All the king's men, Part 1. [Τέλος]

Δύο ώρες αργότερα, το είδε ολοκληρωμένο. Της άρεσε. Ήταν πολύ όμορφο και καλοφτιαγμένο. Το ύφασμα ήταν ό,τι έπρεπε για την εποχή: ούτε χοντρό μα ούτε πολύ λεπτό για να κρυώσει τώρα το βράδυ. Το σχέδιο από πάνω ήταν δύο απλοί δράκοι, ο ένας στην πλάτη κι ο άλλος μπροστά. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη περήφανη. «"Είναι πολύ καλό,» σχολίασε λιγότερο ενθουσιασμένη απ'ότι την ήθελε η Yoriko «ευχαριστώ πολύ. Πόσα σας χρωστάω;»
«Θα μου δώσεις 3000 belli κι αν καταφέρεις να μου φέρεις τρεις πελάτες, θα σου δώσω πίσω τα μισά!»
«...χμ, καλώς. Για τόσο ύφασμα, φαντάζομαι δικαιολογείται η τιμή.»

Έδωσε τα λεφτά, αλλάξανε βλέμματα όλο νόημα κι εν τέλη πήγε στον δρόμο της. Σ'ένα τέτοιο νησί, που κανείς δεν κοιμόταν, σίγουρα θα είχε αρκετούς στόχους για να κάνει μια αρχή. Και ήλπιζε ως αυτοί που διοικούν την shinsegumi, θα ήταν αρκετά δίκαιοι για να την ανταμείψουν για τη βοήθειά της. Χαμογέλασε με αλαζονεία. Έτσι ριχτό που ήταν αυτό κανείς δε μπορούσε να δει τα μαχαιράκια της, ζωσμένα όλα όπως τα χε.

Από κει που ήταν, πήγε κατευθείαν στα μέρη με τα μπαρ. Που φυσικά ήταν όλα μαζί. Τι τρέχει με αυτό το νησί τέλος πάντων;

Αφού πέρασε μια φορά μπροστά από όλα τα μαγαζιά που είχε μεθυσμένους άντρες, προτίμησε αυτό που είχε τους πιο βροντόφωνους. Όσο μεθυσμένοι κι αν ήταν όμως, κανείς δεν παρέλειψε να την κοιτάξει με τον ίδιο τρόπο που την κοιτούσαν όλοι στον δρόμο: λες και είχε δύο κεφάλια. Κι όλα αυτά εξαιτίας του ρούχου. Πφ, λες και ήταν τόσο περίεργο. Το περίεργο ήταν πως όλοι κάθονταν στο πάτωμα σε μαξιλάρια αντί για καρέκλες, όχι τα ρούχα της...! Ενοχλημένη πλέον, πήγε στο μπαρ, έκατσε στα γόνατα και παρήγγειλε να πιει.

«Τι να σου φέρω;»
«Ξέρω πως υπάρχει ένα ποτό που είναι αποκλειστικά του νησιού...»
«Σάκε.»
«Ναι, αυτό.»
«Καλώς. Θα σου φέρω μισό μπουκαλάκι.»

Παρόλο που είχε τις αμφιβολίες της για το πόσο αρκετό θα ήταν το μισό μπουκάλι, όταν το δοκίμασε πείστηκε. «Να σε ρωτήσω,» άρχισε τη συζήτηση ενώ ένιωθε το ζεστό αλκοόλ να την ηρεμεί από μέσα «μήπως έχεις ακούσει τίποτα φήμες τώρα τελευταία;»
«Δε φοράμε μόνο τα αντρικά ρούχα, αλλά προσπαθούμε και ν'ανταπορκιθούμε σ'αυτά βλέπω ε;»
«Ίσως ΄ αν θες να πάρεις τα ίδια μπορώ να σου πω το όνομα της ράφτρας μου.»
«Γιατί όχι;»
«Yoriko. Μαζεμένα μαύρα μαλλιά, πράσινα μάτια ΄ φήμες τώρα.»
Της χαμογέλασε. «Ο τύπος στη γωνία, εκεί πίσω και δεξιά σου, ο λίγο μαυριδερός...είναι ενδιαφέρον τύπος, με άκρες. Θα μπορούσες να του μιλήσεις.»

Γύρισε να κοιτάξει...και είδε πως δεν ήταν μόνος του. Ένας τύπος, που φορούσε τα χρώματα της shinsegumi καθόταν μαζί του! Η στολή του όμως, απ'ότι πρόσεξε, είχε περισσότερες χρυσές λεπτομέρειες και σχέδια, ενώ στον λαιμό του είχε έναν άσπρο λαιμοδέτη. Από κάτω έβλεπε ένα μαύρο γιλέκο με χρυσή ραφή, εφόσον φορούσε το από πάνω ανοιχτό. Κι απ'ότι κατάφερε να δει, έπιναν και οι δύο σαν ρουφήχτρες. Ένα μεγάλο δόρυ βρισκόταν δίπλα στον shinsegumi και φαινόταν πως το χέρι του δεν ήταν ποτέ τρεις πιθαμές μακριά του. Γρήγορη ανάκτηση, δηλαδή αντανακλαστικά, δηλαδή μαχητής και καλός μάλιστα. Ήταν λευκός και είχε αυτά τα ιδιαίτερα σχιστά μάτια όπως όλοι στο νησί, και πάνω από τα μακριά μαλλιά του που τα είχε κοτσίδα, ήταν μια μαύρη κορδέλα.

Ο τύπος που της συνέστησε ο μπάρμαν ήταν πιο μυώδης, αν και τα ρούχα του δεν ήταν καθόλου του στυλ αυτού του νησιού. Φορούσε μια πράσινη αμάνικη μπλούζα, με ένα φουλάρι από πάνω ενώ οι περιχειρίδες του φαίνονταν υπερβολικά καλές για έναν απλό μέθυσο - ή γλεντζέ τέλος πάντων -. Τα μαλλιά του ήταν μαύρα, μέχρι τους ώμους, ενώ τα μάτια του δεν κατάφερε να τα δει γιατί όλη την ώρα ήταν κλειστά από το γέλιο ή κοιτούσε αλλού. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό απ'όλα: το δέρμα του ήταν σκούρο.

Πήρε μια βαθιά αναπνοή και προετοίμασε τον εαυτό της. Αποφάσισε να πάει να κάτσει μαζί τους. Με το μπουκάλι στο ένα χέρι, και το ποτήρι του σάκε στο άλλο, σηκώθηκε ΄ το ήπιε όλο μονορούφι για δύναμη και με αργά βήματα έφτασε στο τραπέζι τους. Η συζήτηση και τα γέλια των δύο αντρών κόπηκαν κατευθείαν, κι έμειναν να την κοιτάνε. Στην αρχή φαινόταν να υπολογίζουν κάτι από μέσα τους...κι αμέσως μετά κοιτάχτηκαν ΄ σαν να συνεννοούνται, γύρισαν σ'εκείνη και χαμογέλασαν.

«Καλώς όρισες κοπελιά!»
«Εδώ κάτσε, δίπλα μου,» είπε ο shinsegumi και τράβηξε το μαξιλάρι πιο κοντά του «να δω καλά το hitatare σου. Ωραίο χρώμα! Από πού το πήρες;»
«Της Yoriko,» εξήγησε, ενώ τον αγνοούσε κι έκατσε στο διπλανό μαξιλάρι απ'αυτό που της τράβηξε.
Ο "ξένος" γέλασε. «Πω πω απόρριψη,» σχολίασε εύθυμα «έλα, Harada, πιες λίγο να ξεχάσεις.»

Πάνω που πήγε να του γεμίσει το ποτήρι, το έκανε η κοπέλα. «Δεν είναι θέμα απόρριψης ή όχι, απλώς θέλω να σου κάνω μερικές προσωπικές ερωτήσεις χωρίς τον κύριο από δω,» όπου ο "κύριος από δω" κατέβαζε το ποτό της παρηγοριάς πολύ γρήγορα.
«Συγγνώμη κοπελιά, αλλά είμαι παντεμένος,» απάντησε χωρίς κανένα ενδοιασμό, «ίσως σε μια άλλη ζωή.»
«Δ-...δεν είναι αυτού του είδους προσωπικές ερωτήσεις. Απλώς θέλω να σου ρωτήσω κάποια πράγματα-»

Η αχνή μουσική που ακουγόταν σταμάτησε, ενώ όλοι μέσα στο μαγαζί ξαφνικά σιώπησαν. Ήταν αυτή η παρατήρηση που έσωσε τα λόγια της κοπέλας. Κοίταξε γύρω της και είδε κάτι πολύ επιβλητικό: τουλάχιστον τρεις άντρες με την τυποποιημένη αμφίεση των shinsegumi ήταν στην πόρτα - ο μεσαίος φορούσε την πιο περίτεχνη "έκδοση" της στολής -, μα αυτό που τους έκανε τόσο εντυπωσιακούς ήταν η περιβολή τους. Περήφανοι άντρες με τα κεφάλια ψηλά και τις πλάτες ίσιες, όλοι με ένα σπαθί στα αριστερά τους, στέκονταν στην πόρτα. Οι δύο είχαν μακριά μαλλιά. Με το που ο πιο σοβαρός απ'τους τρεις έγνεψε, η μουσική συνέχισε κι όλα έγιναν όπως πριν. Μα χωρίς καμία καθυστέρηση, και οι τρεις πλησίασαν το τραπέζι τους.

«Sanosuke, πρέπει να φύγουμε. Είσαι έτοιμος,» ρ'ωτησε ο άντρας που φορούσε τα ίδια ακριβώς ρούχα με τον Harada. Μάλλον δείχνει βαθμό η διαφοροποίηση στη στολή, αναλογίστηκε η κοπέλα.
«Αααααχ,» έκανε καθώς σήκωνε το δόρυ του «με απορρίπτει η μόνη γυναίκα που έχω δει να φοράει hitatare, δεν πρόλαβα να τελειώσω το μπουκάλι μου...τι άλλο θα πάθω;»
«Πολλά, αν συνεχίσεις το υπερβολικό ποτό ΄ έχει αποδειχθεί πως βλάπτει το έντερο καθώς και τη μνήμη,» απάντησε μηχανικά η κοπέλα στη ρητορική του ερώτηση. Την κοίταξαν όλοι περίεργα. «Αυτός ρώτησε,» υπερασπίστηκε τον εαυτό της.

Για μια στιγμή πάλι κανείς δεν αντέδρασε, αλλά στο τέλος ο τύπος με το σκούρο δέρμα και ο άλλος που αποκάλεσαν Sanosuke άρχισαν να γελάνε.
«Θα τα ξαναπούμε~» "απείλησε" ενώ έφευγαν όλοι οι shinsegumi μαζί.

Ο Sanosuke της έκλεισε το μάτι στην πόρτα και μετά έφυγε μαζί με τους άλλους. Δεν τους είδε να συζητάνε πριν φύγουν από εμβέλεια, αλλά ήταν σίγουρη πως είδε τα χείλια τους να κινούνται αφού απομακρύνθηκαν λίγο, μέσα απ'το παράθυρο. Αν και δεν το έδειξε, την πείραξε που αυτός ο άγνωστος γι αυτήν άνθρωπος τόσο γρήγορα άρχισε να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο.

«Μην τον παρεξηγείς, έτσι κάνει με όλες τις γυναίκες που του αρέσουν,» σχολίασε ο άντρας που έμεινε πίσω στο τραπέζι «δεν είναι προσωπικό. Ή μάλλον, όχι δικό σου τουλάχιστον. Ξες πόσα σπίτια έχει χαλάσει αυτός; Γιατί είναι και shinsegumi! Δεν τον πειράζει αν του πουν όχι, αλίμονο, αλλά μερικές έτσι το σκέφτονται και μετά έρχονται οι άντρες τους...άσε.»
«Χμ.»
«Bola,» είπε και προσέφερε το χέρι του ΄ του το έσφιξε...αλλά μάλλον αυτός είχε λίγο πιο δυνατή χειραψία απ'την κανονική--ένιωθε το κόκαλο της να λυγίζει! Η κοπέλα δεν απάντησε αμέσως, μα το σκέφτηκε πρώτα. Να πει όνομα, ή όχι;
«Elena,» απάντησε ΄ είχε αποφασίσει τη μέση οδό: ψέματα.
«Χάρηκα, δεσποινίς που την πέφτετε σε παντρεμένους.»

Κοκκίνισε ολόκληρη και πήγε να τον αντικρούσει με όλο της το είναι, μα το γέλιο του της έδωσε να καταλάβει πως έκανε ένα - άστοχο - αστείο. «Λοιπόν, τι μπορεί να ήθελες να με ρωτήσεις που δεν ήθελες την αρχή του τόπου παρούσα;»

Η Lorenza παραξενεύτηκε, ή μάλλον να βρέθηκε προ εκπλήξεως γι αυτό που της είπε, αλλά κυρίως το ότι κατάλαβε κάτι τέτοιο. «Νομίζεις μόνο εγώ το κατάλαβα; Κι εκείνος το κατάλαβε, αλλά εκείνος ήθελε και να σε ρίξει, οπότε είπε να μην το κάνει θέμα. Αλλά να ξέρεις, έβαλες τον εαυτό σου στο ραντάρ του.»

«Είμαι ανερχόμενη Κυνηγός Επικυρηγμένων ΄ δεν ήξερα ποια μπορεί να ήταν η αντίδρασή τους σ'αυτό. Αλλά δεν είναι τίποτα παράνομο.»
«Μμμμ ώστε έτσι...» φάνηκε να ζυγίζει την κοπέλα ή την κατάσταση με το βλέμμα του. «Καλώς λοιπόν, θα πάρω τον λόγο σου γι αλήθεια,» είπε και ξαφνικά όλη η συμπεριφορά του έγινε πιο χαρωπή απέναντί της «οπότε! Θες να μάθεις πού υπάρχουν αποβράσματα, παράνομοι και κακούργοι. Θα σου πω που μπορείς να βρεις μερικά μεγάλα ψάρια που θα σε βάλουν στον χάρτη.
Υπάρχει στην Kabuki συνοικία, μία κλειστή ιδιωτική λέσχη. Απ'ότι καταλαβαίνεις, είναι παράνομο να μπουν οι shinsegumi χωρίς τη θέλησή των ιδιωτών και πίστεψέ με, κάνουν πολύ καλή πόρτα. Ο Hijikata,» στο απορημένο της ύφος εξήγησε βιαστικά «ο υπαρχηγός, στην ουσία αρχηγός τους ΄ δεν τον έχεις γνωρίσει, δεν ήταν εδώ» και συνέχισε μετά ξανά «ο Hijikata τους έχει βάλει στο μάτι. Αυτό σημαίνει πως με κάποιον τρόπο θα τους πιάσει αργά ή γρήγορα, μα φαίνεται να έχει κολλήσει στο "αργά" για την ώρα. Τώρα δεν ξέρω πώς θα αντιδράσουν οι υπόλοιποι, μα ο Hijikata θα σε ανταμείψει αν του πας κανέναν. Α, και να ξέρεις, η ευγένεια θα σε πάει πολύ μακριά...»

Τα μάτια της έλαμψαν. Επιτέλους, θα έβρισκε τρόπο να αποδείξει την αξία της. «Προτού αρχίσεις να μετράς τα belli σου όμως, να ξέρεις: ο Hijikata είναι πανέξυπνος και καχύποπτος άνθρωπος. Η ειλικρίνια είναι κλειδί για το πόσο θα σε εμπιστευτεί.»

Δεν ήξερε αν ήταν η ιδέα της ή όχι, μα ήταν σίγουρη πως αυτός ο άνθρωπος ήξερε πολλά περισσότερα απ'ό,τι έλεγε. Όχι μόνο είχε πληροφορίες για τον υπαρχηγό της πολιτοφυλακής, μα ήξερε και τι τον κάνει αρνητικό και τι θετικό. Κάτι ύποπτο έτρεχε με του λόγου του. Η καχυποψία της άρχισε να έρχεται στην επιφάνεια. «...γιατί με βοηθάς;» Δεν άντεξε, τον ρώτησε.

Το βροντερό γέλιο του ήχησε πιο δυνατό από ποτέ. Όταν ηρέμησε λίγο είπε: «επιτέλους! Η καχυποψία σου εκδηλώνεται. Χα χα, κυρίαρχο χαρακτηριστικό τώρα τελευταία.» Λίγες στιγμές μετά, η ευθυμία ήταν το μόνο που του απέμεινε, εφόσον το γέλιο είχε κοπάσει. «Αν θες πραγματικά να μάθεις, έχω τρεις λόγους,» σήκωσε την παλάμη του πιο ψηλά κι άρχισε να απαριθμεί «πρώτος: σήμερα γέννησε η γυναίκα μου. Είμαι πολύ χαρούμενος και είπα να βοηθήσω έναν άγνωστο. Δεύτερος λόγος: έριξες χυλόπιτα στον Sanosuke με πολύ διασκεδαστικό τρόπο και πίστεψέ με τρώει πολλές. Τρίτος...! Ξέρω πως είναι να έχεις όνειρα. Εγώ κατάφερα να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι, το οποίο με έφερε εδώ. Εσύ ξεκίνα από δω και θα δούμε που θα σε πάει.»

Κατάλαβε όλο αυτό από τις λίγες βιαστικές λέξεις που αντάλλαξαν; Αυτό ήταν θαυμαστό κατόρθωμα. «Είσαι...πολύ καλός κριτής χαρακτήρων.»
«Το ξέρω,» παραδέχτηκε αδιάφορα «η γυναίκα μου το αποκαλεί ατυχές προσωπικό γνώρισμα ΄ ο ανιψιός μου το αποκαλεί χάρισμα ΄ η κουνιάδα μου το αποκαλεί ικανότητα. Εγώ πάλι λέω πως κόβει το μάτι μου.»
«Κόβει; Κομματιάζει...! Όπως και να χει, σ'ευχαριστώ. Πες μου και πού μπορώ να βρω αυτήν τη λέσχη και θα σου είμαι υπόχρεη.»
«Δε θέλω χρέη, χάρισμά σου. Απλώς να προσέχεις αν θες να έρθεις αντιμέτωπη μαζί τους, γιατί δέρνουν καλά και δεν ξέρω πως τα πας από φυσική αντοχή. Αλήθεια, από πού το πήρες αυτό που φοράς;»
«...Απ'της Yoriko.»

Αμέσως μετά έδωσε οδηγίες και συντεταγμένες ΄ το μέρος ήταν στην καρδιά της Kabuki και σύμφωνα με τις φήμες, υπήρχε διακίνηση ναρκωτικών ουσιών--όπιο για την ακρίβεια. Ήταν απαγορευμένη ουσία μόνο γιατροί και μόνο στα ιατρεία τους επιτρεπόταν ή ασθενής που είχε ανά πάσα στιγμή τη συνταγή γιατρού επάνω του. Και να είχε συνταγή, όμως όχι πάνω του, και πάλι τον συνέλαβαν μέχρι να την προσκομίσει. Σκληροί νόμοι, αλλά το ίδιο ήταν και το όπιο.

Τη λέσχη την βρήκε εύκολα. Οι κατευθύνσεις που έδωσε αυτός ο Bola ήταν πολύ καλές: το μέρος που έμοιαζε περισσότερο σαν σπίτι, με μόνο έναν όροφο και ήταν στη δεξιά μεριά της περιοχής, όπως έμπαινε από την ανατολική μεριά. Είδε πως στην είσοδο, - μισοφωτισμένη, μικρή και εύκολη να την φρουρήσει κάποιος - υπήρχαν δύο άντρες, με χακί και καφέ κιμονό και σπαθιά στα αριστερά τους. Παρακολούθησε γι αρκετή ώρα τους άντρες αυτούς και ποιους άφηναν μέσα και γιατί. Οι περισσότεροι ήταν γνωστά πρόσωπα και οι υπόλοιποι είχαν κάποια σύσταση από μέλη.

Κατάλαβε πως αν ήθελε να μπει μέσα για να δει τι γίνεται και πώς να πιάσει κάποιον, έπρεπε να είναι αρκετά κοντά για να κρυφακούσει κάποιο όνομα τυχαία. Γι αυτό, όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, κρυμμένη στο σκοτάδι που έριχνε το εν λόγω οίκισμα, πήγε πιο κοντά στην συρτή πόρτα. Είδε από μακριά να έρχεται ένας πολύ σπουδαίος άντρας - αν οι πέντε σωματοφύλακες τριγύρω του έδειχναν κάτι, ήταν αυτό - με το στήθος φουσκωμένο και την πλάτη ολόισια. Τα μαλλιά του ήταν γκρίζα και μαζί με τις ρυτίδες στο πρόσωπό του έλεγαν την ηλικία του. Όμως το ακριβό του κιμονό και το ύφος του έλεγαν μεγαλύτερη ιστορία απ'ότι το πρόσωπό του.

Πρέπει να ήταν σίγουρα σημαντικός, γιατί ο ένας από τους σωματοφύλακες με το που τον είδε στον ορίζοντα έτρεξε μέσα. Ένας άλλον άντρας, καλοντυμένος, βγήκε έξω και με δουλοπρέπεια άρχισε να του μιλάει. «Ωωωωω, κύριε Hirotaro, δεν είχαμε ειδοποιηθεί πως θα ερχόσασταν σήμερα. Καλώς ορίσατε.»
«Γεια σας αγαπητέ μου Hajiro,» είπε με ευγένεια, και το κεφάλι του πήρε μια μικρή κλίση.
«Θα έχετε παρέα;»
«Όχι, δε νομίζω. Εκτός κι αν κάποια κυρία θα ήθελε να με-»

Ξαφνικά, οι Shinsegumi που είχε δει νωρίτερα, μαζί με τον Sanosuke, εμφανίστηκαν από το πουθενά. «Ωωω, αν δεν είναι οι αγαπητοί μας διοικητές. Κύριε Hajime, κύριε Harada.» Αχα! Ώστε είχε δίκιο, είναι διοικητές. «Κύριοι,» συνέχισε στους άλλους δύο. Τo χαμόγελό του ήταν μέχρι τ'αυτιά, αλλά δεν ήταν καθόλου φιλικό: αυτάρεσκο και μάλλον θριαμβευτικό.

«Γεια σας κύριε Hirotaro,» είπε ο άνδρας που ονόμασαν Hajime, o ίδιος που είχε καλέσει τον Sanosuke να έρθει μαζί τους «χαίρομαι που σας βρίσκω εδώ.» Ο τόνος του ήταν ο ίδιος με πριν, ήρεμος, μα έκρυβε κάτι.
Μάλλον ήταν μίσος.
«Κι εγώ,» είπε τάχα χαρούμενος «θα σας καλούσα μέσα, αλλά τι κρίμα, δεν πρέπει να πίνετε όταν έχετε βάρδια...κι εσείς πάντα έχετε βάρδια. Πολύ κρίμα,» είπε συντετριμμένος, αλλά ακόμα και αυτή που ήταν ξένη έβλεπε τον τρόπο που ο ένας έπαιζε με τα νεύρα του άλλου. Εξάλλου, ο Bola της είχε πει πως ο αρχηγός τους ήθελε κάποιον να μπει αλλά δε μπορούσαν. Το πιο πιθανό ήταν πως αυτός ο σημαντικός τύπος ήταν κάποιος άρχοντας του εγκλήματος που χλεύαζε τον νόμο.

«Φυσικά,» συνέχισε φαινομενικά ανενόχλητος με ένα ευγενικό χαμόγελο στα χείλη «όταν κάποια μέρα όμως εισέλθουμε, να είστε σίγουρος πως θα έρθω πρώτα σε σας.»

Οι απειλές έγιναν, τα υπονοούμενα λέχθηκαν ΄ και οι δύο μεριές έσκυψαν το κεφάλι ευγενικά και μετά οι μεν αποχώρησαν ενώ ο άλλος αναστέναξε. «Ιδεαλιστές,» είπε στον άνθρωπο που είχε βγει να τον χαιρετίσει - ο οποίος ήταν έτοιμος να πάθει κρίση πανικού - λες και αυτό εξηγούσε τα πάντα «πάμε μέσα αγαπητέ. Κι όπως έλεγα, εκτός κι αν κάποια κυρία θέλει να με συνοδεύσει, δεν περιμένω κάποιον άλλον.»

Είδε μια ευκαιρία, και την εκμεταλλεύτηκε. Πήρε μια βαθιά αναπνοή και βγήκε μπροστά. «Μία κυρία θα ήθελε πολύ να τη συνοδεύσετε.» Με επιτηδευμένη χάρη, βγήκε από την κρυψώνα της και μιμήθηκε τον χαιρετισμό τους. «Εάν δε σας πειράζει να κάνετε παρέα σε μία ξένη...»

Την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω ΄ την μετρούσε με το μυαλό του και υπολόγιζε το τι μπορεί να συμβεί. Ξαφνικά το χαμόγελό του έγινε πολύ διαφορετικό: από τυπικό, κρύο ή γεμάτο μίσος, έγινε σαρδόνιο. «Μα φυσικά,» είπε και προσέφερε το χέρι του «μια τόσο ιδιαίτερη παρουσία δεν πρέπει να πάει χαμένη.»

Δέχθηκε την προσφορά του ΄ έκλινε το κεφάλι της και πέρασαν μαζί το κατώφλι αυτού του περίεργου μέρους. Επιτέλους θα μάθαινε τι το τόσο ιδιαίτερο έχει και πώς μπορούσε να βοηθήσει. Γιατί δεν ήξερε ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος δίπλα της και τι έκανε, αλλά τον αντιπαθούσε ήδη.

Λίγη ώρα αργότερα, ήξερε ακριβώς γιατί τον αντιπαθούσε κι ακριβώς γιατί δεν ήθελε αυτός ο Hijikata το μέρος να λειτουργεί: παντού υπήρχαν μικρά τραπέζια όπου άνδρες παίζανε ζάρια ή άλλα τυχερά παιχνίδια που η ίδια δεν τα αναγνώριζε, κι όλοι είχαν δίπλα τους ένα μικρό ορό με όπιο. Όσοι είχαν πάρει πάρα πολύ, είχαν βγει αναίσθητοι, είτε πάνω στο μαξιλάρι που κάθονταν είτε παραδίπλα σε αυτοσχέδια κρεββάτια γιατί μάλλον είχαν έρθει με μοναδικό λόγο να ναρκωθούν. Οι περισσότεροι φαίνονταν άνθρωποι του υποκόσμου, ενώ πολλές κόκκινες κηλίδες υπήρχαν στα πατώματα και στους χάρτινους τοίχους. Σίγουρα ήταν αίμα.

Επιβεβαιώθηκε, όταν είδε δύο άντρες που μάλωναν για κάτι σαν χαρτιά που είχαν μπροστά τους, κι ο ένας τράβηξε σπαθί: πριν προλάβει να κουνηθεί όμως, ένας από τους άντρες που πρόσεχαν τους παίκτες, έβγαλε ένα μαχαίρι και κάρφωσε τον τύπο! Αίμα πετάχτηκε πάνω στο παρολίγον θύμα του και στο πάτωμα και το μαξιλάρι του. Δεν είχε πεθάνει, αλλά δε μπορούσε να συνεχίσει. Δύο άλλοι άντρες ήρθαν και τον πήραν σηκωτό, ενώ τον κουβάλησαν στον πάνω όροφο. Ένα λεπτό, δεν είχε πάνω όροφο...τους ακολούθησε με το βλέμμα της και είδε πως αυτό το μαγαζί ενωνόταν με το διπλανό που είχε δύο ορόφους. Αχα...ενδιαφέρον αυτό.

Με τα μάτια της έψαξε να βρει πιθανές εξόδους σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης και συνέχισε να αποτυπώνει τα πάντα στη μνήμη της για να μπορέσει να τα πει μετά στον υπαρχηγό της shinsegumi. Μπορεί κάπως έτσι να κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους - γιατί δε μπορεί να μην την είδε κάποιος και να μην τους πει πως μπήκε εδώ μέσα -.

«Ελπίζω να μη φοβήθηκες απ'αυτό αγαπητή μου,» είπε με τρόπο που της φάνηκε τουλάχιστον γλοιώδης «είναι κάτι πολύ καθημερινό. Αλλά μην ανησυχείς, εμείς δε θα το πάθουμε. Έχουμε σωματοφύλακες...φυσικά δεν είμαστε χαζοί να κάνουμε κάτι τέτοιο επίσης.»

«Φυσικά,» είπε τάχα αναστατωμένη που προσπαθούσε να ηρεμήσει. Χαμογέλασε όσο μπορούσε προσπαθώντας να φανεί αξιαγάπητη ΄ το πέτυχε λίγο γιατί τον είδε να της φιλάει το χέρι. Θα το ξέπλενε με οξύ αργότερα.

«Τι λες να παίξουμε λοιπόν...;»
«Μμμμμ,» έκανε όσο πιο αθώα γινόταν «τι λες γι αυτό με τα περίεργα πούλια;»
«Α, majhong? Οχο, δεσποινίς μου έχεις καλό μάτι. Το ονοματάκι σου θα μου το δώσεις;»
«Elena,» είπε αμέσως κάνοντας μια μικρή υπόκλιση. «Χάρηκα.»
«Εσύ με ξέρεις φαντάζομαι...»
«Ω ναι ΄ ο κύριος Hirotaro, σωστά;»
«Μπράβο,» είπε με θριαμβευτικό χαμόγελο «αυτός είμαι. Kenji Hirotaro. Και τώρα, ας παίξουμε! Θα είσαι το γούρι μου.»

Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο εγκλωβισμένη αισθανόταν. Μέσα σ'ένα τέταρτο από τη στιγμή που έκατσαν να παίξουν, γυναίκες εμφανίστηκαν, κι άρχισαν να τρίβονται σε όσους πελάτες ήταν ακόμα ξυπνητοί. Ακόμα και στο δικό της "ραντεβού" ήρθαν, μα εκείνος τις έδιωξε. Εκεί ήταν που τρελάθηκε από την ανησυχία της. Αυτός ο άνθρωπος είχε κάθε πρόθεση να κάνει το ίδιο και χειρότερα στην ίδια. Δεν ήταν πως της φαινόταν περίεργο το να κάνει σεξ, αλλά με αυτόν τον άνθρωπο δε θα το έκανε ποτέ. Έπρεπε να ξεφύγει από δω μέσα και γρήγορα κι όχι με τρόπο που να κάνει τον Hirotaro να την υποψιαστεί.

Και τον βρήκε στη μορφή του ανθρώπου που καθόταν απέναντί της. Της έκλεινε το μάτι και προσπαθούσε να της την πέσει για πολύ ώρα μα τον αγνοούσε επιδεικτικά, αλλά τώρα της φαινόταν μια πολύ καλή διέξοδος.

Άρχισε να του επιστρέφει το φλερτ με μικρά, ενθαρρυντικά χαμόγελα και καμιά φορά του έκλεινε το μάτι όταν κανείς άλλος δεν κοιτούσε. Έκανε όσο περισσότερα μπορούσε με το περιορισμένο εύρος που είχε. Για να ολοκληρώσει το σχέδιό της, σηκώθηκε "για να πάρει λίγο αέρα". Πήγε από μερικά τραπέζια για να παρατηρήσει αθόρυβα και στο τέλος πήγε και στο τραπέζι του άλλου. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του γρήγορα για να μην τη δουν κι εκείνος άνοιξε τα μάτια του διάπλατα. Αμέσως έκανε μια κίνηση: με το χέρι του έπιασε τον πισινό της με πολύ ηχηρό τρόπο.

«Α,» αναφώνησε έντρομη «πώς τολμάτε κύριε;» Σκανδαλισμένη όσο δε γινόταν, τον χαστούκισε εξίσου δυνατά!
«Τι έγινε;» Αμέσως είχε φτάσει στη σκηνή ο Kenji, ανάστατος. Την έβλεπε πως κοιτούσε τον άλλον και αμέσως κατάλαβε. «Τι σου έκανε;» Του ψιθύρισε στο αυτί, τάχα σοκαρισμένη, κι εκείνος άνοιξε τα μάτια του διάπλατα. «Τι τόλμησε να κάνει;!»
«Έι, για κοιτάξτε λίγο, εγώ δεν-»
«Τι δεν; Όλοι το είδαν! Θες να μου πεις πως δεν το έκανες; Έτσι κάνετε εσείς εδώ; Παρενοχλείτε γυναίκες και μετά-, αα, δε-δε μπορώ...» Έκανε προσπάθεια να συγκρατήσει τα δάκρυά της, γιατί το σοκ ήταν πολύ μεγάλο για να τ'αντέξει, αν και στην πραγματικότητα, δεν είχε δάκρυα να ξοδέψει. Ήταν όμως πειστική κι αυτό αρκούσε. «Σ-σε παρακαλώ, θέλω να πάω σπίτι μου. Μπορώ να φύγω;»

Στην προοπτική του ότι δε θα του κάτσει εξαιτίας αυτού του ανθρώπου, αλλά επειδή είχε ελπίδες για το μέλλον στο μικρό του μυαλό, έβγαλε όλον το θυμό πάνω σ'αυτόν: «φυσικά και θα φύγεις. Κι αυτός θα φύγει...απ'τη ζωή.»
«Όχι σε παρακαλώ, δεν χρειάζεται...!» Αναστατωμένη ακόμα, τον έπιασε από το χέρι και χάιδεψε τον ώμο του. «Αν τον πάμε στην πολιτοφυλακή θα είναι καλύτερα, θα τον κρίνουν εκεί.»

Άρχισε να το σκέφτεται. Ένα μοχθηρό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό του. «Αυτό είναι μια εξαίσια ιδέα.»

Έκανε ένα νεύμα και δύο από τους σωματοφύλακες του ήρθαν και τον έπιασαν. Η Lorenza κοίταξε δεξιά κι αριστερά κι άρχισε να νιώθει αρκετά περίεργα κι ένοχη για ό,τι επρόκειτο να του συμβεί.

«Τ-τι κάνετε, αφήστε με! Τι πάτε να κάνετε-Α!» Τον έριξαν στα γόνατα.
«Το κεφάλι του ψηλά,» διέταξε κι ένας τρίτος εμφανίστηκε για να το κάνει. «Το στόμα του ανοιχτό,» έδωσε την τελευταία διαταγή και κάποιος του έπιασε το σαγόνι και το τράβηξε κάτω. Προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί και πάλι ο αιχμάλωτος, μα δε μπορούσε πλέον να μιλήσει, έβγαζε μόνο άναρθρες κραυγές.

Με συνοπτικές διαδικασίες, ο Kenji έβγαλε ένα μαχαίρι από τα ρούχα του και το ξεθικάρωσε. Έπιασε την γλώσσα του άλλου και...άρχισε να κόβει. Αργά, βασανιστικά και με πάρα πολύ επιδεικτικό τρόπο. Όλοι το είδαν κι όλοι ανατρίχιασαν.

Η Lorenza ένιωθε τον λαιμό της να ξεραίνεται. Αυτή έφταιγε γι αυτό που συνέβη σ'αυτόν τον άντρα και ήλπιζε να μην ξέρει να γράφει γιατί μπορούσε εύκολα να την καταστρέψει. «Αυτό θα σου μάθει να κάνεις βλακείες. Και μάντεψε, δε θα πεις τίποτα στους shinsegumi. Ή τουλάχιστον και να προσπαθήσεις ξέρεις τι θα γίνει και στα χέρια σου.»

Τα μάτια του ήταν κόκκινα απ'τα κλάματα και κουνούσε το κεφάλι του σαν τρελός πως δε θα έκανε τίποτα. Τον σήκωσαν ψηλά και τον έσπρωξαν προς την έξοδο. «Θ-θα...θα τον πάω εγώ εκεί. Εμένα ενόχλησε εξάλλου.»
«Καλώς, θα σε συνοδεύσει κάποιος από-»
«Δεν είναι απαραίτητο, δε θα δοκιμάσει τίποτα. Ευχαριστώ πολύ όμως για το ενδιαφέρον,» είπε όσο πιο σαγηνευτικά γινόταν και τον αποχαιρέτισε με ένα γρήγορο φιλί. Όχι στο μάγουλο δυστυχώς και θα έκανε πολλές γαργάρες για να διώξει την αίσθηση αηδίας που την κατέκλυσε. Αυτός όμως το πήρε σαν προσωπική επιτυχία και φούσκωσε ενώ αυτή έφευγε με τον τραυματία.

Πάντα παρανοϊκή, δεν σταμάτησε να συμπεριφέρεται σαν την περσόνα που δημιούργησε, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουν κοντά στη βάση των shinsegumi. Παρόλαυτα, με το που βγήκαν και παρατήρησε τη γλώσσα του, πως ακόμα αιμορραγούσε δηλαδή, αποφάσισε να δείξει ένα πραγματικό κομμάτι του εαυτού της. «Άνοιξε το στόμα σου ΄ χάνεις πολύ αίμα. Πρέπει να το σταματήσουμε.»

Την κατακεραύνωσε. «Το ξέρω πως δε με εμπιστεύεσαι, αλλά είμαι γιατρός και μπορώ να σε βοηθήσω...» Μια μικρή σιωπή απλώθηκε κι εκείνος ακόμα την κοιτούσε περίεργα. «Είναι θαύμα το πως δεν έχεις λιποθυμήσει ήδη με τόση απώλεια αίματος. Αν το καυτηριάσουμε θα είναι εντάξει.»

Έκανε μεγάλη προσπάθεια ν'ακουστεί σαν να την ένοιαζε το τι θα πάθει, όταν αυτό ήταν ψέμα. Εντάξει, δεν ήθελε να πεθάνει εξαιτίας της, αλλά εκνευριζόταν όταν πήγαινε να βοηθήσει και δεν την άφηναν. Γι αυτό ήταν πολύ δύσκολο να το παίζει ανήσυχη, καλή και αναστατωμένη όταν τίποτα απ'τα τρία δεν ίσχυαν. «Ειλικρινά, σε παρακαλώ...νιώθω υπεύθυνη επειδή πρότεινα να σε πάμε στην πολιτοφυλακή.»

Το βλέμμα που της έριξε σίγουρα σήμαινε "κι όχι μόνο γι αυτό" αλλά την άφησε εν τέλη να κάνει αυτό που ήθελε. Τον κάθισε κάτω και ζήτησε αν έχει ένα μαχαίρι. Εκείνος το έβγαλε...και της επιτέθηκε! Έπρεπε να το περιμένει. Όμως δεν αντέδρασε αμέσως--πρώτα το έπαιξε θύμα. Αν ήταν κάποιος τριγύρω και την έβλεπε να τον αντιμετωπίζει, σίγουρα θα φαινόταν ύποπτο, αλλά αν δεν αντιδρούσε, σίγουρα θα έβγαινε να τη βοηθήσει!

Έκανε πολλά βήματα προς τα πίσω, σαστισμένη υποτίθεται, κι άρχισε να φωνάζει για βοήθεια! Όταν όμως κανείς δεν απάντησε, κανείς δε βγήκε έξω, κατάλαβε πως μάλλον όχι μόνο δεν την ακολουθούσαν, μα δεν ήταν το μέρος του νησιού που έβγαζε "ήρωες". Συνέχιζε να αποφεύγει με βήματα προς τα πίσω ή το πλάι ΄ έσκυβε, έγερνε. Αλλά δεν αντεπιτεθόταν. Περίμενε να εξαντληθεί και να πέσει. Όταν όμως έκανε μια αρκετά ύπουλη κίνηση - την κλώτσησε για να καλύψει το χτύπημα με το μαχαίρι απ'την άλλη μεριά - κατάλαβε πως δεν την έπαιρνε: τα ρούχα της σκίστηκαν λίγο στο πλάι, ακόμα λιγότερο αίμα έτρεξε, μα ο πόνος ήταν εκεί. Γιατί έπρεπε να χτυπήσει στα πλευρά; Μ'ένα σάλτο, πήγε στο πλάι και πάνω στην κίνηση έβγαλε το δικό της μαχαίρι ΄ το πέταξε!

Το μαχαίρι καρφώθηκε στον τοίχο χωρίς να βρει στόχο, όμως τον έκανε να απομακρυνθεί απ'την κοπέλα χωρίς να την καταδιώξει. Πέταξε άλλα δύο, με μόνο στόχο να τον τρομάξει και κατάφερε να βάλει δύο μέτρα απόσταση μεταξύ τους. Με μια ανάποδη κωλοτούμπα βρέθηκε πάνω στον κάδο ΄ είχε το πλεονέκτημα του ύψους τώρα! Από κει, με καλύτερο στόχο, πέταξε το τέταρτο και τελευταίο μαχαίρι τελικά, εφόσον καρφώθηκε στον μηρό του ΄ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε βγει αναίσθητος, μα από το δηλητήριο.

Ξεφτέρι κι εγώ, nα του ζητήσω μαχαίρι...

Τον έπιασε, έσκισε τα ρούχα του και τα έκανε αυτοσχέδιο σκοινί, με το οποίο τον έδεσε. Και μέσα στο βράδυ, τον κουβάλησε μέχρι το αρχηγείο της shinsegumi. Φυσικά ήταν πολύ δύσκολο να τον κουβαλήσει στην πλάτη της γι αυτό τον έχωσε σε μια μικρή άμαξα και τον μετέφερε έτσι. Θυμόταν που ήταν το μέρος που πήγαινε - γι αυτό είχε ζητήσει και την ξενάγηση - έτσι δεν χρειάστηκε καν να σταματήσει για να ρωτήσει τους ντόπιους πού να πάει.

Αυτή η εργασία της πήρε το μεγαλύτερο κομμάτι της νύχτας, μα δεν την πείραξε. Κατάφερε να προσελκύσει το ενδιαφέρον του shinsegumi στην πύλη του αρχηγείου πολύ πιο εύκολα. «Η ώρα είναι τέσσερις,» είπε λες και η κοπέλα δεν είχε συνείδηση του πού και πότε «τι κουβαλάς;»
«Τον άνθρωπο που θέλησε να με σκοτώσει,» είπε και γύρισε έτσι ώστε να φανεί η πληγή της ΄ ο φρουρός φάνηκε έκπληκτος. Χε, κι αυτή ήταν έκπληκτη που τον βρήκε ξύπνιο. «Πού είναι ο αρχηγός σας; Θέλω να του μιλήσω.»
«Μπορείτε να περάσετε μέσα αλλά δε μπορείτε να δείτε τον κύριο Kondo ΄ λείπει.»
«Ο υπαρχηγός σας--Hijikata σωστά; Έχω πολύτιμες πληροφορίες...»

Φάνηκε να το σκέφτεται ΄ «αφού μπείτε, πείτε στον πρώτο που θα δείτε να σας πάει στην αίθουσα αναμονής.»

Έκλινε το κεφάλι της με ευγνωμοσύνη κι έκανε αυτό που της είπε. Ακόμα πιο παράδοξο από πριν, όχι μόνο υπήρχαν άνθρωποι που περιπολούσαν το μέρος, αλλά κανείς δεν ήταν γκρινιάρης ή εκνευρισμένος εξαιτίας του, ήταν όλοι τυπικότατοι μέχρι κι ευγενικοί μαζί της. Την οδήγησαν στην αίθουσα αναμονής, απαλλάσσοντας της απ'το βάρος του ανθρώπου που έσερνε στην άμαξα, κάνοντάς το οι ίδιοι: ένας την καθοδηγούσε, ένας τη βοηθούσε. Την άφησαν στην αίθουσα αναμονής, υποκλίθηκαν όπως ήταν το τυπικό κι εξαφανίστηκαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Όση ώρα ήταν μόνη της, περιεργαζόταν το δωμάτιο αλλά κι ό,τι είχε δει μέχρι τώρα: το δωμάτιο αυτό είχε ακριβώς τα ίδια χρώματα με όλο το υπόλοιπο κτίριο, ανοιχτό μπλε με σκούρο μπλε εκεί που ενώνονταν οι τοίχοι και το υπόλοιπο άσπρο. Τα πάντα ήταν στο ίδιο παραδοσιακό στυλ με όλο το υπόλοιπο νησί, εκτός από τα καθίσματα και τα έπιπλα: είχαν καρέκλες και τραπέζια ακριβώς όπως και στην Vargar. Λογικά έφερναν και πολλούς τουρίστες εδώ, θα ήθελαν να είναι πιο γνώριμο το μέρος. Είχαν και μερικά λουλούδια στις γωνίες του δωματίου, που μύριζαν ωραία, σε αντίθεση με τον άνδρα δίπλα της.

Μία ολόκληρη ώρα μετά, ένας άντρας εμφανίστηκε από τη μοναδική πόρτα που δεν ήταν φανερή μέσα στο δωμάτιο: σαν να άνοιξε ο τοίχος, ένας ψηλός άντρας, με μαύρα μαλλιά και περήφανο ανάστημα, στεκόταν μπροστά της. Η πλέον κλασσική στολή των διοικητών της shinsegumi αγκάλιαζε το σώμα του λες και ήταν φτιαγμένη να φορεθεί από αυτόν. Το βλέμμα του ήταν βλοσυρό και ήρεμο.

Ωραίος είναι, σκέφτηκε όταν ήρθε πιο κοντά της και το φως έδειχνε όλο του το πρόσωπο. «Δεν έφυγες βλέπω, Elena.»

«Έξυπνο,» σχολίασε ενώ σηκωνόταν και η ίδια «με έκανες να περιμένω τόσο μόνο και μόνο για να δεις αν έλεγα αλήθεια ή όχι.» Δεν ήταν αρκετά χαζή για να δείξει ότι ήταν ενθουσιασμένη που ήξεραν το όνομά της.
«Φυσικά ΄ αποδεδειγμένα, μετά το πρώτο τέταρτο φεύγουν αυτοί που λένε ψέματα. Μετά το πρώτο εικοσάλεπτο αυτοί που παραφούσκωσαν το τι πληροφορίες έχουν. Κι αν κάποιος κάτσει λιγότερο από σαράντα λεπτά δεν τον ψάχνουμε. Μα αν καταφέρουν και περιμένουν μία ώρα, τότε τους βρίσκουμε εμείς. Ακολουθήστε με,» είπε στο τέλος, και δύο άνδρες εμφανίστηκαν πίσω από δύο άλλες πόρτες. Πήγαν κατευθείαν στον αναίσθητο ακόμα άντρα και τους ακολούθησαν κουβαλώντας τον.

Το γραφείο του ήταν δύο διαδρόμους μακριά από την πόρτα που εμφανίστηκε και όλο ήταν με το πιο περίεργο μιξ παραδοσιακού και μοντέρνου στυλ που είχε δει σε όλο το νησί. Είχε καρέκλες όμως κι ένα γραφείο, οπότε αυτός έκατσε εκεί κι εκείνη απέναντί του. «Ποιος είναι ο κύριος που σου επιτέθηκε και τι πληροφορίες μου προσφέρεις δεσποινίς;»
«Σήμερα γνώρισα τον Kenji Hirotaro ΄ γλοιώδης κύριος, πρόθυμος να φανεί καλός με πρωτόγονους τρόπους. Παρόλαυτα, του κέντρισα αρκετά το ενδιαφέρον για να κόψει τη γλώσσα του άντρα δίπλα μου.» Η αναστάτωση ήταν έκδηλη στα μάτια του, μα δεν κούνησε ούτε μυ. «Βλέπετε, ήθελα πολύ να ξεκινήσω την καριέρα μου σαν κυνηγός επικυρηγμένων που δε δίστασα να πλησιάσω τον κύριο Hirotaro για να με βάλει μέσα. Και ξέρετε πού εννοώ, σωστά;»

Το κούνημα του κεφαλιού του ήταν τόσο μικρό που παραλίγο να μην το καταλάβαινε αν δεν έβλεπε τα μαλλιά του να κινούνται. «Λοιπόν, αφού μπήκα μέσα είδα πολλά πράγματα, όπως διακίνηση και χρήση ναρκωτικών, βιοπραγίες, κι άλλα πολλά. Θα παραδεχτώ πως ο κύριος δίπλα μου έχασε τη γλώσσα του εξαιτίας μου, από μία άποψη, αλλά όταν προσπάθησα να τον βοηθήσω μου επιτέθηκε με πρόθεση να με σκοτώσει.»
«Εξαιτίας σου...;» Του εξήγησε. «Μάλιστα.»

«Δες πώς βλέπω εγώ τα πράγματα δεσποινίς: μας έκανες μία εξυπηρέτηση συλλαμβάνοντας και φέρνοντας έναν ένοχο στο κατώφλι μας. Το θάρρος σου θα ανταμειφθεί. Πέρα απ'αυτό, έχεις συνάψει σχέσεις με επικίνδυνους ανθρώπους και θα ήθελα να σε βοηθήσω."

Σταμάτησε για λίγο, κοιτώντας την στα μάτια, σαν να έψαχνε κάτι. «Συνεχίστε παρακαλώ.»
«Ο άντρας αυτός που αναφέρεις, έχουμε φήμες πως είναι ο ίδιος μπλεγμένος στο εμπόριο και τη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, ενώ φοβόμαστε πως έχει σχέδια για να ανατρέψει τον αυτοκράτορα. Αν είσαι διατεθειμένη να μας βοηθήσεις να βρούμε απτές αποδείξεις γι αυτά τα παραπτώματά του, είμαστε παραπάνω από διατεθειμένοι να σε ανταμείψουμε με περισσότερους τρόπους από λεφτά.»
«Όπως...;»
«Φήμη. Αν μας βρεις τις αποδείξεις φυσικά.»

Ω...Ώστε άκουγε όταν μιλούσε. Καλός ακροατής και διορατικός άνθρωπος ο υπαρχηγός τους. Χε, όμορφος, έξυπνος, είχε τις χάρες όλες. Δεν χρειαζόταν καν να το σκεφτεί, και οι δύο το ήξεραν: εκείνη ήταν που πήγε σ'αυτόν εξ'αρχής. Αλλά της έδωσε το δικαίωμα να κάνει πως το σκέφτεται. «Έχουμε μια συμφωνία λοιπόν,» είπε στο τέλος δίνοντας το χέρι της.
Το έσφιξε. «Πράγματι, φαίνεται πως έχουμε.»

Χτύπησε τα δάχτυλά του, κι αμέσως οι δύο shinsegumi που είχαν εξαφανιστεί επανεμφανίστηκαν για να πάρουν τον αιχμάλωτο. Αφού τον πήραν σηκωτό, και μόνο αφού έφυγαν απ'το δωμάτιο, ο Hijikata έβγαλε ένα πουγγί. Της το έδωσε. «Εδώ μέσα υπάρχουν περίπου 8.000 belli. Για τον αναίσθητο. Θα πάρεις τα τετραπλάσια αν καταφέρεις να μας παραδόσεις και το μεγάλο ψάρι κι ό,τι άλλο συμφωνήσαμε.»
«Καλώ-»

Όπως έσκυβε το κεφάλι της, παρατήρησε μία επικήρυξη πάνω στο γραφείο του υπαρχηγού στην οποία η φάτσα που απεικόνιζε της φαινόταν γνώριμη ΄ της πήρε τρία δευτερόλεπτα να τον θυμηθεί αλλά όταν το έκανε αναφώνησε: "ο Bola" με έκληξη!
«Αυτός ο ανρθωπος είναι...επαναστάτης; Και γιατί δεν τον έχετε συλλάβει ήδη; Αν-»
«Ο κύριος αυτός να μη σ'απασχολεί.» Ο τόνος του δήλωνε πως δε θα ανεχόταν αμφισβητήσεις στο θέμα. «Μάλιστα, μπορεί να χρειαστεί να τον ξαναεπισκεφτείς. Από εκείνον δεν πήρες τις πρώτες σου πληροφορίες που σε οδήγησαν στον στόχο σου έτσι κι αλλιώς;»

Πιο διακριτικό "και τώρα ξεφορτώσου μας" με μια υποψία "μην κάνεις την έξυπνη" δεν είχε ξανακούσει στη ζωή της. Με παγωμένο χαμόγελο, τελείωσε την υπόκλιση που είχε αφήσει στη μέση και με έναν shinsegumi που δεν είχε ξαναδεί, συνοδεύτηκε μέχρι την έξοδο του αρχηγείου, στον φρουρό που είχε συναντήσει. Με αργά βήματα, πήγε στο ξενοδοχείο της όπου για τη δική της ψυχική ηρεμία, θα ήταν καλύτερο να κοιμόταν του καλού καιρού ο Mark.

Δεν πρόλαβε να κάνει πολλά όταν έφτασε στο δωμάτιό της: έβγαλε τα μαχαίρια της από όπου τα χε κρύψει, τα εναπόθεσε στο κομοδίνο της κι έπεσε έτσι ντυμένη στο κρεββάτι της. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε αποκοιμηθεί.

Την επόμενη μέρα, ξύπνησε πολύ αργά. Αν λάβει υπ'όψιν ότι είχε καταφθάσει στο δωμάτιό της κατά τις πέντε το πρωί, τότε όχι, δεν ήταν αργά, μα ποτέ στη ζωή της δεν είχε κοιμηθεί μετά τις δέκα, το να σηκωθεί απ'το κρεββάτι της λίγο μετά τη μία το μεσημέρι μάλλον της ήρθε σαν πολιτισμικό σοκ. Με το που άνοιξε λίγο τα μάτια της και είδε πόσο ήλιο είχε έξω, πετάχτηκε όρθια κι ανακάθισε! Κοίταξε ολόγυρά της πανικοβλημένη για λίγο και μετά άρχισε να ελέγχει πως τα πράγματά της ήταν όλα στη θέση τους και πως και το ίδιο ίσχυε για τον συγκάτοικο.

Εκεί ήταν αυτός, αλλά δεν κοιμόταν ΄ περισσότερο την παρακολουθούσε να κοιμάται εκνευρισμένος. Όταν συνειδητοποίησε πως είχε ξυπνήσει, ο εκνευρισμός άλλαξε σε θυμό. Ενώ καθόταν με το ένα πόδι λυγισμένο ψηλά και το χέρι πάνω του, σηκώθηκε και πήγε πάνω από την ίδια.

«Καλημέρα. Θυμήθηκες ν'ανοίξεις τα μάτια σου;»
«Μμμμ, καλημέρα,» είπε νυσταγμένα ενώ προσπαθούσε να βρει πρόσωπό κάτω απ'όλα τα μαλλιά «πρωινό;»
«Μεσημεριανό εννοείς ΄ πρωινό έφαγα εγώ, μόνος μου, τρεισίμισι ώρες πριν.»
«Αυτό,» είπε ενώ τεντωνόταν ΄ αφού κατάφερε να φτάσει στα μάτια της, τα έτριψε. «Έχουμε;»

«Έχουν κάτω...πεινάς; Θες να πάμε να φάμε;» Η φωνή του ήταν περισσότερο χρωματισμένη από ενδιαφέρον παρά αποδοκιμασία αυτήν τη φορά.

Του έγνεψε "ναι" ενώ τεντωνόταν κι άλλο και προσπαθούσε να βρει μια ισορροπία όπως ήταν ξαπλωμένη για να μην πέσει κάτω. Σταμάτησε αμέσως μετά, και σηκώθηκε. «Τι φοράς; Αυτό δεν το φορούσες εχθές όταν έφυγες. Δεν φαίνεται και πολύ γυναικείο το σχέδιό του επίση-ΙΙΙΙ!» Τα μάτια του γούρλωσαν όλο σκάνδαλο και προδοσία. «Πες μου ότι αυτό δεν είναι δικό σου;! Και πού είναι το φόρεμά σου; Σε ποιο πάτωμα το ξέχασες κι αναγκάστηκες να βάλεις κάτι τόσο διαφορετικό;»

Πω πω...τόσο δραματοποίηση του γεγονότος, θα μπορούσε να είναι ηθοποιός. «Αρχικά,» είπε ενώ μάζευε τα μαχαίρια της και τα ζωνόταν «δεν έχεις καμιά δουλειά να σε νοιάζει πού ήμουν και τι έκανα.» Πληγωμένος, πήγε να πει κάτι, αλλά τον έκοψε. «Δεύτερον, αν δεν το κατάλαβες ήδη, αυτό το ρούχο είναι ραμμένο πάνω μου, ακριβώς στα μέτρα μου,» σχολίασε ενώ χτενιζόταν.

Εκεί κοντοστάθηκε και την ξανακοίταξε από πάνω μέχρι κάτω έντονα. «Τρίτον, κι αυτό να ήταν, να είχα μείνει κάπου αλλού που έπρεπε να ξεντυθώ, δεν έχεις κανένα λόγο να αποτροπιάζεσαι ή να κάνεις αυτήν τη φάτσα. Δεν τα χουμε.» Εκεί κάπως αποκαρδιώθηκε τελείως και κοίταζε το πάτωμα, το παράθυρο, οτιδήποτε άλλο από την ίδια. «Και τελευταίο και σημαντικότερο...καλά που μου θύμισες το φόρεμα. Πρέπει να πάω να το πάρω από τη ράφτρα.»
«Θα ρθω κι εγώ μαζί σου,» ανακοίνωσε, κι αυτήν τη φορά ήτανε σίγουρος πως έμενε δύο μέτρα μακριά της και πως δεν κρατούσε τίποτα που να πετιέται.

Η κοπέλα αναστέναξε. Τον κοίταξε για πολύ ώρα. «Κάνε πραγματικά ό,τι νομίζεις.» Τίναξε τα μαλλιά της, και πήγε κάτω να φάει. Την ακολούθησε κατά πόδας.

Καθώς τρώγανε, ή μάλλον έτρωγε, την κοιτούσε για πολύ ώρα με περίεργο τρόπο. Αισθανόταν ότι προσπαθούσε να δει μέσα απ'το δέρμα της και κατευθείαν στον εγκέφαλό της. Αυτό ήταν κάπως τρομακτικό σαν σκέψη, έκανε το φαγητό της να έχει κακή γεύση. Δεν είπε τίποτα όμως γιατί προτιμούσε να μη μαλώσουν πάλι. Εξάλλου ήθελε πολύ να πει σε κάποιον γι αυτό που έγινε με τον Bola, την έτρωγε από μέσα, και ήθελε κάποιον που θα την υποστήριζε! Έφαγε λοιπόν το υπόλοιπό φαΐ της σε πλήρη ησυχία.

Τελείωσε το γεύμα της στην απόλυτη σιωπή και αμηχανία, αλλά μετά σηκώθηκε ήρεμα και πήγε αμέσως προς την έξοδο. «Τελικά πήγαν να μας κλέψουν χθες,» ρώτησε ξαφνικά, αφού απομακρύνθηκαν αρκετά από το ξενοδοχείο. Η ώρα ήταν δύο και τέταρτο και ο ήλιος ήταν αδυσώπητος.
«Όχι,» είπε σχεδόν ευχαριστημένος με τον εαυτό του «και τα 'χω κρύψει κάπου που δε θα τα βρει ποτέ κανείς που θα μπει εκεί μέσα για να μας κλέψει.»
«Όταν λες "μας" εννοείς πως έκρυψες και τα δικά μου...;»
«Ναι ναι,» συνέχισε το ίδιο θριαμβευτικά και συνέχισε να περπατάει κορδωμένος με το κεφάλι ψηλά «όλα μετρημένα κι όλα ανέγγιχτα.»
Ναι, όμως αρκετά δεν καθυστερούσε να της πει πού τα έχει; Ειδικά εφόσον αφορά και το δικό της κομπόδεμα που με κόπο είχε μαζέψει. «...θα μου πεις πού είναι ή θα σε αναγκάσω;»
«Μμμμμμ μάντεψε!»
Του έριξε μια σπινθηροβόλα ματιά, έτοιμη να τον χτυπήσει. «Δεν έχω ούτε την όρεξη ούτε την υπομονή.»

Χαμογέλασε αμήχανα. «Καλώς, θα σε βοηθήσω πάρα πολύ: αυτοί που είναι εκεί δε θα τα βρουν ΄ όμως εσύ που είσαι μαζί μου, αν με ψάξεις αρκετά καλά» κούνησε τα φρύδια του όλο υπονοούμενο «θα τα βρεις.»
Κύλησε τα μάτια της. «Koινώς, τα έχεις πάνω σου.»
«Αχα! Το βρήκες. Κι αν θες, μπορείς να βρεις και τα λεφτά-ααα» τον χτύπησε στην κοιλιά με τον αγκώνα της «σου...» διπλώθηκε και σαν ορθή γωνία συνέχισε να προχωράει δίπλα της, γιατί δεν επρόκειτο να σταματήσει για χάρη του. «Εντάξει, το πιασα, όχι άλλα αστεία ερωτικής φύσεως...»

Όταν πήγαν στο μαγαζί, η κοπέλα την άρπαξε απ'τα χέρια όλο χαρά! «Δεν είχα ιδέα πως θα είχε τόση επιτυχία το ρουχαλάκι μου! Κοπελιά, έκανες πολύ εντύπωση. Πέντε ήρθαν να μου ζητήσουν να τους φτιάξω κάτι και αυτοί είναι μόνο οι χθεσινοί!» Μες στον ενθουσιασμό της, έβγαλε τα λεφτά που είχε συμφωνήσει να της επιστρέψει και της τα έκλεισε στα χέρια με τρόπο επίπονο. «Και βλέπω μου έφερες και πελάτη εσύ η ίδια;»

Η απληστία ή μάλλον το επιχειρηματικό της δαιμόνιο έκανε τα μάτια της να λάμπουν. Ο Mark σήκωσε τα χέρια του κουνώντας το κεφάλι. Πέρα από την έκπληξή του στη βαριά σχεδόν αντρική φωνή της, δεν είχε καμιά πρόθεση να ράψει κάτι για τον εαυτό του. «Όχι, απλώς ήρθε μαζί μου. Ξέχασα το φόρεμά μου εδώ εχθές.»

«Α ναι, σωστά! Στο κράτησα. Ορίστε~» τελείωσε τραγουδιστά και της το πρόσφερε ΄ το είχε κάπου κάτω απ'τον πάγκο της. «Σίγουρα δε θες να κάνω κάτι και για σένα μορφονιέ;»
«Εμμμ...»
«Έχεις πολύ καλές αναλογίες ξέρεις και δεν το συναντάω αυτό πολύ συχνά. Είσαι ψηλός, έχεις ωραίες πλάτες, είσαι γυμνασμένος, η μέση σου είναι ακριβώς στο μέγεθος που πρέπει σε σχέση με τους μηρούς σου...»

Κοκκίνισε απ'τα κοπλιμέντα ΄ η Lorenza κούνησε το κεφάλι της. Προφανώς η κολακεία σε πήγαινε παντού με αυτόν τον άνθρωπο. «Τέλειο ον,» του είπε κουρασμένα «αποφάσισε τι θες γιατί έχουμε κι άλλα να κάνουμε. Ράψου ή όχι ΄ όμως τελείωνε, ναι;»