[Τέλος-Φρούτο] Αλλαγή Καριέρας(Μέρος Β')

Ο Faust τον άκουγε με προσοχή. Φαινόταν σαν να ήταν χαμένος.
Ο Arsene, συνέχισε.
-Από τότε, η οικογένεια των Liberius, οι τρεις δηλαδή που αγνοούνται, έχουν χαρακτηριστεί από τη κυβέρνηση ως εγκληματίες και έχουν επικηρυχθεί. Οπότε φαντάζεσαι τι θα συμβεί αν μάθουν ποιος είσαι. Για αυτό, μόλις το έμαθα άρχισα να ψάχνω τρόπους για να σε προφυλάξω. Καιόταν έμαθα για το φρούτο, ήξερα πως αυτό έπρεπε να γίνει. Δεν ξέρω τι φρούτο είναι, αλλά για να μπουν σε τόσο κόπο ώστε να το κρύψουν στο παλιό τους κρησφύγετο, σίγουρα θα σου δώσει μεγάλη δύναμη.
-Μεγάλη δύναμη για να πολεμήσω το Σκοτεινό συμβούλιο σωστά;
-Ακριβώς.
O Faust χαμογέλασε.
-Όπα. Δεν εννοώ αυτό. Όχι για να τους πολεμήσεις αλλά για....
-Αστο Arsene....σε κατάλαβα. Δεν σε ενδιαφέρει τίποτα απο όλα αυτά. Δεν σε νοιάζει να με προστατέψεις. Το μόνο που θες είναι να τους εκδικηθείς που σε έριξαν σε εκείνη τη φυλακή να σαπίσεις. Και επειδή εσύ έχεις φάει ήδη ένα φρούτο, δεν μπορείς να το φας και αυτό. Οπότε τι κάνεις; Χρησιμοποιείς το παρελθόν μου για να με στρατολογήσεις. Και καλά να προστατευτώ απο τους εχθρούς μου ενώ στην ουσία θες έναν στρατιώτη ακόμα για να πολεμήσει τους εχθρούς σου!!!!

Ο Arsene τον κοίταξε έκπληκτος. Η έκπληξη έδωσε τη θέση της στον θυμό. Σήκωσε το χέρι του και έριξε μια μπουνιά στον Faust.
-Πως τολμάς;;;!!!! Πως;;;!!!! Πως τολμάς να με κατηγορείς για κάτι τόσο χυδαίο και εξευτελιστικό!!!! Είναι δυνατόν, να μου λες αυτό το πράγμα;;;!!!!
-Άσε μας που θίχτηκες!!!! Αυτό άλλωστε δεν είσαι; Ο μεγαλύτερος απατεώνας στον κόσμο!!!! Το μόνο που ξέρεις είναι να κοροϊδεύεις τους ανθρώπους και να τους εκμεταλλεύεσαι!!!
Ο Arsene έπιασε το κεφάλι του μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που συνέβαινε.
-Στη ζωή μου μικρέ έχω κάνει πολλά ναι. Έχω κλέψει, έχω εκμεταλλευτεί τους πάντες. Αλλά ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΈΚΑΝΑ ΣΕ ΕΣΕΝΑ!!!!
Ξεφύσηξε και έπιασε τον Faust και έφερε τα κεφάλια τους κολλητά.
-Ξέρεις γιατί; Γιατί σε εσένα χρωστάω τη ζωή μου!!! Σε εσένα χρωστάω την ελευθερία μου!!!! Και θα δώσω ακόμα και τη ζωή μου για να σε προστατέψω!!!!

Έτσι όπως κοίταζε στο έδαφος ο Faust, είδε σταγόνες νερού να πέφτουν. Μόνο που δεν ήταν από κάποια βροχή που μόλις ξεκινούσε. Αλλά ο Arsene. Ήταν τα δάκρυα του. Ο Faust σήκωσε το κεφάλι και τον είδε που έκλαιγε. Ξεροκατάπιε. Παρόλο του ότι ήταν κλεισμένος σε μια φυλακή για 15 χρόνια, πάντα τον έβλεπε να χαμογελάει. Μόνο μια φορά τον είχε ξαναδεί να κλαίει. Όταν είχε αναφέρει τη μητέρα του.
-Δεν....δεν...δεν θα μπορούσα....ποτέ....μα ποτέ να στο.....
Δεν συνέχισε. Η φωνή του κόπηκε. Δεν μπορούσε να πει κάτι άλλο.
-Θα φύγω. Υπάρχουν πολλά πράγματα να σκεφτώ. Ήταν πολλά, υπερβολικά πολλά αυτά που έμαθα σε μια μέρα. Πρέπει να ηρεμήσω. Να σκεφτώ, είπε και άρχισε να απομακρύνεται.
-Άλλη μια βδομάδα. Άλλη μια βδομάδα θα μείνω στο νησί. Θα σε περιμένω σε μια βδομάδα εδώ να μου πεις τι αποφάσισες. Αν δεν έρθεις, σου υπόσχομαι θα φύγω και δεν πρόκειται να με ξαναδείς.....

Μια εβδομάδα είχε περάσει από τότε που έγινε η κλοπή του φρούτου. Το περίεργο ήταν πως δεν μαθεύτηκε τίποτα. Βέβαια αυτό δεν ήταν τόσο περίεργο. Πως μπορεί να κλαπεί κάτι από κάποιον ο οποίος δεν υπάρχει; Ωστόσο στο νησί βρέθηκαν μεγάλες δυνάμεις των marines οι οποίες έψαχναν παντού, ακόμα και στα σπίτια. Το δικαιολόγησαν λέγοντας πως είχαν πληροφορίες πως κάποιοι κάτοικοι του νησιού υποθάλπουν επαναστάτες. Βέβαια προς το τέλος της εβδομάδος αποχώρησαν χωρίς να βρουν τίποτα.
Ενώ ο ήλιος έδυε και σε λίγο θα έπεφτε η νύχτα, ο Arsene Lupin κοίταζε τον ορίζοντα στον λόφο του Water 7 όπου μια βδομάδα πριν ήρθε σε σύγκρουση με τον μαθητή του. Κοίταξε το ρολόι του και αναστέναξε απογοητευμένος.
-Κρίμα, είπε κουνώντας το κεφάλι του και γυρίζοντας για να φύγει.
Τότε αντίκρισε τον Faust. Αμέσως χαμογέλασε.
-Ήρθες.
-Για να με βλέπεις.
-Χαίρομαι που σε βλέπω., είπε ενώ πλησίαζε ο ένας τον άλλο.
-Από ότι βλέπω δεν σε πιάσανε.
-Θα έπρεπε να με βρουν πρώτα. Δεν ήμουν στο νησί είχα φύγει. Οπότε όσο και να έψαχναν....
-Δεν θα σε έβρισκαν. ΧΜ....δίκαια είσαι ο μεγαλύτερος κλέφτης στον κόσμο,
-Ξέρεις Faust....όσον αφορά τη προηγούμενη βδομάδα.....

Ο Faust σήκωσε το χέρι και του έκανε να σταματήσει.
-Με συγχωρείς. Ήταν δικό μου το φταίξιμο. Ήταν τόσα πολλά πράγματα που έμαθα μέσα σε μια μέρα που δεν σκεφτόμουν καθαρά.
Σταμάτησε και κοίταξε τη θάλασσα και χαμογέλασε.
-Μην ξεχνάς ότι και εγώ σου χρωστάω την ελευθερία μου και τη ζωή μου. Εσύ μου έμαθες όσα ξέρω και χάρη σε αυτά μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Και σε ευχαριστώ για αυτό. Και ναι, το ξέρω πως δεν θα σκεφτόσουν έτσι για μένα και με συγχωρείς που στο είπα.
-Δεν υπάρχει κάτι να σου συγχωρήσω. Ο καθένας το ίδιο θα σκεφτόταν. Αλλά αυτά είναι στο παρελθόν. Πλέον δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που ήρθες. Λοιπόν; Πες μου. Τι αποφάσισες;

Όνομα Χαρακτήρα:Augustus Faust
Παράταξη:Civilian
Bounty:-
Story of the month:Ναι
Φήμη:-
Beli:15.000
Βαθμολογία:10/10
Παρατηρήσεις:Τα συνδύασες όλα πολύ όμορφα,πολύ καλή περιγραφή πόστ,πολύ ωραία ιστορία και γενικά η ιστορία της οικογένειας του χαρακτήρα σου είναι απίστευτη..αν θυμάμαι καλά ένας παλιός σου παίχτης ήταν ένα από τα ονόματα που ανέφερες.
Διαλέγεις,κάνεις πόστ στον χαρακτήρα σου και είναι δικό σου  

Τα βραβεία προστέθηκαν