All the king's men, Part 1. [Τέλος]

Όνομα Χαρακτήρα: Lorenza Bane
Παράταξη: Πολίτης
Bounty: --
Φήμη: --
Τίτλος Ιστορίας: All the king's men, Part 1
Προηγούμενη Ιστορία(Link): The dearly departed.

Το ήξερα ότι η πρώτη μου προσπάθεια θα αποτύγχανε γι αυτό ο μικρός σου φίλος δεν ήταν ο μόνος που έκρυψα πάνω στο πλοίο. Ακολούθα τα ψίχουλα για να βρεις και το δεύτερο άτομο.
Στοιχείο νούμερο ένα: δεν είναι η φίλη σου η Ανέτα.
Στοιχείο νούμερο δύο: μπαμπά, δεν είναι πολύ ψηλός αυτός εκεί;

Το σημείωμα τσαλακώθηκε απ'τα χέρια της κοπέλας που μόνο εξαιτίας μεγάλης αυτοσυγκράτησης κατάφερε να μην το σκίσει σε πολλά πολλά κομματάκια και να το πετάξει πάνω στον οποιονδήποτε περνούσε από μπροστά της εκείνη τη στιγμή. Και φυσικά, το "ψίχουλο" που της άφησε δεν ήταν τόσο μικρό όσο ένα κομματάκι ψωμιού στο μέγεθος βόλου, αλλά τόσο μεγάλο όσο ένα ολόκληρο καρβέλι!

Μπαμπά, δεν είναι πολύ ψηλός αυτός εκεί;

Εκείνη το είχε πει και θυμάται γιατί ακριβώς το είχε πει: o Mark Pastor, γιος του παλιού δημάρχου - ας αναπαύεται η ψυχή του όπου κι αν είναι - ένα δήμαρχο πριν από τον James που έχουν τώρα στην Vargar, είχε περάσει από μπροστά της. Και ειλικρινά, ο τύπος ήταν ψηλός. Αυτή να έφτανε το 1.60 στην ανάταση όταν ήταν δεκατέσσερα; Ε, εκείνος ήταν ήδη 1.80. Όχι ότι άλλαξε πολύ από τότε, άντε να έφτασε το 1.84, αλλά εκείνη είχε φτάσει αισίως το 1.72. Ο λόγος που το θυμόταν ήταν επειδή τότε της άρεζε ο νεαρός και της είχε κάνει εντύπωση. Αλλά τώρα; Τώρα το μόνο που της έκανε εντύπωση ήταν το πόσο χαμηλά ήταν διατεθειμένος ο πατέρας της να πέσει για να την ελέγχει από χιλιάδες μέτρα μακριά.

Όπως και να χε, δεν ήταν κοριτσάκι πια, δε θα φοβόταν επειδή ο μπαμπάς της υπονόησε πως αυτός που είχε στείλει στο πλοίο ήταν αυτός που της άρεζε όταν ήταν μικρή. Μάλιστα, αν δεν την έβλεπε, δε θα μπορούσε να την ακολουθήσει! Διακριτικά όσο μπορούσε - ακόμα την κοίταζαν περίεργα όσοι την είχαν δει να πετάει τον άλλον στη θάλασσα - πήγε να εξαφανιστεί απ'το κατάστρωμα και να χαθεί ανάμεσα στους πολυάριθμους επιβάτες που υπήρχαν στο κάτω μέρος του πλοίου. Αρκεί να κατάφερνε να φτάσει μέχρι εκεί απαρατήρητη.

Ξεκίνησε με χαλαρό βήμα, αλλά μάταια, γιατί αμέσως άκουσε μια γνώριμη ανδρική φωνή να την καλεί περιχαρής: «Ω, Lorenza!» Ήταν στη μέση της απόστασης από τη μία κουπαστή στην άλλη ΄ πλησίασε αρκετά κοντά. «Εσύ είσαι; Χα χα, δε σε κατάλαβα!» Είτε προσπαθούσε να είναι φιλικός ή είχε εντολές απ'τον πατέρα της, δεν την ένοιαζε. Ήθελε μόνο να μείνει μακριά της.
«Προφανώς και με κατάλαβες γιατί φώναξες το όνομά μου. Εγώ δε σε κατάλαβα απ'την άλλη και γι αυτό κατάφερες να με δεις...»

Την κοίταξε σαν να μην ήξερε πως να το πάρει΄ ήταν καλό, ήταν κακό αυτό που είπε; Όμως η σύγχυση έφυγε γρήγορα και της γέλασε. «Πάντα είχες περίεργη αίσθηση του χιούμορ ή διακρίνω μια αδιαθεσία προς συντροφιά;» Είχε ενώσει τα χέρια του πίσω απ'την πλάτη και είχε αυτήν την ενοχλητική στάση καθηγητή. Και τόσο χαμόγελο, την εκνεύριζε.
«Το δεύτερο, σε διαβεβαιώ,» απάντησε κοφτά και του γύρισε την πλάτη. Προσπάθησε και να φύγει, μπορεί έτσι να έπαιρνε το μήνυμα.

Αλλά όχι, την ακολούθησε. Μ'εκείνο το ενοχλητικό του χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό του λέγοντας με τον ίδιο τόνο: «Μμμμμ, μάλλον όχι! Εγώ πιστεύω πως κατά βάθος χαίρεσαι που με βλέπεις.»

Γύρισε απότομα και τον κοίταξε με την πιο άδεια από συναίσθημα αλλά ταυτόχρονα αγανακτισμένη έκφρασε που μπορούσε. «Γιατί αυτό το πρόσωπο είναι το πρόσωπο της χαράς,» δήλωσε τόσο σαρκαστικά που αυτός το πήρε σαν κυριολεξία, γιατί ξαφνικά το χαμόγελο τραβήχτηκε αυτάρεσκα απ'τα δεξιά. «Τι; Η μιζέρια μου σε διασκεδάζει;»
«Ξέρω τι φταίει που είσαι έτσι...ότι όταν ήσουν μικρή σου άρεζα.»
«Ήμουν δεκατεσσάρων,» είπε λες και είχε κάτι ξινό στο στόμα της. «Ξεπέρασα τη ντροπαλή μου φάση ΄ τώρα είμαι στην αντικοινωνική μου φάση. Γι αυτό σε παρακαλώ μείνε μακριά μου.»
«Ωωωω έλα τώρα! Είσαι η μόνη που ξέρω εδώ πάνω, ας κάτσουμε μαζί...»
«Όχι.»
«Σε παρακαλωωωώ! Δε θέλω να είμαι μόνος μου.»

Κύλησε τα μάτια της εκνευρισμένη. «Γιατί; Γιατί να έρθεις σε αυτό το ταξίδι αν δεν ήθελες να είσαι μόνος σου;»
«Εεεεε, ναααααα, δεν είναι ότι το σκέφτηκα από μόνος μου, αλλά μου άρεσε η ιδέα. Αλλά τώρα που έχω δεύτερες σκέψεις, έχουμε ήδη σαλπάρει.»

Το ήξερε ότι κι αυτός ήταν βαλτός. Αλλά δεν περίμενε και τον άλλον να το παραδεχτεί τόσο εύκολα ή να ξέρει ότι δεν ήταν δική του η ιδέα να ρθει. «Και ποιος στο πρότεινε αν επιτρέπεται;»
«Α,» είπε λες και ήταν η μεγαλύτερη, πιο αθώα σύμπτωση σ'ολάκερο τον κόσμο «ο πατέρας σου!»

«Αααχα,» έκανε μακρόσυρτα, χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον «και δεν το βρήκες καθόλου ύποπτο πως ο πατέρας μου έτυχε να σου προτείνει να ρθεις, και μπαμ, να μαι μπροστά σου;»

Την κοίταξε λες και ήταν χαζή.

«Μα κάπως έτσι μου είπε να έρθω. Πριν καμιά βδομάδα με είχε βρει, ήμουν ολομόναχος. Καθόμουν στο λιμάνι και χάζευα τα πλοία. Ένιωθα πολύ...μόνος. Ξέρεις, εγκαταλελειμμένος απ'τον κόσμο. Έβλεπα τα καραβάκια να πηγαίνουν και να έρχονται κι αναρωτιόμουν...τι κάνω εγώ στη ζωή μου; Οι γονείς μου έχουν πεθάνει, έχω τόσα λεφτά για να ξοδεύω κάθε μέρα και να χουν και τα δισέγγονά μου, αλλά από τίποτα που έκανα εγώ. Τα κληρονόμησα όλα. "Γιο του Δημάρχου" που ακόμα με φωνάζουν, ακόμα κι αυτό το κληρονόμησα...αξίζω για τίποτα;
Και πάνω που ένιωθα άσχημα για τον εαυτό μου, άχρηστος κι αχαΐρευτος, εμφανίστηκε ο πατέρας σου! Με ρώτησε γιατί τέτοια μούτρα, του απάντησα, με χτύπησε ενθαρρυντικά στην πλάτη και μου είπε πως είναι λογικό να αισθάνομαι έτσι, αλλά είμαι ακόμα μικρός για να με πάρει από κάτω και μπορώ να κάνω πολλά αν το θελήσω.
Τρεις μέρες αργότερα με ξαναβρήκε στο ίδιο σημείο και μου είπε πως θα έφευγες. Κι εφόσον εγώ δεν έχω να κάνω τίποτα άλλο σ'αυτό το νησί, γιατί δεν έφευγα κι εγώ σαν κι εσένα; "Αν φεύγει η κόρη μου» μιμήθηκε το ύφος του μπαμπά Curtis «τότε σίγουρα μπορείς να φύγεις κι εσύ, να ζήσεις μια περιπέτεια." Οπότε καταλαβαίνεις τώρα γιατί--ενθουσιάστηκα, αλλά τελικά είδα πως μπορεί να έκανα κακή επιλογή...!»

Γύρισε μ'ελπίδα προς την κοπέλα αλλά την είδε να έχει την πιο άδεια και την πιο βαρεμένη έκφραση που θυμάται άνθρωπο να φοράει. Αμήχανα, της χαμογέλασε. «Καταλαβαίνεις σίγουρα...;»
«Καταλαβαίνω όσο κι αν δε θέλω να καταλαβαίνω ΄ απλώς δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για τα προσωπικά σου. Τέλος πάντων,» είπε στο τέλος, κοιτώντας τριγύρω ΄ οι περισσότεροι είχαν αλλάξει θέση και ήταν σχετικά μόνοι τους, όχι καλό μέρος για να τον χάσει στο πλήθος «δε βλέπω να σε ξεφορτώνομαι όσο είμαστε εδώ πάνω, γι αυτό θα το δεχτώ. Αλλά στο νησί, ο καθένας μόνος του.»

Ξεφούσκωσε θαρρείς και στραβομουτσούνιασε. «Το Karate έχει τρεις μεγάλες πόλεις, και εκτός από τα μέρη που μαθαίνουν πολεμικές τέχνες σχεδόν όλα τα υπόλοιπα είναι μέρη στο νησί για ζευγάρια, όχι για...μοναχούς,» παραπονέθηκε παιδιάστικα, κοιτώντας απ'την άλλη. Τα χέρια του είχαν σταυρωθεί σφιχτά μπροστά απ'το στέρνο του και κλώτσησε, έτσι για πείσμα, μια αόρατη μπάλα. Κύλησε τα μάτια της στα καμώματά του, που καθόλου διασκεδαστικά δεν τα έβρισκε.
«Κρίμα, και είμαι τόσο καλή μοναχή,» του αντιγύρισε και περπάτησε προς την άλλη μεριά του πλοίου, εκεί που ήταν και το ανοιχτό μπαρ-ρέστοραν.

Τα μπλε του μάτια μεγάλωσαν με πραγματική έκπληξη, αλλά όχι την ευχάριστη. «Πραγματικά είσαι ακοινώνητη έτσι; Δε σε πιάνω πουθενά.»
Απελπισία ήταν αυτό που άκουγε στη φωνή του; «Κι ας παραμείνει έτσι παρακαλώ πολύ, δε μ'αρέσει να με πιάνουν.»

Έπεσε το σαγόνι του για μια μικρή στιγμή και μετά το ξανάκλεισε αμέσως καγχάζοντας. Σήκωσε τα χέρια του πολύ αμυντικά με έκπληξη και εκνευρισμό στο πρόσωπό του. «Ξέρεις κάτι, δεν πειράζει. Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα να κάτσω μόνος μου, παρακεί, να σ'αφήσω ήσυχη. Καλό ταξίδι...θα ναι και μεγάλο.»

Γύρισε την πλάτη του και απομακρύνθηκε με μεγάλες δρασκελιές, αλλά όχι γρήγορα, λες και το κανε επίτηδες΄ μάλλον για να την κάνει να νιώσει ένοχη. Μα αυτή, αναίσθητη ή όχι, χαμογέλασε αυτάρεσκα στον εαυτό της ενώ τον παρακολουθούσε. Αποστολή: εξετελέσθη. Περίμενε μετά μέχρι να έρθει το βράδυ κι αποσύρθηκε στο δωμάτιό της. Ήταν κουκέτα, άρα δίκλινο, αλλά δεν περίμενε κάποιος άγνωστος να της πιάσει κουβέντα.

Περπάτησε μέχρι τον αριθμό που έγραφε στο αυτοσχέδιο εισιτήριο που είχε στο χέρι της και το βρήκε: δωμάτιο 209. Άνοιξε την πόρτα και πέρασε το κατώφλι. Ήταν μία κυρία - όπως είχε ζητήσει -, ηλικιωμένη, και κοιμόταν. Ο καλύτερος συνδυασμός που θα μπορούσε να φανταστεί. Σκαρφάλωσε στο πάνω κρεββάτι γρήγορα κι έκλεισε τα μάτια της.

Όταν τα ξανάνοιξε, έβλεπε φως να μπαίνει από το φινιστρίνι. Είχε ξημερώσει ήδη δηλαδή...έλεγε να σηκωθεί, πάντα της άρεζε ο ήλιος. Έτριψε λίγο τα μάτια της, έλεγξε τα μαχαιράκια κάτω απ'το μαξιλάρι της, τα έβαλε πάνω της, και πήδηξε κάτω! Καθώς έφευγε όμως, κατιτίς της φάνηκε περίεργο, δεν ήταν σωστό...κοίταξε γύρω της--και τότε το είδε ΄ η κυρία ήταν ακόμα στο κρεββάτι της. Αυτό ήταν αρκετά περίεργο για να σταματήσει και να την ελέγξει.

Την σκούντηξε ΄ δεν κουνήθηκε. Την ξανασκούντησε και είπε σιγανά «κυρία» μα πάλι δεν κουνήθηκε. Ή μάλλον, το χέρι της κουνήθηκε: έπεσε στο πλάι, χαλαρό και κρύο. Και τότε κατάλαβε πως κάτι τραγικό είχε συμβεί: η γιαγιά είχε πεθάνει στον ύπνο της!

Για μια στιγμή πανικοβλήθηκε΄ κι αν έφταιγε αυτή; Κι αν η καημένη η γιαγιά είχε πάει να πάρει κάποιο φάρμακο και για τον οποιοδήποτε λόγο έψαξε τα πράγματά της και ήπιε κάτι που δεν έπρεπε; Σαν τρελή, πήγαινε πάνω κάτω και δεξιά αριστερά για να ελέγξει όλα τα υπάρχοντά της...αλλά τίποτα δεν είχε πειραχθεί. Χα. Ξεφύσηξε με ανακούφιση. Ώστε η γυναίκα απλώς πέθανε. Ε, μεγάλη ήταν σε ηλικία, μάλλον ήταν η ώρα της. Εντάξει, λογικό.

Αμέσως μετά, βρέθηκε στον διάδρομο, φωνάζοντας τον καμαρότο. Έμεινε εκεί μέχρι να πάρουν τη γιαγιάκα ή την ανακηρύξει νεκρή ο γιατρός. Το δεύτερο ενδεχόμενο έγινε πρώτο ΄ αποχώρησε κι ανέβηκε στο κατάστρωμα.

Σαν από κάποιου είδους κακό παιχνίδι της μοίρας, το βράδυ στο δωμάτιό της εμφανίστηκε αυτός. Ο Mark. Με τις αποσκευές του στον ώμο και με μια παραπάνω από απογοητευμένη έκφραση στο πρόσωπό του, εμφανίστηκε στο κατώφλι του 209. Δεν φάνηκε απογοητευμένος που τον βάλανε μαζί της - σ'αυτό φάνηκε να χαμογελάει στην ειρωνεία της ζωής -, μα που τον τραβολογούσαν.

Τα κοντά μαύρα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα, με μια δόση βρεγμένου, μερικά κολλημένα στο μέτωπό του. Της τον παρουσίασαν λες και ήταν κλέφτης κι αυτή η βασίλισσα: πέντε βήματα μακριά της, ενώ εκείνη ήταν έτοιμη να ανέβει τη σκάλα, και δεν τον αφήσανε μέχρι που ήταν σίγουροι πως όχι μόνο τους άκουσε, αλλά κατάλαβε καλά αυτά που της είπαν.

Ο πιο στιβαρός από τους δύο ναύτες έκανε ένα βήμα μπροστά, σέρνοντας τη μισή του πλευρά. «Δεσποινίς Kyle, αυτός ο νέος λέγεται Mark Pastor. Να τον προσέχετε. Τον πιάσαμε σήμερα ενώ προσπαθούσε να αυτοκτονήσει.» Ώπα, τι; «Είχε αρπάξει ένα γυαλί και κοβόταν όταν τον πιάσαμε. Ευτυχώς, επειδή είναι πολύ επίπονο κι αυτός πολύ βουτυρομπεμπές, δεν κατάφερε να κάνει μεγάλη ζημιά. Αλλά δε μπορούμε να τον αφήσουμε μόνο του πλέον κι εφόσον είμαστε πλήρεις - και μάθαμε πως εσείς έχετε και ιατρικές γνώσεις - είπαμε να σας τον φέρουμε εδώ. Για την ακρίβεια, ο καπετάνιος...Σας πειράζει;»

Χαμένη από τις πληροφορίες, κούνησε το κεφάλι της. «Όχι, αφήστε τον...»
«Ευχαριστούμε. Σαν αποζημίωση για την κυρία το πρωί και αυτόν εδώ, θα σας επιστραφεί η μισή τιμή του κόμιστρου που πληρώσατε κι ό,τι καταναλώσετε στο μπαρ θα είναι δωρεάν.»

Κάνοντας τα λόγια του πράξη, της έδωσε ένα φάκελο με χαρτονομίσματα ΄ μόνο αφού τα πήρε έκανε σήμα στον άλλον κι άφησαν τον Mark ταυτόχρονα κλείνοντας τους μέσα. Με το που έμειναν μόνοι τους, η κοπέλα γύρισε έξαλλη στον παραλίγο αυτόχειρα.

Όμως ο Mark δεν την κοιτούσε, ήταν πολύ απασχολημένος να κοιτάει με μίσος εκεί που μέχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα στέκονταν οι ναύτες. Τρίβοντας τα μπράτσα του για να φύγει ο πόνος, σχολίασε κάτι που του είχε φανεί περίεργο: «Σε είπαν Kyle. Μα το επώνυμό σου είναι Bane. Πες μου ότι έδωσες ψεύτικο όνο-...μα.»

Όταν γύρισε και την είδε, αντίκρισε τον απόλυτο θυμό ΄ σκιάχτηκε. «Δ-δεν καταλαβαίνω γιατί-;»
«Ανόητε εγωιστή,» μίλησε αλλά ακούστηκε σαν σφύριγμα φιδιού «πήγες ν'αυτοκτονήσεις; Ξέρεις τι θα μου έκανε εμένα αυτό; Θα ήταν λες κι αυτοκτόνησες εξαιτίας μου!»

Ένα φρύδι ανασηκώθηκε. «Και μετά εγώ είμαι ο εγωιστής.»
Συναισθήματα πέρασαν σαν ταινία από το πρόσωπό της και το μένος διαδέχτηκε την οργή! Μετά όμως όλα σβήσανε και τα συναισθήματα διαγράφηκαν, για αντικαταστάτης ήρθε ένα κενό αλλά συγκεντρωμένο βλέμμα. «Βλάκα,» έφτυσε τη λέξη «δώσε μου το χέρι σου.»

Το φρύδι ξανασηκώθηκε. «Τι, θες να σιγουρέψεις τη δουλειά; Σε διαβεβαιώ, θα σε κυνηγήσουν-»

Το θανατηφόρο κοίταγμά της ήταν αρκετό για να τον σταματήσει. «Κάτσε κάτω,» είπε πιο ήρεμα, αλλά το κεφάλι τινάχτηκε προς τη μεριά του κρεββατιού. Με το πόδι, έφερε την τσάντα της πιο κοντά ενώ κάθονταν αλλά ακόμα εξέταζε το χέρι: το είχανε δεμένο με επίδεσμο ο οποίος είχε ήδη γεμίσει με αίμα. Τον ξετύλιξε προσεχτικά και είδε την πληγή. Ουυυ, ήταν αρκετά βαθύ. Πάλι καλά που τον βρήκανε όταν το έκαναν γιατί μπορεί στην επόμενη να είχε πεθάνει. Υπήρχε κόψιμο από μόνο μία προσπάθεια μα ήταν πολύ βαθύ για πρώτη φορά. Είχε ατσάλινα νεύρα - σε ό,τι δεν αφορούσε την επιβίωσή του προφανώς - για να κάνει τόση ζημιά.

Αναστέναξε.

«Τι,» ρώτησε κάπως άβολα.
«Έκανες πολύ ζημιά στο καρπό σου με μόνο με μία φορά,» σχολίασε πιο αποστασιοποιημένα απ'ότι περίμενε και η ίδια «τζάμπα σε είπε ο άλλος βουτυρομπεμπέ.»
Την κοίταξε με απορία. «Αυτό έχεις να πεις για να με κάνεις να νιώσω καλύτερα;»

Aνασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα. «Το δέχεσαι ή όχι. Δε με πολυνοιάζει. Α, κράτα το χέρι σου ψηλά» πήγε να σκύψει για να πάρει τα βότανα που ήθελε αλλά τον είδε έτοιμο να το ξύσει «και μην το πειράζεις.»
Της χαμογέλασε αθώα και περίμενε να συνεχίσει μ'αυτό που έκανε. Μισό λεπτό μετά, στράφηκε ξανά σ'εκείνον με βαμβάκι στο χέρι και γάζα στην ποδιά της. «Θα τσούξει, να ξέρεις.»
«Περίμενε,» είπε κι απομάκρυνε το χέρι του, «τι θα του κάνεις;»
«Θα το καθαρίσω. Δε φαντάζομαι να σου το έκαναν οι ναύτες...;»
«Α, όχι, παρακαλώ!»

Ησυχία επικράτησε ενώ εκείνη συνέχισε την εργασία της, αλλά δε μπορούσε να ηρεμήσει όταν ένιωθε τα μάτια του να την παρακολουθούν. Την αμηχανία μάλλον την ένιωθε μόνο εκείνη αλλά δε σταμάτησε να τον περιποιείται. Περιέργεια και η άβολη κατάσταση, την ώθησε να κάνει κάτι πολύ περίεργο: να ξεκινήσει μία συζήτηση. «...θες να μου πεις γι αυτό;»
«Την απόπειρά μου;»
«...» κρατήθηκε πολύ να μην τον ειρωνευτεί. Όμως αυτός φαινόταν να το διασκέδαζε.
«Συγγνώμη αν είμαι λίγο μπερδεμένος, αλλά νόμιζα πως δε σε ενδιέφεραν τα προσωπικά μου. Έτσι δεν είπες χθες;»

Το κάθαρμα το διασκέδαζε; Τι ήταν αυτό με το γελάκι και το θρασύ ύφος; Έκανε ή δεν έκανε απόπειρα δολοφονίας; Οι υποψίες πρέπει να πέρασαν ύπουλα στο πρόσωπό της, γιατί ξαφνικά σοβάρεψε και την κοίταξε πιο θιγμένος. «Τι, αυτό δεν είχες πει; Προτιμάς να κλαίγομαι;»
«Δεν ξέρω αν μου φαίνεται αλλά δεν είμαι και πολύ καλή στο να παρηγορώ άλλους - το χέρι σου είναι έτοιμο - αλλά αν θες, μπορείς να μου πεις γιατί το έκανες. Κι αν δε θες, κι αυτό καλό είναι. Τέλος πάντων, πάνε για ύπνο. Το ταξίδι μέχρι το Karate είναι δέκα μέρες.»
«Έχουμε άλλες οχτώ μέρες πάνω σ'αυτό το πλοίο;»
«Μην είσαι τόσο έκπληκτος καλέ, ναι.» Παύση. «Δεν κοίταξες ούτε καν αυτό;» Ανασήκωσε τους ώμους του. «Απλώς...απλώς κοιμήσου. Πάνε για ύπνο.»
«Καληνύχτα τότε.»
«Και μην κάνεις τίποτα περίεργο, θα το καταλάβω.»

Και τις υπόλοιπες οχτώ μέρες, κάπως έτσι πέρασαν τις ώρες τους μαζί. Το κακό ήταν πως έπρεπε να είναι μαζί πάντοτε, γιατί ήθελε να είναι σίγουρη πως δεν έκανε καμιά χαζομάρα εξαιτίας της. Μέχρι που του ανακοίνωσε πως αν ήθελε μπορούσε να έμενε στο ίδιο μέρος μαζί της στο νησί. Τότε, κάπως αισθάνθηκε φανερά καλύτερα, εφόσον τα χαμόγελα έγιναν πιο ειλικρινή και καλοπροαίρετα. Άρχισε να τραγουδάει μάλιστα, κάθε φορά που του κοιτούσε το χέρι, έλεγε ένα τραγούδι για μια όμορφη νια ή νοσοκόμα. Του υποσχέθηκε πως αν χωρίζονταν, πάντα θα τον έβρισκε κι αν είχε πρόβλημα πως θα βοηθούσε.

Αλλά πραγματικό πρόβλημα.

Φυσικά, του υπενθύμιζε συνεχώς πως αυτό δεν ήταν για πάντα, αλλά μέχρι να ξαναπατήσει στα πόδια του και να πως δεν πρέπει να χρειάζεται συναισθηματικές πατερίτσες για να συνεχίσει τη ζωή του. Σκληρή την αποκάλεσε, κι αυτή είχε απλώς ανασηκώσει τους ώμους της. Όταν άρχισαν να βλέπουν στεριά πια, είχαν ήδη συνηθίσει ο ένας την παρουσία του άλλου αν κι όχι τόσο πολύ τον χαρακτήρα.
«Τελείωνε, ξεκινά η αποβίβαση.»
«Τώρα, τώρα! Έχω να μαζέψω τα παπούτσια μου.»
«Αφού τα σκόρπισες για προληπτικές χαζομάρες.»
«Πφφφ, όλες οι νεκρές κατσαρίδες και η κακοτυχία που έδιωξα διαφωνούν μαζί σου.»

Όταν αποβιβάστηκαν, το νησί απλώθηκε μπροστά τους με τον μεσημεριανό ήλιο να τους ρίχνει φως στον δρόμο τους. Το λιμάνι φαινόταν αρκετά συνηθισμένο, αν και διαφορετικό απ'το δικό τους. Αυτό που της φάνηκε αξιοπερίεργο ήταν πως αν και είχε πολύ κόσμο, όλοι ήξεραν τι να κάνουν. Έφταιγαν οι λεπτομερείς μα εύκολοι χάρτες που υπήρχαν σε κάθε προβλήτα. Να μια ωραία προσθήκη.

Όταν πέρασαν το λιμάνι και τα πρώτα κτίρια εμφανίστηκαν μπροστά τους, τα πάντα τους φαίνονταν εξωτικά και καινούργια ΄ τα κτίρια ήταν όλα μονώροφα ή το πολύ διώροφα, ενώ η αρχιτεκτονική τους ήταν κάτι απίθανο και απολύτως σουρεαλιστικό για τα μάτια τους. Στο δικό τους το νησί είχαν τούβλα, στο νησί που έμενε η Lorenza μικρή είχαν ξύλα και παρόμοια υλικά, μα εδώ; Δε μπορούσε ακριβώς να καταλάβει από τι αποτελούνταν οι τοίχοι. Τι ήταν αυτό, ενισχυμένο χαρτί; Αν άναβες ένα κερί από πίσω θα φαινόσουν έξω. Αρκετά μη-πρακτικό...αλλά εξαιρετικά όμορφο, έπρεπε να ομολογήσει.

Και δεν ήταν μόνο ένα σύμπλεγμα σπιτιών, όλα τα σπίτια που είδαν ήταν έτσι: οι τοίχοι, λεπτοί και διάφανοι, παρόλαυτα είχαν ωραίες ζωγραφιές από φυτά, λουλούδια και πουλιά. Όλα χειροποίητα, οπωσδήποτε.

Οι δρόμοι επίσης ήταν διαφορετικοί: τα πάντα ήταν πλακοστρωμένα. Καμία πιθαμή δεν είχε μείνει με χώμα και μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι, έβλεπε κάποιος σπίτια, γέφυρες για να ενώνουν περιοχές πάνω από μικρά ποτάμια. Τίποτα δεν υπήρχε που να χαλούσε τι θέα στο βουνό και το δασάκι που απλωνόταν στους πρόποδές του. Ω, κάτσε, δεν το είχε προσέξει το βουνό! Είχε μπει τόσο φυσικά στην εικόνα που δεν το είχε παρατηρήσει αρχικά. Κοιτώντας ανατολικά, πρόσεξε το μοναδικό υψηλό κτίσμα που υπήρχε εκεί: ένα πενταώροφο κόκκινο σπίτι, πιο δεσποτικό και σεβάσμιο από το ίδιο το βουνό, ενώ στεκόταν μόνο λίγο πιο δίπλα του. Αν και το βουνό ήταν ψηλότερο, και πάλι το επισκίαζε. Το ζωηρό του χρώμα, με τα όμορφα σχέδια και την περιοχή τριγύρω, που φαινόταν πιο απομονωμένη από το άλσος στο βουνό, φαινόταν πιο εντυπωσιακό από ό,τι άλλο είχαν δει.

Μα το πιο περίεργο απ'όλα ήταν τα ρούχα τους! Άντρες και γυναίκες, φορούσαν τα ίδια σχεδόν φορέματα. Τα γυναικεία ήταν πιο περίτεχνα και με μεγαλύτερους φιόγκους στην πλάτη, μα και οι άντρες φορούσαν φορέματα. Υπερβολικά εξωτικό για τα γούστα της, αλλά είχε ένα γόητρο, δεν την πείραξε τόσο όσο αρχικά νόμιζε. Επίσης, μερικοί άντρες, φορούσαν κάτι... μπλούζες-κουβέρτες με περίεργα φουστο-μπαντελόνια. Αν και ήταν γρίφος το πως φορούσαν αυτά τα πράγματα χωρίς φόβο πως θα ανοίξουν από λεπτό σε λεπτό.

«...ωραίο το νησί, και μεγάλο. Απ'ό,τι καταλαβαίνω έχει σχεδόν άλλο τόσο και από τα δυτικά αλλά και από τα βόρεια, όπως το κοιτάμε τώρα.»
Την κοίταξε περίεργα. «Πώς το κατάλαβες αυτό;»
«Γιατί έχω αίσθηση του χώρου.» Αγνόησε το πως κύλησε τα μάτια του και συνέχισε με αυτό που πραγματικά την απασχολούσε. «Τέτοιο νησί σίγουρα θα έχει πολλούς πειρατές. Χμ, χρειάζομαι ένα ξεναγό.»
«Τι να τον κάνουμε τον ξεναγό;»

Γύρισε απότομα. Σαν πολύ αέρα είχε πάρει. «Εμείς τίποτα. Εγώ πολλά. Αφού βρούμε μέρος να μείνουμε, εσύ κάνε ό,τι νομίζεις αλλά εγώ έχω δουλειά να κάνω. Θα σε ξαναδώ απόψε, εντάξει;»
«Δηλαδή εσύ θα βλέπεις τα αξιοθέατα κι εγώ θα σαπίζω σε κανένα καπηλειό με-»

Φασαρία τον διέκοψε ΄ ερχόταν από πίσω τους και διάσπαρτες φωνές ξεχώριζαν από το μπούγιο: «βοηθήστε!»
«Σταματήστε τον!»
«Εκείνος με το κόκκινο κιμονό!»

«Τι είναι το κιμονό;»

Ανασήκωσε τους ώμους της.

Καθώς ο σαματάς τους πλησίαζε, μαζί με τις τσιρίδες και το μπούγιο, προσέξανε πως ένας άντρας ηγούταν του κυνηγητού: ένας μακρυμάλλης νεαρός με αυτά τα περίεργα ανδρικά φορέματα ήταν η κορυφή και το ένδυμά του ήταν πορφυρό. «Αυτά τα περίεργα ρούχα πρέπει να ναι τα κιμονό. Άρα θέλουν να σταματήσουμε τον νεαρό με το κόκκινο φόρεμα.»

Ο Mark προσπάθησε να μη γελάσει στο τελευταίο σχόλιο της, και προτίμησε να παρακολουθήσει τη σκηνή που εκτυλισσόταν: ο νεαρός έτρεχε μπροστά και τον κυνηγούσαν πολλών ειδών άνθρωποι: κοντοί, ψηλοί, λεπτοί, παχουλοί, άντρες γυναίκες...τι μπορεί να πήρε πια αυτός ο νεαρός και να είχε τόσους να θέλουν να τον πιάσουν; Δεν φαινόταν να κρατάει κάτι.

Η αλλόκοτη αυτή πομπή κατευθυνόταν προς το μέρος τους ΄ ανήσυχος, ο Mark γύρισε σ'εκείνη. «Τ,τι κάνουμε τώρα;» Ενστικτωδώς, έκανε ένα βήμα στο πλάι και πίσω της.
«Τίποτα.»

Έμεινε εκεί, ακίνητη, να κοιτάει τον νεαρό να την πλησιάζει όλο και περισσότερο ΄ τρία μέτρα, δύο μέτρα, ένα μέτρο...την έφτασε! Κι εκεί που πήγε να την προσπεράσει, ένα αυτάρεσκο χαμόγελο στο πρόσωπο, ένιωσε να χάνει τη γη κάτω απ'τα πόδια του. Πριν καν καταλάβει πως και γιατί, είχε βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με το πάτωμα! «Α,» έσκουξε όταν ένιωσε το πόδι κάποιου να τον πατάει βίαια. Δεν πρόλαβε να αντιδράσει όμως γιατί εμφανίστηκε ένας φρουρός κι έβαλε το σπαθί στον λαιμό του. Σήκωσε τα χέρια του ψηλά παραδομένος.

«Με αργές κινήσεις στα πόδια σου ΄ έλα.»

Η φωνή του άντρα ήταν επιτακτική και δυνατή. Ήταν ο μόνος που δε φορούσε τα παραδοσιακά ενδύματα του τόπου, αλλά ένα σετ μαύρου παντελονιού και κλειστού σακακιού μέχρι τον λαιμό, με χρυσές λεπτομέρειες. Αφού βεβαιώθηκε πως ο άντρας με το κόκκινο κιμονό δεν έκανε τίποτα, έμεινε εκεί να τον απειλεί, μα στράφηκε στην Lorenza. «Εξαιρετική κίνηση η τρικλοποδιά δεσποινίς. Έχετε την ευγνωμοσύνη μου και η ευγνωμοσύνη ενός shinsegumi είναι σημαντική. Να 'στε καλά και καλώς ήρθατε στο νησί μας.»

Μετά απομάκρυνε τον εγκληματία ΄ αυτό που έκανε εντύπωση στην κοπέλα ήταν πως όχι μόνο υπάκουσε ο ένοχος, μα και ο...σερίφης - δεν ήξερε ακριβώς πώς να τον πει - του μέρους δεν τον έσπρωξε καν, ούτε ήταν απότομος. Απλώς τον έπιασε για να ναι σίγουρος. Χμ...πολλές διαφορές με τον τόπο της. Είδε πως ένας ντόπιος τους είχε πλησιάσει - με άγνωστο σκοπό - και γύρισε προς αυτόν. «Τι είναι ο shinsegumi που με τόση αυτοπεποίθηση αυτοαποκαλέστηκε;»
«Shinsegumi είναι η πολιτοφυλακή μας. Αυτός είναι μέλος της, ορκισμένος να βοηθάει τον πολίτη και να επιβάλει τον νόμο. Αυτός που μόλις έπιασε με τη βοήθειά σας» έδειξε στο βάθος και παρατήρησαν πως είχε βάλει τον νεαρό με το κόκκινο κιμονό να γονατίσει μπροστά σε μία τυχαία κυρία «είχε αρπάξει την νυφική καρφίτσα της κυρίας. Πολύτιμη και λόγω υλικής μας και συναισθηματικής αξίας.»
«...κατάλαβα. Καλό σύστημα αυτό, να υπάρχουν πολλοί για να έχουν πρόσβαση παντού.» Καθάρισε τον λαιμό της όσο πιο διακριτικά γινόταν κι άλλαξε το θέμα. «Μήπως ξέρετε που μπορώ να βρω ένα ξεναγό;»
«Ω ναι. Πηγαίνετε κάτω σε εκείνον τον δρόμο και θα βρείτε κάτι σαν σύνορο. Δε θα το περάσετε, και θα βρείτε κάποιους ανθρώπους εκεί στην άκρη με καροτσάκια. Είμαστε στη συνοικία Yaga, οπότε θα είναι πολύ που θα προθυμοποιηθούν.»

«Πέρα από τα σύνορα τι υπάρχει,» ρώτησε αμέσως η κοπέλα;
«Είναι η συνοικία Son, όπου βρίσκονται όλα τα dojo και μερικά ταπεινά αλλά καλά πανδοχεία. Και στην άλλη μεριά του νησιού είναι η συνοικία Kabuki...»
«Κι αυτή τι είναι,» συνέχισε τις ερωτήσεις η κοπέλα.
Ο κύριος ερυθρίασε στο πρόσωπο κι απέστρεψε το βλέμμα. «Η συνοικία των κόκκινων φαναριών, δηλαδή της απόλαυσης,» ψέλλισε ντροπαλά, έκανε μια υπόκλιση κι έφυγε.

«Δηλαδή η περιοχή με τα κόκκινα φανάρια είναι σαν πολλά μαγαζιά της Μαντάμ Perie. Κορίτσια να χορεύουν, άντρες να παίζουνε χαρτιά και να πίνουν, κι αν θέλουν να τις πηγαίνουν στο πίσω μέρος, στα δωμάτια και...» Από σεβασμό και μόνο, ο Mark δεν ολοκλήρωσε πότε την φράση του.
«Ναι, όπως φαίνεται.» Ξαφνικά της ήρθε μια ιδέα. «Μήπως θες να πας εκεί;»
«Συγγνώμη;»
«Μήπως θες να πας εκεί "και..." .»
«Παρακαλώ,» αναφώνησε σκανδαλισμένος;! «Σου φαίνομαι να χρειάζομαι να πληρώσω για να βρω γυναίκα; Ή αυτός είναι ένας τρόπος για να μου πεις ευγενικά άει πηδήξου;»
Αυτό το τελευταίο την έκανε να χαμογελάσει, αλλά το έκρυψε καλά. Μετά σοβαρεύτηκε. «Όχι και όχι. Απλώς σκέφτηκα ότι μπορεί να μιλούσες πιο εύκολα με μία ξένη που είναι σε χειρότερη κατάσταση από σένα για το πρόβλημά σου, απ'ότι σε μένα που δε μου μιλάς καθόλου γι αυτό.»
«Αν δεν τα λέω σε κάποιον που ξέρω τότε σίγουρα δε θα τα πω σε κάποιον άγνωστο, δε λειτουργώ έτσι.» Πραγματικά προσβεβλημένος, γύρισε την πλάτη του και δεν την κοιτούσε. «Πάμε να βρούμε τον ξεναγό σου.» Ακόμα γυρισμένος, άρχισε να περπατάει πρώτος εκεί που τους υπέδειξε ο κύριος.

Με γρήγορο βήμα και απόλυτη ησυχία έφτασαν. «Ουάου,» έκανε ο Mark κι είχε μείνει να κοιτάει το μέρος. Πολύχρωμα κτίρια υπήρχαν παντού τριγύρω, όλα ζωγραφισμένα απ'έξω σύμφωνα με το τι είδους μέρος ήταν: τα πρώτα που μπορούσαν να δουν, είχαν φαγητά ή ποτά ή παρόμοια πράγματα ζωγραφισμένα στους τοίχους, ενώ μέσα φαίνονταν οι σκιές ανθρώπων που γευμάτιζαν. Το πλακόστρωτο συνέχιζε και τα πάντα ήταν καθαρά. Φαναράκια όλων των χρωμάτων, στο ίδιο με τα κτίρια από τα οποία κρέμονταν, υπήρχαν για να ομορφαίνουν τον δρόμο και λογικά για να τον φωτίζουν το βράδυ. Και οι άνθρωποι όλοι φορούσαν αυτά τα παραδοσιακά, εξωτικά ρούχα...

«Έλα,» πρόσταξε η κοπέλα που ήδη προηγούνταν αρκετά βήματα. Σαν να ξύπνησε από κάποιο όνειρο, την ακολούθησε.

Δεν άργησαν να βρουν έναν άνθρωπο ο οποίος μετά χαράς θα τους έδειχνε το νησί με το αντίστοιχο αντίτιμο. Έτσι, μέσα σε μισή ώρα, τους είχαν ανεβάσει σε κάτι περίεργες άμαξες του ενός ανθρώπου, που τις τραβούσε ένας άνθρωπος - τις οποίες πλήρωσαν ξεχωριστά -, και τους γύρισαν σε όλο το νησί. Τους πήγαν πρώτα πέρα από τα σύνορα. Παντού υπήρχαν dojo, όπως αποκαλούσαν τις σχολές ξιφομαχίας και μάχης σώμα με σώμα σ'αυτό το νησί. Τα πάντα ήταν ξύλινα, αλλά πολύ πιο λιτά στα χρώματα και χωρίς κανένα σχέδιο πάνω τους. Οι μαθητές που κατάφεραν να δουν από τις ανοιχτές πόρτες, εξασκούνταν στην τέχνη τους με προσήλωση.

Μετά τους πέρασαν μπροστά από το επιβλητικό παλάτι, όπου τους έδειξαν την αλλαγή φρουράς των αντρών στην πύλη - στέκονταν πάνω από εκατό μέτρα μακριά βεβαίως -. Σε αντίθεση με τους shinsegumi, αυτοί φορούσαν τα παραδοσιακά, επιβλητικά ενδύματα σε αποχρώσεις του μπλε και του άσπρου. Τους πήγαν ύστερα στα μεγάλα σπαρτά τους, με το επαναστατικό τους αρδευτικό σύστημα για την καλύτερη καλλιέργεια των αγαθών. Τους εξήγησαν λίγο πώς δούλευαν οι άνθρωποι εκεί και γιατί έβγαζαν πολύ μεγαλύτερο αριθμό προϊόντων από μεγαλύτερα νησιά. Από το βουνό και το δασάκι τους πέρασαν φευγαλέα, γιατί «δεν υπάρχει κάτι να δούμε».

Μετά τους πέρασαν από την περιφέρεια Kabuki. Αν και δε μπήκαν στα ενδότερα της συνοικίας, ακόμα κι απ'έξω, μπορούσαν να δουν τα καπηλειά, τα μέρη που άντρες μπορεί να πήγαιναν για να βρουν γυναίκες καθώς και τα πολυάριθμα ξενοδοχεία, μέρη εστίασης και λίγο πιο εκλεπτυσμένα από το συνηθισμένο μέρη για ποτό.

Τελευταίο αξιοθέατο κράτησαν τη βάση των Shinsegumi. Αν και, τους είπαν, είχαν ένα εξίσου μεγάλο παράρτημα στο παλάτι κοντά, η κανονική βάση τους ήταν ανάμεσα στις δύο πόλεις-περιφέρειες, Son - Yaga. Το αρχηγείο τους έστεκε κοντό, μα τεράστιο στο μάκρος. Γι αυτό έφταιγε, τους πληροφόρησαν, πως εδώ υπάρχουν και δωμάτια για κάθε μέλος της φρουράς, αν επιθυμεί να μείνει το βράδυ. Υπήρχαν λοιπόν πολλά υπνοδωμάτια, εκτός των δωματίων εκπαίδευσης, συνελεύσεων και ό,τι άλλο μπορεί να έχει ένα αρχηγείο. Φυσικά, δε θα έπρεπε κανείς να ξεχνάει τα κρατητήρια που βρίσκονταν, ουσιαστικά, στο υπόγειο.

Κάποια στιγμή, ένα μέλος της πολιτοφυλακής - φορώντας τα ίδια ρούχα με τον προηγούμενο - βγήκε να τους διώξει. Μάλλον είχαν χάσει την αίσθηση του χρόνου, γιατί δεν κατάλαβαν πότε πέρασαν δέκα ολόκληρα λεπτά που στέκονταν εκεί έξω. Κι αν ήταν τόση ώρα έξω από τη βάση της πολιτοφυλακής, λογικό να τους διώξουν. Όλοι ζήτησαν συγγνώμη σαν συνεννοημένοι, κι επιστρέψανε στο μέρος από το οποίο άρχισαν.

Μα όλα αυτά που είδαν, όσο αντιπροσωπευτικά και να ήταν, δεν υπήρξαν πιο ενδεικτικά για το νησί από του ίδιους τους κατοίκους. Άνθρωποι ντυμένοι περίεργα, που έμεναν προσκολλημένοι στην τέχνη τους, όποια κι αν ήταν αυτή: σιδεράδες έφτιαχναν ευλαβικά τα όπλα τους ΄ μάγειρες πάσχιζαν για το τέλειο πιάτο, σε κάθε πιάτο ΄ ξιφομάχοι ακόνιζαν τις ικανότητές τους κάθε στιγμή. Και οι λοιποί κάτοικοι, είχαν μια νωχελικότητα στις κινήσεις τους. Δε βιάζονταν. Ήξεραν τι έπρεπε και πώς να κάνουν αυτό που ήθελαν από τη στιγμή που περνούσαν το κατώφλι της πόρτας τους΄ δεν είχαν λόγο να βιαστούν ούτε να αγχωθούν. Τίποτα δεν χαραμιζόταν, και τα πάντα είχαν έναν σκοπό...Ακόμα κι αν αυτός ο σκοπός ήταν να πιουν ή να παίξουν ζάρια.

Όταν τους γύρισαν πίσω, πλήρωσαν το υπόλοιπο απ'το ποσό που είχαν συμφωνήσει, τους χαιρέτισαν κι έφυγαν. «Πολλά ζητούσαν αυτοί με τις άμαξες ΄ αν ήμουν μόνη μου ποτέ δε θα ανέβαινα.»
«Ε, δε στο πα; Το Karate είναι νησί για ζευγάρια."
«Καλά ΄ αν τους δούμε αυτούς το βράδυ να προσπαθούν να μας κλέψουν μη σου κάνει εντύπωση. Η τιμή ήταν πολύ ανεβασμένη και δε μ'άφησες καν να ψάξω για άλλους. Κι αυτό μόνο σημαίνει πως έχεις πολλά λεφτά μαζί σου...κι αυτό σημαίνει πως γίνεσαι στόχος για τους επιτήδειους. Ή νομίζεις πως εδώ δεν υπάρχουν τέτοιοι;»

Ο Mark φάνηκε σχεδόν μπερδεμένος με αυτά που άκουσε. «...δεν το σκέφτηκα τόσο πολύ.»
«Να το σκέφτεσαι. Δεν είσαι πλέον στο νησί σου.» Αναστέναξε. «Δεν πειράζει. Ό,τι έγινε έγινε. Μπορεί να έρθουν όντως να κλέψουν το βράδυ κι εγώ επιτέλους να πάρω την πρώτη μου ανταμοιβή όταν τους πιάσω.»

«Χαλάρωσε εσύ, πολέμαρχε. Τι θα πω στον μπαμπά σου μ'αυτά που λες;»
«Πού κολλάει ο μπαμπάς μου εδώ; Και γιατί να του πεις κάτι;»

Κούνησε το χέρι του λες κι απέρριπτε την παράνοιά της, αν και στην ουσία αυτός μόλις της έδωσε τροφή. «Τι, δε θα στείλουμε κανα γράμμα να του πούμε τι κάνουμε; Θα έχει πεθάνει απ'την αγωνία ο άνθρωπος. Όλοι στο νησί ξέρουμε πόσο προστατευτικός είναι μαζί σου--γιατί νομίζεις κανείς δε σε πλησίασε ακόμα κι αφού μεγάλωσες;»
«Δε θα στείλεις γράμμα στον πατέρα μου. Δεν έχεις λόγο να το κάνεις.»
«Φυσικά κι έχω! Θα ανησυχεί και θα θέλει να μάθει τι γίνεται στη ζωή σου.»
«Δεν είναι δικός σου πατέρας οπότε να μη σε νοιάζει.»

Όμως γι άλλη μια φορά φάνηκε να λέει το λάθος πράγμα ΄ σκοτείνιασε ολόκληρος και προσπαθούσε να μην την κοιτάει ΄ ένιωθε πως από λεπτό σε λεπτό θα καταρρεύσει. «Ξέρεις κάτι; Έχεις δίκιο, δεν είναι.»

Ωχ, και την προηγούμενη φορά έτσι άρχισε και κατέληξε να φεύγει και να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας! Πήγε να πανικοβληθεί λίγο, πραγματικά δεν τα πήγαινε καλά με συναισθηματικούς ανθρώπους, αλλά μετά ευτυχώς ο Mark συνέχισε: «Αλλά ακριβώς επειδή δεν είναι, ξέρω πόσο θα ήθελα εγώ να έχω κάποιον να ανησυχεί για μένα. Αλλά δεν έχω, μαμά, μπαμπάς, και οι δύο νεκροί. Και ούτε καν θείους--ο ένας πήγε να με σκοτώσει για τα λεφτά μου, και τον άλλον τον σκότωσε εκείνος για τον ίδιο λόγο. Ενώ εσύ που τον έχεις, ούτε καν τον εκτιμάς. Είσαι μια αχάριστη, κακομαθημένη-»
«Το πιασα΄ κάνε ό,τι νομίζεις. Προχώρα όμως μπας και βρούμε ξενοδοχείο πριν νυχτώσει.»

Αν δεν ήταν ο τύπος τόσο εύθραυστος ψυχολογικά, θα τον είχε χτυπήσει μέχρι τώρα. Ούτε αυτή κατάλαβε πως κατάφερε να μην του δώσει μια μπουνιά, κατευθείαν στην προκλητική του φάτσα! Αλλά, η πειθαρχία νίκησε στο τέλος, και αντί να ματώσει τη μύτη του, μάτωσε την παλάμη της, όταν τα νύχια μπήχτηκαν βαθιά μες στο δέρμα. Την επόμενη φορά όμως που θα πει κάτι τέτοιο, που θα τολμήσει να εννοήσει πως δεν σκεφτόταν τον πατέρα της, θα του έδειχνε με πολύ γλαφυρό τρόπο το πού ακριβώς έκανε λάθος, όσο κι αν προσπαθούσε να τη γεμίσει με ενοχές.

Αμίλητοι και θυμωμένοι και οι δύο, φτάσανε σ'ένα μέρος όπου είχε πολλά ξενοδοχεία. Διάλεξαν ένα που φαινόταν και καλό, αλλά και φθηνότερο σε σχέση με τα μεγάλα, κι ανέβηκαν γραμμή στο δωμάτιό τους: δίκλινο κι ευρύχωρο αρκετά ώστε να μην χρειάζεται να κοιτάζονται όσο ξάπλωναν για να ξεκουραστούν.

Πρώτος λύγισε ο Mark.

Δεν είχαν περάσει δύο ώρες που είχαν ανέβει στο δωμάτιο, αλλά η Lorenza είχε ήδη αλλάξει ρούχα - μέσα στο μπάνιο φυσικά - και ήταν έτοιμη να φύγει. Είχε βάλει το μόνο φόρεμα που είχε πάρει μαζί της, σε μια προσπάθεια να μοιάζει περισσότερο με τους άλλους μέχρι να αγοράσει ένα από τα δικά τους παραδοσιακά ενδύματα.

Μπορεί και να ήταν η πρώτη φορά στη ζωή τους που το έβαλε, γι αυτό είχε αρχίσει να έχει αμφιβολίες με τον τρόπο που κολλούσε πάνω της και το πόσο βαθύ ήταν το ντεκολτέ του. Προσπαθούσε να το φτιάξει όλη την ώρα, αλλά ό,τι κι αν το έκανε το ένα τέταρτο του μπούστου της ακόμα φαινόταν.

«Πού πας,» τη ρώτησε δειλά καθώς προσπαθούσε να φτιάξει το φόρεμά της στον καθρέφτη...;
«Να μη σε νοιάζει.»
Σηκώθηκε απ'το κρεββάτι του και πήγε δίπλα της. «Γιατί ντύνεσαι έτσι;» Ακόμα και σ'αυτόν φαινόταν περίεργο που φορούσε κάτι που δεν ήταν παντελόνι.

Πήρε απόφαση πως ποτέ δε θα το έφτιαχνε κι έριξε τα χέρια της. «Να μη σε νοιάζει,» απάντησε με τον ίδιο αδιάφορο τρόπο και πήγε στα πράγματά της. Άρχισε να ψάχνει κάτι εκεί μέσα.
Την κοίταξε επίμονα. «Τι να με νοιάζει;»
«Να μη μας κλέψουν όσο θα λείπω. Ορίστε.» είπε κι αφού βρήκε επιτέλους αυτό που έψαχνε του το πέταξε!

Ήταν ένα μαχαίρι, αλλά είχε σκεφτεί να το τυλίξει με πανί και για να μην κόβει αλλά και να μη δηλητηριαστεί κανείς καταλάθος «ακόμα και λίγο αίμα να καταφέρεις να βγάλεις απ'τον άλλο, θα καταφέρεις να τον ακινητοποιήσεις. Εγώ έχω άλλα να κάνω.»

Άρχισε να κουνάει το κεφάλι του σαν τρελός. «Θα έρθω μαζί σου,» δήλωσε και γύρισε την πλάτη του. «Δεν ξέρω τι έχεις στο μυαλό σου, αλλά ξέρω ότι δε μπορεί να είναι καλό μου φόρεσες και φόρεμα. Ποιος, εσύ!» Είχε φτάσει πολύ κοντά του, αλλά δεν την είχε καταλάβει. Πάντα αθόρυβη, πάντα σαν γάτα. «Γι αυτό δε σ'αφήνω μόνη σ-ου...!»

Τον χτύπησε στο κεφάλι με το βάζο. Έπεσε αναίσθητος. Δεν τον άφησε να χτυπήσει και πάλι όμως, είχε την "καλοσύνη" να τον πιάσει και να τον πετάξει στο κρεββάτι της. «Ανόητε.»

Σαν παραπάνω ασφάλεια, αποφάσισε να μη βγει από την πόρτα μα έσυρε το παράθυρο για ν'ανοίξει, βγήκε έξω στο περβάζι και το έκλεισε πίσω της. Μετά, πήδηξε κάτω κι άρχισε να ψάχνει ράφτη που μπορεί να διανυκτερεύει...κάτι που αποδείχτηκε πολύ πιο εύκολο απ'ότι φανταζόταν. Για την ακρίβεια, τα πάντα διανυκτέρευαν! Τι στο καλό; Πήγε σ'ένα μαγαζί με ρούχα κι άρχισε να κοιτάει τριγύρω. Αν και δεν ήθελε να το παραδεχτεί, εκείνο το κόκκινο που φορούσε ο τύπος που έπιασε, πολύ της είχε αρέσει, αν και θα προτιμούσε σίγουρα εκείνο το περίεργο σετ σακάκι-κουβέρτα, παντελονόφουστα.

Όταν έσυρε την πόρτα και πέρασε μέσα, ήχος από καμπανάκια ακούστηκαν. «Ω,» μια φωνή από το βάθος έκανε «πελάτης. Έρχομαι αμέσως.» Λίγο μετά, μία νεαρή γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά της σαν αστραπή! Φορούσε ένα αρκετά πολύχρωμο κιμονό, ανοιχτό επίτηδες για να φαίνεται το στήθος της λίγο, με τα μαλλιά να είναι ψηλά ώστε να μην ενοχλούν καθόλου το σχέδιο του ρούχου.

Γυναίκα; Περίμενα άντρα. Βαριά φωνή.

«Γεια σας αγαπητή πελάτισσα! Δεν είστε από δω βλέπω. Τι μπορώ να κάνω για να σας εξυπηρετήσω;» Στα μαλλιά της είχε μια τεράστια καρφίτσα, η οποία είχε πολλά μπιχλιμπιδάκια πάνω της, στο ίδιο χρώμα με το έντονο κραγιόν της. Γενικώς, ολόκληρη ήταν μια "όαση" χρώματος μέσα σε μια θάλασσα από υφάσματα.

«Αρχικά να ρωτήσω: γιατί είναι όλα ανοιχτά;»
«Ω, έτσι είναι! Μόνο την τουριστική εποχή βέβαια. Και τώρα είναι τουριστική εποχή.» Έγνεψε ότι καταλάβαινε. «Λοιπόν, τι θα θέλατε αγαπητή πελάτισσα;»
«Χμ...ξέρετε αυτά τα ρούχα που φοράνε οι φρουροί στο παλάτι;"
«Ηitatare, έτσι λέγεται.»
«Καλώς, αυτό. Θέλω ένα τέτοιο σε κόκκινο χρώμα για το από κάτω με μπλε ζώνη και το από πάνω ίδιο μπλε με τη ζώνη και λίγα σχέδια με κόκκινο.»
«Ωωω, ωραίος συνδυασμός δεσποινίς!» Αμέσως άρχισε να ψάχνει τα υφάσματά της. Έπεσε κυριολεκτικά με τα μούτρα. «Πείτε μου διαστάσεις παρακαλώ όσο εγώ θα ψάχνω για το τέλειο σχέδιο~,» ακούστηκε κάπως υπόκωφη η φωνή της.
«Εεε, δεν ξέρω, πρώτη φορά θα ράψω κάτι πάνω μου...»

Όλος ο χαμός σταμάτησε αυτόματα. Η κοπέλα ξέθαψε το κεφάλι της και με τα μεγάλα πράσινα μάτια της, κοίταξε την Lorenza. «Θέλετε να μου πείτε πως εσείς, μία κοπέλα, θέλει να φορέσει ένα παραδοσιακά ανδρικό ένδυμα; Γιατί;»
Ανασήκωσε τους ώμους της. «Φαίνεται πολύ πιο εύκολο να κινηθείς μ'αυτό.»
«Ναι, αλλά σε παχαίνει.»
«Δε με απασχολεί τόσο αυτό.»

Το χαμόγελο επέστρεψε δριμύτερο στο πρόσωπό της και χτύπησε τα χέρια της παλαμάκια δυο φορές. «Τέλεια! Επιτέλους θα μπορέσω να αναδείξω το ταλέντο μου. Yoriko με λένε ΄ σε όποιον σου πει πως του άρεσε να τον στείλεις γραμμή εδώ.»
«Αν μου αρέσει, γιατί όχι;»
«Ωωωωω, ο χο χο, θα σου αρέσει.»