[Τέλος-Αποστολή] Το κυνήγι του θησαυρού!

[Αρχή]

Μετά την αποστολή μου στο Warship Island και την ανακάλυψη του δράκου, έπλεα προς το Island of Rare Animals. Έπρεπε να ερευνήσω για το αν υπήρχε ένας μεγάλος θησαυρός εκεί και αν υπήρχε, έπρεπε να τον παραδώσω στους Επαναστάτες. Για να αναφέρεται ως πολύτιμος θησαυρός στην επιστολή, πρέπει να περιείχε τεράστια ποσά που θα μας χρησίμευαν. Ξαφνικά, ένιωσα ένα έντονο τράνταγμα. Η μια ξύλινη σανίδα ήταν έτοιμη να ξεκολλήσει. Απ'ότι φαίνεται δε θα κρατούσε για πολύ ακόμα. Ευτυχώς, μπόρεσα να διακρίνω ένα νησάκι στον ορίζοντα. Γεμάτος αισιοδοξία άνοιξα τους χάρτες μου και ελέγχοντας και την πυξίδα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι έφτανα στον προορισμό μου.

Ύστερα από λίγη ώρα, άγγιξα στεριά και έσυρα τη σχεδία στην ακτή. Το ξύλο είχε σχεδόν ξεκολλήσει και δε θα άντεχε πάνω από μια μέρα ταξιδιού. Έπρεπε να το επισκευάσω σίγουρα πριν φύγω. Παρατήρησα το τοπίο γύρω μου. Δεν ήταν πολύ μεγάλο νησί, αλλά υπήρχαν πολλές υψομετρικές αλλαγές. Μπροστά μου εκτεινόταν ένα δασάκι και χωρίς να το πολυσκεφτώ, πήρα μερικά τρόφιμα μαζί μου και άρχισα να το εξερευνώ.

Περπατούσα στο μοναδικό μονοπάτι του δάσους. Όσο βαθύτερα πήγαινα, γινόταν όλο και πυκνότερο. Τα δέντρα ήταν γεμάτα καρπούς, κάνοντας την επιβίωση παιχνιδάκι. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα αρχικά... Καθώς προχωρούσα ανέμελα και παρατηρώντας το τοπίο γύρω μου, άκουσα μια κίνηση στο θάμνο πίσω μου. Αμέσως γύρισα τραβώντας το σπαθί μου και παίρνοντας αμυντική στάση. Ένας σκίουρος εμφανίστηκε από κει, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά πάνω του... Η ουρά του δεν ήταν φουντωτή όπως κάθε σκίουρου, αλλά... ήταν ουρά φιδιού.

Σοκαρισμένος, έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω. Ο μεταλλαγμένος σκίουρος με παρατηρούσε και δεν κουνιόταν. Εγώ απ'την άλλη δεν ήξερα τι να κάνω. Σκεφτόμουν να το σκοτώσω, αλλά η σκέψη ότι ίσως ήταν κάποιο σπάνιο είδος ζώου με κατέκλυσε. Δίστασα προς στιγμήν και ένιωσα μια ζεστή ανάσα πίσω μου. Γύρισα απότομα και αντίκρισα άλλο ένα παραμορφωμένο πλάσμα. Είχε σώμα λιονταριού και κεφάλι σκύλου. Πετάχτηκα στον αέρα απ'την έκπληξη. Τι στο καλό γινόταν εδώ πέρα? Τι ζώα ήταν αυτά???

Και τα δυο άρχισαν να με πλησιάζουν. Συνέχιζα να τα κοιτάω έκπληκτος, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε σε αυτό το νησί, αλλά εκείνα έφτασαν αρκετά κοντά. Σηκώθηκα και ετοιμάστηκα να τα σκοτώσω, όταν ακούστηκε μια επιβλητική φωνή.
-ΤΙ ΘΕΣ ΕΔΩ??? ΦΥΓΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ!!
Ακούγοντας τη φωνή, τα ζώα γύρισαν την πλάτη τους και χάθηκαν στα βάθη του δάσους. Από πού είχε ακουστεί αυτή η φωνή όμως.. Περιεργάστηκα το τοπίο γύρω μου, αλλά δεν έβλεπα καμία περίεργη κίνηση.

Μια έντονη επιθυμία να μάθω τι συμβαίνει σε αυτό το μέρος δημιουργήθηκε μέσα μου. Έτσι, έβαλα στη θήκη το σπαθί μου και συνέχισα την πορεία μου. Ξαφνικά, η ίδια φωνή ακούστηκε από κάπου κοντά.
-ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ ΕΙΣΑΙ?? ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥ ΑΠΟ ΔΩ!!!
Εντόπισα μια κίνηση στα δεξιά μου και αστραπιαία, έβγαλα μια σφαίρα απ'την τσέπη μου και την έστειλα προς το θάμνο. Ένα ουρλιαχτό ακούστηκε και ένα σεντούκι εμφανίστηκε μέσα απ'το φύλλωμα. Όταν το φως έπεσε πάνω του, κατάφερα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του. Δεν ήταν σεντούκι... ήταν ένας άνθρωπος.

Απ'ότι φαίνεται, ο άντρας είχε "ενωθεί" με το σεντούκι. Ήταν πολύ κοντός. Μπορούσα να διακρίνω τα μικρά του πόδια και χέρια, τα οποία εξείχαν απ'το σεντούκι. Είχε γενιάδα και ένα πελώριο πράσινο άφρο. Ο άντρας είχε κρύψει τα μάτια του με τα χέρια του και ούρλιαζε συνεχώς κάνοντας κύκλους μπροστά μου. Ξαφνικά, συνειδητοποίησε ότι δεν είχε χτυπηθεί και με κοίταξε οργισμένα.
-Να σε πάρει!!! Τι θες εδώ??? Φύγε απ'το νησί!!! μου φώναξε και έβγαλε ένα πιστόλι απ'το πίσω μέρος του σώματος του.

Πάτησε την σκανδάλη κι ο πυροβολισμός ήχησε σε ολόκληρο το δάσος. Χωρίς να το σκεφτώ, άπλωσα το χέρι μου και άρχισα να εκπέμπω μαγνητικά κύματα, αλλάζοντας την κατεύθυνση της σφαίρας. Ο κοντός άνθρωπος με κοίταξε έντρομος και έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω.
-Τ..Τι είσαι?
-Είμαι χρήστης Φρούτου του Διαβόλου. Δεν είμαι εδώ για να βλάψω ούτε εσένα, ούτε τα ζώα. Είμαι εδώ για να βρω ένα θησαυρό.
-Θησαυρό!? ΧΑ! Σιγά μη σε αφήσω να τον πάρεις. Αυτός ο θησαυρός μου ανήκει!!! Είμαι σε αυτό το νησί 20 χρόνια ψάχνοντας αυτόν τον θησαυρό. Δε θα επιτρέψω να πέσει στα χέρια ενός άξεστου πειρατή!!!

-Καταρχάς, δεν είμαι πειρατής. Είμαι Επαναστάτης! Όσο για το δεύτερο... το γεγονός ότι βρίσκεσαι σε αυτό το νησί επί 20 χρόνια δε σε καθιστά κάτοχο του θησαυρού. Αν τον βρω πρώτος τότε μου ανήκει.
-Τότε, το τι έπεται να γίνει είναι φανερό. μου απάντησε, ενώ το βλέμμα του σκοτείνιασε. Με σημάδεψε ξανά με το πιστόλι του και άρχισε να πυροβολεί. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Με τη χρήση των δυνάμεων μου, απωθούσα τις σφαίρες στέλνοντας τες σε διάφορες κατευθύνσεις. Κάποια στιγμή το όπλο του δεν έριχνε άλλο. Τα πυρομαχικά του είχαν τελειώσει και είχε μείνει να με κοιτάει εχθρικά.

-Πώς ονομάζεσαι?
-Τς! Σιγά μην σου πω πως με λένε. Σκουπίδια σαν εσένα δεν αξίζουν το σεβασμό μου!!! Έχω δει κι άλλους όμοιους σου. Όλοι σας έρχεστε εδώ για το θησαυρό και για να σκοτώσετε τους φίλους μου, αλλά δε θα το επιτρέψω. Αν το κόλπο με το φάντασμα δεν έπιασε σε σένα, τότε θα βρω άλλο τρόπο να σε διώξω. Κι αν δεν τα καταφέρω ξανά, τότε θα βρω τρόπο να σε σκοτώσω!!!
-Μην μπερδεύεσαι. Δεν είμαι εδώ για να σκοτώσω τα ζώα σου. Είμαι εδώ αποκλειστικά και μόνο για το θησαυρό. Όπως είπα, είμαι Επαναστάτης κι έχω εντολή να τον βρω και να τον παραδώσω. Αν δεν επρόκειτο για αποστολή, πίστεψέ με, δε θα ήμουν εδώ.

-Δε με ενδιαφέρουν οι δικαιολογίες σου! Είσαι παρείσακτος!!! Πρέπει να εξοντωθείς! μου φώναξε καθώς είχε γίνει κατακόκκινος απ'τα νεύρα.
-Τι θα έλεγες να σου έδινα ένα μέρος του θησαυρού? Αν είναι όντως όσο σπουδαίος λένε, τότε ένα μικρό ποσό δε θα αποτελέσει πρόβλημα στους Επαναστάτες και φυσικά το ποσό που θα λάβεις θα είναι υπεραρκετό για να ζήσεις μια ευπρεπέστατη ζωή.
-Δε δέχομαι παζάρια σχετικά με τον θησαυρό ΜΟΥ!!! Είναι δικός μου!
-Κρίμα... Τουλάχιστον προσπάθησα να σε βοηθήσω. με αυτά τα λόγια του γύρισα την πλάτη μου και συνέχισα την πορεία μου.

Ο δρόμος μου ήταν ήρεμος για κάποιον περίεργο λόγο. Περίμενα να με ακολουθήσει, αλλά δεν το έκανε. Τουλάχιστον θα έβρισκα πιο σύντομα το θησαυρό... αν πράγματι υπήρχε. Προχωρούσα ώσπου βγήκα απ'το δάσος. Βρισκόμουν μπροστά σε έναν βράχο ύψους δέκα μέτρων. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς είχε φτάσει τέτοιο ύψος, αλλά σίγουρα ήταν εντυπωσιακό. Ο βράχος ήταν γεμάτος φθορές, οι οποίες μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως "σκαλοπάτια" για να ανέβει κανείς. Η ιδέα ήταν αρκετά ελκυστική και δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Πέταξα τον σάκο μου κάτω και άρχισα να ανεβαίνω τον τεράστιο βράχο.

Μου πήρε λίγη ώρα, αλλά τα κατάφερα. Είχα φτάσει στην κορυφή του και έμεινα να κοιτώ σαν χαμένος το τοπίο. Η θέα από εκεί πάνω ήταν εκπληκτική. Μπορούσα να δω ολόκληρο το νησί και φυσικά, το ηλιοβασίλεμα, του οποίου οι λάμψεις αντικατοπτρίζονταν στα κύματα της θάλασσας. Ένας γδούπος ακούστηκε και με έκανε να ξυπνήσω απ'την ονειροπόληση μου. Κοίταξα το έδαφος και είδα τον κοντό άντρα να τρέχει προς το δάσος με τον σάκο μου. Δεν μπορούσα να τον αφήσω να πάρει τους χάρτες μου και ακόμη χειρότερα τη Log Pose. Πήδηξα προς τα κάτω, δίχως να συνειδητοποιώ τι έκανα και το ύψος απ'το οποίο έπεφτα. Τελευταία στιγμή, πιάστηκα από ένα εξόγκωμα και γλίτωσα την πτώση, αλλά δεν είναι ότι ήμουν σώος.

Ένιωσα ότι το χέρι μου ήταν έτοιμο να ξεκολλήσει απ'το απότομο πιάσιμο και το μεγάλο ύψος. Προσπαθώντας να μη δώσω τόση σημασία στον πόνο άφησα το χέρι μου κι έπεσα απ'τα δυο μέτρα στο έδαφος. Όλο μου το σώμα πονούσε, αλλά έπρεπε να πάρω πίσω τον σάκο μου. Έτρεξα προς την κατεύθυνση που είχε ακολουθήσει ο άντρας. Ύστερα από λίγο τον έφτασα. Ήταν πολύ μικρόσωμος και δεν έτρεχε πολύ γρήγορα. Για την ακρίβεια, το "τρέξιμο" του αντιστοιχούσε στο περπάτημα μου, οπότε δεν ήταν κάτι το δύσκολο να τον προφτάσω. Άρπαξα τον σάκο απ'τα χέρια του και τον πάτησα στην πλάτη, σωριάζοντας τον στο έδαφος.

-Γιατί με προκαλείς? Δεν έχω σκοπό να σε σκοτώσω, αλλά αν συνεχίσεις να φέρεσαι έτσι δε θα μου αφήσεις άλλη επιλογή. του δήλωσα και έλεγξα αν τα πράγματα μου ήταν εντάξει.
-Να σε πάρει! Θα σε διώξω από δω!
-Γιατί επιμένεις τόσο πολύ σε αυτό το θέμα? Τόσο πολύ μισείς τους ανθρώπους?
-Δε μισώ τους ανθρώπους. Μισώ τη συμπεριφορά των ανθρώπων! Όλοι τους είναι εγωιστές και νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους! Κανείς δε νοιάζεται για τους άλλους!!!
-Αυτή είναι η τέλεια περιγραφή του εαυτού σου. Σοβαρέψου! Εσύ ο ίδιος θεωρείς το θησαυρό αποκλειστικά δικό σου και παρόλο που δέχτηκα να σου δώσω ένα ικανοποιητικό ποσό, συνεχίζεις να θες να με σκοτώσεις.
Στο άκουσμα αυτών, γούρλωσε τα μάτια του και γύρισε να με κοιτάξει.

Το βλέμμα του δεν ήταν οργισμένο ούτε εχθρικό. Θύμιζε περισσότερο παράπονο και λύπη. Στάθηκε στα πόδια του και είπε: Θεωρώ ότι ο θησαυρός μου ανήκει, επειδή εξαιτίας του έμεινα εδώ. Εξαιτίας του έχω κολλήσει σε αυτό το άθλιο σεντούκι επί 20 χρόνια. Δεν νομίζεις ότι μου αξίζει? Δε πιστεύεις ότι μου ανήκει, αφού έχω ψάξει σε ολόκληρο το νησί και δεν το έχω βρει?
-Αν όντως έχεις ψάξει όλο το νησί και δεν τον έχεις βρει... τότε δεν υπάρχει θησαυρός.
-Αυτό είχα αρχίσει να πιστεύω, μέχρι που ανακάλυψα ένα τελευταίο μέρος που θα μπορούσε να είναι. Αν δεν είναι ούτε εκεί, τότε όλα αυτά τα χρόνια πήγαν χαμένα...
-Πώς κατέληξες εδώ? Τι σου συνέβη?
-Είναι μεγάλη ιστορία... είπε αναστενάζοντας.
-Έχουμε χρόνο μπροστά μας. του απάντησα και ξάπλωσα στο έδαφος.

-Ονομάζομαι Gaimon. Κάποτε ήμουν πειρατής. Ένας νέος που ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο όπως κάθε νέος. Είχαμε έρθει σε αυτό το νησί παρασυρμένοι απ'τους μύθους για τον μεγάλο θησαυρό, αλλά όσο κι αν ψάχναμε δεν τον βρήκαμε. Αντίθετα, βρίσκαμε μονάχα άδεια σεντούκια. Εγώ σκαρφάλωνα σε διάφορους βράχους ψάχνοντας τον, αλλά οι σύντροφοι μου δεν με αντιλήφθηκαν και έφυγαν χωρίς εμένα. Στην προσπάθεια μου να τους φωνάξω, έπεσα από έναν ψηλό βράχο σαν αυτόν και προσγειώθηκα σε ένα σεντούκι. Έτσι βρίσκομαι τώρα εδώ, φυλακισμένος σε αυτό το νησί με τα ζώα για μοναδική συντροφιά.
-Και γιατί δεν προσπάθησες να φύγεις??
-Προσπάθησα αρκετές φορές, αλλά οι σχεδίες σε συνδυασμό με το ύψος μου δεν είχαν αποτέλεσμα... είπε με πίκρα.

-Λυπάμαι. Ήσουν πράγματι πολύ άτυχος. Τώρα που άκουσα την ιστορία σου, όντως δε θέλω να πάρω το θησαυρό σου. Δυστυχώς όμως.. οι διαταγές είναι διαταγές. Έγινα Επαναστάτης με σκοπό να αλλάξω τον κόσμο. Για ένα αύριο, στο οποίο δε θα υπάρχει καταπίεση, εκμετάλλευση, τυραννία. Αυτή η οργάνωση, είναι η ζωή μου και θα δώσω τα πάντα γι αυτή.
-Δε βαριέσαι... Ίσως να χεις δίκιο. Ίσως εγώ να είμαι ο εγωιστής. Δεν το είχα δει ποτέ απ'αυτή την οπτική... Έλα! Πάμε. Θα σου δείξω το μοναδικό μέρος που θα μπορούσε να είναι ο θησαυρός.
Ο Gaimon σηκώθηκε και άρχισε να περπατάει. Απ'την μια δίσταζα να τον ακολουθήσω.. Όντως ο θησαυρός ήταν δικός του, αλλά απ'την άλλη έπρεπε να ολοκληρώσω την αποστολή. Η αποστολή είχε μεγαλύτερη βαρύτητα φυσικά. Ήταν ο αγώνας για την παράταξη μου, αλλά δε γινόταν να αφήσω τον άνθρωπο αυτό ανήμπορο.

Τον ακολουθούσα επί αρκετή ώρα. Φαινόταν να ξέρει το νησί πολύ καλά, 20 χρόνια ζούσε εδώ άλλωστε. Προχωρούσαμε παράλληλα με το δάσος, ώσπου το τοπίο άρχισε να γίνεται βραχώδες. Ξαφνικά, ένας τεράστιος βράχος, παρόμοιος με εκείνον που είχα σκαρφαλώσει, φάνηκε στο οπτικό μου πεδίο. Ο Gaimon τον έδειξε με το χέρι του και μου είπε: Εκεί είναι! Αν όντως υπάρχει ο θησαυρός, θα βρίσκεται εκεί πάνω!
-Ευχαριστώ Gaimon. Ελπίζω να υπάρχει! του απάντησα και αφήνοντας το σάκο μου κάτω, άρχισα να σκαρφαλώνω. Η επιφάνεια του βράχου ήταν κι αυτή παρόμοια με του προηγούμενου. Είχε αρκετά εξογκώματα και ανοίγματα που ευνοούσαν το σκαρφάλωμα. Σε λίγα λεπτά είχα φτάσει στην κορυφή. Ο ήλιος πλέον είχε δύσει, κάνοντας την ορατότητα δύσκολη. Παρόλα αυτά, είδα αυτό που χρειαζόμουν. Ένα σεντούκι με χρυσές επικαλύψεις στα πλάγια και ένα χρυσό λουκέτο στην κλειδαριά.

Το έπιασα και προσπάθησα να το σηκώσω, αλλά ήταν πολύ βαρύ. Κατέβαλα υπεράνθρωπες προσπάθειες και ύστερα από λίγη ώρα, κατάφερα να το φτάσω στην άκρη του βράχου.
-Gaimon είσαι εδώ?
-Ναι! ακούστηκε η φωνή του από το έδαφος.
-Φύγε από κει! Ο θησαυρός είναι εδώ! Θα τον ρίξω κάτω!
Διάφορα επιφωνήματα ακούστηκαν και αφού περίμενα λίγο να απομακρυνθεί, έσυρα το βαρύ μπαούλο. Εκείνο, γλίστρησε και κάνοντας δυνατό θόρυβο, έσκασε στο έδαφος. Αφού πήρα μερικές ανάσες, άρχισα να κατεβαίνω απ'τον βράχο. Λίγη ώρα αργότερα, στεκόμουν μπροστά στο σεντούκι και κοίταζα τον Gaimon. Ήταν ευτυχισμένος. Τα μάτια του είχαν δακρύσει κι ένα εγκάρδιο χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπο του.

-Τώρα το μόνο που μένει είναι να το ανοίξουμε. Έτοιμος?
Εκείνος απάντησε με ένα νεύμα και τότε ακούμπησα το χέρι μου στο λουκέτο. Ξαφνικά, ένιωσα τις δυνάμεις μου να χάνονται και άρχισα να αποδυναμώνομαι. Αμέσως τράβηξα το χέρι μου προς τα πίσω. Το λουκέτο πρέπει να ήταν από Kairoseki, δεν εξηγείται αλλιώς.
-Λυπάμαι.. Δεν μπορώ να το ανοίξω. Είναι φτιαγμένο από ένα θαλάσσιο μέταλλο, στο οποίο έχουμε αδυναμία οι χρήστες.
-Τότε δεν μας μένει άλλη λύση. Έλα! Θα σε πάω εκεί που είναι το κλειδί, αλλά να ξέρεις, θα είναι επικίνδυνα.
Τον ακολούθησα και πάλι, αλλά αυτή τη φορά μπήκαμε μέσα στο δάσος. Προχωρούσαμε ανάμεσα στα δέντρα, μέχρι που διέκρινα κάτι να λάμπει. Πίσω από μερικά φυτά, υπήρχε μια σπηλιά, της οποίας την είσοδο φώτιζαν δυο δαυλοί.

-Εκεί είναι. Το εσωτερικό της σπηλιάς είναι γεμάτο παγίδες και όσο βαθύτερα πηγαίνεις, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται.
-Όταν λες παγίδες?
-Υπάρχουν παντού. Μπορεί να είναι από τις πιο απλές, βέλη ενσωματωμένα στους τοίχους, έως τις πιο περίπλοκες. Δε θα σε ακολουθήσω. Θα σου είμαι εμπόδιο. Το μόνο που μπορώ να σου πω, είναι να προσέχεις το κάθε σου βήμα.
-Εντάξει. Ευχαριστώ για τη βοήθεια Gaimon. του είπα και μπήκα στη σπηλιά.
Για κάποιο λόγο, τα τοιχώματα ήταν γεμάτα δαυλούς, κάνοντας την κίνηση μέσα της εύκολη υπόθεση. Ακολουθούσα πιστά τις συμβουλές του Gaimon, ελέγχοντας κάθε μου βήμα και προσέχοντας μην τυχόν υπάρχουν παγίδες στους τοίχους.

Όσο βαθύτερα πήγαινα, το υψόμετρο έπεφτε. Σε μια φάση, ήταν τόσο κατηφορικός ο δρόμος που κόντεψα να γλιστρήσω. Οι δαυλοί όσο πήγαινε και λιγόστευαν, μέχρι που διέκρινα μπροστά μου μόνο σκοτάδι. Έτσι, αναγκάστηκα να βγάλω ένα πυρσό απ'τον τοίχο για να συνεχίσω την πορεία μου. Ο έλεγχος του περιβάλλοντος τώρα είχε γίνει πολύ δύσκολη δουλειά, καθώς η ορατότητα μου ήταν περιορισμένη και βασιζόταν μόνο σε μια φωτιά. Μετά από αρκετό περπάτημα, έφτασα σε ένα σταυροδρόμι. Υπήρχαν δυο μονοπάτια, ένα προς τα δεξιά και ένα προς τα αριστερά. Απορροφημένος από το ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσω, έκανα ένα άσκοπο βήμα, το οποίο ενεργοποίησε μια παγίδα.

Ένας περίεργος ήχος ακούστηκε απ'τα δεξιά μου και πριν προλάβω να αντιδράσω, ένιωσα κάτι αιχμηρό να μπήγεται στο δεξί μου πόδι. Ακούμπησα το σημείο με το χέρι μου και διαπίστωσα ότι με είχε καρφώσει βέλος. Έσφιξα τα δόντια μου με όλη μου τη δύναμη και το τράβηξα. Πόνος με κυρίεψε, αλλά παίρνοντας βαθιές ανάσες, κατάφερα να τον απομακρύνω απ'το νου μου. Αυτό ήταν ένα καλό μάθημα. Δεν έπρεπε να αποσπώμαι από οτιδήποτε υπό τέτοιες συνθήκες. Αποφάσισα να ακολουθήσω το αριστερό μονοπάτι, όταν άρχισα να ζαλίζομαι. Αισθανόμουν ότι έχανα την ισορροπία μου και σε κλάσματα δευτερολέπτου σωριάστηκα στο δάπεδο. Ο δαυλός κύλισε δίπλα μου, αλλά ευτυχώς δεν έσβησε.

Προσπάθησα να σηκωθώ, αλλά ήταν μάταιο. Τα πάντα γύρω μου γύρναγαν και η όραση μου άρχισε να θολώνει, ενώ τα μάτια μου σιγά σιγά έκλειναν.....
~~Το τοπίο ήταν αχνό και δεν έβλεπα πολύ καθαρά. Ένας άντρας με κόκκινη καπαρντίνα στεκόταν μπροστά στο σταυροδρόμι. Φορούσε ένα φαρδύ κόκκινο καπέλο με γαλόνια και είχε μια τεράστια κόκκινη γενειάδα. Μαζί του ήταν άλλοι 3 άντρες, λιτά ντυμένοι όμοιοι με πειρατές. Φαίνονταν να συζητούν κάτι, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγαν. Τότε πήραν το δεξί μονοπάτι και σε λίγο χάθηκαν απ'το οπτικό μου πεδίο.~~
Η όραση μου άρχισε να επανέρχεται και η ζάλη μου είχε περιοριστεί. Στάθηκα και πάλι στα πόδια μου και σήκωσα το δαυλό στο ύψος του κεφαλιού μου. Τι ήταν αυτοί οι άντρες που είδα? Πώς βρίσκονταν εδώ και γιατί πήγαν προς τα δεξιά? Αυτές οι σκέψεις πέρναγαν απ'το μυαλό μου, ενώ εγώ συνέχιζα να σκέφτομαι πιο μονοπάτι να ακολουθήσω.