[Τέλος-Αποστολή] Η δυστυχισμένη πόλη και οι τύραννοι.

[Αρχή]

Το πλοίο μας γύρισε και βρισκόμασταν απέναντι απ'τους Marines.
-Ε! Καινούργιε! Ξέρεις να πολεμάς;
-Λες να μη ξέρει; Ο ίδιος ο Kakumeika τον προσκάλεσε.
-Σωστά! Ετοίμασε ένα κανόνι και ρίξ'τους!
-Συγγνώμη, αλλά δε ξέρω να πολεμάω έτσι. Έχω το δικό μου τρόπο. Θέλετε να σας δείξω;
-Χαχαχαχα! Όλοι οι τρόποι καλοδεχούμενοι.
-Ωραία... PULL!!!
Το πλοίο των Marines άρχισε να κάνει περίεργους θορύβους και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, αμέτρητα
μεταλλικά αντικείμενα έρχονταν προς το μέρος μας.
-Συνεχίστε την πορεία ευθεία παρακαλώ.
Τα αντικείμενα κόλλαγαν στο χέρι μου και σε λίγη ώρα, το "μεταλλικό" μου χέρι είχε γίνει 5 φορές
μεγαλύτερο απ'το δικό μου. Φτάσαμε δίπλα στο πλοίο τους και φαινόταν καθαρά ο τρόμος ζωγραφισμένος
στα πρόσωπα των Marines.
-Destructive... Fist!!!! φώναξα και χτυπώντας το καράβι τους
του άνοιξα μια τεράστια τρύπα στο κέντρο. Στη συνέχει φώναξα: Repel!!! εκτοξεύοντας το μεταλλικό χέρι στο πλοίο. Αυτό ήταν και το τέλος τους. Το μεταλλικό
χέρι έφυγε με τεράστια ορμή στο σημείο που είχα χτυπήσει νωρίτερα, ανοίγοντας το πλοίο στη μέση.

Οι Marines έντρομοι απ'την σύγκρουση και τις δυνάμεις μου, έπεφταν ο ένας μετά τον άλλο στο
νερό. Συνεχίζαμε ακάθεκτα την πορεία μας, ενώ πίσω μας καμιά 50αρια Marines κολυμπούσαν
προς τις ακτές του Dawn Island. Παρατήρησα τους 2 συνεργάτες μου. Ένας ψηλός,
γεροδεμένος άντρας βρισκόταν στο πηδάλιο. Είχε καράφλα και ένα τατουάζ που έπιανε όλο το
πρόσωπό του. Ο άλλος άντρας, ήταν κοντός και δε φαινόταν αρκετά έτοιμος για να ανέβει σε
πλοίο. Και οι δυο τους ήταν ντυμένοι λιτά. Ο γεροδεμένος φορούσε μόνο ένα μπλε παντελόνι
και μεγάλα παπούτσια, ενώ ο κοντός μια φανέλα, ένα γεμάτο μπαλώματα κόκκινο παντελόνι,
σανδάλια και ένα καπέλο.

-Ουοου! Ωραία ικανότητα μεγάλε! Με λένε Kazu και ο στούπης από δίπλα είναι ο Chojiro!
-Ποιον είπες στούπη ρε; Θες να σε κάνω σουρωτήρι; είπε ο κοντός με απειλητικό βλέμμα.
-Οι Οι! Ηρεμία.... Ονομάζομαι Kuran Kaname! Χάρηκα για τη γνωριμία.
-Τιμή μου! είπε ο Chojiro
-Χάρηκα μεγάλε! Τι τιμή σου ρε μπόγε; Θες να σε κάνω ένα με το χώμα; Όχι ότι θέλει πολύ...
-Αυτό ήταν. Σε έσκισα.
-Πού πηγαίνουμε τώρα;
-Στούπη μη γαβγίζεις. Kaname, σε πηγαίνουμε στη Shell Town όπου θα σε περιμένει ένα δικό σου πλοίο!
Αυτή είναι η αποστολή μας.
-Μάλιστα. Ευχαριστώ για τη βοήθεια. είπα ξαπλώνοντας στην πλώρη, ενώ οι δύο
Επαναστάτες συνέχιζαν να τσακώνονται μεταξύ τους.

Η ώρα πέρασε κάπως έτσι. Εγώ καθόμουν στην πλώρη παρατηρώντας την απέραντη θάλασσα, ενώ οι
δυο συνεργάτες μου δεν σταματούσαν να ενοχλούν ο ένας τον άλλο. Είχε αρχίσει να περνάει η ώρα κι εγώ κοιμόμουν. Ονειρευόμουν το χωριό μου και τους συγχωριανούς μου. Μετά σκεφτόμουν τον Izuru,
τη νεκρή μητέρα μου και... ο Kazu με ξύπνησε.
-Είσαι καλά; Έχεις ιδρώσει.
-Ε; Όχι! Όλα καλά.. Σε πόση ώρα φτάνουμε;
-Ευτυχώς η Shell Town δεν απέχει πολύ. Κατά το ηλιοβασίλεμα θα είμαστε εκεί. Α μη ξεχάσω. Όταν μας
δώθηκε η εντολή να σε πάμε στο πλοίο σου, μας έδωσαν κι αυτό. Είναι η πρώτη σου αποστολή.
-Από τώρα ε; Εντάξει. Ευχαριστώ και πάλι.
-Χαχαχα! Τίποτα μεγάλε. Μην ανησυχείς, οι πρώτες αποστολές είναι πάντοτε εύκολες, αλλά ποτέ μην
επαναπαύεσαι!
-ΟΚ! Θα το 'χω υπ' όψη μου. είπα και άνοιξα τον σφραγισμένο φάκελο.

Αποστολή
Στην Shell Town τα ''στρατιωτάκια'' του Morgan πέρνουν τα χρήματα των πολιτών με την βία.
Στόχος σας είναι να πάτε να τους προστατεύσετε και να καταφέρετε να πάρετε πίσω τα χρήματα των πολιτών που βρίσκονται στο αρχηγείο του Morgan.
-Μάλιστα. Περισσότερες πληροφορίες, θα μάθω εκεί λογικά.. άρα υπομονή.
Λίγες ώρες αργότερα...
-Φτάσαμε μεγάλε! Έτοιμος για τη νέα σου ζωή;
-Από τότε που δέχτηκα! απάντησα στον Kazu με ένα πλατύ χαμόγελο.
-Οι! Μην πεθάνεις.
-Μην τον αγχώνεις στούπη!
-Ποιον είπες στούπη ρε χοντρέ;
-Ευχαριστώ για τη βοήθεια παιδιά! Χάρηκα για τη γνωριμία. τους φώναξα καθώς πάτησα στο λιμάνι.
-Καλή τύχη με την αποστολή! μου απάντησε ο Chojiro καθώς απομακρύνονταν.
-Ώρα για δουλειά λοιπόν... Αρχικά ας μάθω τι παίζει και μετά δέρνω αυτόν τον Morgan κι είμαστε εντάξει. και με αυτή τη λογική, ξεκίνησα να περπατώ στα απόμερα στενά της Shell Town.

Ήταν μια μεγάλη παραθαλάσσια πόλη και εκ πρώτης όψεως, μου φαινόταν ιδιαίτερα φιλική.
Ανέβαινα το πρώτο στενό που είδα με σκοπό να μάθω πληροφορίες γι αυτήν και για αυτόν τον
Morgan και τους άντρες του. Περπάτησα για λίγα λεπτά στους λιθόστρωτους δρόμους της
πόλης, αλλά δεν συνάντησα κανέναν προς μεγάλη μου έκπληξη.
-Πού είναι όλοι; αναρωτήθηκα στεναχωρημένος.
Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε άλλο νησί και είχα σκεφτεί διαφορετικά την κατάσταση...
Στα δεξιά μου είδα ένα μπαρ. Δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω και μπήκα μέσα να πιω κάτι
και να δω λίγο κόσμο. Το μπαρ ήταν μεγάλο και είχε λίγο κόσμο. Όλοι φαίνονταν καταπιεσμένοι
και αγχωμένοι. Τι στο καλό συνέβαινε σε αυτήν την πόλη;
Έκατσα σε μια καρέκλα στην μπάρα και περίμενα την σερβιτόρα να έρθει να μου πάρει παραγγελία.

Σε λίγο, μια κοπέλα ήρθε απέναντι μου.
-Τι θα πάρετε; είπε με ένα χαμόγελο.
-Μια μπύρα παρακαλώ.
-Αμέσως. είπε με το ίδιο ευχάριστο ύφος.
Ύστερα από λίγο, μου έφερε ένα μεγάλο ποτήρι μπύρας και αφού ήπια μερικές γουλιές ρώτησα:
-Συγγνώμη, αλλά θα μπορούσες να μου πείς μερικά πράγματα γι αυτήν την πόλη;
-Α, είστε νέος εδώ ε; Λοιπόν, σε αυτήν την πόλη υπάρχει μια βάση της Παγκόσμιας Κυβέρνησης γνωστή
ως 153rd Branch. Διοικητής της, είναι ένας σκληρός και βάναυσος άντρας εν ονόματι Morgan. Είναι
ανελέητος και βάζει τους κατοίκους της πόλης να πληρώνουν φόρους. Όποιος δεν τηρεί τις διαταγές του,
μπορεί να βρει ακόμη και το θάνατο.. μου απάντησε με πίκρα η κοπέλα.
-Ώστε έτσι... Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν κυκλοφορούν στους δρόμους.
-Ναι. Επίσης δεν είναι σκληρός μόνο απέναντι στους πολίτες. Αναγκάζει τους ναύτες του να κάνουν
διάφορες ασκήσεις που θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα.
-Και τι κερδίζει απ'αυτό;
-Να, θεωρεί ότι οι άντρες του πρέπει να είναι σε ετοιμότητα και να είναι σε θέση να αντέχουν σε οποιαδήποτε δύσκολη συνθήκη.

-Μάλιστα. Ο τύπος πρέπει να βγει απ'τη μέση λοιπόν...
-Συγγνώμη;
-Τίποτα! Τίποτα! Κάτι δικά μου. είπα κατεβάζοντας την τελευταία γουλιά της μπύρας μου.
-Θέλετε να σας φέρω άλλη μια;
-Ναι και μη μου μιλάς στον πληθυντικό! 20 χρονών είμαι. είπα με ένα χαμόγελο.
-Χαχα, εντάξει. Με λένε Ririka και ζω σε αυτήν την πόλη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Δεν αντέχω να τη βλέπω να υποφέρει. είπε δυστυχισμένα.
-Kuran Kaname. Χάρηκα για τη γνωριμία. Μπορώ να σε καταλάβω. Είναι ένας απ'τους λόγους που βρίσκομαι εδώ σήμερα.
-Kuran Kaname? Α... αυτός που διέλυσε τη βάση της Κυβέρνησης στο Dawn Island?
-Ποοο... διαδόθηκε κι όλας; Μην το κάνεις θέμα σε παρακαλώ. Είμαι εδώ επειδή πρέπει να φέρω εις
πέρας μερικές υποχρεώσεις μου.
-Εντάξει. είπε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.
-Δε θα σε φέρω άλλο σε δύσκολη θέση. Ευχαριστώ για τη βοήθεια. Και πάλι χάρηκα για τη γνωριμία. και
αφήνοντας τα χρήματα στην μπάρα βγήκα απ'το μπαράκι.

Έξω είχε σκοτεινιάσει και έπρεπε να βρω ένα μέρος να κοιμηθώ. Ανέβηκα το ανηφορικό δρομάκι,
ελπίζοντας ότι θα έβρισκα να νοικιάσω ένα δωμάτιο για να περάσω τη νύχτα μου. Καθώς περπατούσα,
το μόνο που έβλεπα ήταν σπίτια και κλειστά μαγαζιά. Όλο και κάπου θα υπήρχε ένα ξενοδοχείο ή κάτι
τέτοιο. Περπατούσα για περίπου μια ώρα, αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Τελικά, έφτασα σε ένα ακατοίκητο
κτήριο.
-Απ'το τίποτα κάτι είναι κι αυτό. είπα κατσουφιασμένος.
Μπήκα μέσα και παρατήρησα το μέρος. Ήταν ευρύχωρο, αλλά εντελώς άδειο. Μου φάνηκε παράξενο, αλλά δεν είχα το κουράγιο να ασχοληθώ. Αφού σιγουρεύτηκα ότι ήμουν μόνος, έκατσα σε μια γωνία και έκλεισα τα μάτια μου. Είχα πολλά στο κεφάλι μου. Ξαφνικά είχε πεθάνει η μητέρα μου, έφυγα απ'το χωριό μου, έγινα Επαναστάτης και βρισκόμουν ήδη σε μια αποστολή. Χρειαζόμουν ένα μικρό διάλειμμα να τα
ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου, αλλά απ'ότι φαίνεται το να είσαι Επαναστάτης είχε πολλές απαιτήσεις.
Λίγα λεπτά αργότερα με είχε πάρει ο ύπνος...

Άκουγα φωνές και πυροβολισμούς. Άνοιξα τα μάτια μου και σηκώθηκα.
-Τι κάνουν πρωί πρωί; είπα καθώς τεντωνόμουν.
Έλεγξα ότι το πιστόλι μου ήταν γεμάτο και ότι το σπαθί μου ήταν στη θέση του. Ξεκίνησα για να μάθω τι
συμβαίνει και στη συνέχεια να κάνω την αποστολή μου. Περπατούσα ανενόχλητος στο δρόμο, ενώ
μερικοί κάτοικοι έτρεχαν προς την αντίθετη κατεύθυνση λες και τους κυνηγούσαν. Συνέχισα να προχωρώ
ώσπου βγήκα μπροστά σε μια ομάδα Marines. Ήταν έξω από ένα σπίτι και είχαν κολλήσει έναν άντρα στον
τοίχο.
-Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει αυτό! Θα σου πάρουμε το σπίτι. Δε γίνεται αλλιώς.
-Όχι! Όχι! Σας παρακαλώ. Είναι το μόνο πράγμα που έχω.
-Ας πλήρωνες τους φόρους και δε θα είχες τέτοιο πρόβλημα.
-ΟΟΟΟΟΟΟπαα! Καλημέρα. Έχουμε κάποιο πρόβλημα κύριε ναύτη; Μήπως να πήγαινες να κάνεις παρέα με τα ψαράκια και να άφηνες τον άνθρωπο στην ησυχία του; Ε;
-Έχεις το θράσος να μιλάς έτσι στο ναυτικό; Σκοτώστε τον!
-Καλά καλά. PULL!!!
Τα όπλα των Marines έφυγαν απ'τα χέρια τους και αιωρήθηκαν μπροστά μου. Μπροστά στο θέαμα αυτό,
έντρομοι άρχισαν να κάνουν πίσω βήματα.
-Τι.. Τι είσαι;
-Γιατί όλοι ρωτάτε τα ίδια; Όχι και τίποτ' άλλο, αλλά βαριέμαι να αυτοσυστήνομαι. Repel!!!

Τα όπλα τους χτύπησαν με μεγάλη ορμή αφήνοντάς τους λιπόθυμους. Αφού χασμουρήθηκα με δύναμη,
πήγα δίπλα στον άντρα και τον βοήθησα να σηκωθεί. Ένα πλήθος είχε μαζευτεί γύρω μου και με κοιτούσε
έκπληκτα. Δίχως να δίνω ιδιαίτερη σημασία, ρώτησα τον άντρα:
-Είσαι καλά;
-Ναι! Μια χαρά, χάρη σε σένα. Ευχαριστώ πολύ.
-Δεν κάνει τίποτα. Αυτό συμβαίνει συχνά;
-Συχνά; Ανά δύο μέρες έρχονται στα σπίτια μας και μας αναγκάζουν να πληρώνουμε φόρους. Εγώ δεν έχω άλλα. Μόνο το πατρικό μου σπίτι μου χει μείνει και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να το προστατέψω.
-Κατάλαβα. Δεν νομίζω να ξανασυμβεί παρ'όλα αυτά! είπα με ένα πλατύ χαμόγελο.
-Δεν περίμενα ποτέ να το κάνει κάποιος αυτό. Είσαι πολύ θαρραλέος!
-Αν δε βοηθούσα, τότε δε θα είχε νόημα να έχω αυτές τις δυνάμεις, δε νομίζεις;
-Μάλλον είσαι ο μόνος που το βλέπει έτσι.
-Ίσως ναι ίσως όχι. Τέλος πάντων. Μπορείς να μου πεις που υπάρχει κάποια ταβέρνα για να φάω;
-Αν κατέβεις το δρόμο, στο τρίτο στενό στρίψε αριστερά. Είναι λίγο απόμερα όπως ακριβώς θα σου ταίριαζε.
-Ευχαριστώ πολύ. και με αυτά τα λόγια κίνησα για την ταβέρνα.

Άφησα πίσω το έκπληκτο πλήθος και αφού έστριψα στο στενό που μου είχε πει ο άντρας,
βρήκα μια ξύλινη πόρτα. Την άνοιξα και μπήκα στον σκοτεινό χώρο. Υπήρχαν λιγοστά κεριά
κάνοντας το μέρος να φαίνεται επικίνδυνο. Πήγα προς την μπάρα και αφού κάθισα φώναξα.
-Είναι κανείς εδώ;
-Φυσικά μικρέ! είπε ένας κοντός σερβιτόρος που εμφανίστηκε από το πουθενά. Δεν τον περίμενα και είχα βάλει το χέρι μου πάνω στη λαβή του σπαθιού μου.
Αφού χαλάρωσα, τον ρώτησα:
-Έχει τίποτα να φάω;
-Φυσικά. Πες μου τι θέλεις και θα είναι έτοιμο σε λίγη ώρα.
-Θέλω κρέας. Ότι να ναι αρκεί να ναι κρέας. Και μια μπύρα.
-Σε 10 λεπτάκια θα είναι έτοιμο. είπε και άνοιξε μια πόρτα που δεν είχα δει.
Το μέρος θα φάνταζε περισσότερο με μπαρ για πειρατές παρά για ταβέρνα, αλλά αφού είχε φαγητό όλα καλά. Ξαφνικά, δύο μεγάλα φανάρια φώτισαν το μέρος. Ήταν ένα μικρό μαγαζί που είχε καμιά δεκαριά ξύλινα τραπεζάκια. Στην μπάρα, υπήρχαν πολλά πλυμένα ποτήρια έτοιμα για χρήση, ενώ προς τα δεξιά υπήρχε μια πόρτα που δε φαινόταν εξαιτίας του λιγοστού φωτισμού. Εκεί πρέπει να ήταν το μαγειρείο. Δεν είχε διακόσμηση. Ίσα ίσα, σε μερικά σημεία ο τοίχος είχε ξεφλουδίσει. Λες και το μέρος σου φώναζε να φύγεις...

Άρχισα να πιστεύω ότι θα μετάνιωνα που ήρθα εδώ. Αν το κτήριο ήταν έτσι, ένας θεός ξέρει πως
θα ήταν το φαγητό. Λίγα λεπτά αργότερα, ο κοντός άντρας ήρθε κρατώντας ένα μεγάλο δίσκο.
Άφησε μπροστά μου ένα μεγάλο πιάτο με 3 κομμάτια μπριζόλα και ένα μεγάλο ποτήρι μπύρα.
Αν και αναξιόπιστος, η μυρωδιά ήταν αρκετά ελκυστική. Δοκίμασα επιφυλακτικά, αλλά
συνειδητοποίησα ότι είχα άδικο. Το φαγητό ήταν εξαίσιο. Έτρωγα λαίμαργα και σε λίγη ώρα
είχα αδειάσει το πιάτο και το ποτήρι.
-Πολύ καλό! Πόσα οφείλω;
-Τίποτα. Σιγά μην πάρω λεφτά από σένα.
-Τι εννοείς; Αν δε σε πληρώσω πώς θα τα βγάλεις πέρα;
-Κανένας κάτοικος δεν πληρώνει εδώ. Εγώ παίρνω τα λεφτά μου απ'τους Marines.
-Και πώς το κάνεις αυτό;
-Εξ αιτίας των ικανοτήτων μου, με πήραν στη βάση τους και μου πρόσφεραν να γίνω μάγειρας με αρκετά μεγάλο μισθό. Ε, έτσι μπορώ να βοηθάω και αρκετούς κατοίκους.
-Μάλιστα. Ώστε έχεις πρόσβαση στη βάση ε;
-Ναι.
-Ενδιαφέρεσαι να μου δώσεις ένα χεράκι;

-Σε τι θέμα;
-Να... Δε μου αρέσει αυτή η κατάσταση στην πόλη. Είμαι ξένος εδώ, αλλά δε μου αρέσει να βλέπω την
Κυβέρνηση να εκμεταλλεύεται τους πολίτες. Θέλω να βάλω ένα τέλος σ'αυτή την τυραννία. Μπορείς να με
βοηθήσεις να μπω μέσα; Μετά θα τα βγάλω πέρα μόνος μου.
-Πώς ξέρω ότι δε θα με προδώσεις;
-Τι θα κέρδιζα;
-Δε ξέρω. Πολλοί ξεπουλιούνται εύκολα.
-Βλέπεις να είμαι άνθρωπος που ψάχνει λεφτά; Έχω αποφασίσει, ότι ο σκοπός μου σε αυτή τη ζωή, είναι να αφανίσω την Κυβέρνηση και οτιδήποτε άλλο έχει σχέση μ' αυτή. Αν ενδιαφέρεσαι για την προσφορά μου, θα με βρεις στην πόλη. και βγήκα απ'την ταβέρνα.
Ίσως έπρεπε να τελειώνω με την αποστολή και να χαλαρώσω μετά. Βέβαια, δεν είχα βρει το πλοίο που μου
λέγανε ακόμα... Έτσι ξεκίνησα να περιπλανιέμαι στα στενά της πόλης. Βγήκα στο λιμάνι όπου με είχαν αφήσει ο Kazu κι ο Chojiro και πήρα ένα στενό προς τα αριστερά. Αν ήταν κάπου το καράβι, θα βρισκόταν
κάπου κοντά στο λιμάνι για να είναι προσβάσιμο. Από κάποιο σημείο ο δρόμος τελείωνε και μετά ακολουθούσε ένας μεγάλος χωματόδρομος. Περπατούσα δίχως να κάνω κάποια στάση. Έπρεπε να βρω
γρήγορα το πλοίο για να είμαι έτοιμος να κάνω την αποστολή μου.

Ξαφνικά ο χωματόδρομος διακόπηκε από μια τεράστια στοίβα βράχων. Απ'ότι φαίνεται είχα βγει αρκετά
έξω απ'την πόλη. Αποφάσισα να σκαρφαλώσω και να ρίξω μια τελευταία ματιά. Ύστερα θα επέστρεφα για
να μη χαθώ. Σκαρφάλωσα γρήγορα τους βράχους και με χαροποίησε ιδιαίτερα το θέαμα. Ακριβώς πίσω
απ'τον "τοίχο" υπήρχε μια εγκατελειμένη αποβάθρα και ένα καράβι με σήμα έναν δράκο ήταν εκεί.
Κατέβηκα τα βράχια και το πλησίασα. Ήταν αρκετά μεγάλο, όπως αυτό που με έφερε εδώ. Αυτό ήταν
η μόνη απόδειξη που είχα ότι ήμουν Επαναστάτης και δεν είχα σκοπό να το αφήσω να πάθει τίποτα.
Ανέβηκα στο πλοίο και αφού έκανα μερικές βόλτες στο κατάστρωμα και τα δωμάτια, ξάπλωσα
χαρούμενος στην πλώρη. Ξαφνικά, άκουσα βήματα να έρχονται προς το μέρος μου. Σηκώθηκα με το χέρι
στο πιστόλι μου έτοιμος να αμυνθώ, αλλά ήταν αυτός! Ο άντρας με το μαύρο μανδύα. Αυτόν που οι άλλοι
αποκαλούσαν Kakumeika. Τι να ήθελε πάλι μπροστά μου; Τώρα ένιωθα να παγώνω και το στομάχι μου
δέθηκε κόμπο. Ο άνθρωπος αυτός μου προκαλούσε δέος. Τι ήθελε ένα τόσο σπουδαίο άτομο από μένα;
Ένα μικρό τρέμουλο έπιασε το δεξί μου χέρι με το οποίο κρατούσα το πιστόλι. Ξάφνου ο άντρας στάθηκε
ακίνητος και με κοίταξε με ένα διαπεραστικό βλέμμα.

Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του και είπε με την ίδια επιβλητική φωνή:
-Δε θυμάμαι να είχες το ίδιο βλέμμα τότε! Τι έγινε; Άρχισες να φοβάσαι;
-Δ... Δε μου είχατε συστηθεί.. την προηγούμενη φορά...αρχηγέ. άρθρωσα με μεγάλη δυσκολία, ενώ το τρέμουλο άρχιζε να γίνεται όλο και πιο έντονο.
-Και λοιπόν; Δε χρειαζόμαστε αδύναμους Επαναστάτες. Δεν πρέπει να φοβάσαι τίποτα και κανέναν. Αυτό κοίτα να το εμπεδώσεις απ'την αρχή.
-Μα...Μάλιστα.
-Το βρήκες σχετικά γρήγορα. Καλή δουλειά, αλλά να ξέρεις, δε θα είναι όλες οι αποστολές εύκολες. Αυτή
είναι η πρώτη σου αποστολή και φρόντισα να κάνεις κάτι εύκολο. Στο μέλλον θα γίνονται όλο και δυσκολότερες.
Αυτό ήταν. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.
-Μη με απογοητεύσεις. Πέρασα να δω πώς πάει η αποστολή κι αν βρήκες το πλοίο. Θα περιμένω τα αποτελέσματα.
είπε και άρχισε να απομακρύνεται με το μανδύα του να ανεμίζει.

Όταν χάθηκε απ'το οπτικό μου πεδίο έπεσα στα γόνατα, ενώ κρύος ιδρώτας άρχισε να κυλάει στο πρόσωπό μου. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Τι ήταν αυτό τώρα; Ήταν πάρα πολύ για να το αντέξω. Ο
ηγέτης της παράταξης που θα άλλαζε τον κόσμο, εμφανίστηκε μπροστά μου. Μπροστά σ'εμένα. Ένα
ανθρωπάκι που δεν πρόλαβε καλά καλά να μπει στην οργάνωση. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξάπλωσα.
Το ηλιοβασίλεμα άφηνε το στίγμα του στον ουρανό και λίγο το απεριόριστο περπάτημα και το σκηνικό
που έγινε προηγουμένως, με έκαναν να νιώθω κουρασμένος. Έκλεισα τα μάτια μου πάνω στο νέο πλοίο
με το οποίο θα ξεκινούσα τη νέα μου ζωή και αποκοιμήθηκα...

Ξύπνησα με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να χτυπούν το πρόσωπό μου. Ανασηκώθηκα και
αφού τεντώθηκα, κοίταξα γύρω μου. Ήμουν πάνω στο πλοίο. Χαρούμενα, κατέβηκα στην παλιά προβλήτα χαιδεύοντας το ξύλο του καραβιού. Έλεγξα το πιστόλι και το σπαθί μου και όταν σιγουρεύτηκα ότι όλα ήταν εντάξει, κίνησα για την πόλη. Ήταν ώρα να τελειώσω την αποστολή
μου. Ο ίδιος ο Kakumeika εμφανίστηκε για δεύτερη φορά μπροστά μου. Έπρεπε να του δείξω ότι
έκανε καλά που με ένταξε στους Επαναστάτες. Ήταν επιτέλους ώρα να δείξω την αξία μου.

Με βάση το τι είχα ακούσει η βάση των Marines πρέπει να ήταν στο βόρειο κομμάτι της πόλης.
Έτσι λοιπόν, μετά από μερικές ώρες που έφτασα στην πόλη, κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Δεν
είχα ιδέα που θα έβγαινα, απλά ήλπιζα ότι θα ήμουν μπροστά στη βάση. Περπατούσα στους
δρόμους και όπως και τις προηγούμενες μέρες, κανείς δεν κυκλοφορούσε. Ύστερα από λίγο,
πέρασα απ'το ερημωμένο κτήριο που είχα κοιμηθεί την πρώτη μέρα. Πρέπει να ήταν μεσημέρι,
γιατί ο ήλιος με χτυπούσε κατάμουτρα. Ο δρόμος είχε αρχίσει να γίνεται κουραστικός.
-Ίσως πήρα λάθος δρόμο... άρχισα να σκέφτομαι, μέχρι που ένα
επιβλητικό λευκό κτήριο ξεπρόβαλε με ένα μεγάλο σήμα των Marines.
-Εδώ είμαστε! αναφώνησα με ένα φαρδύ χαμόγελο.

Το κτήριο ήταν πράγματι μεγάλο και ο μεγάλος χώρος μπροστά του, που προφανώς χρησίμευε για προπόνηση, ήταν περιτριγυρισμένος με κάγκελα. 3 μεγάλοι πάσσαλοι ήταν τοποθετημένη στη μέση του προαυλίου, ενώ στην ταράτσα υπήρχε ένα τεράστιο πέτρινο άγαλμα που απεικόνιζε έναν άντρα με ένα τσεκούρι στο χέρι του.
-Αυτός πρέπει να είναι ο Morgan. σκέφτηκα και πήγα προς την πύλη.
Η είσοδος ήταν μια καγκελόπορτα, καμία σχέση με μια πύλη για βάσεις. Μάλλον είχαν υπερεκτιμήσει τους εαυτούς τους... Είχα δύο επιλογές: είτε να ξεγλιστρήσω μέσα όσο δεν κοιτούσε κανείς, είτε να έκανα επίθεση ευθέως. Παρόλο που η δεύτερη μου άρεσε περισσότερο,
δεν ήθελα να δημιουργηθεί τέτοιος σαματάς σαν τον προηγούμενο. Είχα ήδη γίνει αρκετά γνωστός και δεν ήθελα η κακοφημία μου να γίνει εμπόδιο στις μετέπειτα αποστολές μου.

Βέβαια, εδώ γεννιόταν άλλο ένα πρόβλημα. Για να έμπαινα μέσα, έπρεπε να έχω πρόσβαση στην κλειδαριά και αυτό δεν το είχα. Δοκίμασα να την ξεκλειδώσω με το σπαθί μου, αλλά δεν είχε αποτέλεσμα, παραήταν μεγάλο. Δεν είχα άλλη λύση απ'το να καταστρέψω την πόρτα, όταν ένας
κοντός άντρας ερχόταν με ένα καροτσάκι προς το μέρος μου. Δίχως να θέλω να προδώσω τη θέση μου, έκανα τον αδιάφορο κοιτώντας το προαύλιο της βάσης.
-Τι κάνεις εσύ εδώ; ακούστηκε μια γνώριμη φωνή.
-Οπ! Ο σερβιτόρος απ'την ταβέρνα. αναφώνησα ενθουσιασμένος. Ήταν το μόνο άτομο που μπορούσε να με σώσει αυτή την στιγμή.
-Το εννοούσες ότι θα ερχόσουν εδώ; με ρώτησε έκπληκτος.
-Φυσικά. Μπορείς να ανοίξεις την πόρτα να μπω; Δε χρειάζομαι τίποτα άλλο. Δε σε είδα ποτέ.
-Συνεχίζω να μη σε εμπιστεύομαι. Βέβαια, ακόμα κι αν σ'εμπιστευόμουν, δεν έχω κλειδί για τη βάση.
-Να πάρει... έχουν κι αυτό το πράγμα πάνω απ'την πόρτα και δεν μπορώ να σκαρφαλώσω...

Πάνω απ'την καγκελόπορτα, υπήρχε ένα στρώμα από καρφιά κατασκευασμένα από Kairoseki. Είχα δει
πώς ήταν και μπορούσα να το αναγνωρίσω. Δυο φρουροί εμφανίστηκαν απ'το πουθενά και στάθηκαν
μπροστά στην πόρτα.
-Chao! Άργησες!!! Πέρα από χοντρός είσαι και κουτσός;! Προχώρα. Είμαστε υπερασπιστές της δικαιοσύνης! Χρειαζόμαστε φαγητό. είπε ο ένας απ'τους δυο ανοίγοντας την πόρτα.
Στο άκουσμα αυτών, μια αίσθηση αηδίας με κατέκλυσε. Ο σερβιτόρος δε φάνηκε να πτοείται με τα λόγια του Marine και συνέχισε την πορεία του περνώντας στη βάση.
-Συγγνώμη κύριοι!!! Έχω ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα. Είμαι τουρίστας και το πλοίο μου έπαθε ζημιές.
Χρειάζομαι να επικοινωνήσω με έναν μηχανικό για να το φτιάξει άμεσα! είπα προτού κλείσουν την πόρτα.
-Εεε; Και γιατί να μας νοιάζει; Ας προσέχατε... "κύριε". απάντησε ειρωνικά ο άλλος φρουρός και έσκασε στα γέλια.
-Δε βαριέσαι.. προσπάθησα. Repel!!! τα όπλα που κρατούσαν στα χέρια τους, χτύπησαν με ορμή το κεφάλι τους και έπεσαν αναίσθητοι στο έδαφος.

Ο σερβιτόρος συνέχισε να περπατάει σαν να μην είχε δει τίποτα. Έκλεισα την πόρτα και έσυρα τα σώματα των φρουρών δίπλα στις μαρμάρινες σκάλες που θα ανέβαινα σύντομα για να μπω στη βάση. Αφού βεβαιώθηκα ότι βρίσκονταν σε καλό σημείο, ανέβηκα τρέχοντας τις σκάλες. Δεν έδωσα σημασία στο εσωτερικό, παρά μόνο ανέβαινα τις σκάλες που ακολουθούσαν. Είχα ανέβει δυο ορόφους, όταν είδα τρεις
άντρες να κατευθύνονται προς ένα δωμάτιο στο βάθος. Αυτή ήταν η ευκαιρία μου. Με το που άνοιξαν την πόρτα και μπήκαν μέσα, έτρεξα προς τα κει και κρύφτηκα πίσω απ'το μοναδικό φυτό που βρισκόταν δίπλα στην πόρτα. Στάθηκα εκεί για αρκετή ώρα και παρατήρησα τον όροφο. Ήταν κυριολεκτικά άδειος, πέρα
απ'το φυτό δίπλα στην πόρτα και ένα μικρό παράθυρο. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα εργαζόταν σε ένα τέτοιο μέρος...

Ύστερα από λίγο, οι Marines άνοιξαν την πόρτα και κατευθύνθηκαν προς τις σκάλες.
Αστραπιαία, πέρασα από πίσω τους και τρύπωσα στο δωμάτιο. Ένα μεγάλο γραφείο βρισκόταν στη μέση του δωματίου, ενώ στους τοίχους υπήρχαν κρεμασμένα όπλα. Το γραφείο ήταν γεμάτο
έγγραφα. Ψαχούλεψα για λίγη ώρα μήπως και έβρισκα κάποιον χάρτη για να βρω που είναι τα
λεφτά, αλλά δε βρήκα τίποτα.
-Πφφ... Πρέπει να ψάξω για να τα βρω δηλαδή; Με δουλεύει;! σκέφτηκα κατσούφικα.
Βγήκα απ'το δωμάτιο και πήγα προς τον κάτω όροφο. Αφού δε βρήκα κάποιο χάρτη για να πάρω
τα χρήματα και να τα επιστρέψω στους κατοίκους, έπρεπε να κάνω όλη τη βάση φύλλο και φτερό. Καθώς κατέβαινα τις σκάλες, έβγαλα το όπλο μου και το όπλισα. Ο όροφος στον οποίο
βρέθηκα, αντιθέτως με πριν ήταν γεμάτος Marines.

-Ναι! Ήταν αναίσθητοι σου λέω...
-Λένε ότι κάποιοι είναι μέσα...
Ακούγονταν διάφορα μουρμουρητά και από 'τι κατάλαβα, αναφέρονταν στους δύο φρουρούς που είχα
αφήσει αναίσθητους.
-Με δουλεύετε;;; Αφού τους είχα κρύψει καλά πίσω απ'την σκάλα! Πώς τους βρήκατε;
Όλοι οι Marines που βρίσκονταν στον όροφο γύρισαν προς το μέρος μου. Πολλοί απ'αυτούς τράβηξαν τα σπαθιά τους, ενώ άλλοι είχαν μείνει να με κοιτούν.
-Εεεεε... γεια παιδιά... εεε... τι κάνετε καλά;
-Αυτός είναι! Σκοτώστε τον!!! φώναξαν και μου επιτέθηκαν.
Δεν είχα πολλές επιλογές κι άρχισα να πυροβολώ. Κάθε σφαίρα σήμαινε κι ένας νεκρός Marine. Συνέχισα να τους πυροβολώ, μέχρι που τελείωσαν οι σφαίρες. Τότε, βρήκαν ευκαιρία να με πλησιάσουν αρκετά και
να με αναγκάσουν να τραβήξω το σπαθί μου. Έκανα πίσω βήματα στις σκάλες για να μικρύνει το μέρος και
να μην μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον αριθμό τους.