες στο κάτω μέρος αυτού.
Augustus D. Cornelius

Ο Faust πάγωσε. Δεν μπορούσε να πιστέψει το όνομα που διάβασε. Στα προηγούμενα πορτρέτα δεν κοίταξε τα ονόματα καθώς είδε φευγαλέα μόνο τις εικόνες. Χιλιάδες σκέψεις με απίστευτη ταχύτητα περνούσαν από το μυαλό του. Άρχισε να κοιτάει και τα γύρω πορτρέτα. Augustus, Augustus, Augustus......Δεν μπορεί!
Είχε μείνει παγωμένος κοιτάζοντας τον πίνακα ώσπου η φωνή του Arsene τον επανέφερε.
-E Faust! Έλα! Βρήκα τον διακόπτη που ανοίγει την είσοδο για το κρησφύγετο.
Ο Faust άρχισε να πηγαίνει προς το μέρος του Arsene, όντας ακόμα χαμένος.
-Ε Arsene....είπε ψελλίζοντας. Πως είπες πως έλεγαν εκείνον που σε συνέλαβε;
Ο Arsene πήρε ένα πολύ σοβαρό και σκοτεινό ύφος.
-Δεν είπα.
-Σωστά. Το μόνο που είπες είναι πως δεν θες να ξαναπείς το όνομα του γιατί δεν πίστευες πως θα μπορούσε τελικά αυτός ο άνθρωπος να φτάσει σε αυτό το σημείο ώστε να σε στείλει φυλακή.
-Τι θες να πεις Faust;
-Τότε αυτό που μου είπες δεν έβγαζε νόημα. Αλλά είπα είμαι μικρός μάλλον δεν κατάλαβα τι εννοεί. Αλλά ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά πάλι δεν βγάζει νόημα. Όπως δεν έβγαζε το πως γίνεται να τα ξέρεις όλα αυτά, για αυτήν την ομάδα που δεν μου λες καν ποιοι είναι. Με φέρνεις σε μια έπαυλη που λες πως εδώ είναι η είσοδος για το κρησφύγετο. Πας κατευθείαν στο τζάκι όπου είναι ο διακόπτης που ανοίγει την είσοδο.....Ξέρεις, ξέρεις ξέρεις.....Ξέρεις τόσα πράγματα για αυτό, για αυτή την ομάδα, και δεν βγάζει νόημα το πως μπορεί να τα ξέρεις. Αλλά....
-Αλλά;
-Αλλά δεν βγάζουν μόνα τους νόημα. Αν τα συνδυάσεις όλα μαζί τότε βγάζουν. Αυτή η έπαυλη, ανήκει σε ένα μέλος αυτής της ομάδας. Το ίδιο μέλος το οποίο σε έστειλε φυλακή. Ανήκει στον Augustus D. Cornelius. Στον πατέρα σου!!!

Ο Arsene τον κοίταξε κάπως απογοητευμένα.
-Ακολούθησε με και θα σου πω τα πάντα, του είπε και έσπρωξε τον τοίχο της πλάτης του τζακιού αποκαλύπτοντας μια κυκλική σκάλα. Πήρε τον δαυλό που ήταν στα δεξιά του, τον άναψε και άρχισε να κατεβαίνει τη σκάλα με τον Faust να τον ακολουθεί.
-Πριν από 100 χρόνια περίπου, ο κόσμος μπλέχτηκε σε έναν τρομερό πόλεμο, που όμοιος του δεν είχε υπάρξει. Όλες οι πλευρές, είτε η κυβέρνηση είτε οι εχθροί της, είχαν υποστεί ανεπανόρθωτες ζημιές. Ο κόσμος ήταν έτοιμος να βυθιστεί στο χάος. Τότε, εμφανίστηκε ένας άνδρας, ή μάλλον μια ομάδα η οποία είχε δημιουργηθεί γύρω από αυτόν, και είπε στη κυβέρνηση, πως θα επαναφέρει την ειρήνη και τη τάξη στο κόσμο. Ήταν μια ομάδα υψηλόβαθμων marine αλλά και αριστοκρατών. Ο άνδρας που ηγείτο αυτής της ομάδας, λεγόταν Augustus D. Mephistopheles, και ήταν πρόγονος μου. Αυτό που ζήτησε σε αντάλλαγμα ήταν να έχει η ομάδα του, την αρμοστεία του κόσμου.
-Εννοείς την απόλυτη κυριαρχία.
-Όχι ακριβώς. Η κυβέρνηση, οι Gorosei δηλαδή θα ήταν η ύψιστη μορφή εξουσίας, απλώς αυτοί θα ήταν το δεξί τους χέρι. Αυτοί θα αναλάμβαναν εκείνες τις αποστολές, που οι marines, η επίσημη κυβέρνηση, δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας. Και φυσικά κανένας, δεν θα γνωρίζει την ύπαρξη τους παρά μόνο οι Gorosei.

-Πίσω από τον θρόνο του βασιλιά, κρύβεται κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον ίδιο τον βασιλιά.
-Ακριβώς. Κανείς δεν ξέρει για αυτήν την ομάδα. Είναι σαν να μην υπάρχει. Και για αυτό ακριβώς μπορούν να κάνουν τα πάντα. Οποιαδήποτε παρανομία και αν κάνουν, ακόμα και μια γενοκτονία να προκαλέσουν, κανείς δεν θα κατηγορήσει τη παγκόσμια κυβέρνηση.
-Γιατί δεν το έκανε αυτή.
-Πολύ σωστά. Όσον αφορά εμένα, όλα αυτά τα έμαθα απο τον παππού μου, λίγα χρόνια πριν πεθάνει, γιατί ήθελε να εξομολογηθεί σε κάποιον αυτά που έκανε σαν αρχηγός αυτής της ομάδας. Γιατί προς το τέλος της ζωής του κατάλαβε το ότι αυτά που έκανε ήταν εγκλήματα και όχι δικαιοσύνη. Και επειδή, όλοι στην οικογένεια ακολουθούσαν αυτόν τον δρόμο, ήθελε είτε να μη γίνω ποτέ μέλος της, είτε να μπω και να την αλλάξω ή....
-Ή να την καταστρέψεις.
-Αυτός είναι ο λόγος που τα γνωρίζω όλα αυτά. Και δεν στα είπα, όχι γιατί δεν σε εμπιστευόμουν, αλλά γιατί δεν ήθελα να σε βάλω στο έρεβος του κόσμου. Αλλά δυστυχώς.....τα γεγονότα με αναγκάζουν.....είπε και σταμάτησε να προχωράει καθώς είχαν φτάσει κάτω στο κρησφύγετο του Σκοτεινού Συμβουλίου, όπως αποκαλούνταν η ομάδα που όπως του αποκάλυψε ο Arsene έλεγχε τη μοίρα του κόσμου....

Στο δωμάτιο που μόλις είχαν βρεθεί, υπήρχε ένα μεγάλο τραπέζι με δώδεκα καρέκλες στα πλάγια και μια, τη δέκατη τρίτη στη κορυφή του τραπεζιού.
Πόσες δολοφονίες και πόσοι βασιλιάδες έπεσαν από εδώ μέσα, σκέφτηκε ο Faust.
Στο τέλος του δωματίου, υπήρχε μια μεγάλη μαρμάρινη και ανάγλυφη πόρτα. Πάνω της ήταν γραμμένο αυτό που όλοι οι marines φέρουν. "Δικαιοσύνη" Μπροστά από τη πόρτα υπήρχε ένα μαρμάρινο βάθρο, σαν αυτά που έχουν για τα ηλιακά ρολόγια. Μόνο που αυτό είχε ένα κενό στη μέση σε σχήμα κύκλου. Ο Arsene έβγαλε από τη τσέπη του ένα χρυσό μενταγιόν.
-Αυτό να φανταστώ είναι το κλειδί;
-Ναι, είπε και το έβαλε στο κενό. Αμέσως ακούστηκε ένα κλικ. Το δωμάτιο άρχισε να σείεται ενώ σκόνη έβγαινε από τα πλαϊνά της μαρμάρινης πόρτας. Οι τροχαλίες ακούστηκαν να γυρνούν και σιγά σιγά η πόρτα άρχισε να ανεβαίνει προς τα επάνω ανοίγοντας το θησαυροφυλάκιο της τρομερής αυτής ομάδας.

Μόλις άνοιξε η πόρτα, οι δύο άνδρες μπήκαν μέσα. Αυτό που αντίκρισαν δεν το περίμεναν. Το δωμάτιο ήταν μεγάλο, και είχε αρκετά κιβώτια. Επίσης ένα άγαλμα μιας γυναίκας που είχε μπροστά τα δύο χέρια με ανοιχτές τις παλάμες της. Το άλλο περίεργο ήταν οι ανάγλυφοι τοίχοι. Είχαν κάτι περίεργα σχέδια που ο Faust ούτε που μπορούσε να καταλάβει τι έδειχναν.
-Εεεε.....είσαι σίγουρος πως είμαστε στο σωστό θησαυροφυλάκιο;
-Εσύ τι λες;
-Ε τότε που είναι;
-Δεν ξέρω!!!! Και εγώ αυτό κοιτάω!!! Κοίτα στα κιβώτια!!!
Άρχισαν να ψάχνουν ένα ένα τα κιβώτια αλλά τίποτα.
-Δεν μπορεί. Εδώ το έφεραν!!! Το ξέρω!!!!
-Μπορεί να το πήραν ρε Arsene!!!
-Αποκλείεται!!!! Εδώ είναι!!! Συνέχισε να ψάχνεις!!!
Αν και ήξερε πως έπρεπε να συνεχίσει το ψάξιμο ωστόσο αυτό που τους είχε κεντρίσει τη προσοχή ήταν τα σχέδια στους τοίχους. Καθώς τους κοίταζε, έβαλε ασυναίσθητα τον αγκώνα του πάνω στη δεξιά παλάμη του αγάλματος, η οποία λύγισε προς τα κάτω, ενώ ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε.
-Τι ήταν αυτό;
-Εεε...ακούμπησα λίγο το άγαλμα και το χέρι έσπασε.
-Δεν έσπασε, είπε ο Arsene πηγαίνοντας προς το μέρος του. Απλά ενεργοποίησες τον διακόπτη του είπε και τον τράβηξε μακριά από το άγαλμα.
Τότε το άγαλμα γύρισε και ένα νέο άγαλμα εμφανίστηκε. Ή μάλλον καλύτερα τρία. Ήταν στα δεξιά και στα αριστερά τα αγάλματα δύο ανδρών που κρατούσαν δύο ξίφη, και στη μέση ένας δράκος που όπως και το προηγούμενο άγαλμα είχε τα χέρια του μπροστά. Σε αντίθεση όμως με το προηγούμενο άγαλμα, που δεν κρατούσε τίποτα, αυτό είχε ένα σεντούκι ανοιχτό. Στο σεντούκι, ήταν το φρούτο, που οι δύο άνδρες ήρθαν να κλέψουν!!!!

Λίγη ώρα αργότερα σε ένα απόμερο μέρος του Water 7 ένα καπάκι υπονόμου ανοίγει. Δύο άνδρες βγαίνουν από μέσα. Μόλις είδαν αν υπάρχει κανείς τριγύρω, έφυγαν αμέσως και πήγαν προς το λόφο όπου είχαν οργανώσει το σχέδιο τους. Μόλις έφτασαν, σταμάτησαν και πήραν μια μεγάλη ανάσα. Και άρχισαν να χαμογελάνε.
-Τα καταφέραμε.
-Όντως. Τα καταφέραμε.
-Και τώρα;
-Και τώρα θα μου πεις ΌΛΗ την αλήθεια!!!!, του είπε σε έντονο και νευριασμένο ύφος ο Faust

Ο Arsene τον κοίταξε έκπληκτος.
-Δεν σε καταλαβαίνω. Αφού σου είπα τα πάντα.
-Για την ομάδα ναι. Αλλά όχι για το φρούτο. Γιατί ρε συ Arsene, όταν ξεκινήσαμε, νόμιζα πως αυτή η ομάδα ήταν τίποτα αριστοκράτες που έβγαζαν παράνομα χρήματα. Και για αυτό είχαν το φρούτο. Τώρα που μαθαίνω όμως το ποια πραγματικά είναι αυτή η ομάδα, δεν μπορεί να ήθελες να τους πάρεις αυτό το φρούτο για τα χρήματα που αξίζει. Γιατί δεν τους νοιάζει το χρήμα!!! Παρά μόνο η δύναμη!!
O Arsene αναστέναξε.
-Ξέρεις, ήθελα να στο πω, αλλά...
-Αλλά τι;
-Φοβόμουν την αντίδραση σου. Αν το ήξερες απο την αρχή, αν στο έλεγα απο την αρχή, φοβόμουν, πως δεν θα κοίταζες το δάσος αλλά το δέντρο.
-Δεν σε καταλαβαίνω.
-Το φρούτο δεν το έκλεψα για να το πουλήσω.
-Αλλά γιατί; Για να το κοιτάς;
-Για να στο δώσω. Για να το φας και να αποκτήσεις τις δυνάμεις του.
Ο Faust τον κοίταξε έκπληκτος.
-Ποιος σου είπε ότι εγώ θέλω να το φάω;
-Γιατί αν μαθευτεί το ποιος είσαι πραγματικά, θα σε κυνηγήσει όλος ο κόσμος!!!! Και τότε θα χρειαστείς κάτι για να προστατευτείς!!!!

Ο Faust έμεινε να τον κοιτάει. Πήγε να ψελλίσει κάτι λέξεις αλλά δεν μπόρεσε.
-Όταν βρέθηκες σε εκείνο το νησί, όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, είδα το μενταγιόν που φοράς. Τότε δεν σου είπα τίποτα. Αλλά πάνω σε ένα μου μεθύσι, λίγο πριν φύγουμε, σου είπα πως είναι το σύμβολο των Liiberius και πως μάλλον ανήκεις στην οικογένεια τους.
-Ναι αλλά....Αλλά αυτό είναι απίθα....
Ο Arsene του σήκωσε το χέρι δείχνοντας του να περιμένει. Έβγαλε ένα μεγάλο διπλωμένο χαρτί. Το άνοιξε και το άπλωσε στο έδαφος. Ήταν το πορτρέτο μιας οικογένειας. Η μητέρα καθόταν στη μέση σε μια πολυθρόνα. Ο Μεγαλύτερος άνδρας, προφανώς ο σύζυγός της, και ένας νέος άνδρας, ο μεγαλύτερος της γιος ήταν όρθιοι στις δυο γωνίες της πολυθρόνας πίσω από τη γυναίκα. Στα πόδια της, καθισμένα στο πάτωμα, δύο παιδιά. Ένα κοντά στα 10 που ήταν στο δεξί της πόδι και ένα άλλο κοντά στα 6 χρόνια που ήταν στο αριστερό.
-Αναγνωρίζεις κανέναν;
O Faust είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.
-Αυτός....αυτός είμαι εγώ, είπε δείχνοντας το παιδί στα δεξιά.
-Αυτή είναι η οικογένεια των Liberius. Το πορτρέτο αυτό ζωγραφίστηκε πριν από 6 χρόνια περίπου, λίγο πριν ο μεγάλος της οικογένειας, ο Liberius D. Minato καταταχτεί στους marines και δύο χρόνια πριν ο Minato, δείχνοντας τον μεγάλο γιο, η Ισαβέλλα, δείχνοντας τη γυναίκα, και ο Octavus, δείχνοντας αυτόν που είχε πει ο Faust πως είναι αυτός, εξαφανιστούν χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος ζωής και πριν ο Liberius D. Giovanni, δείχνοντας τον πατέρα, και ο Liberius D. Augustus, δείχνοντας τον μικρότερο γιο, εκτελεστούν δημόσια δια απαγχονισμού για εσχάτη προδοσία....

OFaust δεν μπορούσε να πιστέψει αυτά που μόλις είχε ακούσει. Ακόμα και να σκεφτεί δεν μπορούσε. Πόσο μάλλον να μιλήσει.
-Ο Giovanni, ήταν ένας εκ των ισχυρότερων ανθρώπων στη κυβέρνηση. Και το δεξί χέρι του βασιλιά του Goa Kingdom. Από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο και από τους πιο παλιούς αριστοκράτες. Αυτό όμως που δεν ήξερε κανένας, ήταν πως πέρα από όλα αυτά, ήταν και ένας εκ των kakumeika. Και όχι μόνο αυτό. Ο Minato, όντας marine, βοήθησε μια δολοφόνο να αποδράσει από τη φυλακή, ενώ σκότωσε τουλάχιστον τρεις αριστοκράτες που αποτελούσαν στόχο της συγκεκριμένης δολοφόνου. Φυσικά μόλις αποκαλύφθηκαν αυτά, οι marines εισέβαλαν στη κατοικία των Liberius και συνέλαβαν τους πάντες. Ο Minato είχε εξαφανιστεί από καιρό. Πριν προλάβουν οι marines να μπουν στην έπαυλη, ο Giovanni φυγάδευσε την οικογένεια του ενώ τον ίδιο τον συνέλαβαν. Αλλά ποιος ξέρει τι έγινε και έπιασαν και τον μικρότερο, τον Augustus. Αλλά την Ισαβέλλα και τον Octavus δεν τους βρήκαν πουθενά. Δύο ημέρες μετά, τους εκτέλεσαν ως προδότες δια απαγχονισμού μπροστά σε όλο το Goa Kingdom....