[Τέλος] Η αναμέτρηση με τον Buggy και το πλήρωμα του

[Αρχή]

Είχα ανοιχτεί στη θάλασσα δίχως να γνωρίζω που θα καταλήξω, απλά αφέθηκα στην τύχη. Αυτό
βέβαια δεν έπρεπε να συνεχιστεί.. Δεν είναι δυνατόν να μη ξέρω που θα πηγαίνω. Έπρεπε να βρω ένα χάρτη. Ευτυχώς το πλοίο είχε αρκετά τρόφιμα και δε χρειαζόταν να κάνω πολλά.
Έπλεα για 1.5 μέρα και το μόνο πράγμα που έκανα είναι να κοιμάμαι και να χαλαρώνω. Η
τελευταία αναμέτρηση με τους Marines ήταν αρκετά κουραστική.

Στεκόμουν στην πλώρη και κοιτούσα τον ορίζοντα. Πού θα πήγαινα άραγε; Η σκέψη αυτή δε με έβγαζε
πουθενά. Έτσι, έβγαλα μια σφαίρα απ'την τσέπη μου, ξάπλωσα στο κατάστρωμα κι άρχισα να την στέλνω
όσο πιο ψηλά μπορούσα. Ύστερα από λίγο είχα βαρεθεί. Δεν είχα τι να κάνω μόνος μου και το ταξίδι
καταντούσε κουραστικό. Ξαφνικά, ένα νησί φάνηκε στον ορίζοντα και με γέμισε ελπίδες.
-Επιτέλους λίγη περιπέτεια! αναφώνησα χαρούμενος και έστρεψα το καράβι προς την κατεύθυνση του
νησιού.

Σε ένα τέταρτο είχα φτάσει στο λιμάνι και έδενα τα σκοινιά στην αποβάθρα. Κοίταξα γεμάτος περιέργεια την πόλη όπου αποβιβάστηκα, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά... Είχα ένα παράξενο προαίσθημα. Περπατούσα
στα έρημα στενά της πόλης και έβλεπα συνέχεια διαλυμένα σπίτια. Τι στο καλό είχε πάθει αυτή η πόλη;
Οι ζημιές ήταν εκτεταμένες. Ακόμα κι οι λιθόστρωτοι δρόμοι ήταν γεμάτοι ρωγμές και σε μερικά σημεία
μάλιστα εντελώς κατεστραμμένοι. Το όλο σκηνικό μου προκαλούσε λύπη, ενώ ταυτόχρονα με παρακινούσε
να μάθω ποιος ήταν υπαίτιος γι αυτό.

Καθώς προχωρούσα ένιωσα ότι κάποιος με ακολουθούσε. Κοιτούσα με την άκρη του ματιού μου για τυχόν
σημεία όπου θα μπορούσε να είναι κρυμμένος κάποιος, αλλά παντού υπήρχε ερημιά. Ξαφνικά, βήματα ακούστηκαν πίσω μου και γύρισα τραβώντας το σπαθί μου, έτοιμος να αμυνθώ. Δεν πρόλαβα καλά καλά να
γυρίσω και τα σπαθιά μας συγκρούστηκαν. Δεν ένιωθα ιδιαίτερη αντίσταση απ'τον κοντό αντίπαλό μου και
σπρώχνοντας τον, τον έριξα στο έδαφος. Το σπαθί του έπεσε λίγα μέτρα δίπλα και κατάφερα να διακρίνω
τα χαρακτηριστικά του. Ήταν... ένα παιδί.

Το αγόρι στάθηκε ξανά στα πόδια του και με κοίταξε με μίσος. Τα μαύρα του μάτια σπίθιζαν, ενώ φαινόταν
απεριποίητο. Φορούσε σκισμένα και βρώμικα ρούχα και ήταν πολύ λεπτό. Αμέσως προσπάθησε να μου
ξανά επιτεθεί, αλλά έστρεψα το σπαθί μου προς το λαιμό του και σταμάτησε.
-Γιατί μου επιτέθηκες; ρώτησα, αλλά δεν απάντησε.
-Πολύ καλά. Τι συνέβη σ'αυτή την πόλη; Γιατί είναι λες και την έχουν βομβαρδίσει;
Το αγόρι χαμήλωσε το κεφάλι του και απάντησε με λυπημένη φωνή.
-Τη βομβάρδισε ο Buggy.
-Ποιος είναι ο Buggy και γιατί το έκανε αυτό;
-Ένας πειρατής. Του άρεσε το μέρος είπε και αφού μας έκλεψε τα λεφτά, άρχισε να μας σκοτώνει.
-Μάλιστα... Και εσύ γιατί μου επιτέθηκες; Σου έκανα κάτι;
-Νόμιζα ότι ήσουν στο πλήρωμά του.

-Λοιπόν. Λέγομαι Kuran και είμαι Επαναστάτης. Αφού ήρθα εδώ, θα σας βοηθήσω να πάρετε πίσω την πόλη σας και τις περιουσίες σας. Εσύ πώς λέγεσαι;
-Yao. Ευχαριστώ Kuran. Συγγνώμη για πριν.
-Πρέπει να ξέρεις ότι δεν πρέπει να παίζεις με σπαθιά, είναι πολύ επικίνδυνα. Μπορούσες εύκολα να τραυματιστείς. Έλα πάμε κάπου να καθίσουμε.
Του έδωσα το χέρι μου και συνεχίσαμε μαζί τον ανηφορικό δρόμο. Καθώς περπατούσαμε ρώταγα τον Yao
διάφορα πράγματα για την πόλη. Μου είπε ότι κάποτε ήταν ένα μικρό χωριουδάκι, αλλά με τον καιρό
γέμισε κατοίκους και κατέληξε να γίνει μια μεγάλη πόλη. Δυστυχώς, ήρθε ο Buggy και αφού έκλεψε τις
περιουσίες των κατοίκων, άρχισε να τους σκοτώνει και αναγκάστηκαν να φύγουν σχεδόν όλοι. Ο ίδιος ο
Yao έχει μείνει με τον πατέρα του εδώ για να προσέχει έναν σκύλο ονόματι Chou-Chou.

Αυτό μου φάνηκε κάπως υπερβολικό και ανόητο. Γιατί να κάτσει κάποιος υπό τέτοιες συνθήκες σε μια
πόλη, μόνο και μόνο για να ταϊζει έναν σκύλο. Από ένα σημείο και μετά απλά ακολουθούσα τον Yao
δίχως να γνωρίζω που πάμε. Στρίψαμε σ'ένα στενό το οποίο κατέληγε σε μια πλατεία. Ήταν τεράστια
και στη μέση βρισκόταν μια σπασμένη βάση που προφανώς στήριζε ένα άγαλμα παλαιότερα. Το μάρμαρο απ'το οποίο ήταν φτιαγμένη η πλατεία, είχε καταστραφεί σχεδόν ολόκληρο, ενώ τα διάφορα δέντρα που υπήρχαν στις άκρες ήταν κομμένα ή διαλυμένα. Φτάσαμε περίπου στο κέντρο όταν άκουσα έναν διαπεραστικό ήχο.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά μια βόμβα έσκασε στην πλατεία ρίχνοντας μας στο έδαφος.
-Τι ήταν αυτό!? ρώτησα αφού σηκώθηκα κοιτώντας προς όλες τις κατευθύνσεις.
-Όχι! Ο Buggy άρχισε τον βομβαρδισμό!!! Τρέχα!!! Προς την ταβέρνα!!! μου απάντησε τρομοκρατημένος και δείχνοντας μου ένα σημείο απέναντι απ'την πλατεία.
Δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο. Τρέξαμε με όλη μας τη δύναμη προς το μέρος που υπόδειξε ο Yao,
ενώ ένα σωρό εκρήξεις γίνονταν πίσω μας. Πράγματι, φτάσαμε μπροστά σε μια ταβέρνα και ο Yao δεν έχασε ούτε στιγμή. Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκαμε φουριόζοι μέσα. Πήραμε μερικές ανάσες και με τράβηξε απ' το μανδύα μου.

-Πάμε! Δεν ήμαστε ασφαλείς ακόμα.
Τον ακολούθησα βαθύτερα στην ταβέρνα. Πολλά τραπέζια και καρέκλες ήταν ανάποδα και παντού υπήρχε σκόνη. Αφού περάσαμε απ' όλα τα τραπέζια, το αγόρι άνοιξε μια πόρτα και μπήκαμε στην κουζίνα. Όλα
ήταν ακατάστατα. Παντού υπήρχαν πεταμένα πιρούνια, μαχαίρια και γενικότερα υλικά μαγειρικής.
Τότε, γονάτισε και με δυσκολία άνοιξε μια καταπακτή.
-Έλα! Εδώ θα ήμαστε εντάξει για τώρα.
Και με αυτά τα λόγια μπήκα στην καταπακτή.

Παντού υπήρχε σκοτάδι. Δεν έβλεπα τίποτα πέρα από μαύρο. Ξάφνου, ακούστηκε ο ήχος ενός
σπίρτου να ανάβει και ο χώρος φωτίστηκε. Ο Yao κρατούσε ένα δαυλό στα χέρια του και μου
έδειχνε το δρόμο που θα ακολουθούσαμε.
-Στην αρχή πολλά σπίτια συνδέονταν με αυτές τις καταπακτές, αλλά με τους πολλούς βομβαρδισμούς οι σήραγγες γκρεμίστηκαν. Ευτυχώς αυτή εδώ είναι μια χαρά. Μας έχει βοηθήσει
πολλές φορές. Ακολούθησε με.
Ακολούθησα το αγόρι δίχως δεύτερη σκέψη, ενώ ταυτόχρονα κοιτούσα τις "σήραγγες". Η αλήθεια είναι ότι έμοιαζαν περισσότερο με διαδρόμους και μάλιστα αρκετά καλοφτιαγμένους.

Είχαν πλάτος τουλάχιστον 2 μέτρα και ύψος περίπου 3. Οι τοίχοι είχαν παντού φθορές και σε
μερικά σημεία, έλειπαν μέρη τους. Δαυλοί ήταν πλαισιωμένοι δεξιά και αριστερά μας, ενώ σε μερικά μέρη των τοίχων υπήρχαν ξεθωριασμένες ζωγραφιές.
-Πού πηγαίνουμε τώρα;
-Θα πάμε στον πατέρα μου. Είπες ότι θα μας βοηθήσεις να διώξουμε τον Buggy, το εννοούσες;
-Φυσικά! Πάντα τηρώ τον λόγο μου!
-Θα βγούμε μπροστά στο μαγαζί για τα ζώα, όπου βρίσκεται ο Chou-Chou. Εκεί λογικά θα είναι και ο πατέρας μου. Πρέπει να ξέρεις ότι οι πειρατές του Buggy παραμονεύουν σε εκείνη την περιοχή και μπορεί να μας επιτεθούν.
-Καλύτερα. Έτσι θα έχω λιγότερη δουλειά για το τέλος! είπα με ένα πλατύ χαμόγελο και έπιασα το κεφάλι του Yao.

Λίγα λεπτά αργότερα, βρήκαμε ένα σταυροδρόμι. Ο Yao έστριψε δεξιά και μετά από λίγο ανεβαίναμε κάτι σκάλες, παρόμοιες με αυτές που είχαμε κατέβει.
-Είσαι έτοιμος;
-Σταματήστε όλοι με αυτήν την ερώτηση... και έσπρωξα την καταπακτή.
Βγήκαμε έξω και κοίταξα γύρω μου. Οι καταστροφές ήταν πιο περιορισμένες σε αυτό το σημείο της πόλης. Έψαξα με το βλέμμα μου τον σκύλο, αλλά δεν τον έβρισκα.
-Ο Chou-Chou δεν είναι εδώ. Είναι στο επόμενο στενό. Έλα να καλύψουμε την καταπακτή. Δεν πρέπει να την βρουν.
-Ναι.
-Καλησπέρα κύριοι! Βλέπω.. έχετε δουλειά. Μήπως διακόπτω;

Ένας περίεργος τύπος βρισκόταν μερικά μέτρα πίσω απ'την καταπακτή. Στεκόταν σε μια ρόδα και κρατούσε ένα σπαθί στο χέρι του.
-Καταρχάς... δεν ντρέπεσαι να κυκλοφορείς έτσι; τον ρώτησα και ξέσπασα σε δυνατά γέλια.
Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή, αλλά το θέαμα ήταν γελοίο.
-Πώς τολμάς!? Πολύ καλά! Θα κάνω μια χάρη στον κόσμο και θα τον απαλλάξω απ'την παρουσία σου! φώναξε εκνευρισμένος και μου όρμηξε με μεγάλη ταχύτητα.
-Yao! Απομακρύνσου! Δεν έχεις σχέση με αυτήν τη μάχη. είπα και τράβηξα το σπαθί μου.
Ο Yao έκλεισε την καταπακτή και έτρεξε προς το κοντινότερο σπίτι.
-Πρόσεχε Kuran!!! Είναι ο Cabaji! Είναι ο καλύτερος ξιφομάχος στο πλήρωμα του Buggy!

-Πρέπει να με νοιάζει; Δε θα πάρει πολύ!
Τα σπαθιά μας συγκρούστηκαν και αρχίσαμε να ξιφομαχούμε. Πράγματι δεν ήταν αδύναμος όπως περίμενα. Είχε αρκετή δύναμη, ταχύτητα και ικανότητες, αλλά δεν επαρκούσαν.
-Acrobat Sword Attack!!!! φώναξε ο ζογκλέρ και κάνοντας μερικά ακροβατικά με έκοψε στον ώμο. Έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω και τον κοίταξα με έκπληξη.
-Μάλιστα. Σε υποτίμησα όντως. Σου ζητώ συγγνώμη. Ώρα να τελειώνουμε λοιπόν!!!
Έβγαλα μια σφαίρα απ'την τσέπη μου και χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του φρούτου μου, την έστειλα με μεγάλη ταχύτητα προς το μέρος του. Η σφαίρα γρατζούνισε το δεξί του μπράτσο και μου είπε με ειρωνικό ύφος:
-Μόνο αυτό μπορείς να κάνεις;

-Φυσικά και όχι! Αυτό λέγεται αντιπερισπασμός!!!
Είχα εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και πολλά μεταλλικά αντικείμενα άρχιζαν να "κάθονται" στο χέρι μου. Ο Cabaji είχε μείνει άναυδος μπροστά στο θέαμα και έπεσε απ'τη ρόδα που στεκόταν.
-Destructive...
-Τ..Τι είσαι!? Δε.. Δε θα τελειώσει έτσι!!! φώναξε και ανέβηκε ξανά στη ρόδα.
Acrobatics Multi Slashes
-Fist!!!
Οι επιθέσεις μας συγκρούστηκαν, αλλά η μάχη είχε κριθεί. Το γιγαντιαίο μεταλλικό χέρι διέλυσε ένα μεγάλο μέρος του δρόμου και έστειλε τον ζογκλέρ ξιφομάχο μερικά μέτρα μακριά. Τα μεταλλικά αντικείμενα έπεσαν στο έδαφος προκαλώντας πολύ θόρυβο.

Πήγα πάνω απ'τον Cabaji. Ήταν ακόμα ζωντανός, αλλά βρισκόταν σε άθλια κατάσταση.
Πολλά μέρη του σώματός του είχαν σπάσει, ενώ έφτυνε αίμα.
-Η διαφορά μας ήταν εμφανής! Σπατάλησες τη ζωή σου άδικα.
-Θα το πληρώσεις!! άρθρωσε με δυσκολία και λιποθύμησε.
Γύρισα την πλάτη μου και κίνησα προς τον Yao. Φαινόταν έκπληκτος και διστακτικός.
-Σου είπα ότι δε θα είχα πρόβλημα. Είμαι χρήστης Φρούτου του Διαβόλου.
Δεν μου απάντησε, παρά με κοίταγε φοβισμένα.
-Ίσως ήταν πολύ για σένα... του είπα και κατευθύνθηκα μόνος μου προς το επόμενο στενό, όπου και θα βρισκα τον σκύλο.

Έφτασα σύντομα και αντίκρισα αμέσως τον Chou-Chou. Βρισκόταν καθισμένος μπροστά από ένα
μαγαζί, που είχε ένα τεράστιο κόκαλο πάνω του. Έλεγξα το μέρος και αφού σιγουρεύτηκα ότι δεν ήταν κανείς, πήγα προς το μέρος του. Στεκόταν ακίνητος και κοιτούσε μόνο ευθεία. Δεν ήταν συνηθισμένο για έναν σκύλο να συμπεριφέρεται έτσι. Στάθηκα απέναντι του και τον παρατηρούσα, όταν ξαφνικά...
-Kuran!!! Πρόσεχε!!!!
Αστραπιαία γύρισα το κεφάλι μου και ένιωσα μια γρατζουνιά στο μάγουλο μου. Πέντε πειρατές είχαν εμφανιστεί απ'το πουθενά και σκόπευαν να με σκοτώσουν πισώπλατα.
-Να πάρει! Τώρα πρέπει να πολεμήσουμε! Θα το πληρώσεις μικρέ. είπε ένας απ'αυτούς.

Ο Yao στεκόταν στην άκρη του στενού και χάρη σ'αυτόν κατάφερα να αποφύγω την επίθεση.
Αν δεν με είχε προειδοποιήσει θα ήμουν νεκρός. Του έκανα ένα νεύμα ως ευχαριστώ και τράβηξα το σπαθί μου. Ο πειρατής έβγαλε ένα πιστόλι απ'τη ζώνη του και σημάδεψε τον Yao.
Άκουσα τον πυροβολισμό, αλλά δε θα τον άφηνα να αγγίξει το μικρό μου φίλο.
-Pull!!!
Η σφαίρα έπαψε να πηγαίνει προς τον Yao και ήρθε στην παλάμη μου. Ο πειρατής με κοίταξε έκπληκτος.
-Με συγχωρείς. Αυτή η σφαίρα σου ανήκει. Repel!!!
Ο πειρατής σωριάστηκε νεκρός στο έδαφος, ενώ οι σύντροφοι του πήραν αμυντική στάση.
-Ας το κάνω ξεκάθαρο. Κανείς δεν αγγίζει τους φίλους μου!!!!!!! φώναξα και τράβηξα το πιστόλι μου.
Δε θα έπαιζα άλλο. Ήταν καιρός να τελειώνει αυτή η ιστορία.

Όπλισα το πιστόλι μου και τους πυροβόλησα. Ο ένας μετά τον άλλον έπεσαν νεκροί.
Έβαλα τα όπλα μου πίσω στις θήκες τους και πήγα κοντά στον Yao.
-Είσαι καλά;
-Ναι! Μια χαρά. Συγγνώμη για πριν.
-Υγεία πάνω απ'όλα. Αυτός είναι ο Chou-Chou?
-Ναι... λογικά πρέπει να είναι και ο πατέρας μου εδώ κοντά.
-Εκείνον το ψηλό λες; Γιατί ο αρχηγός Buggy αιχμαλώτισε έναν βλάκα που τάιζε το σκύλο.
-Ο... Ο Mohji με τον Richie!!! Και.. πιάσαν τον πατέρα μου. Όχι... είπε ο Yao και έπεσε στα γόνατα συντετριμμένος.
-Δε ξέρω ποιος είσαι, αλλά ετοιμάσου να κάνεις μια βόλτα στην κόλαση.

-Σε ποιον νομίζεις ότι μιλάς; Θα σου μάθω να φέρεσαι! Richie επίθεση!!!! φώναξε ο Mohji και ένα τεράστιο λιοντάρι ήρθε κατά πάνω μου.
Ο Mohji ήταν κι αυτός γελοία ντυμένος. Φορούσε αντί για παπούτσια πατούσες λιονταριού και αντί για μπλούζα μια γούνα που δεν κάλυπτε ολόκληρη την κοιλιά του. Πέρα απ'αυτά του μαλλιά ήταν για κλάματα. Ο Richie, που απ'ότι κατάλαβα ήταν το λιοντάρι, ήταν ένα λευκό λιοντάρι που είχε τριπλάσιο μέγεθος απ'τα κανονικά. Απέφυγα γρήγορα την πατούσα του λιονταριού, η οποία με τη σειρά της πέτυχε το μαγαζί για τα ζώα. Ξαφνικά, ο Richie έκανε κάτι σαν κλαψούρισμα.

Ο Chou-Chou είχε φύγει απ'τη θέση του και πλέον δάγκωνε μανιωδώς το λιοντάρι στα πόδια.
Ο Richie χοροπηδούσε συνεχώς προσπαθώντας μάταια να αποφύγει τα δαγκώματα του σκύλου.
Τότε ο Mohji, έβγαλε ένα μαστίγιο και χτύπησε το μικρό σκύλο, κάνοντας τον να απομακρυνθεί.
-Βρομερό σκυλί. Έπρεπε να σε είχα σκοτώσει πιο παλιά. είπε και συνέχισε να το μαστιγώνει.
-Όχι!!!! Άσ'τον Chou-Chou κάθαρμα!!! Δεν σου έκανε τίποτα. Φύγε από δω!
-Ααα; Εσύ τι μιλάς μικρέ; Πολύ καλά, θα αρχίσω από σένα. Richie σκότωσε τον.
-Μου φαίνεται ότι ξεχνάς κάποιον και πίστεψε με.. μου τη δίνει όταν με αγνοούν!!! είπα και πυροβόλησα το λιοντάρι στα μπροστινά του πόδια, ρίχνοντας το στο έδαφος.

-Βρομερό σκουλήκι!!! Θα πεθάνεις!!! ούρλιαξε και προσπάθησε απεγνωσμένα να με πετύχει με το μαστίγιό του. Βέβαια ήταν πολύ αργός. Απέφευγα τα χτυπήματά του το ένα μετά το άλλο. Στη συνέχεια πήδηξα προς τα δεξιά για να ξεφύγω απ'το μαστίγιο και στοχεύοντας τον στο στήθος τον πυροβόλησα. Ο Mohji γονάτισε, με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο μίσος και μετά ξεψύχησε. Ο Richie άρχισε να κλαψουρίζει και σηκώθηκε στα πόδια του βγάζοντας ένα βρυχηθμό. Χύμηξε κατά πάνω μου δείχνοντας τα μυτερά του δόντια. Τράβηξα το σπαθί μου και φώναξα: Repel!!!
Το σπαθί εκσφενδονίστηκε και καρφώθηκε στο κεφάλι του λιονταριού, σκοτώνοντας το ακαριαία.
-Δε θα χαριστώ σε κανέναν που δε σέβεται τις ζωές των άλλων! και με αυτά τα λόγια, τράβηξα το σπαθί μου απ'το κρανίο του νεκρού λιονταριού και το έβαλα στη θήκη του.

Κοίταξα τον Yao, ο οποίος είχε τρέξει στο μικρό σκύλο που παρ'όλο που βρισκόταν σε φανερή μειονεκτική θέση, είχε πολεμήσει το τεράστιο λιοντάρι. Πήγα προς τη μεριά τους και χαίδεψα τον Chou-Chou. Στη συνέχεια παρατήρησα το μαγαζί. Δεν είχε πάθει καμία ζημιά σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κτήρια. Ξαφνικά, ο Yao άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Έσκυψα και ακουμπώντας τον στην πλάτη, του είπα: Ηρέμησε. Θα βρω τον πατέρα σου ακόμα κι αν σημαίνει να πεθάνω!
-Όχι Kuran!!! Μην πολεμάς άλλο!!! Πολέμησες ήδη πολύ! Σταμάτα.
-Ο τρόπος που επέλεξα να ζήσω απαιτεί πολλές μάχες και πολύ κόπο, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι η απόλυτη δικαίωση για μένα. Θα προτιμούσα να συνεχίσω μόνος μου. Δε θέλω να δεις άλλους ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους. Είδες ήδη αρκετά...
-Όχι! Θέλω να έρθω μαζί σου! Θα πολεμήσω κι εγώ.
-Δεν είσαι αρκετά μεγάλος. Σου έδωσα το λόγο μου ότι θα φέρω πίσω τον πατέρα σου και όπως σου είπα, κρατάω πάντοτε τον λόγο μου!

-Μα.... καλά. Θα σε περιμένω εδώ μαζί με τον Chou-Chou.
-Ναι. Θα τα πούμε αύριο κατά το μεσημεράκι. είπα και άρχισα να περπατώ.
-Όπααααα!!!! Ξέχασα.. πού είναι η βάση του Buggy?
-Α.. βλέπεις εκείνο το κτήριο; Είναι το πιο ψηλό της πόλης. Είναι εκεί μαζί με το πλήρωμά του και έχει και τα κανόνια του.
-Κανόνια;;; Ίσως έχει πλάκα τώρα που το σκέφτομαι! είπα και με ένα πλατύ χαμόγελο, έτρεξα προς τη βάση του κλόουν πειρατή. Η διαδρομή δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη. Παντού υπήρχαν διαλυμένα σπίτια και φθορές. Όσο σκεφτόμουν τι είχαν περάσει οι άνθρωποι της πόλης νευρίαζα όλο και περισσότερο.

Σε περίπου μισή ώρα είχα φτάσει στο κτήριο. Πράγματι ήταν ψηλότερο απ'τα υπόλοιπα, αλλά δεν ήταν ο μόνος τρόπος να καταλάβει κανείς ότι κλόουν βρίσκονταν στην ταράτσα. Μια τεράστια σκηνή φαινόταν από μεγάλη απόσταση και πρόδιδε το σημείο τους. Ο ήλιος είχε δύσει εδώ και αρκετή ώρα και δεν ήθελα να πολεμήσω το βράδυ. Αποφάσισα να κοιμηθώ την νύχτα, αλλά πρώτα θα κατασκόπευα τους πειρατές για να βεβαιωθώ ότι δεν είχαν πειράξει τον πατέρα του Yao.