[Τέλος] Η αναμέτρηση με τον Buggy και το πλήρωμα του

Άνοιξα την πόρτα του κτηρίου και μπήκα μέσα. Πολλά έπιπλα βρίσκονταν διάσπαρτα παντού, ενώ
φαγητά ήταν πεταμένα σε όλο το δωμάτιο. Έμοιαζε με σπίτι και με βάση το μέγεθός του θα το αποκαλούσε κανείς αρχοντικό. Εντόπισα σκάλες στη γωνία και τις ανέβηκα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα. Ο όροφος ήταν στην ίδια κατάσταση με το προηγούμενο, μόνο που σε αυτόν πρέπει να κοιμόταν κάποιος. Πράγματι, σε έναν απ'τους μεγάλους καναπέδες ήταν ξεραμένος ένας χοντρός πειρατής ντυμένος κλόουν. Ακροπατώντας ανέβηκα τις σκάλες που ήταν ακριβώς δίπλα και βγήκα στην ταράτσα.

Μια σκηνή βρισκόταν μερικά μέτρα μπροστά μου, ενώ ένα μεγάλο κανόνι ήταν τοποθετημένο στην άκρη της ταράτσας. Δύο πειρατές ήταν σωριασμένοι κοντά στην πόρτα κρατώντας μπουκάλια μπύρας ή ρούμι, ενώ ροχαλητά ακούγονταν από όλα τα μέρη του ορόφου. Απ' ότι φαίνεται έκαναν party και τα χανε τσούξει. Αυτό με βόλευε αρκετά. Με το ίδιο αθόρυβο βήμα πέρασα δίπλα απ'την σκηνή για να εξερευνήσω το μέρος. Ευτυχώς, βρήκα αυτό που έψαχνα.
Ένας ψηλός άντρας βρισκόταν μέσα σε ένα κελί και ήταν σώος. Λογικά ήταν ο πατέρας του Yao.
Δίχως δεύτερη σκέψη γύρισα και πήγα προς την έξοδο.

Ξάφνου, ένιωσα κάποιον να μου πιάνει το πόδι. Ο ένας απ'τους δύο πειρατές είχε ξυπνήσει, ή μάλλον είχε ανοίξει τα μάτια του και με κρατούσε.
-Ποιος... *hic* είσαι φιλαρα~~~άακι???
Του απάντησα με ότι μου ήρθε πρώτο στο μυαλό χωρίς να σκεφτώ.
-Είμαι συμμαθητής του φίλου σου από δω.
-Αααα~~~ααα... ωραί*hic*α. Κάτω έχει παγωτΌ!! Πή... γαινε φάε!!! *hic* και ξανάπεσε για ύπνο.
- Τι άλλο θα δω θεέ μου!;
Στα γρήγορα κατέβηκα στο ισόγειο και βγήκα απ'τη βάση των πειρατών. Είχα αποφασίσει τι θα έκανα. Μπήκα στο κοντινότερο σπίτι και αφού βρήκα ένα μέρος όπου δε φαινόμουν απέξω κοιμήθηκα.

Ξύπνησα την επόμενη μέρα. Το σώμα μου πονούσε αρκετά. Σηκώθηκα και αφού τεντώθηκα κοίταξα έξω. Ο ήλιος είχε χαράξει πριν λίγη ώρα. Με βόλευε. Πήρα το σπαθί και το πιστόλι μου και κίνησα για τη βάση του Buggy. Άνοιξα ξανά την πόρτα και ανέβηκα αμέσως τις σκάλες.
Ο χοντρός πειρατής ήταν ακόμα εκεί και κοιμόταν του καλού καιρού. Μου ήρθε η ιδέα να τον σκοτώσω, αλλά έσβησα αμέσως την σκέψη απ'το μυαλό μου. Δε θα έκανα κάτι τόσο ανέντιμο.
Ανέβηκα και τις επόμενες σκάλες που οδηγούσαν στην σκηνή του κλόουν καπετάνιου, μόνο που αυτή τη φορά δεν άκουγα ροχαλητά, αλλά ένα φρικιαστικό γέλιο και μερικά όργανα μουσικής.

-Λοιπόν!!!! Το αποφάσισα!! Θα σκοτώσουμε τον άντραα μεεεεεε... το Κανόνι Του Buggy!!!! Χαχαχαχαχα!!!
-Ναι!!! Ζήτω ο Κάπταιν Buggy!!!!
Εκείνη τη στιγμή, πέρασα δίπλα απ'την σκηνή και βρέθηκα ανάμεσα σε περίπου 30 πειρατές. Όλοι τους με κοιτούσαν έκπληκτοι. Ήταν όλοι ντυμένοι σαν να πήγαιναν σε παράσταση τσίρκου. Μέσα από το πλήθος, κατάφερα να διακρίνω τον αρχηγό τους. Ήταν στο ύψος μου και φορούσε έναν πορτοκαλί μανδύα. Ήταν μασκαρεμένος κι αυτός σαν κλόουν και το πιο χαρακτηριστικό πάνω του πέρα απ'το καπέλο του καπετάνιου, ήταν η τεράστια κόκκινη μύτη του.
-Γεια σας πειρατές της κακιάς ώρας! Όλα καλά;

-Π..Πώώώώώώς!!!??? Ποιος είσαι εσύ? Τι θες εδώ? Πώς μπήκες εδώ? Πώς...
-Ποοο!!! Πολύ μιλάς ρε παλιάτσε. Χαλάρωσε. Ήρθα για να σας σπάσω στο ξύλο!!! ούρλιαξα και ένιωσα την οργή μου να φουντώνει. Τράβηξα το σπαθί μου, κόβοντας δύο πειρατές που βρίσκονταν στη δεξιά μεριά μου. Στη συνέχεια έβγαλα το πιστόλι μου και αφού το όπλισα άρχισα να πυροβολώ θερίζοντας του πειρατές.
-Μη μας υποτιμάς εισβολέα!!! φώναξαν μερικοί από αυτούς και μου όρμηξαν.
Απέκρουσα τις επιθέσεις τους και στη συνέχεια αντεπιτέθηκα, αλλά απέφυγαν τα χτυπήματά μου.
Ήμουν σε δύσκολη θέση. Αν και έβγαλα εκτός αρκετούς απ'αυτούς στην αρχή, τώρα όλοι τους με είχαν κυκλώσει και ήταν πανέτοιμοι να μου επιτεθούν. Δεν είχα πολλές επιλογές. Έπρεπε να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις του φρούτου μου.

-Θα πληρώσεις που με πρόσβαλες γελοίε!!! Θα σε κάνω να υποφέρεις!
-Οοοο!!! Ο Κάπταιν Buggy προκάλεσε τον ξένο ανοιχτά!!! Θα δούμε... θα δούμε το Φρούτο του Διαβόλου!!!!
-Τι ζώα είναι αυτά ... Φρούτο του Διαβόλου; Πράγματι θα έχει ενδιαφέρον η μάχη. Ας βγάλω τα παιδάκια απ'τη μέση τότε να μείνουμε οι δυο μας, δε νομίζεις; είπα με ένα πλατύ χαμόγελο.
Ήθελα τόσο πολύ να τον σκοτώσω. Δεν άντεχα στην ιδέα των καταστροφών που είχε προκαλέσει και το γεγονός ότι είχε Φρούτο του Διαβόλου σαν εμένα με έκανε να το θέλω ακόμη περισσότερο. Πέταξα το σπαθί και το πιστόλι μου στο έδαφος και ετοιμάστηκα να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου. Δε γνώριζα τι ήταν ικανός να κάνει ο Buggy, αλλά θα του έδινα μια γεύση για το τι μπορώ να κάνω εγώ.

-Δε ξέρω τι πας να κάνεις, αλλά θα σου μάθω ένα μάθημα! Ρίξτε του άντρες! Μεεεεε... το Buggy Bomb!!!!
-Ναιιιιιι!!!!!! Ο Κάπταιν Buggy θα πολεμήσει σοβαρά!!! είπαν όλοι μαζί και δυο απ'αυτούς πήγαν προς το μεγάλο κανόνι.
-Φυσικά! Εγώ! Ως ο ισχυρότερος πειρατής αποφάσισα να πεθάνει! και άρχισε να χασκογελάει.
Το κανόνι στράφηκε προς το μέρος μου και άναψαν το φιτίλι. Αυτό θα με διευκόλυνε ακόμα περισσότερο. Άπλωσα το χέρι προς αυτό και περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Ακούστηκε ο ήχος του κανονιού και αμέσως φώναξα: Repel!!!
Η βόμβα γύρισε με ορμή προς τα πίσω, καταστρέφοντας μεγάλο μέρος της ταράτσας και πολλά συνεχόμενα σπίτια.

Όλοι κοιτούσαν έκπληκτοι τι συνέβη. Αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και να αφοπλίσω τους αντιπάλους μου. Τα όπλα τους έφυγαν απ΄τα χέρια και τις ζώνες τους και κάθονταν το ένα μετά το άλλο στο χέρι μου. Πέρα από τα όπλα, διάφορα άλλα μεταλλικά αντικείμενα έλκονταν στο χέρι μου από όλες τις κατευθύνσεις. Το μεταλλικό μου χέρι δεν είχε ξαναγίνει τόσο μεγάλο στο παρελθόν. Κόντευε να φτάσει τα 10 μέτρα και με δυσκόλευε αρκετά να συγκρατήσω όλα τα μέταλλα.
-Destructive Fist!!!!
Το χτύπημα διέλυσε τους πειρατές. Μόνο 5 απ' αυτούς κατάφεραν να σταθούν πάλι στα πόδια τους, ενώ το μεταλλικό χέρι διασπάστηκε και όλα τα αντικείμενα έπεσαν με κρότο στο πάτωμα της ταράτσας.

Λαχανιασμένος προσπαθούσα να ανασάνω. Δεν ήμουν έτοιμος ακόμα να ελέγχω τόσο πολλά μεταλλικά αντικείμενα μαζί. Σκούπισα τον ιδρώτα που έτρεχε σαν ποτάμι στο μέτωπό μου και παρατήρησα την ταράτσα. Μαζί με τους πειρατές, είχα καταστρέψει τη μεγάλη σκηνή και είχα ρίξει τον Buggy στο έδαφος. Φαινόταν πολύ εκνευρισμένος, αλλά κάτι... έλειπε. Το αριστερό του χέρι δεν ήταν εκεί. Ξάφνου, ένιωσα μια σουβλιά στην πλάτη μου. Γύρισα και αυτό που αντίκρισα μου φάνηκε τρελό! Ένα στιλέτο ήταν καρφωμένο στην πλάτη μου και αυτός που το κρατούσε, ήταν το χέρι του Buggy!?
-Αδύνατον!!! Πώς το έκανε αυτό;
-Χααα!!! Χαχαχαχα!!! Έχω φάει το Bara Bara no Mi! Μπορώ να διαμελίζω τα μέλη του σώματός μου κατά βούληση.

-Τς! Αυτό δεν το περίμενα. Να πάρει! Με τραυμάτισε σε άσχημο σημείο. Δεν μπορώ να κινηθώ εύκολα. σκέφτηκα, ενώ ο πόνος στην πλάτη μου όσο πήγαινε και μεγάλωνε.
Τον κοίταξα και η οργή μου άρχισε πάλι να φουντώνει. Πέρα απ'τις ζωές που κατέστρεψε, πέρα απ'το γεγονός ότι απειλούσε τον πατέρα του Υaο, με είχε μαχαιρώσει κι όλας. Φαινόταν πολύ χαρούμενος με το επίτευγμα του και κοκορευόταν στους λιγοστούς άντρες του. Πήρα μια βαθιά ανάσα και αδιαφορώντας για τον πόνο, ετοιμάστηκα να πολεμήσω τον πειρατή. Με μια κίνηση του χεριού μου, το σπαθί μου ήρθε στο χέρι μου και πήρα θέση μάχης.

-Ο; Θες ακόμα να με πολεμήσεις; είπε περιφρονητικά.
-Ακόμα;! Μα δε μου κανες τίποτα παλιάτσε!!! του φώναξα και χίμηξα κατά πάνω του.
-Παλιάτσοςςςςς;;;!!! Γκρρρρ!! Θα δεις τι έχεις να πάθεις!!!
Νευριασμένος, τράβηξε πολλά στιλέτα και τα τοποθέτησε στα ανοίγματα των δαχτύλων του.
Επιδέξια, απέφυγα τα χτυπήματά του και τον έκοψα στην κοιλιά. Το σώμα του σχεδόν αμέσως ξαναενώθηκε και μου πέταξε άλλο ένα στιλέτο. Αυτή τη φορά, εξαιτίας του πόνου δεν απέφυγα πλήρως το μαχαίρι και με έκοψε στο αριστερό μου χέρι.

-Δε θα τον νικήσω ποτέ αν συνεχίσω έτσι... πρέπει να σκεφτώ κάποιο τρόπο να αντεπιτεθώ και γρήγορα μάλιστα.
-Τι σκέφτεσαι; Δεν μπορείς να με νικήσεις! Είμαι πανίσχυρος!
-Ναι.. Δεν μπορώ να σε κόψω, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορώ να σε πυροβολήσω έτσι;
- Πώώώώώώώώώώςςς!!!!???? Μ...Μηηηηη!!!!
-Ώρα να τελειώνουμε! είπα και αφού εντόπισα το πιστόλι μου, χρησιμοποίησα τη δύναμη του μαγνητισμού για να το φέρω στο χέρι μου. Το σήκωσα και στόχευσα τον Buggy στο κεφάλι.
-Τελευταία επιθυμία; ρώτησα χαιρέκακα.
-

-Ε! Δε θα σε αφήσουμε να πειράξεις τον Κάπταιν Buggy!!!
Οι πειρατές από πριν είχαν σηκωθεί και στρέψει το κανόνι και πάλι προς το μέρος μου. Είδα τον ένα να ανάβει το φιτίλι. Δεν είχα πολύ αντοχή. Η εκτεταμένη χρήση των δυνάμεών μου με είχε εξασθενήσει απίστευτα πολύ. Τότε θυμήθηκα γιατί βρισκόμουν εδώ. Θυμήθηκα την υπόσχεση μου στον Yao και τις δυσκολίες που είχα περάσει. Είχα δουλέψει τόσο σκληρά για να πεθάνω εδώ;
Η απάντηση ήταν όχι. Ένιωσα να γεμίζω ενέργεια και έστρεψα το ελεύθερο χέρι μου προς το κανόνι.

-Δε θα πεθάνω εδώ! Το καταλάβατε καθάρματα!!?? είπα και μια μια περίεργη αίσθηση άρχισε να εμφανίζεται. Ίσως ήταν αυτό που χρειαζόμουν ετούτη την στιγμή.
-Magnet.... Crush!!!! φώναξα και έσφιξα την παλάμη μου.
Έστειλα πολλά μαγνητικά κύματα, τα οποία δεν μπορούσα να καταλάβω πώς, αλλά άλλαζαν κατεύθυνση και χτύπαγαν το κανόνι απ'όλες τις πλευρές. Δεν είχα εξασκήσει τέτοια επίθεση και ούτε καν την είχα φανταστεί. Απλά είχα την αίσθηση ότι ήξερα τι έκανα. Σε λίγες στιγμές, το κανόνι άρχισε να λυγίζει από παντού, μέχρι που έφτασε στο σημείο να πιέσει τη βόμβα.

Η συμπίεση αυτή δημιούργησε μια τεράστια έκρηξη που διέλυσε τη μισή ταράτσα. Ο Buggy για μια στιγμή
πήγε να πέσει αλλά ξαναβρήκε την ισορροπία του και μου πέταξε άλλο ένα στιλέτο, το οποίο απέφυγα πέφτοντας στο πλάι. Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα τον λόγο που βρισκόμουν εδώ.. και αυτός ήταν η διάσωση του πατέρα του Yao. Το κελί που είχα δει την προηγούμενη μέρα δε φαινόταν πουθενά και τώρα που το ξανασκέφτηκα δεν το είχα δει καθόλου σήμερα. Τι είχε απογίνει άραγε; Το σίγουρο είναι ότι θα μάθαινα και μάλιστα πολύ σύντομα. Στάθηκα στα δυο μου πόδια και ένιωσα το σώμα μου να λυγίζει. Δεν μπορούσα να κρατηθώ όρθιος. Είχα φτάσει σχεδόν στα όριά μου.

-Oi Buggy! Τη γλίτωσες αρκετές φορές σήμερα. Εδώ η τύχη σου τελειώνει.
-Αλήθεια; Εγώ βλέπω το αντίθετο. Έχεις αγγίξει τα όριά σου, ενώ εγώ είμαι ξεκούραστος!
-Πράγματι. Αλλά η διαφορά μας συνεχίζει να είναι μεγάλη. Πού είναι ο άντρας; ρώτησα παγερά.
-Ο άντρας; Ααα.. τον σκότωσα πριν έρθεις. Κρίμα άργησες! Χααα! Χαχαχαχα!
Η οργή μου άρχισε και πάλι να φουντώνει και ένιωθα ότι θα σκάσω. Θα τον σκότωνα! Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Έσφιγγα το πιστόλι μου με όλη μου τη δύναμη, τόσο ώστε τα δάχτυλά μου είχαν γίνει κάτασπρα.
Άρχισα να τον πλησιάζω αργά, δίχως να νιώθω πλέον το σώμα μου να πονάει. Ο θυμός μου για τον κλόουν είχε αντικαταστήσει όλα μου τα συναισθήματα. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον κάνω να υποφέρει.

Εκείνος με κοίταξε με περιφρόνηση και άρχισε να γελάει.
-Τι μπορείς να μου κάνεις σε αυτή την κατάσταση;
Τον πλησίαζα όλο και περισσότερο. Το βλέμμα μου δεν είχε ξεκολλήσει από πάνω του. Τον κοιτούσα με τόσο μίσος που σταμάτησε να γελάει και άρχισε να κάνει πίσω βήματα, μέχρι που έφτασε στην άκρη της ταράτσας, στο σημείο που είχε γκρεμιστεί. Αίμα άρχισε να τρέχει απ τα δάχτυλά μου, το οποίο κύλησε στο πιστόλι. Αστραπιαία, σήκωσα το όπλο μου και τον πυροβόλησα στον ώμο, πριν προλάβει να αντιδράσει.

Έφτασα από πάνω του και τον πυροβόλησα στα πόδια και στο άλλο χέρι. Εκείνος άρχισε να ουρλιάζει απ'τον πόνο και μου ζητούσε να σταματήσω, μα δεν είχα τέτοιο σκοπό.
-Α.. Άσε με να ζήσω!!! Θα.. Θα σου πω που έχω τον άντρα!! Ναι!!! Θα στο πω!!!
-Πού! Τον έκρυψες! του πρόσταξα παγερά και ακούμπησα το πιστόλι μου στο μέτωπό του.
-Κ..Κ..Κάτω. Στον κάτω όροφο. Αλήθεια!!! Άσε με!!!!
Φώναξα με όλη μου τη δύναμη και πάτησα την σκανδάλη. Το σώμα του Buggy έπεσε απ'την ταράτσα και έσκασε με θόρυβο στον έρημο δρόμο της πόλης. Σηκώθηκα και μαζεύοντας ένα απ'τα στιλέτα του Buggy από κάτω, πήγα στον προηγούμενο όροφο.

Κατέβηκα τις σκάλες και εμφανίστηκα μπροστά στον χοντρό πειρατή. Ήταν όρθιος και κρατούσε ένα μουσκέτο. Με είχε ήδη σημαδέψει.
-Σταμάτα εκεί! Άμα κουνηθείς θα σε σκοτώσω.
Συνέχισα να προχωράω σαν να μην τον είχα ακούσει. Ο πειρατής δε δίστασε και πυροβόλησε,
αλλά η σφαίρα γύρισε αμέσως προς τα πίσω και τον σκότωσε. Το κελί ήταν πίσω απ'τον καναπέ και με τα τόσα σωριασμένα έπιπλα δε φαινόταν. Δίπλα υπήρχε ένα κομοδίνο, πάνω στο οποίο βρισκόταν το κλειδί. Το πήρα και αφού ξεκλείδωσα το λουκέτο, άνοιξα την πόρτα του σιδερένιου κελιού.

Ο άντρας βγήκε έξω και μου έσφιξε το χέρι.
-Ευχαριστώ ξένε! Χάρη σε σένα θα μπορέσω να ξαναδώ το γιο μου και τον σκύλο μου. Σου είμαι υπόχρεος!!! μου είπε και δάκρυα χαράς άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό του.
-Δεν κάνει τίποτα. του απάντησα, καθώς όλα άρχισαν να γυρίζουν.
Ένιωθα πολύ αδύναμος και στεκόμουν με μεγάλη δυσκολία όρθιος. Βγήκαμε απ'τη βάση του Buggy και μπροστά στην πόρτα αντίκρισα τον Yao.
-Τρέχα Kuran!! Είναι κάποιος εδώ!!!
Γύρισα προς το μέρος που μου έδειχνε και είδα έναν άντρα να έρχεται προς το μέρος μου. Φορούσε την ενδυμασία των Marines. Δεν είχα δυνάμεις για να πολεμήσω άλλο.
Παραπατώντας τον πλησίασα όσο μπορούσα...

η μάχη εδώ http://www.onepiecegr-rpg.com/t2685-topic#81782

Άνοιξα τα μάτια μου. Ο Marine από πριν με πήγαινε κάπου. Βρισκόμασταν ακόμα στο Organ Island. Κοίταξα γύρω μου. Ήμασταν στο λιμάνι που είχα μπαρκάρει το καράβι μου. Ακριβώς δίπλα απ'το πλοίο των Επαναστατών, βρισκόταν ένα ίδιου μεγέθους καράβι με την σημαία των Marines.
Αυτό ήταν όλο λοιπόν; Τόσος κόπος για να μπω φυλακή; Τουλάχιστον είχα βοηθήσει την οικογένεια μου... Απ'το τίποτα κάτι ήταν κι αυτό.
-Ξύπνησες κι όλας;
Δεν του απάντησα παρά τον κοίταξα με μίσος και ξανάκλεισα τα μάτια μου. Σύντομα θα με πήγαιναν στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, την Impel Down. Οι πιο φοβεροί εγκληματίες συγκεντρώνονταν εκεί και δεν κατάφερναν ποτέ να ξεφύγουν. Τουλάχιστον με είχαν θεωρήσει απειλή. Με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκα, δίχως να γνωρίζω τι θα με περίμενε...

[Τέλος]