[Τέλος-Αποστολή] Το κυνήγι του θησαυρού!

Ύστερα από λίγα λεπτά ξιφασκίας, οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. Οι επιθέσεις μου όλο και έχαναν την ισχύ τους και ο Zabuza υπερτερούσε. Έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω για να πάρω λίγες ανάσες. Ήμουν πολύ εξουθενωμένος, αλλά και μόνο στην όψη του ένιωθα το αίμα μου να βράζει. Όρμησα ξανά και τα σπαθιά μας συγκρούστηκαν, αλλά αυτή τη φορά, το δικό μου έπεσε απ'τα χέρια μου.
-Ξόφλησες!!! Ώρα να πεθάνεις βρωμιάρη!!! φώναξε ο Zabuza και ετοιμάστηκε να με μαχαιρώσει.

Το σπαθί του με πλησίαζε όλο και περισσότερο. Όσο κι αν προσπαθούσα να κουνηθώ, το σώμα μου παρέμενε ακίνητο. Ένιωσα τη σάρκα μου να κόβεται και το κρύο μέταλλο να με διαπερνά. Ο Zabuza είχε ένα μοχθηρό ύφος αποτυπωμένο στο πρόσωπό του.
-Είχαν ακουστεί τόσα για σένα. Εισέβαλες δύο φορές σε βάση των Marines, δραπέτευσες απ'το Impel Down, ξέφυγες ακόμα κι απ'την Loguetown! Απορώ, πώς κάποιος σαν εσένα έχασε από 5 άτομα!? Ίσως όλα ήταν απλά φήμες!!! Θα απαλλάξω τον κόσμο απ'την παρουσία ενός "δήθεν" ισχυρού! είπε και τραβώντας ένα ακόμα πιστόλι απ'τη ζώνη του, με στόχευσε στο κεφάλι.

Είχα σκύψει το κεφάλι μου και το βλέμμα μου είχε σκοτεινιάσει. Συλλογιζόμουν αυτά που είχε πει και δίχως να το σκεφτώ, έπιασα την λεπίδα του σπαθιού κι άρχισα να στέλνω μαγνητικά κύματα.
-"Δήθεν"? Φήμες? Πρόσεχε σε ποιον μιλάς... μικρέ.
Το σπαθί του πειρατή διαλύθηκε και εκείνος τρομαγμένος έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. Τον κοίταξα βγάζοντας μια σφαίρα απ'την τσέπη μου και ετοιμάστηκα να τον σκοτώσω.
-Ψόφα!!!! ούρλιαξε ο Zabuza και με στόχευσε και πάλι.

Ένας πυροβολισμός ακούστηκε και ο καπετάνιος ούρλιαξε. Έσφιγγε τον αριστερό του ώμο και κοιτούσε με μίσος προς το σημείο του θησαυρού. Έκπληκτος παρατήρησα ότι ο Gaimon είχε σηκωθεί και μάλιστα είχε πυροβολήσει τον πειρατή με το όπλο του.
-Δε θα σε αφήσω να πειράξεις τον Kaname βρωμιάρη!!! Ο θησαυρός είναι δικός του! φώναξε θυμωμένος ο Gaimon.
-Μπά@@@@δε κοντοστούπη!!! φώναξε με τη σειρά του ο Zabuza.
Την επόμενη στιγμή σήκωσε το πιστόλι του και τον πυροβόλησε. Είχα μείνει ακίνητος, μη μπορώντας να αντιδράσω και κατανοήσω τι είχε συμβεί. Ο Gaimon με ένα επιφώνημα σωριάστηκε στο έδαφος, λίγο μπροστά απ'το μπαούλο.

Η σφαίρα έπεσε απ'τα χέρια μου και χτύπησε στο έδαφος.
Δεν μπορεί... δεν είναι δυνατόν! Γιατί? Γιατί? Γιατί συνέβη αυτό? Γιατί δεν τον σταμάτησα??? Γιατί όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να προστατεύσω τους φίλους μου!?
Κοίταξα τον πειρατή κι ένιωσα σαν να εκρύγνημαι απ'το θυμό. Έβαλα το χέρι μου στην τσέπη μου και τράβηξα όσες σφαίρες μπορούσα. Ούρλιαξα με όλη μου τη δύναμη και τις πέταξα προς τον Zabuza, ενισχύοντας τις με μαγνητικά κύματα.
-Gatling Barage!!!

Οι σφαίρες πέτυχαν τον Zabuza θερίζοντας τον. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δε θα επιζούσε, εάν τον είχαν διαπεράσει τόσες σφαίρες, αλλά δε θα σταματούσα. Δε θα σταματούσα μέχρι να εξαφανιζόταν! Συνέχιζα να στέλνω τις σφαίρες κατά πάνω του και στη συνέχεια τις έκανα να έρχονται προς το μέρος μου, με αποτέλεσμα να τον θερίζουν και πάλι. Τα χαρακτηριστικά του, ήταν πλέον αδύνατο να διακριθούν, αλλά δε με ενδιέφερε. Ούρλιαζα με μανία, καθώς αφάνιζα το σώμα του πειρατή, όταν ξαφνικά... οι σφαίρες έπεσαν κάνοντας θόρυβο στο έδαφος.

Δεν άκουγα τίποτα γύρω μου. Το μόνο πράγμα που ακουγόταν, ήταν ένας δυνατός χτύπος. Δεν σκεφτόμουν πολύ καθαρά, αλλά πρέπει να άκουγα την καρδιά μου, η οποία φάνταζε σαν ταμπούρλο στ' αυτιά μου. Η όραση μου άρχισε να θολώνει και πριν το καταλάβω, με κυρίεψε το σκοτάδι......

Οι αισθήσεις μου επανήλθαν, αλλά το μόνο που διέκρινα ήταν σκοτάδι.
-Είμαι στην κόλαση???
-Όχι... αλλά αν συνεχίσεις να κοιμάσαι θα σε στείλω αυτοπροσώπως.. ακούστηκε μια άγνωστη φωνή.

Πετάχτηκα όρθιος, αλλά αισθάνθηκα το σώμα μου να αιμορραγεί και σουβλιές πόνου με έκαναν να ξαναπέσω κάτω. Φώναξα απ'τον πόνο και κάποιος μου έριξε γροθιά στο κεφάλι, κάτι το οποίο με έκανε να πονάω ακόμη περισσότερο.
-Βλάκα! Μην κουνιέσαι! Μου πήρε σχεδόν 5 ώρες για να περιποιηθώ τα τραύματα σου, αν ανοίξουν θα σε αφήσω να πεθάνεις!
Άνοιξα τα μάτια μου και παρατήρησα τον άντρα. Ήταν στο ύψος μου και καλά γυμνασμένος. Φορούσε ένα κόκκινο παντελόνι και το πάνω μέρος του σώματος του κάλυπτε ένας μαύρος μανδύας.
-Ποιος είσαι?

-Φυσικά, δε συστήθηκα. Ονομάζομαι Kyuujirou Shouichirou! Για τους φίλους Kyu! μου είπε με ένα πλατύ χαμόγελο.
-Kuran Kaname! Χάρηκα για τη γνωριμία. Γιατί με βοήθησες?
-Θα ήταν απαράδεκτο εκ μέρους μου να μη βοηθήσω έναν σύντροφο μου, δε νομίζεις? Ανήκω στον Στρατό των Επαναστατών που βρίσκεται στην Μεγάλη Γραμμή, αλλά έπρεπε να έρθω στην East Blue για να κάνω κάποιες δουλειές. Μια απ'αυτές είναι να σου μεταφέρω, ότι πήρες προαγωγή και έγινες επίσημο μέλος των Επαναστατών.
-Ευχαριστώ.. Ο Gaimon??? Είναι καλά?? Τον κοίταξες?
-Χαλάρωσε.. χαλάρωσε. Αν αναφέρεσαι στον τύπο με το σεντούκι, τον κοίταξα, αλλά με αυτό το σεντούκι κολλημένο πάνω του δεν μπορούσα να κάνω και πολλά.. Παρ'όλα αυτά, είναι σε σχετικά καλή κατάσταση.
-Θα ζήσει δηλαδή??
-Ναι...

-Πάλι καλά...
-Λοιπόν. Σχετικά με την αποστολή σου... τελικά υπάρχει ο περιβόητος θησαυρός?
-Ναι. Ανήκει μάλιστα στον Κοκκινογένη.. Δεν έχω ιδέα ποιος είναι αυτός, αλλά όλο και..
-Αλήθεια??? Ποπο! Ήταν περιζήτητος πειρατής την εποχή του Gol D.Roger, αλλά χάσαν τα ίχνη του. Λένε ότι έφτασε στην άκρη της Μ.Γ. και συνέχισε! Είναι θρύλος για όσους έχουν ακούσει τις ιστορίες του.
-Δεν τον ξέρω, πάντως ο θησαυρός είναι εκεί. Πάλι καλά που δεν τον πείραξε κανένας.
-Ωραία.. Θα τον μεταφέρω στον Kakumeika αμέσως! είπε και σηκώθηκε. Το δεξί του χέρι βγήκε απ'τον μανδύα, φανερώνοντας έναν κόκκινο δράκο που ξεκινούσε απ'το μπράτσο του μέχρι την παλάμη του.

-Ωραίο τατουάζ... του είπα συνεπαρμένος.
-Ε? Α! Είναι ένδειξη ότι είμαι Επαναστάτης! Εάν έχεις γνωρίσει κι άλλους συντρόφους μας, θα διαπιστώσεις ότι όλοι έχουν ένα σημάδι που αποδεικνύει την πίστη τους.
-Δε θυμάμαι ο Kuni να είχε τέτοιο, αλλά ο Kazu που με μετέφερε στη Shell Town είχε ένα τατουάζ στο πρόσωπο.. είπα χαμηλόφωνα.
Προσπάθησα να σηκωθώ ξανά. Στάθηκα με δυσκολία στα πόδια μου, αλλά δεν άντεχα να κάθομαι άλλο.
-Τι θα κάνω μαζί σου.... Α ναι! Τώρα που το θυμήθηκα. Είχες πολεμήσει με τον Roy Mustang στο Organ Island σωστά?
-Ναι... Δε χρειάζεται να μου το θυμίζεις...
-Ωραία. Επειδή μεταφέρθηκες στο Impel Down, έχασες το πλοίο σου. Μου ανατέθηκε να σε εφοδιάσω με ένα καινούργιο.

-Αλήθεια!?
-Ναι. Βρίσκεται δεμένο δίπλα απ'το δικό μου στην ακτή. Εκείνη η σχεδία είναι δική σου?
-Ναι..
-Χαχα! Πάλι καλά που σε συνάντησα γιατί θα ήσουν νεκρός πριν καταφέρεις να πας σε άλλο νησί!!
-Πράγματι. Είναι σε άθλια κατάσταση. Είχα σκοπό να την επισκευάσω, αλλά μιας και μου έφερες πλοίο, δεν υπάρχει λόγος.
-Λοιπόν! Πάμε προς την ακτή για να αφήσω και το μπαούλο στο καράβι μου.
Έτσι, κινήσαμε προς την ακτή, όπου και με περίμενε ένα νέο πλοίο. Ήταν ίδιο με το προηγούμενο, είχε ένα κόκκινο πλατινένιο δράκο στην κάθε μεριά του και μια κατακόκκινη σημαία που είχε το σήμα των Marines. Ένιωσα πολύ χαρούμενος στο αντίκρισμα του. Μου είχε λείψει η άνεση των ταξιδιών και φυσικά το περιβάλλον αυτού του πλοίου.

Ο Kyu ανέβασε το θησαυρό στο καράβι του και ύστερα από λίγο κατέβηκε ξανά.
-Τι σκοπεύεις να κάνεις τώρα?
-Ε.. Όλο και κάποια αποστολή θα υπάρχει, αν και θα προτιμούσα να χαλαρώσω λίγο.
-Μην το παρακάνεις! Έχεις κάνει ήδη αρκετά, μην πιέζεσαι. Το σχέδιο μας απαιτεί χρόνο.
-Το ξέρω, αλλά αν δε βάλω τα δυνατά μου, νιώθω σαν να μη βοηθάω...
-Τα πας μια χαρά. Απλά συνέχισε την καλή δουλειά! μου είπε πιάνοντας με απ'τον ώμο.
Ένας διαπεραστικός ήχος ακούστηκε από πάνω μας. Ήταν το γεράκι, μέσω του οποίου μου έστελνε τις αποστολές ο Kakumeika. Εκείνο, έκανε μια σβέλτη βουτιά και έκατσε στον ώμο του συντρόφου μου.

-Οπ! Ώρα για αναφορά! αναφώνησε και βγάζοντας μια πένα απ'την τσέπη του, άρχισε να γράφει σε ένα χαρτί.
-Αν μπορείς, βάλε την υπογραφή σου εδώ.
Έκανα όπως μου είπε και εκείνος την έδεσε στο πόδι του γερακιού. Αυτό αμέσως πέταξε και σε λίγα δεύτερα είχε χαθεί απ'το οπτικό μας πεδίο.
-Λοιπόν. Θα είσαι καλά εδώ?
-Ναι, μπορείς να φύγεις ελεύθερα! Ευχαριστώ για τη βοήθεια!
-Δεν κάνει τίποτα! Καλή ανάρρωση και συνέχισε την καλή δουλειά!
Έτσι, αφού δώσαμε τα χέρια, επιβιβάστηκε στο πλοίο του και σάλπαρε στα ανοιχτά. Εγώ απ'την άλλη, γύρισα την πλάτη μου και κατευθύνθηκα προς το μέρος όπου βρισκόταν ο Gaimon.

Λίγη ώρα αργότερα, είχα φτάσει σχεδόν δίπλα του.
-Kaname! αναφώνησε.
-Gaimon! Είσαι καλά! φώναξα ακουμπώντας τον στον ώμο.
-Ναι, απ'ότι φαίνεται. Πού είναι ο πειρατής?
-Τον σκότωσα. του απάντησα και σκηνικά της μάχης μας πέρασαν απ'το μυαλό μου.
-Πάλι καλά.. Αμάν! Ο θησαυρός! Κάποιος τον έκλεψε!!!
-Δεν τον έκλεψε. Τον παρέδωσα σ'έναν σύντροφο μου που ήρθε και μας περιποιήθηκε. Ολοκλήρωσα την αποστολή μου και είμαι έτοιμος να φύγω.
-Α... είπε στενοχωρημένα.

-Λυπάμαι για το θησαυρό σου..
-Α δεν πειράζει. Ίσως ήταν καλύτερα έτσι! Πού θα πας τώρα?
-Δε ξέρω. Θες να έρθεις μαζί μου ή να πας κάπου αλλού? Θα σε πάω όπου θες!
-Όχι φίλε μου! Σε ευχαριστώ. Ανήκω σε αυτό το νησί με τα ζώα! Είμαι η μοναδική συντροφιά που έχουν!
-Όπως επιθυμείς. Υπό άλλες συνθήκες θα έμενα μαζί σου, αλλά...
-Ξέρω ξέρω! Πήγαινε να τους δώσεις ένα μάθημα!! μου είπε και άρχισε να γελάει.
-Ευχαριστώ για όλα, Gaimon.
-Και εγώ Kaname! Σου εύχομαι καλό ταξίδι. Μακάρι να πετύχεις του στόχους σου!

Με τα λόγια αυτά, δώσαμε τα χέρια και κίνησα για το καράβι μου.
-Θα γυρίσω κάποια μέρα! Στο υπόσχομαι!
-Θα περιμένω!!
Μετά από λίγο περπάτημα έφτασα και πάλι στην ακτή. Μπροστά μου βρισκόταν δεμένο το νέο μου πλοίο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ανέβηκα στο κατάστρωμα. Δεν είχε καμία διαφορά απ'το προηγούμενο. Ήταν ευρύχωρο, κατάλληλο για εμένα. Πήγα στην κουζίνα για να ελέγξω αν είχε προμήθειες. Απ'ότι φαίνεται ο Kyu το είχε φροντίσει και αυτό. Έτσι, γεμάτος αυτοπεποίθηση και χαρά, έλυσα τα σκοινιά και ανοίχτηκα στη θάλασσα, με τον καυτό ήλιο πάνω απ'το κεφάλι μου.

[Τέλος]