[Τέλος-Αποστολή] Το κυνήγι του θησαυρού!

Σκεφτόμουν ξανά και ξανά τους άντρες, ενώ κοιτούσα το δεξί μονοπάτι. Κάτι μου έλεγε να πάω προς τα κει. Πήρα το δεξί μονοπάτι, ελπίζοντας να έχω κάνει τη σωστή επιλογή. Ήμουν όσο πιο προσεκτικός γινόταν. Μετά από κάθε μου βήμα έλεγχα το τοπίο γύρω μου, όταν ξαφνικά, ένιωσα το πόδι μου να βουλιάζει λίγο στο έδαφος. Κοίταξα κάτω και παρατήρησα ότι είχα πατήσει μια πλάκα. Ένα κακό προαίσθημα άρχισε να δημιουργείται μέσα μου και σε λίγα δεύτερα, έγινε πραγματικότητα. Ακούστηκε ο ίδιος ήχος με πριν, αλλά από πολλά διαφορετικά σημεία. Βέλη άρχισαν να εκτοξεύονται από διάφορες μορφές των τοίχων. Εγώ, ανήμπορος να καταλάβω από που έρχονταν, έκανα διάφορες πιρουέτες και πλάγια βήματα με σκοπό να τα αποφύγω.

Το αποτέλεσμα με εξέπληξε. Είχε αποφύγει όλα τα βέλη εκτός από 3, τα οποία με είχαν βρει στο δεξί μου πόδι στο μπράτσο και στην αριστερή μου γάμπα. Τα έβγαλα με τον ίδιο τρόπο, αλλά αυτή τη φορά έβγαλα μια κραυγή πόνου, η οποία ήχησε σε ολόκληρη την σπηλιά λόγω του αντίλαλου. Αφού ξεκουράστηκα λίγο, συνέχισα κουτσαίνοντας την πορεία μου. Ευτυχώς η συνέχεια δεν είχε κάποια άλλη παγίδα. Ύστερα από μερική ώρα, έφτασα σε μία αίθουσα και άρχισα να ζαλίζομαι και πάλι. Απ'ότι φαίνεται τα βέλη αυτά είχαν κάποιο είδος δηλητηρίου πάνω τους. Η όραση μου άρχισε και πάλι να θολώνει και σωριάστηκα και πάλι στο έδαφος.
~~ Οι 4 άντρες βρίσκονταν μπροστά στην αίθουσα. Ο ένας απ'αυτούς είχε τραυματιστεί απ'τα βέλη σε αρκετά σημεία, κρίνοντας απ'την γεμάτη αίμα και τρύπες μπλούζα του. Ο αρχηγός τους ακούμπησε στον τοίχο και άρχισε να προχωράει, έχοντας πάντα την πλάτη του ακουμπισμένη εκεί. Ο τραυματισμένος άντρας δεν ακολούθησε το παράδειγμα του αρχηγού του και πήγε απ'το κέντρο. Ο κοκκινογένης φάνηκε να του φωνάζει, αλλά ήταν πολύ αργά. Το δάπεδο διαλύθηκε και ο άντρας χάθηκε απ' το οπτικό μου πεδίο. Οι υπόλοιποι 3 άντρες συνέχισαν την πορεία τους και έφτασαν στην απέναντι μεριά. Ανέβηκαν μερικά σκαλιά και βρέθηκαν μπροστά σε μια υποδοχή.~~

Η όραση μου επανήλθε και ξαναστάθηκα στα πόδια μου με δυσκολία. Ο πυρσός είχε σβήσει απ'την πτώση μου, αλλά δεν είχε σημασία. Ήξερα ότι αν ακολουθούσα αυτά που είδα στην παραίσθηση δε θα πάθαινα τίποτα. Μπήκα στην κυκλική αίθουσα και ακουμπώντας την πλάτη μου στον τοίχο, άρχισα να κινούμαι προς την απέναντι μεριά. Μετά από αρκετή ώρα πόνου και κούρασης, τα κατάφερα. Βρισκόμουν μπροστά στα σκαλιά, τα οποία είχαν ανέβει κι εκείνοι. Τα ανέβηκα με τον ίδιο τρόπο και βρέθηκα μπροστά στην υποδοχή. Ένα μικρό σεντούκι ήταν πάνω της. Χωρίς να καθυστερώ, το άνοιξα και αυτό που αντίκρισα με γέμισε ελπίδα. Ήταν ένα χρυσό κλειδί. Το κλειδί του θησαυρού! Γεμάτος χαρά, το έβγαλα απ'το σεντούκι και το έβαλα στην τσέπη του παντελονιού μου.

Κοίταξα μπροστά μου και ένα κύμα απαισιοδοξίας με κατέκλυσε. Τώρα έπρεπε να γυρίσω πίσω. Δε θα τα κατάφερνα ποτέ στην κατάσταση μου. Τότε κάτι πήρε το μάτι μου που με ενθουσίασε. Ήταν ένας μοχλός στο δεξί μέρος της υποδοχής. Τον έπιασα και με όλη μου τη δύναμη τον σήκωσα προς το μέρος μου. Ένας ήχος γραναζιών ακούστηκε και με έναν δυνατό κρότο, σταμάτησε. Δεν κατάλαβα τι συνέβη, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το μάθαινα σύντομα. Ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο και με τον ίδιο τρόπο, έφτασα στην απέναντι μεριά. Ο διάδρομος δεν ήταν πλέον σκοτεινός. Παντού υπήρχαν αναμμένοι πυρσοί και στους τοίχους φαίνονταν οι εξοχές των παγίδων. Τράβηξα το σπαθί μου και το έβαλα μπροστά τους αλλά δε συνέβη τίποτα. Τότε συνειδητοποίησα τι είχε γίνει. Ο μοχλός είχε απενεργοποιήσει όλες τις παγίδες της σπηλιάς, κάνοντας το δρόμο της επιστροφής ευκολότερο για όποιον βρήκε το κλειδί.

Δεν ήμουν εντελώς σίγουρος για το τελευταίο, αλλά ήμουν σίγουρος για ένα μόνο πράγμα. Η σπηλιά δεν ήταν κάτι το φυσικό. Κάποιος είχε παρέμβει, κάνοντας την περίπατο θανάτου. Ο ήχος των γραναζιών, οι παγίδες. Όλα εξηγούνταν έτσι. Έχοντας το νου μου στις παγίδες, κάλυπτα την απόσταση από την έξοδο. Μετά από αρκετή ώρα, βρέθηκα μπροστά στον αρχικό διάδρομο. Κίνησα προς τα έξω και συνάντησα τον Gaimon να λαγοκοιμάται μπροστά στην σπηλιά. Τον σκούντηξα για να ξυπνήσει και του έδειξα το κλειδί.
-ΤΟ ΠΗΡΕΣΣ!!!!! φώναξε κατενθουσιασμένος, αλλά η αντοχή μου είχε εξαντληθεί. Έπεσα στα γόνατα και του είπα: Θα κοιμηθώ λιγάκι. Θα τα πούμε αύριο.
-Εντάξει θα κάτσω μαζί σου. μου απάντησε και σωριάστηκε κι αυτός κάτω.

Όταν ξύπνησα, ο ήλιος βρισκόταν πάνω απ'τα κεφάλια μας. Ο Gaimon δεν ήταν δίπλα μου όπως περίμενα. Έτσι, πήγα να ελέγξω αν ο θησαυρός ήταν εκεί. Πριν προλάβω να φύγω όμως, η φωνή του ακούστηκε από κάπου πίσω μου.
-ΕΕΕι!!! Πού πας? Έλα να φάμε!!
Είχε μαζέψει φρούτα απ'το δάσος και τα μετέφερε με ένα καλάθι. Δεν ερχόταν μόνος του όμως. Τον ακολουθούσαν μια ντουζίνα παραμορφωμένα ζώα, τα οποία φαίνεται να του ήταν πολύ πιστά. Όταν με έφτασε, τοποθέτησε το καλάθι στο έδαφος κι έκατσε κάτω. Παρατήρησε ότι ήμουν προβληματισμένος με τα περίεργα ζώα και μου είπε: Μην ανησυχείς, είναι φιλικά!

-Εμμ.. δεν είναι αυτό το θέμα. Παρεμπιπτόντως, πού είναι το κλειδί?
-Εδώ! μου είπα βγάζοντας το απ'την αφάνα του.
- Τι άλλο θα δω... Γιατί είναι έτσι αυτά τα ζώα?
-Α δε ξέρω. Από τη μέρα που κόλλησα σε αυτό το νησί, έβλεπα όλο περίεργα ζώα. Απ'ότι φαίνεται είναι μεταλλαγμένα, αλλά δε γνωρίζω τα αίτια. μου απάντησε χαϊδεύοντας ένα ζώο με σώμα κατσίκας και κεφάλι γάτας.
-Μάλιστα. Δείχνουν να σε συμπαθούν.
-Ναι. Κι εγώ τα συμπαθώ. Είναι η μοναδική μου παρέα αυτά τα 20 χρόνια. Είναι μέρος της καθημερινότητας μου πλέον. είπε καταβροχθίζοντας ένα μήλο.
Συνεχίσαμε το φαγητό μας. Οι ενδοιασμοί μου σχετικά με τα ζώα είχαν εξαφανιστεί πλέον. Δεν τα θεωρούσα απειλή, αλλά ούτε κάτι που πρέπει να φοβάμαι.

Τελειώσαμε ύστερα από λίγη ώρα και έθεσα το ερώτημα: Πάμε να ανοίξουμε το θησαυρό?
-Αλήθεια λες? Θα τον ανοίξεις?
-Φυσικά. Γιατί όχι άλλωστε?
-Είπες ότι είναι για την αποστολή σου. Άρα δεν προορίζεται για σένα.
-Ακόμα κι έτσι να ναι, ποιος θα το μάθει? Επιπλέον, δε θεωρώ ότι θα βλάψει τους Επαναστάτες αν σου δοθεί ένα ποσό.
Ο Gaimon γέμισε με ενθουσιασμό και μόνο που δεν χοροπηδούσε. Κρατώντας στο δεξί μου χέρι το κλειδί, κινήσαμε προς το μέρος όπου είχαμε αφήσει το θησαυρό. Ξαφνικά, μια σουβλιά στο δεξί μου πόδι με έκανε να γονατίσω.

Είχα ξεχάσει ότι με είχαν πετύχει τέσσερα βέλη. Διάφορες σκηνές απ'την εξερεύνηση στην σπηλιά πέρασαν απ'το μυαλό μου και θυμήθηκα τις παραισθήσεις/όνειρα που είχα.
-Είσαι καλά? με ρώτησε αγχωμένα ο Gaimon.
-Ναι όλα καλά! Χθες στην σπηλιά με πέτυχαν μερικά βέλη, τίποτε άλλο.
-Βέλη? Μερικά είναι ποτισμένα με δηλητήριο.
-Τώρα που το λες, όταν με πέτυχε το πρώτο, όλα θόλωσαν και λιποθύμησα.Μετά, είδα έναν άντρα με κόκκινα γένια και 3 ακόμα ως συνοδούς τους να "μου δείχνουν" το δρόμο.
-Ε..Είδες τον Κοκκινογένη? Είναι αυτός που άφησε τον θησαυρό εδώ. Λέγεται ότι ήταν ο ισχυρότερος πειρατής. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων, μέχρι που εμφανίστηκε ο Gol.D Roger.

-Και πώς εμφανίστηκε στον ύπνο μου?
-Προφανώς χτυπήθηκες από βέλη που ήταν εμποτισμένα με δηλητήριο, που προκαλεί παραισθήσεις. Τώρα, ή ήσουν υπερβολικά τυχερός, ή ο ίδιος ο Θεός ήθελε να βρεις το κλειδί. Ακούς εκεί.. είδε τον Κοκκινογένη και του έδειχνε και τον δρόμο... είπε ψιθυριστά.
Φτάσαμε μπροστά στο μπαούλο. Με το φως του ήλιου, μπόρεσα να διακρίνω καλύτερα τα χαρακτηριστικά του. Ήταν μεσαίο μεγέθους, οι χρυσές επικαλύψεις ήταν διακοσμημένες με πολύτιμους λίθους, κάνοντας φανερό ότι είχε πολύτιμο περιεχόμενο. Οι αχτίδες του ηλίου, χτύπαγαν με τέτοιο τρόπο το σεντούκι, με αποτέλεσμα να τονίζουν ακόμη περισσότερο τα εκθαμβωτικά υλικά από τα οποία ήταν φτιαγμένο.

Ετοιμάστηκα να περάσω το κλειδί στο λουκέτο, όταν ακούστηκε μια κανονιά. Γυρίσαμε προς το μέρος που ακούστηκε ο υπόκωφος ήχος. 5 άτομα έρχονταν κατά πάνω μας απ'το δάσος. Πίσω τους κειτόταν ένα πελώριο ζώο, που είχε σώμα ελέφαντα και λαιμό καμηλοπάρδαλης. Η ομάδα των πέντε αντρών, φάνταζε πολύ επικίνδυνη. Στα αριστερά, ήταν ένας μυώδης καραφλός άντρας, που φορούσε άσπρο κολλητό παντελόνι, μαύρες μπότες και μια μπαντάνα. Είχε ένα σπαθί στη ζώνη του και έσερνε ένα κανόνι μικρού μεγέθους. Δίπλα του, ήταν ένας τύπος με ράστα και με μακριά μουστάκια. Φορούσε κι αυτός κολλητό άσπρος παντελόνι και μια μπλε ζακέτα. Στους ώμους του κουβαλούσε ένα τσουβάλι και ένα πιστόλι βρισκόταν στη ζώνη του. Στο κέντρο πρέπει να προπορευόταν ο αρχηγός. Φορούσε ένα μαύρο φαρδύ καπέλο, μαύρα παπούτσια, μια αμάνικη κόκκινη μπλούζα κι ένα μαύρο παντελόνι. Μια κίτρινη ζώνη βρισκόταν στη μέση του, η οποία στήριζε ένα πιστόλι κι ένα σπαθί.

Στα αριστερά, ήταν ένας άντρας με μακριά μαλλιά μέχρι τους ώμους και ένα τεράστιο χαιρέκακο χαμόγελο. Είχε μακριά γενειάδα και μερικά χρυσά δόντια. Φορούσε κι αυτός μια μαύρη ζακέτα κι ένα λευκό παντελόνι. Στην πλάτη του, φαινόταν ένα γιγάντιο σπαθί, που είχε ισάξιο πλάτος με έναν άνθρωπο. Ήταν το μεγαλύτερο σπαθί που είχα δει σε όλη μου τη ζωή και δεν μου φαινόταν φυσιολογικό να μπορεί να το κρατήσει κάποιος. Ο τελευταίος φορούσε σαγιονάρες και έμοιαζε πολύ βαριεστημένος. Είχε σηκωμένο μαλλί και μια βαθιά ουλή στο πρόσωπό του. Ήταν ντυμένος στα κόκκινα και φορούσε μαύρα γάντια, γεμάτα με καρφιά.

-ΟΟΟΟ! Τι βλέπω. Ο θρυλικός θησαυρός. Τι ευγενικό εκ μέρους σας που τον βρήκατε για μας. είπε ο αρχηγός τους και άρχισε να γελάει. Το παράδειγμα του ακολούθησαν κι οι σύντροφοι του.
-Πώς τολμήσατε να πειράξετε τα ζώα!!! Είστε αχρείοι και τιποτένιοι!!! Θα σας σκοτώσω όλους!!! ούρλιαξε ο Gaimon και τους όρμηξε.
Τον έπιασα απ'την αφάνα του και τον κόλλησα στο έδαφος.
-Τι νομίζεις ότι κάνεις??? Δεν μπορείς να τους νικήσεις! Άστους σε εμένα. του είπα και στράφηκα εναντίον τους.
-Λοιπόν... ας τελειώνουμε γρήγορα! τους είπα κοιτώντας τους με μίσος. Δε θα επέτρεπα σε κανένα να βλάψει τα ζώα και πόσο μάλλον τον Gaimon. Πέρα απ'αυτά απειλούσαν και την αποστολή μου. Κανένας δε θα επιζούσε.

-Ooo? Και ποιος είσαι εσύ?
-Άστον κάπτεν. Θα καθαρίσω εγώ. είπε ο άντρας με το τεράστιο σπαθί κι έκανε ένα βήμα προς τα μένα.
-Όπως είπες, έλα να το τελειώνουμε γρήγορα. μου είπε και τράβηξε το σπαθί.
Χωρίς να χάσω χρόνο, έβγαλα μια χούφτα σφαίρες απ'την τσέπη μου και του όρμηξα. Εκείνος έστρεψε το σπαθί προς το μέρος μου και όρμηξε κι αυτός. Με μια περιστροφή, επιχείρησε να με κόψει, αλλά κάνοντας ένα πλάγιο βήμα, απέφυγα το χτύπημα. Η άμυνα του ήταν κενή. Έριξα τις σφαίρες κατά πάνω του και ενισχύοντας τες με μαγνητικά σώμα, τις έκανα να τον διαπεράσουν. Ο μακρυμάλλης άντρας έπεσε νεκρός στο έδαφος λίγες στιγμές μετά, αφήνοντας έκπληκτους τους υπόλοιπους 4.

Τους κοίταξα με το ίδιο βλέμμα. Ο θυμός μου όσο πήγαινε και φούντωνε, μαζί με την επιθυμία μου να τους διαλύσω.
-Πώς!? Γκρρ... Katsumi! Keigo! Σκοτώστε τον και προσέχετε!! Είναι ο Kuran Kaname! Ελέγχει το μαγνητισμό!
-Α..Αυτός που το έσκασε απ'το Impel Down!?
-Ναι! Θα πάμε σύμφωνα με το κλασικό σχέδιο. Κάντε περήφανους τους Unholy Pirates!!!
-Μάλιστα καπετάνιε!
Όταν άκουσαν τα τελευταία, άφησαν το κανόνι και το τσουβάλι και μου όρμηξαν με τα σπαθιά τους. Δεν είχα σκοπό να τους σκοτώσω αμέσως. Θα τους σκότωνα αργά για να νιώσουν τον πόνο που προκάλεσαν στον Gaimon. Θα τους σκότωνα αργά για να τους δώσω ένα μάθημα που τα έβαζαν με έναν Επαναστάτη!

Τράβηξα με τη σειρά μου το σπαθί μου και αρχίσαμε τους διαξιφισμούς. Δεν ήταν πολύ καλό δίδυμο. Οι επιθέσεις τους δεν ήταν συντονισμένες και οι ικανότητες τους στη χρήση του σπαθιού ήταν περιορισμένες. Δεν έβαζαν την ίδια δύναμη στις επιθέσεις τους, κάνοντας εύκολο να αποφύγω ή να διαλύσω την άμυνα τους. Ξιφασκούσαμε για περίπου πέντε λεπτά, δίχως να μου έχουν πετύχει κάποιο χτύπημα. Αντιθέτως εκείνοι, είχαν δεχθεί αρκετούς ελαφρούς τραυματισμούς στα άκρα τους. Ξαφνικά, ο καπετάνιος του πειρατικού πληρώματος φώναξε:
Σταμάτα, αλλιώς ο φιλαράκος σου θα πεθάνει!!
Ο πειρατής με τα γάντια, είχε εκμεταλλευτεί τη μάχη μου με τους 2 συντρόφους του και είχε ξεγλιστρήσει, πιάνοντας τον Gaimon ως αιχμάλωτο.

Τον είχε ακινητοποιήσει στο έδαφος με το ένα του χέρι και με το άλλο ήταν έτοιμος ανά πάσα στιγμή να τον χτυπήσει. Το μικρό σώμα του και η λιγοστή αντοχή του, θα έκαναν αυτό το χτύπημα θανατηφόρο. Δεν μπορούσα να αφήσω τον πειρατή να σκοτώσει τον Gaimon. Πέταξα το σπαθί μου και σήκωσα τα χέρια μου στον αέρα. Οι αντίπαλοι μου χαμογέλασαν και πέρασαν από δίπλα μου, κατευθυνόμενοι προς το μπαούλο με τον θησαυρό. Ο καπετάνιος με πλησίασε και με ένα φαρδύ χαμόγελο μου έριξε μια γροθιά στο στομάχι, που με έκανε να λυγίσω και να πέσω στα γόνατα.
-Πώς τόλμησε ένα μηδαμινό σκουλήκι σαν εσένα να σκοτώσει τον Haruki. Πάντως απορώ.. πώς κατάφερες εσύ να αποδράσεις απ'το Impel Down. Είσαι τόσο άχρηστος που παρασύρεσαι απ'τα προσωπικά σου αισθήματα. μου είπε με το ίδιο χαμόγελο και μου έριξε γονατιά στο πρόσωπο.

Είχα σωριαστεί στο έδαφος, ενώ ένιωθα το αίμα μου να κυλάει σαν ποτάμι απ'τη μύτη μου. Το βλέμμα μου πήρε τους δυο πειρατές που είχα πολεμήσει πριν λίγο, να προσπαθούν να ανοίξουν το μπαούλο.
-Μα πού στο καλό είναι αυτό το κλειδί? Νόμιζα ότι ήταν εδώ!
-Ψάξτε το! Μην καθυστερείτε! Πρέπει να γυρίσουμε στο καράβι και να φύγουμε.
-Μάλιστα! Θα το ψάξω εγώ!
-Όσο για σένα.. λέω να σε βασανίσω λίγο ακόμα. είπε ο αρχηγός και έμπηξε το σπαθί του στο αριστερό μου χέρι. Ένιωσα το μπράτσο μου να φλέγεται και ένα κύμα πόνου με κατέκλυσε. Μια κραυγή βγήκε απ'το στόμα μου άθελα μου και προσπάθησα να βγάλω το σπαθί απ'την πληγή. Τότε με έπιασε απ'το λαιμό και με κόλλησε ξανά στο έδαφος.
-Νομίζω ότι είπαμε να μην κινείσαι!

-Το βρήκα! αναφώνησε αυτός με τα γάντια Το έχει ο σεντούκης από δω και δε λέει να μου το δώσει.
-Δε θα σας αφήσω να πάρετε το θησαυρό!!! ΠΟΤΕ!!! ούρλιαξε ο Gaimon, καθώς προσπαθούσε μάταια να ξεφύγει απ'τον πειρατή.
-Ε σκότωσε τον.. τι το συζητάς! Θα κάνω κι εγώ το ίδιο μ' αυτόν.είπε και τράβηξε το σπαθί απ'το μπράτσο μου. Στη συνέχεια το πλαισίωσε στον λαιμό μου και ετοιμάστηκε να με αποκεφαλίσει. Με την άκρη του ματιού μου, είδα τον πειρατή να σηκώνει το χέρι του και να ρίχνει μια γροθιά στον Gaimon. Είχα ανεχτεί πολλά, αλλά η υπομονή μου είχε και όρια. Κοίταξα οργισμένα τον καπετάνιο και με μια κίνηση του χεριού μου, το σπαθί του εκσφενδονίστηκε. Του έριξα μια κλοτσιά στο στομάχι και σηκώθηκα όρθιος.

Έτρεξα προς τη μεριά του άντρα με τα γάντια. Θυμός με είχε κατακλύσει και δεν έβλεπα τίποτε άλλο μπροστά μου. Μόνο αυτόν τον άντρα. Έβγαλα μερικές σφαίρες και τις έστειλα με τεράστια ταχύτητα προς το μέρος του, αλλά είχα παρασυρθεί απ'τα συναισθήματα μου και οι κινήσεις μου ήταν πολύ προβλέψιμες. Εκείνος τις απέφυγε και με ένα μοχθηρό χαμόγελο πήρε θέση μάχης. Τράβηξα ξανά το σπαθί μου και ετοιμάστηκα να τον διαλύσω, αλλά κάτι με έκανε να σταματήσω. Ένας πυροβολισμός ακούστηκε πίσω μου και ένιωσα ένα κρύο μέταλλο να διαπερνά το δεξί μου ώμο. Αμέσως, έπεσα στα γόνατα πιάνοντας την πληγή, με μια έκφραση πόνου αποτυπωμένη στο πρόσωπο μου.

-Νόμιζες ότι θα μου ξέφευγες τόσο εύκολα? Είμαι ο Zabuza! Ο πιο ισχυρός άντρας που γνώρισε ο κόσμος!!! φώναξε και άρχισα να γελάει.
Στη συνέχεια, χαμήλωσε και πάλι το πιστόλι του και με πυροβόλησε στο δεξί μέρος της πλάτης. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος, αλλά προσπάθησα να μην το δείξω. Αντίθετα, η οργή μου φούντωνε όλο και περισσότερο και μόνο μια σκέψη υπήρχε στο μυαλό μου.. Θα τους σκότωνα όλους. Όλους! Κανένας τους δε θα έμενα όρθιος! Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου, ενώ ταυτόχρονα έσφιγγα όλα τα μέρη του σώματος μου. Οι αρθρώσεις μου είχαν γίνει κάτασπρες, ενώ είχα την αίσθηση ότι τα μάτια μου θα ξεκολλούσαν. Ένιωθα ότι θα εκραγώ απ'το θυμό.

Με μια απότομη κίνηση, στάθηκα στα πόδια μου αψηφώντας τον πόνο που ένιωθα σε όλο μου το σώμα.
-PULL ούρλιαξα με όλη με όλη μου τη δύναμη. Το μικρό σε μέγεθος κανόνι, ήρθε προς το μέρος μου και απλώνοντας το χέρι μου πίσω απ'την πλάτη μου, πέρασε από δίπλα μου πετυχαίνοντας τον πειρατή που στεκόταν πάνω απ'το μπαούλο. Το κανόνι σύνθλιψε το κρανίο του και έπεσε νεκρός. Τότε ένιωσα ένα χτύπημα στην κοιλιά μου και άρχισα να αποδυναμώνομαι... Ο τύπος με τα γάντια είχε έρθει πίσω μου και χωρίς να τον αντιληφθώ με χτύπησε. Δίχως να το σκεφτώ, του έριξα μια γροθιά στο πρόσωπο απωθώντας τον. Με μια κίνηση του χεριού μου, το σπαθί μου "ήρθε" στην παλάμη μου και με μια περιστροφή του έκοψα το δεξί του χέρι.

Εκείνος ούρλιαξε απ'τον πόνο και έπεσε στα γόνατα. Βλέποντας τον, ο πειρατής με τα ράστα (Keigo) μου όρμηξε με μια έκφραση μίσους. Έστρεψα το σπαθί μου προς το μέρος του και του το πέταξα, ενισχύοντας το με μαγνητικά κύματα. Αυτό, τον βρήκε στο κεφάλι, σκοτώνοντας τον ακαριαία.
-Μπασ@@@@@!!!!!!!!! ούρλιαξε ο καπετάνιος και γυρνώντας προς το μέρος του, αισθάνθηκα τη λεπίδα του σπαθιού του να με κόβει στο στήθος.
Το χαιρέκακο χαμόγελο είχε σβηστεί απ'το πρόσωπό του και τη θέση του είχε πάρει μια οργισμένη έκφραση.
-Πώς τόλμησες να σκοτώσεις τους άντρες μου!? Θα πεθάνεις!!!

Το σώμα μου ηταν γεμάτο πληγές και τραύματα. Δεν μπορούσα να κινηθώ εύκολα απ'τον πόνο, κάτι που έκανε πολύ δύκολη τη μάχη μου. Οι 3 απ'τους πέντε πειρατές κείτονταν νεκροί, ενώ ο τέταρτος ήταν βαριά τραυματισμένος. Ο μοναδικός που είχε επιζήσει, ήταν ο καπετάνιος, που σίγουρα δε θα έχανε εύκολα. Στεκόμουν μπρος του και τον κοιτούσα με το ίδιο βλέμμα γεμάτο μίσος. Πίσω μου, ο Gaimon ήταν σωριασμένος στο έδαφος και λίγο δίπλα του βρισκόταν το μπαούλο με το θησαυρό που έπρεπε να παραδώσω στους Επαναστάτες. Χαμήλωσα λίγο το ανάστημα μου και ετοιμάστηκα για τη μονομαχία με τον καπετάνιο του πειρατικού πληρώματος.

Άπλωσα το χέρι μου και χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις μου, το σπαθί "ήρθε" και πάλι στο χέρι μου. Ο Zabuza μου όρμησε και τα σπαθιά μας συγκρούστηκαν. Ο χαρακτηριστικός ήχος που προκαλούν οι διαξιφισμοί, ήταν το μοναδικό πράγμα που ακουγόταν. Δεν κατάφερνα να βρω κάποιο άνοιγμα στην άμυνα του, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τον τραυματίσω. Απ'την άλλη μεριά, οι πολλαπλές πληγές στο σώμα μου, με αποσυντόνιζαν και με ακινητοποιούσαν μερικές φορές, δίνοντας στον καπετάνιο την ευκαιρία να με τραυματίσει.